Vandaag zijn we er met de fiets op uit getrokken. Donderdag vroeg Ilan ons of wij interesse hadden om mee te doen aan de fietshappening in Kinneret (vergelijkbaar met de Gordel). Deze fietstocht gaat helemaal rond het meer van Galilea, een tocht van 65km. Een paar weken geleden had hij er ons al voor warm gemaakt, dus ook nu waren we nog steeds geïnteresseerd. Donderdagavond na het werk zijn we met hem meegereden om de fietsen van zijn broer en schoonzus op te halen. Deze mensen waren weer zo vriendelijk hun fiets te lenen aan ons. Al snel bleek dat er ene fiets kapotte band had, dus die moest nog hersteld worden. We kregen ook de fietsdraagrek mee van Ilan. Hij had die spiksplinternieuw gekocht, maar nog nooit gebruikt. Het duurde dan ook even eer wij hem fatsoenlijk op de auto hadden gemonteerd Maar we zijn uiteindelijk toch veilig thuis geraakt.
De volgende morgen, vrijdagochtend, moesten we er alweer vroeg uit omdat we naar de bank moesten. De bank opent om 08u30, maar er staat dan meestal al een lange rij aan de deur. We moesten naar de bank om er onze limiet op onze kredietkaart te verhogen. Het systeem van een gewone bankkaart kennen ze hier nog niet zo goed, vandaar hebben we een kredietkaart. Maar de limiet van deze kaart ligt op 2000 NIS, oftewel 400: niet veel dus! Ze hebben nu voor 1 maand onze limiet verhoogd tot 6000 NIS, omdat wij nog geen inkomen konden voorleggen. En Tom heeft een hogere limiet nodig om zijn vliegtuigtickets te kunnen boeken. De meeste vluchten kosten immers al meer dan 2000 NIS.
Na onze bankzaken geregeld te hebben, is Machteld thuis gebleven om het huishouden te doen, terwijl Tom naar de boerderij van Ilan zijn ouders was gereden. Daar kon hij immers materiaal vinden om de fiets te herstellen. De vader van Ilan kwam Tom begroeten en toonde hem waar al het materiaal lag. Hij vertelde er ook nog vanalles bij, maar daar heeft Tom niet veel van verstaan Na een poosje klommelen was de klus geklaard en waren de fietsen 'race'-klaar!
Zaterdag morgen moesten we voor dag en dauw al uit de veren. Om 04.30 ging de wekker al af! We moesten immers op tijd vertrekken naar Kinneret, omdat de wegen afgesloten zouden worden rond het meer van Galilea. Dit evenement startte ook al om 07.00u 's morgens en het was ook al een klein uurke rijden alvorens we daar waren. Het vroege startuur werd zo ingesteld om de warmte na de middag voor te blijven. Om 5u15, na het vastmaken van de fietsen op de draagrek, vertrokken we op onze tocht naar Kinneret. Met de schrik om ons hart welteverstaan, want de draagrek-constructie leek ons toch wat simpel te zijn. %%%FOTO2%%%
Onderweg kwamen we gelukkig ook andere auto's tegen die fietsen hadden geladen, dus was het gemakkelijk om onze bestemming te vinden. We hadden immers geen idee waar het te doen was. Ilan had ons immers enkel gezegd: "in het zuidelijkste punt van het meer". We gelukkig snel een parkeerplaats die ook nog eens dicht bij de start lag.
Voor de start moesten we eerst de inschrijving passeren. Natuurlijk was ook hier weer alles in het Hebreeuws, dus wisten we niet goed waarheen. De gouden tip is dan: Volg de massa! Aan de inschrijfstandjes werden we eerst doorverwezen omdat deze geen Engels sprak, dus moesten we opnieuw aanschuiven in een andere rij. Daar werden we gelukkig wel geholpen, en voor 200NIS was de zaak beklonken. We reden dan ook direct door naar de start. Nadat we onze helm hadden opgezet (dat was verplicht!), begonnen we aan onze 65km lange tocht.
Deze tocht ging dus helemaal rond het meer van Galilea. Dat wil zeggen dat je aan de ene kant het meer had, en aan de andere kant de bergen. Dit was ook de eerste keer dat we onder zeeniveau hebben gefietst! Wie kan dat nog vertellen? En je moet ook niet denken dat de weg hier vlak is. Nee hoor! De hele tijd ging het op en af, met 2 keer toch een venijnige helling onderweg. Langs het parcours was er gelukkig ook waterstandjes voorzien, waar we ons konden verfrissen. Onderweg zijn we ook een paar keer gestopt, enerzijds om wat te eten, en anderzijds omdat we niet meer verder konden. Het deed, vooral naar het einde toe dan, toch wel wat pijn aan de beentjes. Na 25km kwamen we ook Ilan tegen met zijn twee oudste kinderen, Algom en Sheket. Ze stonden te rusten aan de top van de eerste beklimming, en boden ons een koekje aan. Dat was zeer welkom! We zetten vervolgens onze tocht verder, en na 3.5 uur bereikten we de finish! We kregen er een zakje met wat versnaperingen, en een zuur verdiende medaille!
Rond de middag hebben we dan het nuttige aan het aangename gekoppeld: omdat we toch al aan het meer van Galilea waren, zijn we ook maar een duik in het verfrissende water gaan nemen. Onderweg hadden we enkele mooie strandjes gezien, en dus reden we er met de auto naar toe. Ze hadden de weg immers al weer opengesteld voor het verkeer nadat iedereen vertrokken was. Op 6 november gaan zwemmen in openlucht, dat was ook weer iets nieuws wat we nog nooit gedaan hadden. Het water was wel wat frisjes, maar toch was het heel aangenaam. Na onze frisse duik hebben we op het strand onze boterhammen opgegeten, en zijn we terug naar huis gereden.
Eerst zijn we nog de fietsen gaan afzetten bij Ilan zijn broer, en daarna de draagrek gaan afzetten bij Ilan zelf. Daar kwam Shuli ons vertellen dat Ilan gevallen was, en dat hij zijn arm niet meer kon bewegen. Het klonk toch heel erg pijnlijk! Wij reden dan verder naar huis, en daar merkten we dat de zon toch aardig zijn best had gedaan. Machteld heeft toch weer een mooi kleurtje gekregen 's Avonds kregen we ook nog telefoon van Ilan. Hij vertelde ons dat hij zijn arm gebroken heeft, en dat hij morgen naar het ziekenhuis moet om er een gips rond te laten leggen. Erg voor hem, vervelend voor ons, want nu moeten wij morgen alleen naar Bet Dagan zien te rijden!
Dit was het weer voor vandaag. Het was weer een hele boterham, maar nu zijn jullie ten minste weer op de hoogte van onze avonturen! Groetjes!
Vandaag gaan we jullie wat meer vertellen over de winter in Israel. Deze begint namelijk op 1 november, vandaag dus! Maar eerst wat over onze afgelopen twee dagen... In tegenstelling tot de mensen in Europa, hebben wij dus nu wel een werkdag. Het feesten is de eerst komende weken niet meer aan ons besteed. Gisteren was Machteld weer de hele dag naar Bet Dagan geweest samen met Ilan. Dat betekende dus weer vroeg opstaan! Om 05u30 bracht Tom Machteld naar Ilan zijn huis. Tom had immers ook besloten om vandaag eens gelijk met Machteld op te staan. Enerzijds uit sympathie, en anderzijds omdat hij anders te voet (20 min stappen) naar het werk moet . Hij had ook veel werk, want in Leuven hadden ze hem een serieuze 'To-Do'-lijst meegegeven. En vroeg opstaan was dan ook aangeraden! Machteld had ondertussen weer vergaderingen gepland staan met Ephraim en Ilan, zodat deze twee haar op weg zouden kunnen helpen met haar paper. Maar deze twee komen dus echt niet overeen! Ephraim beziet alles vanuit het fysiologisch standpunt, terwijl Ilan een ingenieur is. En klinkt het niet, dan botst het wel! Maar ja, aangezien Ephraim nu nog de baas is (binnenkort vertrekt hij op sabbatical naar Florida), zal Machteld toch vooral de visie van hem volgen.
Ilan had ook een gesprek met een van zijn thesis studenten. Dit meisje, of deze jonge vrouw zat echter nog bij het leger, en volgde een speciaal programma. Het is namelijk zo dat als je heel goed kan leren, maw als je een genie bent, dan mag je eerst je studies aanvatten en dus je 'bachelor' of 'first degree' behalen. Na je bachelor moet je dan naar het leger, en nu dan wel voor een extra jaar: normaal moeten vrouwen 2 jaar, mannen 3 jaar, dan moeten de briljante vrouwen dus 3 jaar legerdienst doen en de mannen 4 jaar. Deze vrouw heeft dan na 2 jaar haar legerdienst onderbroken om haar master studies aan te vatten (en ne kleine te krijgen), en dit jaar gaat ze dus haar derde jaar legerdienst afmaken samen met haar master thesis. Dat dit samen gebeurt is uitzonderlijk, want normaal gezien zou ze vorig jaar al afgestudeerd zijn, maar dat was haar niet gelukt. Maar enfin, door dit gesprek moest Machteld dus weer langer in Bet Dagan blijven, en bijgevolg kwam ze pas tegen 19u terug.
Maar eigenlijk was het ook maar goed ook dat ze zo laat terug was, want ondertussen kon Tom de afwas van het weekend doen en al aan het eten beginnen. Maar terwijl hij aan het afdrogen was, viel plots de stroom uit in de hele straat. Toch een beetje in paniek, zocht Tom de huisbaas Moti op. Deze kon hem met hand en tand uitleggen wat er aan de hand was, en gaf hem ter geruststelling 2 kaarsjes mee. Tom maakte het gezellig door nog enkele kaarsjes aan te steken, zo kon hij verder afdrogen en de patatten schillen Tegen 19u kreeg hij ook bericht van Machteld dat ze bijna terug was bij Ilan, dus vertrok hij met de auto om haar te gaan ophalen. Maar onderweg sloeg het noodlot toe! Hoewel ze zeggen dat een kat zeven levens heeft, bleek deze ene aan zijn laatste bezig te zijn... Op een onverlichte weg liep deze ook nog eens zwarte kat, onwetend voor de auto van Tom in, en het kwaad was geschied Het kon ook niet uitblijven dat het ooit zou gebeuren. Er lopen hier namelijk zo veel katten rond, en elke dag ligt er wel ergens een kattenlijkje langs de baan...
Terug thuis gekomen wist Machteld niet wat ze zag. Ze dacht al dat Tom in een romantische bui was, maar al snel had ze door dat de stroom was uitgevallen. Jammer voor Tom dat ze er niet mee weg was Ze was ook blij om zien dat het eten al klaar was, dus deze keer kon zij haar voetjes gewoon onder tafel schuiven voor wortelpuree met vis!
Vandaag moesten wij dus, in tegenstelling tot de meesten onder jullie, wel naar het werk. Machteld hield zich vooral bezig met het schrijven van haar paper. Tom ging daarentegen vandaag op zoek naar een geschikte boerderij voor zijn volgende experimenten. De experimenten in zijn eerste boerderij moeten nog beginnen, maar de zoektocht naar de tweede is al begonnen. Ilan had een lijstje gekregen met boerderijen die we allemaal eens moesten afgaan, en vandaag zouden we dus naar de eerste gaan, eentje die in de buurt ligt (ca 10 min rijden). Tom stond versteld toen hij er aankwam: een bedrijf met meer dan 1000 koeien! Er stonden wel 10 stallen met elk meer dan 100 koeien, en er werkten op dat moment een stuk of 10 mensen tussen de dieren. Het bedrijf lijkt mits enige aanpassingen wel geschikt te zijn voor zijn experimenten, maar ze wachten toch nog even af hoe het er bij de andere bedrijven uitziet. In de namiddag kreeg Tom de opdracht zijn computer en camera's gereed te maken, want morgen worden ze geïnstalleerd op de boerderij.
Vandaag, 1 november, is ook officieel de winter begonnen in Israel. Dit houdt in dat het nu bijv verplicht is om altijd je lichten op te zetten wanneer je met de auto rijdt. Het weer is hier nu ook wel veranderd: de 30°C halen we hier nu niet meer. Maar om nu te zeggen dat het nu al koud begint te worden, dat gaat nu toch wel een brug te ver We lopen toch nog steeds in ons T-shirt rond.
Gisteren wilden we ook wel even (heel even maar hoor ) dat we in België waren, want dan konden we tenminste een uur langer slapen. Hier hebben ze de klok immers eerder al omgezet naar wintertijd (half september). Bijgevolg lopen wij nu dus 1 uur vóór op jullie, wat normaal is (GMT +2 tov GMT+1) . Wanneer ze hier de klok hier nog eens verzetten is ons nog niet duidelijk. Dat is immers afhankelijk van de maan, en dus niet in een vooraf bepaald vast weekend. Maar daar zullen we vroeg of laat wel achter komen.
Deze avond heeft Machteld ook een cake gebakken. De bedoeling was goed, het resultaat was wel even iets minder. We moeten nog uitvinden hoe de oven precies werkt, want de cake was aan een kant zwartgeblakerd. Voor de rest zag de cake er wel goed uit, met een mooi korstje en zo. Maar toen we hem uit de oven haalde, begon het deeg er uit te druppen... Oeps! Maar opeten doen we hem toch, hij is veel te lekker om zo maar weg te smijten!
Eindelijk is Tom terug thuis! Maar we zullen beginnen bij het begin...
Wat de trip van Tom betreft, hij moest dus naar Leuven om er een trainingsprogramma te volgen. Maandag landde hij in Luik, en werd hij om 5u opgehaald door zijne pa (merci papa!). Na zijn straffe verhalen verteld te hebben aan zijn ouders, kwamen opa en oma ook al aandraven. Zij wilden het verhaal ook wel eens horen. 's Middags had de mama weer voor eten gezorgd, zo in het genre van 'alles bij elkaar ist wel goe' ;-p Niet dat dat slecht smaakt hoor... In de namiddag was Tom dan zijn 'schoonouders' gaan bezoeken. Hij besloot zelf te rijden, maar dat viel niet mee hoor. Hij was blijkbaar al goed vertrouwd met zijn auto in Israel, die een automatische versnellingsbak heeft! Met als gevolg dat hij soms in 4e versnelling over de rotondes vloog! Maar eind goed, al goed: zonder kleerscheuren kwam hij aan. Zij waren natuurlijk wel blij hem terug te zien, maar hadden toch liever Machteld zien verschijnen
's Avonds reden de ouders Tom dan naar zijn hotel, waar hij dan ook direct ging slapen. Hij had immers geen oog dicht gedaan op het vliegtuig, en was dus al meer dan 40uur wakker. En het is toch ook wat anders dan op kot zitten, zo op hotel zitten in Leuven Lekker decadent!
's Morgens bij het ontbijt kwam Tom al enkele mensen van zijn project tegen, en dus schoven ze samen aan de ontbijttafel. Om half negen werden ze opgehaald, en begon hun trainingsdag. Deze bestond vooral uit lessen, discussies en presentaties. Tijdens de koffiepauzes werden we dan ook nog eens getrakteerd op lekker eten... mmmhhh! We zijn nu ook al met 7 studenten in het project (dus nog 4 open posities), en ze komen van over de hele wereld: Hongarije, Chili, China, Algerije, Azerbeidzjan, Brazilië, en België natuurlijk. 's Avonds zijn we gaan eten in een Italiaans restaurant met de proffen en begeleiders: lekker en gezellig! Daarna ging Tom door naar de 24urenloop in Leuven om te supporteren voor LBK, zijn oude studentenkring. Hij sprak er af met Melissa en Neger, twee oude kotgenoten van hem. Onderweg kwam hij ook nog enkele bekenden tegen, best wel gezellig om ze terug te zien. Oja, nog iets: in het begin vond Tom de regen nog wel plezant, want het was immers al geleden dat hij dat nog eens gezien had, maar toen hij door de regen terug naar zijn hotel moest, was de liefde weer rap bekoeld!
's Anderendaags was het bijna een kopie van de vorige: voormiddag lessen, en namiddag discussie over de thema's van het project. 's Avonds ging Tom echter wel zijn eigen weg. Hij had namelijk afgesproken met zijn oude thesis-vriendjes Danny, Tim en Jasmine om samen iets te gaan eten en drinken. Een blij weerzien was het gevolg!
Donderdag moest Tom zijn dag opvullen alvorens naar de luchthaven af te reizen. Hij ging daarom naar het labo om er te spreken met zijn begeleider en Eduardo, de Braziliaanse medestudent op zijn project. In de gangen werd Tom geregeld tegengehouden door mensen die zich afvroegen hoe hij het er vanaf bracht in Israel. Best wel leuk om zoveel mensen te kennen! 's Middags had Tom een afspraakje met Machteld, de vriendin van Machteld, en ook wel een beetje van mij . Kun je nog volgen? Samen zijn we dus gaan eten in de alma, en daar hebben we wat bijgepraat. Na haar genoeg van haar werk te hebben gehouden, liet Tom haar achter op kantoor om vervolgens terug te keren naar de parking, waar zijn ouders hem weer stonden op te wachten.
Even dachten we dat het redelijk druk was op de luchthaven, maar dat bleek al snel mee te vallen. Op de vlieger was er immers nog plaats genoeg, zodat Tom ook plaats kon maken voor zijn lange stelten. Door de felle rugwind was de terugreis ook sneller dan voorzien: op 4u tijd was Tom al weer terug in Israel, en kon hij eerst zijn koffer, en daarna zijn liefje gaan zoeken! Machteld stond hem immers al op te wachten in de luchthaven en
het weerzien was hartelijk te noemen! Maar goed ook dat er de hele dag
door treinen rijden, zo konden we toch nog veilig thuis geraken op zo'n
laat uur. De treinen zijn hier veel gemakkelijker en mooier dan in
België. De treinwagons zitten ook niet zo overvol als in Belgie, er was
immers plaats genoeg. Onze auto stond in Binyamina, het treinstation dat
het dichtst bij (ongeveer half uur rijden) ons dorp ligt. Dit keer
startte de auto wel zonder problemen, dus konden we opt gemak naar huis
rijden.
Tijdens het weekend hebben we het vooral rustig aan gedaan. Tom was
immers moe van zijn tripje naar Leuven, en Machteld had de hele week al
slecht geslapen in haar vééééél te grote tweepersoonsbed. We waren
vooral blij dat we weer dicht bij elkaar waren dit weekend, een gevoel
dat we allebei toch gemist hebben deze week.
Oei, n beetje beschaamd bedenk ik me net dat er al lang niets meer gepost is op onze blog.. Zaterdag hebben we de hele dag gewerkt.. Ik had namelijk zondag een meeting met Ephraim en hij wilde resultaten zien.. Terwijl onze vorige meeting pas net voor het weekend was.. Omdat Tom toch wat meer kent van MatLab en hij toch niet echt iets anders te doen had, besloten we in de namiddag naar kantoor te rijden. Maar bummer, de poort was gesloten! We probeerden een andere ingang te vinden door rond het domein te rijden, en ja hoor, we geraakten binnen. Na een paar uurtjes MatLabben wilden we weer naar huis vertrekken. Maar opeens hield een man op een golfkarretje (bleek later de conciërge te zijn) ons tegen. Wat kwamen we hier wel niet doen op een zaterdag? En hoe geraakten we binnen? Een sleutel, hoe kwamen we daar aan? En hoe, jullie spreken geen Hebreeuws? Toen we Ilan zijn naam lieten vallen, was hij gerustgesteld dat we geen dieven of zo waren. Op slag werd hij kei-vriendelijk! En we konden dus terug naar huis rijden.. Op zondag moest ik weer vroeg uit de veren voor mn meeting met Ephraim. Onderweg heb ik geprobeerd wat medelijden op te wekken bij Ilan met het naderende vertrek van Tom.. Maar niks geen medelijden! 'Wen er maar aan!'.. Pfft! Omdat Ephraim zeer tevreden is over de resultaten die ik gevonden heb, heeft hij me een stapel werk gegeven om te doen tegen de volgende zondag. Hij verwacht precies wel veel! Maar ik ben blij dat ik zoveel werk gekregen heb, want als Tom weg is moet ik mn tijd ook gevuld zien te krijgen.. Rond 16u vertrokken Ilan en ik weer in Bet Dagan.. Op de monsterfile die we onderweg tegenkwamen hadden we niet echt gerekend.. Ilan moest namelijk nog naar een trouwfeest (al hoopte hij stiekem daaraan te kunnen ontsnappen) en ik moest Tom nog wegbrengen.. Ilan vertelt soms wel heel grappige verhalen! Toen zijn oudste dochter 3 maanden oud was moest hij naar een conferentie in Florida. Vrouw en kind gingen mee. Omdat ze ook DisneyWorld passeerden, besloten ze daar ook maar naartoe te gaan. En foto's trekken van hun kleine meid natuurlijk.. Wanneer zijn dochter nu vraagt wanneer ze eens naar DisneyWorld gaan, zegt hij: 'Maar je bent er toch al geweest, 2 keer hoeft toch niet!' Foei seg! Maar blijkbaar werkt het wel.. En is ze toch een beetje trots dat zij er al geweest is.. Toen ik thuis aankwam was het eten al koud geworden.. Hamburgers en krieken.. Ook koud smaakte Tom zn kookkunsten me zeer goed! Maar daarna moest ik hem dus wegbrengen.. We reden naar het treinstation, maar omdat ik nog niet uitverteld was en toch een beetje ongerust ook dat Tom het niet zou vinden, besloot ik met hem mee te gaan tot aan het vliegveld. We arriveerden keurig op tijd.. Ik dacht nog wel tijd te hebben voor een koffie maar dat was buiten de strenge security gerekend.. Maar k heb wel gezien dat het nutteloos is om kleren te strijken wanneer we naar huis gaan.. De security rommelt toch alles weer door elkaar.. Ook al stonden er maar 10 mensen voor Tom in de rij, toch was hij pas meer dan een uur later terug bij me! En toen was het natuurlijk haasten naar de gate.. Het afscheid was toch wel wat emotioneel.. Tom ging immers naar een conferentie in Leuven, had een dag tijd om naar huis te gaan en 's avonds zou hij tijd hebben om met vrienden af te spreken.. En dat terwijl ik helemaal alleen in dit toch wel vreemde land moest achterblijven.. Met een grote berg werk.. En de bijhorende stress.. Ik ben dus heel blij dat het vandaag eindelijk donderdag is en dat ik hem straks weer kan gaan halen! Ik heb ondertussen toch de berg werk op kantoor ongeveer weggewerkt, ons huis is gepoetst (zelfs de vensters zijn gewassen!), de strijk is gedaan en de frigo steekt vol. Klaar voor t weekend!
De lange autorit van gisteren, speelde Machteld vandaag nog steeds parten.. Tom ging dan maar alleen boodschappen doen.. En zoals altijd kwam hij met meer thuis dan op het briefje stond.. Rond de middag besloten we naar Caesarea te rijden. Dit is een archeologische site met o.a. een aquaduct, een haven, een poort, ... Picknick namen we ook weer mee. Eerst maakten we een tussenstop in Binyomina, waar het voor ons dichtstbijzijnde treinstation zich bevindt. Altijd goed om dat te weten liggen! Daarna reden we verder naar Caesarea. We parkeerden op 50m van de zee (zalig toch!) en we maakten een wandeling bij het aquaduct. Daarna ploeterden we nog wat in de zee. We moeten bij gelegenheid nog eens teruggaan voor de rest van de site.. Rond half 4 begon het hard te waaien en werd het ons wat frisjes, dus we reden maar naar huis, waar we nog eens (allebei!) een toerke gingen joggen. Dadelijk gaan we eten bij onze huisbaas. Zijn vrouw is vandaag jarig Dat wordt weer smullen!
Kukeleku, om 5u kraaide onze haan alweer.. Vandaag zijn we met Roni, zijn collega en hun studente Julia naar Ein Tamar gereden. Tijdens de 4u durende heenrit hebben we vooral kennisgemaakt met Julia en onze ervaringen uitgewisseld. Julia is echt wel een toffe meid! Haar ouders zijn afkomstig van Oekraïne en zij is daar ook geboren, maar sinds haar vierde wonen ze al in Israël. Ze vertelde heel enthousiast over haar Bachelor-studentenstad Metula, waar we dus ook ZEKER nog naartoe moeten Zij wil dan onze chauffeur en gids zijn! Naarmate we verder zuidwaarts reden zagen we het landschap stelselmatig veranderen, of zeg maar droger worden. In onze streek heb je nog 'groen', maar 2u verder zie je steeds minder bomen en struiken, maar overheersen stenen en zand. Uiteindelijk kwamen we dan ook in de Negev-woestijn uit. We passeerden heel wat bedoeienendorpjes en verkeersbordjes met 'opgepast: kamelen'. We reden richting Dode Zee, het laagste punt op het aardoppervlak. In de rotsen staat ook aangegeven hoe ver je al onder zeeniveau zit (-100m, -200m, ...). In de verte zagen we de zoutindustrie, die hier welig tiert! Onze bestemming, Ein Tamar, was nu niet ver meer. Om het dorp binnen te kunnen moesten we voorbij een bewakingspoort. Er wordt blijkbaar nogal veel, zo niet alles (tractors, auto's, ..) gestolen door de arme bedoeienen. Die mensen hebben hier nogal een slechte naam bij de joodse bevolking.. De Arabah-vallei is een echte tuinbouwstreek. Deze streek voorziet het land (en ook Europa) van paprika's, meloenen, tomaten, dadels, appelsienen, ... In de zomer is het te warm voor de teelten, maar toch slaagt men er in 2 oogsten per jaar te halen. Het eerste groeiseizoen begint in september, het tweede in december. Om de planten te beschermen tegen de zon worden ze veelal geteeld in serres. Deze streek is immers een van de heetste en droogste in Israël. Het werk wordt vooral gedaan door Thaise arbeiders omdat de loonkosten zo veel lager liggen. Alle serres liggen vol met irrigatieleidingen en anti-evaporatiefolie. Het water wordt uit de grond opgepompt, maar omdat het water zout is wordt het eerst gezuiverd. Omdat deze zuivering alle mineralen uit het water onttrekt, moeten er daarna weer mineralen zoals Magnesium en Calcium toegevoegd worden. Tot onze grote verbazing zagen we zelfs een Belgische installatie uit Wolfstee (Herentals)! Het doel van de reis was om het aantal meloenen per plant te tellen bij verschillende experimenten. Zo hebben ze meloenenplanten geënt op een soort pompoen, en dit om de pathogenenresistentie te verhogen. Na een half uur waren de 3 biologen klaar met tellen en konden we de 4 uur durende terugreis aanvatten.. Het is alleszins ook een manier om je dag om te krijgen: 8 uur rijden, een half uur werken.. Om de saaiheid te doorbreken en om ons meer van het land te laten zien, reden we nu een heel stuk over andere wegen.
Rond 15u waren we terug in Ramat Yishay. We besloten een ijsje te gaan eten in de Leggenda. Hier hadden ze ijs in veel verschillende soorten en combinaties! Tom ging voor de aardbei-kiwi en banaan-nog iets, en Machteld voor het koekjesijs en het twix-ijs. Dat smaakte! Ijs is hier trouwens wel verschrikkelijk duur! We betaalden 38 NIS voor 4 bollen (ongeveer 8 euro)! Gelukkig waren het dikke bollen en was het lekker Uitgeteld kwamen we terug thuis.. Het was een interessante dag en we hebben veel gezien, maar 8u in de auto is echt veel! De volgende keer maken we er wel een weekendje van
Nu we echt werkende mensen zijn, zijn er maar weinig boeiende dingen te vertellen. Een opsomming van de spannendste gebeurtenissen van de voorbije dagen: ;-) - Omdat de mensen zoveel moeilijkheden hebben met de naam 'Machteld' hebben ze op het werk iets nieuws verzonnen, nl. Tomah. Dit woord heeft geen inhoudelijke betekenis, maar is een vervrouwelijkte versie van 'Tom'. Machteld is dan ook het aanhangsel van Tom.. - Omdat Arieh, het departementshoofd, binnenkort op pensioen gaat, hadden de medewerkers dinsdag een feestje voor hem georganiseerd. Ze staken 's middags de bbq aan en iedereen van het kantoor was uitgenodigd. Iedereen houdt hier ook zo van airco dat we deze keer in een container met airco zaten. KILO's vlees werden op de bbq bereid, en toch waren we maar met ongeveer 10 personen om het allemaal op te eten. Tot onze verbazing werd toch alles verorberd. - Omdat Ephraim vandaag in Newe Ya'ar was, stond er voor Machteld ook weer een meeting op het programma. Ilan en Ephraim legden haar het vuur aan de schenen en waren het uiteindelijk niet meer met elkaar eens. Stechelen dat die 2 kunnen, maar dat niveau gaat Machteld haar petje te boven! Toen Ephraim vertrok, kwam Ilan toch vertellen dat hij Ephraim nog nooit zo content had gezien over een student! En Ephraim is nochtans al een oude man die door de jaren heen al heel wat onderzoeken gezien heeft. - Omdat Aviv deze morgen niet op kantoor was, werd Tom gevraagd om Sarah, de van Frankrijk afkomstige joodse dierenarts en ook doctoraatsstudente, te helpen met de kalveren te laten drinken met de papfles en bloedstalen te nemen voor de genenbank. Wat hij uiteraard ook deed! - Omdat Machteld geen tomaten en komkommers lust, wordt er 's morgens een apart ontbijt voorzien. In Israël is een maaltijd zonder tomaten en komkommers ondenkbaar! - Omdat Machteld veel stoom moet aflaten, is ze gisteren ook weer gaan joggen - Omdat Tom daar niet zoveel last van heeft, bleef hij thuis achter om, euhm, helemaal niets te doen - Omdat Ilan z'n goede vriend Roni morgen naar Ein Tamar gaat en hij graag gezelschap heeft tijdens deze lange autorit, gaan wij morgen met hem mee. Het wordt weer vroeg opstaan! Om 6u worden we opgepikt en starten we onze reis naar het zuiden. Ein Tamar ligt ten zuiden van de Dode Zee en dus dicht bij de Negev woestijn. Volgens Ilan en Ephraim echt de moeite waard om eens te zien. We krijgen er dan ook een dag vrij van werk voor. - Omdat ze hier geen brievenbussen hebben langs de straat, maar de post in het postkantoor verzameld wordt, zijn we vandaag een eigen postbus gaan openen. We hebben nu een postbus in een muur aan het postkantoor. We weten wel nog niet hoe het zit met grote postpakketten (;-)), en zelfs niet hoe het zit met gewone brieven.. Dat moeten we nog eens aan Ilan vragen.. Dat was het weer! Tot de volgende keer! Met foto's, we beloven t ;-)
Vanmorgen scheidden onze wegen: Tom ging een dagje werken in Newe Ya'ar, terwijl Machteld weer met Ilan op schok ging. Vandaag ging de tocht naar Ramla. Hier liggen verschillende ministeries, waaronder het ministerie van binnenlandse zaken. Daar moest het visum in orde gemaakt worden. Machteld en Ilan arriveerden ruim op voorhand waardoor ze eerst nog tijd hadden voor een koffietje. Om 11u45 had Machteld een afspraak met een vrouw, maar die had het op dat moment zo druk dat ze haar doorverwees. Aan het andere loket ging het wel heel vlot vooruit: 'Ben je van het Volcani Center', 'Wat is je familienaam?', 'Ben je in België geboren?' '165 NIS aub' en 10 minuten later stond ze buiten! Met haar spiksplinternieuwe studentenvisum! Geldig voor een jaar! Met multiple entries (dus ze mag het land nu zoveel in en uit als ze maar wil!). Daarna reden Machteld en Ilan naar Bet Dagan voor de lunch en om wat papieren op te halen. Om 15u30 waren ze alweer terug thuis. Machteld reed dan maar naar Newe Ya'ar om Tom te gaan vergezellen. Tom had intussen heel wat werk verricht! Na het werk reden we naar huis. Tom besloot nog maar eens een poging te wagen tot het fixen van het internet, maar de man aan de telefoon dacht daar weer anders over.. Ondertussen ging Machteld een toerke joggen. Na het douchen: etenstijd, internettijd, filmpkestijd en straks ook slaaptijd!
Om volop te genieten van onze eerste vrije dag besloten we al vroeg uit de veren te komen. Daarbij hadden we in gedachten: rond een uur of acht. Maar dat was buiten ons 'bioritme' gerekend: om 6u waren we al klaarwakker! Na een stevig ontbijt vertrokken we richting Rosh HaNikra. Dat is het meest noordelijke punt langs de kust van Israël, dus vlakbij de Libanese grens. Hoe noordelijker we reden, hoe groener het landschap werd. We zagen zelfs bossen! En bananenplantages!
De hoofdattractie in Rosh HaNikra zijn de grotten. Deze zijn ontstaan uit een 'liefdesverhaal tussen zee en bergen'. Via een kabellift, de steilste ter wereld zeggen ze, gingen we naar beneden. De grotten waren magnifiek! Na de tocht door het donker kregen we nog een voorstelling te zien over het ontstaan van dit grottencomplex. Het was dus wel heel toeristisch!
We zagen ook een grote poort aan de grens met Libanon. In de zee liggen ook verschillende boeien die de grens tussen de 2 landen aanduiden. De grens wordt landinwaarts bepaald door een hoge bergketen, waar Rosh HaNikra ook deel van uitmaakt. Aan de foto is wel te zien dat de grens oversteken onmogelijk is. De relatie tussen Libanon en Israël is nog steeds moeilijk te noemen. Mensen met een Israëlische stempel in hun paspoort (zoals wij), mogen Libanon (evenals Syrië en andere Arabische niet-buurlanden) niet binnen.
In de namiddag gingen we op zoek naar een strand, maar dat valt niet mee hier in dit deel van Israël. Ze hebben dan wel een kilometerslange kustlijn, maar het is overal verboden te zwemmen! Vooral omdat er rotsstranden zijn en weinig zandstranden.. Die rotsstranden zijn wel heel mooi om te zien en om er te wandelen of vissen, maar dat was niet aan ons besteed We reden door Nahariya en Akko om dan uiteindelijk in Kiryat Yam, een voorstad van Haifa uit te komen. We zagen onderweg veel bouwwerven en mooie huizen.
Het strand (waar het eigenlijk nog steeds verboden was om te zwemmen) hadden we bijna voor ons alleen, er waren geen 20 mensen, dus het was echt zalig! Genietend van de rust hebben we ook gepicknickt op het strand. Het water begint wel al wat kouder te worden! Maar dat deerde ons niet en we plonsden toch fijn! Rond half 5 reden we naar huis. Dit keer probeerden we zonder kaart.. Slecht idee blijkbaar.. Na een korte omweg zijn we toch weer veilig thuisgeraakt. Trouwens, hier hebben ze ook flitspalen langs de kant van de weg staan. Het enige verschil met de Belgische flitspalen is dat de Israëlische versie knalroze is!
We zouden 's avonds ook gaan eten bij Moti, de huisbaas. Maar door de gebrekkige communicatie (hij geen Engels, wij geen Hebreeuws) waren we te laat voor de maaltijd. Geen erg, volgende week zijn we opnieuw uitgenodigd! En nu weten we ook al om hoe laat we verwacht worden! We besloten dan maar om in het dorp naar een restaurant te gaan. We belandden bij Spaghettim waar we een lekkere pasta aten.
Vandaag is het onze rustdag. We hebben ons bezig gehouden met de poets en de was. We hadden wat problemen met het beddengoed te drogen.. Het droogrekje is wat klein en we hebben ook geen tuin om de was in op te hangen. Maar ingenieurs als we zijn, vonden we een alternatief. We hebben ons laken te drogen gehangen aan de draagbalk in ons appartement. Dus straks kunnen we weer onder de frisgewassen lakens duiken!
we hebben alweer even niets van ons laten horen, dus hier zijn we weer met een korte update. Gisteren was het werken-dag! Omdat we weer moeilijk uit bed konden, kwamen gisteren pas om 8.20u aan op kantoor. Niet dat dat zo erg, want we mogen beginnen wanneer we willen. Door de dag is er eigenlijk niks speciaals gebeurd, dus dat deel kunnen we overslaan. We zijn wel weer voorgesteld aan medewerker, Arieh Brosh, een van de grote namen op het kantoor. Hij was de afgelopen maanden op vakantie en naar congressen geweest in Brazilië en China. Rond 16u30 besloten we er de brui aan te geven. 's Morgens het laatste op kantoor, en 's avonds het eerste weg: zoals het de grote mannen betaamt eh ;-)
Omdat we toch niet moe gewerkt waren, besloten we allebei (ja, Tom ook!) een toerke te gaan joggen door de velden van Ramat Yishay. Na een tocht van 30min kwamen we beiden uitgeput terug aan bij ons thuis. Een frisse douche en een stevige maaltijd beurden ons weer op.
Vandaag was opstaan extra pijnlijk voor Tom: stijf! Hij geniet langer als een dag van zijn lopen Tegen acht uur waren we al op kantoor, want vandaag was er een studentendag georganiseerd. Hierbij moet elke student (Master of Doctoraat) zijn onderzoek voorstellen. Maar omdat wij nog maar een maand hier waren, werden wij vrijgesteld (voor dit jaar, want volgend jaar pakt da ni meer). En aangezien de andere presentaties allemaal in het Hebreeuws waren, moesten wij ook niet gaan luisteren naar de anderen. Wel jammer dat we nu nog niet echt weten wat er hier allemaal gebeurd op de campus. Gelukkig mochten we 's middags wel mee aanschuiven bij de BBQ. Lekker, lekker, lekker!!! Daar hebben we ons nog eens goed vol kunnen steken. Met onze volle maag konden we er weer extra hard tegen aan gaan. Tot onze verbazing was iedereen dan ook al weg toen wij stopten met werken. Het was dan immers ook al 18u!
Nu is ons weekend ook weer begonnen. Het weer is hier ook weer aan een serieuze nazomer begonnen. Vandaag gingen we weer vlot over de 30°C, en morgen gaan we dan ook weer zwemmen in de zee! Meer nieuws volgt!
Gisteravond was een gedenkwaardige avond! Voor t eerst in de geschiedenis van ons verblijf in Israël is Machteld gaan joggen. Rond half 6 vertrok ze met haar veel te grote van Tom geleende broek voor een tochtje door de velden. Een half uurtje later verscheen ze terug ten tonele, voldaan en zo rood als een tomaat! Terwijl ze zich ging douchen, begon Tom aan het eten. We dachten een stevig stukje vlees gekocht te hebben, maar het bleek gehakt te zijn. (Ingevroren blijkbaar moeilijk te onderscheiden..). Tegen 20u zijn we nog een terrasje gaan doen. Onderweg zijn we nog een fitnesscentrum tegengekomen.. Nu kunnen goede voornemens misschien omgezet worden in reële daden. We moesten ook even langs de bank om geld af te halen. Best wel moeilijk als het menu in het Hebreeuws, Arabisch of Russisch is! Dat zijn nu net niet onze sterkste talen.. De eerste poging leverde een afdruk van Tom zn transacties op, bij de tweede poging kregen we dan toch geld uit de muur.. We hebben ook het plaatselijk ijssalon ontdekt, maar we zijn nog niet binnengeweest. We belandden op hetzelfde terrasje als de vorige keer toen we met Daniel en Pelech waren. Tom zette zich weer aan de Leffe en Machteld was Bob van dienst ;-) Iedereen lijkt ons ook al te kennen als 'de buitenlanders' en ze komen gezellig hun Engels oefenen.
Vandaag moest Ilan lesgeven aan de Ben Gurion universiteit in Tel Aviv. Hij zou dus niet aanwezig zijn op kantoor. Dat idee maakte het voor ons extra moeilijk om op te staan. Machteld heeft zich weer op de data gesmeten en Tom heeft een verslag geschreven. Aangezien 'de baas' er toch niet was, knepen we er om 14u30 al tussenuit. Maar we hadden plannen en gingen niet zomaar nietsdoen hoor! We reden terug naar het winkelcentrum in Nesher. Deze keer hadden we meer succes en troffen we open deuren aan. Machteld heeft een zonnebril gekocht en Tom 2 (!) paar schoenen (omdat je het tweede paar gratis kreeg).
Daarna reden we naar de hypermarkt om er onze boodschappen te doen. Daar vind je werkelijk alles! Zo hebben we ook 2 biefstukken gekocht! Maar over de smaak kunnen we nog niets zeggen.. Daar komen we later deze week nog wel achter.. Tom probeerde ook 2 kipfilets te bestellen, maar de slager had hem verkeerd begrepen en begon 2 bakjes vol te smijten met kipfilets. Tom kreeg hem gelukkig toch duidelijk gemaakt dat dat véél te veel was en legde er uiteindelijk maar 4 in de winkelkar. Een pak armer reden we terug naar huis waar we direct aan het eten begonnen: aardappelen, broccoli met witte saus en kipfilet. Een geslaagd experiment! Voor de rest gaan we het rustig houden vanavond zodat we morgen weer fris zijn als Ilan weer van de partij is.
Voor dag en dauw was Machteld alweer uit de veren. Samen met Ilan en Aviv reed ze naar Bet Dagan. 's Morgens hield ze zich bezig met het zoeken van zieke koeien in de data. 's Middags trakteerde Ilan haar op een etentje in de kantine van de ARO. In de namiddag had ze een afspraak met Sinaya voor de visumpapieren, er komt toch wat bij kijken hoor! Volgende week zondag wordt dat normaal gezien helemaal in orde gebracht. Jeej! Ook zat ze even met Ephraim samen voor een vragen- en antwoordenronde ivm de data. Het is echt ongelooflijk hoeveel data over de koeien verzameld worden! Ondertussen sliep Tom lekker uit. Dat was althans zijn plan.. Maar om 7u strandde hij toch al aan de keukentafel. Omdat Machteld de auto had, moest hij vandaag te voet naar het werk. 20 min stappen, dus dat valt heel goed mee! Hij bracht een bezoekje aan de kalveren, zorgde dat zn online bankieren in orde gebracht werd en werkte wat aan zn project. Hij stopte vroeg met werken omdat het internet op ons appartement eindelijk gefixt zou worden. Om 16u30 was de internetman er. Het was weer allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar we hebben nu ons eigen internet en de buren kunnen dus weer met een gerust hart gaan slapen.. Omdat Machteld pas laat thuis was en omdat de internetman veel werk had, konden we pas laat eten. Het werd spaghetti, snel en gemakkelijk! We speelden nog mens-erger-je-niet en alweer helemaal uitgeteld kropen we om 22u in bed.
Vandaag was een gewone dag waarbij we allebei in Newe Ya'ar werkten. Tom is nu ook lid van het netwerk op het werk, Machteld moet nog even geduld uitoefenen.. We installeerden ook nog wat software die nodig is voor de data-verwerking en zochten en lazen artikels. Machteld ging ook naar Ali Laban om er een stekkerdoos te kopen zodat we op kantoor onze laptops ook kunnen aansluiten. Morgen zal Ilan er niet zijn omdat hij gaat lesgeven aan de universiteit. Het is dus heel verleidelijk om dan 's middags al de plaat te poetsen.. We zullen zien!
Vandaag was het weer shabbat, de wekelijkse rustdag van de week. Dat hebben we dan ook weer letterlijk genomen. Vanmorgen zijn we weer vroeg uit de veren gekomen, hoewel dat eigenlijk niet onze bedoeling was. Maar eigenlijk was het ook al te koud op onze kamer, kun je dat geloven? Machteld had deze morgen ook weer voor overheerlijke pannekoeken gezorgd. Je kan je dag echt niet beter beginnen!
Omdat we voor deze dag geen echte plannen hadden gemaakt, en omdat we allebei geen zin hadden in een lange autorit, besloten we om de dag thuis door te brengen. We vulden de dag op met emails lezen en filmpjes kijken. In de namiddag zijn we dan een lange wandeling gaan maken om ons middageten (bloemkool met kaassaus, mmmhh..!) te laten zakken.
Het weer was namelijk aangenaam om te gaan stappen: niet te warm, ca. 25-30°C, en een verkoelend briesje. We doken weer de velden in die aan de rand van het dorp liggen. Het landschap is er licht glooiend met hier en daar een paar bomen, zodat je echt kilometers ver kan zien. De boeren hebben nu ook hun land weer terug omgewoeld om het nieuwe oogstseizoen te starten. Tijdens de zomer is het namelijk te droog om iets te planten, daarom planten ze hier in het najaar. De grond was dan ook kurkdroog, met diepe scheuren in de bodem. Ook liggen er hier bijzonder veel stenen in de velden! En praktisch elk veld is voorzien van een beregeningssysteem: lange smalle buizen over het veld met hier en daar een klein gaatje in waar dan het water uitsijpelt.
Onderweg kwamen we ook uit bij een groot waterreservoir. Hier kon je pas echt duidelijk zien hoe droog het was in deze streek. Er was namelijk nog maar een klein plasje water overgebleven, waar de vogels verkoeling in zochten. Het was moeilijk om voor te stellen dat dit reservoir nog ooit vol zou kunnen geraken.
Over water gesproken, in Israel heb je 3 soorten water: zuiver drinkwater, afvalwater en gerecycleerd water. Het zuivere drinkwater is voorzien voor de mensen, en komt uit de kranen in huis. Het afvalwater komt uit de huizen en straten, en wordt buiten de steden opgevangen. Hier wordt het dan gezuiverd en gefilterd, en het gerecycleerde water wordt dan aan de landbouw aangeboden. Elk soort water heeft ook zijn eigen kleur van leiding. Zo heb je witte leidingen, blauwe leidingen en rode leidingen, maar wat bij wat hoort, weten we nu niet precies meer. Israel is ook begonnen met het ontzilten van zeewater, wat dus betekent dat ze het zout uit het zeewater gaan halen om er zo drinkbaar water van te maken. Het probleem hiermee is dat ze er dan ook de smaak en nutrienten uithalen, want deze zit vervat in de zouten.
Na 1.5u wandelen kwamen we terug aan op ons appartement. Daar hebben we nog een filmpje gezien, en geskypt met de papa en de mama. Dit was ons dagje alweer. Nu slapen, want morgen moet vooral Machteld er weer vroeg uit. Zij moet dan immers al om 5u30 bij Ilan staan. Ze gaan vertrekken dan naar Bet Dagan, terwijl Tom in Newe Ya'ar blijft werken. Maar morgen meer daarover!
Donderdag was het alweer
de laatste werkdag van onze eerste volledige werkweek. Zo vijf dagen aan
1 stuk werken zijn we toch nog niet gewoon, Om 5u45 startten we bij
Ilan thuis. We gingen naar Bet Dagan, waar het hoofdkantoor gevestigd
is. Omdat het meer dan een uur rijden is (en we de weg ook nog niet
weten) reden we met Ilan mee. Om de files voor te zijn, vertrokken we zo
vroeg. We hadden ook een medereiziger: Ami, een osteopaat in opleiding
en dorpsgenoot van Ilan. Hij werkt in Tel Aviv en rijdt wel vaker mee
met Ilan. We reden dit keer via snelweg 2 (Haifa-Tel Aviv, langs de
kust!) ipv tolweg 6. Zo zagen we weer wat nieuwe plekjes in Israël en
hadden we veel uitzicht op de zee. Om 7u15 arriveerden we in Bet
Dagan. We werden aan het werk gezet. Tom kreeg een bundel artikels
voorgeschoteld en plantte zich neer in Ephraims kantoor, waar er op de
achtergrond klassieke muziek te horen was op de radio (Vervelend!).
Machteld installeerde intussen software op Ilan z'n computer en las nog
wat artikels. Om 9u had ze een afspraak met Ephraim om meer inzicht te
krijgen in de software. Rond 10u zijn we naar de centrale
bibliotheek van het ARO gegaan, waar Ruthie ons uitleg gaf over de
werking. Omdat Tom binnenkort een presentatie moet geven over het maken
van een literatuurstudie (Boeiend! :-s) bleef hij nog wat langer bij
Ruthie om tips te kunnen vergaren. Machteld ging met Ilan Tom zn kapotte
pc bij de computerdienst afleveren, papierwerk voor de registratie als
student in Israel afhalen, naar de bakker om koekjes te kopen voor Ilan
z'n vergadering en terug samenzitten met Ephraim voor de software. Tegen
half 1 belde Tom, uitgehongerd, Machteld op om te zeggen dat hij klaar
was zodat ze hem konden vergezellen in de kantine. Maar omdat ze even op
zich lieten wachten voegde Tom zich bij een congres over entomologie.
Nu weet hij tenminste wat dat woord betekent! Na het eten zetten we
onze werkzaamheden verder. Ilan ging vergaderen.
Uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuren duurde dat! Rond 17u waren we het echt
heel erg beu! Maar naar huis gaan zat er nog niet in hoor! Ilan bleef
weg tot 18u en toen konden we eindelijk naar huis vertrekken (het was
alweer donker). We hoopten op een uur terug thuis te zijn, maar dat was
buiten het verkeer gerekend! Er was een ongeluk gebeurd op onze weg,
waardoor we dik 2,5u onderweg zijn geweest. Het Israëlische verkeer is
echt een mierennest. Auto's komen van alle kanten en ook al zijn er maar
3 rijstroken, ze maken er wel 4 van (deze keer door de pechstrook te
gebruiken, anders door wegmarkeringen te negeren..). Uitgehongerd
(alweer) en uitgeput kwamen we bij Ilan thuis aan en de zin om eten te
maken was ook al lang vervlogen. Wat we op dat moment t liefste van al
zouden willen, was een dikke lekkere vettige Belgische kermisfriet! Bij
gebrek aan beter in deze regio, reden we maar naar de McDonalds. Het
meisje achter de kassa keek ons verschrikt aan toen we een Big Mac
bestelden. We vonden het vreemd dat ze dat niet kende! Gelukkig snapte
de baas het wel! De frietjes waren best ok, maar de hamburger was niet
warm en de fanta had een andere kleur en smaak. Maar honger is de beste
saus!
Vandaag
wilden we uitslapen, maar we werden om 6u20 al wakker en zijn om 7u15
van ellende opgestaan. Na het ontbijt reden we naar de winkel om
boodschappen te doen. Daarna zette Tom zich aan de strijk (en hij vond
het nog leuk ook, wat Machteld ook weer héél leuk vindt!) en Machteld
begon te poetsen en te schrobben. Ondertussen zagen we dat er iets
in de lucht hing. Het weer is immers aan t veranderen. Donkere wolken
kwamen van over het Carmelgebergte onze richting uit. Er was dan ook
regen voorspeld, voor t eerst in heel lange tijd.. Zou het dan vandaag
gebeuren? In de namiddag reden we naar een winkelcentrum nabij Haifa
om er nog wat huisraad te kopen. Onderweg werden we verrast door een
onweersbui! Dikke druppels wasten onze auto schoon (alleen jammer dat
onze ruitenwissers het (nog) niet goed doen). Op sommige plaatsen stond
er zelfs water op de weg, zo hard regende het, of zo droog was de
ondergrond! Vreemd genoeg deden de mensen geen regendansje..
In het winkelcentrum zijn we direct een grote winkel
binnengegaan waar je echt alles kon vinden (behalve eten). Hier hebben
we ons dan ook eens goed kunnen uitleven. We hebben o.a. een blikopener,
een cakevorm, kommetjes, ... gekocht. Het plan was dan om naar de
volgende winkel te gaan, maar blijkbaar sloten de meeste winkels al om
14u hun deuren voor de Shabbat. Helemaal anders dus dan in België waar
de eerste dag van t weekend toch een hoogdag voor de winkels is.. Toch
een beetje teleurgesteld reden we dan maar naar Haifa om wat cultuur op
te snuiven. We bezochten de Duitse Kolonie. Sommige hu isjes
stammen nog uit de tijd van de Duitse Tempeliers die in de 19e eeuw
naar het Heilige Land kwamen om er een christelijke gemeenschap te
vestigen.
We zagen ook de imposante 'Dagon' graansilo, die wel 70m hoog is.
In het begin van de straat liggen ook de Baha'i Gardens.
Baha'i
ontstond uit de Bab-sekte die zich in 1844 afscheidde van de sjiitische
islam in Iran. Het is een prachtig mooi ontworpen tuinencomplex op de
hellingen van het Carmelgebergte. Er waren strikte
veiligheidsvoorwaarden om de tuinen te betreden (4 veiligheidsagenten
voor 7 bezoekers!), maar het was toch de moeite om de tuinen en
fonteinen van dichtbij te kunnen zien. Helaas mochten we maar tot op het
eerste balkon. Daar hadden we ook al een mooi uitzicht op het onderste
gedeelte van de stad en de golf van Akko.
Na een eenpansavondmaal met gebakken patatjes, erwtjes
en fishsticks met kippenvlees, speelden we weer een paar spelletjes
Kolonisten van Catan, waarbij Tom weer werd ingemaakt, haha!
Gelukkig komt er nog een dag weekend zodat we hopelijk
toch wat meer uitgeslapen aan de nieuwe werkweek kunnen beginnen (voor
Machteld: op zondagmorgen om 5u30).
doctoreren doctoreren wie z'n best doet zal het leren..
Dag lieve lezers! ;-)
Hoe gaat het met jullie? Over werken valt echt niet veel te vertellen.. Gisteren zijn we om 7u begonnen (en als je denkt dat dat al vroeg is: morgen hebben we al om 5u45 met Ilan afgesproken!). Om onze integratie te bevorderen en omdat ze altijd helpende handen kunnen gebruiken, hebben we ook een taakje gekregen op de boerderij. Tom moet de groei van oudere stierkalveren in kaart brengen. Deze kalveren (ca. 1 jaar) worden gehuisvest in een stal waar de individuele voederopname gemeten kan worden (een uitvinding van Ilan!). Machteld gaat de groei en gezondheid van jonge (<2 mnd) stierkalveren analyseren. Deze kalveren moeten drinken in een automaat waarbij de melksamenstelling voor ieder kalf kan worden aangepast (ook een uitvinding van Ilan!). Deze data moeten iedere week opgevolgd en geanalyseerd worden. Dus wel leuk ter afwisseling!
Elke morgen rond 9u30 gaan we nogmaals ontbijten met de rest van de werknemers (zowel werkmannen als onderzoekers). Zo komen we ook de laatste nieuwtje en problemen van de boerderij aan de weet (als iemand voor ons vertaalt tenminste..). Moush maakt altijd een salade (met veel tomaten en komkommer ) en een stoofpotje van groenten (nogal pikant) klaar dat we dan opeten met pitabrood. Voor de rest bestaan onze dagen uit artikels lezen, computerproblemen oplossen (of verergeren), telefoontjes plegen, thee of water drinken, een wandelingetje over het 'erf' maken, nog meer artikels lezen, ... Rond half 5 zijn we het meestal wel beu en vertrekken we naar huis. Gisteren hebben we een spelletjesavond gehouden (en Tom is een slechte verliezer!), vandaag zijn we gaan wandelen. Zo hebben we nog wat mooie plekjes in ons dorp ontdekt. Ons eten lijkt nog altijd wat op kotkost. Gisteren was het rijst met kalkoensaté's en een pikant sausje. Vandaag aten we wortelstamppot (met de vork gestampt ) en een hamburger. Het vlees is zo anders dan thuis.. Hamburgers worden hier echt gemaakt van afvalvlees.. Maar het smaakte even goed! Dadelijk douchen en vroeg slapen.. De werkweek begint toch wat door te wegen.. ;-) En morgen zullen we zoals bovenaan gezegd de zonsopgang zelfs meemaken..
Gisteren hebben we geen bericht gepost, gewoon omdat we ook niks te vertellen hadden. Het leven kan nu eenmaal niet spannend of opwindend blijven eh ;-) We zijn zondagmorgen tegen 7.45u naar werk vertrokken en zijn er bezig geweest tot 17.00u. Een lange dag van artikels lezen en samenvatten, en tussendoor ook nog eens problemen met de computer gehad. Soms is dat toch ma prul zo ne pc!
Vandaag was het al veel interessanter. Deze morgen zijn we om 07.30 naar werk vertrokken, omdat Ilan ons nog wou voorstellen aan iemand. Zijn naam zijn we nu wel al vergeten, maar we zullen hem nog wel vaker tegen het lijf lopen op kantoor.Tegen 09.00u kwam Ephraim ons ophalen, want we zouden vandaag dus naar kibbutz Afiqim rijden. Onderweg kregen we allerlei leuke verhaaltjes te horen over de geschiedenis van het land, en over de historische plaatsen die we voorbijreden. Het gaat dan vooral over de kruistochten en de problemen van de waterschaarste in het land.
Afiqim was een van de eerste kibbutz van het land, en was pakweg 40 jaar geleden dé grootste kibbutz van het land. Er leefde toen ongeveer 5000 mensen samen in deze gemeenschap. Een kibbutz is een (gesloten) leefgemeenschap waar alle mensen samen leven en werken voor het gemeenschappelijke goed. Het dorp is dan ook zelfvoorzienend, wat wil zeggen dat wat in het dorp gemaakt of verbouwd wordt, ook gebruikt wordt in het dorp zelf. De mensen helpen er elkaar vooruit omdat ze er dan zelf ook bij winnen.
Afiqim is nu vooral bekend door het technologiebedrijf dat er gevestigd is: Afimilk. Dit is een bedrijf dat gespecialiseerd is in landbouwmechanisatie, en wij zullen voor de experimenten van onze thesis gebruik maken van enkele van hun producten. We kregen er een rondleiding in het bedrijf, waar enkel het ontwerp- en ontwikkelgedeelte gevestigd is. De fabricage wordt allemaal uitbesteed, vooral aan China blijkbaar. Best wel interessant om het allemaal ook eens van deze kant te zien. Een look-a-like van Mister Bean liep er ook rond.. Hij sprak zelfs wat Nederlands! Daarna zijn we gaan samenzitten met een van de medewerkers om er concreet over ons doctoraat te praten. Afimilk is voor ons een belangrijke partner, omdat zij voor de samenwerking met de lokale boeren kan zorgen, en bijgevolg ook voor de dataverzameling.
Op de middag zijn we in de refter van de kibbutz gaan eten. Dit is een grote eetzaal, vergelijkbaar met de alma, of de eetzaal van de school, waar het hele dorp kan gaan eten. Vroeger at daar dan ook echt iedereen, maar nu is dat wel wat verminderd en eten de mensen ook vaker thuis op hun eigen. Maar het is nog steeds mogelijk om er uw eten te halen, en dan thuis op te eten! Het was een buffet met verschillende schotels, dus we hebben ons nog eens goed kunnen vol steken! Tijdens het eten kregen nog wat verhaaltjes over de kibbutz te horen. Eén daarvan ging over de opvoeding van de kinderen. Het was er namelijk zo dat de kinderen na de geboorte samen werden gehuisvest, weg van de ouders. Je had dan verschillende 'kinderhuizen', want de kinderen werden per leeftijd samengezet. Dit als grote doel dat de kinderen dan veilig samen zaten. In die tijd was het land nog niet echt stabiel en was er veel oorlog (Nu is er ook wel spanning aan de grens, maar geen oorlog ofzo). Een ander voordeel was dat de ouders dan goed konden slapen, zodat ze 's anderendaags weer goed konden werken. Nu moesten er maar een paar volwassenen 'opgeofferd' worden om op de kinderen te letten. Om 16.00u hadden de ouders gedaan met werken, en gingen ze hun kinderen afhalen. Dan brachten ze samen de avond door en aten ze samen. Tegen slaaptijd werden de kinderen terug gebracht, en gingen de ouders thuis slapen. En dit was zo elke dag! Wij kunnen ons dit moeilijk voorstellen, maar uit studies bleek dat dit de beste tijdsbesteding is voor het gezin: zo kom je aan de beste quality-time! De man die ons rondleidde had het zelf ook nog meegemaakt, maar toen hij 6 was, werd het afgeschaft. Hij vond dat toen wel jammer, want hij was er al zo gewoon aan geraakt...
Na de lunch vertrokken we weer richting Newe Ya'ar, om er verder te werken aan ons doctoraat. Om 16.30 waren we het moe, en zijn we naar de winkel vertrokken om er eten en drinken te gaan halen. Toen we terug thuis kwamen, beseften we dat we het kantoor waren vergeten te sluiten. We waren de laatste die er vertrokken. We besloten dan maar om te voet terug te gaan, en daarna een wandelingetje te maken. Het avontuur tegemoet sloegen we een donkere landweg in (het wordt hier sneller donker als in belgie, en daar moeten we nog steeds aan wennen ). Na wat omzwervingen over een plantage, bereikten we ons dorp toch weer, en vonden we ook snel onze straat terug. Eind goed, al goed!
Het leven bij de joden valt ons echt reuze mee. Maar we zijn toch ook
wel blij dat we niet bij ultra-orthodoxe joden, met hun gekke hoeden, kleren en krullen, zijn beland. Onze
huisbaas is wel gelovig, maar ziet er gelukkig niet zo uit. Hij heeft wel elke dag zijn keppeltje op. Eergisteren zijn we bij hem aan tafel
mogen schuiven voor een feestmaaltijd, en toen wijdde hij toch ook het
brood en de wijn en bedankte hij voor het eten. Bij zijn kinderen leeft
het niet zo hard, maar ze zijn toch nog fanatieker bezig met hun geloof
als de mensen in België. Een feestmaaltijd is hier vergelijkbaar met België. De hele tafel stond vol! We begonnen met een visschotel, die best wel pikante groente bevatte, en daarna was het self-service. Er was rijst, brood, gebakken kip, gestoofde patatten, puree, gehaktballen, slaatjes, rauwe groenten, gestoofde wortelen, ... Er stond meer op tafel dan dat we op konden eten. Bij het eten drinken ze ofwel wijn of bier (Israelische Goldstar, Heineken en Carlsberg zijn de meest voorkomende), ofwel 'lemonade' of een andere vruchtensap, ofwel water.
De shabbat is niet meer zo heilig hier bij de 'gewone' joden. Het is
zoals de zondag in België. Je mag dan niet werken, en ook geen grote
inspanning leveren, maar voor de rest mag je doen wat je wil. Veel
mensen gaan dan een citytrip doen, naar zee, of familie bezoeken.
Het eten hier is toch ook wel een beetje verschillend. Het is veel
pittiger, of heter. En ipv mayonaise hebben ze hier 'chumus', gemaakt
van oa kikkererwten
(http://aspicymeatball.blogspot.com/2005/06/chumus-hummus-or-however-you-spell-it.html).
Ik ben er niet zo'n fan van, maar in kleine hoeveelheden is het nog te
doen.
Voor de rest gebruiken ze hier veel olijfolie. De geitenkaas, overgoten met olijfolie, is hier ook heel lekker!
Het nationale gerecht van Israel is de 'falafel'. Dat lijkt op een
bitterbal, maar het is ook gemaakt van kikkererwten met kruiden, wat dan
gefrituurd wordt
(http://www.mijnreceptenboek.nl/recept/hapjes/falafel-6858.html).
Hier drinken ze veel water, gewoon omdat dat moet anders droog je uit.
Verder drinken ze ook veel 'lemonade', zelf gemaakte limonade van
citroenen en munt (http://simplyrecipes.com/recipes/perfect_lemonade/), en thee drinken ze hier ook graag. Maar dan niet van
de zakjes, maar dan eerder echte kruidenthee, met de kruiden die ze hebben
staan in hun tuintje.
We hopen dat dit toch een beter idee geeft van wat wij hier op ons bord krijgen. Natuurlijk als we zelf ons eten moeten maken, blijven we het toch houden op de 'westerse keuken' zoals pannekoeken (njam njam!), spaghetti, patatten, brood,... Het is wel zo dat we hier nog nergens varkensvlees hebben gezien. En soms missen we dat toch wel een beetje...
Pannenkoekenbeslag maken ging vandaag al een heel stuk beter nu we een klopper en een kom hebben! In de voormiddag zijn we naar Ali Laban, de doe-het-zelf-zaak geweest om wasmand, vuilbak, kattenkop en stekker te kopen.. Zo kunnen we (Tom dus) de Schotse stekker van ons strijkijzer vervangen door een Israëlische. Het strijkijzer hebben van Ilan en Shuli gekregen. Zij hadden dat gekocht tijdens hun sabbatical vorig jaar (in Schotland dus). We zijn ook inkopen gaan doen in de supermarkt. Gepakt en gezakt reden we weer naar huis. De goesting om te poetsen en te strijken was er nog niet echt, maar na het invullen van een sudoku, het middageten en een beetje internetten gingen we aan de slag.. Machteld nam de strijk voor haar rekening, Hemd van Tom, tijdens en na, pfft, niet gelachen hoor!
terwijl Tom de rest deed (de badkamer grondig onder handen nemen en dweilen).
2 u later ploften we uitgeteld van het werk en het warme weer op onze keukenstoelen voor een rondje mailen, Sporza'en, FB-en, ... Om 18u15 worden we bij Ilan en Shuli verwacht. Ze willen ons voorstellen aan een jong Nederlands koppel. Dus dat wordt weer een gezellige avond!
Om even terug te komen op gisteren: We zijn naar de BarbaRossa geweest. Echt een heel leuk café! 23+ We hoorden er zelfs Belgische muziek, nl. Lasgo, Technotronic, Kate Ryan, Stromae (in een Israëlische versie dan toch ), ... Elad en z'n vrienden gingen rond middernacht door naar een fuif, maar wij zijn daar gebleven omdat we t toch niet té laat wilden maken.. Wel n beetje vreemd is dat ze hier Leffe en Stella tappen in halve liters! Echt gigantisch! Maar helaas ook redelijk prijzig: 32 NIS.. We zijn tegenwoordig echt slecht bezig met het nemen van foto's, waarvoor onze excuses.. Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen en zijn we gaan zwemmen in Haifa. Op het strand was het heel wat drukker dan de vorige keer, maar we zijn echt verliefd op 'ons' strand! We vinden het nog steeds te warm om echt stedenbezoeken te doen, en aangezien we hier normaal 3 jaar zullen verblijven hebben we daar ook nog tijd genoeg voor eh! Vandaag ontdekten we ook dat onze auto minder vreemde geluiden maakt met Machteld aan het stuur dan wanneer Tom rijdt.. Vanavond was ons diner een beetje zielig (wegens geen winkels open door de feestdag.. Maken we morgen wel weer goed bij Ilan ): Tom at een broodje dat nog over was van de bezoekers en Machteld at cornflakes. We zijn ook onze huishuur gaan betalen, waarbij ons weer een lekker kopje thee en een stukje cake werd voorgeschoteld.. Huisbaas Moti is vastbesloten Engels te gaan leren met zoveel buitenlanders in zijn huis. Hij kon maar niet begrijpen dat wij Engels kunnen praten terwijl dat in België niet eens een landtaal is Na een aftersunsessie zijn we in de zetel geploft voor een avondje internetten, bloggen, muziek luisteren, House kijken, ...
Vandaag was alweer de laatste dag van onze werkweek! Om kwart voor 7 rolden we uit bed. Voor Tom is het vroege uur nog steeds heel moeilijk! In de voormiddag discussieerde de koeiengroep over de behaalde resultaten van deze week en maakten ze verdere afspraken over het verloop van het project. Machteld deed intussen weer wat research voor haar doctoraat. We gingen met z'n allen lunchen in een Arabisch-joods restaurant om de bezoekers ook van de lokale specialiteiten te laten proeven: humus en falafels. Daarna volgde het afscheid van de groep. Tom en Machteld werkten nog wat verder op kantoor. Machteld had een meeting met Ephraim en Ilan om zo'n beetje het verloop van haar doctoraat te schetsen. (Nu nog goedkeuring van Leuven krijgen..) De volgende maand wordt echt heel druk! Inwerken in de software en de data, literatuuronderzoek, boerderijbezoeken, ... Omdat Ephraim in november een jaar ertussenuit knijpt voor zijn sabbatical, willen ze nu nog zoveel mogelijk geregeld hebben. Die sabbatical is trouwens echt een goed concept! Na 6 jaar werken krijgt iedere onderzoeker in Israël de mogelijkheid om een jaar naar het buitenland te gaan met behoud van loon. Het is dan de bedoeling dat hij iets totaal anders gaat doen dan normaal. Een andere taal leren, een cultuur ontdekken, de wereld zien, ... We zijn er echt fan van! Al lijkt het ons toch een hele organisatie om met heel je gezin een jaar ergens anders te gaan wonen! Maar net daardoor snappen ze ook heel goed hoe wij ons nu voelen in een nieuw land, een nieuwe omgeving, met nieuwe mensen en andere gewoonten, ... We hoopten na het werk nog te kunnen winkelen aangezien morgen een feestdag is, maar de winkel was al gesloten.. Vanavond zijn we gaan eten bij onze huisbaas Moti omdat zijn zoon Elad jarig is. Manman, het was echt het beste eten dat we hier al gehad hebben, om niet te zeggen: het beste eten ooit! Rijst, puree, patatjes, kip, gehaktballetjes, schnitzel, veel groenten, ... Echt zoooooo lekker klaargemaakt! Ze hebben ook liedjes gezongen (Happy B-day in t Hebreeuws!) en gebeden. We zaten trouwens buiten in hun soeka. Het was echt heel gezellig! Iedereen is zo vriendelijk! En echt zo'n lekker eten! Het water loopt ons nog in de mond! Na het eten ging Tom voetbal kijken met Elad (Hapoel Tel Aviv - Olympique Lyon). Dadelijk gaan we nog uit met Elad om verder zijn verjaardag te vieren. We gaan naar het uitgaanscentrum van Ramat Yishay. Maar eerst zullen we wsl nog langs de bank moeten en het Hebreeuws ontcijferen. Het centrum ligt op ongeveer een kilometer van ons appartement. In België zouden we hier waarschijnlijk de auto voor nemen (wegens het weer), maar hier is het echt zalig om nog een nachtelijk wandelingetje te maken! ;-) I'chaim!
Maar we zijn uiteindelijk toch veilig thuis geraakt.
Het kon ook niet uitblijven dat het ooit zou gebeuren. Er lopen hier namelijk zo veel katten rond, en elke dag ligt er wel ergens een kattenlijkje langs de baan... 
) 
