Woensdagmorgen was het dan tijd voor onze presentaties, zo spannend! Machteld was als eerste aan de beurt.

Na haar presentatie volgden er heel wat vragen. Zoiets is altijd interessant om nieuwe ideeën te krijgen! Na de koffiepauze was Tom aan de beurt. Hij deed dat heel goed!

Na onze presentaties viel er toch een last van onze schouders Na een middag vol presentaties, gingen we ’s avonds samen met Liesbeth en Andres opnieuw naar de stad. We aten een hapje in restaurant Verne, nog een plaatsje dat Eva had aangeraden. Voor weinig geld krijg je echt zoveel eten in Bratislava! En daarna vlogen we in de cocktails..

Donderdagmorgen gaf Ilan een presentatie, waar we natuurlijk heen gingen voor de morele steun ;-) In de koffiepauze kwam er een Amerikaan op Machteld afgestapt om haar droogweg te melden dat ze de award gewonnen had. Machteld wist wel dat ze 1 van de 5 geselcteerden was uit 24 inzendingen, maar dit had ze toch niet verwacht! Ze had ’s morgens haar naam wel zien staan op een papiertje in de hal, maar dacht dat dit te maken had met haar beurs.. De uitreiking van de award zou ’s avonds op het galadiner plaatsvinden, en ze wilden zeker weten dat ze daar zou zijn..

Wat meer uitleg over de award: Het gaat om een award voor een jong persoon die onderzoek doet in de melkveehouderij. De prijs is een gesponsorde reis naar de Verenigde Staten in juli 2013 om daar een grote Amerikaanse conferentie bij te wonen. Een hele eer dus! En ook een mooie kans om iets van de VS te gaan ontdekken!

’s Avonds maakten we ons mooi voor het galadiner. Dat ging door in een Hilton-hotel. Al heel in het begin werd Machteld naar voren geroepen, en ze mocht ook een dankwoordje uitspreken.. Ook weer heel spannend! Ilan kwam er natuurlijk direct bijstaan, maar hij had niet meer te vertellen dan: ‘En maandag terug op het werk eh!’

Toen Machteld terug aan haar tafel zat, was de eerste die haar kwam feliciteren een man van Iran. Wel heel speciaal, gezien de relatie tussen Iran en Israël! In die ene avond werd er een pak meer genetwerkt dan op de hele conferentie ;-) Het eten was wel niet veel soeps. Het hoofdgerecht was lekker op smaak gebracht, maar het was wel koud voordat het bij ons was. Ook de tiramisu kon niet tippen aan het recept uit het kookboek van de Boerinnenbond! En daar betaalden we dan 50 euro voor, foeifoei!

Ook deze avond was er een bandje om de boel wat op te vrolijken. Veel werd er echter niet gedanst, en om half 11 namen we dan ook al een taxi terug naar het hotel.

31-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagmorgen begon de conferentie dan echt. Na de presentaties van die dag had Machteld nog een afspraak met een lid van de ‘Cattle Commission’ om haar presentatie een keer door te nemen. Dat duurde langer dan gepland! Om 19u kwam ze eindelijk terug in het hotel. Ondertussen waren Tom en Liesbeth (een vroegere medestudente van Tom) op Machteld aan het wachten in de lobby.

We gingen een hapje eten in een zaakje dat Eva de dag ervoor had aangeraden. Daarna namen we een taxi naar het nieuwe theatergebouw, waar er een openingsreceptie gehouden werd. De meeste mensen daar hadden erop gerekend dat ze ook eten zouden krijgen, maar dat was dus niet het geval. Wij beklaagden het ons geen moment dat we te laat waren!

Na de receptie gingen we nog iets drinken met 2 collega’s: Andres van Tom zijn project en Rudi, een meer ervaren rot in het vak. Machteld voelde de champagne alweer, dus bestelde een lokale cola. Waaw, die was zo verschrikkelijk zoet dat ze er pijn van aan haar tanden kreeg!

Dinsdagmorgen hadden we vrij. We namen dan ook onze tijd om nog eens een wandelingetje door het centrum te maken.

Op de rechtse foto zie je een voorgevel van een huis van maar 1.3 m breed! Niet voor niets wordt dit het 'smalste huis' genoemd.

Onderweg ontmoetten we een Brit/Amerikaan die in Bratislava Engelse les gaf. Wel leuk om weer een praatje te slaan! Het hotel was echt wel ideaal gelegen, op 3 minuten wandelen van de conferentie locatie en op 10 minuutjes van het oude centrum. In de namiddag volgden we nog wat presentaties en werkten we ook aan onze eigen presentaties.. ’s Avonds was er een Slovaakse avond in de oude Markthal. Er speelde een bandje, de drank vloeide rijkelijk en er was een berg eten voorzien! Heel gezellig!

29-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen moest Machteld al om 8u paraat zijn om een cursus ‘wetenschappelijk schrijven en presenteren’ te volgen. Om de EAAP (European Association for Animal Production) bij te wonen, had ze immers een beurs gekregen. Een voorwaarde voor de beurs was om de cursus bij te wonen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Tot 18u30 hielden 3 proffen haar bezig. Er waren ca. 25 studenten in de cursus, die heel afwisselend was tussen ‘droge’ materie en groepswerken. Het was ook al direct een goede manier om wat mensen te leren kennen!

’s Avonds hadden we afgesproken met Eva – een oud-kotgenote van Tom die een jaar in Leuven op Erasmus is geweest en nu in Bratislava woont.

Eva en Victor

Eva en haar vriend Victor namen ons eerst mee naar een restaurant. Hier smulden we van onze eerste Slovaakse maaltijd. Machteld had eerst soep die in een broodje geserveerd werd.

Daarna at ze dumplings met schapenkaas en spek.

Tom had ook soep, en daarna varkensvlees met dumplings en veel saus.

Na het eten kringelden we door het stadscentrum, wandelden we de berg op naar het kasteel en dronken we nog een pintje in een bar waar ze zelf hun bier brouwden. Het was een erg goede introductie in de stad en natuurlijk een gezellige avond!

26-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag hadden we een fietstocht in de Wachau vallei geregeld. We waren met een hele groep, ca. 20 mensen. Eerst namen we de trein tot in Krems, en daar werden dan de fietsen uitgedeeld.

Tom werd aangesteld als achtervolger, wat betekende dat hij de groep moest sluiten.. En als Tom dat moet, dan volgt Machteld ;-)

Maar eerst goed insmeren natuurlijk!

Het was best grappig, maar tegelijk ook heel erg om te zien hoe sommige mensen echt totaal niet kunnen fietsen! Voor ons fietste een Russisch-Italiaans koppeltje, waarvan het meisje meermaals in de struiken vloog.. Wij vonden het tempo eerder aan de lage kant.. Maar het was wel eens leuk om gewoon te volgen en niet alles zelf uit te moeten zoeken..

Het idee achter de tour was wijn proeven. We maakten dan ook enkele tussenstops in wijndomeinen. Onze eerste tussenstop was in Dürnstein, een gezellig dorpje.

We proefden 4 verschillende witte wijnen en stonden toen al bijna op onze kop We leerden er ook bij over ‘hoe wijn proeven’.

Tom toont hoe het moet

Daarna was het tijd voor schnitzel met frietjes. We misten toch wel groentjes op ons bord! Na het eten verkenden we het dorpje en probeerden we nog schnaps en chocolade.

We vonden hier vergelijkbare chocolaatjes met die van Bart van het Chocolade-atelier in Kinrooi. De chocolaatjes worden hier echter konijnenkeutels genoemd, niet echt zo smakelijk leek ons

Daarna fietsten we weer verder. De volgende halte was een echte ‘heuriger’ – een wijntuin. Ook hier proefden we 3 verschillende wijntjes.

We namen een ferry over de Donau en fietsten weer terug richting Krems. Onderweg werd er nogmaals gestopt aan een strandje aan de Donau. Wel jammer dat het toch wat te fris was om te zwemmen.

In totaal fietsten we ca. 26 km in 7u tijd. Een afstand die we normaal in minder dan 1.5 u afleggen..  Maar het was wel een gezellige bedoening. Er waren een hoop Australiërs in onze groep, toch echt een volk apart! Velen van hen waren 2 à 3 maanden op rondreis in Europa en hadden al meer Europese steden dan wij bezocht Er was ook een meisje met haar tante aan het reizen. De tante had 5 maanden vrij genomen en was nu voor 3 weken met haar nichtje aan het rondreizen. En ze waren elkaar nog niet beu!

Rond 19u kwamen we aan in Wenen. We moesten nog even langs het hostel om onze bagage op te pikken, alvorens op de bus naar Bratislava te springen. We hadden nog net tijd om een vettige worst te consumeren.

In Bratislava moesten we nog een heel eind met onze bagage sleuren, maar op die manier zagen we wel al een heel stuk van de stad: het kasteel, de gezellige straatjes in het centrum, … Het hotel was een dikke meevaller! Echt een supergrote kamer!

26-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Na een woelige landing in Wenen, namen we een bus richting hostel. We verbleven in Hostel Ruthensteiner, een heel gezellig hostel! We waren allebei uitgeput en zochten ons bedje dan ook al op na 1 pintje Vrijdagmorgen verkenden we het stadscentrum. Het was best warm, wel 36°C, en dus vergelijkbaar met Israël!

In de namiddag bezochten we Schönbrunn Palace. We volgden een rondleiding door het paleis en verkenden daarna nog op eigen houtje de prachtige tuinen.

’s Avonds reden we met de tram over de ring, met een heleboel stops voor fotomomenten.

Ons geheugen heeft ons een beetje in de steek gelaten wat betreft bezienswaardigheden, maar hieronder volgen enkele foto's:

25-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

We weten het, veel te lang geleden dat we nog eens een berichtje geplaatst hebben.. Maar de hitte speelde ons parten, waardoor we lui werden en 's avonds profiteerden van momenten zonder computer Hieronder volgt een verslagje sinds 11 juli. Het is getypt tijdens onze vlucht naar Wenen, en foto's hebben we niet bij de hand. Wanneer we terug zijn, zal ik ook dit verslag van enkele foto's voorzien..

Dus..

Woensdag 11 juli – toen de Vlaamsgezinden niet moesten werken – hadden wij een zware dag! We moesten immers naar Jeruzalem, waar we deelnamen aan de jaarlijkse melkveehouderijconferentie. Hier presenteren onderzoekers hun onderzoek, stellen bedrijven hun nieuwe producten voor en komen veel boeren naar dit alles kijken. Tom gaf er een presentatie, en Machteld zelfs 2!

Omdat wij ons niet een hele dag kunnen  concentreren op Hebreeuws, slaan we vooral praatjes met boeren.. Zo geraakten we aan de praat met Walter. Blijkbaar had Machteld de data van zijn boerderij geanalyseerd en gepresenteerd! Hij had wat vragen over de presentatie en nodigde ons ook uit om eens een kijkje te komen nemen op de boerderij. Zijn zoon studeert zoiets als Rundveehouderij, en moet voor zijn studies ook projecten uitvoeren. We hebben gepraat over de mogelijkheid om op de boerderij ook een experiment op te zetten, waar zowel zoon als Machteld baat bij hebben Nu die afspraak nog nakomen..

Na de conferentie reden we naar het centrum van Jeruzalem. We kwamen een beetje ten zuiden van de Oude Stad uit en waren echt verbaasd hoe mooi het daar was! We parkeerden de auto in een park en wandelden door het park naar de Mamilla Wall, waar we een verjaardagscadeautje kochten en een ijskoffie dronken terwijl we mensen keken.. Jeruzalem is ook altijd een bont allegaartje van toeristen, religieuze joden, seculieren, moslims, … Daarna gingen we een hapje eten en een slokje drinken..

Rond middernacht vertrokken we weer uit Jeruzalem. Op een of andere manier hadden we ergens een afslag gemist waardoor we een heel stuk door Palestina reden. We vonden het al verdacht rustig (Geen zorgen trouwens, we reden op wegen die door Israël gecontroleerd worden, en waar we met onze Israëlische nummerplaat dus geen gevaar lopen)

Ook dit jaar waren we uitgenodigd door de ambassade om de Belgische Nationale Feestdag mee te komen vieren op het strand in Herzliya. We werden volgepropt met frietjes, kaaskroketten en chocolade-desserten! Natuurlijk waren er ook versgetapte Belgische pintjes.. Al is er nog wat werk aan de tapkunsten van de Israeli! Er werd ook een quiz georganiseerd, maar aangezien wij niet vals speelden – in tegenstelling tot vele anderen – vielen we buiten de prijzen..

Toen we thuiskwamen zat Moti buiten met wat vrienden. Zijn vrouw was op vakantie bij familie in de Verenigde Staten en hij had dringend nood aan gezelschap.. Hij herhaalde steeds dat Ruthie toch zo’n goede vrouw was Hij nodigde ons uit om ook een hapje mee te eten. Hij had goed gezorgd! En wij hebben ons dus nog wat verder vol met eten gestoken.. We hebben hem die avond ook geleerd om ‘Machteld’ uit te spreken. Anders zei hij altijd: ‘Tom en zij’. En ook al was hij op dat moment al lichtjes in de wind, hij weet het nog steeds!

De dag erna gingen we naar een festival in Haifa. In de zomermaanden wordt iedere vrijdagnamiddag om 16u zoiets georganiseerd. De stijl varieert van week tot week, maar er hangt een gezellige sfeer! En het is leuk om mensen te kijken We hebben al stevige rock gezien, maar Abba is ook al langs geweest!

Toen het festival was afgelopen (voordat de Shabbat begint), gingen we een hapje eten in de German Colony. We belandden bij ‘Garden’ restaurant, waar ze ter ere van de start van de Ramadan een speciaal menu hadden. Zoals altijd bij de Arabieren werd onze hele tafel vol met eten gezet! Smullen hoor! We vroegen aan onze ober of het niet moeilijk was om te vasten en tegelijk in een restaurant te werken. Hij bekende dat hij een christelijke Arabier was en dus niet moest vasten. Pietzak!

Op het werk merkten we wel dat Ali en Moush het wat rustiger aan deden. Niet helemaal verwonderlijk natuurlijk aangezien het ook altijd heel warm is..

Na ons etentje reden we naar HaBonim, een prachtig strand! We zetten onze tent op. Geen sinecure in het donker! We lieten onze tent open staan, zodat Tom z’n lange benen ook kon strekken. ’s Morgens werden we wakker in een zandbak, zoveel zand was er in onze tent gewaaid..

Omdat dat kamperen nogal een impulsieve beslissing was, waren we niet echt goed voorbereid.. Zo hadden we geen eten bij, en omdat we ’s morgens toch honger hadden, reden we maar snel weer naar huis.

Het leek echt een heel lang weekend doordat we op donderdagavond al ‘op sjok’ waren.. Wel leuk!

Onze werkdagen zijn gevuld met papers schrijven, data analyseren, presentaties maken, … Te saai om over te schrijven ;-)

Soms dienen zich toch nog leuke nevenactiviteiten aan. Zo hebben we een dag doorgebracht met Yitzak Simeon. Hij is ook een doctoraatsstudent van Ilan, maar hij is al wat ouder. Zijn jongste dochter is even oud als wij. We helpen hem wel eens met computerdingen en hij vertelt ons vanalles over vanalles. Op een dag nodigde hij ons uit om eens een dagje met hem op pad te gaan. Hij werkt in de extensie-service van het ministerie en staat in voor de adviezen aan viskwekerijen. Hij nam ons mee naar het enige succesvolle waterrecirculatiesysteem in Israël. Dat betekent dat het water op het einde van het circuit gezuiverd wordt en dan opnieuw gebruikt wordt. In een droog land als Israël is zo’n waterzuinig systeem wel nodig! De meeste van deze systemen zijn verlieslatend door de slechte prijzen voor de vis, slecht management, … Maar de viskweker op dit bedrijf is een hele slimme man, en hij kweekt de duurdere vis op de markt. Na dit bezoek reden we naar Newe Yam. Een investeerder wil daar een viskwekerij opstarten en Yitzak ging dus het terrein verkennen. Als je naast al het afval keek, was het echt een heel mooie plaats. Het ligt aan het strand (Yam betekent zee) en is nog niet echt toeristisch uitgebuit. Tom en ik maakten een wandeling over het strand, terwijl Yitzak en de investeerder met de auto terugreden. We spraken af in een strandbar om iets te drinken.

Yitzak ziet zijn werk als een hobby, en hij wilde er voor ons ook een beetje een toeristisch uitstapje van maken. Daarom reden we via het Carmel-gebergte terug naar huis. Maar niet zonder onderweg nog een paar keer te stoppen. We maakten een korte wandeling bij het monument ter ere van de  44 overledenen in de bosbrand van december 2010. Je ziet echt nog goed dat het gebrand heeft! Maar het is op zich ook wel mooi om te zien hoe de natuur zich weer herpakt. Onze laatste halte was Daliyat-al-Karmel, waar we een hapje aten. Ofja, een hele hap

We zijn ook een dag in Mishmar Ha’Emek geweest. De boer hier heeft problemen met de samenstelling van zijn melk (en de rest is beroepsgeheim), dus we brachten een dag door met melkstalen nemen van 50 koeien in 2 melkrobots. Is ook best een saai werkje omdat je telkens moet wachten tot de koe is uitgemolken, en dat kan wel even duren.. We praatten wel met de boer, Doron, die zopas in Londen  naar de Olympische Spelen was geweest. Hij was heel enthousiast over het spektakel, dat wij vooral op tv gevolgd hebben..

Israël won geen medailles. Dus zetten ze de kranten maar vol met het nieuws dat een joodse Amerikaanse turnster een medaille gewonnen had.. En we hoorden ze ook zeggen: ‘Achja, wij horen toch bij de Verenigde Staten..’ Jaja..

Machteld is sinds kort ook betrokken bij een voederexperiment. Een voederproducent beweert dat hij een additief geproduceerd heeft dat je onder het voer kan mengen met als doel de koeien te ‘lokken’. Dit is bijvoorbeeld belangrijk bij een melkrobot. De koeien mogen dan op hun eigen tempo de robot bezoeken, maar sommige koeien halen daardoor hun potentieel niet. Als er een lekker voertje op hen ligt te wachten, komen ze misschien sneller de robot in. Het experiment houdt in dat we testen of het voeder met additief de voorkeur krijgt tov normaal voer. Het wordt nu eerst getest bij stierkalveren. Concreet betekent dat dat Machteld om de dag ’s morgens om 7u op het werk komt, in haar laarzen schiet en naar de stal gaat. Het experiment wordt uitgevoerd in voerstations die kunnen meten hoeveel, hoeveel keer en hoe lang elk kalf heeft gegeten. Het eerste werk is dan de overschot van de dag ervoor uit de voerbakken scheppen. Daarna rijdt Moush of Ali met de voermengwagen rond om het voer te verdelen. Daarna wordt opgeschreven hoeveel voer er verstrekt is. Op basis van die hoeveelheid wordt het additief afgewogen en dat wordt dan met de riek onder het voer gemengd. Daarna volgen er nog wat taakjes op de computer. Zo wordt er gekeken of en hoeveel alle kalveren hebben gegeten, maar ook herkauwgedrag, activiteit en lichaamsgewicht worden nagegaan. Alle gegevens worden dan met de computer verwerkt. Machteld vindt het echt geweldig om een uurtje per dag buiten te werken

Omdat we in huis vaak baden in het zweet, gaan we soms ook op het terras van huisbaas Moti zitten. Dan kijken we een filmpje, leest Machteld een boekje terwijl Tom een sudoku oplost, of we spelen gezelschapsspelletjes. Rummikub is een topper! Moti zag ons eens spelen en was zo enthousiast dat hij mee kwam spelen. Telkens als we hem nu zien, vraagt hij wanneer we nog eens gaan Rummikubben

Woensdag 15 augustus was weer zo’n dag dat wij moesten werken. We hadden met Ephraim afgesproken in Bet Dagan om onze voortgang te bespreken. Nu Ephraim op pensioen is, is het soms moeilijk om hem te strikken, dus we moeten profiteren van iedere mogelijkheid voor zijn wijze woorden. Omdat we de dag erna naar Ramla moesten voor een nieuw visum voor Tom, besloten we de nacht in Tel Aviv door te brengen. Ook een ideale gelegenheid om nog eens te winkelen, wat wel nodig was met de conferentie in Bratislava in het vooruitzicht.. We hadden een gezellig hostel geboekt (Florentine Hostel), met echt een supergrote kamer! We kregen te horen dat die kamer nog maar een week in gebruik was, en dat was ook wel te ruiken aan de verflucht Na een hapje gegeten te hebben in een wijnbar, bleef er uiteindelijk niet zoveel tijd meer over om te winkelen. Toch slaagden we erin enkele stukken te scoren. Het is wel echt handig dat grote winkelcentra iedere dag – behalve Shabbat- open blijven tot 22u!

Ons hostel lag (zoals de naam al laat vermoeden) in het Florentine district van Tel Aviv. Een buurt die we nog nooit verkend hadden. Daar moest dus verandering in gebracht worden. Florentine ligt eigenlijk helemaal niet op het typische toeristenpad. Het is een beetje een industriële buurt en ligt een eindje van het strand, de grote winkelstraten of de haven. Toch was er ’s avonds heel wat te beleven! Het ene gezellige cafeetje na het andere! We belandden in een zaakje waar ze veel Belgische bieren hadden en we dronken allebei “Kasteel Rouge”. Een feest voor de smaakpapillen!

’s Morgens ontbeten we ook in Florentine. Ongelooflijk hoeveel mensen een hond hebben! Op straat zag je ook overal drinkbakjes staan voor de honden, waar ook duiven gretig gebruik van maakten.. En in een grootstad als Tel Aviv zie je natuurlijk ook heel wat speciale figuren rondlopen..

Rond 9u30 waren we terug in Bet Dagan waar we nog eventjes werkten voordat we naar de visumdienst gingen. Mooi op tijd kwamen we op de afspraak, maar al snel bleek er een probleem te zijn. De mevrouw kon geen nieuwe visumaanvraag vinden. Paniek natuurlijk! We snapten er ook niets van; op het werk was ons immers verteld dat de procedure rond was.. We probeerden naar Sinaya te bellen. Zij is verantwoordelijk voor de visums van alle buitenlanders op ons werk en is een goede vriendin van de mevrouw van de visumdienst. Helaas had zij net die dag een dagje vrij. We reden dan maar terug naar Bet-Dagan, waar we op zoek gingen naar Ruthi, die instaat voor Tom z’n uitbetalingen. Zij snapte er ook niets van en toonde ons ook alle papieren. Ook zij probeerde nog eens naar Sinaya te bellen, die nu gelukkig wel opnam. Zij wist direct wat er aan de hand was en had ook al de mevrouw van de visumdienst aan de lijn gehad, die ook duidelijk verveeld zat met de zaak.. Blijkbaar was er een of ander nummer veranderd en was dat nummer nodig om Tom z’n nieuwe visumaanvraag op te sporen. We reden dan maar weer terug naar Ramla. Daar werd een uitzondering voor ons gemaakt, want normaal sluit de dienst om 12u. En intussen was het half 2 Eind goed, al goed – Tom heeft een nieuw visum en kan er weer een tijdje tegen.. In oktober is het Machteld haar beurt!

Vrijdagavond 17 augustus hielden we een barbecue op het strand. Machteld had een kool-wortel-salade en een pastasalade met o.a. noten en rozijnen bereid, en we hadden kippenlapjes en gehaktballetjes. In tegenstelling tot onze vorige bbq-poging ging het aanmaken nu als vanzelf. De wind op het strand zorgde ervoor dat het vuur aanwakkerde en aangewakkerd bleef. We denken dat het ook wel te maken had met de kwaliteit van de kool. De vorige keer marcheerde dat van geen kanten, ondanks al onze verwoede pogingen. Daarmee dat onze vorige poging al meer dan een jaar geleden was In dit geval was de eeuwig geduldige Tom eens de ongeduldige ;-) We hadden ook onze luchtmatras meegenomen, en na ons lekker avondmaal keken we naar de vallende sterren. Heel leuk!

De wekker de dag erna was dan ook zeer pijnlijk, maar de plicht riep en Machteld vertrok naar de boerderij.. De rest van de dag rustten we wel lekker uit

Zondagavond reden we even naar Lev HaMifrats. In dit winkelcentrum ligt ook onze cinema (waar we een tijdje geleden naar Spiderman zijn gaan kijken, leuk!). Maar nu gingen we er om te winkelen. Bij een nieuwe outfit horen immers ook nieuwe schoenen!

Maandag 20 augustus vernieuwden we ons huurcontract! We mogen dus nog een tijdje blijven We lieten Moti en zijn dochter ook satellietbeelden (van GoogleMaps) zien van onze ouderlijke bedrijven. Ze waren nogal onder de indruk van al het groen in onze omgeving! Maar vooral ook van het feit dat er in de directe omgeving geen andere huizen staan Het concept van stal aan het huis gebouwd vinden alle Israëli ook maar gek. Maar met de open stallen van hier is dat natuurlijk ook moeilijk..

’s Avonds sloeg Machteld via skype een babbeltje met mama, papa, en tot haar grote verrassing waren ook tante Miet en oma even van de partij! Altijd leuk om mensen terug te zien, al is ‘the real deal’ natuurlijk nog beter!

Omdat we voor 10 dagen op conferentie zouden vertrekken, leek het ons een goed idee om de frigo nog eens leeg te eten zodat we bij terugkomst zeker geen beschimmelde tafereeltjes aantreffen. Op woensdagavond hadden we echter geen eten meer, en moesten we ons eten dus elders zoeken. Het werd het BBB hamburgerrestaurant. De hamburgers zijn toch wel van de betere stukjes vlees die in dit land te krijgen zijn! Het smaakte dus!

Donderdagmiddag pikte Avraham de taxichauffeur ons op om ons naar de luchthaven te brengen. De komende 10 dagen zullen we in Wenen/Bratislava verblijven. We wonen er de EAAP conferentie bij. EAAP staat voor European Association for Animal Production. We zullen er ook allebei een presentatie geven over ons onderzoek. De conferentie heeft ook een heleboel nevenactiviteiten. Zo zal Machteld op zondag een workshop over wetenschappelijk schrijven en presenteren volgen. Tom moet die dag zijn plan trekken.. Van maandag t.e.m. donderdag zijn het overdag lezingen. Avonden worden ingevuld door een welkomsreceptie, een Slovaakse avond en een galadiner. We zullen niet stilzitten! Vrijdag maken we een uitstap naar enkele Slovaakse boerderijen. De dagen voor en na de conferentie houden we vakantie. Het eerste weekend zullen we Wenen bezoeken en voor het tweede weekend hebben we een auto gehuurd om het Slovaakse platteland te verkennen. Een oud-kotgenote van Tom (een Erasmusstudente) woont en werkt nu in Bratislava, en zij heeft ook voorgesteld om ons rond te leiden. We kijken alleszins heel hard uit naar ons tripje!

Als u op dit punt nog steeds aan het lezen bent: proficiat.. Als u al de rest heeft overgeslagen en gewoon naar beneden bent gescrold: ook proficiat ;-) Wanneer we terug zijn, zullen we weer veel te vertellen hebben en een uitgebreid verslag met veel foto’s proberen te plaatsen!

Tot horens!

Groetjes vanuit ons hostel in Wenen!

Machteld & Tom

23-08-2012 om 22:23 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen trokken we er nog eens met de ferry op uit. Deze keer deden we de Golden Horn, dit is het gedeelte van de Bosphorus dat meer naar het binnenland gaat en zo een natuurlijke haven vormt. We vaarden helemaal tot op het einde, tot in Eyüp. We waren blij verrast met dit mooie plaatsje! Allemaal gezellige straatjes, vriendelijke mensen, de prachtige Eyüp Sultan Moskee en het mausoleum, …

We namen de ferry een stukje terug tot Ayvanseray, waar we de buurten Balat en Fener verkenden. Ook hier waren de mensen supervriendelijk!

In de namiddag wandelden we terug richting hotel. Een eindje voor ons liep een schoenenpoetser die opeens een van zijn borstels verloor. We raapten hem op,  en holden achter de man aan. Hij was heel blij met zijn borstel en bood aan om Toms schoenen te poetsen.

Daarna was ook Machteld aan de beurt. Uiteraard begon hij dan een verhaal over zijn zieke kindje.. En hoewel we hem graag wat geld hadden toegestopt, heeft hij ons echt in t zak gezet. In t vervolg gooien we de borstel wel in de rivier.. We weten allebei zo goed dat we niet opgewassen zijn tegen zo’n mensen, en vermijden ze meestal dan ook, maar zo nu en dan laten we ons vangen.. We waren wel een beetje bang dat we niet meer gingen toekomen met ons beperkte budget.. Gelukkig bleek de bus naar de luchthaven ineens goedkoper dan gedacht, dus het kwam allemaal in de sacoche!

Maar we waren nog niet vertrokken! We pikten in ons hotel de bagage op en verfristen ons even. Daarna namen we de ferry naar Kadiköy. Deze buurt ligt in het Aziatische gedeelte van de stad. Omdat het al wat later was dan we oorspronkelijk gepland hadden, werd onze afscheidslunch gegeten in een fastfoodketen – die overigens nergens zo efficiënt zijn als in België of omringende landen. Met nog een paar lira’s op zak kocht Tom nog een niet-zo-lekker ijsje en Machteld een verrukkelijk rijsttaartje.

28-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag rinkelde onze wekker rond 8u. Na het ontbijt wandelden we over de Galata-brug –waar jong en oud een poging waagt om te vissen, met wisselend succes- om de ferry te nemen voor een tochtje over de Bosphorus.

We waren goed op tijd en bemachtigden dan ook een leuk plaatsje op het dek. Aan weerszijden van de Bosphorus staan prachtige gebouwen, en het is ook echt een ideale ontsnapping uit de drukte van de stad. Na anderhalf uur cruisen stapten we van de ferry in Sariyer.

Na een lunch met uitzicht op de Bosphorus wilden we een bus richting zuiden nemen. Nietsvermoedend stapten we op de bus. We wilden de buschauffeur geld overhandigen, maar hij gesticuleerde dat hij geen geld kon aannemen. Hij kreeg echter niet uitgelegd wat we dan wel moesten doen. Een andere passagier schoot ter hulp. Hij vroeg ons geld, spurtte weg de hoek om, spurtte 15 seconden later weer terug – en de bus bleef mooi wachten- met onze ticketjes en het wisselgeld. Of over vriendelijkheid gesproken.. Daar kunnen ze in andere landen nog iets van leren!

We stapten van de bus in Rumeli Hisari. We hadden het idee om hier Rumeli Hisari – een fort uit de 15^e eeuw te bezoeken. We wisten in eerste instantie niet goed waar de ingang was, dus we begonnen te klimmen. Helaas was de ingang niet boven op de berg, dus we moesten weer naar beneden taffelen. We waren onder de indruk van dit fort. Er waren haast geen andere toeristen, het uitzicht was er magnifiek en we genoten eventjes van de rust.

Daarna wandelden we naar Bebek waar we van het lokale bier proefden, naar Arnavutköy waar we een ijsje aten, naar Ortaköy waar we in de gezellige drukte ons avondmaal nuttigden in restaurant Tipsy. De jongeman die ons naar binnen lokte sprak ook een aardig mondje Nederlands, geleerd van zijn ex-vriendin uit Leiden. Het restaurant was echt een hippe zaak, met een eigen dj, kitscherig meubilair, … Er zat ook gezin – ouders en 2 tienerzonen- waterpijp te roken. Dat vonden wij toch maar gek..
Intussen hadden we dus uitgevogeld hoe het bussysteem werkte, en we waren maar wat blij dat we een bus konden nemen naar ons hotel. Een wandeling van 7 km in het best wel warme Istanboel eiste zijn tol Aangekomen in het hotel fristen we ons op en vertrokken we naar de Nargileh-straat. Deels omdat we gezien hadden dat er hier grote schermen hingen om zo de voetbal te kunnen volgen, deels omdat het dicht bij het hotel was, en deels omdat we graag een waterpijp wilden roken. Voor (bijna) alles moet er immers een eerste keer zijn!

Op deze straat vind je het ene waterpijpcafé na het andere! Het ziet er heel gezellig uit! Het roken op zich zorgde voor hilarische tafereeltjes. Omdat Toms nood aan bier groter was dan de nood om het einde van de match te zien, vertrokken we op zoek naar bier. We vonden een cafeetje in Karaköy, dicht bij het hotel. Na het nuttigen van wat gerstennat, nestelden we ons op een bankje aan het water om ‘Istanboel by night’ te kunnen aanschouwen. Heerlijk!

27-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Ons ontbijt bestond uit vers brood, een eitje, groenten, olijven, verschillende kazen en plakjes salami. En thee natuurlijk. Daarna bezochten we het oude stadsgedeelte: Sultanahmet. We wandelden langs de Hagia Sophia en werden ontmoedigd door de gigantische rij mensen. We liepen wat verder naar Topkapi Palace, waar de rij gelukkig een pak minder lang was. Het Topkapi-paleis was 400 jaar lang de hoofdverblijfplaats van de Ottomaanse sultans (van ca. 1465 tot ca. 1856). Je kan er belangrijke items uit de moslimwereld vinden, zoals de mantel en het zwaard van de profeet Mohammed. Terwijl we aan het rondlopen waren in het museum, herinnerden we ons weer dat we eigenlijk toch niet zo’n museum-mensen zijn Na 2u hielden we het dan ook voor bekeken.


Alvorens onze stadstocht verder te zetten, aten we een hapje – een soort pizza met kaas, tomatensaus  en vlees.


Daarna bezochten we de Hagia Sophia. De Hagia Sophia is een voormalige kathedraal uit het Byzantijnse rijk. Eeuwenlang was het de grootste kathedraal ter wereld. Na de verovering van Constantinopel (Istanboel dus) door de Ottomanen in 1453 werd de Hagia Sophia een moskee. Na de verovering van Constantinopel werden alle moskeeën in het Ottomaanse Rijk gebouwd naar het voorbeeld van de Hagia Sophia. Waaw, een ongelooflijk gebouw!



Na hier een klein uur rondgedarteld te hebben, trokken we naar de Blauwe Moskee. Tom werd er gehuld in een blauwe doek om zijn knieën te bedekken. We kregen ook een plastic zakje om onze schoenen in te stoppen; er wordt immers verwacht dat je op blote voeten of op kousen de moskee betreedt. Een moskee is toch echt iets heel anders dan een kerk! De mensen blijven er gezellig zitten om te koffiekletsen!

). Dit is een ondergrondse wateropslagplaats uit de 6^e eeuw, aangelegd door keizer Justinianus. Het is echt een enorme ruimte (143 op 65 m, 9 m hoog; 80 000 m³). In de cisterne staan 336 zuilen, die het geheel van binnen het aanzicht van een basiliek lijken te geven. 2 zuilen staan op een sokkel met het hoofd van Medusa. Mooi! De reden en de oorsprong van de hoofden zijn onbekend. Na dé attracties van Istanboel waren we echt blij verrast met de cisterne.


Na een dagje kuieren in de oude stad, namen we de tram terug naar ons hotel. Daar deden we een klein dutje  voordat we naar de nieuwe stad gingen. We namen de Tünel – ondergrondse metro- naar Istiklal Caddesi. Het was niet zozeer de afstand die ons tegenstak, maar wel de enorme helling! Istiklal Caddessi is een van de bekendste straten van Istanboel: ze is verkeersvrij en voorzien van winkels, café’s, boekenwinkels en bibliotheken, cinema’s, restaurants, …


Je kon er over de koppen lopen! We vonden een restaurantje waar we allebei kebap bestelden. We kozen bewust voor een kleine maaltijd zodat we nog veel plaats over hadden voor een dessert Hiervoor belandden we bij Mado, en het was smullen!


We waren nog net op tijd om de laatste metro terug naar ons hotel te nemen.

26-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Nog voor we goed en wel in slaap gevallen waren, moesten we alweer opstaan. In het holst van de nacht - 4u30 – vertrok immers ons vliegtuig richting Istanboel! Vanuit Israël is dit nog geen 2u vliegen! In de luchthaven kochten we een visum, lieten we onze paspoorten stempelen en nestelden ons daarna op de bus richting centrum. Onderweg was er een gigantische file, waardoor de busreis uiteindelijk langer duurde dan de vliegtuigreis.. Maar we konden onderweg toch genieten van het uitzicht! Het viel ons op dat het overal nog behoorlijk groen was, dat er geen afval naast de wegen te bespeuren viel en dat de chauffeurs opvallend goed met hun hand van de claxon bleven. (Dit is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer als je Israël gewoon bent )


We werden afgezet in Taksim en wandelden verder - via het voetbalstadion van Besiktas - naar ons hotel Portus House.
Nadat we ingecheckt hadden, aten we een hapje in Namli Gurme – een zelfbedieningsrestaurant met allerlei kazen, vlees, groenten, brood, … Heel lekker!


Daarna wandelden we richting Kabatas om daar een ferry te nemen naar de Prinseneilanden. Na ons nachtelijk avontuur vonden we dat we een rustig dagje –niet te veel wandelen dus- verdiend hadden We namen de ferry helemaal tot op het einde, tot op het eiland Büyükada.


De Prinseneilanden zijn heel pittoresk. Er rijden geen auto’s rond (alleen een vuilniswagen en een ambulance), maar het vervoer gebeurt allemaal met de boot, de fiets, te voet, of met paard en kar. Niet zo handig als je aan het verhuizen bent, of net een nieuwe matras gekocht hebt..


We wandelden langs het water, dronken een Efes-biertje, fietsen rond het eiland met een huurfiets, aten een lekker dessertje, fietsen nog wat verder en sloten de dag af met vis als diner.



Het viel ons op dat we maar weinig ‘bekende’ talen herkenden bij de toeristen. Er werd echt amper Engels, Duits, Frans of Nederlands gesproken. Ook het personeel in de restaurantjes legden alles uit door te gesticuleren.



Op de terugweg scheet er een vogel op Machteld haar slipper. De man tegenover ons begon in zijn portemonnee te  graaien en toonde ons een kaartje van een Kerstshow. Hij wees de vogel aan, wees toen naar de slipper en toen we beaamden dat het inderdaad vogelstront was begon hij keihard te lachen


Die avond waren we heel blij toen we eindelijk ons bedje zagen! We besloten dat we beter goed konden uitrusten om zo fit te zijn om de stad te verkennen.

25-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

16-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

02-06-2012 om 13:40 geschreven door Tom en Machteld  

Woensdag 9 mei gaven we een rondleiding in een robotbedrijf aan een groep enthousiaste buitenlandse studenten. Het waren voornamelijk Afrikanen en Aziaten, die helemaal versteld stonden van de technologie. Hun enthousiasme werkte echt aanstekelijk!

Toms’ verjaardagsweekend: We waren vrijdagmorgen 11 mei al vroeg vertrokken. Na een sightseeingtour in het noordwesten van Israël en een etentje in Nahariya, kwamen we aan in Manot, waar we een nacht in een bungalowtje verbleven. De bungalow was uitgerust met een jacuzzi, wat een luxe! Zaterdagmorgen bracht de eigenaar van de bungalow ons een heerlijk uitgebreid ontbijt en toen was het tijd voor de pakjes ;-) Na een omwegje via het strand in Akzhiv, kwamen we helemaal uitgerust weer thuis aan, klaar voor de nieuwe werkweek!

Bezoek aan park Me'arot Keshet (Keshet caves) met de indrukwekkend grot. De legende gaat over de formatie van deze grot. Er was een groep rovers die voorbijgangers overvielen in Nakhal Bezet. Op een nacht werd een van de rovers bezocht door een profeet die hem waarschuwde voor een bitter einde als ze hun activiteiten niet staakten. De volgende morgen vertelde de visionaire rover zijn vrienden over zijn visioen, en smeekte hen een carriereswitch te overwegen. De rovers waren niet overtuigd. Integendeel, ze waren hem nu liever kwijt dan rijk. Ze beloofden nog een keer toe te slaan, en dan hun strijdbijl begroeven. De rovers stelde de visionair aan om op de uitkijk te staan bij Me'arot Keshet. Ze wachtten echter op de eerste gelegenheid om hem van de rots af te duwen. Op dat moment, liet God de grond onder hun voeten instorten, maar hij liet de plaats waar de goede rover stond onaangeroerd. En dit is de plaats waar we vandaag de rotsboog kunnen zien. Een andere mogelijkheid is dat er natuurlijke erosie is opgetreden...

Donderdag 16 mei trokken we naar Tel Aviv. Hier bezochten we AgriTech, een grote landbouwbeurs vergelijkbaar met AgriBex in België. Een uitstekende manier om een praatje te slaan met de bekende contacten van Afikim, SCR, … Maar ook de gelegenheid bij uitstek om nieuwe technologieën te ontdekken.. En tractors kijken natuurlijk

Rond 11u werden we verwacht op de ISAE-conferentie. ISAE staat voor Israelische Sociëteit van Landbouwingenieurs. Hier gaven we een presentatie over ons werk, die ook aandachtig gevolgd werd door verschillende bedrijven.. Machteld verbaasde het publiek door haar presentatie in het Hebreeuws te beginnen. Ook al moest ze snel weer overschakelen op Engels, kreeg ze toch heel wat complimentjes.

Ook collega-student Amos gaf er een presentatie over zijn werk. Zijn slides waren in het Engels, dus we konden goed volgen! Daarna aten we een hapje en trokken we met z’n drietjes terug naar de beurs. 

Vrijdagmorgen 17 mei lachte het zonnetje ons toe en om ons vakantiegevoel te maximaliseren, trokken we naar Gan HaShlosha. Dit is echt een paradijselijk plaatsje, waar de vissen aan je tenen komen knabbelen en het water jaarrond 28 °C is. Ook een heleboel Arabische families weten hun weg hiernaartoe te vinden, wat gepaard gaat met een hoop lawaai en barbecues. Maar al die drukte lieten we niet aan ons hart komen! We genoten van het water, de zon en van onze weekendrust!

In de week van 20 tot 24 mei had Tom zijn collega’s op bezoek. Niet alles liep van een leien dakje:

-          Vanuit Schiphol werd er gebeld om bevestiging te vragen voor de komst van Toms’ collega daar

-          Vanuit Luik kregen we het nieuws dat er een paspoortprobleem was. Het paspoort zou binnen 3 maanden vervallen, terwijl het bij aankomst in Israël nog 6 maanden geldig moet zijn. Let hierop toekomstige bezoekers! ;-)

-          Midden in de nacht van woensdag op donderdag kregen we telefoon van Shuli om te vragen waar Ilan was. En ’s morgens vroeg nog eens. Ilan had ons verteld dat hij overwoog om in Tel Aviv te blijven slapen, maar was blijkbaar vergeten de vrouw op de hoogte te brengen.. Kan gebeuren.. NOT!

Over het algemeen waren de meetings nuttig, soms stresserend, maar altijd een leuke gelegenheid om nog eens bij te praten met de collega’s.

Woensdag gingen we met z’n allen naar Bet Dagan. Hier werden de meetings afgewisseld met een bezoekje aan de boerderij en een rondleiding in de labo’s van ons departement. ’s Avonds reden we naar Jaffa om er in HaZaken ve HaYam te eten. Vertaald betekent dat: De oude man en de zee; wat geen verwijzing is naar een Dana Winner-lied en ook niet naar Hemmingway.. ;-) Het was een typische Arabische maaltijd: 20 schoteltjes met allerlei salades en verse pita. We zaten al bijna vol toen het hoofdgerecht geserveerd werd: vis vis lekkere vis!

Ook 2 vriendinnen (en hun vriendjes) van Machteld waren in het land. Dinsdag 22 mei ondernam Machteld een poging om ze te ontmoeten. Bij de eindhalte van de bus bleek ze nog niet op de juiste plaats te zijn (blijkbaar zijn er 2 verschillende busmaatschappijen die allebei hetzelfde nummer hebben, maar slechts 1 van de 2 busmaatschappijen rijdt ver genoeg door). Dan maar de trein op en een stevige wandeling naar de German Colony. Netjes op tijd stond ze haar vriendinnen op te wachten. Toen ze 20 min later nog steeds niet daar waren begon Machteld toch wat ongerust te worden: Problemen in dit gekke land? Vergeten de klok om te zetten? Maar uiteindelijk daagden ze toch op We dineerden in Fatoush, een Arabisch restaurant met uitzicht op de Bahai Gardens. Het uitzicht was de moeite, het gezelschap ook, maar het eten was wat minder.

De bus terug naar huis besloot ook 10 min eerder te vertrekken en werd dus gemist. Feest. Een telefoontje later bleek dat Tom nog op de boerderij aan het werk was. Gelukkig was het viertal uit België zo vriendelijk Machteld halverwege af te zetten, waar Tom haar dan kwam oppikken. De problemen van in een klein dorpje wonen zijn overal hetzelfde

Vrijdagmorgen 25 mei kwam het Belgisch viertal langs ons huis, en samen reden we verder naar Yehudiya National Park. Ze waren wel een beetje ongerust over de toestand van de zandweg voor de huurauto.. In Yehudiya bezochten we de Meshushim (=hexagon) pool. Door langzaam afkoelende lava zijn hier speciale hexagonale structuren ontstaan in de vorm van een cirkel. De cirkel is gevuld met heerlijk koud water. Tom en Machteld waagden een duik, terwijl de rest bij de kant bleef zitten om pootje te baden. Na de wandeling in Yehudiya reden we naar de Grieks-orthodoxe kerk in Capernaum. Hier vonden we een mooi plaatsje voor onze picknick: humus, lebaneh, groentjes en pita’s. Terwijl de Belgen Nazareth bezochten, haalden wij een ijsje in de Leggenda en rusten we thuis uit. ’s Avonds aten we met z’n allen in de Adela in ons dorpje. Daar hadden ze speciale Shavuot-gerechten waar wij ons aan tegoed deden. Het Belgisch viertal koos voor de hamburger. De avond werd afgesloten met een ijsje van - jawel - de Leggenda. Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen. We zijn al benieuwd naar de belevenissen van de rest van hun reis!

Steven en Sarah halen acrobatische toeren uit om een riviertje over te steken

25-05-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

06-05-2012 om 20:32 geschreven door Tom en Machteld  

05-05-2012 om 20:36 geschreven door Tom en Machteld  

30-04-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

25-04-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

14-04-2012 om 17:31 geschreven door Tom en Machteld  

Onderweg naar de luchthaven hadden we al gemerkt dat het erg druk was op de weg. Het is immers Pesach, en vele mensen trekken er dan op uit. Mensen uit het noorden trekken naar het zuiden en omgekeerd. Tom en ik besloten om eerst een pauze in te lassen alvorens ons weer in het drukke verkeer te wagen. We bezochten Appolonia National Park. Dit park is gelegen aan de Middellandse Zee en je kan er de ruines van een kruisvaardersstad bezichtigen. De plaats is ook ‘met uitsterven bedreigd’ door de ligging aan de zee. We waren aangenaam verrast door dit park!

De terugweg was zoals verwacht erg druk. We deden er zo’n 2u over om thuis te geraken, terwijl dit anders maar een uur duurt. Gelukkig waren we nog op tijd thuis zodat Tom Parijs-Roubaix kon volgen!

Ander dan de meeste mensen werken wij deze week dus ‘gewoon’ door. Onze collega’s hebben verplicht verlof owv Pesach, maar als student kunnen we dit gelukkig gemakkelijk omzeilen. Onze werkverslaafde collega’s (zoals Ilan) kunnen wel 1 of 2 dagen aanvragen waarop ze TOCH mogen werken. Dinsdag konden we dus weer al onze vragen op Ilan afvuren! Ook Ephraim is zo’n werkverslaafde. Hij was er dus ook! ’s Middags trakteerden ze ons op lunch in een Arabisch restaurant in Ramat Yishay, waar ze de ‘koosjer voor Pesach’-voorschriften dus niet naleven. Hierdoor konden we gewoon pita eten Door de late lunch hadden we na het werk nog geen honger. We besloten van het goede weer te profiteren en maakten het fietstochtje naar huis wat uitgebreider!

Woensdag waren we uitgenodigd door Ilan’s moeder om een tuin te bezichtigen. Zij had dit georganiseerd en zocht mensen om mee te gaan. Onder lichte druk van Ilan stemden we toen. De tuin, Bustan HaCarmel (=boomgaard aan het Carmel-gebergte), ligt aan het Carmelgebergte en is opgebouwd in terrassen.

Er waren een heleboel exotische, vreemde bomen en planten. Vooral het proeven was zeer leuk! We proefden papaya, Pakistaanse aardbeien, neefjes van de mango en de litchi, een chocoladevrucht, banaan met appelsmaak, gebakken banaan, ... Een goede manier om nieuwe fruitsoorten te proberen!

11-04-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdagmorgen pikten we de ouders op om naar het Carmelgebergte te rijden. Hier bezochten we de Muhraka. Op het dak van het klooster heb je een prachtig uitzicht over de vallei, en je kan er ook ons dorp zien liggen! Daarna reden we naar Daliyat-al-Carmel, een druzendorp waar het op zaterdag altijd gezellig druk is. Ze verkopen er o.a. antiek, kleren, huishoudmateriaal en allerlei accessoires. Mama en ik lieten ons verleiden door de mooie sjaals en het verkoopspraatje van de Druus (‘Very prachtig’), en papa deed ons allebei een sjaal cadeau!

En dan, het hoogtepunt van de week: ontmoeting met Ilan en Ephraim! Ilan had ons uitgenodigd om te komen lunchen bij hem thuis. Zijn vrouw had goed haar best gedaan om allerlei lekkers op tafel te zetten. Ook het flesje wijn dat we hadden meegebracht uit de woestijn werd goed gesmaakt!

Na de uitgebreide lunch reden we naar Haifa. We waaiden nog eens lekker uit aan het strand. Daarna reden we naar de German Colony, vanwaar je de Bahai-tuinen goed kan zien liggen. Het laatste avondmaal kwam er al aan! We aten in de German Colony alvorens weer richting Beit Lehem Haglilit/Ramat Yishay te rijden. Zondagmorgen ontbeten we samen in de B&B: een pannenkoek van matzes (het Pesachbrood) en ei, kazen, salades, ... Hmmm! Na het ontbijt was het al tijd om naar de luchthaven te vertrekken. De security-maatregelen zorgden voor een abrupt afscheid. De week is echt voorbij gevlogen! Bedankt lieve ouders voor de leuke, maar vermoeiende reis! Hopelijk hebben jullie wat aan deze blogpost om jullie geheugen te ondersteunen bij jullie eigen verhaaltjes

(De foto’s zijn in handen van de ouders, onze excuses hiervoor )

09-04-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld