De voorbije weken werden vooral gekenmerkt door verschillende Joodse feestdagen. Dit jaar volgden ze elkaar in snel tempo op in de maand April. Deze feestdagen vallen niet altijd tesamen in April, omdat ze gebaseerd zijn op de Joodse jaartelling. Dit jaar kwam het dus toevallig zo uit dat ze allemaal in April vallen. De eerste Joodse feestdag na Pesach was Yom HaShoah, oftewel Holocaust herdenkingsdag. Deze dag staat helemaal in het teken van de herdenking van de holocaust, dwz dat het hele land meeleeft. De normale programmatie van radio en tv wordt helemaal overhoop gegooid, en enkel documentaires en reportages over WOII en de holocaust worden afgespeeld. Op de radio is ook enkel toepasselijke muziek te horen. Zelfs de halve finale van de Champions League werd niet uitgezonden! Geen enkele sport of vermaak werd in de ether gebracht. Om 10.00 stipt ging er dan ook een landelijke sirene af. Iedereen liet zijn werk vallen, en stond 1 minuut stil op dit moment. Dit hield ook in dat elke persoon die op de weg was, zijn auto aan de kant zette, of midden op de weg stopte om even halt te houden en uit de auto te stappen. Het was wel een gewone werkdag voor de meeste mensen. Mensen die in rechtstreeks verband hebben gestaan met de Holocaust, kunnen een vrijstelling aanvragen.
Deze woensdag was het dan ook nog eens herdenkingsdag voor de soldaten die sneuvelden in de strijd om onafhankelijkheid en de terreurslachtoffers. Ook nu was er een landelijke sirene die het hele land stil zette om 11.00u, en nog een tweede om 20.00u. De dag erna, op donderdag was het dan Onafhankelijkheidsdag. Er bestaat wel wat discussie in dit land om het ongelukkige tijdstip van beide feestdagen. Voor sommige mensen is de overgang van de treurnis over de gesneuvelden naar de intense blijdschap van de onafhankelijkheid te bruusk. De dag van de onafhankelijk wordt hier gevierd door iedereen: bijna alle autos hebben Israelische vlaggetjes aan hun deuren of spiegels hangen, vlaggen hangen buiten, en BBQs worden georganiseerd. Dit is ook bijna de enige dag dat iedereen zich en elkaar Israelier voelt. Vaak wordt er toch nog onderscheid gemaakt tussen de verschillende origines waar de familie van de mensen vanaf komen: Russen, Ethiopiers, Polen, Yemenieten,
Op vrijdag hadden we het plan om met de auto en de fietsen erop uit te trekken. We waren bij Ilan de fietsenrek gaan halen zodat we de fietsen op onze auto konden binden. Helaas pasten onze beide fietsen er niet keurig op, zodat we, veiligheid boven alles, er maar voor opteerden om bij ons in de buurt te blijven fietsen. We trokken de velden in op onze mountainbike en genoten van de lentegeuren en kleuren.
Verslagje van onze fietstocht (endomondo-app op gsm)
Tijdens onze middagpauze in het veld, sloeg het noodlot jammer genoeg toe. Tom hoorde zijn band slap lopen! De fietspomp werd uitgehaald, maar alle moeite was vergeefs. De band was niet meer We waren nog maar net begonnen aan de terugweg, dus we waren niet direct aan de deur. Aangezien we ons toch voor niks of niemand moesten haasten, begonnen we toch maar te voet aan onze terugtocht. Nu namen we wel de kortste weg naar huis. In de verte zagen we de voerfabriek van Kfar Yehoshua liggen, en dat was de hele tijd ons mikpunt. Na 2u15 stappen kwamen we eindelijk thuis aan. Machteld was op het einde nog wat vooruit gereden om de auto op de halen, zodat Tom de laatste kilometers niet meer moest wandelen. Het nadeel van deze dag was wel dat we er niet op voorzien waren om zo lang in de zon te zitten. Bijgevolg waren we ook weer allebei aardig verbrand. Vooral Machteld moest weer gretig gebruik maken van de After-Sun-creme.
Tijdens de week hadden we op het werk ook (weer) een BBQ. Niet dat ze een officiele reden nodig hebben om een BBQ te organiseren, maar ze haalden wel aan dat onze collega Harel zijn doctoraat behaald had. En dat wilden ze even vieren.
Machteld werd ook weer ingeschakeld om de groenten mee te helpen snijden, en de groenten decoratief op tafel te zetten. Ze wordt op het werk dan ook al als groenten-artiest aanzien Waar de tijd van bakkershulpje toch al niet goed voor geweest is! Harel had ook een kadootje voor iedereen bij. Hij had weer nieuwe polos laten maken met het embleem van onze afdeling. Dit keer werd er gekozen voor een lichte kleur ipv de zwarte van vorig jaar. En nieuwe kleren moeten natuurlijk gepast worden.
Tot slot ook nog even aanhalen dat onze goede vriend en collega Ali ons deze week iets speciaals heeft laten zien. Ali is verslaafd aan voetbal. Hij kent alle spelers, en kijkt denk ik elke dag wel een of andere wedstrijd op tv. Hij zegt dat hij heeft leren lezen door de voetbal in de gazetten te volgen. Hij is ook een grote fan van Real Madrid, en deze week stelde hij ons met trots zijn nieuwe zjat voor: eentje met het embleem van Real Madrid en een fotoke van Cristiano Ronaldo. Fier dat em was!
Deze week is het ook Pesach-week. Deze feestdag is een herinnering aan de uittocht van Mozes uit Egypte voor de Joden. Het is dan ook een feest met zeer oude tradities. Een van dergelijke tradities is het niet eten/consumeren van graanproducten. Dit houdt in dat je gedurende 10 dagen geen graanproducten mag/kan kopen in de winkels. En graanproducten zijn overal in terug te vinden: brood, bier, koekjes, pasta, In de winkel worden dan ook alle rekken waar men normaal de graanproducten terug vind, afgeplakt met een plastic zeil.
Het niet eten van graanproducten geldt ook voor dieren. Zo moet het rantsoen van de melkkoeien aangepast worden zodat het geen graan meer bevat. Om grote productieverliezen te voorkomen, en om de koeien hierop voor te bereiden, wordt er deze aanpassing gedurende de maand voor Pesach geleidelijk ingevoerd, en de maand na Pesach geleidelijk weer uitgevoerd. Dus ook de melkkoeien vieren Pesach mee! Nog iets wat ons met verstomming sloeg was dat men gewoonlijk voor Pesach een nieuw servies koopt. Dit houdt in: potten en pannen, borden, bestek, glazen, kommen, Lijkt ons toch een kostelijke bedoening, maar dat is goed voor de economie zeker?!
Dit weekend zijn we naar Nakhal Mearot geweest. Vrij vertaald betekent dit zoveel als rivierbed van de grotten. In dit oude rivierbed zijn dan ook vele grotten te vinden. Deze zijn ontstaan doordat er miljoenen jaren geleden in een grote zee schaaldieren zijn omgevormd tot fossielen. Deze fossiellaag is zachter dan de steenlagen errond, en doordat er water door de bodem dringt, zijn deze grotten ontstaan. Archeologen hebben hier ook vondsten gedaan die ze terugbrengen tot de Homo Erectus, of de eerste mens die werktuigen gebruikte voor de jacht ongeveer 1 miljoen jaar geleden. Ook de eerste vorm van nederzettingen hebben ze hier gevonden in deze grotten. Ze hebben in deze grotten ook de beenderen gevonden van een Neanderthalervrouw. De beenderen worden geschat om 120.000 jaar oud te zijn, wat haar (een van) de oudste menselijke skeletten ter wereld te zijn!
In het park was er ook een korte wandeling door de vallei en over de bergen. Deze tijd van het jaar is het ideaal om een wandeling te maken aangezien de bloemen in bloei staan, en het gras (nog) groen is. Onderweg kwamen we dan ook vele bloemen tegen langs ons pad.
De graanoogst is hier nu ook volop aan de gang. We hebben al veel hooi en strooi zien afliggen. Helaas zijn ze enkele dagen moeten stoppen door de feestdagen en enkele regendagen tussendoor.
Onderweg
naar de luchthaven hadden we al gemerkt dat het erg druk was op de weg. Het is
immers Pesach, en vele mensen trekken er dan op uit. Mensen uit het noorden
trekken naar het zuiden en omgekeerd. Tom en ik besloten om eerst een pauze in
te lassen alvorens ons weer in het drukke verkeer te wagen. We bezochten
Appolonia National Park. Dit park is gelegen aan de Middellandse Zee en je kan
er de ruines van een kruisvaardersstad bezichtigen. De plaats is ook met
uitsterven bedreigd door de ligging aan de zee. We waren aangenaam verrast
door dit park!
De terugweg
was zoals verwacht erg druk. We deden er zon 2u over om thuis te geraken,
terwijl dit anders maar een uur duurt. Gelukkig waren we nog op tijd thuis
zodat Tom Parijs-Roubaix kon volgen!
Ander dan
de meeste mensen werken wij deze week dus gewoon door. Onze collegas hebben
verplicht verlof owv Pesach, maar als student kunnen we dit gelukkig
gemakkelijk omzeilen. Onze werkverslaafde collegas (zoals Ilan) kunnen wel 1
of 2 dagen aanvragen waarop ze TOCH mogen werken. Dinsdag konden we dus weer al
onze vragen op Ilan afvuren! Ook Ephraim is zon werkverslaafde. Hij was er dus
ook! s Middags trakteerden ze ons op lunch in een Arabisch restaurant in Ramat
Yishay, waar ze de koosjer voor Pesach-voorschriften dus niet naleven.
Hierdoor konden we gewoon pita eten Door de late lunch hadden we na het
werk nog geen honger. We besloten van het goede weer te profiteren en maakten
het fietstochtje naar huis wat uitgebreider!
Woensdag
waren we uitgenodigd door Ilans moeder om een tuin te bezichtigen. Zij had dit
georganiseerd en zocht mensen om mee te gaan. Onder lichte druk van Ilan
stemden we toen. De tuin, Bustan HaCarmel (=boomgaard aan het Carmel-gebergte), ligt aan het Carmelgebergte en is
opgebouwd in terrassen.
Er waren een heleboel exotische, vreemde bomen en
planten. Vooral het proeven was zeer leuk! We proefden papaya, Pakistaanse
aardbeien, neefjes van de mango en de litchi, een chocoladevrucht, banaan met
appelsmaak, gebakken banaan, ... Een goede manier om nieuwe fruitsoorten te
proberen!
Zaterdagmorgen
pikten we de ouders op om naar het Carmelgebergte te rijden. Hier bezochten we
de Muhraka. Op het dak van het klooster heb je een prachtig uitzicht over de
vallei, en je kan er ook ons dorp zien liggen! Daarna reden we naar
Daliyat-al-Carmel, een druzendorp waar het op zaterdag altijd gezellig druk is.
Ze verkopen er o.a. antiek, kleren, huishoudmateriaal en allerlei accessoires.
Mama en ik lieten ons verleiden door de mooie sjaals en het verkoopspraatje van
de Druus (Very prachtig), en papa deed ons allebei een sjaal cadeau!
En dan, het
hoogtepunt van de week: ontmoeting met Ilan en Ephraim! Ilan had ons
uitgenodigd om te komen lunchen bij hem thuis. Zijn vrouw had goed haar best
gedaan om allerlei lekkers op tafel te zetten. Ook het flesje wijn dat we
hadden meegebracht uit de woestijn werd goed gesmaakt!
Na de
uitgebreide lunch reden we naar Haifa. We waaiden nog eens lekker uit aan het
strand. Daarna reden we naar de German Colony, vanwaar je de Bahai-tuinen goed
kan zien liggen. Het laatste avondmaal kwam er al aan! We aten in de German
Colony alvorens weer richting Beit Lehem Haglilit/Ramat Yishay te rijden.
Zondagmorgen ontbeten we samen in de B&B: een pannenkoek van matzes (het
Pesachbrood) en ei, kazen, salades, ... Hmmm! Na het ontbijt was het al tijd om
naar de luchthaven te vertrekken. De security-maatregelen zorgden voor een
abrupt afscheid. De week is echt voorbij gevlogen! Bedankt lieve ouders voor de
leuke, maar vermoeiende reis! Hopelijk hebben jullie wat aan deze blogpost om
jullie geheugen te ondersteunen bij jullie eigen verhaaltjes
(De fotos
zijn in handen van de ouders, onze excuses hiervoor )
Vrijdag
stond er een dag Kinneret (Meer van Galilea) op het programma. We stopten eerst
in Arbel. Dit is een nationaal park vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op
het meer en vanwaar je wat belangrijke christelijke plaatsen (zoals Tabgha en
Capernaum) kan aanwijzen. En het is een steile klif, wat al spectaculair is op
zich! Daarna reden we naar de Kerk van de Zaligheden, die helaas gesloten was.
Bij de Kerk van de Vermenigvuldiging hadden we niet meer geluk. Dan maar naar
Capernaum, de stad van Jezus. Vervolgens reden we een beetje verder naar de
mooi roze Grieks-Orthodoxe Kerk. Dit is echt een mooi kerkje! We picknickten
aan het water met verse pizzabroodjes en andere broodjes van de bakker. Daarna
bezochten we nog de St-Peterskerk.
Via Cana
(van de bruiloft van Cana) reden we naar Nazareth, waar de ouders hun
bewondering nogmaals toonden voor mijn rijkunsten ;-) Ook hier was de kerk (de
Kerk van de Aankondiging) gesloten. Blijkbaar is de kerk alle dagen open,
behalve op Goede Vrijdag. Balen! We reden dan maar verder naar Beit Lehem
HaGlilit waar we op het terras konden genieten van de rust...
In Yifat deden we een toer in de boerderij. Ze hebben
hier 1100 koeien, dus er valt wel iets te zien!
links: computerscherm dat informatie over de koeien in de melkstal toont: verwachte productie, behandeld?, droogzetting?, ... ; rechts: 2x3 stand
Dat is pas een melktank eh!
Na een
ijsje van de Leggenda, reden we naar ons thuis.
Eindelijk konden de ouders een
zien waar en hoe wij wonen
Avondeten deden we in de Mandarin in Ramat
Yishay. Dit koffiehuis/restaurant ligt onder de fitness, en toen ik de
zumba-muziekjes hoorde kreeg ik echt heel veel zin om mee te gaan dansen
Donderdag
startten we de dag in Newe Yaar, onze werkplaats. Omdat ze aan de weg aan het werken zijn, mochten we de straat niet rechtstreeks oversteken (volle witte lijn), maar moesten we naar Manshia Zabda rijden en daar terugdraaien. Aangezien we toch al in Mashia Zabda waren, maakten we van de gelegenheid gebruik om even langs onze bakker te gaan, waar het kassajongetje weer de grootste pret had!
We toonden ons kantoor, we
stelden hen voor aan de aanwezige collegas en maakten een toertje op de campus
om de experimenten en technologieen een beetje uit te leggen.
Onze bureau,
mijn fiets en onze paaspakketten!
De balladis
links: individele voerbakken; rechts: 'doorloop-isoleercel' waar de stier in vastgezet kan worden wanneer hij bvb. een sensor om zijn buik moet krijgen
Op bezoek bij collega Ala
Daarna reden we
naar Ramat Zevi, waar mn favoriete boer woont.
boer Yehuda heeft 65 melkkoeien en houdt van technologie
Yehuda maakte wat tijd om wat
uitleg te geven. Papa was vooral onder de indruk van de voerschuif.
We mochten
ook even kijken naar het melken, dat de ouders stiekem toch wel begonnen te
missen.
We lunchten in een visrestaurant in Heftsiba, waar we allemaal een
andere lokaal gekweekte vis bestelden. Een aanrader!
Via het
Gilboa-gebergte reden we naar Yifat (natuurlijk stopten we onderweg om van het
uitzicht te genieten).
Woensdagmorgen
toerden we door de Oude Stad met een gids van Sandeman. Deze organisatie doet
gratis tours in verschillende Europese steden, en dus ook in Jeruzalem.
Na deze
2u durende tour namen we een (veel te dure) taxi naar de Olijfberg, waar we het
de geboorteplaats van de Maagd Maria en de Kerk van alle naties bezochten.
Daarna
wandelden we via de Via Dolorosa en de soeks naar de Jaffa Poort, waar we de tram namen
naar de Mahane Yehuda-markt.
Ik vind dit echt een hele leuke markt, wat je er
allemaal ruikt en ziet, ongelooflijk! Ik kocht er macarons en mama kocht er
kaas en aardbeien.
Dit middagmaal smikkelden we lekker op in het hostel. Genoeg
Jeruzalem, de tocht naar het noorden kon beginnen! De ouders lagen lekker te
slapen op de achterbank, en even vroegen we ons af wie nu kind en wie ouder was
;-)
Ik had een
B&B geboekt in Beit Lehem Haglilit, een dorpje dat maar een paar kilometer
van ons eigen Ramat Yishay ligt. We moesten wel even bellen met de eigenaar om
te vinden waar het was (en dat in een dorp van 2 straten, werkelijk ) We
dronken koffie/thee op het terras en trokken daarna naar Ramat Yishay, waar we
dineerden in de Adela.
Maandag
konden we pas rond 9u ontbijten. Zo laat opstaan zijn Tom en ik niet gewoon! We
dronken dan maar koffie/thee en genoten van het ochtenlicht en de rust in de
woestijn. Ik ben echt verliefd op de woestijn! Om 9u was er in de bungalow van
de ouders nog niet veel beweging op te merken, dus ik ging toch maar eens
kloppen. De ouders hadden geslapen als roosjes!
Het ontbijt
was heerlijk: brood (!), allerlei kazen, een eitje in de pan, vers fruitsap,
... Daarna toonde Hilda, de Nederlandse vrouw van Moshe ons de mooiste route
naar de Dode Zee.
We reden
eerst naar de Grote Maktesh, waar we stopten bij een observatiepunt om het
fenomeen Maktesh te kunnen begrijpen, en daarna reden we naar de Coloured
Sands, waar we groene, gele en paarse stenen verzamelden voor Netty.
De weg
kronkelde dan verder naar de Kleine Maktesh. Hier parkeerden we de auto en
maakten een wandeling om de Maktesh te kunnen overschouwen. De Kleine Maktesh
is echt heel mooi, hier kan je het fenomeen echt goed zien!
De andere
Makteshim zijn zo groot, dat je het overzicht een beetje verliest.. Rond 13u
begon dan pas de tocht naar het doel van de dag: de Dode Zee. Via een heel
steil, maar prachtig kronkelweggetje kwamen we in de Arava Vallei.
%%%FOTO21%%%
We lunchten
in Ein Boqeq, een afschuwelijke resort-stad. Mensen komen hier van over de hele
wereld voor Dode Zee-therapie. Doordat de Dode Zee zo laag gelegen is, zijn er
meer luchtlagen dan normaal tussen huid en zon, waardoor je minder snel zou
verbranden. En de modder zit boordevol mineralen... De Dode Zee is onder andere
een therapie voor mensen met psoriasis.
Het
oorspronkelijke plan om Masada te bezoeken werd van de kaart geveegd, en we
reden rechtstreeks naar Ein Gedi Beach. Een erg grappige ervaring Na een
halfuurtje plonzen liepen we een beetje verder naar een plekje waar we modder
konden ophalen. Ik smeerde papa helemaal in met het stinkende spul. Mama en Tom
bleven kijken vanop een afstandje... Toen onze modder was opgedroogd liepen we
richting douches. Hielp niet echt om de smerige geur af te wassen...
%%%FOTO22%%%%%%FOTO23%%%
De laatste
halte van onze roadtrip was Jeruzalem. We verbleven in Abraham Hostel. Hier
konden we ons deftig wassen voordat we eropuit trokken voor het avondeten. Het
restaurant van het avondeten (Luigis) was een hele soap. Het ging er
gigantisch traag, het personeel was de hele tijd tegen elkaar aan het roepen,
de flesjes drank moesten nog afgestoft worden voordat ze op tafel konden komen,
... We ontmoeten er ook een Amerikaans joods koppel, hele lieve, grappige
mensen! En opmerkelijk stil om joods te zijn ;-) Doordat we zo lang in het
restaurant gezeten hadden, besloten we terug naar het hostel te wandelen en op
tijd in bed te duiken.
Zondagmorgen
reden we naar de woestijn. Rond de middag waren we in Midreshet Ben-Gurion,
waar ik snel inkopen voor een picknick ging doen, terwijl Tom de ouders het
prachtige uitzicht liet zien. Daarna reden we naar het nationaal park En Avdat,
in de Zin-vallei. We picknickten aan de ingang, waar we toevallig ook Belgen
tegen het lijf liepen!
Dat was een verrassing! We maakten een wandeling in het
park en verbaasden ons over het mooie woestijnlandschap.
De volgende halte was
Avdat, een ruine van een Nabateaanse stad op een berg.
Nadat we een koffietje
gedronken hadden in de Aroma gingen we op weg naar onze overnachtingsplaats. We
hadden twee bungalows geboekt in Boker Valley Vineyards. We ontmoetten Moshe,
de eigenaar en dropten onze spullen in de prachtige bungalows. Een heel
verschil met de drukte in Tel Aviv! Voor het avondeten reden we terug naar
Midreshet Ben-Gurion, waar we een lekkere pizza aten. Na het avondeten hadden
we wel zin in een wijntje, en een telefoontje later zorgde Moshe voor een wijnproeverij
in zijn wijnkelder. Hij liet ons verschillende wijnen proeven, maar zijn eigen
wijn was toch het lekkerst! We kochten een fles en nestelden ons op het terras
van onze bungalow.
Waaw, dit is genieten! Na de wijn doken Tom en ik nog even
in de buiten-jacuzzi, een zaligheid! Het waaide wel stevig, dus uit de jacuzzi komen
was niet zon pretje
Er waren
blijkbaar weinig problemen bij de security, dus ik kon mama en papa al snel
knuffelen Gezien het nachtelijke uur, vertrokken we maar snel richting
hotel in Tel Aviv. Ze verbleven in Eden House Premier. Voor de deur van het
hotel stond al iemand hen op te wachten, en na een korte beschrijving over wat
er allemaal te zien was in de stad, sleurde hij ook het grootste koffer naar
boven!
Nadat we hen veilig hadden afgezet, reden wij verder naar Amos, waar we
de nacht mochten doorbrengen. Aangezien onze auto voor 9u verplaatst moest
worden, was het een korte nacht. We ontbeten in de buurt van het hotel, lekker
in de zon, en wachten daar op de ouders. We maakten een wandeling langs het
strand, in de richting van Jaffa.
In Jaffa liepen we over de Wensbrug,
langs de
oude haven, door een kunstgalerij, ... We lunchten in een gezellig (maar druk)
restaurant tegenover de Clock Tower, waar we lebaneh, humus, kebap en
rundsvlees op een stokje aten. Heerlijk! Daarna wandelden we in de richting van
Rothshild Boulevard, het centrum van de Bauhaus-architectuur in Tel Aviv. Nadat
we ons even verfrist hadden in het hotel reden we naar de haven van Tel Aviv
voor het avondmaal. Het was er ongelooflijk druk, maar we vonden een gezellig
plaatsje. De ouders werden gedropt in het hotel en wij gingen weer bij Amos slapen.
Vrijdagmorgen
waren we helemaal in de war met de tijd. In de nacht van donderdag op vrijdag
werd de klok immers verzet naar zomertijd. Omdat we al vroeg uit de veren
moesten op deze weekenddag om een presentatie te gaan geven aan de
veeartsenorganisatie in Caesarea, hadden we onze wekker om 6u30 oude tijd. Maar
blijkbaar zijn onze gsms zo slim dat zelf de tijd aanpassen, waardoor we al om
5u30 oude tijd gewekt werden. Pijnlijk! Om 8u30 waren we in Caesarea, waar we
enkele bekende gezichten opmerkten tussen de veeartsen. We waren uitgenodigd om
een lezing te geven over ons onderzoek in het kader van een workshop over
Welzijn bij Melkkoeien. Eerst werd er geschetst hoe dierenwelzijn gegroeid is
en wat de wetten momenteel inhouden. Daarna gaf een bekende Engelse professor
een lezing over haar onderzoek. In de koffiepauze ontmoeten we nog enkele
veeartsen, waaronder Joost, een ingeweken Nederlander en een veearts die ooit
in Gent gestudeerd heeft en een prachtige mix van Nederlands en Engels praatte.
Na de koffiepauze waren wij aan de beurt! Onze trouwe supporter Ilan was ook
van de partij We waren blij te horen dat ons onderzoek als waardevol
bestempeld werd, en dat ze zich niet bedreigd voelen door de nieuwe
technologieen.
Na onze
drukke voormiddag besloten we even uit te gaan waaien aan het strand. We reden
naar Yannay, een van de mooiste stranden in Israel. Er waren een hoop mensen
aan het kitesurfen, heel spectaculair! Na een hapje gegeten te hebben, reden we
verder naar Tel Aviv. Vannacht zouden mijn ouders immers landen, spannend!! In
de tussentijd bleven wij bij Amos en zijn vriendin Talli. Amos is een toffe
kerel en ook student van Ilan. En hij woont dus in het centrum van Tel Aviv..
We hadden een leuke babbel en Talli maakte een verrukkelijke maaltijd! Rond
23u30 vertrokken we naar de luchthaven om mijn ouders op te pikken. Mn hart
ging nogal tekeer!
Liefs
Machteld
PS sorry voor de spelfouten (vergeten trema's en zo); geypt op qwerty..
We hebben
momenteel een erg drukke periode (vandaar ook de late blogposts)!
BBQ-time!
Woensdagmiddag werden we getrakteerd op een barbecue door Ilan, Ariel en
Zalman. Zij hebben immers alledrie promotie gemaakt, en dat is dus een
uitstekende reden voor een feestje! Door het oponthoud s middags voelden we
ons wel genoodzaakt om s avonds later door te werken. Zo vertrok ik pas om
20u45 huiswaarts!
Vrijdagmorgen
stond ik na een nacht nachtmerrieen over Matlabcode- al vroeg op om de
nachtelijke ideeen in de praktijk te brengen. Rond 9u belde Tom me op dat het
ontbijt klaarstond, dus repte ze zich weer naar huis. We besloten even te gaan
winkelen in Afula Illit. We hebben gemerkt dat winkelen een pak sneller gaat
als ieder zn eigen weg gaat, dus dat is wat we deden. Na dik anderhalf uur en
nieuwe kleren en schoenen rijker, kon ik weer in mn werk vliegen.
Zaterdagmorgen
besloten we het werk te laten voor wat het was en er weer op uit te trekken. We
reden naar het Gilboa-gebergte. Er waren precies meer mensen met dat idee...
Het was een drukte van jewelste op de weg ernaartoe, die dan ook nog afgesloten
bleek te zijn! We reden dus wat verder en parkeerden onze auto in Kibbutz
Heftsiba, op zon 50 m onder zeeniveau. We wandelden eerst rustig langs de
viskwekerijen, maar daarna begon een erg steile klim naar de top. We begrepen
direct waarom de route stond aangeduid als enkel voor fitte wandelaars. Amai,
we hebben er drie dagen spierpijn van gehad! Het was wel de moeite! Prachtige
uitzichten, veel groen en mooie bloemetjes! Toen we boven waren aangekomen
(zon 400 m boven zeeniveau), zagen we duizenden duizenden mensen wandelen. We
lieten ons vertellen dat er een groot evenement aan de gang was: The Gilboa
Walks.. Dan doe je ook eens een heel spontane trip, beland je in een groot
evenement! De andere mensen zagen er een pak fitter uit dan wij, maar ze waren
dan ook niet onder aan de berg begonnen.. We wandelden tegen de richting in op
zoek naar een picknickplaatsje. Wonder boven wonder vonden we een afgelegen
plekje waar we rustig konden eten. Daarna begon de tocht naar beneden, deze keer
langs een minder steile, maar dus langere weg..
Maandag
reden we nog eens naar Bet-Dagan. In de voormiddag sleurde Ephraim ons mee naar
de hoofdcampus, waar de paasreceptie alvast gehouden werd. We liepen er ook
Moush tegen het lijf. Hij werd gehuldigd omdat hij al 25 jaar in dienst is!
s
Middags stond er weer een feestje op het programma! Ilan zijn promotie werd ook
hier gevierd, samen met nog 2 andere collegas trakteerde hij op quiches,
salades, taart, fruit, ... (Al moeten we zeggen dat de andere collegas het
grootste aandeel hadden in het smulevenement). Een leuke, maar best waardeloze
werkdag..
Vrijdagmorgen
trokken we al vroeg op pad. We reden naar Mt. Meron om er een stevige wandeling
te maken. Mt. Meron is de tweede hoogste berg van Israël, na Mt. Hermon
helemaal in het noorden. Het was er echt prachtig!
Boven op de
berg schuilden we even voor de regen bij een bron. Rond 12u30 kwamen we terug
aan onze auto, waar we onze boterhammetjes opsmikkelden.
Omdat het
nog zo vroeg was, besloten we nog even verder te rijden naar Baram. Baram is
een nationaal park aan de grens met Libanon. Er zijn heel wat ruïnes te
bezichten van een oude joodse nederzetting, waaronder de voorgevel van een
synagoge. Door de eeuwen heen hebben er ook christenen gewoond. Het dorp is
verlaten sinds 1948. De kerk uit de tijd van de christenen wordt op speciale
gelegenheden nog steeds gebruikt!
Onderweg
naar huis stopten we in Hurfesh om wat te drinken. Hurfesh is een dorpje in een
omgeving waar veel Druzen wonen. Dit konden we zien aan de vele mannen met
indrukwekkende snorren
s Avonds
zetten we nog eens een stapje in de wereld. De zoon van de huisbaas had ons al
ettelijke malen gezegd dat we eens naar de Frangelico moesten gaan, een
restaurant waar hij in het weekend bijklust. Dus vanavond was het zo ver! Elad
had ons ook gewaarschuwd dat we best niet met de auto kwamen, want als barman
zou hij ons wel van de nodige drank voorzien. We gingen dus te voet op pad. De
shortcut die we dachten te nemen, bleek uiteindelijk nog langer dan de gewone
weg. En dan begon het ook nog te regenen! Doorweekt kwamen we aan in de
Frangelico, waar ze ons direct een stuk papier toestaken om ons af te drogen
De Frangelico is een restaurant met japanse keuken. Er ging weer een nieuwe
wereld voor ons open aangezien we nog nooit sushi gegeten hadden.. De ober
stelde voor om een bord met 18 sushis (of hoe zeg je dit?) te brengen, met
verschillende groenten en vissoorten. We hadden er nog niet echt bij nagedacht
dat je sushi eet met stokjes, dus dat was ook een belevenis We kregen ook nog een nagerechtje: bonen!
Maar wel
lekker en zeker voor herhaling vatbaar! Elad hield zich ook aan zijn woord en
gaf ons om de haverklap vodka, hmm! Na een gezellige avond wandelden we weer
naar huis. En deze keer hadden we wel een shortcut gevonden!
Zaterdag
sliepen we lekker uit en brunchten we uitgebreid. In de namiddag maakten we een
wandeling door de velden van Ramat Yishay en gingen we een ijsje halen in de
Leggenda. Ze hadden er vandaag de smaak kaastaart; smullen!
Onze
werkweek verliep erg rustig, een heerlijke afwisseling na de voorbije drukke
weken! Op vrijdag besloten we het huis nog eens goed onder handen te nemen.
Zaterdag trokken we de wijde wereld in. We reden naar Kursi, een nationaal park
met de ruïnes van een oud byzantijns klooster.
Het is ook
een plaats die geassocieerd wordt met de bijbel. Hier zou Jezus 1 of 2 mannen
(afhankelijk van de overlevering) die door demonen bezeten waren genezen
hebben. We klommen nog een heuvel op om even van het uitzicht over het Meer van
Galilea te genieten alvorens we weer verder reden. De volgende halte was Gamla,
ook een nationaal park. Er waren precies veel mensen met hetzelfde idee, want
we stonden een half uur in de file voor de ingang van het park!
We
wandelden eerst naar een waterval, de hoogste van heel Israël.
Daarna
wandelden we naar het eigenlijke Gamla. Gamla is een oude joodse stad, en is
net als Masada een symbool voor joods heroïsme. Gamla is gebouwd op een heuvel
die lijkt op een kamelenbult. In het park hebben ook veel vale gieren een nest.
De laatste
halte van de dag was bij de Ayit waterval.
Op de
terugweg kwamen we weer in een file terecht. Met de landkaart in de hand
draaiden we de eerstvolgende straat af om de file te vermijden. Deze weg leidde
ons langs Arabische steden, waar het dus ook een drukte van jewelste was! Maar
ook interessant.. Uiteindelijk geraakten we toch thuis, na dik 2 uur rijden
over een rit die normaal maar een uurtje duurt.. Sightseeing
Op zaterdag 3 maart begon de eigenlijke toeristische uitstap van de workshop. We startte onze dag met een jeeptour. Deze bracht ons eerst bij een bedoeiennederzetting waar we een maaltijd aangeboden kregen. De gastheer bereidde Lafah-broden voor ons op zijn kacheltje in de tent. De kinderen kwamen nadien aandraven met lebaneh en olijfolie. De maaltijd was heel simpel, maar tegelijkertijd toch ook overheerlijk! De gastheer sprak ook redelijk goed Engels omdat hij met een Europese vrouw getrouwd geweest was. Nu zat hij in een scheidingsprocedure, en deze verliep naar het schijnt nogal stroef. Onze gids had een goede band met hem, en door toeristen naar zijn dorp te brengen, probeerde hij hem ook een bron van inkomen te geven. Want nu leefde de gastheer vooral van zijn geiten en dromedarissen. De Jeeptour bracht ons vervolgens naar Makhtesh Ramon. Een Makhtesh is een geologisch fenomeen dat ontstaan is in verschillende stappen: 1) Door aardplaat verschuivingen, worden deze tegen elkaar gedrukt en ontstaat er een heuvel; 2) Na enkele (miljoenen) jaren komt er een zee opzetten die de heuvel gedeeltelijk overspoelt; 3) Alles wat boven water zit wordt door erosie van weer en wind afgespoeld; 4) De zee trekt zich terug. Wat nu overblijft, is een afgeknotte heuvel; 5) Door verdere erosie wordt de zachtere binnenkant verder uitgespoeld, terwijl de randen van de heuvel rechtop blijven staan; 6) Het water dat zich in de afgeknotte heuveltop bevindt, baant zich een weg naar buiten. Hierdoor ontstaat een bres in de heuvelwand. Een makhtesh is dus een uitgespoelde heuvel met een uitloop aan 1 kant. Het is geen krater, omdat deze ontstaan door vulkaanuitbarstingen of door meteorietinslagen, en ook geen canyon omdat deze 2 uitlopen hebben (1 inloop, 1 uitloop). Er zijn 7 Makhteshim in de wereld, 5 in Israel en 2 in de Sinai in Egypte. Makhtesh Ramon is 40km lang, 2 tot 10 km breed en 500m diep. Je ziet hiet dan ook de verschillende aardlagen in de zijwand verschijnen. De gids die ons uitlegt hoe een makhtesh ontstaat Daarna reden we terug noordwaarts. We hielden even halt bij enkele fossielen die onze gids wist te liggen. Hij was er bijzonder trots op dat hij deze gevonden had, maar vond het tegelijkertijd jammer dat de (andere) toeristen veel van deze fossielen meegraaiden. We zagen ook nog enkele vergezichten van de woestijn. We zagen onder andere enkel tafelbergen. Hoewel het hier dus normaal gezien niet regent, hadden wij natuurlijk weer net de pech (of het geluk?) van regen in de woestijn te hebben. Het weer was echt guur, met felle windvlagen en af en toe een buitje erbovenop. Dit weer was dus wel ideaal voor de planten in de woestijn, en we zagen dan ook enkele in bloei staan. De avond had niet zo veel om het lijf. We brachten die door in het lokale cafeetje met onze andere collegas van de workshop. Netwerken heet dat dan! Zondag 4 maart verlieten we de woestijn en trokken we naar Jerusalem, via de Dode Zee. Nu stapte er een gids mee op de bus, en deze hield ons heel dag gezelschap. Ook hij wilde ons een Makhtesh laten zien, en dus reden we naar de Large Makhtesh. Dit is echter een misleidende naam, aangezien Makhtesh Ramon de grootste was, maar deze is de op 1 na grootste. In deze buurt liggen er 2 dicht bijeen, en deze is de grootste van de twee. Tijdens de Britse mandaat-periode (? 1948) dacht men in deze makhteshim olie te vinden. Alle landen rondom Israel hebben olievelden, dus waarom Israel niet? Ze begonnen dan ook naar olie te boren in deze makhtesh. Boren in een makhtesh bespaart je al om door de eerste aardlagen te boren. Helaas vonden ze nergens olie terug. Er is hier ook een leuke anekdote aan verbonden: Waarom deed Mozes er 40 jaar over om van Egypte naar Israel te stappen, terwijl deze tocht op 2 weken kan afgerond worden? Antwoord: Mozes heeft zo lang moeten zoeken om een land zonder olie te vinden Op de bodem van deze Makhtesh vind je ook verschillende kleuren terug. Deze kleurverschillen ontstaan door de verschillende oxidatie-stadia van de ijzermineralen in de bodem. Hierdoor ontstaan er rode, gele, purpere, witte en zwarte kleuren. Aan de uitloop van deze makhtesh daalden we ook even af in een canyon. Deze was uitgesneden door de rivier die ontsprong in de Large Makhtesh. Het verschil met een makhtesh was duidelijk te merken. De erosie was nog steeds bezig, en onze gids nodigde ons uit om over 200.000 jaar terug te komen om te zien hoe de rivierbedding dan veranderd zou zijn. Daarna zetten we onze weg verder naar Masada en de Dode Zee. Dit was nu onze derde keer dat we naar Masada gingen. Eerst gingen op ons zelf, daarna met de veeartsen in November, en nu dus weer. Amos, een andere student van Ilan, vond ons echte Zionisten aangezien Masada wordt aanzien als een historisch teken van Joodse moed en zelfopoffering. De gids die we nu hadden gaf een hele goede uitleg, met hier en daar andere accenten. Zo hebben we nu ook al drie verschillende variaties van het verhaal in Masada gehoord. Onze puzzel van het complete verhaal wordt dus steeds dichter gelegd . Ook nu waren we weer onder de indruk van het adembenemende uitzicht dat je hebt vanop Masada. Op het einde van de avond werden we afgezet in Jerusalem met nog enkele andere workshop-deelnemers. Iedereen ging naar zijn/haar hotel, maar we spraken later terug af aan de Jaffa-poort om samen iets te gaan eten. Machteld was echter te uitgeput, en dook direct haar bed in. Tom zette toch nog even een stapje in de wereld met de rest
Donderdag stonden er tijdens de workshop enkele seminaries en rondleidingen doorheen de labo's van Ben Gurion University gepland. Het was voor ons aangenaam om zien waar ze hier zoal mee bezig zijn inzake automatisatie en robotica. Zo zagen we een kruipende mechanische slang, een robot balancerend op een bal, en veel meer. Het weer was nu ook helemaal omgeslagen. Het regende tot groot jolijt van de lokale bevolking. Vorige winter hadden ze maar 2 dagen regen gehad in Be'er Sheva, enkele druppels meer was het niet vertelden ze ons. Dus nu waren ze blij dat er eindelijk nog eens iets viel. Voor ons was dat natuurlijk minder prettig, en moeilijk te geloven dat het er zo weinig regent. Na onze dagtaken vertrokken we met de groep uit Be'er Sheva. Een bus kwam ons ophalen, en bracht ons naar Sde Boker waar BGU ook een campus heeft. Sde Boker ligt echte nog meer zuidwaarts, en dus ook verder de woestijn in. De 45 minuten durende tocht van Be'er Sheva naar Sde Boker kruiste dan ook geen enkel dorpje of stad, enkel wat Bedoeienen tenten of nederzettingen. Bij een van deze nederzettingen hielden wij halt voor ons avondeten. We namen allen plaats in een grote tent/barak, alwaar een kampvuurtje werd gemaakt.
We kregen er ook een maaltijd aangeboden, groentensoep en Magloubah, een gerecht op basis van kip, rijst en kool. Vooral de Magloubah was om van te smullen! In de tent moesten we ook op onze hurken of in kleermakerszit gaan zitten om te eten. Dit leverde nog een hilarisch moment op voor de groep toen Tom probeerde op te staan. Hij verloor immers zijn evenwicht en viel pardoes terug op de grond. Door het lange zitten in deze vreemde houding was zijn been aan het slapen, en bijgevolg had hij geen gevoel meer in zijn benen. Hilarisch moment dus (voor de meesten in de groep dan toch)
In de late avond kwamen we dan aan in Sde Boker. We verbleven in de Field School, een department van BGU waar men vooral onderzoek deed naar alles wat met de woestijn te maken had. Vlakbij deze Field School ligt ook het graf van David Ben Gurion en zijn vrouw Paula. Ben Gurion was de eerste president van Israel in 1948, en leefde na zijn pensioen in kibbutz Sde Boker. Het was zijn laatste wens om in Sde Boker begraven te worden.
Sde Boker ligt dus middenin de woestijn. Het is omgeven door zand, rotsen en stenen, met hier en daar een plantje dat uit de grond komt piepen. Maar Sde Boker ligt ook boven de Zin-vallei, waardoor er een diepe kloof zichtbaar is vanuit Sde Boker. Wadi Zin ligt hier op de bodem van de kloof, het rivierbed van de Zin-rivier.
Vrijdagmorgen was een vrije dag voor de buitenstaanders van het INTRO-project, wat ons dus de kans gaf om er op uit te trekken. We vertrokken dan ook 's morgens naar de Zin-vallei. Maar we zagen dat de slagboom gesloten was, en dus konden we er niet met de auto verder. De vallei werd afgesloten omdat de kans op overstromingen groot was. Zoals eerder al vermeld was er regen gevallen, en niet zo'n klein beetje. En dan moet je nog weten ook dat de bodem in de woestijn niet zo absorberend is door al dat gesteente, waardoor al het water dat er valt afstroomt. In zo'n bergachtig gebied kan het dus zijn dat er ineens veel water kan opkomen, met alle gevolgen vandien (zie youtube: http://www.youtube.com/watch?v=1gxJPwphesg). Maar wij lieten ons niet terug slaan, en besloten dan te voet verder te gaan, en enkel op de weg te blijven. De weg bracht ons naar de bodem van de kloof, en dus ook bij de Wadi Zin. Daar waren nog resten te zien van vorige 'flash floods' zoals dat genoemd wordt. Maar voor de rest stond er enkel maar een klein plasje water.
De tocht door het woestijnlandschap was adembenemend: ten eerste figuurlijk door het het mooie landschap, en ten tweede letterlijk door de steile beklimmingen en de felle wind die er stond. Daarom dat een korte rustpauze wanneer we terug boven waren welgekomen was.
Dag twee van de workshop was toch al iets serieuzer. We begonnen onze dag met een snelle hap in de leslokalen. De organisatoren hadden immers broodjes, groentjes en kazen voorzien, zodat we snel iets konden eten. Het was een echt Israelisch ontbijt: veel groenten, en snel eten! De lesdag begon met een statistiek sessie in de voormiddag, en in de namiddag volgde een zeer uitgebreide sessie over hoe je een aanvraag voor een project moet schrijven, aan welke criteria je moet voldoen, en aan welke categorie je je moet richten. Tijdens deze sessies werd het ons weer duidelijk hoe carrière gericht sommige mensen kunnen zijn. Op deze workshop waren er een paar mensen die vrouw/vriendin achter hadden gelaten in hun thuisland, terwijl zij carrière maken, of althans de weg naar hun carrière-top aan het bouwen zijn, in West-Europa. Maar ze gaven toch ook allemaal toe dat het een hele opoffering was... Tussendoor waren we op de middag een bezoek gaan brengen aan 'het rode tapijt' in Shokeda forest. In het voorjaar, ten minste als het voldoende geregend heeft in de winter, komt de Anemone Coronaria ("Kalanit" in het Hebreeuws"; "Anemoon" in het Nederlands) tot bloei. deze overwoekert dan hele velden en bossen in de woestijn, die anders dor en droog aanzien in de rest van het jaar. Het is dan ook een spectaculair zicht, zeker voor de mensen die in deze woestijnachtige omgeving leven.
's Anderdaags begon het ook stevig te waaien, en een weersverandering hing in de lucht. De windsterkte nam in de namiddag zo fel toe, dat er een heuse zandstorm opstak in Be'er Sheva. De lucht werd troebel, en kreeg een gelige kleur. Op het maximum van de storm kon je maar amper enkele meters ver kijken. Maar een geluk dat we de hele dag binnen moesten zitten voor het vervolg van de statistiek cursus! Hoewel, op de middag moesten we er ook even doorheen voor onze lunchpauze. Machteld kreeg toen net telefoon, en na een gesprek van enkele minuten proefde ze de woestijnzand in haar mond. Lekker!
Fotogenomen voor het hoogtepunt van de zandstorm
Gelukkig ging de storm in de late namiddag weer liggen, en klaarde het weer op. Zo konden we toch op ons gemak terugkeren naar het hotel!
Foto genomen vlak na het luwen van de storm. Merk het verschil op!
We waren uitgenodigd om deel te nemen aan de INTRO workshop in Ben Gurion University in Be'er Sheva. Be'er Sheva ligt in het zuiden van het land, en is de meest noordelijke stad van de Negev. De Negev is de woestijn in Israel, en bestrijkt ongeveer 60% van het landoppervlak. Februari-Maart is de ideale periode om de woestijn te bezoeken. Ten eerste lopen de temperaturen nog niet zo hoog op als in de zomer. Ten tweede staat de woestijn in de deze periode in bloei na de schaarse regens in de winter.
Op de eerste dag stond een bedrijfsbezoek aan Intel Israel op het programma. We hadden daarom ook de afspraak om de groep te ontmoeten aan het treinstation van Kiryat Gat. Voor ons betekende dat weer vroeg opstaan, omdat het toch een 2u durende treinrit zou zijn. Eenmaal in het treinstation van Kiryat Gat wisten we niet echt naar wie we moesten uitkijken. We kenden immers niemand van de hele groep, en hadden enkel een lijst met namen en telefoonnummers bij. Gelukkig zagen we aan de uitgang een groep jonge mensen staan, en na een korte afluistersessie kwamen we er ook achter dat zij ook deel namen aan de workshop.
Onze chauffeur, een prof van BGU, had zijn GPS nog niet aangepast aan de nieuwe verkeersituatie in Kiryat Gat, en dus reden we helemaal verkeerd. Uiteindelijk kwamen we na 45 min toch aan bij Intel. Daar werden we eerst officieel aan elkaar voorgesteld, en daarna volgde een rondleiding in de fabrieken. Het was best wel interessant om al die robotica en technologie te zien werken. Ook de controlekamer was indrukwekkend. Elk bureau was er verstelbaar in hoogte, hellingsgraad, schermafstand ed. Intel is dan ook al 3 jaar op rij verkozen tot meest aangename werkplek in Israel. De lunchpauze werd op zijn Israelisch ingevuld. Dit hield in een snelle hap in een of ander kraampje in het winkelcentrum. In de namiddag werd ons wat toerisme en cultuur aangeboden. We brachten een bezoek aan Beit Guvrin National Park. Deze site staat ook vermeld in de bijbel als Maresha. Deze stad is uitgehouwen in de zachte kalksteen in de bodem, wat vaak wonderbaarlijke constructies opleverde.
Hele huizen en zelfs wijken vonden we op onze ondergrondse weg.
Ook een oude olijfpers vonden we op onze weg.
Na het bezoek werden we naar ons hotel gebracht in Be'er Sheva. Om acht uur spraken we weer af met de groep om iets te gaan eten. De keuze werd gemaakt om hummus te gaan eten. Iets wat wij wel konden apprecieren!
Dries, een oude bekende uit Machteld hare studententijd, werkt voor LIBA, een partner van melkveeondernemers in Belgie. Dries was ons in de zomer van 2011 al eens komen bezoeken met zijn vriendin. Toen was zijn reis ook met het doel om een eventuele studiereis voor te bereiden. Ze hadden Machteld gevraagd om mee te helpen deze reis voor te bereiden. De krokusvakantie in Belgie was de gekozen datum voor deze studiereis. Maar door de vele inschrijvingen moest er een tweede reis gepland worden. Deze stond dan ook een week later gepland. Tijdens het bezoek van de eerste groep was Machteld dan ook een beetje nerveus. Alle bezoeken waren via de telefoon of face-to-face geregeld, maar dat is (zeker) in Israel geen garantie op succes. We kregen net het opstijgen van de groep in Brussel al een bericht dat hun megafoon niet was doorgelaten door de security. De reden? Een megafoon kunnen ze niet scannen om te zien of er een bom inzit. Machteld is dan nog halsoverkop op zoek gegaan naar een megafoon. Dankzij Ilan hebben we er toch nog een kunnen vinden!
De eerste dag van bezoeken zijn we de groep gaan opwachten aan het voerstation bij ons in de buurt. Het was een aangename kennismaking met de groep, en hier en daar herkenden we ook wat bekende gezichten van mensen uit onze buurt, of ouders van vrienden. Het bezoek aan het voerstation verliep vlot, hoewel de vertaling niet altijd gemakkelijk was De manager sprak niet goed Engels, dus was Efrat er om naar het Engels te vertalen, en dan Dries om het naar het Nederlands te vertalen. Machteld en Tom liepen dan ook nog tussen de groep door om eventuele vragen te beantwoorden.
De volgende dagen en bezoeken verliepen redelijk vlot. Voor Machteld kroop er toch nog meer tijd in dan dat ze eerst gedacht had. Een bezoek werd op het allerlaatste moment afgezegd, en dus moest er halsoverkop naar plan B gegrepen worden. Dat was een bezoek aan de boerderij waar wij onze experimenten doen. De manager nam er zijn tijd (tussen de vele telefoontjes door) voor om een degelijke uitleg te geven. En ook wij waren er weer bij om eventuele vragen te beantwoorden. Op woensdagavond ontmoetten we de groep in hun hotel in Tiberias om er een korte presentatie te geven over onze kijk op de landbouw in Israel, en leven in Israel in het algemeen. De presentatie werd toch gesmaakt denken we, en vooral de samengang van veeteelt en religie zorgden voor veel opengevallen monden. Daarna bleven we ook nog even in de bar gezellig een pintje drinken, en de reis overlopen. We kregen vooral veel opmerkingen over het gebruik van technologie in de bedrijven, maar ook de rommel en de werkinefficientie was door velen opgevallen.
Zondag was de reis afgelopen voor de eerste groep van LIBA. Dries zou in Israel blijven om de volgende groep op te wachten in de luchthaven. Wij hadden hem dan ook uitgenodigd in ons huis om er te blijven slapen. Maar er trad een probleem op bij het inchecken. Blijkbaar was de vlucht overboekt, dus moesten er een paar mensen voet aan de grond houden. Dries bleef dus bij deze mensen, die nu een hotel werd aangeboden waar ze konden verblijven tot de volgende vlucht naar Brussel gepland stond.
Doordat Dries niet op tijd bij ons komen, zien we hem niet meer voor wij richting Be'er Sheva vertrekken. Wij gaan namelijk naar een workshop in Ben Gurion University of the Negev, de grootste universiteit in de woestijn van Israel. Maar we hebben de sleutels achtergelaten zodat hij altijd binnen kan als hij wil!
Waar de tijd van bakkershulpje toch al niet goed voor geweest is!
