Laat op de avond zit ik buiten en kijk naar de prachtige lucht. Felblauw en lichtblauw, met één donkergrijze wolkenzone omringd door een roze en oranje gloed. Ik zie er drie paar blauwe ogen in, ze kijken me aan. Een paar lichtblauwe, groot, vragend. Een paar donkerblauwe, klein, priemend. Een paar donkerblauw, grijs, starend, de blik niet afwendend. Ze lijken wel te vragen : 'En? Wat zal het zijn?'
Als ik één avond per maand televisie kijk is het veel. Omdat hij meestal ingepalmd wordt door Piet of de kinderen, omdat ik liever op zoek ga via internet, omdat ik liever lees, omdat ik soms vroeg ga slapen. En zo kwam het dat maandagavond Piet niet thuis was, Lucas speelde op de Playstation, ik de televisie opende en terecht kwam bij een programma dat nadien bleek te heten: 'All you need is love'. Het verhaal van een tweeëntwintigjarig meisje. Een meisje dat in Haïti geboren was. Als vijfjarig meisje terwijl haar mama even weg was door haar papa aan vreemden meegegeven werd. Weg van de uitzichtloze armoede zal hij gedacht hebben. Eén van de duizenden kinderen die in Haïti bij rijkere mensen terecht komen als huishoudhulp in ruil voor voeding en woonst. De werkelijkheid was anders. Ze werd gebruikt om voortdurend te werken, in ruil voor een slaapplaats op de grond en geen voeding. En daar bovenop : zonder de liefde van haar ouders. Even houdt ze het vol, maar vlucht dan. De stad in, de straat op. Zoekend naar resten eten in vuilnisbakken, zoekend naar mensen die het niet slecht met haar voor hebben. Enkele maanden later wordt ze op straat opgemerkt door een tante van haar, die haar weer meeneemt naar haar geboortedorp. Haar mama is weg, haar papa stervende. Ze wordt afgestaan voor adoptie en komt als achtjarige terecht in een belgisch pleeggezin. Om na zware puberteitsjaren uiteindelijk en eindelijk in de armen van een jongen aan zee en zijn familie rust te vinden. Het programma zorgt ervoor dat ze naar haïti kan, naar het vernielde Haïti na de aardbeving, een weerzien met haar twee zussen. De hele aflevering lang liepen de tranen over mijn wangen. Een Lucas die naast me kwam zitten is en om de vijf minuten zei 'maar mama toch'. Maar ik kon het niet tegenhouden en bleef maar aan het contrast met de haarborstel denken die ik die ochtend kocht voor mijn klein meisje dat toen lag te slapen in haar warme veilige bedje. Drie heeft ze er nu. Maar deze haarborstel beloofde ontwarring van haar lange haar zonder pijn. En laat dat nu zijn wat we allemaal willen. Voor iedereen. En in elk geval voor vijfjarige kleine meisjes. In elk geval.
Verwarrend vind ik het. De tegenstrijdige informatie die je als leek te zien krijgt, vinden kan.
Over de invloed van alle toevoegingen in ons voedsel, de scheikundige produkten in de bodylotion en lekker-ruikende-kerstboompjes voor in de auto, het aluminium in de deodorant, de amalgaam in onze vullingen, de alom ingeburgerde elektrosmog tot de lijm in de gipsplaten. Waarbij er weinigen onderlegd genoeg zijn om er een werkelijk en goed zicht op te hebben. Waarbij er weinigen in staat zijn hun eigen belang te onderschikken aan algemeen belang.
Ondertussen sta ik na school bij te praten met een mama met borstkanker, zwaai ik het meisje uit dat haar haartjes bijna weer halflang heeft, mis ik het vertrouwde beeld en de vrijdagse babbel met een opa door keelkanker en huppelt er op de speelplaats een elfjarig meisje met beenderkanker. Elke nieuwe boodschap beneemt me de adem. Elke nieuwe boodschap versterkt me in mijn persoonlijke overtuiging, in een poging invloed te hebben op. Was het maar zo. Was het maar zo eenvoudig.
Mama heeft een operatie achter de rug. Op zich niet fijn en een moeilijke operatie, maar alles is goed verlopen en de biopsie wijst enkel goedaardig aan. Gisteren mocht ze naar huis en dat was weer even diep kunnen ademhalen. Want een zevenenzeventig jarige en dementerende papa die enkel thuis wil zijn is niet bepaald bevorderlijk voor een goede gemoedsrust. Of zoals mama pragmatisch zei : ik heb gevraagd aan mijn beschermengelen om voor papa te zorgen, en ook aan de zijne. En als er dan nog iets gebeurt dan is het teken dat het zo moet zijn'. Oftewel : What will be, will be. Dinsdag wordt Piets papa geopereerd en beginnen we van vooraf aan opnieuw. Piets mama wil ook het allerliefst thuisblijven. Al zal het hier, door een langere revalidatieperiode, onze organisatie nog iets meer op de proef stellen.
Ik hoor stemmen in de keuken naast me. Lucas is er aan het werken aan een maquette van ons huis voor het vak Technologische Opvoeding. Het zijn de stemmen van Helena en Remi. Nauwelijks van klank, timbre en uitspraak te onderscheiden, maar aan hetgene gezegd wordt weet ik wie het is. Ik hoor ook een derde stem. Een ietwat zwaardere stem die ik niet direct kan plaatsen en ik vraag me af wie er op bezoek is. Het blijkt Lucas te zijn die ietwat hees opgestaan is. Het duurt nu al enkele dagen waardoor ik me afvraag of het geen voorbode is van 'de baard in de keel'. Spieren en lichaamsvormen die zich duidelijker prononceren en meer haargroei; het bleef allemaal Lucas. Maar dit, een andere stem, jee dat is raar.
Ik heb een vrije dag en de kinderen hebben een snipperdag, baaldag of 'pijamadag' zoals Helena het met zo'n levendig blij stemmetje zei deze ochtend. En ik probeer me te beheersen en me niet te bemoeien met hoe de invulling van een snipperdag volgens mijn denken zou moeten verlopen. Lucky day! http://www.youtube.com/watch?v=MzY9EFxfPW0
Twaalf kilogram aardbeien, handen die naar aardbeien ruiken en negenendertig potten confituur later. Een mens zou van minder gelukkig worden. In het bijzonder doordat de geur me terugbrengt naar onze laatste vakantie. Waar ik aan zee de heerlijkste aardbeien ooit gegeten heb. Eruit ziende als onze belgische aardbeien, zij het met een lange hals en de smaak en geur van bosaardbeien. Heerlijk!
Ook al misleid mijn uiterlijke verschijning : ik ben gek op 'gezonde voeding'. Niet zo vreemd, aangezien als verstokte vegetariër sowieso groenten en fruit het grootste deel van de voeding vormen. Een aantal dingen lust ik echt niet. Paddestoelen, ongeacht de vorm, geur, maat, kan me niet bekoren. Echt, echt niet. Asperges daarentegen ... mmmm. En gisteren heb ik iets uitgeprobeerd dat goed in ieders smaak viel : Pasta Primavera. Weliswaar na er een flinke eigen draai aangegeven. Zo zijn we. Om het kort te maken : groenten allerlei blancheren in groentenbouillon. Ik had gisteren 2 bussels lenteuitjes, 1 bussel wortelen met loof, 2 kuipjes groene aspergepunten, 1 kuipje witte kleine asperges en 100gr verse erwten genomen. Alle groenten samen en even lang even blancheren dus. Nadien de groenten aan de hand van een schuimspaan in een andere kom even laten rusten. Op de pot met pruttelende groentebouillon een grotere kookpot plaatsen. Daarin 50ml van de groentebouillon doen samen met het eigeel van drie eitjes. Roeren met de garde tot het mengsel dikker wordt. 1 brik soyaroom light, wat echte boter, 50 gram parmezaanse kaas en 200 ml van de groentenbouillon toevoegen. Heel voorzichtig roeren. Peper en zout toevoegen, een eetlepel gehakte verse munt en 2 eetlepels gehakte peterselie. Groenten eraan toevoegen, opdienen met pasta en bestrooien met schilfers parmezaan. Mmmm ... lekker!
Denkt aan de woorden en het vuur van een verliefde vriendin en poetst zingend, voor ze het weet, de laatste sporen weg van Helena's feest. Er zijn zo van die liedjes die je nog van buiten kent na 20 jaar en waarvan je denkt dat je ze altijd zult kennen. You fill up my senses Come fill me again
Zondag doet Helena haar Eerste Communie. En zo ernstig vroeg ze me deze ochtend of ik een wit onderbroekje en hemdje gekocht had voor haar. Niet dus. Maar nu dus wel. Kwestie dat ze helemaal 'af' is en met haar mooie huig -r haar tekstje kan voorlezen. 'Zoals hij sprrrak met ons, onderrrrweg hij brrrood brrrak en de zegen uitsprrrak'. Een franse -r vinden wij, een echte gentse vindt de familie. Who cares. Als ze maar gelukkig is. En gezond. En heel. En vrij èn een wit onderbroekje en hemdje aanheeft onder haar witte jurkje met witte kousjes en witte roosjes in haar haar.
Vakantie. Vakantie en op reis gaan. Deze keer naar een huisje aan zee. En na een lange dag, 1200 kilometer gereden, waren we er. Stonden we aan de voordeur van ons huisje voor één week, voeten in het zand. Voor ons de ondergaande zon in de Middelandse zee, links van ons de ruwe rotskust tot een eind in Spanje, achter ons de pyreneëen groen en bloeiend, links van ons de jachthaven van Argelès-sur-mer. En een scheut gaat er door mijn buik als ik deze ochtend, terug in Merelbeke, wakker werd, het raam opende en auto's hoorde. Het wakker worden met de geluiden van de zee, de frisse bries, op je blote voeten over het strand om brood gaan, de overweldigende geuren van de zee, de natuur, de bloemen; daar voelt het meisje in me zich zo thuis.
Soms kan je al verkocht zijn bij de eerste zin van een boek, gedicht of lied. Total loss. En het zal vast en zeker niet zo zijn, maar ik kan me niet herinneren dat het dan ooit op een ontgoocheling uitdraaide. The plan it wasn't much of a plan, I just started walking.
Lucas moet tegen morgen 'Let it be' en 'Yesterday' kennen. Wat zorgt voor de nodige slappe lach in huis. En niet alleen door zijn zangkwaliteiten. Om een wat meer overtuigd gevoel te krijgen vraag ik hem lachend 'weet je eigenlijk wel wat je zingt?' 'Ja hoor' zegt Lucas, 'moeder Marie komt naar mij, sprekend woorden van wijsheid, laat het zijn'. Misschien moet ik het vooral laten zijn. Lachen en ook zoete herinneringen. De rode en de blauwe plaat van de Beatles, zo vaak als kind gehoord. En deze, vooral deze nam ik mee. Een plaat van John Lennon. Stand by me. Alstublieft.
Of ik van gedichten hou vraagt er me iemand. Ik twijfel even om te antwoorden. ( Euh ja ... ja, eigenlijk wel. Eigenlijk veel. Alleen, van sommige heel erg veel en van anderen totaal niet. En 't is niet zo dat ik bundels verzamel of ontleen of absoluut in mijn boekenkast wil staan hebben en ... maar ik kan wel geen gedicht of citaat voorbijlopen zonder het gelezen te hebben en sommige leven echt in me, gaan al jaren mee met me. Begrijp je?) Ik hield mijn warrig antwoord maar wijselijk voor mezelf. Niet wetende dat ik enkele uren later in de boekhandel één van mijn laatste ontdekkingen in het groot zou zien staan en mee naar huis zou krijgen.
Uitgesproken
praat met mij en doe dat honderduit, vertel me zwijgend waarover een leven gaat hoeveel tederheid er nodig is en adem gulzig tot het eind
spreek dit lichaam zonder een spoor van schroom, spreek het, spel het volledig uit laat me duizelen breng me in totale ademnood geef je
ik hep een goet iedee ik geev al mijn speegoet weg voor 100 euroo 100+100=200 en 4+7=11 en 14+1=51 ...5+++++
Dit schrijfsel van Helena vond ik tijdens het opruimen. Sinds ze kan schrijven en rekenen vinden we tot op de beslagen badkamerruit haar sporen. Bij de aanvang ervan bedenk ik dat het fijn is dat onze kinderen stukjes van ons overnemen. In dit geval : weggeven wat je zelf niet meer gebruikt of waar een ander meer nood aan heeft. Tot ik het briefje helemaal uitlees. Al moet ik eerlijkheidshalve ook daar mijn hand in eigen boezem steken. Want het was enkele weken geleden mijn idee om speelgoed te verkopen toen Remi vroeg hoe hij aan geld zou kunnen komen om nog meer KAPLAblokjes aan te kunnen kopen. Die Helena, ik zou een boek kunnen vullen met al haar grappige schrijfsels!
