Op vrijdag 8 juni zijn we (alweer) in Haifa naar zee geweest. Met deze warmte is er echt niks anders aan te vangen. Het is géén weer om buiten te komen. Ook nu vertrokken we pas om 15.00 thuis om de grootste hitte te vermijden. We bleven nu dan ook op het strand totdat de duisternis begon in te vallen. Voor we terug naar huis gingen, besloten we in Carmel centrum, zeg maar de levendige buurt van Haifa, iets te gaan eten. Daarna nuttigden we een drankje in een Irish Pub, waar toevallig ook het EK voetbal op tv was.
Na de voetbal hadden we het wel allemaal gehad, en reden we terug naar huis. Maar eerst overschouwden we de baai van Haifa en bijhorende haven nog in het donker
In de loop van de week nam Ilan ons nog eens mee op een boerderij bezoekje. Een van zijn collegas is gespecialiseerd in koelsystemen voor koestallen. Hij heeft dan ook een heel nieuw concept bedacht: een afgesloten stal waarin continue ventilatie en vernevelingsystemen zijn ingebouwd. We hebben de test gedaan, en het was binnen de stal (22-24°C) echt veel aangenamer te vertoeven dan erbuiten (35-40°C). Dit nieuwe concept gaat in tegen de trend van de laatste jaren waar men grote, hoge open stallen bouwde. Daarom zijn er voor dit concept natuurlijk voor- en tegenstanders: is dit idee revolutionair of gaat het terug in de tijd?.
Op 14 juni was er weer een BBQ gepland bji ons op het werk. Dit keer was de gelegenheid het pensioen van Ephraim. Hij is immers op 1 mei al op pensioen gegaan, maar vond nu pas de tijd om een feest te geven. Normaal gezien zijn familie en vrienden ook uitgenodigd op dit feest, maar aangezien de kinderen van Ephraim in het buitenland wonen, was de familiekring beperkt op dit feest. Wij namen dan maar de rol op van (aangenomen) kleinkinderen. Dit hield echter ook in dat er een speech van ons verwacht werd. De avond voordien hebben we er dus ons hoofd over liggen breken, maar uiteindelijk kwamen we toch tot een mooie tekst. We hadden afgesproken dat Tom hem zou schrijven, en dat Machteld hem dan zou voordragen. En zo geschiedde. Machteld deed het uitstekend, en kreeg naderhand ook vele complimentjes voor de mooie speech. Ephraim liet deze kans dan ook niet schieten om Machteld nog eens te zoenen.
Ilan en Aharon hadden ook nog een mooi cadeau voor Ephraim. Ze hadden hem een schilderset gekocht, want blijkbaar was Ephraim een fervent schilder voor hij begon te werken. Ze hopen dan ook dat hij zijn oude hobby weer snel terug opneemt (en niet meer te veel onder de voeten inloopt ;-))
Zaterdag 26
mei waren we uitgenodigd bij collega Sarah haar familie om samen Shavuot te
vieren. In de vroege namiddag meldde ze ons echter dat haar weeën begonnen
waren en dat ze moest annuleren.. Een goed excuus!Intussen weten we dat de baby er is: een
meisje met de naam Libi (betekenis: mijn hart), 2.850 kg, 50 cm! Woehoew,
babyborrel!
Zaterdagavond
hadden we nog andere Shavuot-plannen. We waren uitgenodigd door huisbaas Moti
om bij hem te komen eten rond 21u. (Zo laat eten ligt aan de lengte van de
dagen. Het wordt pas donker rond 20u, daarna gaan de mannen naar de Bet
Knesset (synagoge) om te bidden, en pas dan kan er gegeten worden..)
Shavuot is
het joods wekenfeest dat 7 weken na Pesach wordt gevierd. Oorspronkelijk was
het het feest waarop de 'eerstelingen' van de oogst aan God werden geofferd,
maar later werd dat de herdenking van het verkrijgen van de Thora (de wet, met
name de 10 geboden) op de berg Sinai in het huidige Egypte. De religieuze joden
blijven in de eerste nacht van Shavuot de hele nacht wakker om de Thora te
bestuderen.
Zoals bij
iedere joodse feestdag, zijn er ook op Shavuot weer voorschriften wat betreft
het eten. Shavuot is het feest van melk en honing, waarop dus veel
zuivelproducten en geen vlees geconsumeerd worden. Ruti, de vrouw van Moti, had
weer allerlei lekkers klaargemaakt: salades, quiche, aardappelgratin, burekas,
We kregen ook wat overschotjes mee naar huis Er waren ook wat vrienden
van Moti aanwezig. Eén van hen had nogal een goede stem en zong heel gepassioneerd wat joodse liederen. We
aanhoorden ook wat verhalen over Moti zijn jonge jaren in de diamantsector en
het prille begin van zijn relatie met zijn vrouw Ruti. Het is erg leuk dat we
elkaar wat beginnen te verstaan!
Zondag
hadden we dus een extra vrije dag. We besloten naar het strand in Haifa te gaan
om te matkotten, te frisbeeën, te zwemmen en van het zonnetje te genieten. Uiteraard
vielen we weer in slaap op het strand, wat zorgde voor een verbrande borstkas
bij Tom en verbrande billen bij Machteld.. In zon tijden doet aftersun echt
wonderen
Doordat het
best warm begint te worden, moeten we weer creatief worden met ons eten.
Lekkere Vlaamse winterkost krijgen we voorlopig echt niet meer binnen
Slaatjes daarentegen! Deze week stond er een nieuw experiment op het programma:
mayonaise maken.. En dat lukte wonderwel!
Vrijdag 1
juni besloten we onze fietsen nog eens boven te halen. Door de dag is het echt
te warm om te fietsen, maar rond 17u begint het al wat af te koelen. We deden
een tochtje van zon 27 km en waaiden eens lekker uit!
Woensdag 9
mei gaven we een rondleiding in een robotbedrijf aan een groep enthousiaste
buitenlandse studenten. Het waren voornamelijk Afrikanen en Aziaten, die
helemaal versteld stonden van de technologie. Hun enthousiasme werkte echt aanstekelijk!
Toms
verjaardagsweekend: We waren vrijdagmorgen 11 mei al vroeg vertrokken. Na een
sightseeingtour in het noordwesten van Israël en een etentje in Nahariya,
kwamen we aan in Manot, waar we een nacht in een bungalowtje verbleven. De
bungalow was uitgerust met een jacuzzi, wat een luxe! Zaterdagmorgen bracht de
eigenaar van de bungalow ons een heerlijk uitgebreid ontbijt en toen was het
tijd voor de pakjes ;-) Na een omwegje via het strand in Akzhiv, kwamen we
helemaal uitgerust weer thuis aan, klaar voor de nieuwe werkweek!
Bezoek aan park Me'arot Keshet (Keshet caves) met de indrukwekkend grot. De legende gaat over de formatie van deze grot. Er was een groep rovers die voorbijgangers overvielen in Nakhal Bezet. Op een nacht werd een van de rovers bezocht door een profeet die hem waarschuwde voor een bitter einde als ze hun activiteiten niet staakten. De volgende morgen vertelde de visionaire rover zijn vrienden over zijn visioen, en smeekte hen een carriereswitch te overwegen. De rovers waren niet overtuigd. Integendeel, ze waren hem nu liever kwijt dan rijk. Ze beloofden nog een keer toe te slaan, en dan hun strijdbijl begroeven. De rovers stelde de visionair aan om op de uitkijk te staan bij Me'arot Keshet. Ze wachtten echter op de eerste gelegenheid om hem van de rots af te duwen. Op dat moment, liet God de grond onder hun voeten instorten, maar hij liet de plaats waar de goede rover stond onaangeroerd. En dit is de plaats waar we vandaag de rotsboog kunnen zien. Een andere mogelijkheid is dat er natuurlijke erosie is opgetreden...
Donderdag
16 mei trokken we naar Tel Aviv. Hier bezochten we AgriTech, een grote
landbouwbeurs vergelijkbaar met AgriBex in België. Een uitstekende manier om
een praatje te slaan met de bekende contacten van Afikim, SCR, Maar ook de
gelegenheid bij uitstek om nieuwe technologieën te ontdekken.. En tractors
kijken natuurlijk
Rond 11u
werden we verwacht op de ISAE-conferentie. ISAE staat voor Israelische
Sociëteit van Landbouwingenieurs. Hier gaven we een presentatie over ons werk,
die ook aandachtig gevolgd werd door verschillende bedrijven.. Machteld
verbaasde het publiek door haar presentatie in het Hebreeuws te beginnen. Ook
al moest ze snel weer overschakelen op Engels, kreeg ze toch heel wat
complimentjes.
Ook collega-student
Amos gaf er een presentatie over zijn werk. Zijn slides waren in het Engels,
dus we konden goed volgen! Daarna aten we een hapje en trokken we met zn
drietjes terug naar de beurs.
Vrijdagmorgen
17 mei lachte het zonnetje ons toe en om ons vakantiegevoel te maximaliseren,
trokken we naar Gan HaShlosha. Dit is echt een paradijselijk plaatsje, waar de
vissen aan je tenen komen knabbelen en het water jaarrond 28 °C is. Ook een
heleboel Arabische families weten hun weg hiernaartoe te vinden, wat gepaard
gaat met een hoop lawaai en barbecues. Maar al die drukte lieten we niet aan
ons hart komen! We genoten van het water, de zon en van onze weekendrust!
In de week
van 20 tot 24 mei had Tom zijn collegas op bezoek. Niet alles liep van een
leien dakje:
-Vanuit
Schiphol werd er gebeld om bevestiging te vragen voor de komst van Toms
collega daar
-Vanuit
Luik kregen we het nieuws dat er een paspoortprobleem was. Het paspoort zou
binnen 3 maanden vervallen, terwijl het bij aankomst in Israël nog 6 maanden
geldig moet zijn. Let hierop toekomstige bezoekers! ;-)
-Midden
in de nacht van woensdag op donderdag kregen we telefoon van Shuli om te vragen
waar Ilan was. En s morgens vroeg nog eens. Ilan had ons verteld dat hij
overwoog om in Tel Aviv te blijven slapen, maar was blijkbaar vergeten de vrouw
op de hoogte te brengen.. Kan gebeuren.. NOT!
Over het
algemeen waren de meetings nuttig, soms stresserend, maar altijd een leuke
gelegenheid om nog eens bij te praten met de collegas.
Woensdag
gingen we met zn allen naar Bet Dagan. Hier werden de meetings afgewisseld met
een bezoekje aan de boerderij en een rondleiding in de labos van ons
departement. s Avonds reden we naar Jaffa om er in HaZaken ve HaYam te eten.
Vertaald betekent dat: De oude man en de zee; wat geen verwijzing is naar een
Dana Winner-lied en ook niet naar Hemmingway.. ;-) Het was een typische
Arabische maaltijd: 20 schoteltjes met allerlei salades en verse pita. We zaten
al bijna vol toen het hoofdgerecht geserveerd werd: vis vis lekkere vis!
Ook 2
vriendinnen (en hun vriendjes) van Machteld waren in het land. Dinsdag 22 mei
ondernam Machteld een poging om ze te ontmoeten. Bij de eindhalte van de bus
bleek ze nog niet op de juiste plaats te zijn (blijkbaar zijn er 2
verschillende busmaatschappijen die allebei hetzelfde nummer hebben, maar
slechts 1 van de 2 busmaatschappijen rijdt ver genoeg door). Dan maar de trein
op en een stevige wandeling naar de German Colony. Netjes op tijd stond ze haar
vriendinnen op te wachten. Toen ze 20 min later nog steeds niet daar waren
begon Machteld toch wat ongerust te worden: Problemen in dit gekke land?
Vergeten de klok om te zetten? Maar uiteindelijk daagden ze toch op We
dineerden in Fatoush, een Arabisch restaurant met uitzicht op de Bahai Gardens.
Het uitzicht was de moeite, het gezelschap ook, maar het eten was wat minder.
De bus
terug naar huis besloot ook 10 min eerder te vertrekken en werd dus gemist.
Feest. Een telefoontje later bleek dat Tom nog op de boerderij aan het werk
was. Gelukkig was het viertal uit België zo vriendelijk Machteld halverwege af
te zetten, waar Tom haar dan kwam oppikken. De problemen van in een klein
dorpje wonen zijn overal hetzelfde
Vrijdagmorgen
25 mei kwam het Belgisch viertal langs ons huis, en samen reden we verder naar
Yehudiya National Park. Ze waren wel een beetje ongerust over de toestand van
de zandweg voor de huurauto.. In Yehudiya bezochten we de Meshushim (=hexagon)
pool. Door langzaam afkoelende lava zijn hier speciale hexagonale structuren
ontstaan in de vorm van een cirkel. De cirkel is gevuld met heerlijk koud
water. Tom en Machteld waagden een duik, terwijl de rest bij de kant bleef
zitten om pootje te baden. Na de wandeling in Yehudiya reden we naar de
Grieks-orthodoxe kerk in Capernaum. Hier vonden we een mooi plaatsje voor onze
picknick: humus, lebaneh, groentjes en pitas. Terwijl de Belgen Nazareth
bezochten, haalden wij een ijsje in de Leggenda en rusten we thuis uit. s
Avonds aten we met zn allen in de Adela in ons dorpje. Daar hadden ze speciale
Shavuot-gerechten waar wij ons aan tegoed deden. Het Belgisch viertal koos voor
de hamburger. De avond werd afgesloten met een ijsje van - jawel - de Leggenda.
Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen. We zijn al benieuwd naar de
belevenissen van de rest van hun reis!
Steven en Sarah halen acrobatische toeren uit om een riviertje over te steken
Wat misschien ook eens interessant is om te delen met het thuisfront, zijn de prijzen die we betalen voor ons eten. Op die kunnen jullie zelf oordelen of het leven in Israel duur is of niet. Vandaag stond de wisselkoers op 0.201362 voor 1 NIS. Een overzicht van ons winkelbriefje dit weekend:
Verder kreeg Tom vandaag ook nog goed nieuws te horen: hij slaagde voor het Israelische rij-examen. Binnenkort heeft hij dus ook een Israelisch rijbewijs in zijn bezit (zoals Machteld).
Maandagmorgen kreeg Tom een telefoontje van de rijinstructeur. Hij vertelde ons dat Tom zijn afspraak voor het rijexamen was vastgelegd op volgende zondag. Om toch een beetje voorbereid aan het examen te beginnen, werden er dan ook twee lesmomenten vastgelegd. De eerste rijles was woensdagmorgen. De instructeur kwam Tom thuis ophalen, en Tom werd direct aan het stuur gezet. Omdat wij al een Belgisch rijbewijs hebben, moeten we niet de hele procedure doorlopen. Enkele lessen om aan de auto en de Israelische verkeersregels (als die al bestaan) zouden volstaan. Iedere inwoner die langer dan 1 jaar in het land blijft moet tegenwoordig een Israelisch rijbewijs hebben. Deze wet kwam in voege omdat er nogal veel misbruik werd gepleegd bij de instroom van de vele immigranten in dit land, en er vele valse documenten werden voorgelegd. De rij-instructeur probeerde mij de regels uit te leggen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat je 20 minuten de regels moet kennen en toepassen, en daarna mag je ze vergeten. Zolang je de claxon maar weet staan Bij een rondpunt moet je ook links pinken als je de derde afslag wil nemen, en hij begon telkens te lachen wanneer ik rechts pinkte om de rotonde te verlaten. Hij vertelde me dat ze die regel ook in Israel wilde invoeren, maar dat ze er vanaf gestapt zijn omdat dat verloren moeite zou zijn. Verkeersborden zijn ook maar indicaties: een verbod om meer dan 70 km/u te rijden, wil zeggen dat 75 ook nog OK is op de test. Je mag gewoon niet overdrijven. Vrijdag zijn we dan nog eens gaan oefenen. Hij kwam Tom weer halen, en we reden samen verder. De les duurde maar een uur, en in dit uur ben je al 20 minuten onderweg naar de examenstad (zoals Bree), 20 minuten rondrijden, en dan nog eens 20 minuten terug rijden. Nu moest Tom ook nog de volgende studente ophalen, waardoor hij nog 5 minuten eerder door moest. Al bij al vertelde de instructeur Tom dat hij geen problemen verwachtte. Tom moest hem al niet meer overtuigen van zijn rijkunsten. Nu enkel nog de tester op zondag! Het weer is hier nu ook zeer aangenaam. Het begint zelfs soms al over te hellen naar de te warme kant. Het inspireert Machteld wel om heerlijke salades te maken. Mmmm
Vrijdagnamiddag hebben we ook eens een grote lenteschoonmaak gehouden. Onze rommelkamer is weer eens opgeruimd, en ook de vliegenramen, zonneweringen en vensters kunnen er weer een jaar tegen Man, man, wat een stof kwam daar uit zeg! Zaterdag zijn we gaan wandelen in de Yagur-rivier. Er stond geen water meer in, zodat we het pad konden volgen doorheen de rivierbedding. Het pad begon aan kibbutz Yagur aan de voet van het Carmel-gebergte, en leidde ons via de rivierbedding naar de top van de Carmel tot in het Druzen-dorpje Isfiyya. Dit pad door de rivierbedding was echter niet van de poes! We moesten verschillende rotspartijen over klauteren, en een aardig hoogteverschil overwinnen.
Het voordeel was wel dat pad volledig onder de bomen was, waardoor we steeds beschermd werden van de zon. Onderweg kwamen we ook nog enkele autowrakken tegen. Eerst dachten we aan maffiapraktijken, maar later bleek dat deze daar terecht zijn gekomen door overstromingen en meegesleurd zijn geweest door het water.
In het Druzendorp Isfiyya raakten we de weg kwijt waardoor we van ons oorspronkelijke parcours afdwaalden. We besloten dan maar rechtsomkeer te maken en dezelfde weg terug te nemen. In totaal hadden we toch weer 13km afgelegd over een moeilijk parcours. Druzen zijn een tak van de Islam die zich in het begin al hebben afgesplitst. Ze zijn vooral te kennen aan hun potske op hunne kop en hun dikke snor onder hun neus.
Op de terugweg kwamen we ook nog dit mooie exemplaar tegen:
Daarna volgde nog een bezoek aan de hypermarkt in Yagur, zodat we deze week geen inkopen meer hoeven te doen. Das handig!
Omdat de Israeliers nog aan hun herdenkingsdag bezig waren, besloten wij erop uit te trekken. Dit keer zouden we naar Mizpe Ramon gaan. Omdat het toch een hele poos rijden is, hebben we gewacht tot een verlengd weekend. We vertrokken om 15u00 direct na het werk bij ons thuis, en begonnen aan onze 4u durende rit naar het zuiden. We hadden ook de dag voordien een elektronisch auto-identificatie toestelletje gehaald waardoor we nu ongehinderd over de nationale tolweg kunnen rijden. Om 19u30 kwamen we aan in Mizpe Ramon bij ons hostel, The Green Backpackers. We werden er gastvrij ontvangen, en het hostel ademde een zeer huiselijk gevoel. Nadat alle papierwerk geregeld was, raden ze ons aan om naar de kameelberg te gaan voor de zonsondergang te zien. Deze berg lijkt zoals de naam al doet vermoeden op een kameel. Op de bult van de kameel hebben ze een platform gebouwd waardoor je een goed uitzicht hebt op de Ramon Makhtesh.
s Avonds gingen we dan ook een wandelingetje maken door het dorp, op zoek naar eten. De dag van onafhankelijkheid was nu ook al begonnen (de dagen beginnen hier wanneer de zon onder gaat!); bijgevolg was er maar weinig leven bekennen in de dorpskern. Er waren wel wat randactiviteiten te vinden, maar voor een degelijk restaurant moesten we zo lang zoeken dat we er een vonden wanneer we bijna terug in het hostel waren. We gingen toch maar naar binnen om te schuilen voor de wind, want deze was sterk toegenomen in de avond, en genoten van de maaltijd. Terug in het hostel kregen we meer uitleg over mogelijke wandelingen in de Makhtesh. Ze raadden ons drie mooie rondjes aan de oostelijke klifwand. s Anderendaags begonnen we rond 08u30 aan onze tocht. Een hobbelige weg die onze vering van de auto nog eens op de proef stelde bracht ons naar het startpunt. We besloten eerst de twee korte rondjes te combineren. De eerste bracht ons naar een oude Nabateaanse ruine aan een oase. De Nabateanen leefden in deze streek zon 2500 jaar geleden en waren vooral bekend als handelaars van kruiden en specerijen. Ze verhandelden en vervoerden deze specerijen van Perzie naar de Middellandse Zee. Op deze route hadden ze ook verschillende nederzettingen gebouwd, elk op een dag wandelafstand van elkaar gelegen. Zo hebben we ook al Petra en Ovdat bezocht. Deze ruine was gelegen aan een kleine oase, en ook nu was er nog water te vinden. Maar vooral het groen viel op.
Na de oase kwamen we terecht in het Hoefijzer. Deze canyon begint zeer breed, maar naderhand draait deze geleidelijk naar links en wordt deze steeds smaller. Vanuit de lucht kan je duidelijk de vorm van de deze canyon zien: een hoefijzer-vorm. De eerste tocht, ongeveer 7 km, rondden we af in 1.5u.
Omdat we nog verder konden, besloten we de volgende tocht ook aan te vatten. Dit pad bracht ons naar een berg waarop we een mooi uitzicht hadden.
Na de afdaling hadden we zelfs nog puf over, en dus begonnen we ook aan de derde tocht. Deze zou over de klifwand gaan. In de verte zagen we ook de steile bergwand steeds steiler worden naarmate we dichter bijkwamen (zie foto hieronder).
De gids in ons hostel had ons gewaarschuwd, maar dit was echt het steilste wat we al gedaan hebben. De voldoening was dan ook bijzonder groot wanneer we de top van de klif bereikt hadden. Het uitzicht was ook magnifiek, met een uitzicht over de hele makhtesh.
%%%FOTO21%%%
De afdaling was gelukkig minder steil, maar wel slipperig door losliggende stenen. De laatste kilometers waren wel bijzonder zwaar. Gelukkig was het pad toch al vlakker geworden. We bereikten ook weer een nieuwe mijlpaal in ons leven Een overblijfsel van de Romeinse periode die ook hier een heirweg van hun Rijk hadden aangelegd.
Het terugzien van de auto was een serieuze opsteker, ook al omdat we geen meezingliedjes meer konden bedenken om de laatste kilometers te verlichten. Aan de auto peuzelden we onze lunch op, en dronken we een hele fles water leeg. Op de middag is het hier in de woestijn toch al behoorlijk warm aan het worden! Daarna reden we terug naar ons hostel, op zoek naar een douche en een maaltijd. De tweede besteedden we een pak rustiger. Enerzijds om te bekomen van de dag voordien, maar anderzijds ook om de stad en de omgeving beter te verkennen. s Morgens gingen we naar Bio-Ramon, een natuurpark. Dit park toont een film die het ontstaan van de makhtesh mooi in beeld brengt, en het huisvest ook de verschillende dieren die er in deze omgeving leven (slangen, spinnen, schorpioenen, muizen, schildpadden, ) Ook de veelvoorkomende planten werden er voorgesteld. Daarna daalden we af naar de Carpentry. Deze heuvel wordt zo genoemd omdat hij lijkt op te zijn opgemaakt van verbrand hout. De zwarte stenen zijn afgebrokkeld van de top, en geven een mooi panorama.
Terug boven in het dorp, bezochten we het viewpoint-platform. Dit platform was op de klifwand gebouwd, en hing over de wand heen, zodat je honderden meters naar beneden kon kijken en je boven de makhtesh zweefde. Daarna zagen we ook nog enkele ibexen gaan drinken in de zwembaden van de dure hotels in Mitspe Ramon.
Tot slot gingen we ook nog de sculpturen tuin bekijken. Maar eerlijk gezegd was het uitzicht toch adembenemender dan de sculpturen
s avonds kwamen we ook nog een jong Engels koppel tegen die een maand in Israel kwamen reizen. Ze waren nu aan hun laatste week bezig. We luisterden naar hun indrukken, en ze vroegen ons of wij nog suggesties hadden voor hun om hun laatste dagen in te vullen. Het was best een gezellige babbel! Dag drie van ons weekendje Mizpe Ramon werd al vroeg ingezet. We checkten rond 08u00 uit uit het hostel, en reden met de auto oostwaarts richting de grens met Egypte. We parkeerden onze auto langs een 4x4 pad dat verderop te uitdagend werd voor onze auto. We vatte onze wandeling aan richting de berg Ramon, het derde hoogste punt van Israel. In de winter valt hier zelfs sneeuw, wat toch een vreemd gegeven is in de woestijn.
Op de top van deze berg staat ook een herdenkingsmonument voor de gesneuvelde Columbia astronauten. Bij deze astronauten bevond zich ook de Israelier Ilan Ramon. Na de top bereikt te hebben, wandelden we langs de steile klifwand verder. We kwamen onderweg ook wilde kamelen/dromedarissen en ezels tegen.
We zagen ook groene oases in de woestijn en enkele interessante amfibien en reptielen wegkruipen.
In de Makhtesh daalden we af naar de hoornen van Ramon, bergjes van gitzwarte basaltstenen. Deze stenen vertonen vele verticale barsten waardoor je veel paalvormige structuren te zien.
In de vallei wandelden we door lege rivierbeddingen en 4x4-paden.
De hele dag zijn we niemand anders tegengekomen, zo rustig was het er: HEERLIJK om te ontsnappen aan de Israelische drukte! We klommen ook nog over de tegenoverliggende berg, en zetten onze weg verder terug naar onze auto. Helaas voor ons hadden we deze tocht toch een beetje onderschat. Onze watervoorraad was op in de laatste kilometers, en ook een kleine hongerklop kwam te kop op steken. Ook de vele hellingen, het telkens op en af gaan deden ook al niet goed aan de moraal. Het weerzien van onze auto na een tocht van 6u30min was dan ook bijzonder uitgebreid gevierd. Op de terugweg met de auto kwamen er zelfs Hummer van het leger ons vragen of alles in orde was. Wij hadden geen probleem te melden We dronken onze vochttekorten weer bij, en reden voldaan en lichtjes verbrand terug naar huis.
De voorbije weken werden vooral gekenmerkt door verschillende Joodse feestdagen. Dit jaar volgden ze elkaar in snel tempo op in de maand April. Deze feestdagen vallen niet altijd tesamen in April, omdat ze gebaseerd zijn op de Joodse jaartelling. Dit jaar kwam het dus toevallig zo uit dat ze allemaal in April vallen. De eerste Joodse feestdag na Pesach was Yom HaShoah, oftewel Holocaust herdenkingsdag. Deze dag staat helemaal in het teken van de herdenking van de holocaust, dwz dat het hele land meeleeft. De normale programmatie van radio en tv wordt helemaal overhoop gegooid, en enkel documentaires en reportages over WOII en de holocaust worden afgespeeld. Op de radio is ook enkel toepasselijke muziek te horen. Zelfs de halve finale van de Champions League werd niet uitgezonden! Geen enkele sport of vermaak werd in de ether gebracht. Om 10.00 stipt ging er dan ook een landelijke sirene af. Iedereen liet zijn werk vallen, en stond 1 minuut stil op dit moment. Dit hield ook in dat elke persoon die op de weg was, zijn auto aan de kant zette, of midden op de weg stopte om even halt te houden en uit de auto te stappen. Het was wel een gewone werkdag voor de meeste mensen. Mensen die in rechtstreeks verband hebben gestaan met de Holocaust, kunnen een vrijstelling aanvragen.
Deze woensdag was het dan ook nog eens herdenkingsdag voor de soldaten die sneuvelden in de strijd om onafhankelijkheid en de terreurslachtoffers. Ook nu was er een landelijke sirene die het hele land stil zette om 11.00u, en nog een tweede om 20.00u. De dag erna, op donderdag was het dan Onafhankelijkheidsdag. Er bestaat wel wat discussie in dit land om het ongelukkige tijdstip van beide feestdagen. Voor sommige mensen is de overgang van de treurnis over de gesneuvelden naar de intense blijdschap van de onafhankelijkheid te bruusk. De dag van de onafhankelijk wordt hier gevierd door iedereen: bijna alle autos hebben Israelische vlaggetjes aan hun deuren of spiegels hangen, vlaggen hangen buiten, en BBQs worden georganiseerd. Dit is ook bijna de enige dag dat iedereen zich en elkaar Israelier voelt. Vaak wordt er toch nog onderscheid gemaakt tussen de verschillende origines waar de familie van de mensen vanaf komen: Russen, Ethiopiers, Polen, Yemenieten,
Op vrijdag hadden we het plan om met de auto en de fietsen erop uit te trekken. We waren bij Ilan de fietsenrek gaan halen zodat we de fietsen op onze auto konden binden. Helaas pasten onze beide fietsen er niet keurig op, zodat we, veiligheid boven alles, er maar voor opteerden om bij ons in de buurt te blijven fietsen. We trokken de velden in op onze mountainbike en genoten van de lentegeuren en kleuren.
Verslagje van onze fietstocht (endomondo-app op gsm)
Tijdens onze middagpauze in het veld, sloeg het noodlot jammer genoeg toe. Tom hoorde zijn band slap lopen! De fietspomp werd uitgehaald, maar alle moeite was vergeefs. De band was niet meer We waren nog maar net begonnen aan de terugweg, dus we waren niet direct aan de deur. Aangezien we ons toch voor niks of niemand moesten haasten, begonnen we toch maar te voet aan onze terugtocht. Nu namen we wel de kortste weg naar huis. In de verte zagen we de voerfabriek van Kfar Yehoshua liggen, en dat was de hele tijd ons mikpunt. Na 2u15 stappen kwamen we eindelijk thuis aan. Machteld was op het einde nog wat vooruit gereden om de auto op de halen, zodat Tom de laatste kilometers niet meer moest wandelen. Het nadeel van deze dag was wel dat we er niet op voorzien waren om zo lang in de zon te zitten. Bijgevolg waren we ook weer allebei aardig verbrand. Vooral Machteld moest weer gretig gebruik maken van de After-Sun-creme.
Tijdens de week hadden we op het werk ook (weer) een BBQ. Niet dat ze een officiele reden nodig hebben om een BBQ te organiseren, maar ze haalden wel aan dat onze collega Harel zijn doctoraat behaald had. En dat wilden ze even vieren.
Machteld werd ook weer ingeschakeld om de groenten mee te helpen snijden, en de groenten decoratief op tafel te zetten. Ze wordt op het werk dan ook al als groenten-artiest aanzien Waar de tijd van bakkershulpje toch al niet goed voor geweest is! Harel had ook een kadootje voor iedereen bij. Hij had weer nieuwe polos laten maken met het embleem van onze afdeling. Dit keer werd er gekozen voor een lichte kleur ipv de zwarte van vorig jaar. En nieuwe kleren moeten natuurlijk gepast worden.
Tot slot ook nog even aanhalen dat onze goede vriend en collega Ali ons deze week iets speciaals heeft laten zien. Ali is verslaafd aan voetbal. Hij kent alle spelers, en kijkt denk ik elke dag wel een of andere wedstrijd op tv. Hij zegt dat hij heeft leren lezen door de voetbal in de gazetten te volgen. Hij is ook een grote fan van Real Madrid, en deze week stelde hij ons met trots zijn nieuwe zjat voor: eentje met het embleem van Real Madrid en een fotoke van Cristiano Ronaldo. Fier dat em was!
Deze week is het ook Pesach-week. Deze feestdag is een herinnering aan de uittocht van Mozes uit Egypte voor de Joden. Het is dan ook een feest met zeer oude tradities. Een van dergelijke tradities is het niet eten/consumeren van graanproducten. Dit houdt in dat je gedurende 10 dagen geen graanproducten mag/kan kopen in de winkels. En graanproducten zijn overal in terug te vinden: brood, bier, koekjes, pasta, In de winkel worden dan ook alle rekken waar men normaal de graanproducten terug vind, afgeplakt met een plastic zeil.
Het niet eten van graanproducten geldt ook voor dieren. Zo moet het rantsoen van de melkkoeien aangepast worden zodat het geen graan meer bevat. Om grote productieverliezen te voorkomen, en om de koeien hierop voor te bereiden, wordt er deze aanpassing gedurende de maand voor Pesach geleidelijk ingevoerd, en de maand na Pesach geleidelijk weer uitgevoerd. Dus ook de melkkoeien vieren Pesach mee! Nog iets wat ons met verstomming sloeg was dat men gewoonlijk voor Pesach een nieuw servies koopt. Dit houdt in: potten en pannen, borden, bestek, glazen, kommen, Lijkt ons toch een kostelijke bedoening, maar dat is goed voor de economie zeker?!
Dit weekend zijn we naar Nakhal Mearot geweest. Vrij vertaald betekent dit zoveel als rivierbed van de grotten. In dit oude rivierbed zijn dan ook vele grotten te vinden. Deze zijn ontstaan doordat er miljoenen jaren geleden in een grote zee schaaldieren zijn omgevormd tot fossielen. Deze fossiellaag is zachter dan de steenlagen errond, en doordat er water door de bodem dringt, zijn deze grotten ontstaan. Archeologen hebben hier ook vondsten gedaan die ze terugbrengen tot de Homo Erectus, of de eerste mens die werktuigen gebruikte voor de jacht ongeveer 1 miljoen jaar geleden. Ook de eerste vorm van nederzettingen hebben ze hier gevonden in deze grotten. Ze hebben in deze grotten ook de beenderen gevonden van een Neanderthalervrouw. De beenderen worden geschat om 120.000 jaar oud te zijn, wat haar (een van) de oudste menselijke skeletten ter wereld te zijn!
In het park was er ook een korte wandeling door de vallei en over de bergen. Deze tijd van het jaar is het ideaal om een wandeling te maken aangezien de bloemen in bloei staan, en het gras (nog) groen is. Onderweg kwamen we dan ook vele bloemen tegen langs ons pad.
De graanoogst is hier nu ook volop aan de gang. We hebben al veel hooi en strooi zien afliggen. Helaas zijn ze enkele dagen moeten stoppen door de feestdagen en enkele regendagen tussendoor.
Onderweg
naar de luchthaven hadden we al gemerkt dat het erg druk was op de weg. Het is
immers Pesach, en vele mensen trekken er dan op uit. Mensen uit het noorden
trekken naar het zuiden en omgekeerd. Tom en ik besloten om eerst een pauze in
te lassen alvorens ons weer in het drukke verkeer te wagen. We bezochten
Appolonia National Park. Dit park is gelegen aan de Middellandse Zee en je kan
er de ruines van een kruisvaardersstad bezichtigen. De plaats is ook met
uitsterven bedreigd door de ligging aan de zee. We waren aangenaam verrast
door dit park!
De terugweg
was zoals verwacht erg druk. We deden er zon 2u over om thuis te geraken,
terwijl dit anders maar een uur duurt. Gelukkig waren we nog op tijd thuis
zodat Tom Parijs-Roubaix kon volgen!
Ander dan
de meeste mensen werken wij deze week dus gewoon door. Onze collegas hebben
verplicht verlof owv Pesach, maar als student kunnen we dit gelukkig
gemakkelijk omzeilen. Onze werkverslaafde collegas (zoals Ilan) kunnen wel 1
of 2 dagen aanvragen waarop ze TOCH mogen werken. Dinsdag konden we dus weer al
onze vragen op Ilan afvuren! Ook Ephraim is zon werkverslaafde. Hij was er dus
ook! s Middags trakteerden ze ons op lunch in een Arabisch restaurant in Ramat
Yishay, waar ze de koosjer voor Pesach-voorschriften dus niet naleven.
Hierdoor konden we gewoon pita eten Door de late lunch hadden we na het
werk nog geen honger. We besloten van het goede weer te profiteren en maakten
het fietstochtje naar huis wat uitgebreider!
Woensdag
waren we uitgenodigd door Ilans moeder om een tuin te bezichtigen. Zij had dit
georganiseerd en zocht mensen om mee te gaan. Onder lichte druk van Ilan
stemden we toen. De tuin, Bustan HaCarmel (=boomgaard aan het Carmel-gebergte), ligt aan het Carmelgebergte en is
opgebouwd in terrassen.
Er waren een heleboel exotische, vreemde bomen en
planten. Vooral het proeven was zeer leuk! We proefden papaya, Pakistaanse
aardbeien, neefjes van de mango en de litchi, een chocoladevrucht, banaan met
appelsmaak, gebakken banaan, ... Een goede manier om nieuwe fruitsoorten te
proberen!
Zaterdagmorgen
pikten we de ouders op om naar het Carmelgebergte te rijden. Hier bezochten we
de Muhraka. Op het dak van het klooster heb je een prachtig uitzicht over de
vallei, en je kan er ook ons dorp zien liggen! Daarna reden we naar
Daliyat-al-Carmel, een druzendorp waar het op zaterdag altijd gezellig druk is.
Ze verkopen er o.a. antiek, kleren, huishoudmateriaal en allerlei accessoires.
Mama en ik lieten ons verleiden door de mooie sjaals en het verkoopspraatje van
de Druus (Very prachtig), en papa deed ons allebei een sjaal cadeau!
En dan, het
hoogtepunt van de week: ontmoeting met Ilan en Ephraim! Ilan had ons
uitgenodigd om te komen lunchen bij hem thuis. Zijn vrouw had goed haar best
gedaan om allerlei lekkers op tafel te zetten. Ook het flesje wijn dat we
hadden meegebracht uit de woestijn werd goed gesmaakt!
Na de
uitgebreide lunch reden we naar Haifa. We waaiden nog eens lekker uit aan het
strand. Daarna reden we naar de German Colony, vanwaar je de Bahai-tuinen goed
kan zien liggen. Het laatste avondmaal kwam er al aan! We aten in de German
Colony alvorens weer richting Beit Lehem Haglilit/Ramat Yishay te rijden.
Zondagmorgen ontbeten we samen in de B&B: een pannenkoek van matzes (het
Pesachbrood) en ei, kazen, salades, ... Hmmm! Na het ontbijt was het al tijd om
naar de luchthaven te vertrekken. De security-maatregelen zorgden voor een
abrupt afscheid. De week is echt voorbij gevlogen! Bedankt lieve ouders voor de
leuke, maar vermoeiende reis! Hopelijk hebben jullie wat aan deze blogpost om
jullie geheugen te ondersteunen bij jullie eigen verhaaltjes
(De fotos
zijn in handen van de ouders, onze excuses hiervoor )
Vrijdag
stond er een dag Kinneret (Meer van Galilea) op het programma. We stopten eerst
in Arbel. Dit is een nationaal park vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op
het meer en vanwaar je wat belangrijke christelijke plaatsen (zoals Tabgha en
Capernaum) kan aanwijzen. En het is een steile klif, wat al spectaculair is op
zich! Daarna reden we naar de Kerk van de Zaligheden, die helaas gesloten was.
Bij de Kerk van de Vermenigvuldiging hadden we niet meer geluk. Dan maar naar
Capernaum, de stad van Jezus. Vervolgens reden we een beetje verder naar de
mooi roze Grieks-Orthodoxe Kerk. Dit is echt een mooi kerkje! We picknickten
aan het water met verse pizzabroodjes en andere broodjes van de bakker. Daarna
bezochten we nog de St-Peterskerk.
Via Cana
(van de bruiloft van Cana) reden we naar Nazareth, waar de ouders hun
bewondering nogmaals toonden voor mijn rijkunsten ;-) Ook hier was de kerk (de
Kerk van de Aankondiging) gesloten. Blijkbaar is de kerk alle dagen open,
behalve op Goede Vrijdag. Balen! We reden dan maar verder naar Beit Lehem
HaGlilit waar we op het terras konden genieten van de rust...
In Yifat deden we een toer in de boerderij. Ze hebben
hier 1100 koeien, dus er valt wel iets te zien!
links: computerscherm dat informatie over de koeien in de melkstal toont: verwachte productie, behandeld?, droogzetting?, ... ; rechts: 2x3 stand
Dat is pas een melktank eh!
Na een
ijsje van de Leggenda, reden we naar ons thuis.
Eindelijk konden de ouders een
zien waar en hoe wij wonen
Avondeten deden we in de Mandarin in Ramat
Yishay. Dit koffiehuis/restaurant ligt onder de fitness, en toen ik de
zumba-muziekjes hoorde kreeg ik echt heel veel zin om mee te gaan dansen
Donderdag
startten we de dag in Newe Yaar, onze werkplaats. Omdat ze aan de weg aan het werken zijn, mochten we de straat niet rechtstreeks oversteken (volle witte lijn), maar moesten we naar Manshia Zabda rijden en daar terugdraaien. Aangezien we toch al in Mashia Zabda waren, maakten we van de gelegenheid gebruik om even langs onze bakker te gaan, waar het kassajongetje weer de grootste pret had!
We toonden ons kantoor, we
stelden hen voor aan de aanwezige collegas en maakten een toertje op de campus
om de experimenten en technologieen een beetje uit te leggen.
Onze bureau,
mijn fiets en onze paaspakketten!
De balladis
links: individele voerbakken; rechts: 'doorloop-isoleercel' waar de stier in vastgezet kan worden wanneer hij bvb. een sensor om zijn buik moet krijgen
Op bezoek bij collega Ala
Daarna reden we
naar Ramat Zevi, waar mn favoriete boer woont.
boer Yehuda heeft 65 melkkoeien en houdt van technologie
Yehuda maakte wat tijd om wat
uitleg te geven. Papa was vooral onder de indruk van de voerschuif.
We mochten
ook even kijken naar het melken, dat de ouders stiekem toch wel begonnen te
missen.
We lunchten in een visrestaurant in Heftsiba, waar we allemaal een
andere lokaal gekweekte vis bestelden. Een aanrader!
Via het
Gilboa-gebergte reden we naar Yifat (natuurlijk stopten we onderweg om van het
uitzicht te genieten).
Woensdagmorgen
toerden we door de Oude Stad met een gids van Sandeman. Deze organisatie doet
gratis tours in verschillende Europese steden, en dus ook in Jeruzalem.
Na deze
2u durende tour namen we een (veel te dure) taxi naar de Olijfberg, waar we het
de geboorteplaats van de Maagd Maria en de Kerk van alle naties bezochten.
Daarna
wandelden we via de Via Dolorosa en de soeks naar de Jaffa Poort, waar we de tram namen
naar de Mahane Yehuda-markt.
Ik vind dit echt een hele leuke markt, wat je er
allemaal ruikt en ziet, ongelooflijk! Ik kocht er macarons en mama kocht er
kaas en aardbeien.
Dit middagmaal smikkelden we lekker op in het hostel. Genoeg
Jeruzalem, de tocht naar het noorden kon beginnen! De ouders lagen lekker te
slapen op de achterbank, en even vroegen we ons af wie nu kind en wie ouder was
;-)
Ik had een
B&B geboekt in Beit Lehem Haglilit, een dorpje dat maar een paar kilometer
van ons eigen Ramat Yishay ligt. We moesten wel even bellen met de eigenaar om
te vinden waar het was (en dat in een dorp van 2 straten, werkelijk ) We
dronken koffie/thee op het terras en trokken daarna naar Ramat Yishay, waar we
dineerden in de Adela.
Maandag
konden we pas rond 9u ontbijten. Zo laat opstaan zijn Tom en ik niet gewoon! We
dronken dan maar koffie/thee en genoten van het ochtenlicht en de rust in de
woestijn. Ik ben echt verliefd op de woestijn! Om 9u was er in de bungalow van
de ouders nog niet veel beweging op te merken, dus ik ging toch maar eens
kloppen. De ouders hadden geslapen als roosjes!
Het ontbijt
was heerlijk: brood (!), allerlei kazen, een eitje in de pan, vers fruitsap,
... Daarna toonde Hilda, de Nederlandse vrouw van Moshe ons de mooiste route
naar de Dode Zee.
We reden
eerst naar de Grote Maktesh, waar we stopten bij een observatiepunt om het
fenomeen Maktesh te kunnen begrijpen, en daarna reden we naar de Coloured
Sands, waar we groene, gele en paarse stenen verzamelden voor Netty.
De weg
kronkelde dan verder naar de Kleine Maktesh. Hier parkeerden we de auto en
maakten een wandeling om de Maktesh te kunnen overschouwen. De Kleine Maktesh
is echt heel mooi, hier kan je het fenomeen echt goed zien!
De andere
Makteshim zijn zo groot, dat je het overzicht een beetje verliest.. Rond 13u
begon dan pas de tocht naar het doel van de dag: de Dode Zee. Via een heel
steil, maar prachtig kronkelweggetje kwamen we in de Arava Vallei.
%%%FOTO21%%%
We lunchten
in Ein Boqeq, een afschuwelijke resort-stad. Mensen komen hier van over de hele
wereld voor Dode Zee-therapie. Doordat de Dode Zee zo laag gelegen is, zijn er
meer luchtlagen dan normaal tussen huid en zon, waardoor je minder snel zou
verbranden. En de modder zit boordevol mineralen... De Dode Zee is onder andere
een therapie voor mensen met psoriasis.
Het
oorspronkelijke plan om Masada te bezoeken werd van de kaart geveegd, en we
reden rechtstreeks naar Ein Gedi Beach. Een erg grappige ervaring Na een
halfuurtje plonzen liepen we een beetje verder naar een plekje waar we modder
konden ophalen. Ik smeerde papa helemaal in met het stinkende spul. Mama en Tom
bleven kijken vanop een afstandje... Toen onze modder was opgedroogd liepen we
richting douches. Hielp niet echt om de smerige geur af te wassen...
%%%FOTO22%%%%%%FOTO23%%%
De laatste
halte van onze roadtrip was Jeruzalem. We verbleven in Abraham Hostel. Hier
konden we ons deftig wassen voordat we eropuit trokken voor het avondeten. Het
restaurant van het avondeten (Luigis) was een hele soap. Het ging er
gigantisch traag, het personeel was de hele tijd tegen elkaar aan het roepen,
de flesjes drank moesten nog afgestoft worden voordat ze op tafel konden komen,
... We ontmoeten er ook een Amerikaans joods koppel, hele lieve, grappige
mensen! En opmerkelijk stil om joods te zijn ;-) Doordat we zo lang in het
restaurant gezeten hadden, besloten we terug naar het hostel te wandelen en op
tijd in bed te duiken.
Zondagmorgen
reden we naar de woestijn. Rond de middag waren we in Midreshet Ben-Gurion,
waar ik snel inkopen voor een picknick ging doen, terwijl Tom de ouders het
prachtige uitzicht liet zien. Daarna reden we naar het nationaal park En Avdat,
in de Zin-vallei. We picknickten aan de ingang, waar we toevallig ook Belgen
tegen het lijf liepen!
Dat was een verrassing! We maakten een wandeling in het
park en verbaasden ons over het mooie woestijnlandschap.
De volgende halte was
Avdat, een ruine van een Nabateaanse stad op een berg.
Nadat we een koffietje
gedronken hadden in de Aroma gingen we op weg naar onze overnachtingsplaats. We
hadden twee bungalows geboekt in Boker Valley Vineyards. We ontmoetten Moshe,
de eigenaar en dropten onze spullen in de prachtige bungalows. Een heel
verschil met de drukte in Tel Aviv! Voor het avondeten reden we terug naar
Midreshet Ben-Gurion, waar we een lekkere pizza aten. Na het avondeten hadden
we wel zin in een wijntje, en een telefoontje later zorgde Moshe voor een wijnproeverij
in zijn wijnkelder. Hij liet ons verschillende wijnen proeven, maar zijn eigen
wijn was toch het lekkerst! We kochten een fles en nestelden ons op het terras
van onze bungalow.
Waaw, dit is genieten! Na de wijn doken Tom en ik nog even
in de buiten-jacuzzi, een zaligheid! Het waaide wel stevig, dus uit de jacuzzi komen
was niet zon pretje
Er waren
blijkbaar weinig problemen bij de security, dus ik kon mama en papa al snel
knuffelen Gezien het nachtelijke uur, vertrokken we maar snel richting
hotel in Tel Aviv. Ze verbleven in Eden House Premier. Voor de deur van het
hotel stond al iemand hen op te wachten, en na een korte beschrijving over wat
er allemaal te zien was in de stad, sleurde hij ook het grootste koffer naar
boven!
Nadat we hen veilig hadden afgezet, reden wij verder naar Amos, waar we
de nacht mochten doorbrengen. Aangezien onze auto voor 9u verplaatst moest
worden, was het een korte nacht. We ontbeten in de buurt van het hotel, lekker
in de zon, en wachten daar op de ouders. We maakten een wandeling langs het
strand, in de richting van Jaffa.
In Jaffa liepen we over de Wensbrug,
langs de
oude haven, door een kunstgalerij, ... We lunchten in een gezellig (maar druk)
restaurant tegenover de Clock Tower, waar we lebaneh, humus, kebap en
rundsvlees op een stokje aten. Heerlijk! Daarna wandelden we in de richting van
Rothshild Boulevard, het centrum van de Bauhaus-architectuur in Tel Aviv. Nadat
we ons even verfrist hadden in het hotel reden we naar de haven van Tel Aviv
voor het avondmaal. Het was er ongelooflijk druk, maar we vonden een gezellig
plaatsje. De ouders werden gedropt in het hotel en wij gingen weer bij Amos slapen.
Vrijdagmorgen
waren we helemaal in de war met de tijd. In de nacht van donderdag op vrijdag
werd de klok immers verzet naar zomertijd. Omdat we al vroeg uit de veren
moesten op deze weekenddag om een presentatie te gaan geven aan de
veeartsenorganisatie in Caesarea, hadden we onze wekker om 6u30 oude tijd. Maar
blijkbaar zijn onze gsms zo slim dat zelf de tijd aanpassen, waardoor we al om
5u30 oude tijd gewekt werden. Pijnlijk! Om 8u30 waren we in Caesarea, waar we
enkele bekende gezichten opmerkten tussen de veeartsen. We waren uitgenodigd om
een lezing te geven over ons onderzoek in het kader van een workshop over
Welzijn bij Melkkoeien. Eerst werd er geschetst hoe dierenwelzijn gegroeid is
en wat de wetten momenteel inhouden. Daarna gaf een bekende Engelse professor
een lezing over haar onderzoek. In de koffiepauze ontmoeten we nog enkele
veeartsen, waaronder Joost, een ingeweken Nederlander en een veearts die ooit
in Gent gestudeerd heeft en een prachtige mix van Nederlands en Engels praatte.
Na de koffiepauze waren wij aan de beurt! Onze trouwe supporter Ilan was ook
van de partij We waren blij te horen dat ons onderzoek als waardevol
bestempeld werd, en dat ze zich niet bedreigd voelen door de nieuwe
technologieen.
Na onze
drukke voormiddag besloten we even uit te gaan waaien aan het strand. We reden
naar Yannay, een van de mooiste stranden in Israel. Er waren een hoop mensen
aan het kitesurfen, heel spectaculair! Na een hapje gegeten te hebben, reden we
verder naar Tel Aviv. Vannacht zouden mijn ouders immers landen, spannend!! In
de tussentijd bleven wij bij Amos en zijn vriendin Talli. Amos is een toffe
kerel en ook student van Ilan. En hij woont dus in het centrum van Tel Aviv..
We hadden een leuke babbel en Talli maakte een verrukkelijke maaltijd! Rond
23u30 vertrokken we naar de luchthaven om mijn ouders op te pikken. Mn hart
ging nogal tekeer!
Liefs
Machteld
PS sorry voor de spelfouten (vergeten trema's en zo); geypt op qwerty..
We hebben
momenteel een erg drukke periode (vandaar ook de late blogposts)!
BBQ-time!
Woensdagmiddag werden we getrakteerd op een barbecue door Ilan, Ariel en
Zalman. Zij hebben immers alledrie promotie gemaakt, en dat is dus een
uitstekende reden voor een feestje! Door het oponthoud s middags voelden we
ons wel genoodzaakt om s avonds later door te werken. Zo vertrok ik pas om
20u45 huiswaarts!
Vrijdagmorgen
stond ik na een nacht nachtmerrieen over Matlabcode- al vroeg op om de
nachtelijke ideeen in de praktijk te brengen. Rond 9u belde Tom me op dat het
ontbijt klaarstond, dus repte ze zich weer naar huis. We besloten even te gaan
winkelen in Afula Illit. We hebben gemerkt dat winkelen een pak sneller gaat
als ieder zn eigen weg gaat, dus dat is wat we deden. Na dik anderhalf uur en
nieuwe kleren en schoenen rijker, kon ik weer in mn werk vliegen.
Zaterdagmorgen
besloten we het werk te laten voor wat het was en er weer op uit te trekken. We
reden naar het Gilboa-gebergte. Er waren precies meer mensen met dat idee...
Het was een drukte van jewelste op de weg ernaartoe, die dan ook nog afgesloten
bleek te zijn! We reden dus wat verder en parkeerden onze auto in Kibbutz
Heftsiba, op zon 50 m onder zeeniveau. We wandelden eerst rustig langs de
viskwekerijen, maar daarna begon een erg steile klim naar de top. We begrepen
direct waarom de route stond aangeduid als enkel voor fitte wandelaars. Amai,
we hebben er drie dagen spierpijn van gehad! Het was wel de moeite! Prachtige
uitzichten, veel groen en mooie bloemetjes! Toen we boven waren aangekomen
(zon 400 m boven zeeniveau), zagen we duizenden duizenden mensen wandelen. We
lieten ons vertellen dat er een groot evenement aan de gang was: The Gilboa
Walks.. Dan doe je ook eens een heel spontane trip, beland je in een groot
evenement! De andere mensen zagen er een pak fitter uit dan wij, maar ze waren
dan ook niet onder aan de berg begonnen.. We wandelden tegen de richting in op
zoek naar een picknickplaatsje. Wonder boven wonder vonden we een afgelegen
plekje waar we rustig konden eten. Daarna begon de tocht naar beneden, deze keer
langs een minder steile, maar dus langere weg..
Maandag
reden we nog eens naar Bet-Dagan. In de voormiddag sleurde Ephraim ons mee naar
de hoofdcampus, waar de paasreceptie alvast gehouden werd. We liepen er ook
Moush tegen het lijf. Hij werd gehuldigd omdat hij al 25 jaar in dienst is!
s
Middags stond er weer een feestje op het programma! Ilan zijn promotie werd ook
hier gevierd, samen met nog 2 andere collegas trakteerde hij op quiches,
salades, taart, fruit, ... (Al moeten we zeggen dat de andere collegas het
grootste aandeel hadden in het smulevenement). Een leuke, maar best waardeloze
werkdag..
Vrijdagmorgen
trokken we al vroeg op pad. We reden naar Mt. Meron om er een stevige wandeling
te maken. Mt. Meron is de tweede hoogste berg van Israël, na Mt. Hermon
helemaal in het noorden. Het was er echt prachtig!
Boven op de
berg schuilden we even voor de regen bij een bron. Rond 12u30 kwamen we terug
aan onze auto, waar we onze boterhammetjes opsmikkelden.
Omdat het
nog zo vroeg was, besloten we nog even verder te rijden naar Baram. Baram is
een nationaal park aan de grens met Libanon. Er zijn heel wat ruïnes te
bezichten van een oude joodse nederzetting, waaronder de voorgevel van een
synagoge. Door de eeuwen heen hebben er ook christenen gewoond. Het dorp is
verlaten sinds 1948. De kerk uit de tijd van de christenen wordt op speciale
gelegenheden nog steeds gebruikt!
Onderweg
naar huis stopten we in Hurfesh om wat te drinken. Hurfesh is een dorpje in een
omgeving waar veel Druzen wonen. Dit konden we zien aan de vele mannen met
indrukwekkende snorren
s Avonds
zetten we nog eens een stapje in de wereld. De zoon van de huisbaas had ons al
ettelijke malen gezegd dat we eens naar de Frangelico moesten gaan, een
restaurant waar hij in het weekend bijklust. Dus vanavond was het zo ver! Elad
had ons ook gewaarschuwd dat we best niet met de auto kwamen, want als barman
zou hij ons wel van de nodige drank voorzien. We gingen dus te voet op pad. De
shortcut die we dachten te nemen, bleek uiteindelijk nog langer dan de gewone
weg. En dan begon het ook nog te regenen! Doorweekt kwamen we aan in de
Frangelico, waar ze ons direct een stuk papier toestaken om ons af te drogen
De Frangelico is een restaurant met japanse keuken. Er ging weer een nieuwe
wereld voor ons open aangezien we nog nooit sushi gegeten hadden.. De ober
stelde voor om een bord met 18 sushis (of hoe zeg je dit?) te brengen, met
verschillende groenten en vissoorten. We hadden er nog niet echt bij nagedacht
dat je sushi eet met stokjes, dus dat was ook een belevenis We kregen ook nog een nagerechtje: bonen!
Maar wel
lekker en zeker voor herhaling vatbaar! Elad hield zich ook aan zijn woord en
gaf ons om de haverklap vodka, hmm! Na een gezellige avond wandelden we weer
naar huis. En deze keer hadden we wel een shortcut gevonden!
Zaterdag
sliepen we lekker uit en brunchten we uitgebreid. In de namiddag maakten we een
wandeling door de velden van Ramat Yishay en gingen we een ijsje halen in de
Leggenda. Ze hadden er vandaag de smaak kaastaart; smullen!
Er waren ook wat vrienden
van Moti aanwezig. Eén van hen had nogal een goede stem en zong heel 
%%%FOTO21%%%
