|
Als ik één avond per maand televisie kijk is het veel. Omdat hij meestal ingepalmd wordt door Piet of de kinderen, omdat ik liever op zoek ga via internet, omdat ik liever lees, omdat ik soms vroeg ga slapen.
En zo kwam het dat maandagavond Piet niet thuis was, Lucas speelde op de Playstation, ik de televisie opende en terecht kwam bij een programma dat nadien bleek te heten: 'All you need is love'.
Het verhaal van een tweeëntwintigjarig meisje. Een meisje dat in Haïti geboren was. Als vijfjarig meisje terwijl haar mama even weg was door haar papa aan vreemden meegegeven werd.
Weg van de uitzichtloze armoede zal hij gedacht hebben. Eén van de duizenden kinderen die in Haïti bij rijkere mensen terecht komen als huishoudhulp in ruil voor voeding en woonst.
De werkelijkheid was anders.
Ze werd gebruikt om voortdurend te werken, in ruil voor een slaapplaats op de grond en geen voeding. En daar bovenop : zonder de liefde van haar ouders. Even houdt ze het vol, maar vlucht dan. De stad in, de straat op. Zoekend naar resten eten in vuilnisbakken, zoekend naar mensen die het niet slecht met haar voor hebben.
Enkele maanden later wordt ze op straat opgemerkt door een tante van haar, die haar weer meeneemt naar haar geboortedorp. Haar mama is weg, haar papa stervende.
Ze wordt afgestaan voor adoptie en komt als achtjarige terecht in een belgisch pleeggezin. Om na zware puberteitsjaren uiteindelijk en eindelijk in de armen van een jongen aan zee en zijn familie rust te vinden.
Het programma zorgt ervoor dat ze naar haïti kan, naar het vernielde Haïti na de aardbeving, een weerzien met haar twee zussen.
De hele aflevering lang liepen de tranen over mijn wangen. Een Lucas die naast me kwam zitten is en om de vijf minuten zei 'maar mama toch'.
Maar ik kon het niet tegenhouden en bleef maar aan het contrast met de haarborstel denken die ik die ochtend kocht voor mijn klein meisje dat toen lag te slapen in haar warme veilige bedje.
Drie heeft ze er nu. Maar deze haarborstel beloofde ontwarring van haar lange haar zonder pijn.
En laat dat nu zijn wat we allemaal willen. Voor iedereen.
En in elk geval voor vijfjarige kleine meisjes. In elk geval.
|
