Rond 7u waren we alweer klaarwakker. We maakten een wandelingetje door de Oude Stad, op zoek naar eten. Op dit vroege uur gemakkelijker gezegd dan gedaan! Wel een speciale ervaring om de stad zo rustig te zien. Normaal is het dringen geblazen in de soeks..

Om 8u30 werden we door een busje opgepikt voor een toer naar Hebron. Hebron is iets speciaals.. Het is een heilige plaats voor zowel joden, christenen als moslims, omdat men hier de 'Grot van de Patriarchen' kan vinden, waar Abraham, Sarah, Isaak, Rebekka, Jakob en Leah begraven zijn. Er wonen zo'n 120 000 mensen, op ca. 600 joden na is iedereen Arabisch. De stad is opgedeeld in 2 gebieden: H1 en H2. H1 is onder volledig Palestijnse controle en H2 staat onder Israëlische controle. Er zijn ook zo'n 3000 soldaten in de stad, alsook een heleboel waarnemende organisaties, die als doel hebben om de situatie tussen joden en moslims te beschrijven. Naast Hebron is er een joodse nederzetting, Kiryat Arba. Omdat de stad overwegend Arabisch is, werd een deel van de stad afgesloten, zodat ook joden 'veilig' naar de Grot van de Patriarchen kunnen gaan.

Het was een heel interessante dag, met o.a. een bezoek aan de moskee, een winkel in de spookstraat, de soek, een gezin, een keffiya-fabriek (sjaals) en een glasblazerij… Het is moeilijk om te beschrijven wat we allemaal gezien hebben; het heeft dan ook tot veel discussies geleid met onze joodse collega’s.. De situatie is zo verschrikkelijk complex! We zijn heel blij dat we in het dagelijkse leven niet met zo'n extreme mensen samenwerken! Je zou het eigenlijk zelf moeten zien..  Wat we wel kwijt willen is dat het best eng was om het leger eens in actie te zien. Overal in Israël is er veel leger aanwezig, maar meestal zien we ze op de bus, op weg naar huis, of hooguit eens rondrijden in een legertank. In Hebron was dit helemaal anders. Toch voelden we ons er geen moment onveilig! We plaatsen hieronder enkele sfeerbeelden.

Huis in Hebron

Netten boven de soeks om afval op te vangen dat van bovenuit gegooid wordt.

Soek

Securitycheck bij het betreden van de moskee.. Een heilige plaats.. Werkelijk..

Joden en moslims verbroederen in de enige winkel op de spookstraat

'Free Israel' *zucht*

De straat is opgedeeld in 2 stroken: de brede strook is voor de joodse settlers, de smalle strook voor de moslims

In een huis in Hebron: dichtgelaste ramen.. Achter het raam woont een joods gezin..

Pas heropende winkel

De Grot van de Patriarchen. Er zijn raampjes vanuit zowel de moskee als vanuit de synagoge om dit te kunnen zien.

Via de venster naar binnen

H1-gebied

Heel jonge Israëli die dienst doen in Hebron. Iets wat niemand zijn kinderen toewenst..

Keffiyah-fabriek

Glasfabriek

17-12-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagnamiddag gaf Ilan ons een lift naar Tel Aviv waar we de bus naar Jeruzalem namen. In Jeruzalem sprongen we op de tram. Na 4 maanden is die tram eindelijk helemaal operationeel. Tot voor kort leek alles te werken, behalve de ticketautomaten. Maar sinds 1 december zijn alle problemen van de baan en moet iedereen een ticketje (6,8 NIS) hebben. Met de tram reden we tot aan de Damascuspoort, waar we de Arabische bus 21 naar Beit Jala namen (7 NIS). Een vriendelijke man wilde ons de weg wijzen, maar besloot dat het toch handiger was om gewoon een taxi te nemen. Wat we dus ook deden (20 NIS). We verbleven bij een christelijke Arabische familie in Bethlehem. De vrouw stuurde ons naar Manger Square, om nog wat van de feestelijkheden voor de opening van het kerstseizoen mee te maken. We wandelden zo’n 10 minuutjes tot op het plein, waar een reusachtige kerstboom stond opgesteld.

Na het spektakel aanschouwd te hebben, gingen we naar een kerstmarkt, waar ze lokale producten en kerstkitsch verkochten. Vervolgens aten we een hapje in het Square restaurant. De radio speelde er vrolijk kerstliedjes, het restaurant was ook mooi versierd, … We werden om de oren geslagen met de kerstsfeer! Heerlijk! Plan geslaagd! Want in Israël is er bitter weinig te merken van de gezelligheid van Kerstmis.

Rond 21u wandelden we terug naar ‘House of Peace’, waar we, al thee drinkend, een praatje sloegen met de familie. De man sprak verbazend goed Engels. Hij vertelde dat hij vroeger op (privé) school al vanaf het eerste leerjaar Engels kreeg, en vanaf het vijfde leerjaar Duits! De dochter van de familie is getrouwd met een Israëlische christen en woont in Nazareth. Eén van de beperkingen van vele mensen in de Westbank is dat ze de Westbank niet uitmogen. Alsook deze familie die hun dochter dus niet mocht bezoeken..

Om 8u30 werden we geroepen voor het ontbijt en rond 9u trokken we er weer op uit. In het bezoekerscentrum kregen we een plannetje met de belangrijkste bezienswaardigheden. De eerste stop was de Church of the Nativity, de plaats waar Jezus geboren zou zijn. Er zijn nogal wat discussies over wie recht heeft op de kerk, en de hele kerk is dan ook opgedeeld in katholieke, orthodoxe en armeense delen. Naast deze kerk is de Sint-Catharinakerk, waar de middernachtmis op kerstavond gehouden wordt. Voor de kerk was er een grote kerststal gebouwd, heel mooi!

De geboortekerk en de ingang ervan (‘de deur van de nederigheid’)

De ‘exacte’ plek waar Jezus geboren is.

Vervolgens bezochten we de Milk Grotto Kapel. Een prachtig complex! Volgens de legende zijn Maria en Jozef hier gestopt om kleine Jezus te voeden. Maria heeft toen wat melk geknoeid, waardoor de steen wit werd. Nu bezoeken veel vrouwen die problemen hebben om zwanger te worden de kapel. Ze schrapen een stukje van de witte steen, en drinken het op in een mengsel van steenschraapsel en water.

Omdat het zo’n mooie dag was, besloten we naar de Shepherd Fields in Beit Sahour te wandelen. We lunchten in het Tent Restaurant, waar we slecht 100 NIS betaalden voor 2 heerlijke maaltijden en 4 drankjes!

Na het eten namen we een taxi naar de Muur (Separation Wall). De muur is zo’n 8 m hoog en staat helemaal vol met graffiti. We zullen de foto’s voor zich laten spreken..

Daarna wandelden we via Star Street en een heleboel andere kleine gezellige straatjes terug naar Manger Square, waar we een lokaal pintje (Taybeh) dronken in het Peace Center en keken hoe de mensen zich verzamelden op het plein voor het avondconcert. Een gezellige boel! We aten er nadien ook Palestijnse gerechten voor slechts 20 NIS per bord!

%%%FOTO21%%%

Na het eten namen we een taxi naar het checkpoint. Het checkpoint is echt een enorme bunker, en je voelt je echt als een beest wanneer je erdoor wandelt. We waren bijna de enigen in het checkpoint, en de horrorverhalen die we al gehoord hebben, gingen voor ons (gelukkig) niet op. De tocht door de bunker duurde voor ons maar 3 minuten en ons paspoort werd slechts vluchtig bekeken. Shabbat voor iedereen?? (Bij het heengaan waren we met de bus door een kleiner checkpoint gegaan, en de Westbank ingaan is gemakkelijk, maar meestal is eruit komen wat moeilijker.)

%%%FOTO22%%%

Hoewel ons verzekerd was dat er aan de Israëlische kant 24/24 bussen en taxi’s aan het grote checkpoint zouden zijn, was het opvallend rustig toen wij er waren. We besloten dan maar te wandelen, in de hoop dat we onderweg een bus of taxi zouden tegenkomen. Uiteindelijk zijn we helemaal naar Jeruzalem gewandeld. Een mooie, maar best vermoeiende wandeling!

We hadden een hostel geboekt in de Oude Stad, het Jaffa Gate Hostel. We checkten in, en tot onze verrassing zagen we dat onze kamer een soort grot was!

%%%FOTO23%%%

2 bedden en een nachtkastje, en verder was de kamer leeg! Wel iets speciaals.. Het hostel heeft een plat dak, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de Oude Stad (o.a. de Grafkerk). Uitgeteld kropen we in onze grot, en genoten we van een goede nachtrust.

16-12-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagmorgen en de rest van de werkweek startten we op de boerderij. Tom maakte filmpjes van zijn koeien en Machteld zorgde ervoor dat de koeien 1 voor 1 in beeld kwamen. Een heel karwei, want koeien zijn nieuwsgierig.. Ze stoppen om aan het hek te snuffelen, om naar Tom en de camera te kijken, … Het is wel leuk werken nu we de mensen op de boerderij beginnen te kennen! En het is ook erg leerrijk om te zien hoe alles op zo’n groot bedrijf (1100 melkkoeien) geregeld wordt! En hoeveel er iedere dag misgaat.. Ze zijn ook begonnen met klauwkappen (= het pedicuren van de koeien). Ze werken er met 2 mensen aan, en het duurt zo’n 2 weken!  

De rest van onze dagen vulden we met data-analyse, administratie, studeren, …

Donderdag in de late namiddag vertrokken we naar Tel Aviv. We namen een sherut, die ons viaallerlei binnenwegjes toch op de bestemming wist te brengen. Rond 19u kwamen we aan bij Orna. Orna is echt een ongelooflijk lieve vrouw! We ploften bij haar vriend Oded, zoon Dean en neef Eric (op bezoek uit Frankrijk) in de zetel en genoten even later van het avondmaal. Daarna wandelden we naar de Azrieli Towers, waar we op zoek gingen naar een nieuwe outfit voor de feestdagen. Een van de torens is het hoogste gebouw van Tel Aviv. Enkele verdiepingen beneden dienen dus als winkelcentrum, met ook een hoop ‘Westerse’ winkels zoals Mango, Zara, H&M, … Rond 22u wandelden we weer naar Orna’s huis.

Zaterdagmorgen zorgden Tom en Orna voor een stevig ontbijt: omelet, groentjes, humus, broodjes, … Daarna wandelden we naar de haven van Tel Aviv. Hier vonden we een leuke winkel voor Tom, wandelden we over de Farmers’ Market en kochten we de eerste kerstcadeautjes. Om de verrassing erin te houden zullen we hier niet verder op ingaan ;-)

Links: In de buurt van de haven in Tel Aviv; Rechts: fietsen die we tevergeefs probeerden te huren..

Een taxi bracht ons daarna naar HaTachana. Toen we hier enkele weken geleden waren (tijdens de avonduitstap gedurende de workshop) hadden we enkele toffe winkeltje gespot, en nu namen we dus de tijd om deze rustig te bekijken en verder te gaan met de kerstcadeautjesjacht. HaTachana is trouwens echt een aanrader. Het oude treinstation is pas gerenoveerd, en het is er echt gezellig!

In Neve Tzedek zochten we een restaurantje voor de lunch. Na al dat gezeul met jassen (’s morgens was het best fris, maar rond de middag was het aangenaam warm), tassen, zakken vol kleren en kerstcadeautjes waren we blij dat we even konden neerploffen! Na het eten zetten we onze tocht verder. We belandden op Sheinkin Street. Op deze straat zijn veel kleine winkeltjes, en aangezien ze de straat hebben opgebroken, waren er heel wat uitverkopen. Helaas was het al redelijk laat op de middag en begonnen de meeste winkels te sluiten, maar Machteld slaagde er toch nog in een jurkje te scoren.

Onderweg naar Orna’s huis stopten we nog voor een dessertje. Kaastaart en chocoladecake gaan er immers altijd in ;-) Net voor het donker werd waren we weer bij Orna. We werden uitgenodigd om samen met hen Shabbat te vieren. Een uitgebreide maaltijd dus.. Het was wel leuk om de familiale sfeer weer op te snuiven! En het eten was verrukkelijk!

We waren trouwens helemaal niet van plan zo lang bij Orna te blijven. Het oorspronkelijke plan was om de laatste bus op vrijdag te nemen.. Maar Orna zorgt voor zo’n huiselijke sfeer dat het erg verleidelijk is om er gewoon te blijven plakken. En ze wilde niet liever dan dat we bleven.. Dus we bleven plakken.. ’s Avonds liepen we nog een blokje om. De buurt waar Orna woont is de laatste jaren erg opgewaardeerd. Ze vertelde dat haar huis nu 4 x meer waard is dan toen ze het kocht..

Zaterdag brachten we de dag door met Orna, Oded en Dean. We reden met z’n allen naar Ein Hod. In Ein Hod wonen veel artiesten, en het hele dorpje bestaat uit galerijen, sculpturen, kunstworkshops, … We ontbeten (ofja, brunchten) in een gezellig zaakje, waar de bediening wel vriendelijk was, maar ook zéér traag.. Machteld kreeg haar eten pas toen de rest al lang klaar was. Maar het was wel lekker!

Daarna reden we door naar Haifa. In deze tijd van het jaar zijn er immers allerlei festiviteiten om de 3 religies (moslims, christenen, joden) dichter bij elkaar te brengen. Het was er enorm enorm druk! Er waren een heleboel eetstandjes met suikerspinnen, geroosterde noten, vers granaatappelsap, falafel, … Na een dik uur hadden we het wel gezien en wandelden we terug naar de auto. We werden recht voor ons appartement afgezet, wat een luxe!

12-12-2011 om 18:47 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdag 29 november was het een feestdag in ons leventje. We waren op die dag immers 2 jaar samen. Dat wilden we vieren met een etentje en een filmpje. Dat filmpje was gemakkelijker gezegd dan gedaan.. We hadden geen idee welke film we wilden zien, alleen welke films we NIET wilden zien. We kochten een ticketje voor Jack & Jane en begaven ons naar de zaal. De reclame begon. Na een heleboel reclamespotjes kwam er ineens ook reclame van Jack & Jane. We vonden het  maar raar dat ze eerst reclame van de film toonden en daarna de film. Maar toen de film begon bleek het Johnny English II te zijn. Een ramp, want Machteld vindt Mr. Bean helemaal niet grappig in andere rollen dan Mr. Bean. De romantiek was dus ver zoek..

Vrijdagmorgen sprongen we nog eens op onze fiets. Machteld moest nog data oppikken op de boerderij in Ein Hashofet, dus de bestemming was snel gekozen. We fietsten een heel stuk door de velden, via Ramat Yishay, langs Kfar Yehoshua in de richting van Hazorea. Daar moesten we een 200-tal meter langs de grote weg fietsen alvorens we afdraaiden in het park Ramat Menashe. Vanaf hier begon het klimwerk door het bos. Pfieuw! Het was wel erg mooi om te fietsen, en het weer was ook erg aangenaam. We stopten af en toe om uit te blazen, wat te drinken en energie binnen te steken. Best wel moe, maar tevreden kwamen we aan in Ein Hashofet, waar Machteld aan haar data-ronde begon. Op de terugweg fietsten we een beetje verloren, maar na een half uurtje waren we weer op het rechte pad. We stopten voor een picknick. Daarna kon de afdaling beginnen. Zalig om de berg af te zoeven zonder te moeten trappen De laatste kilometers kregen we het allebei wat moeilijk. Het was toch een hele tocht! Zo’n 40 km. We waren maar wat blij toen we onze fietsen weer parkeerden aan ons appartement! De rest van het weekend brachten we al nietsend door. Lekker uitrusten, het huis op orde brengen, …

04-12-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdagmorgen stonden we om 7u alweer paraat voor een toeristisch dagje. Shachar, de gids, vertelde ons wat meer over zijn land, over cultuur, geschiedenis en politiek. Hij was ook redelijk objectief, en gaf ons toch wat meer inzicht in de complexe Israel – Palestina kwestie. Voor t eerst kregen we ook duidelijk de muur te zien.. Toch erg dat t zover moest komen.. Maar we moeten dringend ook eens de andere kant bezoeken! Bethlehem staat op het programma in December!

De eerste halte was Masada.

Met de kabellift gingen we naar boven. Een pak minder vermoeiend en een stuk sneller dan wandelen Ook hier had de gids toegevoegde waarde! Al waren we toch blij dat we er al eens eerder geweest waren..

De tweede halte was een grote winkel waar ze Dode Zee-producten verkochten. Het was er ongelooflijk druk!

We smulden van een picknick: broodjes, verse groenten en fruit, alvorens de bus ons verder bracht naar de Dode Zee. De derde halte was Mineral Beach, waar we in de Dode Zee plonsten, ons insmeerden met modder, en genoten van een zwavelbadje.

Het was hilarisch! Maar ook echt genieten! Na een uurtje dobberen konden we echt wel een siesta gebruiken, maar dat was buiten de plannen van de organisatie gerekend! Hup de bus in, op naar Jeruzalem! In Jeruzalem stopten we eerst aan de Hebreeuwse Universiteit op Mount Scopus. Van hieruit heb je een goed uitzicht op de Oude Stad. Daarna maakten we een wandeling door de Oude Stad: Klaagmuur, soek, Via Dolorosa, soek, de Heilige Grafkerk, nog meer soek, …

Uiteindelijk kwamen we weer uit aan de Jaffa poort, waar de bus ons oppikte. We reden verder naar Abu Gosh voor het avondmaal. Niet het beste eten van de week, maar toch ook weer lekker! Abu Gosh is een christelijk dorp en ze staan bekend voor hun humus. We aten er dan ook humus, en ook kip, kebapvlees, rijst, slappe frietjes, groenten, …

Rond 21u kwamen we terug aan in Netanya, en om 22u30 konden we ons bedje induiken. Niet helemaal klaar voor de nieuwe werkweek..

Zondagmorgen stuurde Ilan om 10u30 een sms: Are you alive? Na een heerlijk lange nachtrust was de helft van het duo toch klaar om te gaan werken. De andere helft bleef nog wat liggen, en verraste de andere bij thuiskomst met een gepoetst huis, eten op t vuur en afgewassen afwas!

28-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagmorgen stond er weer een bedrijfsbezoek op het programma. De data van dit bedrijf hadden we de dag ervoor moeten analyseren, dus nu konden we zien of we het bedrijf goed ingeschat hadden! Een erg interessante oefening! Het bedrijf lag in Gan Shmuel. Het speciale hier is dat er maar 2x per dag gemolken wordt. (In Belgie is 2x per dag heel normaal, maar in Israel is 3x per dag de standard)

De boer vertelde over zijn keuze, hij had er helemaal geen spijt van, de koeien gaven veel melk en hij had de indruk dat ze gezonder waren. Het was een duidelijk voorbeeld van ‘roeien met de riemen die je hebt’, want de meeste stallen waren erg oud. Toch was het een heel goed bedrijf! Of hoe management een grote rol speelt …

We aten in de eetzaal van de kibbutz.

Het typische vervoersmiddel voor oudere mensen, netjes geparkeerd voor de eetzaal

In de namiddag werden we aan het werk gezet. We werden in groepjes ingedeeld en ieder groepje kreeg de data van een bedrijf. Die gegevens moesten dan geanalyseerd worden en in een presentatie gestoken worden.

De gegevens van het bedrijf dat ons groepje (Shani, Tom, Machteld) toegewezen kreeg, schreeuwden echt: ‘PROBLEMEN!’. We wisten niet waar te beginnen! Een te hoog celgetal, problemen met bronstdetectie, weinig succes bij het insemineren, … Rond 22u30 gaven we het op. We waren er deze nacht immers niet in geslaagd om een hotel te boeken, en moesten dus nog helemaal naar huis rijden.. We spraken af om vrijdagmorgen om 8u terug samen te komen, om de laatste loodjes te leggen aan de presentatie.

Om kwart voor 12 in bed en om 6u er weer uit, het was best pijnlijk.. Maar aangezien het al weekend was voor de meeste mensen, was het verkeer erg rustig en waren we in een klein uur al in Netanya! Shani had blijkbaar de halve nacht doorgewerkt om meer grip te krijgen op de gegevens van onze boerderij.. Voor haar was het ook erg belangrijk om goede punten te scoren, want als veearts bij Hachaklait zal ze nog veel bedrijven moeten analyseren! Ze was ook niet echt tot nieuwe conclusies gekomen, ze had gewoon alles mooi op een rijtje gezet.. De presentatie ging goed! En de presentaties van de andere groepjes waren ook interessant!

In de namiddag gaf Tom ook een presentatie over zijn onderzoek. Dat deed hij erg goed! Om 14u30 vertrokken we naar Caesarea. De workshop was afgelopen! En de organisatoren wilden de deelnemers toch nog iets speciaals laten zien.. Caesarea dus!

We wandelden rond over de site, kregen wat historische uitleg, bezochten een kunstgalerij en genoten van de zonsondergang. Daarna was het tijd voor het afscheidsdiner. Vis vis lekkere vis! We kregen ook een certificaat

Uitzicht op zee vanuit het restaurant

Links: Machteld krijgt haar certificaat overhandigd; Rechts: Tom en veearts Shmuel

Voor op onze bureau later ;-) Iedereen was echt moe na de vermoeiende week, en morgen was het weer vroeg dag, dus de avond werd al vroeg beeindigd.

26-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdag stond er een hele dag les op het programma.  Het ging over reproductive, economische aspecten en lactatiecurves. Weer heel interessant! ‘s Avonds stond er een uitstap op het programma. We gingen naar Tel Aviv! Onderweg pikten we een gids op, en de bus zette ons af in het centrum van Tel Aviv. De gids vertelde over Bauhaus (een bepaalde architectuur), over de geschiedenis van Tel Aviv en de belangrijke gebeurtenissen die er plaatsvonden (zoals de verklaring van de onafhankelijkheid).

Links: Bauhaus-architectuur in het donker; Rechts: tekening van bekende figuren in de geschienis van Israel

Het was echt interessant om de stad eens met een gids te bezoeken, dat geeft toch een heel ander perspectief dan zelf met de Lonely Planet rondlopen! We werden ook gegidst in een buurt waar we zelf nog niet geweest waren, dus dat maakte het nog interessanter! We wandelden ook door Neve Tzedek. Dit is echt een prachtige buurt! Het lijkt meer een dorp, dan een buurt in een grote stad! We moeten nog eens teruggaan om t op ons gemak te kunnen zien! Ook een heleboel gezellige restaurantjes en leuke winkeltjes! Daarna liepen we door naar HaTachana, tussen Tel Aviv en Jaffa. Vroeger was hier een treinstation, waar de trein van Jaffa naar Jeruzalem vertrok. Het oude treinstation is helemaal opgeknapt, en het is er uiterst gezellig nu, ook hier met winkeltjes en restaurantjes.. Langs de kust wandelden we daarna verder naar Jaffa. Na een korte historische uitleg, gingen we op restaurant. Amai, wat was me dat! De hele tafel werd volgezet met bordjes vol groenten, slaatjes, humus, techina, lebaneh, … en heerlijk vers brood werd telkens aangevuld. Na een kwartier smullen kwamen ze vragen wat we als hoofdgerecht wilden. Hallo? We zaten al bijna vol! Tom bestelde kippenborst en Machteld een kipbrochette. Heerlijk! En daarna volgde er nog een dessert! We hadden echt enorm veel, maar ongelooflijk lekker gegeten.. Op de bus naar huis deed Machteld dan ook een dutje Maar beste lezers, moesten jullie ons ooit bezoeken, we weten waar je jullie naartoe kunnen sturen! Helaas hebben we geen foto’s genomen… Een goede reden om zelf nog eens terug te gaan

We waren blij dat we een hotel geboekt hadden, en vielen direct als een blok in slaap! Het was een ander hotel dan de vorige keer, en ook al zag de lift er een beetje gammel uit en waren de gangen wat rokerig en lagen er kapotte matten, de kamers zelf waren dik in orde! En wat een prachtig uitzicht op de zee! ‘s Morgens konden we ook weer smullen van het rijkelijke ontbijtbuffet.

Er zijn ergere plaatsen om een workshop bij te wonen!

Woensdag stond de dag in het teken van voeder. We kregen uitleg van Chen, een veearts-nutritionist. Heel interessant, maar ook moeilijk. Voederratio’s zijn een zwak punt van ons, waar we nog veel aan moeten werken ‘s Middags gingen we eten in een restaurantje aan een tankstation. Weer werd de hele tafel vol met eten gezet, en weer waren we na een kwartier al vol, en weer volgde er daarna nog een hoofdgerecht.. Maar het was weer heerlijk! Na het middagmaal bezochten we een voederbedrijf. Met een nutritionist erbij is dat toch helemaal anders dan wanneer de manager uitleg geeft.. (Beide wel interessant!)

Links: Nutritionist Chen geeft een woordje uitleg; Rechts: Silo’s in het voercentrum

Daarna kregen we de opdracht om data van een bedrijf te analyseren. Na het avondmaal (waarbij iedereen met een minimale hoeveelheid alweer gevuld was) stond er nog een lezing op het programma van de Scientific Manager van Hachaklait. En weer waren we blij dat we nog een nachtje op hotel bleven! ‘s Avonds skypte Tom nog even met zijn ouders, waarna we uitgeteld in bed kropen.

24-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorige week volgden we een workshop over diergezondheid op melkveebedrijven. Hachaklait, de veeartsenorganisatie die zo’n 90 % van de melkveebedrijven onder haar hoede heeft, richtte de workshop in. De workshop vond plaats in Netanya, een kuststad tussen Haifa en Tel Aviv die overrompeld wordt door Russische en Franse toeristen. Zaterdagavond werden we verwacht om SPSS (een statistisch programma) op onze computer te installeren. Bij Tom lukte dat wonderwel, maar Machteld haar laptop maakte problemen.. Gelukkig kon ze een laptop lenen van de organisatie. Daarna reden we terug naar huis. Dat viel toch een beetje tegen. Eerst een kwartier om de stad uit te geraken, en dan nog bijna een uur naar huis rijden! De beslissing om een paar dagen op hotel te gaan was dan ook snel genomen!

Een druilerige ochtend in Netanya…

Zondagmorgen begon het dan echt. We ontmoetten de overige deelnemers: 3 Finnen, een Amerikaanse, een Spaanse die in de VS werkt, 2 Duitsers, waarvan er 1 in Oostenrijk werkt, en 2 Indiers.. Verder waren er ook twee jonge veeartsen van Hachaklait. Een bont gezelschap!  De eerste dag kregen we meer uitleg over het Israelische systeem van werken en over data-analyse. We bezochten ook een melkveebedrijf in Kfar Vitkin. De boer daar houdt zich ook veel bezig met vergaderingen bij allerlei instanties. Een interessante man om mee te praten! Het melkveebedrijf lag samen met enkele andere melkveebedrijven gegroepeerd op een terrain net buiten het dorp. Net zoals een industrieterrein eigenlijk, maar dan met melkveebedrijven. Zo werd de overlast voor het dorp beperkt gehouden. De meeste mensen hier vinden het trouwens ook gek dat onze ouders ‘in’ de boerderij wonen. Als een koe eens gek loeit, hebben ze het direct in de gaten! Dat is hier niet het geval..

Links: flesjes melk voor de kalveren; Rechts: een sensor die de herkauwtijd meet

 Na het avondmaal checkten we in in het hotel-voor-een-nacht, 200 m verder dan het hotel waar de workshop plaatsvond. We dropten onze spullen en wandelden weer terug naar het andere hotel, want er was een receptie!

Toen we ‘s morgens wakker werden, ontdekten we dat onze hotelkamer ook een terras had.. Wat een luxe! Helaas konden we er niet van profiteren. We werden immers om 6u30 al verwacht om de bus te nemen naar een groot melkveebedrijf in Hof HaSharon. Rond 7u kwamen we daar aan. In Hof HaSharon worden zo’n 800 koeien gemolken. Het bedrijf kwam tot stand toen 3 kibbutzim het idee kregen om samen 1 groot bedrijf op te starten. Het is allemaal nog best nieuw (begin 2000) en het is duidelijk dat men al op voorhand wist dat het een groot bedrijf zou worden. Er is echt nagedacht over de inplanting van het bedrijf, al werd het achteraf duidelijk dat sommige dingen nog beter konden. In het bedrijf werkten veel Thaise mensen. Buiten de veearts, die trouwens ook in Nederland gestudeerd had, hebben we geen Israeli gezien.. Voor ons was dit echt gek, want we dachten dat er op een kibbutz altijd genoeg volk was om te werken.. En dit is het bedrijf van 3 kibbutzim samen!

Links: Thai aan het werk;

Na het bedrijfsbezoek kregen we nog les over data-analyse en uiergezondheid. Alle lessen gaan trouwens gepaard met oefeningensessies, dus we kunnen de opgedane kennis direct omzetten in de praktijk! Het werd ook duidelijk dat Israel over heel veel data van alle melkveebedrijven beschikt! In andere landen is dit niet het geval.

Het avondmaal sloegen we over, want ‘s avonds hadden we nog een laatste keer afgesproken met Andres, Stefano en Daniel. Om 20u gingen we iets eten en drinken in de Barbarossa. Smullen!

22-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

19-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

De week is weer voorbijgevlogen! Op zondag experimenteerden we in de boerderij. Op maandag maakten Machteld, Andres, Daniel en Aharon een ‘studiereis’ naar Afikim. Daar moest Machteld haar computer met de up-to-date software oppikken en gaf ze wat uitleg over het bedrijf aan Daniel en Andres. Daarna reden we door naar Ramat Zevi, waar boer Yehuda wat uitleg gaf over zijn boerderij, terwijl Machteld de nodige data uit zijn computer haalde. In de namiddag startten de experimenten op de boerderij alweer. Dinsdag gaven Tom, Stefano, Andres en Daniel een presentatie in Newe Ya’ar over hun project, waarna een interessante vragenronde volgde. Na de presentatie reden we samen met Ilan naar Misgav. Onderweg stopten we nog om een hapje –of ja, een hele hap- te eten in Kfar Manda, een Arabisch dorp. We bestelden lebaneh, humus, falafel en kebap, en kregen ook nog een hele tafel vol slaatjes volgeschoteld. Smullen!

Daarna reden we door naar Misgav, waar we Yonat van het bedrijf Trendlines ontmoetten.  Trendlines is een bedrijf dat mensen met een idee helpt hun idee uit te werken en te commercialiseren. Vaak zijn onderzoekers immers wel slim, maar daarom weten ze nog niet hoe ze een bedrijf moeten opstarten. Trendlines werkt met steun van de overheid, en geeft fondsen aan startende bedrijven. De overheid startte met dit investeringsfonds om de vele Russische immigranten aan werk te helpen. Hoogopgeleide Russen moesten in hun beginjaren vaak straatwerk doen, omdat ze geen geld hadden om zelf iets te ondernemen. Er zijn een twintigtal bedrijven verspreid over heel Israël die mensen met een idee helpen om een bedrijf op te starten. Zo’n bedrijf noemen ze een incubator. Op het einde van de opstartperiode en wanneer er een product is voortgekomen uit het startende bedrijf, moeten de fondsen terugbetaald worden.

Trendlines werkt vooral met startende bedrijven in de medische sector. Zo zagen we bijvoorbeeld een intubatieslang met microcamera, waardoor men tijdens een operatie waarbij een buis in de luchtpijp moet worden aangebracht (=intubatie), een makkelijker onderscheid kan maken tussen luchtpijp en slokdarm. Het product werd zelfs al gebruikt in de TV-serie E.R.! Yonat leidde ons rond. In het gebouw waren verschillende bedrijfjes gevestigd. Aangezien het startende bedrijven waren, werkten er in ieder bedrijf maar 1 à 4 mensen. Na de rondleiding was het tijd om terug aan het werk te gaan! Woensdag kreeg Machteld in de namiddag bezoek van Roni, de trainingschef van SCR, die haar hielp en leerde om data uit de nieuwe software te halen. Machteld heeft ineens dus weer een heleboel data die ze kan onderzoeken. Donderdag was het weer tijd om Andres te helpen met zijn experimenten. Nu werden we gevraagd om de video’s van koeien die zondag en maandag gemaakt werden, op kreupelheid te scoren. Andres vergelijkt de betrouwbaarheid tussen verschillende observatoren (‘Geeft iedereen dezelfde score aan een koe?’) en beoordeelt ook of de live score (op de boerderij) overeenkomt met de videoscore. In de namiddag viel de stroom uit, waardoor we een hele tijd beperkt werden in ons werk. ’s Avonds hadden we het drietal uitgenodigd om bij ons te komen eten. Machteld had een risotto met kip klaargemaakt. Het vlees bleef wel netjes gescheiden van de rest, aangezien Daniel koosjer eet.

Vrijdagmorgen werden we opgepikt door het drietal, en met z’n allen reden we naar Rosh HaNikra. Rosh HaNikra is een dorpje aan de Middellandse Zee-kust en ligt helemaal aan de grens met Libanon. Met een kabellift gingen we naar beneden. Daar keken we naar een filmpje en bezochten we de grotten.. Tom en ik waren hier al eens geweest, en eigenlijk was het het geld niet waard deze tweede keer..

Na het bezoek aan de grotten reden we terug zuidwaarts, naar Akko. Daar bezochten we eerst de Bahaïtuinen. We waren net te laat om het schrijn van Bahá'u'lláh te bezoeken, maar genoten toch van de geuren- en kleurenpracht van de tuinen. Daarna reden we door naar de Oude Stad. Het werd al snel duidelijk dat het erg druk was. De Oude Stad van Akko is immers overwegend Arabisch, en vrijdag is voor de moslims de heilige dag. Er stond een kermis, je kon er op pony’s of kamelen rijden, de soek werd drukbezocht, … We gingen een hapje eten in een restaurantje aan de haven. Na het zien van alle verse vis in de soek, wilden we allemaal vis eten..

Andres en Stefano bezochten daarna de Citadel en wandelden door de ondergrondse tunnel, terwijl Daniel, Tom en Machteld nog eens naar de soek gingen om baklava en noten te kopen.

Baklava - Ingemaakte olijven, groenten, ...

Vis - Kruiden

Kruiden - Koffie

Waterpijpen

Daarna wandelden we over de stadsmuur.

Kanonnen op de stadsmuur  - Moskee

Rond 16u reden we terug naar huis, waar we een rustig avondje hielden.

Zaterdag was het weer poets-, was-, strijk-, en kookdag. In de namiddag gingen we ook een toertje fietsen. We verkenden de velden in de buurt van ons huis. We fietsten langs een grote legerbasis, zagen een heleboel koeien, kwamen een heleboel quads tegen, zagen geen enkel huis of verharde weg, … Het was ook verbazend vlak! En het weer was perfect, niet te warm, niet te koud.. Een heerlijk fietstochtje!

13-11-2011 om 20:18 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagmorgen was het weer zover: een Bet Dagan-dag.. Het olijke trio pikte ons op bij ons thuis om samen naar Ilan te rijden. Daar herverdeelden we, Tom en Andres kropen bij Ilan in de auto, terwijl Machteld met Stefano en Daniel meereed. Ilan scheurde er direct vandoor, dus het was een goede zaak dat Machteld de weg kon wijzen.. In Tel Aviv misten we even 1 afslag, maar volgens Daniel was dat een goede manier om Stefano de stad te laten zien

 Om 10u moesten de jongens een presentatie geven over hun project. Er zaten een twintigtal geïnteresseerde luisteraars in de zaal. Na de presentatie werden ze ook overladen met vragen. Veelal vroeg men waarom ze werken aan detectie van kreupelheid en niet aan preventie. Tsja..

Lunchen deden we samen met Aharon in het restaurant van de ARO. Aangezien het ontbijt al 7u geleden was, waren we nogal uitgehongerd en lieten we ons de grootkeuken goed smaken.

We hadden intussen ook afscheid genomen van Daniel. Daniel zou het weekend doorbrengen bij een vriend in Haifa. Hij kreeg een lift aangeboden van Victor, die toevallig die richting uit moest.

Stefano en Andres wilden het weekend in Jeruzalem en de Dode Zee doorbrengen. Voor ons een mooie kans om ook nog eens naar Jeruzalem te gaan! Onderweg genoten we van het uitzicht, dat weer helemaal anders is dan in onze streek.

Rond 14u kwamen we aan in Jeruzalem. Een parkeerplaats vinden bleek niet zo moeilijk. Uit de parkeergarage geraken bleek dat wel.. Toen we er na 20 min rondzwerven eindelijk uit geraakt waren, gingen we naar het Abraham Hostel. Vorige keer dat we in Jeruzalem waren, sliepen we ook in dit hostel, en dat stond ons toen wel aan. We hadden niet op voorhand gereserveerd, maar gelukkig was dat geen probleem. We kregen een 6-persoonskamer toegewezen. Nadat we onze spullen afgezet hadden, wandelden we naar de Oude Stad. We kuierden door de grote soek en gaven onze ogen goed de kost. De verkopers zijn soms ook echt grappig: 'Please, give us a chance to rip you off!'

We belandden bij de Klaagmuur, een uiterst interessante plaats om naar mensen te kijken. Stefano en Andres gingen ook van dichtbij kijken, en waren zelfs zo zedig om een kippa op hun hoofd te zetten.

Daarna wandelden we naar de Via Dolorosa en legden ook wij de kruisweg af. De kruisweg eindigt in de Heilige Grafkerk. Een aantal broeders en zusters waren aan het zingen, wat toch zorgt voor een specialer gevoel bij het bezoeken van de kerk.

Via de joodse wijk in de Oude Stad gingen we naar Mamilla, op zoek naar een avondmaal. Dat vonden we bij Rimon, een koosjere keten. We bestelden allemaal pasta en babbelden en lachten heel wat af!

Rond 19u30 gingen we opnieuw naar de Oude Stad. Er vond immers een ‘ridderfestival’  plaats. Er was een route door de stad uitgestippeld, met op verschillende plaatsen een act uit de middeleeuwen. Zo zagen we een toneelspel, een muziekgroepje –Machteld genoot echt van de mooie houten klank van een blokfluit -, jongleurs, een vuurspuwer, heksen, een gevangene die wilde ontsnappen, een riddergevecht, … Het was duidelijk meer voor kinderen bedoeld, maar er waren ook enkele acts bij die ook wij de moeite vonden.

Na dit spektakel vertrokken we richting hostel. Stefano en Andres maakten nog wat girlfriendtijd, en weer prijzen wij ons gelukkig dat we gewoon samen kunnen zijn en elkaar vaker dan eens per maand zien.. Tom skypte nog even met zijn ouders. Daarna dronken we nog een pintje in de hostelbar en speelden we een spelletje pool. Altijd leuk

Vrijdagmorgen waren we alweer vroeg wakker. We smikkelden van het ontbijtbuffet in het hostel en namen daarna afscheid van Stefano en Andres. Zij waren van plan om naar de Olijfberg te gaan, souvenirs te kopen, en dan naar de Dode Zee te vertrekken.

Wij wandelden naar de Oude Stad en kwamen toevallig uit bij de Rooftop Promenade, waar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Machteld had een opdracht gekregen van een andere Lonely Planet-fan, om een foto te maken. Op de foto moest een bekend gebouw in Israël staan en ook een papiertje met daarop de tekst: ‘Shelly, will you marry Luke?’ Romantisch hé We hebben er wel mee gelachen, het is weer eens wat anders..

      Daarna wandelden we door de Arabische wijk, waar het ongelooflijk druk was, zo net voor het vrijdaggebed, naar de Damascus Gate. Van daaruit gingen we naar Oost-Jeruzalem. We bezochten de Graftuin. Volgens sommigen is dit de plaats waar Jezus begraven en verrezen is (i.p.v. de Heilige Grafkerk). Volgens de brochure die we kregen bij het betreden van de Graftuin: “Details die de Bijbel vermeldt over het graf van Jezus zijn hier te zien:

Eerst wandelden we door de (mooie) tuin naar de Schedelplaats, waar volgens sommigen de kruisiging zou hebben plaatsgevonden. Daarna bezochten we het graf. We kwamen heel wat fanatieke christenen tegen, waaronder een dominee uit Florida, die in iedere zin ‘Halleluja’ zei. Jaja.

Na de graftuin bezochten we het ‘Museum on the Seam’, een socio-politiek hedendaags kunstmuseum. De kunstwerken zetten je wel aan het nadenken..  (http://www.mots.org.il/Eng/Index.asp)

Aangezien we al dat gewandel een beetje beu waren, besloten we de splinternieuwe tram te nemen (aangezien die vlak voor het museum stopte). Blijkbaar waren de ticketmachines nog niet in gebruik, waardoor het ritje gratis was. We stapten af aan Yafo Street om ergens te gaan lunchen. We belandden bij Burger Bar, waar we een huisbereide hamburger en frietjes aten. Het vlees viel een beetje tegen.. We hebben geen idee wat ze hier met het vlees doen, maar thuis smaakt het toch beter De frietjes waren wel verbazend lekker! De beste die we al gegeten hebben in Israël. Maar waarschijnlijk nog niets tegenover de echte Belgische frietjes.. Waarvan we intussen de smaak alweer vergeten zijn.. Tussen Kerst en Nieuw is het dus zeker nog eens frietjes en Bicky Burger-tijd!! ;-)

Na de lunch begon het ineens fel te regenen. We besloten om terug op de tram te springen naar het busstation om de bus naar huis te nemen. Het was een leuk bezoekje aan Jeruzalem, maar er is nog steeds veel te ontdekken in deze stad!

Aan de bus stond iedereen te dringen om een plaatsje te bemachtigen, terwijl er uiteindelijk nog 10 plaatsen over waren en er dus plaats genoeg was voor iedereen.. Achja, Israël.. De bus bracht ons in 1u30 tot Yoqneam, waar we naar Ilan belden om ons op te pikken en thuis af te zetten.. Toch handig, zo’n lieve supervisor!

Vandaag, zaterdag was het ook voor ons Shabbat Goed uitgerust kunnen we aan de nieuwe werkweek beginnen!

05-11-2011 om 17:28 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen begroetten we Andres, een collega van Tom. Hij studeert/werkt nu in Nederland aan de universiteit in Wageningen, maar oorspronkelijk is hij van Chili. Tom nam hem al direct mee naar de boerderij, zodat de set-up voor de experimenten voor de komende maand bestudeerd konden worden. ’s Middags gingen we eten bij de shoarma/falafel-bar in ons dorp, waar de eigenaar ons weer hartelijk verwelkomde. Andres was best moe na zijn nachtelijke reis, dus Tom bracht hem in de namiddag naar Bet She’arim, zijn thuis voor een maand. In de late namiddag arriveerde ook Daniel uit Costa Rica, een andere collega uit Tom’s project. Hij is nieuw in het project, maar hij leek wel een toffe peer te zijn. ’s Avonds gingen we uit eten in de Mandarin. Dit restaurant met de Chinees klinkende naam, serveert gewone degelijke Israëlische kost.

Maandagnacht kwam ook de Italiaan Stefano aan. Hij studeert/werkt nu in Leuven. Midden in de nacht moest Tom hem gaan oppikken aan het treinstation. Stefano had blijkbaar toch wel wazt schrik om naar Israel te komen, en dus stelde allerhande vragen over de veiligheid in het land, en het dagdagelijkse leven. Dat leidde soms wel tot grappige taferelen! Dinsdag gingen de mannen op pad om een auto te huren in Afula. Bij een eerste poging bleek dat ze een waarborg moesten voorleggen. Normaal wordt deze som niet van hun rekening gehaald, maar omdat Daniel uit Costa Rica was, zou het geld er wel afgehaald worden en later opnieuw teruggestort worden. Omdat dit zijn hele krediet zou verbruiken, moesten we overgaan op plan B. Tom zou instaan voor de waarborg, maar dan hadden ze zijn gegevens nodig, en natuurlijk was hij die weer vergeten. Terug naar het kantoor dus, en even later opnieuw proberen. Nu viel onderweg onze auto in panne. Alweer. Zucht. We hoorden een knal onder de motorkap, en niet veel later kwam er stoom onderuit. Gelukkig waren we 100m voor onze bestemming, dus konden we de parking nog makkelijk halen. Eenmaal uitgestapt zagen we een spoor van water achter onze auto. Blijkbaar was een leiding met koelwater gesprongen. Samen met Ilan gingen we op zoek naar een lokale garage. Deze herstelde wel de leiding, maar nog was het probleem niet opgelost. De motor liep direct warm waardoor terugrijden onmogelijk was. Dan maar weer de takeldienst gebeld! En dat is niet eenvoudig, aangezien je eerst bij een callservice terechtkomt. Gelukkig was Ilan in de buurt om ons door de eerste stappen te leiden. Omdat de takeldienst hier niet direct komt (pas 2.5u later), besloten we de sleutel achter te laten en wat eten te gaan zoeken. Ilan bracht ons naar een falafel-bar, zodat ook Stefano nu kon proeven van de lokale keuken.

Donderdagmorgen moest Machteld vroeg uit de veren, want ze moest naar Bet Dagan. Eerst stond er een bezoek aan een boerderij op het programma. Het bedrijf heeft een half jaar geleden enkele melkrobots geplaatst, en bezit dus een interessante bron van informatie om te onderzoeken. Rond 11u vertrok Machteld met Aharon naar Ramla om een nieuw visum op te halen. Omdat Aharon nogal een zware voet heeft en overal zijn weg goed kent, kwamen we 20 minuten vroeger dan gepland aan bij de overheidsgebouwen. Aharon nam Machteld dan maar mee om fricassee te eten. In tegenstelling tot wat Machteld dacht, bleek het niet om vlees te gaan, maar om een speciaal soort broodje. Het broodje werd volgestoken met koude aardappel, ei, ajuin, tonijn en een pikant sausje. Het was eens wat anders dan de eeuwige falafel.

Donderdagavond gingen we met zn allen nog een pintje drinken in de Barbarossa. Moe maar voldaan doken we het weekend in.

Vrijdagmorgen kwamen Daniel, Stefano en Andres ons ophalen om samen naar Haifa te rijden. Een wederzijds plezier: wij zitten zonder auto en kregen een lift, zij kregen een gids in Haifa! Eerst zetten we Daniel af in het Hof HaKarmel-treinstation. Een deel van Daniels familie woont in Israël, dus hij was verplicht om op familiebezoek te gaan. De overgeblevenen vervolgden hun trip naar de Stella Maris-kerk voor een panoramisch uitzicht over baai van Haifa.

Daarna reden we naar het centrum van Haifa. Tom en Machteld toonden het begin van de tour voor de Bahaï Gardens zodat Stefano en Andres even alleen op pad konden. Ondertussen gingen wij naar de zoo. De zoo van Haifa ligt midden in het stadscentrum, op een bergwand van het Carmel-gebergte. De zoo is niet zo groot, maar toch zijn er hier een 80-tal diersoorten te zien. Het is ook een educatieve zoo voor kinderen, dus kon je er ook lokale dieren terugvinden (wolf, beer, gemzen, …). Er was ook een reptielen afdeling  waar je allerhande slangen en andere hagedissen kon vinden. Wanneer je de vogels wilde bezichtigen, moest je ook daadwerkelijk door de vogelkooi heen lopen.

We ontmoeten elkaar weer aan het Carmelit treinstation. We hadden hun aangeraden om deze trein ook eens te nemen, omdat het zo’n een ongewoon voertuig is. Daarna gingen we iets eten in Carmel centrum. In de namiddag zochten we de zee op. Het had eerst nog heel wat voeten in de aarde om de zee te bereiken. We wisten wel dat we bergaf moesten rijden, maar blijkbaar komen niet alle wegen uit bij de zee. Dus het was even zoeken eer we op de weg zaten richting de zee. Qua weer was het niet zo geweldig om te zwemmen. Maar dat kwam eigenlijk goed uit voor ons, want zo was er weinig volk aan het strand. De wind was ook redelijk guur, maar dat belette ons niet om een duik in het water te wagen. Alleen Andres paste voor dit avontuur; hij bleef aan wal om foto’s te nemen. Na een eerste gewenning aan het water was het water heerlijk. Het was zelfs beter in het water dan eruit. Na onze duik speelden we met de matkotten op het strand, en toen de avond inviel, reden we terug naar huis. Onderweg stopten we nog even in de ‘German Colony’, een van de mooiere buurten in Haifa. We stapten deze boulevard af, en hielden even halt aan de Bahai’i tuinen, om ze nu in de avondschemering en met verlichting te zien. Zaterdag was een rustdag, ook voor onze bezoekers.

(rechts) Andres en Stefano amuseren zich met 'fotoshoot' op strand

Zondagmorgen hadden we om 06.00 afgesproken in de boerderij om er experimenten te gaan uitvoeren. Andres heeft voor zijn onderzoek observeerders nodig, en dus hielp iedereen hem een handje. Er werden ook filmpjes gemaakt van de koeien, die we dan later (woensdag) terug bekeken op kantoor. Dit alles kadert in het onderzoek van Andres. Daniel kon nog steeds niet wennen aan de geuren van een boerderij, en ook Stefano was een beetje onwennig. Ze konden dan ook moeilijk geloven dat Andres, Machteld en Tom zo veel plezier konden hebben in het werk op de boerderij.

Maandagavond zijn we gaan eten met de hele bende in de Adela, een restaurantje in ons dorp. Deze keer hadden we ook Ilan en Aharon uitgenodigd. Dit etentje gold als een officiele verwelkoming in Israel voor de bezoekers. We aten onze buikjes rond, en met Aharon erbij was er altijd wel plezier! Aharon heeft zich zelfs al uitgenodigd voor onze trouw, mocht die er ooit van komen. Het maakte voor hem ook niet uit waar die zou doorgaan, maar we mochten hem zeker niet vergeten uit te nodigen.

vlnr Machteld, Andres, Daniel en Stefano

Tom kreeg ook telefoon van de garage dat er grote kosten aan zijn auto waren. De motor was heet gelopen, en de kop van een van de cilinders was gebroken. Dat zou een redelijk prijzige herstelling worden. Tom vertelde de garage dan maar om even te wachten, zodat hij ondertussen raad kon vragen aan anderen. Ilan wist ook niet goed wat te doen, maar hij stelde voor op zoek te gaan naar een andere auto. Maar omdat de zoektocht naar een nieuwe auto zo moeilijk is, besloot Tom de hulp van Aharon in te lassen. Tom nam hem eerst mee naar de garage om er te gaan praten met de garagisten. Aharon maakte even van zijn tak, en raadde Tom daarna aan om de auto toch te laten herstellen. Het zou zowiezo goedkoper zijn dan een nieuwe auto kopen, want auto’s zijn immers duur in Israel. Twee dagen later kregen we onze auto terug, en nu maar hopen dat em langer blijft rijden…

01-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

22-10-2011 om 14:31 geschreven door Tom en Machteld  

Na de kamelenrit werden we per jeep opgehaald aan de kamelen-stal. De afstand naar het kantoor was niet zo groot, maar vervoer was wel handig aangezien onze benen een beetje verlamd waren van 2 uur op een kameel te zitten. Een ritje van nog geen 5 minuten bracht ons naar het kantoor van Salim, de verantwoordelijke van onze woestijntrip. Tom zijn benen waren nog zo verlamd dat hij zelfs uit de jeep viel. Oeps!! Dat was even dom.. In het kantoor handelde we de financiele kant van het zaakje af, en kregen we onze bagage terug. We kregen ook de opdracht mee om de volgende keer Belgische chocolade mee te brengen. Dat zullen we zeker onthouden!



Er was een taxi voor ons geregeld, en deze bracht ons terug naar Aqaba. Deze keer gingen we niet naar Aqaba-centrum, maar naar Aqaba-zuid. Daar liggen immers de koraalstranden, en ook ons hotel was daar gelegen. In dit deel van de stad zijn ook meer gewend aan de westerse toeristen, waardoor vrouwen in bikini minder worden nagekeken. We zitten nu eenmaal in een Arabisch land. De taxi zette ons voor de deur af, en het hotel zag er wel leuk uit. Er was zelfs een zwembad, en enkele ligstoelen. Heerlijk om te relaxen dus! We kregen een 4-persoonskamer toegewezen, en dat voor maar 30JD. We hadden dus plaats genoeg.



Doordat we nu in Aqaba-zuid vertoefden en ongeveer 12 km van het centrum verwijderd waren, moesten we ons eten gaan zoeken in een van de hotels. Omdat ons hotel ook een keuken had, besloten we dat maar eens uit te proberen. We bestelden beide iets kleins, omdat we daarna naar de zee wilde gaan. De ober raadde ons aan om ook eens een koude Hibiscus te proberen, een Egyptische roodkleurige thee met ijsblokjes. Tom waagde het erop, en dat viel reuze mee! Het was echt lekker! (http://members.cox.net/ahmedheissa/reckarka.htm)
Na het eten huurden we snorkelmateriaal in ons hotel. We kregen een grote duikbril, een snorkel en zelfs flippers. De rode zee is bekend om zijn koraalriffen langs de kustlijn, dus ook in Aqaba kan je koraal vinden (http://www.atlastours.net/jordan/marine_life.html). Hetgeen we hier zagen was veel groter dan in Eilat, en dus vertoefden we ook lange tijd in het water. Op het strand trouwens ook niet veel te zien, was dat was vooral keiig, en er was een nogal stevige zeebries. We hadden de indruk dat het koraal minder kleurrijk was dan in Eilat (in maart), maar we hebben wel vele vissen gezien. Vissen in alle kleuren van de regenboog, en in alle maten en vormen. Het was een fijn gevoel om er tussen te zwemmen, net of je je in een aquarium waant.
Na onze eerste duik lasten we toch even een rustpauze in. Zeewater is echt niet te drinken, en je krijgt gegarandeerd toch altijd wel iets binnen. Tijdens de tweede duik gingen we de andere kant eens verkennen. Ook daar zagen we mooi koraal, en vele vissen. We kwamen ook een vriendelijke man tegen die gepassioneerd was door het koraal. Hij wees ons de mooiste plekjes aan. Hij vertelde ons ook dat er twee gezonken boten langs deze kust lagen, maar die lagen iets verderop, te ver voor ons om er nu nog heen te zwemmen. Hij bracht ons ook naar de Japanse tuinen, een koraalmassief dat verderop in zee lag. Allemaal heel schoon om zien.
De man nodigde ons ook uit om nog verder met hem mee te gaan. Hij wilde ons iets laten zien dat 'maar' een kilometer verder langs de kust lag. Maar na onze Kinneret-duik weten we allebei dat Tom niet zo'n goeie zwemmer is, en dus pasten we er wijselijk voor. We hadden ook al genoeg gezien voor vandaag, en vooral genoeg zout binnen gekregen. We keerden dan ook terug naar de kust. Eenmaal uit het water gekomen zag Tom dat al zijn teentjes open lagen van de flippers die hij droeg. Blijkbaar moet hij zijn flippertechniek toch nog bijschaven.
De avond brachten we, na een douche, door op het hotel. Ze hadden een mooi dakterras waar je de zonsondergang kon zien boven de Egyptische bergen en de Rode Zee.



We aten ook beiden verse vis in het restaurant, en tot onze verbazing hoorden we dat de meest gesproken taal in het restaurant Nederlands was (en nee, we waren niet alleen in het restaurant). Er was een groepje van 4 Belgische studenten, en dan nog twee groepjes Nederlanders. In de lounge probeerden we via het internet onze weg terug uit te stippelen. Als het mogelijk zou zijn, wilde we nog wel een nachtje extra blijven. Maar doordat het een feestdag in Israel is, vonden we geen bus over twee dagen, en waren we dus wel verplicht om de volgende dag te vertrekken. Geen nood, want we hebben evengoed een leuke vakantie gehad.



De volgende dag hebben we voor het uitchecken aan het zwembad doorgebracht. Lekker fijn in de ligstoelen in liggen, en ondertussen een boekje lezen of sudoku's oplossen, en als het te warm werd even een duikje nemen in het zwembad. Het zalige nietsdoen met andere woorden.





Om 12u riep de receptionist ons bij zich  met de vraag of wilde uitchecken of bijboeken. We zijn dan maar gaan inpakken, en hebben ons uitgecheckt. Een taxi bracht ons dan vervolgens naar de grens. In het hotel was ons gezegd dat we die taxi voor 12JD konden nemen, maar toen we daar aan de grens stonden, vroeg hij 15JD. En omdat we niet konden passen moesten we hem wel een briefje van 20 geven, en dus gaf hij maar 5JD terug. Het vervelende was nu dat we ook nog een 'departure tax' moesten betalen om Jordanie te mogen verlaten. En net daarvoor kwamen we nu 3JD tekort! Machteld ging toen maar geld wisselen aan het wisselkantoor aan de grens. Gelukkig keken ze niet zo raar op toen ze maar 3JD vroeg, wat er op wijst dat het wel vaker gebeurt.
De grensovergang verliep redelijk vlot. Het is eigenlijk nog nooit zo vlot gegaan. Natuurlijk moesten onze koffers wel door een x-ray machine, maar daarna hadden we geen enkel probleem meer. Een taxi bracht ons van de grens naar Eilat.
In Eilat gingen we eerst op zoek naar bustickets. Daar zagen we dat de bussen naar Haifa beperkt waren, dus kozen we een van de vele bussen naar Tel Aviv. We gaven ons ook nog even de tijd om rap iets te gaan eten vooraleer we op de bus zouden stappen. We zetten ons neer in de Café Café, en bestelden er een slaatje en een pasta. Terwijl we aan het eten waren, stond de tv in de eettent ook op de vrijlating van de Israelische soldaat Gilad Shalit. Werkelijk iedere voorbijganger kwam even kijken wat er gaande was. Deze symbolische vrijlating heeft dus heel wat teweeg gebracht in Israel.
Om twee uur stapten we de bus op richting Eilat. De bus zat natuurlijk weer aardig vol met soldaten die verlof hadden gekregen voor de resterende feestdagen, en enkele Israeliers die in Eilat de feestdagen hebben doorgebracht. Tijdens de 5.5u durende busrit hebben we vooral boekje gelezen, en met de gsm liggen prullen.



In Tel Aviv kwamen we aan in het grote Centraal Bus Station. Daar werden onze zakken natuurlijk nog eens grondig nagekeken vooraleer we binnen mochten. Dit station is een dorp op zich. Er zijn minstens 7 verdiepingen, en op elke verdieping zijn er ongeveer 60 bus platformen. Er was dan ook heel veel volk aanwezig. We gingen op zoek naar kaartjes, maar aan de loketten vertelden ze ons dat we die maar op de bus moesten kopen. Vervolgens gingen we op zoek naar ons platform, maar dat was moeilijker dan gedacht. Uiteindelijk zagen we dan toch de trap die we moesten nemen, en konden we de bus nog ruim op tijd bestijgen. Na 7 heerlijke dagen reden we weer met opgeladen batterijen richting huis, klaar voor de komende dagen!
 

18-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Rond 6u waren we weer klaarwakker, en besloten we naar de zonsopgang te kijken. De andere gasten in het kamp alsook de gidsen sliepen nog, dus we hadden het rijk voor ons alleen. We klauterden op een berg en zagen de zon al snel boven de bergen uitkomen. Rond 7u30 stond het ontbijt klaar. Ook deze maaltijd liet het water in onze mond lopen!

Vandaag stond er voor ons een stevige wandeling op het programma. Samen met Mohammed reden we eerst een heel stuk naar het zuiden (zo’n 45 min). We beklommen een berg aan de grens met Saudie-Arabië. Onderweg stopten we enkele keren om uit te rusten en water te drinken.

We snapten niet dat Mohammed nog rustig kon roken intussen, terwijl wij bijna op onze adem aan het trappen waren Mohammed vroeg ook of we kinderen hadden, en hij snapte niet dat we nog niet getrouwd waren.. 25 is voor de bedoeïenen precies al ‘stokoud’, je hoort toch al zeker 3 kinderen te hebben! De vader van Mohammed heeft 2 vrouwen, maar zelf denkt hij dat 1 vrouw wel genoeg is

Het uitzicht boven op de berg was echt adembenemend! Omdat we echt diep in de woestijn waren gereden, zagen we ook maar amper toeristen. Een uitstekende manier om helemaal tot rust te komen!

Gekke sprongen

Na de afdaling reden we langs waterreservoirs in de woestijn, zagen we enkele tenten van mensen die in de woestijn wonen en ook een kerkhof, … We merkten op dat er rond een waterreservoir een prikkeldraad stond gespannen. Die draad diende volgend Mohammed om de kamelen weg te houden van het reservoir, zodat ze niet zouden verdrinken.. We zagen ook heel wat geiten en zelfs gras!

Rond de middag stopten we voor een picknick, weer samen met een andere gids en zijn passagier. We raakten aan de praat met een Franse dokter die in Indonesië enkele klinieken had opgezet..  En wij dachten dat onze verhuis naar Israël al avontuurlijk was ;-) Het was erg winderig, en Machteld kreeg een dikke ‘deken met mouwen’ aangeboden voor haar middagdutje. Rond 15u reden we terug naar het kamp. Mohammed was het rijden een beetje beu en vroeg of Tom wilde overnemen.. Natuurlijk wilde hij dat! En hij deed dat goed!

We fristen ons een beetje op (we besloten geen douche te nemen om het schaarse water wat te sparen) en trokken eropuit voor een wandelingetje. We hadden nog geen 500m gewandeld toen een gids van het kamp kwam vragen of we met hem en de Fransman wilde meerijden naar een plekje om de zonsondergang te kunnen zien.. Dat deden we natuurlijk!

Tot onze grote verbazing kwamen we op de berg de Engelse vrouwen tegen. Van een verrassing gesproken! Het was echt heel leuk om hen weer te zien! En de zonsondergang was uiteraard ook weer prachtig!

Terug op het kamp trokken we wat warmere kleren aan, want eenmaal donker koelt het snel flink af. De kok had weer een heerlijke maaltijd bereid, maglouba deze keer. Om duimen en vingers van af te likken! De bedoeïenen schonken ook telkens maar thee bij, heel zoet, maar superlekker! Intussen maakten de bedoeïenen ook veel muziek, heel gezellig!

Na het eten raakten we weer aan de praat met de Engelse vrouwen. Ze deden ons eigenlijk echt denken aan de vrouwen uit de film ‘Calendar Girls’. De vrouwen komen uit een Engels dorp nabij Londen. 2 kennen elkaar sinds het kraambed. Eigenlijk echt een groepje om jaloers op te zijn! Ze reizen al sinds 1995 samen (al verandert de samenstelling soms wel omdat soms iemand geen geld/tijd heeft). Naast verre reizen doen ze ook weekenduitstapjes naar festivals of wellnesscentra. Ze dromen al luidop van hun volgende reizen. Ze zijn o.a. al in Oostenrijk, Noorwegen, Nepal, India, … geweest! Lynn, die volgend jaar 60 wordt, had al een weekendje Center Parcs gepland voor de vriendinnen, maar ze wilde toch meer, iets memorabels voor de nieuwe voordeur.. Geweldig toch!  

Toen iedereen ging slapen bleven wij nog even zitten om naar de sterren te kijken.

De derde dag maakten we ons, na een stevig ontbijt, een leuk gesprekje met de Engelse vrouwen en na alles ingepakt te hebben, klaar voor een tochtje op een kameel. Tom kreeg Shi’ella toegewezen, terwijl Machteld Asham mocht berijden.

Mohammed, een andere dan onze gids van de vorige dagen, reed voorop. In totaal waren er 4 kamelen. 1 kameel was nog jong en moest nog opgeleerd worden. Daarom wandelde hij mee met de oudere kamelen, maar zonder iemand op zijn rug te moeten dragen. De jonge kameel was duidelijk nog - euhm – jong en onbezonnen.

Hij zat de hele tijd rond te kijken, probeerde telkens wat te eten van de struikjes waar hij voorbij wandelde, … Maar kamelen zijn echt koddige beesten! Maar niet echt comfortabel.. Een ritje van 2u was voor ons genoeg! Het was wel echt een passende afsluiter van ons woestijnavontuur!

17-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

 Rond 8u30 bereikten we het Visitor Center van Wadi Rum. Hier kochten we voor 5 JD een toegangsticket voor het park, dat sinds dit jaar op de UNESCO werelderfgoedlijst staat. Daarna zette het busje ons in het dorp voor het kantoor van Saleem van Jordan Tracks af. Saleem bood ons direct thee aan, wees ons het toilet, vroeg waar we vandaan kwamen en vertelde ons de planning voor de komende dagen. We moesten een tijdje wachten op de andere mensen die samen met ons de jeeptour zouden doen. In de tussentijd maakten we een wandeling door het dorpje. Rond 9u45 arriveerden de andere toeristen (3 Maleisische meisjes) en konden we vertrekken.

De 18-jarige Mohammed was onze chauffeur en gids. Hij vertelde ons over het leven van de bedoeïenen en over de woestijn. Een eerste stop maakten we bij Lawrence’s Spring. We beklommen de berg en zagen het water uit de berg stromen. Echt ongelooflijk om water te zien in zo’n droge omgeving!

We reden verder naar een kloof met Nabateese inscripties. In de kloof zat een jongen die zich bewoog als een aapje en ons de mooiste inscripties aanwees.

Na onze wandeling door de kloof dronken we thee in een bedoeïentent.

Verder beklommen we ook een zandduin. Het zand had een rode kleur en we zakten telkens 20 cm in het zand. Een behoorlijk vermoeiende klim! Tom klom via de rotsen verder naar de top terwijl Machteld zich in een grot nestelde om te genieten van het uitzicht.

We stopten bij nog meer Nabateese inscripties (de Anfashieh Inscriptions). Mohammed vertelde ons dat deze inscripties vroeger dienden als wegwijzers voor de karavanen naar het Oosten.

We maakten nog een korte tussenstop bij het huis van TE Lawrence(‘Lawrence of Arabia’) en bij een rotsformatie in de vorm van een champignon.

Rond 13u30 stopten we voor een picknick: 2 platte ronde broodjes, een blikje tonijn, een tomaat, een komkommer, 2 smeerkaasjes, een banaan, 2 koekjes en een mangosapje. Smullen! Abdullah, een vriend van Mohammed, had hetzelfde picknickplekje gekozen met zijn toeristen. Abdullah speelde wat bedoeïenenmuziek op zijn luit en verbaasde ons met enkele Nederlandse woordjes: ‘Machtig prachtig!’ We deden ook een middagdutje..

Rond 15u vertrokken we weer met onze jeep. We reden naar een kloof, waar we samen met de Maleisische meisjes door wandelden en klauterden. Mohammed wachtte ons aan de andere kant op. We twijfelen eigenlijk of de Maleisische meisjes de tour wel leuk vonden. Ze praatten heel weinig, ze wilden nergens op klimmen, … Het leek net alsof ze gewoon weer een plaats van hun lijstje konden schrappen.. Wel jammer.. Wij vonden de woestijn echt helemaal geweldig, we genoten van de rust, de kleurschakeringen, de kamelen die her en der opdoken, … en we verbaasden ons over de hoeveelheid planten in de woestijn..

De voorlaatste halte was de Um Fruth-brug, een rotsformatie in - jawel - de vorm van een brug. Van beneden gezien zag het er best eng uit, maar 1x boven leek de smalle brug ineens veel groter en dus helemaal niet eng. De Maleisische meisjes trokken foto’s van onze beklimming

Daarna reden we weer een eindje door de woestijn op zoek naar een plaats om de zonsondergang te kunnen zien. Echt machtig!

Na al dit moois werden we in het kamp afgezet. Weer vielen we van de ene verbazing in de andere! In de badkamer was er stromend water, een echte wc en zelfs een douche!

De slaapkamers waren hutten op een halve meter boven de grond, met matrassen, lakens en dikke dekens. Er was ook een gezellige zithoek, waar we om 19u30 mochten aanschuiven voor het eten. De kok had een heerlijke maaltijd bereid: rijst, kip en groenten.

15-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

De tweede dag in Petra begon voor ons om 07.00u. Nu hadden we wel een ontbijtbuffet aangezien er nog gasten waren aangekomen. Er werd ook weer een lunchbox klaargemaakt, en daar gingen we weer, nu met lichte pijn in de voeten van de dag ervoor. Vandaag stopten we wel even bij de bakker voor 3 broodjes (en dat voor 0.30JD!). In deze bakkerij vielen de broden ook letterlijk uit de lucht!

Aangezien we de dag ervoor al veel hadden gezien van het park, gingen we nu op zoek naar alternatieve wandelwegen. Machteld had in haar Lonely Planet gelezen dat er ergens een weg naar de top van berg moest zijn, waar je dan kon neerkijken op de Treasury. We wisten niet goed waar deze lag, maar begonnen toch aan onze klim naar boven. Nadat een paar verwoede pogingen om de absolute top te bereiken steeds weer op een dood spoor strandden, besloten we maar halt te houden op een mooi plekje net onder de top. Ook hier hadden we een mooi uitzicht op de oude stad.

Na een lange rustpauze begonnen we aan onze afdaling, en bezochten we de koninklijke tombes en de andere naburige tombes.

Daarna zetten we koers naar het slangenmonument. Dit lag in het zuidwesten van het park, ver weg van de andere bezienswaardigheden. Na een wandeling van een dik uur kwamen we aan bij een bedoeienendorp. De bedoeienen leven hier nog in de rotsen, maar maken er toch een mooie thuis van.

Een jongen op zijn ezel kwam ons voorbijgereden, en hij wees ons de weg naar het monument. We staan er ook telkens van te kijken hoe goed hun Engelse taal is, zelfs van de bedoeienen. Niet dat ze volzinnen kunnen zeggen, maar ze begrijpen toch best veel. We hielden halt in de schaduw van een grote rots, en aten er ons lunchpakket op. Ondertussen kwam er ook een (jonge) bedoeienenvrouw bij ons zitten. Ze had net haar geiten naar de woestijn gejaagd om er te gaan grazen. Ze kwam 5 meter langs ons zitten, en nodigde ons uit voor thee, en vroeg vanwaar we kwamen. We bedankten vriendelijk voor de thee, en zetten onze weg verder op zoek naar het slangenmonument. Na korte klauterperte kwamen bij iets uit wat op een slang leek. Ietwat teleurgesteld in het monument keerden we terug naar de oude stad. Maarja, het eindpunt kan nooit zo interessant zijn dan de weg ernaartoe.

In de oude stad bezochten we nog enkele ruines die we de dag ervoor waren overgeslagen, zoals de kerk met de blauwe zuilen, en het kleine museum (1 kamer groot).

We kwamen ook de Britse vrouwen tegen. Een van hen had een halsketting gekocht, en nu kwamen de verkopers achter haar aan om nog meer te verkopen. De verkopers zijn eigenlijk best wel vriendelijk, maar op den duur begint het echt wel vervelend te worden om al die kraampjes af te wijzen. En ze hebben altijd en overal wel 'Happy Hour' of een 'special price'. Zelf kochten we toch ook een koelkastmagneet om bij ons thuis op te hangen. We zagen ook een standje van een westerse vrouw die getrouwd is geweest met een van de bedoeienen (http://marriedtoabedouin.com/index.html). Ze leeft nu nog steeds samen met de bedoeienen, maar haar man is helaas overleden.

Nu we alles in het park gezien hadden, zochten we een alternatieve weg om het park te verlaten. We hadden nu immers de Siq al 3 keer doorlopen, en er zou een andere uitweg zijn ook. We wisten niet exact waar die lag, dus moesten we nog even zoeken. We starten onze weg noordwaarts, en kwamen uit bij de christelijke tombes. Volgens het plannetje dat we hadden, was dit niet de juiste richting. We volgden toen maar de wadi, een opgedroogde rivierbedding. Hierin hebben we overblijfselen (botten en vel) van wel 3 geiten gezien.

Na verloop van tijd kwamen we weer uit bij een bedoeienen nederzetting. De kinderen kwamen ons tegemoet, en probeerden wat steentjes te verkopen. Maar de weg splitste hier, en we wisten niet goed welke richting op te gaan. We zagen nog andere mensen komen, en lieten hen voorgaan terwijl wij een drinkpauze inlasten. Toen de andere mensen gepasseerd waren, gingen wij ze achterna, in de hoop dat zij dezelfde weg opgingen. Toen we langs een huis passeerden, kwam er een (stomme?) man naar buiten, en die wees ons de andere richting aan. We vertrouwden hem meer, ook al omdat dat ons logischer leek als we ons ongedetailleerd plannetje bekeken. Wij volgden het advies van de man, en al snel bleken we op het juiste pad te zitten. We kwamen terecht in een nieuwe Siq, maar deze was vele smaller dan de grote aan de ingang. Op sommige plaatsen was deze maar een halve meter breed, zodat je jezelf erdoor moest persen.

Ook was deze Siq op enkele plaatsen geblokkeerd door grote rotsblokken, zodat we een heus hindernissenparcours moesten overwinnen. Maar er is geen berg te hoog, of geen dal te diep voor ons, dus we klauterden en klommen onze weg verder over de rotsblokken.

Verder was het nog een aangename wandeling door deze Siq, en we kwamen uiteindelijk uit bij de ingang van de grote Siq.

Het was alweer een vermoeiende dag geweest, met lange wandelingen (langer dan eerst gedacht), en dus wilde we een taxi nemen naar het hotel. De eerste taxichauffeur vroeg 5JD, en de tweede zou het wel voor 3JD. De dag ervoor betaalden we 1JD, dus nu hadden we iets van verrekt, we lopen wel terug. In het hotel namen we weer een douche om het stof af te spoelen, en doken we het bed in voor een uiltje te knappen.

Een uurtje later stonden we weer op en gingen we op zoek naar eten. Omdat we hierna naar de woestijn zouden gaan, en dan weer bedoeienenkost moesten eten, gingen we nu naar een pizzatent. We hadden allebei grote honger, en dus bestelden we allebei een grote pizza. Nadat Machteld de tomaten uit haar pizza had gevist, smulden we van ons eten. Daarna gingen we op zoek naar een pintje. En dat was niet zo gemakkelijk aangezien Jordanie een Arabisch land is. In de restaurants hebben ze wel alcoholvrij bier, maar dat drink je ook niet voor de lekkernij (heeft Tom de dag voordien geprobeerd). We zijn toen in de bar van een groot hotel gaan zitten, dat was ingericht als Irish Pub. We bestelden er een grote Carlsberg (omdat ze geen Belgisch bier hadden), en lieten het ons smaken.

Daarna volgde de terugtocht naar het hotel, waar de Britse vrouwen ook weer aangekomen waren. We hoorden hen uit over hun dag, en vertelden hen onze plannen. Die bestonden erin om de volgende dag al vroeg te vertrekken, en dan naar Wadi Rum af te reizen.

Nadat we onze komst naar Wadi Rum hadden bevestigd, vroegen we de receptionist om de buschauffeur te vragen of hij de volgende dag zou rijden. Hij rijdt immers alleen maar als zijn bus vol zit. Gelukkig zitten we nu in het hoogseizoen, dus zou hij ons om 06.20u komen ophalen aan het hotel.

's Morgens hadden we dus weer vroeg ontbijt, en om 06.20u stipt kwam de bus bij ons hotel langs. Wij stonden hem buiten al op te wachten, en sprongen dus direct in de bus. Dat was wel anders bij de volgende passagiers (Amerikanen). We hebben een half uur op hen moeten wachten omdat ze nog steeds in hun bed lagen. Als uitleg zeiden ze dat ze een verkeerd uur hadden meegekregen. Nadat ook zij waren opgestapt, reed de bus verder en pikte nog enkele dorpsgenoten op. Wanneer de bus volzat, rekende de zoon van de chauffeur af, en stapte die uit. De bus zette koers richting zuiden, met als bestemming de woestijn in Wadi Rum.

14-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Na dik 2 uur rijden (rond 15.00u) kwamen we aan bij het centraal busstation van Wadi Musa. Centraal busstation is misschien een groot woord, want het was niet veel meer dan een open parkeerruimte waar een paar bussen stonden geparkeerd. Een chauffeur van het “Valentine Inn”-hotel stond op de bus-parking mensen te ronselen die nog niets geboekt hadden. Dat is blijkbaar wel meer de gewoonte hier, want iedereen kan je hier wel verder helpen met de verdere uitstippeling van je reis. De chauffeur was zo vriendelijk om ons voor 1JD naar ons hotel te brengen. Onderweg probeerde hij ons natuurlijk nog te overtuigen om naar zijn hotel te komen, maar wij bleven voet bij stuk houden. Machteld houden ook gelezen dat de rating (reviews door andere gasten) voor zijn hotel niet zo hoog was.

De chauffeur zette ons af aan het Qasr-Al-Bint hotel. De receptionist stond ons al op te wachten, en zonder boe-of-bah werden we naar onze kamer gebracht. Van een ongewone check-in gesproken.. De kamer was ‘very basic’, maar meer dan een bed en douche hadden we eigenlijk ook niet nodig. Omdat we toch wel wat moe waren van de lange busritten, ploften we direct in bed. Niet veel later waren we dan ook allebei ingedommeld.

Na een korte ‘power-nap’ gingen we het dorpje verkennen. We wandelden door de straatjes en tussen het drukke verkeer, terwijl de duisternis inviel. Vele mensen keken ons aan of na, maar de meesten waren toch wel zo vriendelijk om goeiedag of ‘welcome’ te zeggen. Bijna aangekomen aan het hotel kwamen we uit op een gezellig restaurantje. Volgens de Lonely Planet, onze reisgids, was het zeker de moeite om hier eens binnen te springen. Wij namen de tip aan, en in plaats van binnen te springen, gingen we buiten op het stoepterras zitten. Ze serveerden hier diverse lokale Bedouine-gerechten, allemaal met zeer exotische namen. Maar goed dat er bij ons op het werk ook twee Arabieren werken, die af en toe ook wel eens iets meebrengen. Zo hadden we toch al een beetje een idee wat te verwachten. We kozen allebei voor de ‘Maglouba’, een gerecht van gestoomde rijst, kip en groenten. Het betekent ‘ondersteboven’, en dat is ook letterlijk wat ze doen. Wanneer alles gaar is, halen ze de kookpot van het vuur, en draaien ze deze om op een grote plaat.  (zie link: http://bedouinhistorydesertsafari.wordpress.com/2010/09/01/making-maglouba). En speciaal voor ons kregen we een speciale prijs . Op de weg terug naar huis kochten we ook nog enkele flessen water in een klein kruidenierzaakje. In het hotel kregen we ook nog lunchboxen aangeboden voor de volgende dag, en werd het tijdstip voor ontbijt vastgelegd op 06.30u. Daarna was het tijd voor ons om te gaan slapen.

We verblijven in een dorpje genaamd Wadi Musa (http://en.wikipedia.org/wiki/Wadi_Musa). Dit dorpje ligt het dichtst bij Petra, een oude Nabateaanse nederzetting. De economie van het dorp draait daarom ook vooral rond het opvangen en voeden van de vele toeristen. ‘Wadi Musa’ is arabisch voor ‘de vallei van Mozes’. Mozes zou door deze vallei zijn gepasseerd, en zijn volk van water hebben voorzien door een rots in twee te splitsen met zijn staf. De Nabateanen hebben in Petra kanalen gebouwd om het water van deze bron naar de stad te leiden. De stad Petra werd ergens in de 6^e eeuw v.C. gesticht, en was de hoofdstad van het Nabateaanse Rijk. Het is al eeuwenlang bekend om zijn uit-steen-gehouwen-architectuur en zijn water-wegen-systemen. Sinds 1985 maakt het deel uit van UNESCO werelderfgoed. In 2007 werd de site ook opgenomen in de lijst van de 7 nieuwe wereldwonderen.

Het park opent zijn deuren om 06.00u, maar om het toch een beetje menselijk te houden, we immers ook op vakantie, besloten we om 06.30u te gaan ontbijten. En dat was ook wel een beetje vreemd. Geen buffet of iets dergelijks, maar er was 1 tafel gedekt voor ons, voorzien van het hele ontbijtmenu. Blijkbaar waren wij dus de enige gasten in het hotel die dag Het ontbijt was best goed, en we smikkelden dan ook alles naar binnen. Het verse sinaasappelsap had wel een vreemd poedersmaakje, maar voor de rest was alles op en top. Na het ontbijt gingen we te voet naar het park, een half uurtje bergaf stappen naar de poorten van Petra.

Aan de inkom van het park kochten we ons een toegangsticket voor twee dagen. Het heeft wel een vreemde prijsindeling: als je 1 dag komt, betaal je 50 JD pp, daarna komt er 5JD voor elke additionele dag bij (http://petrapark.com). Jordaniërs betalen ook maar 1 JD om het park binnen te komen (het loont dus precies om u te laten naturaliseren J). Na de inkom kom je al snel paardenmenners tegen die je een ritje in een koets aanbieden. Ze zeggen dan wel dat het in de inkomprijs is inbegrepen, maar blijkbaar vragen ze achteraf toch een tip omdat het paard toch ook moet eten… Wij lieten dit aanbod links liggen en zetten onze tocht verder. Het was nog zo’n 20 minuten stappen tot aan de ingang van de Siq, en onderweg zagen we al de eerste tombes en facades. Bij de meeste bezienswaardigheden stond ook een bord met meer uitleg, zodat je meer kwam te weten wat je zag.

rotspartijen in Petra

De Siq is de smalle kloof die de ingang vormt naar het oude stadsgedeelte. Deze kloof werd vroeger gebruikt om de karavanen en het water naar de oude stad te leiden. De kloof is wel tientallen meters hoog, en op sommige plaatsen ook maar enkele meters breed. De rotsen hebben ook verschillende kleuren (rood, geel en zwart zijn vaak voorkomend). Het was dan ook adembenemend om hier door te wandelen. In de rotswand was er vaak ook iets uitgekerfd, zoals kleine tombes en schrijnen, en zelfs een karavaan van enkele kamelen was er te zien. Soms waren er nog stukken van de oude oorspronkelijk weg zichtbaar. Deze stukken waren geplaveid met grote (bolle) stenen. Voor ons wandelaars was dat makkelijk te doen, maar de koetsen die er over reden hotsten en botsten nogal heen en weer. We waren dan ook blij dat we er niet zelf in zaten.

wandelen door de Siq

Het meest magische moment was op het einde van de Siq. Op dat moment kijk je uit op de oude schatkamer (The Treasury) in het park.

Een prachtig en immens groot paleis uitgekerfd in de rode zandsteen. Het draagt de naam van schatkamer omdat een oude legende van de Bedoeïenen ons vertelt dat een Egyptische farao zijn schat heeft bewaard in dit paleis op zijn veroveringstocht door deze streek. Er zijn ook enkele gaten in het paleis te zien die men heeft gemaakt wanneer men het paleis probeerde open te breken voor de schat.

Onze tocht bracht ons verder langs enkele facades, allemaal gehouwen uit de rode zandsteen. Het volgende traject bracht ons eerst via een 45 minuten durende steile beklimming naar de ‘High Place of Sacrifice’, een altaar boven op de berg waar de Nabateanen offers uitbrachten voor hun goden. Twee obelisken markeren de ingang van deze site.

Het wonderbaarlijke van deze obelisken is dat ze uit de rots zijn gehouwen, en niet erop zijn gebouwd! Op deze bergtop had je ook een wonderbaarlijk uitzicht op de oude stad.

Op de terugweg naar beneden kozen we ervoor om het ‘Wadi Farasa’-pad te volgen (Arabisch voor 'vlinder vallei').

Dit pad bracht ons langs het Leeuwen monument, een oude fontein waar in eerdere tijden het water zo werd omgeleid dat het uit de bek van de leeuw stroomde.

Verderop lag ook de 'Garden Tomb', een overblijfsel van een tempel en een grote water cisterne. Langs deze water cisterne waren er bomen en bloemen aangeplant, vandaar de naam.

Er lagen meerdere tombes langs dit pad, maar de belangrijkste waren toch de tombe van de Romeinse soldaat en de Garden Triclinium. Bij deze laatste waren nog restanten zichtbaar van een grote koer, omgeven door kolomzuilen.

We zetten onze weg verder naar Al-Habis, alwaar de ruines van een oud kruisvaarders fort uit 1116 op de top van de berg liggen. De ruines zelf stellen niet zo veel voor, maar ook hier had je een mooi uitzicht over de oude stad, en in de verte zag je de koninklijke tombes liggen. 

We zochten even naar een alternatieve weg voor de afdaling, maar dat bleek verloren moeite. We daalden weer af via hetzelfde pad, en zetten koers naar het klooster. Onderweg kwamen we langs een onafgewerkte tombe. Dat het niet afgewerkt was, kon twee redenen hebben: (i) de rots was ongeschikt om verder te werken, (ii) de financiering werd stopgezet om eender welke reden (geld is op, of dood van financierder). We passeerden ook langs het Columbarium, een tombe met vele niches. Volgens sommigen deden de niches dienst als laatste rustplaats voor urnes, voor anderen was het een oud duivenkot (zoals we ook in Masada gezien hebben).

De weg naar het klooster hield een klim van 45 minuten in, en in totaal moeten we ongeveer 900 trappen nemen. Er stellen dan ook vele bedoeienen voor om met hun ezel naar boven te gaan, en dit tegen een schappelijke prijsje (1 JD). Ze probeerden je op allerlei manieren te overtuigen, en zeiden tegen Tom: “She will even love you more!”. Wij gingen de uitdaging van het klimmen toch liever zelf aan, en begonnen te voet aan de lange tocht. Onderweg maakten we even een tussenstop aan de Leeuwen tombe, waar we onze lunchpakketten van het hotel opaten. Ze hadden voor elk van ons 2 broodjes gesmeerd, een brikje fruitsap en een flesje water voorzien. Machteld had tijdens het ontbijt ook nog 2 potjes gelei meegesmokkeld, zodat we die nu ook konden opeten.

Na het nemen van de om en bij 900 treden kwamen we uit bij het klooster (The Monastery; Al-Deir). Deze 50m brede en 45m hoge tombe was nog groter dan de schatkamer, en opnieuw gehouwen uit de rotswand. Het draagt de naam van klooster omdat het in het Byzantijnse Rijk dienst deed als kerk, en er kruisen waren terug gevonden op de wanden van het klooster.

Het pad leidde ons verder naar een viewpoint, genaamd 'The end of the world'. Het uitzicht was prachtig. Je kon kilometers ver kijken, en de horizon verdween in de bergen en woestijn. Heel in de verte zou Israel ergens moeten liggen, maar nergens was er een teken van leven te zien.

De terugweg verliep langs hetzelfde pad. Maar afdalen is toch veel gemakkelijker dan klimmen. Onderweg zagen we ook een oude Bedoeiene vrouw problemen hebben met haar geiten. Ze drongen steeds haar winkeltje binnen, en telkens moest ze ze verjagen. En geloof me, Arabische vrouwen kunnen lelijk doen hoor!

Na het klooster gingen we de oude stad verkennen. Er waren ruines te zien van oude kerken en tempels. Hier staat trouwens ook een tempel met een ingebouwd theater, iets wat men nergens anders ter wereld heeft teruggevonden. Aan het Nymphaeum, een oude drinkfontein, staat een pistache-boom van wel 450 jaar oud!

Tegen 16.00u begonnen onze voetjes toch al wat moe te worden, en dus besloten we ons te gaan neerzetten in het theater. Ook dit immense theater (8500 zitplaatsen) werd uit de rots gehouwen. Jammer genoeg was dit oude theater om veiligheidsredenen afgesloten. We konden wel op de muren van het theater zitten, en kijken naar het kleurenspel van de zonsondergang op de tegenoverliggende rotsen en tombes.

De ruines in dit park zijn niet alleen veroorzaakt door de tand des tijds, maar ook door een grote aardbeving in 363 v.C. Je ziet nu ook dat de gebouwen bijna allemaal verwoest werden, maar dat de uitgehouwen tombes nauwelijks geraakt zijn. Alleen erosie van de zandsteen bedreigt deze magnifieke structuren.

Na de zonsondergang liepen we terug naar de poort van het park, en zochten ons een mooi restaurantje uit. We ploften neer in de stoelen van Oriental Restaurant, en bestelden er weer lokale bedoeiene-kost, waar de naam ons nu even ontsnapt. Tom had iets met kip en aardappelblokjes, overgoten met tomatensaus en geserveerd met rijst, en Machteld had kip omhuld in een soort wrap of platte pannekoek.

Na het eten namen een taxi terug. Onze voeten konden de helling niet meer op, en voor 1JD ben je ook zo op het hotel. Op het hotel aangekomen zagen we dat we niet meer alleen waren. Een vrolijke bende van 5 Britse vijftigers uit de buurt van London, kwam net aan. Terwijl we op onze douche wachtten, raakten we aan de praat met de vrouwen en kregen we een thee aangeboden door het hotel. Qua klantvriendelijkheid scoren ze hier echt wel hoge punten!

Een douche was broodnodig. De hele dag hadden we gestapt door de droge zand en keien, en dat maakte dat we volledig onder het stof hingen. Voor we gingen douchen, moesten we het wel even tegen receptie gaan zeggen zodat zij de boiler konden aanzetten. Tien à vijftien minuten later konden we dan gaan douchen. Na de heerlijke douche doken we recht ons bed in, om te recupereren van deze toch wel zware dag.

13-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Machteld kreeg in het begin van de week toestemming van Ilan om ‘pintjes te drinken en op vakantie te gaan’ na het voorleggen van de resultaten van haar onderzoek. Omdat we sowieso 10 dagen vrij hadden owv Sukkot, voegden we de daad bij het woord. Dinsdagavond – na een werkdag die precies langer duurde dan normaal – vertrokken we naar Jordanië. Rond 22u30 stonden we in ons dorp op een bus te wachten die ons naar Haifa zou brengen. De bus van 22u38 zagen we niet passeren en de bus van 22u51 was 20 minuten te laat en reed ons gewoon voorbij! We bedachten heel wat plannetjes om toch nog op tijd in Haifa te geraken, waar de nachtbus naar Eilat om 23u58 zou vertrekken. Als we zelf met de auto zouden gaan, zouden we met parkeerproblemen zitten.. Misschien moesten we Ilan opbellen en een lift vragen? … Net toen we onze auto thuis wilden gaan halen, reed er een taxichauffeur zonder werk langs. Wat een geluk! Wie had kunnen denken dat het moeilijkste deel van onze reis een bus nemen in eigen dorp zou zijn??? De taxichauffeur was superenthousiast dat we naar Jordanië zouden gaan.. Hij zette ons af in het busstation Lev HaMifrats, waar we op zoek gingen naar onze bus. Stipt op tijd vertrok de volle bus richting Eilat. Om de 2u werd er even gestopt voor een plaspauze. Rond 5u30 arriveerden we in Eilat. Omdat de grensovergang naar Jordanië pas om 6u30 open ging, dronken we nog eerst een koffie. Daarna namen we een taxi naar de grens. De grens oversteken ging verbazend vlot!

We moesten een tax van 101 NIS (20 euro) betalen om Israël uit te mogen, en het meisje van de security wenste ons een prettige reis en wees Machteld erop dat haar visum bijna vervallen is. We wandelden de grens over en werden begroet door de Jordaniërs. Aan deze grensovergang is het visum voor Jordanië gratis om toerisme en handel in de streek te bevorderen. Na al deze formaliteiten gingen we op zoek naar een taxi die ons naar Aqaba moest brengen. Een tussenpersoon die vloeiend Engels sprak, loodste ons naar een taxichauffeur en maakte een prijs op. Voor 10 JD (1 Jordaanse Dinar is ongeveer 1 euro) bracht de taxi ons naar Aqaba. Omdat één taxibedrijf het monopolie heeft aan de grensovergang, viel er ook weinig te discussiëren. In Aqaba moesten we op zoek naar een bank om onze eerste dinars uit de muur te halen zodat we de taxi konden betalen. Een beetje overrompeld door het vreemde geld (en na een nacht weinig slapen) betaalden we de taxi 20 JD ipv de afgesproken 10 JD. De man zal eens goed in zijn vuistje gelachen hebben! Maar we hebben ons lesje geleerd..

We wandelden naar een parkje waar we op een bankje gingen zitten om het plan voor de dag te overlopen. Daarna kochten we bij de bakker 5 verse broodjes met dadelsiroop voor 0.50 JD die we bij het strand opaten.

Ook al was het nog zo vroeg op de dag, toch probeerden al heel wat verkopers ons te overtuigen om een boottochtje te maken. Maar dat zagen wij niet zitten.. We wandelden naar de gigantische vlaggenmast (130 m hoog), die ook vanuit Egypte, Israël en Saudi-Arabië te zien is.

We bezochten het Museum en de oude haven Ayla

en we zagen ook een prachtige spiksplinternieuwe moskee.

 Het viel ons ook op dat er overal foto’s van de koning ophangen. Gesprekjes met de mensen leerden ons dat ze heel blij zijn met hun koninklijke familie en dat rellen zoals in Syrië, Libië, Egypte, … in hun land ondenkbaar zijn. We werden ook uitgenodigd voor thee in het souvenirwinkeltje van Sami. Sami heeft 27 jaar in Europa gewoond, o.a. in Finland en Londen. Hij is blij terug in Jordanië te zijn owv het klimaat en de vriendelijke mensen en hij werkt er als gids. Hij gaf ons nog wat tips (‘betaal 1 JD voor een taxi in Wadi Musa’), en ook zijn telefoonnummer, want hij ‘zou ons wel iets chics kunnen regelen’.

We kochten allebei een sjaal in zijn winkeltje om ons hoofd en onze nek te beschermen tegen de stekende zon. Rond 12u kwamen we op het centraal busstation van Aqaba aan. We liepen een beetje verloren rond op zoek naar de bus. Een vriendelijke Jordaniër schoot ons ter hulp en bracht ons naar het juiste busje. Op weg naar het busstation waren we ook al verschillende keren aangehouden door taxi’s die ons naar Wadi Musa wilden brengen, maar omdat we meer tijd dan geld hebben, besloten we het toch bij het busje te houden.

Een loslopend paard op de grote baan in Aqaba

Het busje had 22 zitplaatsen, en we moesten een klein uurtje wachten tot het busje vol was.

We waren de enige toeristen, dus het was wel een speciale ervaring! Onderweg werden er mensen uitgelaten, en stapten er weer nieuwe mensen op. We stopten ook even om de bus weer vol te tanken. Een liter diesel kost hier slechts 0.515 JD!

We reden een heel stuk over binnenwegen, en we genoten van het adembenemende woestijnlandschap tussen de hazenslaapjes in.

12-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag deden we niets, echt helemaal niets We keken filmpjes, deden de afwas, Machteld ging weer op zoek naar een broek voor in de woestijn, Machteld ging ook naar de fitness terwijl Tom computerspelletjes speelde, … Machteld had trouwens wel succes bij het shoppen.. Geen woestijnbroek, maar wel een korte broek, een bloesje met lange mouwen (woenstijnwaardig!), een topje (dat kan hier nog steeds!) en een cardigan.. De rekening bedroeg 360 NIS (zo’n 72 euro).. Maar toen vertelde de kassamevrouw dat wanneer je voor 500 NIS kocht, je maar 350 NIS moest betalen.. Dus toen kwam er nog een T-shirt, een bloesje met lange mouwen en een paar sokken bij.. Om uiteindelijk nog minder dan oorspronkelijk te moeten betalen! Zalig zo winkelen! We boekten ook de hotels en de woestijntrip voor volgende week. Dinsdag 11 oktober zullen we de nachtbus nemen naar Eilat zodat we ’s morgens rond 6u30 de grens kunnen oversteken naar Jordanië, waar we een kleine week op vakantie gaan. Een uitgebreid verslag volgt nog! We kijken er alleszins heel erg naar uit!

Om 16u47 begon Yom Kippur. (We weten het precieze uur doordat we een kalendermagneet op onze koelkast hebben hangen waarop de tijd van zonsondergang tot zonsondergang genoteerd staat voor alle joodse feestdagen.) Yom Kippur wordt beschouwd als de heiligste dag voor de joden, en zelfs de seculiere joden gaan op deze dag vaak naar de synagoge (zoals er bij ons ook meer mensen naar de kerk gaan met Kerstmis of Pasen). Ze dragen dan witte kleren om ‘reinheid’ voor die dag te symboliseren. Yom Kippur is een dag van rust en gaat ook gepaard met vasten.. Deze dag dient om in het reine te komen met je zonden en om goede voornemens te maken voor het komende jaar..

Men mag op Yom Kippur:

• -          Niet eten en drinken
• -          Geen lederen schoenen dragen
• -          Zich niet wassen
• -          Zich niet besprenkelen of insmeren met parfum of lotion
• -          Geen seks hebben

 Verder zijn er geen radio- en televisie-uitzendingen, zijn de luchthavens gesloten, is er geen openbaar vervoer en zijn alle winkels gesloten. Het wordt als onbeleefd beschouwd om met een motorvoertuig te rijden op deze dag, waardoor het dus heerlijk rustig was in ons dorp. (Waardoor we vanmorgen dus niet gewekt werden door toeterende auto’s, maar gewoon uit onszelf om 6u30 wakker werden.. Ons biologisch Belgisch ritme is om zeep ;-)) Wel worden alle fietsen van onder het stof gehaald, want je kan nu zelfs midden op de grote weg fietsen zonder omvergereden te worden!

Een moment opname tijdens Yom Kippur van het normaal o zo drukke kruispunt bij ons in het dorp

Ook wij maakten een fietstochtje. We reden richting Alonim, dan via Alonei Aba naar Beit Lehem Haglilit. Beit Lehem Haglilit wordt ook Bethlehem van de Galilee genoemd, en is een alternatief voor Bethlehem in Palestina. Wikipedia zegt: ‘Volgens archeoloog Aviram Oshri is hier Jezus Christus geboren, niet in het Palestijnse Bethlehem. Hij vond er de fundamenten van een van de grootste Byzantijnse kerken in het Heilige Land, alsmede de resten van een klooster. Volgens Oshri moet dit Bethlehem in de 6e eeuw een belangrijk centrum geweest zijn van de christelijke pelgrimage. Een van de argumenten van deze archeoloog is het feit, dat het Palestijnse Bethlehem niet bestond tijdens de geboorte van Jezus. Anderzijds heeft hij verwijzingen gevonden in de diverse evangelieën. Het onderzoek van Aviram Oshri ligt stil. Zijn werkgever, de Israëlische Archeologische dienst verkeert permanent in geldnood, maar er spelen ook belangen mee van het Vaticaan en andere christelijke belangen in het andere Bethlehem.’

even pauzeren en drinken tijdens onze fietstocht.

Door het veld fietsen we verder richting grote weg, en dan via Zarzir en Migdal Haemeq weer naar huis te fietsen. Zarzir is een dorp waar 5 verschillende bedoeïenenstammen wonen. Aangezien ze niet joods zijn, volgen ze ook de joodse rituelen niet.. In Zarzir reden er dus wel veel auto’s rond, was de supermarkt geopend, waren ze in een garage auto’s aan het opknappen, …  Helemaal anders was het in Migdal Haemeq, waar de weg met een lint was afgezet, zodat er geen auto’s in konden rijden.

Na n kleine 3u fietsen en zo’n 35 km in de benen kwamen we terug thuis. Onderweg hebben we wel regelmatig gepauzeerd om te bekomen van de beklimmingen (die soms echt wel stevig waren), en om te hydrateren

Wij wonen in B, maar google liet niet toe om weg te tekenen waar er geen echte weg is (tussen A en F) Dus de volgorde was: B-A-F-E-D-C-B

Het was wel een leuke manier om onze eigen buurt wat beter te leren kennen! We zagen dat het katoen geoogst was, we zagen wat vreemde beesten (we denken een mangoest), …

En om 17u52 keerde het lawaai in ons dorp weer terug, het einde van Yom Kippur 2011!

08-10-2011 om 20:06 geschreven door Tom en Machteld