In de week van 21 tem 25 oktober waren we vaak op de boerderij in Yifat te vinden voor de experimenten van Tom. Omdat de gebruikte camera niet optimaal werkt bij daglicht, wordt er ’s nachts gefilmd. Rekening houdend met de volgorde van melken van de koeien in de boerderij, komt het erop neer dat we 4 dagen op rij van 21u tot 1u filmpjes maakten. Dit houdt in dat Tom aan alle passerende koeien een locomotiescore geeft. Deze score geeft een indicatie voor de kreupelheid van de koeien. 1 betekent heel gezond, 5 betekent heel kreupel. Voor het toekennen van een score wordt rekening gehouden met de snelheid van de koe (kreupele koeien wandelen trager), de lengte van iedere pas (kreupele koeien zetten kleinere stapjes), de kromming van de rug (kreupele koeien buigen hun rug vaak) en de gewichtsverdeling over de 4 poten (kreupele koeien aarzelen om gewicht op hun pijnlijke poot te zetten). Ook zwiepen kreupele koeien vaak meer met hun hoofd dan gezonde koeien. Het is een erg tijdrovend karweitje en ook helemaal niet zo simpel. Sommige koeien hebben een kromme rug uit zichzelf, andere koeien zijn heel nieuwsgierig en stoppen de hele tijd om rond te kijken, sommige koeien zijn heel nerveus en lopen vlak achter een andere koe alsof ze zich proberen te verstoppen. Dit maakt het scoren allemaal wat moeilijker. Intussen worden de koeien gefilmd. Ook het bedienen van de camera’s is een taakje voor Tom. Wat doet die Machteld daar dan vraagt u zich misschien af. Buiten de bevallige assistente spelen, probeert ze er ook voor te zorgen dat de koeien 1 voor 1 passeren. Concreet wil dit zeggen: heel veel op en af lopen.. Natuurlijk proberen we het gewone boerderijwerk zo weinig mogelijk te verstoren, dus als de koeien verder gejaagd worden door een melker die ze terug naar hun stal brengt, dan laten we hem gewoon doen. (Deze boerderij heeft ca. 1000 melkkoeien in 12 verschillende groepen met ongeveer elk hun eigen stal).

Opgenomen beeld tijdens daglicht in de boerderij

Na het melken nodigden de melkers ons telkens uit voor koffie. Heel gezellig, zo genieten van de rust in het holst van de nacht en praatjes slaan met de melkers! Minder gezellig toen ’s morgens de wekker weer afliep.. Want onze bureautaakjes mochten niet lijden onder onze nachtelijke activiteiten.

Een van de melkers is afkomstig van Tel Aviv, een stadsjongen dus. Hij vertelde dat hij al zijn hele leven droomde van leven in een kibbutz in het noorden. ‘Kijk eens hoe mooi deze vallei is’. En inderdaad, we mogen niet klagen over ons dagelijks uitzicht! ‘Belgie, hoe saai is dat? Plat en groen, OVERAL’.. En toch missen we die groenigheid! En denken we dat lopen of fietsen toch een pak gemakkelijker is als alles plat is

Onnodig te zeggen dat we op het einde van de week stik-aan-de-pin (wordt dit verstaan door iedereen? Zo nee, ‘vervang stik-aan-de-pin’ door ‘uitgeteld’ of ‘doodop’ ;-)) waren.

Vrijdag gebruikten we dus om uit te slapen. Met andere woorden: wakker worden om 7u30 ipv 6u30.. De rest van de dag hebben we lekker geluierd: filmpjes kijken, boekjes lezen, spelletjes spelen, beetje poetsen, ...

Zaterdag reden we naar het ‘park van de hangende bruggen’ in Nesher. Dit is vrij dichtbij voor ons, maar toch hadden we er tot vrijdag nog nooit van gehoord! Een mooi stukje natuur, zo dichtbij grootstad Haifa!

28-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorig weekend zijn we naar zee geweest. Want deze tijd van het jaar, wie weet kan het de laatste keer van het jaar zijn. En blijkbaar waren wij niet de enigen met dit idee! Elke parking was dubbel bezet, en op het strand krioelde het van de mensen. Gelukkig vonden wij toch nog een plekje om ons neer te zetten.

Op vrijdag redeneerden we hetzelfde als de week ervoor: laten we naar het strand gaan nu het nog kan. En deze week was het kalm aan de kust, heel kalm. Al met al lagen we daar met 30-40 mensen aan het strand. Ook de reddingspost al gesloten. Misschien dat dat de reden was waarom er vorige week zoveel volk was: de officiele sluiting van het strandjaar. En dat terwijl het ’s middags nog steeds over 30°C warm is! Toen ik het thuis tegen de huisbaas vertelde dat we waren gaan zwemmen, keek de zoon ook al verbaasd aan met het horen dat we ook effectief in het water waren geweest. “Dat is toch te koud!” zei hij. Naar Israelische normen zijn we dus ook al echte ijsberen Ons niet gelaten, meer plaats voor ons op het strand.

Machteld profiteerde van de rust en maakte er een strandloop bovenop.

We zijn er gebleven tot het donker werd zodat we ook de zonsondergang konden zien.

Op zaterdag zijn we naar Ramat HaNadiv geweest, een natuurpark in Zichron Yaakov.

We hebben er een wandeling gemaakt, die ons leidde door het dorre landschap, over woeste heuvelruggen en langs steile kloven. We wandelden ook op het plateau van de berg, dus je had een uitgestrekt uitzicht over de omgeving. Zo had je in het westen de valleien, en in het oosten de Middellandse Zee. Onderweg passeerden we ook weer ruïnes van een oude Romeinse nederzetting.

20-10-2012 om 21:03 geschreven door Tom en Machteld  

De zondag nadien zijn we naar het filmfestival in Haifa geweest. Op deze dag stonden er drie nederlandstalige films geprogrammeerd: eentje uit Belgie, en twee uit Nederland. Omdat de filmzalen wat ver uiteen lagen, besloten we er eentje over te slaan, en dan die twee andere film te volgen. De eerste die we zagen was “Hemel”, een Nederlandse film over een verward meisje. Deze film was niet zo goed, met een heel open einde. Daarna gingen we een hapje eten in de Giraf in Haifa, waar ze een Aziatische keuken voorschotelden. Lekker exotisch! De tweede film was de Belgische drama-film “Lena”. Deze was iets beter om volgen. Beide films waren dus niet zo goed, maar het was nog eens fijn om Nederlands te horen. We moesten nu ook oppassen wat we zeiden tegen elkaar, want nu zaten er nog meerdere nederlands sprekenden in de zaal. We zijn het nu al zo gewoon dat niemand ons kan verstaan, dat we er vaak zomaar dingen uitflappen .

09-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Tijdens afgelopen weekend zijn we naar Jerusalem afgezakt, om van daaruit door te trekken naar Ramallah in de Westbank. Vrijdagmorgen vertrokken we met de auto van bij ons thuis naar Jerusalem. We parkeerden de auto bij het Israel Museum, omdat we daar een exhibitie bijwoonden van de Hassidische Joden, een groepering van ultra-orthodoxe joden. De exhibitie gaf met documenten, voorwerpen, foto’s en video’s  een inkijk in de wereld van deze mensen. Elke groepering (‘court’) heeft zijn eigen (Oost-Europese) oorsprong en bijhorende rabbi, en de verschillen tussen de courts is zichtbaar door de subtiele verschillen in kledingsstijl (vb. hoedenrand, hoedenpels, kleuren van kledij,…). De video’s toonden ook aan deze mensen veel dansen en zingen tijdens hun bijeenkomsten. De eerste schooldag voor de kleine kinderen is ook een heel evenement, want op deze dag wordt hun hoofd geschoren zodat ze enkel nog hun krullen overhouden. De mannen besteden hun tijd aan Bijbelstudie, het maken van religieuze objecten en kledij etc. terwijl de vrouwen vaak buitenshuis werken om een inkomen te vergaren. De kroost is vaak ook groot, en de ideale leeftijd om te trouwen is 18 jaar. Het is ook belangrijk voor hun om afgeschermd te blijven van de mondaine wereld, daarom dat ze vasthouden aan hun eeuwenoude tradities. Wat we misten in de exhibitie was een groter inzicht in het dagelijkse leven van deze mensen, en het waarom van sommige tradities (vb. waarom pijpekrullen?)

Om van het ene uiterste naar het andere over te gaan, besloten we naar de Ramallah te gaan, het diplomatieke centrum van de Westbank. We namen de bus vanuit Jerusalem aangezien dit de makkelijkste vervoerwijze is. Deze bracht ons via de Kalandia checkpoint naar het centrale busstation in Ramallah. Na enkele korte omzwervingen vonden we ons hotel toch in een opgebroken straat. Ramallah leek wel een grote bouwwerf. Aan de receptiedesk van het hotel werden we opgewacht door de 12-jarige zoon van de eigenaar, die zijn huiswerk zat te maken op de computer. Hij sprak heel goed Engels en deed de volledige check-in voor ons.

Aangezien het nog steeds licht was, trokken we nog even de stad in. We maakten eerst een toer langs enkele bezienswaardigheden zoals het leeuwenstandbeeld op het Al-Manara plein, en de kolom op het Yasser Arafat-plein.

Daarna zochten we cafeetje op (Sangria’s), waar we een sangria en het lokale bier proefden terwijl we aan een waterpijp lurkten. Later zochten we ook nog het Pronto Resto-Café op waar we een Pecin-noten met  vijgenjam dessert oppeuzelden.

Op zaterdag morgen trokken we naar de begraafplaats van Yasser Arafat in Ramallah. Dit was een zeer modern, en mooi opgetrokken gebouw zo’n 2 kilometer uit het centrum.

Zaterdag is ook weer een gewone dag, en dus was er nu veel meer leven en beweging op straat. De binnenstad stond vol marktkraampjes en auto’s reden elkaar vast op de straten. Ons was verteld dat Ramallah meer auto’s dan mensen heeft

Tijdens het uitchecken was er even onduidelijkheid over de lokale tijd. De eigenaar zei ons dat men nog in zomertijd zat, terwijl in Israel de wintertijd al is ingegaan. Even later op de bus hoorden we dat ook hier de wintertijd al was ingegaan. Zo zie je maar hoe belangrijk de tijd is voor sommige mensen…

Op de middag trokken we naar Taybeh. In het busstation ontmoeten we nog enkele Europese toeristen die op weg waren naar het bierfestival van Taybeh. Bij ons in de bus zaten nog 2 Zweedse jongeren die politieke studies deden in Stockholm, maar in Ramallah vrijwilligerswerk deden. Ook 3 Duitse jongeren stapten op, net als 1 Deen en nog een koppeltje Europeanen. De lokale jongeren op de bus keken hun de ogen uit op de bus, en lachten dikwijls om een of andere onbeduidende reden in hun vuistje. Nog een opmerkelijk weetje over ons busje was dat de ramen ‘made in Belgium’ waren .

In Taybeh wordt nu al 8 jaar een Oktoberfest georganiseerd door de lokale brouwerij. Taybeh is een christelijk dorpje, vandaar dat deze Arabieren hun eigen bier brouwen.

Op het gemeenteplein stond er een podium opgebouwd, waar verschillende groepjes kwamen optreden. Er was een band van Italie, een groepje uit Duitsland, meer bepaald van Beieren (dus inclusief lederhosen!), en ook nog enkele lokale bandjes en dansgroepen. Wij bleven zitten om de Duitsers bezig te horen. En dat was best gezellig, zeker ook al omdat enkele Duitse toeristen voor de sfeer zorgden.

Tussen de optredens door genoten we van het lekkere eten, en natuurlijk ook van het bier dat rijkelijk uit de tap stroomde.

Het publiek was redelijk divers te noemen: je had natuurlijk de lokale bevolking, vele Europese toeristen, ook veel diplomaten en bijgevolg ook wel wat security-mensen, en dan had je ook nog de nonnen uit de aanliggende kerken die een kijkje kwamen nemen.

Na het optreden van de Duitsers brachten we een bezoek aan de brouwerij  van Taybeh. Die dag werd er elk uur een geleid bezoek georganiseerd. De rondleiding stelde op zich niet zo veel voor aangezien alles onder een dak te vinden was. Eerst kregen we een promo-filmpje te zien, en daarna gidste een vrouw ons door de fabriek. De gids sprak ook nog eens zeer snel (sneller dan haar schaduw ), waardoor de rondleiding afgerond was in 5 minuten. Zoveel speciaal was er nu ook niet te zien: het gewone brouw proces. Wat wel speciaal was, was dat ze hun grondstoffen importeerden: graan uit Tsjechie, hop uit belgie,… Ook enkele machines waren overgebracht van enkele Europese brouwers.

In totaal produceert men hier ongeveer 600000 liter/jaar. Op een van de kasten in de fabriek hingen ook enkele krantenartikels, en wij ontwaarden er eentje van het Belang van Limburg, gedateerd uit de jaren ’90 bij de lancering van het bier.

De gids vertelde ons ook de moeilijkheden die ze ondervonden om het bier te exporteren, aangezien alles door Israel heen moet, aangezien Palestina geen eigen haven of luchthaven heeft.

Toen we terug naar het festival wilde gaan, bleek dat men inkom was beginnen vragen. De security zag precies een bron van extra inkomsten en nam gebruik van deze gelegenheid. Omdat we toch al alles gezien hadden op de site, en we van plan waren niet lang meer te blijven, besloten we maar weer terug te keren naar Jerusalem. We sprongen in een taxi-busje dat ons naar Ramallah terugbracht, en van daaruit konden we weer een bus nemen naar Jerusalem. Deze bracht ons door het checkpoint aan de grens met Israel. In de file voor de checkpoint stapte plots iedereen af, enkel de oudjes en de nietsvermoedende toeristen bleven zitten. De anderen deden dit blijkbaar om tijd te winnen en zo aan de file te ontsnappen.

Wij bleven echter zitten en reden met de bus door de checkpoint. Een soldaat kwam er onze identiteit controleren, en liep eens verder door de bus om te kijken of alles in orde was. En dat was natuurlijk het geval. Na het checkpoint werd de bus afgeleid naar een parking, waar we moesten overstappen op een andere bus. Daar kwamen we ook weer terecht tussen de andere mensen van bij ons in de bus, die door de strengere controle van het checkpoint geraakt waren. Deze bus bracht ons van het checkpoint naar Jerusalem busparking.

Tevergeefs hoopten we dat de Shabbat over was. De tram reed nog niet, dus besloten we te voet naar onze auto te lopen. Onderweg hielden we even halt in de stad om een hapje te eten in een restobar, waar een jolige ober ons van voedsel en drank voorzag. Na een omweggetje kwamen we terug bij onze auto terecht, die moederziel alleen op de grote parking van het Israel Museum stond.

07-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Op maandag zijn we nog eens een fietstochtje gaan maken in onze omgeving. Ondanks de dreigende onweerslucht vertrokken we toch voor een tochtje naar Bet Lehem HaGelillit. Daar kwamen we uit bij de Spice Farm, een plaats waar we al veel over gehoord hadden, maar die we nog niet bezocht hadden. Nu hielden we dus toch even halt om eens binnen te piepen. En we waren niet de neige daar! Er heerste weer een drukte van jewelste in deze kruidenwinkel. De winkel geurde heerlijk naar alle verschillende kruiden en planten die er verkocht werden. Toen we terug wilde vertrekken, begon het wel even te stortregenen, dus schuilden we even onder een plantenboog. Na 5 minuten was de regen weer overgetrokken, en zetten we onze fietstocht verder. Onderweg werden nog even achternagezeten door een drietal honden, en werden we ook nog getrakteerd op enkele wind- en regenvlagen.

Deze week is de tijd van het joodse Sukkot feest, oftewel het loofhuttenfeest aangebroken. Voor vele mensen is deze periode ook een periode van reizen en feesten. Daarom worden er over het hele land verschillende evenementen georganiseerd. In Haifa wordt er bijvoorbeeld een filmfestival gehouden. Op maandag trokken we dus naar Haifa, waar we eerst een hapje aten in een Engelse pub. Het eten viel eerlijk gezegd wel wat tegen, maar de drank was goed.

Daarna trokken we naar het park in Haifa waar het optreden van Asaf Avidan zou doorgaan. “Wie?” zullen misschien velen onder jullie zeggen, maar toch zullen jullie hem herkennen van de radio. Hij had een paar weken geleden immers een nummer 1-hit in Belgie met “One day”. De mensen begonnen toch al toe te stromen, maar gelukkig vonden we nog een leuk plaatsje tussen de massa. Avidan stelde er voornamelijk zijn nieuwe cd voor, maar bracht toch ook enkele (voor de Israeliers dan toch) bekende meezingers. Ondanks de dreigende wolken, werd het toch een leuk optreden.

Op woensdag kwamen Ephraim, Aharon en Daniel nog eens naar Newe Ya’ar. Ephraim kwam nog eens met ons samenzitten om onze progressie te bespreken, en de volgende stappen uit te stippelen. Deze gesprekken met Ephraim zijn altijd wel leerrijk en interessant.

’s Avonds zijn we dan samen nog eens naar de boerderij gegaan om een van Tom zijn experimenten uit te voeren. Machteld was in dit geval de bevallige assistente . Het was al een poos geleden dat we nog eens daar waren door onze tripjes naar Europa. Ook nu liepen er weer enkele nieuwe gezichten rond. Het verandert hier toch allemaal snel. Op donderdag morgen werd Tom gevraagd of hij Ali en Rotem kon helpen met kalveren wegen. Natuurlijk ging dat! Drie groepen van kalveren moesten gewogen worden. Dit houdt in dat de groep naar de weegbrug gebracht moest worden en dan de waarden opgeschreven moeten worden. Zo’n weegbrug is toch een handig systeem, zeker wanneer de kalveren er al vertrouwd mee zijn. Hier worden ze om de 23 dagen gewogen om de groei op te volgen, en nablijvers worden apart gezet om beter in de gaten te kunnen houden.

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

29-09-2012 om 20:01 geschreven door Tom en Machteld  

22-09-2012 om 22:05 geschreven door Tom en Machteld  

Begin September bracht Tom een blitzbezoek aan België voor in eerste instantie een training in Leuven, en in tweede instantie een bezoek aan thuis. Alvorens het vertrek uit Israel, werd Tom grondig gecontroleerd in de luchthaven. Vier keer werd zijn paspoort opgevraagd en moest hij zijn verhaal doen vooraleer de checkin gedaan was. Het was blijkbaar nogal verdacht om eerst van Slowakije te komen, 1.5 dag in Israel te zijn en dan weer verder te reizen naar Belgie. Maar geen nood, alles verliep uiteindelijk zonder problemen, en Tom mocht vertrekken naar Belgie. Machteld bleef ondertussen nog even in Israel, maar ze zou later in het weekend ook naar Belgie terugkomen.

De eerste dagen in Belgie verbleef Tom in Leuven, waar hij aan een training deelnam. Deze training was gepland met het oog op de workshop van volgende week in Paestum,  Italie. Tijdens de trainingsuren door had Tom toch een aangename tijd samen met Gunel, Nancy, Eduardo en Stefano van zijn project. Ook het weerzien van enkele oude bekenden was zeer hartelijk, net zoals het bezoek aan Leuven kermis.

Het weekend werd doorgebracht ten huize Van Hertem, terwijl Machteld ondertussen ook in het land was. We waren echter niet veel thuis omdat er zoveel dingen te doen zijn en zoveel meer mensen te ontmoeten zijn. Ook deze keer was het huisbezoek weer veel te kort. Niettegenstaande was het heel fijn om iedereen nog eens terug te zien.

Op maandagmorgen bracht de papa Tom naar de luchthaven, nadat een korte pitstop nodig was om van auto te wisselen. Oeps, mijn fout! Aangekomen in Zaventem zagen we al direct dat Tom’s vlucht 1u vertraging had. Niet getreurd, dan maar een uitgebreid koffieke drinken met de papa. Eenmaal de checkin verlopen was, zag Tom nog enkele mensen uit Leuven die op dezelfde vlucht zaten. In totaal waren we met zijn achten op dezelfde vlucht naar Napels. Tom werd er ook even voorgesteld aan Peter Sandoe, een prof uit Denemarken.

Eenmaal in Napels werden we opgewacht door een shuttle-service. Ook andere mensen van het project waren aanwezig, in totaal 17 mensen. De shuttle bracht ons naar Paestum, een dorp/stad ten zuiden van Napels en ongeveer 1u15min rijden. Daar verbleven we allemaal in het Ariston hotel, een poepchic hotel waar wel elke dag een huwelijk plaats vindt zo zou blijken.

Op dinsdag vond de Workshop van het BioBusiness project plaats. Tom gaf die dag een presentatie over het werk dat zijn groep gedaan heeft het afgelopen jaar. Andere presentaties volgden nog, en de workshop werd afgesloten met een algemene discussieronde. ’s Avonds volgde er een uitgebreid diner in het hotel, gevolgd door een wandeling naar het strand met een select groepje mensen. Al dat Italiaans eten werd echt wel gesmaakt!

Woensdag was de dag van de vergaderingen. Die dag had Tom eerst een vergadering met de andere fellows (dat zijn de collega’s van Tom die in andere instituten werken). Daarna volgde een onderhoud met de Advisory Board, een committee van “wijzen” die van buitenaf toekijken op de progressie van fellows. In de namiddag was er dan een kort onderhoud met alle begeleiders van het project, waarna de productgroepen samen gingen zitten om de verdere stappen te bespreken. Zoveel vergaderd die dag, en nog niet tijd genoeg hebben… Dit leidde tot een onvoldaan gevoel in de hele groep. Maar niet getreurd, de belangrijkste zaken werden besproken en de rest volgt wel later via skype.

Op donderdag gingen we met de hele groep op toer. Eerst brachten we een bezoek aan een groot bedrijf waar ze 220 buffels met 4 melk robots melken.

Het was toch een beetje gek om zo’n waterbuffel in een melkrobot te zien passen. De waterbuffels produceren ongeveer 8l melk per dag, dat maakt zo’n 2000l per jaar. De gemiddelde draagtijd van zo’n dier is 10 maanden, en elk dier staat ongeveer 3 maanden droog op de weide.

De melkrobots waren niet speciaal aangepast voor deze dieren. Tussen de koeien liep er ook een stier rond voor de bevruchting aangezien er geen KI-systeem bestaat voor deze dieren. De ligboxen waren wel speciaal aangepast voor deze dieren: een kromme buis zoals je kan zien op de foto’s.

Sommige dieren lagen echter liever achterstevoren in de boxen omdat ze dan een beter overzicht hebben over het reilen en zeilen in de stal. Het blijven uiteindelijk wilde dieren. Niet dat ze gevaarlijk waren ofzo, maar je moet ze niet op stang jagen vertelden ze ons. Wat ook opviel in de stal, was dat deze bijzonder proper was. Elke dag werd deze gereinigd met de waterslang. De stalvloer werd ook meerdere keren per dag geflusht, waarbij het water gerecycleerd wordt.

Wanneer de dieren afkalven, blijven de kalveren de eerste 3 dagen bij de moeder. Daarna wordt het kalf in de kalverhokken geplaatst, en de moeder naar de melkkudde gebracht. Elk dier wordt ook van een elektronische bolus voorzien in de maag voor identificatie.

De rauwe melk in dit bedrijf werd aan de deur verkocht, maar het grootste deel werd verwerkt tot gepasteuriseerde melk, kazen, ijs, en natuurlijk de mozzarella. Voor 1kg kaas heb je 4l melk nodig zei men. De kaaswei werd eerst klein gemalen. Daarna in een heet bad gedompeld zodat het weer aaneen zou smelten, en dan worden er de kleine mozzarella-blokjes vanaf getrokken.  In de foto kan je zien dat het hele proces nog manueel gebeurd. Echte mozzarella is ook maar 3-4 dagen houdbaar zonder bewaarmiddelen, en dient continu ondergedompeld te zijn in een speciale vloeistof.

De volgende boerderij die we bezochten was ook een buffel-bedrijf, ongeveer van dezelfde grootte en van dezelfde familie als de hoteluitbaters. Hier werden de dieren op de conventionele manier gemolken. Dit bedrijf was gespecialiseerd in de verwerking van de melk tot kazen, ijs enzovoort, en had ook een eigen wijndomein (€2 voor een fles wijn!). Natuurlijk was ook hier de mozzarella de belangrijkste verwerkingsoutput.

Op dit bedrijf hadden ze ook een biogas-installatie die energie won uit de verwerking van hun mest.

Tijdens ons bezoek brak er een hevig onweer uit waardoor alles blank kwam te staan. Iets ongebruikelijks in dit deel van Italie!

Na de bedrijfsbezoeken scheidden de wegen van de begeleiders en de fellows. De fellows kregen eerste nog twee trainings voorgeschoteld, maar daarna kon het feest beginnen. De meeste fellows besloten om nog een groepsactiviteit te doen, en dus trokken we met z’n negenen verder. Op vrijdagmorgen bezochten we de oude stad van Paestum. Deze werd door de Grieken opgericht, en ruines vanuit deze period waren nog steeds zichtbaar. Vooral de zuilenkolommen van de 3 grote tempels waren goed bewaard gebleven.

Daarna trokken we verder naar Salerno waar we kamers gehuurd hadden in een hostel. Door de regen baanden we ons een weg naar het hostel. Nadat het hostel gevonden was, sprongen we de trein op richting Pompeii. Daar aten we eerst een echte Italiaanse pizza en brachten we een bezoek aan de oude stad. Deze werd ten tijde van de Romeinen bedolven onder de lava van de Vesuvius, en is nu helemaal heropgegraven. Er werden zelfs holle ruimtes in de lava teruggevonden, die na het opvullen met gips menselijke vormen aannamen.

Op zaterdag brachten we een bezoek aan de stad Salerno zelf.

Daarna stond Amalfi, een stad een de Middellandse Zee ten noorden van Salerno op de planning. We bereikten deze stad met de ferry. In de stad zelf gingen we op zoek naar een strand. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan aangezien de meeste stranden privaat waren en toegeeigend waren aan hotels en restaurants. Uiteindelijk vonden we er toch een, en we namen dan ook een plons in de Middellandse Zee.

Om 16.30 begon het echter te regenen, en besloten we in te pakken en terug richting Salerno te gaan. ’s Avonds vervoegde de vriendin van Stefano ons tijdens het avondeten, en zette we nog een stapje in de wereld!

Zondag ging iedereen weer terug naar huis. De ene al wat vroeger als de andere. De eersten vertrokken al om 6u. Tom vertrok met enkele andere kerels om 9u richting Napels. Onderweg viel het Tom ook op dat het verkeer hier nog erger is dan in Israel. Iedereen rijdt er met kleine autootjes rond omdat er geen ruimte is om te parkeren. Ook dubbel parkeren is er de normaalste zaak van de wereld. Maja, zelf hoefde Tom er niet in te rijden, dus kon hij alles vanop een afstand bekijken… Om 13u50 vertrok zijn vlucht richting Tel Aviv, met een tussenlanding in Istanbul. Dat was nog wel even spannend aangezien het nogal druk was in Istanbul airport. Maar haast en spoed was in dit geval toch wel goed!

Machteld was zaterdag al naar Israël afgereisd. Zij stond Tom zondagavond dan ook op te wachten in de luchthaven. Het joodse Nieuwjaarsfeest was begonnen, en bijgevolg was het erg kalm op de wegen. Ook het trein- en busverkeer lag stil die dag. Maar goed dat Machteld er was om Tom terug naar huis te brengen ;-)

16-09-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Rond half 4 waren we terug in het hotel. Daar wachtten we samen met Sophie, een doctoraatsstudente uit Gent. Zij wachtte op haar taxi naar de luchthaven, wij wachtten op onze huurauto. Om half 6 was de auto er eindelijk! Ze hadden wat problemen gehad: druk verkeer, drukke planning, geen gps meer beschikbaar dus die was hij nog gaan kopen, … We reden dan naar Banska Stiavnica. We merkten al snel dat onze gps nog niet 100% up to date was. De helft van de tijd reden we volgens de gps ergens in het veld. Gelukkig hadden we een idee van de kaart van Slovakije in ons hoofd! We hadden een pension geboekt dat een stuk uit de stad lag. We reden op een donker weggetje in de ‘middle of nowhere’, en net toen we wilden terugdraaien zagen we het pension. We werden hartelijk onthaald, als sprak er wel niemand Engels. Gelukkig wel een mondje Duits We kregen een kamer toegewezen, die precies nog helemaal nieuw was. Het was eigenlijk en kamer met maar weinig sfeer, maar meer dan een bed en een pompbak hebben we eigenlijk ook niet nodig! Na het inchecken reden we naar de stad waar we pizza aten.

Zaterdagmorgen werden we echt verwend met een uitgebreid ontbijt. Die mevrouw sprak alleen Slovaaks, maar met hand en tand krijg je ook alles uitgelegd blijkbaar

Daarna maakten we een wandeling in het stadje. Banska Stiavnica staat al sinds de 13^e eeuw bekend vanwege de winning van goud en zilver (respectievelijk ca. 5 en 3 g per ton!). De historische binnenstad is ook UNESCO werelderfgoed.

We bekeken het stadsplein, de verschillende kerken en wat winkeltjes, bezochten het oude kasteel en klommen de berg op naar het nieuwe kasteel, dronken koffie/milkshake en reden dan verder naar het openlucht mijnmuseum een beetje uit de stad. Hier namen we een rondleiding in de oude mijn. Ook al was de rondleiding enkel in het Slovaaks, zo’n mijn is toch wel interessant om eens van dichtbij te zien!

In de supermarkt kochten we eten voor een picknick. Aan een kunstmatig meertje aten we onze picknick op, alvorens we verder reden naar Čičmany. Maar alweer liet de gps ons in de steek. We deden drie uur over een rit van normaal anderhalf uur. Intussen zagen we wel heel wat typisch Slovaakse dorpjes en landschappen! Mooi! Maar we zagen ook donkere wolken..

We hadden een pension geboekt, en deze keer was dat echt een groot succes! We hadden een kamer op een gerenoveerde hoeve. Onze hele kamer was in hout en er was ook een bad Zalig! We aten in het restaurant van het pension. Machteld koos nog eens voor dumplings met schapenkaas en worst, terwijl Tom ree met koolsalade en aardappelen at. Hemels!

Vergeten een foto te nemen voor het eten.. Maar kijk hoe mooi de bordjes versierd zijn in dezelfde stijl als het hele dorp!

Zondag ontbeten we ook in het pension. Machteld wilde eens iets gewoons en bestelde muesli. Tom koos voor een eitje met ham in de pan. Daarna verkenden we het dorpje. Čičmany staat bekend omwille van zijn speciale architectuur. Er staan een heleboel houten huisjes, waarop met witte verf speciale figuren zijn geschilderd. Heel mooi om eens te zien, maar het lijkt ons toch een beetje saai om er te wonen We voelden ons wel een beetje (ramp)toeristen, zo op een rustige zondagmorgen. Toen we van onze wandeling terugkeerden naar het pension, was er wel al meer te beleven in de straten. De mis was gedaan en souvenirshops en talrijke cafeetjes waren weer open.

Rond 10u30 reden we naar Bojnice. De toeristische trekpleister hier is een prachtig kasteel, het komt zo uit een sprookje! Machteld zag Beest uit Belle en het Beest al helemaal in dit stulpje ronddwalen! We volgden ook een rondleiding in het kasteel, maar deze was in het Slovaaks en dus moeilijk te volgen. Maar het was wel de moeite om het eens van de binnenkant te kunnen bekijken! We klommen ook helemaal tot boven in de toren, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de omgeving. We waren ook helemaal niet de enigen met Bojnice op ons lijstje, want het was over de koppen lopen in het gezellige stadje!

Na het kasteelbezoek aten we een hapje, en daarna repten we ons naar de luchthaven van Bratislava. Hier dropten we onze auto en sprongen we op de bus naar de luchthaven van Wenen en dan het vliegtuig richting ‘huiswaarts’..

04-09-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag gingen we op uitstap. We bezochten een grootschalige boerderij in Kocin, waar ze koeien, varkens, paarden, een heleboel land, …. hadden. Deze boerderij is geprivatiseerd na de val van het communisme toen het een grote staatsboerderij was. We werden hartelijk onthaald met een glaasje vodka (om 9u20!) en een tweede ontbijt. De vodka diende om ons van binnenuit te “desinfecteren” J

Daarna volgde een rondleiding op het bedrijf. Eerst liepen we door de oude stallen waar nu de vaarzen en de droge koeien in potstallen werden ondergebracht. De kudde bestond uit een mengeling van verschillende rassen, maar het roodbonte overheerste toch. Er was van hieruit ook een export van vaarzen naar Rusland.

De kleine kalfjes werden allemaal gehuisvest in een iglo. Doordat het zo’n groot bedrijf is, heerst er ook soms een plaatsgebrek en dus moeten ze noodgedwongen verschillende kalveren bijeen zetten. En net toen wij daar waren, zagen we een kalf vrolijk rondhuppelen, dus ook daar weten ze te ontsnappen uit de iglo’s!

Ze hadden ook net de eerste mais afgedaan van het jaar. Deze werd ingekuild in een speciale overdekte sleufsilo. Waarom dat deze overdekt moest zijn was ons maar de vraag. Ze dekten de sleufsilo ook af met betonplaten ipv de autobanden die men gebruikelijk terugvindt.

Dmv Europese steun hadden ze hier 2 jaar geleden ook een nagelnieuwe stal gebouwd voor een deel van hun melkvee. De stal werd gebouwd naar West-Europese normen, en was modern te noemen. ER werden zo’n 200 koeien gehuisvest, en gemolken in een 2x12 visgraat melkstal.

De gemiddelde melkproductie van de afgelopen 2 jaar kan je terugvinden op onderstaande foto. De melkprijs schommelde hier gemiddeld rond de 0.30€/l. Alle melk werd opgehaald door een noord-Italiaanse firma. Toch een hele afstand om hun melk te gaan halen…

Bij hun nieuwe stal hadden ze ook een mestzak en een mestpomp geinstalleerd. In Slovakije kan er mest uitgevaren worden tot 30 november, en daar maakten ze dan ook handig gebruik van.

Naast koeien hadden ze ook nog zeugen, schapen en paardjes.

Onze toer liep op zijn einde en dus trokken we terug naar de bus, waar we koers zetten naar de volgende bestemming.

Ons middagmaal nuttigden we in een ‘agroturismo’. Een fantastisch lekkere maaltijd werd ons daar voorgeschoteld: kippensoep met slierten, eend met dumplings en rode kool en een stuk appeltaart!

Als geschenk voor ons bezoek kreeg iedere bezoeker ook nog een 250ml fles eigen gestookte vodka (52% slivovica) mee. Dat zal smaken!

Na het eten bezochten we ook het agro-gedeelte van dit bedrijf. Ze kweekten er werkpaarden en springpaarden, hadden er vee in de bergachtige weien lopen en er liep ook een groep inheemse varkens rond.

Tot slot bezochten we ook nog het oude boerderij museum waar oude landbouwtoestellen tentoongesteld stonden. Ook oude spellen waren er te zien zoals een kegelbaan.

31-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Woensdagmorgen was het dan tijd voor onze presentaties, zo spannend! Machteld was als eerste aan de beurt.

Na haar presentatie volgden er heel wat vragen. Zoiets is altijd interessant om nieuwe ideeën te krijgen! Na de koffiepauze was Tom aan de beurt. Hij deed dat heel goed!

Na onze presentaties viel er toch een last van onze schouders Na een middag vol presentaties, gingen we ’s avonds samen met Liesbeth en Andres opnieuw naar de stad. We aten een hapje in restaurant Verne, nog een plaatsje dat Eva had aangeraden. Voor weinig geld krijg je echt zoveel eten in Bratislava! En daarna vlogen we in de cocktails..

Donderdagmorgen gaf Ilan een presentatie, waar we natuurlijk heen gingen voor de morele steun ;-) In de koffiepauze kwam er een Amerikaan op Machteld afgestapt om haar droogweg te melden dat ze de award gewonnen had. Machteld wist wel dat ze 1 van de 5 geselcteerden was uit 24 inzendingen, maar dit had ze toch niet verwacht! Ze had ’s morgens haar naam wel zien staan op een papiertje in de hal, maar dacht dat dit te maken had met haar beurs.. De uitreiking van de award zou ’s avonds op het galadiner plaatsvinden, en ze wilden zeker weten dat ze daar zou zijn..

Wat meer uitleg over de award: Het gaat om een award voor een jong persoon die onderzoek doet in de melkveehouderij. De prijs is een gesponsorde reis naar de Verenigde Staten in juli 2013 om daar een grote Amerikaanse conferentie bij te wonen. Een hele eer dus! En ook een mooie kans om iets van de VS te gaan ontdekken!

’s Avonds maakten we ons mooi voor het galadiner. Dat ging door in een Hilton-hotel. Al heel in het begin werd Machteld naar voren geroepen, en ze mocht ook een dankwoordje uitspreken.. Ook weer heel spannend! Ilan kwam er natuurlijk direct bijstaan, maar hij had niet meer te vertellen dan: ‘En maandag terug op het werk eh!’

Toen Machteld terug aan haar tafel zat, was de eerste die haar kwam feliciteren een man van Iran. Wel heel speciaal, gezien de relatie tussen Iran en Israël! In die ene avond werd er een pak meer genetwerkt dan op de hele conferentie ;-) Het eten was wel niet veel soeps. Het hoofdgerecht was lekker op smaak gebracht, maar het was wel koud voordat het bij ons was. Ook de tiramisu kon niet tippen aan het recept uit het kookboek van de Boerinnenbond! En daar betaalden we dan 50 euro voor, foeifoei!

Ook deze avond was er een bandje om de boel wat op te vrolijken. Veel werd er echter niet gedanst, en om half 11 namen we dan ook al een taxi terug naar het hotel.

31-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagmorgen begon de conferentie dan echt. Na de presentaties van die dag had Machteld nog een afspraak met een lid van de ‘Cattle Commission’ om haar presentatie een keer door te nemen. Dat duurde langer dan gepland! Om 19u kwam ze eindelijk terug in het hotel. Ondertussen waren Tom en Liesbeth (een vroegere medestudente van Tom) op Machteld aan het wachten in de lobby.

We gingen een hapje eten in een zaakje dat Eva de dag ervoor had aangeraden. Daarna namen we een taxi naar het nieuwe theatergebouw, waar er een openingsreceptie gehouden werd. De meeste mensen daar hadden erop gerekend dat ze ook eten zouden krijgen, maar dat was dus niet het geval. Wij beklaagden het ons geen moment dat we te laat waren!

Na de receptie gingen we nog iets drinken met 2 collega’s: Andres van Tom zijn project en Rudi, een meer ervaren rot in het vak. Machteld voelde de champagne alweer, dus bestelde een lokale cola. Waaw, die was zo verschrikkelijk zoet dat ze er pijn van aan haar tanden kreeg!

Dinsdagmorgen hadden we vrij. We namen dan ook onze tijd om nog eens een wandelingetje door het centrum te maken.

Op de rechtse foto zie je een voorgevel van een huis van maar 1.3 m breed! Niet voor niets wordt dit het 'smalste huis' genoemd.

Onderweg ontmoetten we een Brit/Amerikaan die in Bratislava Engelse les gaf. Wel leuk om weer een praatje te slaan! Het hotel was echt wel ideaal gelegen, op 3 minuten wandelen van de conferentie locatie en op 10 minuutjes van het oude centrum. In de namiddag volgden we nog wat presentaties en werkten we ook aan onze eigen presentaties.. ’s Avonds was er een Slovaakse avond in de oude Markthal. Er speelde een bandje, de drank vloeide rijkelijk en er was een berg eten voorzien! Heel gezellig!

29-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen moest Machteld al om 8u paraat zijn om een cursus ‘wetenschappelijk schrijven en presenteren’ te volgen. Om de EAAP (European Association for Animal Production) bij te wonen, had ze immers een beurs gekregen. Een voorwaarde voor de beurs was om de cursus bij te wonen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Tot 18u30 hielden 3 proffen haar bezig. Er waren ca. 25 studenten in de cursus, die heel afwisselend was tussen ‘droge’ materie en groepswerken. Het was ook al direct een goede manier om wat mensen te leren kennen!

’s Avonds hadden we afgesproken met Eva – een oud-kotgenote van Tom die een jaar in Leuven op Erasmus is geweest en nu in Bratislava woont.

Eva en Victor

Eva en haar vriend Victor namen ons eerst mee naar een restaurant. Hier smulden we van onze eerste Slovaakse maaltijd. Machteld had eerst soep die in een broodje geserveerd werd.

Daarna at ze dumplings met schapenkaas en spek.

Tom had ook soep, en daarna varkensvlees met dumplings en veel saus.

Na het eten kringelden we door het stadscentrum, wandelden we de berg op naar het kasteel en dronken we nog een pintje in een bar waar ze zelf hun bier brouwden. Het was een erg goede introductie in de stad en natuurlijk een gezellige avond!

26-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag hadden we een fietstocht in de Wachau vallei geregeld. We waren met een hele groep, ca. 20 mensen. Eerst namen we de trein tot in Krems, en daar werden dan de fietsen uitgedeeld.

Tom werd aangesteld als achtervolger, wat betekende dat hij de groep moest sluiten.. En als Tom dat moet, dan volgt Machteld ;-)

Maar eerst goed insmeren natuurlijk!

Het was best grappig, maar tegelijk ook heel erg om te zien hoe sommige mensen echt totaal niet kunnen fietsen! Voor ons fietste een Russisch-Italiaans koppeltje, waarvan het meisje meermaals in de struiken vloog.. Wij vonden het tempo eerder aan de lage kant.. Maar het was wel eens leuk om gewoon te volgen en niet alles zelf uit te moeten zoeken..

Het idee achter de tour was wijn proeven. We maakten dan ook enkele tussenstops in wijndomeinen. Onze eerste tussenstop was in Dürnstein, een gezellig dorpje.

We proefden 4 verschillende witte wijnen en stonden toen al bijna op onze kop We leerden er ook bij over ‘hoe wijn proeven’.

Tom toont hoe het moet

Daarna was het tijd voor schnitzel met frietjes. We misten toch wel groentjes op ons bord! Na het eten verkenden we het dorpje en probeerden we nog schnaps en chocolade.

We vonden hier vergelijkbare chocolaatjes met die van Bart van het Chocolade-atelier in Kinrooi. De chocolaatjes worden hier echter konijnenkeutels genoemd, niet echt zo smakelijk leek ons

Daarna fietsten we weer verder. De volgende halte was een echte ‘heuriger’ – een wijntuin. Ook hier proefden we 3 verschillende wijntjes.

We namen een ferry over de Donau en fietsten weer terug richting Krems. Onderweg werd er nogmaals gestopt aan een strandje aan de Donau. Wel jammer dat het toch wat te fris was om te zwemmen.

In totaal fietsten we ca. 26 km in 7u tijd. Een afstand die we normaal in minder dan 1.5 u afleggen..  Maar het was wel een gezellige bedoening. Er waren een hoop Australiërs in onze groep, toch echt een volk apart! Velen van hen waren 2 à 3 maanden op rondreis in Europa en hadden al meer Europese steden dan wij bezocht Er was ook een meisje met haar tante aan het reizen. De tante had 5 maanden vrij genomen en was nu voor 3 weken met haar nichtje aan het rondreizen. En ze waren elkaar nog niet beu!

Rond 19u kwamen we aan in Wenen. We moesten nog even langs het hostel om onze bagage op te pikken, alvorens op de bus naar Bratislava te springen. We hadden nog net tijd om een vettige worst te consumeren.

In Bratislava moesten we nog een heel eind met onze bagage sleuren, maar op die manier zagen we wel al een heel stuk van de stad: het kasteel, de gezellige straatjes in het centrum, … Het hotel was een dikke meevaller! Echt een supergrote kamer!

26-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Na een woelige landing in Wenen, namen we een bus richting hostel. We verbleven in Hostel Ruthensteiner, een heel gezellig hostel! We waren allebei uitgeput en zochten ons bedje dan ook al op na 1 pintje Vrijdagmorgen verkenden we het stadscentrum. Het was best warm, wel 36°C, en dus vergelijkbaar met Israël!

In de namiddag bezochten we Schönbrunn Palace. We volgden een rondleiding door het paleis en verkenden daarna nog op eigen houtje de prachtige tuinen.

’s Avonds reden we met de tram over de ring, met een heleboel stops voor fotomomenten.

Ons geheugen heeft ons een beetje in de steek gelaten wat betreft bezienswaardigheden, maar hieronder volgen enkele foto's:

25-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

We weten het, veel te lang geleden dat we nog eens een berichtje geplaatst hebben.. Maar de hitte speelde ons parten, waardoor we lui werden en 's avonds profiteerden van momenten zonder computer Hieronder volgt een verslagje sinds 11 juli. Het is getypt tijdens onze vlucht naar Wenen, en foto's hebben we niet bij de hand. Wanneer we terug zijn, zal ik ook dit verslag van enkele foto's voorzien..

Dus..

Woensdag 11 juli – toen de Vlaamsgezinden niet moesten werken – hadden wij een zware dag! We moesten immers naar Jeruzalem, waar we deelnamen aan de jaarlijkse melkveehouderijconferentie. Hier presenteren onderzoekers hun onderzoek, stellen bedrijven hun nieuwe producten voor en komen veel boeren naar dit alles kijken. Tom gaf er een presentatie, en Machteld zelfs 2!

Omdat wij ons niet een hele dag kunnen  concentreren op Hebreeuws, slaan we vooral praatjes met boeren.. Zo geraakten we aan de praat met Walter. Blijkbaar had Machteld de data van zijn boerderij geanalyseerd en gepresenteerd! Hij had wat vragen over de presentatie en nodigde ons ook uit om eens een kijkje te komen nemen op de boerderij. Zijn zoon studeert zoiets als Rundveehouderij, en moet voor zijn studies ook projecten uitvoeren. We hebben gepraat over de mogelijkheid om op de boerderij ook een experiment op te zetten, waar zowel zoon als Machteld baat bij hebben Nu die afspraak nog nakomen..

Na de conferentie reden we naar het centrum van Jeruzalem. We kwamen een beetje ten zuiden van de Oude Stad uit en waren echt verbaasd hoe mooi het daar was! We parkeerden de auto in een park en wandelden door het park naar de Mamilla Wall, waar we een verjaardagscadeautje kochten en een ijskoffie dronken terwijl we mensen keken.. Jeruzalem is ook altijd een bont allegaartje van toeristen, religieuze joden, seculieren, moslims, … Daarna gingen we een hapje eten en een slokje drinken..

Rond middernacht vertrokken we weer uit Jeruzalem. Op een of andere manier hadden we ergens een afslag gemist waardoor we een heel stuk door Palestina reden. We vonden het al verdacht rustig (Geen zorgen trouwens, we reden op wegen die door Israël gecontroleerd worden, en waar we met onze Israëlische nummerplaat dus geen gevaar lopen)

Ook dit jaar waren we uitgenodigd door de ambassade om de Belgische Nationale Feestdag mee te komen vieren op het strand in Herzliya. We werden volgepropt met frietjes, kaaskroketten en chocolade-desserten! Natuurlijk waren er ook versgetapte Belgische pintjes.. Al is er nog wat werk aan de tapkunsten van de Israeli! Er werd ook een quiz georganiseerd, maar aangezien wij niet vals speelden – in tegenstelling tot vele anderen – vielen we buiten de prijzen..

Toen we thuiskwamen zat Moti buiten met wat vrienden. Zijn vrouw was op vakantie bij familie in de Verenigde Staten en hij had dringend nood aan gezelschap.. Hij herhaalde steeds dat Ruthie toch zo’n goede vrouw was Hij nodigde ons uit om ook een hapje mee te eten. Hij had goed gezorgd! En wij hebben ons dus nog wat verder vol met eten gestoken.. We hebben hem die avond ook geleerd om ‘Machteld’ uit te spreken. Anders zei hij altijd: ‘Tom en zij’. En ook al was hij op dat moment al lichtjes in de wind, hij weet het nog steeds!

De dag erna gingen we naar een festival in Haifa. In de zomermaanden wordt iedere vrijdagnamiddag om 16u zoiets georganiseerd. De stijl varieert van week tot week, maar er hangt een gezellige sfeer! En het is leuk om mensen te kijken We hebben al stevige rock gezien, maar Abba is ook al langs geweest!

Toen het festival was afgelopen (voordat de Shabbat begint), gingen we een hapje eten in de German Colony. We belandden bij ‘Garden’ restaurant, waar ze ter ere van de start van de Ramadan een speciaal menu hadden. Zoals altijd bij de Arabieren werd onze hele tafel vol met eten gezet! Smullen hoor! We vroegen aan onze ober of het niet moeilijk was om te vasten en tegelijk in een restaurant te werken. Hij bekende dat hij een christelijke Arabier was en dus niet moest vasten. Pietzak!

Op het werk merkten we wel dat Ali en Moush het wat rustiger aan deden. Niet helemaal verwonderlijk natuurlijk aangezien het ook altijd heel warm is..

Na ons etentje reden we naar HaBonim, een prachtig strand! We zetten onze tent op. Geen sinecure in het donker! We lieten onze tent open staan, zodat Tom z’n lange benen ook kon strekken. ’s Morgens werden we wakker in een zandbak, zoveel zand was er in onze tent gewaaid..

Omdat dat kamperen nogal een impulsieve beslissing was, waren we niet echt goed voorbereid.. Zo hadden we geen eten bij, en omdat we ’s morgens toch honger hadden, reden we maar snel weer naar huis.

Het leek echt een heel lang weekend doordat we op donderdagavond al ‘op sjok’ waren.. Wel leuk!

Onze werkdagen zijn gevuld met papers schrijven, data analyseren, presentaties maken, … Te saai om over te schrijven ;-)

Soms dienen zich toch nog leuke nevenactiviteiten aan. Zo hebben we een dag doorgebracht met Yitzak Simeon. Hij is ook een doctoraatsstudent van Ilan, maar hij is al wat ouder. Zijn jongste dochter is even oud als wij. We helpen hem wel eens met computerdingen en hij vertelt ons vanalles over vanalles. Op een dag nodigde hij ons uit om eens een dagje met hem op pad te gaan. Hij werkt in de extensie-service van het ministerie en staat in voor de adviezen aan viskwekerijen. Hij nam ons mee naar het enige succesvolle waterrecirculatiesysteem in Israël. Dat betekent dat het water op het einde van het circuit gezuiverd wordt en dan opnieuw gebruikt wordt. In een droog land als Israël is zo’n waterzuinig systeem wel nodig! De meeste van deze systemen zijn verlieslatend door de slechte prijzen voor de vis, slecht management, … Maar de viskweker op dit bedrijf is een hele slimme man, en hij kweekt de duurdere vis op de markt. Na dit bezoek reden we naar Newe Yam. Een investeerder wil daar een viskwekerij opstarten en Yitzak ging dus het terrein verkennen. Als je naast al het afval keek, was het echt een heel mooie plaats. Het ligt aan het strand (Yam betekent zee) en is nog niet echt toeristisch uitgebuit. Tom en ik maakten een wandeling over het strand, terwijl Yitzak en de investeerder met de auto terugreden. We spraken af in een strandbar om iets te drinken.

Yitzak ziet zijn werk als een hobby, en hij wilde er voor ons ook een beetje een toeristisch uitstapje van maken. Daarom reden we via het Carmel-gebergte terug naar huis. Maar niet zonder onderweg nog een paar keer te stoppen. We maakten een korte wandeling bij het monument ter ere van de  44 overledenen in de bosbrand van december 2010. Je ziet echt nog goed dat het gebrand heeft! Maar het is op zich ook wel mooi om te zien hoe de natuur zich weer herpakt. Onze laatste halte was Daliyat-al-Karmel, waar we een hapje aten. Ofja, een hele hap

We zijn ook een dag in Mishmar Ha’Emek geweest. De boer hier heeft problemen met de samenstelling van zijn melk (en de rest is beroepsgeheim), dus we brachten een dag door met melkstalen nemen van 50 koeien in 2 melkrobots. Is ook best een saai werkje omdat je telkens moet wachten tot de koe is uitgemolken, en dat kan wel even duren.. We praatten wel met de boer, Doron, die zopas in Londen  naar de Olympische Spelen was geweest. Hij was heel enthousiast over het spektakel, dat wij vooral op tv gevolgd hebben..

Israël won geen medailles. Dus zetten ze de kranten maar vol met het nieuws dat een joodse Amerikaanse turnster een medaille gewonnen had.. En we hoorden ze ook zeggen: ‘Achja, wij horen toch bij de Verenigde Staten..’ Jaja..

Machteld is sinds kort ook betrokken bij een voederexperiment. Een voederproducent beweert dat hij een additief geproduceerd heeft dat je onder het voer kan mengen met als doel de koeien te ‘lokken’. Dit is bijvoorbeeld belangrijk bij een melkrobot. De koeien mogen dan op hun eigen tempo de robot bezoeken, maar sommige koeien halen daardoor hun potentieel niet. Als er een lekker voertje op hen ligt te wachten, komen ze misschien sneller de robot in. Het experiment houdt in dat we testen of het voeder met additief de voorkeur krijgt tov normaal voer. Het wordt nu eerst getest bij stierkalveren. Concreet betekent dat dat Machteld om de dag ’s morgens om 7u op het werk komt, in haar laarzen schiet en naar de stal gaat. Het experiment wordt uitgevoerd in voerstations die kunnen meten hoeveel, hoeveel keer en hoe lang elk kalf heeft gegeten. Het eerste werk is dan de overschot van de dag ervoor uit de voerbakken scheppen. Daarna rijdt Moush of Ali met de voermengwagen rond om het voer te verdelen. Daarna wordt opgeschreven hoeveel voer er verstrekt is. Op basis van die hoeveelheid wordt het additief afgewogen en dat wordt dan met de riek onder het voer gemengd. Daarna volgen er nog wat taakjes op de computer. Zo wordt er gekeken of en hoeveel alle kalveren hebben gegeten, maar ook herkauwgedrag, activiteit en lichaamsgewicht worden nagegaan. Alle gegevens worden dan met de computer verwerkt. Machteld vindt het echt geweldig om een uurtje per dag buiten te werken

Omdat we in huis vaak baden in het zweet, gaan we soms ook op het terras van huisbaas Moti zitten. Dan kijken we een filmpje, leest Machteld een boekje terwijl Tom een sudoku oplost, of we spelen gezelschapsspelletjes. Rummikub is een topper! Moti zag ons eens spelen en was zo enthousiast dat hij mee kwam spelen. Telkens als we hem nu zien, vraagt hij wanneer we nog eens gaan Rummikubben

Woensdag 15 augustus was weer zo’n dag dat wij moesten werken. We hadden met Ephraim afgesproken in Bet Dagan om onze voortgang te bespreken. Nu Ephraim op pensioen is, is het soms moeilijk om hem te strikken, dus we moeten profiteren van iedere mogelijkheid voor zijn wijze woorden. Omdat we de dag erna naar Ramla moesten voor een nieuw visum voor Tom, besloten we de nacht in Tel Aviv door te brengen. Ook een ideale gelegenheid om nog eens te winkelen, wat wel nodig was met de conferentie in Bratislava in het vooruitzicht.. We hadden een gezellig hostel geboekt (Florentine Hostel), met echt een supergrote kamer! We kregen te horen dat die kamer nog maar een week in gebruik was, en dat was ook wel te ruiken aan de verflucht Na een hapje gegeten te hebben in een wijnbar, bleef er uiteindelijk niet zoveel tijd meer over om te winkelen. Toch slaagden we erin enkele stukken te scoren. Het is wel echt handig dat grote winkelcentra iedere dag – behalve Shabbat- open blijven tot 22u!

Ons hostel lag (zoals de naam al laat vermoeden) in het Florentine district van Tel Aviv. Een buurt die we nog nooit verkend hadden. Daar moest dus verandering in gebracht worden. Florentine ligt eigenlijk helemaal niet op het typische toeristenpad. Het is een beetje een industriële buurt en ligt een eindje van het strand, de grote winkelstraten of de haven. Toch was er ’s avonds heel wat te beleven! Het ene gezellige cafeetje na het andere! We belandden in een zaakje waar ze veel Belgische bieren hadden en we dronken allebei “Kasteel Rouge”. Een feest voor de smaakpapillen!

’s Morgens ontbeten we ook in Florentine. Ongelooflijk hoeveel mensen een hond hebben! Op straat zag je ook overal drinkbakjes staan voor de honden, waar ook duiven gretig gebruik van maakten.. En in een grootstad als Tel Aviv zie je natuurlijk ook heel wat speciale figuren rondlopen..

Rond 9u30 waren we terug in Bet Dagan waar we nog eventjes werkten voordat we naar de visumdienst gingen. Mooi op tijd kwamen we op de afspraak, maar al snel bleek er een probleem te zijn. De mevrouw kon geen nieuwe visumaanvraag vinden. Paniek natuurlijk! We snapten er ook niets van; op het werk was ons immers verteld dat de procedure rond was.. We probeerden naar Sinaya te bellen. Zij is verantwoordelijk voor de visums van alle buitenlanders op ons werk en is een goede vriendin van de mevrouw van de visumdienst. Helaas had zij net die dag een dagje vrij. We reden dan maar terug naar Bet-Dagan, waar we op zoek gingen naar Ruthi, die instaat voor Tom z’n uitbetalingen. Zij snapte er ook niets van en toonde ons ook alle papieren. Ook zij probeerde nog eens naar Sinaya te bellen, die nu gelukkig wel opnam. Zij wist direct wat er aan de hand was en had ook al de mevrouw van de visumdienst aan de lijn gehad, die ook duidelijk verveeld zat met de zaak.. Blijkbaar was er een of ander nummer veranderd en was dat nummer nodig om Tom z’n nieuwe visumaanvraag op te sporen. We reden dan maar weer terug naar Ramla. Daar werd een uitzondering voor ons gemaakt, want normaal sluit de dienst om 12u. En intussen was het half 2 Eind goed, al goed – Tom heeft een nieuw visum en kan er weer een tijdje tegen.. In oktober is het Machteld haar beurt!

Vrijdagavond 17 augustus hielden we een barbecue op het strand. Machteld had een kool-wortel-salade en een pastasalade met o.a. noten en rozijnen bereid, en we hadden kippenlapjes en gehaktballetjes. In tegenstelling tot onze vorige bbq-poging ging het aanmaken nu als vanzelf. De wind op het strand zorgde ervoor dat het vuur aanwakkerde en aangewakkerd bleef. We denken dat het ook wel te maken had met de kwaliteit van de kool. De vorige keer marcheerde dat van geen kanten, ondanks al onze verwoede pogingen. Daarmee dat onze vorige poging al meer dan een jaar geleden was In dit geval was de eeuwig geduldige Tom eens de ongeduldige ;-) We hadden ook onze luchtmatras meegenomen, en na ons lekker avondmaal keken we naar de vallende sterren. Heel leuk!

De wekker de dag erna was dan ook zeer pijnlijk, maar de plicht riep en Machteld vertrok naar de boerderij.. De rest van de dag rustten we wel lekker uit

Zondagavond reden we even naar Lev HaMifrats. In dit winkelcentrum ligt ook onze cinema (waar we een tijdje geleden naar Spiderman zijn gaan kijken, leuk!). Maar nu gingen we er om te winkelen. Bij een nieuwe outfit horen immers ook nieuwe schoenen!

Maandag 20 augustus vernieuwden we ons huurcontract! We mogen dus nog een tijdje blijven We lieten Moti en zijn dochter ook satellietbeelden (van GoogleMaps) zien van onze ouderlijke bedrijven. Ze waren nogal onder de indruk van al het groen in onze omgeving! Maar vooral ook van het feit dat er in de directe omgeving geen andere huizen staan Het concept van stal aan het huis gebouwd vinden alle Israëli ook maar gek. Maar met de open stallen van hier is dat natuurlijk ook moeilijk..

’s Avonds sloeg Machteld via skype een babbeltje met mama, papa, en tot haar grote verrassing waren ook tante Miet en oma even van de partij! Altijd leuk om mensen terug te zien, al is ‘the real deal’ natuurlijk nog beter!

Omdat we voor 10 dagen op conferentie zouden vertrekken, leek het ons een goed idee om de frigo nog eens leeg te eten zodat we bij terugkomst zeker geen beschimmelde tafereeltjes aantreffen. Op woensdagavond hadden we echter geen eten meer, en moesten we ons eten dus elders zoeken. Het werd het BBB hamburgerrestaurant. De hamburgers zijn toch wel van de betere stukjes vlees die in dit land te krijgen zijn! Het smaakte dus!

Donderdagmiddag pikte Avraham de taxichauffeur ons op om ons naar de luchthaven te brengen. De komende 10 dagen zullen we in Wenen/Bratislava verblijven. We wonen er de EAAP conferentie bij. EAAP staat voor European Association for Animal Production. We zullen er ook allebei een presentatie geven over ons onderzoek. De conferentie heeft ook een heleboel nevenactiviteiten. Zo zal Machteld op zondag een workshop over wetenschappelijk schrijven en presenteren volgen. Tom moet die dag zijn plan trekken.. Van maandag t.e.m. donderdag zijn het overdag lezingen. Avonden worden ingevuld door een welkomsreceptie, een Slovaakse avond en een galadiner. We zullen niet stilzitten! Vrijdag maken we een uitstap naar enkele Slovaakse boerderijen. De dagen voor en na de conferentie houden we vakantie. Het eerste weekend zullen we Wenen bezoeken en voor het tweede weekend hebben we een auto gehuurd om het Slovaakse platteland te verkennen. Een oud-kotgenote van Tom (een Erasmusstudente) woont en werkt nu in Bratislava, en zij heeft ook voorgesteld om ons rond te leiden. We kijken alleszins heel hard uit naar ons tripje!

Als u op dit punt nog steeds aan het lezen bent: proficiat.. Als u al de rest heeft overgeslagen en gewoon naar beneden bent gescrold: ook proficiat ;-) Wanneer we terug zijn, zullen we weer veel te vertellen hebben en een uitgebreid verslag met veel foto’s proberen te plaatsen!

Tot horens!

Groetjes vanuit ons hostel in Wenen!

Machteld & Tom

23-08-2012 om 22:23 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen trokken we er nog eens met de ferry op uit. Deze keer deden we de Golden Horn, dit is het gedeelte van de Bosphorus dat meer naar het binnenland gaat en zo een natuurlijke haven vormt. We vaarden helemaal tot op het einde, tot in Eyüp. We waren blij verrast met dit mooie plaatsje! Allemaal gezellige straatjes, vriendelijke mensen, de prachtige Eyüp Sultan Moskee en het mausoleum, …

We namen de ferry een stukje terug tot Ayvanseray, waar we de buurten Balat en Fener verkenden. Ook hier waren de mensen supervriendelijk!

In de namiddag wandelden we terug richting hotel. Een eindje voor ons liep een schoenenpoetser die opeens een van zijn borstels verloor. We raapten hem op,  en holden achter de man aan. Hij was heel blij met zijn borstel en bood aan om Toms schoenen te poetsen.

Daarna was ook Machteld aan de beurt. Uiteraard begon hij dan een verhaal over zijn zieke kindje.. En hoewel we hem graag wat geld hadden toegestopt, heeft hij ons echt in t zak gezet. In t vervolg gooien we de borstel wel in de rivier.. We weten allebei zo goed dat we niet opgewassen zijn tegen zo’n mensen, en vermijden ze meestal dan ook, maar zo nu en dan laten we ons vangen.. We waren wel een beetje bang dat we niet meer gingen toekomen met ons beperkte budget.. Gelukkig bleek de bus naar de luchthaven ineens goedkoper dan gedacht, dus het kwam allemaal in de sacoche!

Maar we waren nog niet vertrokken! We pikten in ons hotel de bagage op en verfristen ons even. Daarna namen we de ferry naar Kadiköy. Deze buurt ligt in het Aziatische gedeelte van de stad. Omdat het al wat later was dan we oorspronkelijk gepland hadden, werd onze afscheidslunch gegeten in een fastfoodketen – die overigens nergens zo efficiënt zijn als in België of omringende landen. Met nog een paar lira’s op zak kocht Tom nog een niet-zo-lekker ijsje en Machteld een verrukkelijk rijsttaartje.

28-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag rinkelde onze wekker rond 8u. Na het ontbijt wandelden we over de Galata-brug –waar jong en oud een poging waagt om te vissen, met wisselend succes- om de ferry te nemen voor een tochtje over de Bosphorus.

We waren goed op tijd en bemachtigden dan ook een leuk plaatsje op het dek. Aan weerszijden van de Bosphorus staan prachtige gebouwen, en het is ook echt een ideale ontsnapping uit de drukte van de stad. Na anderhalf uur cruisen stapten we van de ferry in Sariyer.

Na een lunch met uitzicht op de Bosphorus wilden we een bus richting zuiden nemen. Nietsvermoedend stapten we op de bus. We wilden de buschauffeur geld overhandigen, maar hij gesticuleerde dat hij geen geld kon aannemen. Hij kreeg echter niet uitgelegd wat we dan wel moesten doen. Een andere passagier schoot ter hulp. Hij vroeg ons geld, spurtte weg de hoek om, spurtte 15 seconden later weer terug – en de bus bleef mooi wachten- met onze ticketjes en het wisselgeld. Of over vriendelijkheid gesproken.. Daar kunnen ze in andere landen nog iets van leren!

We stapten van de bus in Rumeli Hisari. We hadden het idee om hier Rumeli Hisari – een fort uit de 15^e eeuw te bezoeken. We wisten in eerste instantie niet goed waar de ingang was, dus we begonnen te klimmen. Helaas was de ingang niet boven op de berg, dus we moesten weer naar beneden taffelen. We waren onder de indruk van dit fort. Er waren haast geen andere toeristen, het uitzicht was er magnifiek en we genoten eventjes van de rust.

Daarna wandelden we naar Bebek waar we van het lokale bier proefden, naar Arnavutköy waar we een ijsje aten, naar Ortaköy waar we in de gezellige drukte ons avondmaal nuttigden in restaurant Tipsy. De jongeman die ons naar binnen lokte sprak ook een aardig mondje Nederlands, geleerd van zijn ex-vriendin uit Leiden. Het restaurant was echt een hippe zaak, met een eigen dj, kitscherig meubilair, … Er zat ook gezin – ouders en 2 tienerzonen- waterpijp te roken. Dat vonden wij toch maar gek..
Intussen hadden we dus uitgevogeld hoe het bussysteem werkte, en we waren maar wat blij dat we een bus konden nemen naar ons hotel. Een wandeling van 7 km in het best wel warme Istanboel eiste zijn tol Aangekomen in het hotel fristen we ons op en vertrokken we naar de Nargileh-straat. Deels omdat we gezien hadden dat er hier grote schermen hingen om zo de voetbal te kunnen volgen, deels omdat het dicht bij het hotel was, en deels omdat we graag een waterpijp wilden roken. Voor (bijna) alles moet er immers een eerste keer zijn!

Op deze straat vind je het ene waterpijpcafé na het andere! Het ziet er heel gezellig uit! Het roken op zich zorgde voor hilarische tafereeltjes. Omdat Toms nood aan bier groter was dan de nood om het einde van de match te zien, vertrokken we op zoek naar bier. We vonden een cafeetje in Karaköy, dicht bij het hotel. Na het nuttigen van wat gerstennat, nestelden we ons op een bankje aan het water om ‘Istanboel by night’ te kunnen aanschouwen. Heerlijk!

27-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Ons ontbijt bestond uit vers brood, een eitje, groenten, olijven, verschillende kazen en plakjes salami. En thee natuurlijk. Daarna bezochten we het oude stadsgedeelte: Sultanahmet. We wandelden langs de Hagia Sophia en werden ontmoedigd door de gigantische rij mensen. We liepen wat verder naar Topkapi Palace, waar de rij gelukkig een pak minder lang was. Het Topkapi-paleis was 400 jaar lang de hoofdverblijfplaats van de Ottomaanse sultans (van ca. 1465 tot ca. 1856). Je kan er belangrijke items uit de moslimwereld vinden, zoals de mantel en het zwaard van de profeet Mohammed. Terwijl we aan het rondlopen waren in het museum, herinnerden we ons weer dat we eigenlijk toch niet zo’n museum-mensen zijn Na 2u hielden we het dan ook voor bekeken.


Alvorens onze stadstocht verder te zetten, aten we een hapje – een soort pizza met kaas, tomatensaus  en vlees.


Daarna bezochten we de Hagia Sophia. De Hagia Sophia is een voormalige kathedraal uit het Byzantijnse rijk. Eeuwenlang was het de grootste kathedraal ter wereld. Na de verovering van Constantinopel (Istanboel dus) door de Ottomanen in 1453 werd de Hagia Sophia een moskee. Na de verovering van Constantinopel werden alle moskeeën in het Ottomaanse Rijk gebouwd naar het voorbeeld van de Hagia Sophia. Waaw, een ongelooflijk gebouw!



Na hier een klein uur rondgedarteld te hebben, trokken we naar de Blauwe Moskee. Tom werd er gehuld in een blauwe doek om zijn knieën te bedekken. We kregen ook een plastic zakje om onze schoenen in te stoppen; er wordt immers verwacht dat je op blote voeten of op kousen de moskee betreedt. Een moskee is toch echt iets heel anders dan een kerk! De mensen blijven er gezellig zitten om te koffiekletsen!

). Dit is een ondergrondse wateropslagplaats uit de 6^e eeuw, aangelegd door keizer Justinianus. Het is echt een enorme ruimte (143 op 65 m, 9 m hoog; 80 000 m³). In de cisterne staan 336 zuilen, die het geheel van binnen het aanzicht van een basiliek lijken te geven. 2 zuilen staan op een sokkel met het hoofd van Medusa. Mooi! De reden en de oorsprong van de hoofden zijn onbekend. Na dé attracties van Istanboel waren we echt blij verrast met de cisterne.


Na een dagje kuieren in de oude stad, namen we de tram terug naar ons hotel. Daar deden we een klein dutje  voordat we naar de nieuwe stad gingen. We namen de Tünel – ondergrondse metro- naar Istiklal Caddesi. Het was niet zozeer de afstand die ons tegenstak, maar wel de enorme helling! Istiklal Caddessi is een van de bekendste straten van Istanboel: ze is verkeersvrij en voorzien van winkels, café’s, boekenwinkels en bibliotheken, cinema’s, restaurants, …


Je kon er over de koppen lopen! We vonden een restaurantje waar we allebei kebap bestelden. We kozen bewust voor een kleine maaltijd zodat we nog veel plaats over hadden voor een dessert Hiervoor belandden we bij Mado, en het was smullen!


We waren nog net op tijd om de laatste metro terug naar ons hotel te nemen.

26-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Nog voor we goed en wel in slaap gevallen waren, moesten we alweer opstaan. In het holst van de nacht - 4u30 – vertrok immers ons vliegtuig richting Istanboel! Vanuit Israël is dit nog geen 2u vliegen! In de luchthaven kochten we een visum, lieten we onze paspoorten stempelen en nestelden ons daarna op de bus richting centrum. Onderweg was er een gigantische file, waardoor de busreis uiteindelijk langer duurde dan de vliegtuigreis.. Maar we konden onderweg toch genieten van het uitzicht! Het viel ons op dat het overal nog behoorlijk groen was, dat er geen afval naast de wegen te bespeuren viel en dat de chauffeurs opvallend goed met hun hand van de claxon bleven. (Dit is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer als je Israël gewoon bent )


We werden afgezet in Taksim en wandelden verder - via het voetbalstadion van Besiktas - naar ons hotel Portus House.
Nadat we ingecheckt hadden, aten we een hapje in Namli Gurme – een zelfbedieningsrestaurant met allerlei kazen, vlees, groenten, brood, … Heel lekker!


Daarna wandelden we richting Kabatas om daar een ferry te nemen naar de Prinseneilanden. Na ons nachtelijk avontuur vonden we dat we een rustig dagje –niet te veel wandelen dus- verdiend hadden We namen de ferry helemaal tot op het einde, tot op het eiland Büyükada.


De Prinseneilanden zijn heel pittoresk. Er rijden geen auto’s rond (alleen een vuilniswagen en een ambulance), maar het vervoer gebeurt allemaal met de boot, de fiets, te voet, of met paard en kar. Niet zo handig als je aan het verhuizen bent, of net een nieuwe matras gekocht hebt..


We wandelden langs het water, dronken een Efes-biertje, fietsen rond het eiland met een huurfiets, aten een lekker dessertje, fietsen nog wat verder en sloten de dag af met vis als diner.



Het viel ons op dat we maar weinig ‘bekende’ talen herkenden bij de toeristen. Er werd echt amper Engels, Duits, Frans of Nederlands gesproken. Ook het personeel in de restaurantjes legden alles uit door te gesticuleren.



Op de terugweg scheet er een vogel op Machteld haar slipper. De man tegenover ons begon in zijn portemonnee te  graaien en toonde ons een kaartje van een Kerstshow. Hij wees de vogel aan, wees toen naar de slipper en toen we beaamden dat het inderdaad vogelstront was begon hij keihard te lachen


Die avond waren we heel blij toen we eindelijk ons bedje zagen! We besloten dat we beter goed konden uitrusten om zo fit te zijn om de stad te verkennen.

25-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld