Een kadobon die ik kreeg en de tientallen boeken die riepen 'neem me mee!'.
En zo kwam ik bij deze twee uit:
'Destructieve relaties op de schop, psychopathie herkennen en hanteren' van Jan Borms.
Niet de psychopaat die de media haalt, maar de mensen met psychopatische trekken rondom ons.
Maar liefst één op twintig mensen.
Waarvan een heel deel 'verdronken kinderen' zijn, waar emotie en bijhorend geweten vanuit ondraaglijke pijn vervangen werd door leegte.
Gelezen omdat een vriendin me het vroeg.
Gelezen omdat de auteur zegt dat iedereen die werkt met mensen, en kinderen in het bijzonder, dit zou moeten lezen.
(Onder andere dit denk ik erachter)
En'Borderline times: het einde van de normaliteit' van Dirk De Wachter.
Zestig- tot tachtigduizend mensen zouden in Vlaanderen met Borderline gediagnosticeerd kunnen worden.
Gelezen omdat ik alles wil gelezen hebben van Dirk De wachter.
Gelezen omdat alles van het lichaam en geest me interesseert en we allemaal wel iemand kennen die grenzeloos over onze of andermans grenzen gaat.
En zo komt de gedachte rond kinderen weer op.
Hoe kwetsbaar zijn ze, hoe onbeschermd, hoe onbeveiligd.
En hoe groot is onze verantwoordelijkheid als leerkracht, als ouder?
En hoe oppervlakkig, hoe niets afdoend wordt daarmee omgegaan?
Alles onder het mom van het recht om je voort te planten?
En hoe zit dat dan in elkaar? Want de wie niet is vastgelegd, maar de wie wel?
Ze zit een tijd alleen in de auto, buiten is het donker.
De radio aan, ze geniet van de rust.
Van de dag die zo mooi was, de zetelverwarming, het repetitieve van de verlichtingspalen.
Dit lied op de radio, haar hart bonkt in haar keel.
Spottend cynisme versus treurende loyaliteit.
Link :
Laroute
'Ik dacht dat het iemands beltoon was' zegt ze lachend nadat overvliegende en kwetterende eenden voorbij de boomtoppen naast de schelde zichtbaar worden.
Ik schiet elke keer weer in een lach als ik eraan denk.
Min moaten, min moaten, Ineke, Veerle, Wietje, Neleke; ik zie junder geirn, wa zoekik doen zunder gieder?
Link :
MinMoaten
"There's a wonderfull old italian joke about a poor man. He goes to church ever day and prays before the statue of a great saint, begging. Dear saint, please, please, please : let me win the lottery. Finally; the statue comes to life and looks down at the begging man and says : my son, please, please, please : buy a ticket. "
Ik zie een fotootje aan haar muur hangen en zie mezelf, stappend met haar in een ardeens bos.
Een kaartje met dit citaat erop eraan vastgemaakt.
'Het mooiste van alles dat wijsheid ons biedt om het leven prachtig te maken, is zonder twijfel vriendschap'.
En het raakt me, binnenglippend als een onverwachte zonnestraal tussen donkere wolken door.
Zielezingen en een uitnodiging daarvoor. Niet wetende wat het zou inhouden, wat het me zou brengen. Een hoop kussens, schapevellekes, fantastische madammen en mijnheren en mantra's later weet ik het wel .
Niente me manca
Het ontbreekt mij aan niets.
Cause I'm leaving and I'm not going to do
this again. I am just wandering if there is one general thing that you found over the years to be generally true in a generally way that can help anyone with any situation?
That's a great question. Yes. I say: figure out what you want and learn how to ask for it.
And if they don't take you seriously : search someone who does.
Was je bang?
Waarvoor?
Om dood te gaan.
Een goed schrijver is niet bang voor de dood. Ben jij bang?
Ja, het is mijn grootste angst zelfs.
Iedereen gaat dood.
Ik weet het.
Heb je ooit met een geweldige vrouw gevrijd?
Mijn verloofde is best wel sexy.
Voel je bij het vrijen een grote passie en vergeet je dan even je angst voor de dood?
Nee, dat gebeurt niet.
Echte liefde zorgt voor respijt van de dood. Lafheid komt door niet of niet juist te beminnen. En als een dapper man de dood in de ogen kijkt, zoals de neushoornjagers die ik ken of Belmonto de stierenvechter, is dat omdat hij met genoeg passie liefheeft om de dood te vergeten. Tot de angst terugkeert. En dan moet hij opnieuw goed beminnen. Denk daar eens over na.
Oktober, de maand van borstkanker. De roze lintjes vliegen rond onze oren, in de media getuigenis na getuigenis.
Want één op acht vrouwen krijgt in haar leven borstkanker.
Hoe kan het dan dat het zo ver van ons bed was? Dat we onze borsten pront vooruit staken en verder zweefden op borstkankervrije wolken? Wegens geen zussen, tantes, mama's, oma's met opgespelde roze lintjes en korte haren?
Een aantal bewogen maanden en een gele aanvraag tot borstonderzoek, met onderlijnd 'fam.' erop, in de hand later zit ik bij de radioloog te wachten.
En kan mijn gedachten niet wegkrijgen van Sandra. Hoe zij zou te weten gekomen zijn dat ze borstkanker had? Waar was ze en wanneer? Was ze alleen? Hoe zou ze zich gevoeld hebben? Wat zou er door haar gedachten gegaan zijn? Zou ze iemand gebeld hebben en wie?
Ik neem me voor naar haar vriend te bellen. Omdat ik weet hoe graag hij nog even over haar spreekt. Hoe graag wij nog spreken over haar. Als liep ze op dat eigenste moment in haar tuin onder haar geliefde lindeboom.
Alsof gedachten één zijn post hij iets op Facebook over haar.
Synchroniciteit zegt Jung.
Zo'n ongelofelijk bijzondere vrouw denk ik.
Het Zielezingen gisteren en de opmerking dat het altijd gaat over groeien, groeikans en dat we misschien beter zouden ontgroeien.
Minderen versus meerderen.
Niet alleen op gebied van consumptie dus.
Terug naar ons begin, naar wie we zijn, naar ons levensdoel.
Zoals de vlinders die vanaf de grens van mexico 5000 km vliegen om samen te komen in noord-amerika met miljoenen soortgenoten.
En hoe ze steeds bij hun doel aan komen.
In 3 generaties vliegen ze heen, in 2 generaties terug.
Iedere volgende generatie heeft dit doel reeds in zijn lichaam meegekregen. En de vraag of dit misschien ook bij ons zo is dat er een doel opgeslagen in ons lichaam, een levensopgave?
In een artikel daarover 'De berg van de geest' uit pentagram lectorium rosicrucianum staat :
Deze opgave; zijn weg terug te vinden naar zijn geestelijke oorsprong, is eerst onbewust.
In de alchemie noemen we dit de nigredo-fase, de duistere toestand in de mens die het op hem schijnende licht niet waarneemt.
Wij identificeren ons veel te veel met onze gevoelens en onze gedachtes, ons denken.
Naarmate we door onze ervaringen merken dat we uit onszelf niet verder komen, gaan we op zoek naar alternatieven.
Het vierkant, circel en driehoek als symbool vinden wij zowel bij de alchemisten als bij de rozenkruisers terug.
De vierhoek : als teken voor de vier elementen, als een symbool voor de aarde, waar de zoektocht begint.
De cirkel : als teken voor de microkosmos, een sterrenhemel.
De driehoek : als teken voor het noodzakelijke proces.
En wat een verrassing was het dat ik tijdens de Gentse Feesten een kettinkje tegenkwam met deze symbolen.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen welk symbool ik draag of niet.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen tussen zilver-, goud- of bronskleurig.
Waarbij ik mezelf toespreek dat het Leven vast en zeker niet zal vallen over mijn aardse invulling. Alle wegen leiden naar Rome enzovoort.
Lucas' ideëen voor hoger onderwijs gingen van Multimedia naar Maakelarij naar Bedrijfsmanagement naar Hindi en Sanskriet.
Maar tot dan eerst nog even weg met rugzak en tent; zijn neus achterna. Ontdekte toen Global Convoy en gaat nu met hen tot in juni de wereld rond. Van Frankrijk naar Italië, Slovenië, Rusland , Kazakhstan , Uzbekistan , Kyrgystan, zuid-Korea, japan, Canada, noord-, centraal- en zuid-Amerika. En vandaar via Marokko weer naar huis.
Een jong kind was hij toen hij al zijn verlangen uitsprak om veel en ver te reizen.
Gelukkig moest hij door het veranderen van plan eerst even naar huis komen om visa en vaccinaties te regelen.
En de allerbeste slaapzak aan te schaffen.
En om hem te knuffelen. Een ganse week lang.
Vandaag, onderweg naar Charleroi, mijn hand even op zijn knie.
Zoals ik deed toen hij als baby naast me zat in de maxi-cosi.
Goede reis schatje, wees voorzichtig.Ik mis je nu al.
Gisteren las ik iets over vrijheid.
Namelijk dat vrijheid in een relatie met iemand nooit meer dan halve vrijheid kan zijn.
Omdat jouw vrijheid maar kan reiken tot waar de ander zijn vrijheid komt.
En indien jouw vrijheid meer dan halfweg reikt er iets niet klopt.
Want waar sta je met jouw vrijheid als de ander aan zijn vrijheid moet inboeten?
Mensen zijn de enige wezens op aarde die een God claimen. Het is ook het enige wezen dat zich gedraagt alsof er geen god is. Behoort de wereld jou alleen toe? Toen hij dat zei was ik verbluft. Niet om wie het was die sprak, maar omdat ik eindelijk het verband zag tussen de kinderen die afval doorzoeken en de glanzende koperen platen op de gevels van banken.
Acht juli was een onwezenlijke dag.
Op onze huwelijksverjaardag werd Helena geboren en vierde dit jaar haar verjaardag in Italië met haar turngroep.
In het ziekenhuis waar Helena voor het eerst het daglicht zag, op dezelfde datum en hetzelfde uur twaalf jaar later zat mama voor me op intensieve op servietjes haar uitvaart uit te schrijven. Wie we moesten uitnodigen en wie niet, geen rouwbrieven maar wel aankondigingen in kranten, welke muziek en welk eten in welke gelegenheid enzovoort.
Verdwaasd moet ik erbij gezeten hebben. Hoeveel sleutelmomenten kan één datum bevatten?
Het Zielezingen gisteren en de opmerking dat het altijd gaat over groeien, groeikans en dat we misschien beter zouden ontgroeien.
Minderen versus meerderen.
Niet alleen op gebied van consumptie dus.
Terug naar ons begin, naar wie we zijn, naar ons levensdoel.
Zoals de vlinders die vanaf de grens van mexico 5000 km vliegen om samen te komen in noord-amerika met miljoenen soortgenoten.
En hoe ze steeds bij hun doel aan komen.
In 3 generaties vliegen ze heen, in 2 generaties terug.
Iedere volgende generatie heeft dit doel reeds in zijn lichaam meegekregen. En de vraag of dit misschien ook bij ons zo is dat er een doel opgeslagen in ons lichaam, een levensopgave?
In een artikel daarover 'De berg van de geest' uit pentagram lectorium rosicrucianum staat :
Deze opgave; zijn weg terug te vinden naar zijn geestelijke oorsprong, is eerst onbewust.
In de alchemie noemen we dit de nigredo-fase, de duistere toestand in de mens die het op hem schijnende licht niet waarneemt.
Wij identificeren ons veel te veel met onze gevoelens en onze gedachtes, ons denken.
Naarmate we door onze ervaringen merken dat we uit onszelf niet verder komen, gaan we op zoek naar alternatieven.
Het vierkant, circel en driehoek als symbool vinden wij zowel bij de alchemisten als bij de rozenkruisers terug.
De vierhoek : als teken voor de vier elementen, als een symbool voor de aarde, waar de zoektocht begint.
De cirkel : als teken voor de microkosmos, een sterrenhemel.
De driehoek : als teken voor het noodzakelijke proces.
En wat een verrassing was het dat ik tijdens de Gentse Feesten een kettinkje tegenkwam met deze symbolen.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen welk symbool ik draag of niet.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen tussen zilver-, goud- of bronskleurig.
Waarbij ik mezelf toespreek dat het Leven vast en zeker niet zal vallen over mijn aardse invulling. Alle wegen leiden naar Rome enzovoort.
