'Ik dacht dat het iemands beltoon was' zegt ze lachend nadat overvliegende en kwetterende eenden voorbij de boomtoppen naast de schelde zichtbaar worden.
Ik schiet elke keer weer in een lach als ik eraan denk.
Min moaten, min moaten, Ineke, Veerle, Wietje, Neleke; ik zie junder geirn, wa zoekik doen zunder gieder?
Link :
MinMoaten
"There's a wonderfull old italian joke about a poor man. He goes to church ever day and prays before the statue of a great saint, begging. Dear saint, please, please, please : let me win the lottery. Finally; the statue comes to life and looks down at the begging man and says : my son, please, please, please : buy a ticket. "
Ik zie een fotootje aan haar muur hangen en zie mezelf, stappend met haar in een ardeens bos.
Een kaartje met dit citaat erop eraan vastgemaakt.
'Het mooiste van alles dat wijsheid ons biedt om het leven prachtig te maken, is zonder twijfel vriendschap'.
En het raakt me, binnenglippend als een onverwachte zonnestraal tussen donkere wolken door.
Zielezingen en een uitnodiging daarvoor. Niet wetende wat het zou inhouden, wat het me zou brengen. Een hoop kussens, schapevellekes, fantastische madammen en mijnheren en mantra's later weet ik het wel .
Niente me manca
Het ontbreekt mij aan niets.
Cause I'm leaving and I'm not going to do
this again. I am just wandering if there is one general thing that you found over the years to be generally true in a generally way that can help anyone with any situation?
That's a great question. Yes. I say: figure out what you want and learn how to ask for it.
And if they don't take you seriously : search someone who does.
Was je bang?
Waarvoor?
Om dood te gaan.
Een goed schrijver is niet bang voor de dood. Ben jij bang?
Ja, het is mijn grootste angst zelfs.
Iedereen gaat dood.
Ik weet het.
Heb je ooit met een geweldige vrouw gevrijd?
Mijn verloofde is best wel sexy.
Voel je bij het vrijen een grote passie en vergeet je dan even je angst voor de dood?
Nee, dat gebeurt niet.
Echte liefde zorgt voor respijt van de dood. Lafheid komt door niet of niet juist te beminnen. En als een dapper man de dood in de ogen kijkt, zoals de neushoornjagers die ik ken of Belmonto de stierenvechter, is dat omdat hij met genoeg passie liefheeft om de dood te vergeten. Tot de angst terugkeert. En dan moet hij opnieuw goed beminnen. Denk daar eens over na.
Oktober, de maand van borstkanker. De roze lintjes vliegen rond onze oren, in de media getuigenis na getuigenis.
Want één op acht vrouwen krijgt in haar leven borstkanker.
Hoe kan het dan dat het zo ver van ons bed was? Dat we onze borsten pront vooruit staken en verder zweefden op borstkankervrije wolken? Wegens geen zussen, tantes, mama's, oma's met opgespelde roze lintjes en korte haren?
Een aantal bewogen maanden en een gele aanvraag tot borstonderzoek, met onderlijnd 'fam.' erop, in de hand later zit ik bij de radioloog te wachten.
En kan mijn gedachten niet wegkrijgen van Sandra. Hoe zij zou te weten gekomen zijn dat ze borstkanker had? Waar was ze en wanneer? Was ze alleen? Hoe zou ze zich gevoeld hebben? Wat zou er door haar gedachten gegaan zijn? Zou ze iemand gebeld hebben en wie?
Ik neem me voor naar haar vriend te bellen. Omdat ik weet hoe graag hij nog even over haar spreekt. Hoe graag wij nog spreken over haar. Als liep ze op dat eigenste moment in haar tuin onder haar geliefde lindeboom.
Alsof gedachten één zijn post hij iets op Facebook over haar.
Synchroniciteit zegt Jung.
Zo'n ongelofelijk bijzondere vrouw denk ik.
Het Zielezingen gisteren en de opmerking dat het altijd gaat over groeien, groeikans en dat we misschien beter zouden ontgroeien.
Minderen versus meerderen.
Niet alleen op gebied van consumptie dus.
Terug naar ons begin, naar wie we zijn, naar ons levensdoel.
Zoals de vlinders die vanaf de grens van mexico 5000 km vliegen om samen te komen in noord-amerika met miljoenen soortgenoten.
En hoe ze steeds bij hun doel aan komen.
In 3 generaties vliegen ze heen, in 2 generaties terug.
Iedere volgende generatie heeft dit doel reeds in zijn lichaam meegekregen. En de vraag of dit misschien ook bij ons zo is dat er een doel opgeslagen in ons lichaam, een levensopgave?
In een artikel daarover 'De berg van de geest' uit pentagram lectorium rosicrucianum staat :
Deze opgave; zijn weg terug te vinden naar zijn geestelijke oorsprong, is eerst onbewust.
In de alchemie noemen we dit de nigredo-fase, de duistere toestand in de mens die het op hem schijnende licht niet waarneemt.
Wij identificeren ons veel te veel met onze gevoelens en onze gedachtes, ons denken.
Naarmate we door onze ervaringen merken dat we uit onszelf niet verder komen, gaan we op zoek naar alternatieven.
Het vierkant, circel en driehoek als symbool vinden wij zowel bij de alchemisten als bij de rozenkruisers terug.
De vierhoek : als teken voor de vier elementen, als een symbool voor de aarde, waar de zoektocht begint.
De cirkel : als teken voor de microkosmos, een sterrenhemel.
De driehoek : als teken voor het noodzakelijke proces.
En wat een verrassing was het dat ik tijdens de Gentse Feesten een kettinkje tegenkwam met deze symbolen.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen welk symbool ik draag of niet.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen tussen zilver-, goud- of bronskleurig.
Waarbij ik mezelf toespreek dat het Leven vast en zeker niet zal vallen over mijn aardse invulling. Alle wegen leiden naar Rome enzovoort.
Lucas' ideëen voor hoger onderwijs gingen van Multimedia naar Maakelarij naar Bedrijfsmanagement naar Hindi en Sanskriet.
Maar tot dan eerst nog even weg met rugzak en tent; zijn neus achterna. Ontdekte toen Global Convoy en gaat nu met hen tot in juni de wereld rond. Van Frankrijk naar Italië, Slovenië, Rusland , Kazakhstan , Uzbekistan , Kyrgystan, zuid-Korea, japan, Canada, noord-, centraal- en zuid-Amerika. En vandaar via Marokko weer naar huis.
Een jong kind was hij toen hij al zijn verlangen uitsprak om veel en ver te reizen.
Gelukkig moest hij door het veranderen van plan eerst even naar huis komen om visa en vaccinaties te regelen.
En de allerbeste slaapzak aan te schaffen.
En om hem te knuffelen. Een ganse week lang.
Vandaag, onderweg naar Charleroi, mijn hand even op zijn knie.
Zoals ik deed toen hij als baby naast me zat in de maxi-cosi.
Goede reis schatje, wees voorzichtig.Ik mis je nu al.
Gisteren las ik iets over vrijheid.
Namelijk dat vrijheid in een relatie met iemand nooit meer dan halve vrijheid kan zijn.
Omdat jouw vrijheid maar kan reiken tot waar de ander zijn vrijheid komt.
En indien jouw vrijheid meer dan halfweg reikt er iets niet klopt.
Want waar sta je met jouw vrijheid als de ander aan zijn vrijheid moet inboeten?
Mensen zijn de enige wezens op aarde die een God claimen. Het is ook het enige wezen dat zich gedraagt alsof er geen god is. Behoort de wereld jou alleen toe? Toen hij dat zei was ik verbluft. Niet om wie het was die sprak, maar omdat ik eindelijk het verband zag tussen de kinderen die afval doorzoeken en de glanzende koperen platen op de gevels van banken.
Acht juli was een onwezenlijke dag.
Op onze huwelijksverjaardag werd Helena geboren en vierde dit jaar haar verjaardag in Italië met haar turngroep.
In het ziekenhuis waar Helena voor het eerst het daglicht zag, op dezelfde datum en hetzelfde uur twaalf jaar later zat mama voor me op intensieve op servietjes haar uitvaart uit te schrijven. Wie we moesten uitnodigen en wie niet, geen rouwbrieven maar wel aankondigingen in kranten, welke muziek en welk eten in welke gelegenheid enzovoort.
Verdwaasd moet ik erbij gezeten hebben. Hoeveel sleutelmomenten kan één datum bevatten?
Zij vervoegt de klei.
Scheuren trekt ze in de klei, demonteert haar meisjesjaren
onderzoekt gedachtekieren, kneedt woorden, bergt
geheimen op, kan er zomaar tussen vallen.
diep zijn de sporen die de vader met rechte hand
haar jeugd in ploegt, hij wijst haar het eerste groen
van wintertarwe, bij God, over de dijk komen alle
lijnen samen.
Hij legt haar languit in de voren, van dichtbij ziet ze
barsten, lieveheersbeestjes ontvouwen vleugeltjes
van glas, zij wil op blote voeten over stoppelvelden
rennen.
Bij schemer is zij soms te zien met wilde eenden, ze
glijden
samen door de klei, glippen sloten in, zoeken bodems af
in kopstand.
Waar de boer onafgebroken zijn lijnen trekt, waggelt
ze achter hem aan, vindt koppig zijn grote hand terug
kneedt de klei in nieuwe vormen.
Aly Freije (1944)
Relaties. En in relatie zijn met iemand. Met je zus, je kind, je collega, je partner, een vriend.
En hoe de groep mensen in twee kunnen gedeeld worden.
Mensen die een relatie vanuit verbondenheid aangaan. Mensen die een relatie vanuit gebondenheid aangaan.
Waarbij in beeldtaal verbondenheid zichtbaar is als een streng vertrekkend vanuit het hart naar de andere persoon. Een streng soepel en onmeetbaar lang. Waardoor er vrij bewogen kan worden, dichtbij elkaar of elk aan een andere pool van de wereld; de verbondenheid blijft even groot.
Waarbij in beeldtaal gebondenheid zichtbaar is als een stalen stang vertrekkend uit de buik; kort en geen beweging toelatend.
En hoe de twee participanten van de relatie vanuit een verschillende binding kunnen vertrekken. Omdat ze handelen volgens wat ze ooit aangeleerd zijn of zichzelf eigen gemaakt hebben.
Waarbij het niet zo is dat in een waardeschaal vanuit verbondenheid hoger of lager gequoteerd wordt dan vanuit gebondenheid, maar het wel zo is dat verbondenheid een evolutie is van gebondenheid.
Een gemengd huwelijk tussen deze twee kan, maar is moeilijk.
De participant die vertrekt vanuit verbondenheid kan enkel warmte maar laten stromen en zo de ander uitnodigen om ook in verbondenheid te gaan staan. Pas als gebondenheid zichzelf graag kan zien en zichzelf waardevol genoeg vindt om graag gezien te worden kan hij zich verbinden.
Maar daarvoor komt alles binnen als bedreiging, terechtwijzing, beperking. Wegens het niet herkennen van de taal en de projectie van eigen angst,nood en denkpatroon.
Waar de' ik mis je' komt bij de verbondene vanuit een overvloed en wil tonen : ik word geraakt door iets en deel dat met je omdat ik die schoonheid, die ontroering, die vreugde wil delen met je. Komt de 'ik mis je' bij de gebondene over als een tekortkoming, een terechtwijzing van het niet aanwezig zijn.
Overvloed-delen-vrijheid-verbondenheid versus tekort-nemen-beperking-gebondenheid.
En waarbij dit niet meer of niet minder is dan één van de honderd mogelijke belichtingen van relaties, die naar gelang de mood of nood van de dag naar voren geschoven wordt of niet.
Van de Eikelmuisroute naar werken en wroeten in GEA naar de kermis van Oosterzele met vijf 11-jarigen.
Van de schoonheid van de natuur nu en de niet te beschrijven betoverende geuren naar opentrekken van geest en gevoel naar ambiance, lawaai en de geur van hamburgers en friet.
Wat een bewogen, maar mooie dag.
Terwijl sommige hoog gerateerde films met moeite door me kunnen gereconstrueerd worden wegens van de huid glijdend zijn er van die laag gerateerde films die onder de huid kruipen. Ongevraagd. En soms ook onduidelijk waarom. Om dan een paar dagen, weken nadien, langzaamaan naar beneden te dwarrelen.
Anyway, deze dus:
'The wedding party' Amanda Jane 2010.
Het Zielezingen gisteren en de opmerking dat het altijd gaat over groeien, groeikans en dat we misschien beter zouden ontgroeien.
Minderen versus meerderen.
Niet alleen op gebied van consumptie dus.
Terug naar ons begin, naar wie we zijn, naar ons levensdoel.
Zoals de vlinders die vanaf de grens van mexico 5000 km vliegen om samen te komen in noord-amerika met miljoenen soortgenoten.
En hoe ze steeds bij hun doel aan komen.
In 3 generaties vliegen ze heen, in 2 generaties terug.
Iedere volgende generatie heeft dit doel reeds in zijn lichaam meegekregen. En de vraag of dit misschien ook bij ons zo is dat er een doel opgeslagen in ons lichaam, een levensopgave?
In een artikel daarover 'De berg van de geest' uit pentagram lectorium rosicrucianum staat :
Deze opgave; zijn weg terug te vinden naar zijn geestelijke oorsprong, is eerst onbewust.
In de alchemie noemen we dit de nigredo-fase, de duistere toestand in de mens die het op hem schijnende licht niet waarneemt.
Wij identificeren ons veel te veel met onze gevoelens en onze gedachtes, ons denken.
Naarmate we door onze ervaringen merken dat we uit onszelf niet verder komen, gaan we op zoek naar alternatieven.
Het vierkant, circel en driehoek als symbool vinden wij zowel bij de alchemisten als bij de rozenkruisers terug.
De vierhoek : als teken voor de vier elementen, als een symbool voor de aarde, waar de zoektocht begint.
De cirkel : als teken voor de microkosmos, een sterrenhemel.
De driehoek : als teken voor het noodzakelijke proces.
En wat een verrassing was het dat ik tijdens de Gentse Feesten een kettinkje tegenkwam met deze symbolen.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen welk symbool ik draag of niet.
Waar ik naar gelang mijn nood/mood kan kiezen tussen zilver-, goud- of bronskleurig.
Waarbij ik mezelf toespreek dat het Leven vast en zeker niet zal vallen over mijn aardse invulling. Alle wegen leiden naar Rome enzovoort.
