Donderdagmorgen stond er weer een uitstapje op
het programma. Deze keer had de vrouw (Efrat) van de boer waar Tom zijn
experimenten doet ons uitgenodigd voor een rondleiding op het veevoederbedrijf
in Nahalal. Nahalal is de eerste moshav in Israël. Een moshav is net zoals een
kibbutz een coöperatieve landbouwbeweging. Het verschil met een kibbutz is dat
de mensen eigen bezit hebben (zoals grond en goederen). Bijvoorbeeld: in
Nahalal is er een verzamelplaats waar de koeien verkocht worden. Een keer per
week brengen de boeren die koeien willen verkopen hun dieren naar deze plaats.
De dieren worden in 1 groep verkocht, maar de boer krijgt geld naargelang de
waarde van zijn dieren. In een kibbutz zou het geld gelijk verdeeld worden
onder alle families. In Nahalal is er indertijd ook een veevoederbedrijf
opgericht, wat nu is uitgegroeid tot een van de grootste en beste van het land.
Het veevoederbedrijf koopt de gewassen over van de boeren en maakt er TMR van
(Total Mixed Ratio: een uitgebalanceerd voeder van ruwvoer en krachtvoer en
additieven, afhankelijk van de leeftijd van de koe). Het veevoederbedrijf rijdt
ook zelf met vrachtwagens rond om het voer bij de 75 boeren te leveren, allen
gelegen binnen een straal van 25 km.
Om 8u trokken we dan ook onze laarzen aan voor
een bezoekje aan dit bedrijf. De manager wachtte ons op en nam ons mee naar
zijn kantoor. Hij sprak helaas geen Engels, maar Efrat was een goede
vertaalster! We kregen een cadeautje aangeboden, namelijk een lekker warme
trui, mét logo van het bedrijf! (Karren te groot voor Machteld, net groot
genoeg voor Tom ).
Hij vertelde ons over het ontstaan, over de
voedersamenstelling, de werking van het bedrijf, de verschillende additieven en
hoe ze rekening moeten houden met de seizoenen en de wensen van de boeren.
Daarna kregen we een rondleiding door de fabriek. We bezochten de controlekamer,
die de logistieke zaken in het oog houdt en regelt. We wandelden door de silos
waar we zeer veel verschillende producten aantroffen, gaande van tarwesilage en
maïssilage tot sinaasappelschillen, oud brood, pindas, zonnebloemen en
zuivelproducten. De maïssilage leek verrassend veel op de Belgische! Maar de
rest was toch nieuw voor ons..
Gras wordt hier niet geteeld en daarom moeten
ze op zoek gaan naar andere ruwvoercomponenten, wat soms wel voor problemen kan
zorgen door de aanhoudende droogte. Wanneer
ze overschot hebben, wordt dit in pakken gewikkeld om de houdbaarheid te
verlengen en om het gemakkelijk te kunnen transporteren, soms zelfs naar de
Gazastrook en Jordanië. In het bedrijf maken ze ook voer voor schapen, geiten,
paarden,
Na anderhalf uur hadden we alles gezien en
keerden we terug naar ons kantoor. Efrat nodigde ons nog uit om in het
oogstseizoen (over ca. 2 maanden) nog eens terug te komen om te zien hoe wordt
omgegaan met deze drukke periode.
Op het werk vertelden ze ons dat de griep in
het land is. Alla is ook al een paar dagen ziek. En de onrust in de buurlanden
zorgt ook voor heel wat gespreksstof. Aviv vreest dat hij wordt opgeroepen voor
de reservetroepen voor Libanon (want daar hebben ze (ook ) nog geen regering). Na de rellen
in Egypte en Jordanië hopen we dat het hier niet zo ver zal komen of dat het
zal overslaan naar hier..
Vrijdagmorgen reden we naar Ramat Zevi, waar
Machteld nog wat data ging ophalen. Yehuda had haar die week al gemist . We besloten om er meteen een
uitstapje aan te koppelen. Onze wegenkaart bracht ons naar Harod Maayan. In de
zomer is het er vast superdruk, maar onze auto stond deze dag moederziel alleen
op de parking! Dit park ligt aan de voet van de Gilboa, de grens met Palestina.
Harod Maayan betekent de bron van de Harod, hier ontspringt de Harod, een
kleine rivier die in de Jordaan uitmondt. In dit park is er ook een groot
zwembad en veel picknickgelegendheid. Dit park is gewijd aan meneer Hankin en
zijn vrouw Olga omdat hij zijn leven wijdde aan het opkopen van grond om Israël
op te kunnen richten. We zagen de bron in de grot, we beklommen de berg, we
picknicktenop het nu nog groene gras,
we lieten het kind in onszelf los in de speeltuin,
Toen we terug thuis kwamen besloten we huisbaas
Moti nog eens een bezoekje te brengen om onze probleempjes aan te kaarten (internet,
niet aflopende douche, waar we moeten blijven met het glasafval, ). Hij had
niet veel tijd want hij moest gaan bidden, maar gelukkig was zijn zoon thuis.
Ze hadden ook bezoek van een tante en een nicht. We kregen thee en chocoladecake
aangeboden, die Tom zich lekker liet smaken. Moti vertelde, ondanks zijn
tijdsgebrek, dat hij heel content was van ons als huurders En hij gaat de douche zo rap
mogelijk komen herstellen! (Niet dat de kapotte douche ZON ramp is, want we
douchen tegenwoordig altijd in de fitness ).
Even een kleine update uit ons werkende bestaan.. Zaterdagmorgen stonden we om 8u al paraat om de kalfjes te laten drinken. Om toch een beetje een 'zondaggevoel' op te wekken op deze zonnige Shabbat-morgen besloten we om onszelf na onze halve dagtaak te verwennen met verse broodjes. Ilan had ons verteld dat in een naburig dorpje een hele goeie bakker was, bovendien een Arabier, dus ook werkend op Shabbat. Het was niet moeilijk om te vinden, we moesten gewoon de hele rij auto's volgen en we zagen een heleboel mensen met broden en vlaaidozen. Machteld durfde de auto niet uit omdat ze die morgen kortgebroekt (werkkledij..) was en het toch een Arabisch dorpje was.. Het systeem van deze bakkerij is wel wat anders dan in België. Je moest je koffiekoeken en broodjes zelf uit de rek halen en dan langs de kassa passeren om af te rekenen.. 's Middags wandelden we terug naar onze kalfjes voor hun tweede portie. Normaal was dit Sarah haar taak, maar zij zat thuis met een zieke dochter.. Zondag stond de wekelijkse meeting met Ilan op het programma.. Veel hadden we echter niet te vertellen met al onze uitstapjes van vorige week.. Maar we weten toch weer goed wat te doen!
We merken ook dat we soms al wat Hebreeuwse woordjes beginnen te begrijpen, dankzij onze wekelijkse Hebreeuwse zondagavondles. Maar er is nog werk aan de winkel! Maandag kwam Aharon naar Newe Ya'ar om Tom weer verder te helpen met de setup van zijn experimenten. Machteld vermaakte zich door te helpen bij het ontbijt. De salade was overheerlijk En Aviv maakte een lekker stoofpotje met groenten en ei. Onze collega's zitten trouwens echt al te wachten op een volgend feestje, en iedere reden lijkt goed genoeg te zijn. 'Als de kippen een ei leggen, dan geven we een bbq!', 'Als de Baladi-koeien kalven, dan geven we een bbq!', ... Gistermiddag was het dan zover: het eerste Baladi-kalf is er! Een superschattig bruintje!! Het is namelijk geen volbloed Baladi, maar een halfbloedje. De komende 2 maanden zullen er hopelijk nog volgen!
Vanmorgen hielp Tom Ali met het wegen van de stieren. Tom is overduidelijk Ali zijn dikke vriend! Dan komt hij helemaal naar boven gelopen om afscheid te nemen van Tom wanneer hij naar huis vertrekt, Machteld geen blik en woord waardig terwijl ze naast Tom aan de bureau zit! In de namiddag had Machteld een skype-meeting met Leuven om wat praktische zaken ivm een doctoraat te overlopen. Er begint dan toch eindelijk wat schot in de zaak te komen! Na een lekker avondmaal en de afwas, kunnen we nu fijn in de zetel ploffen
Het is alweer
een drukke week geweest. Niet alleen van het werk uit, maar ook met uitstapjes
e.d. Maar we zullen beginnen waar we geëindigd zijn. Zaterdag zijn we dus de
kalfjes weer gaan laten drinken. En blij dat die toch zijn als ze ons zien! Als
ze voortanden zouden hebben, ze zouden ze allemaal bloot lachen s Middags hebben
we ook van ons experiment met rode kool geproefd. We wisten allebei niet
precies hoe eraan te beginnen, maar via het internet hadden we toch enkele
recepten gevonden. We wisten wel allebei hoe het er ongeveer uit moest zien,
dus waagden we het er maar op. Het uiteindelijke resultaat mocht best wel
gezien worden, of zeg maar geproefd worden! Hij was nog niet zo goed als oma
die vroeger maakte, maar hij kwam toch al in de buurt. We gaan het zeker toch
nog eens proberen
Zondag zijn
we s middags gaan eten met Ilan, Einat en Katarina in een patisserie met
eetgelegenheid (zoiets als Kalders in Maaseik) bij ons in het dorp. We waren
daar in de eerste week ook al eens geweest met Ilan, maar toen was het te druk.
Dus nu was het ook onze eerste echte keer dat we daar waren. Einat en Katarina
zijn twee entomologen (entomologie = studie van de insecten) die ook bij ons op
de campus in Newe Yaar werken. Einat wil een FP7-project opstarten, en wilde
dus wel eens met Ilan en Tom praten over dit soort projecten (Tom zit dus in
een FP7-project). Katarina is een Italiaanse uitwisselingsstudente die hier
haar proeven komt doen. Ze was nog maar een dikke week hier, en ze is van plan
om 10 maanden in Israel te blijven. Het was wel eens leuk om nog eens met een lotgeval
te praten. Oja, deze patisserie is echt een aanrader! Daar gaan we zeker zelf
ook nog eens naar terug.
Maandag
moesten we weer vroeg uit de veren. Om 05.00u ging de wekker al weer af omdat
we om 05.45u, ten laatste, bij Ilan moesten zijn. Hij vertrekt liever voor de
files naar Bet Dagan. Ilan verwelkomde ons bij hem thuis met een coole muts op
zijn hoofd. Pas bij aankomst in Bet Dagan zette hij de muts van zijn hoofd. En
wat zagen we? Hij was (eindelijk) naar de kapper geweest! En hij was heel blij
dat wij het opmerkten J
Vandaag stond
in het teken van een training voor Tom. Hij had in de namiddag een training
gepland staan in Massuot, een plaats in de buurt van Ashdod. Dat ligt nog meer
naar het zuiden dan Tel Aviv, daarom dat we een tussen-/werkstop maakten in Bet
Dagan. Daar pikten we Aharon, de klusjesman, op. Hij moest mee om de papieren
van de auto en de sleutels in orde te brengen, iets wat Ilan dus blijkbaar niet
zo graag doet. Het was ook bijzonder grappig om deze twee totaal verschillende
karakters naast elkaar bezig te zien. Wanneer Aharon de radio luider zette, dempte
Ilan het volume even later weer. Dit ging zo door tot we waren aangekomen op de
hele grote boerderij waar de training plaats zou vinden. Er waren meer dan 700
koeien op dit bedrijf. Dit bedrijf had ook een paar open stallen die uitgerust
waren met ligboxen, iets wat je hier in Israel normaal niet ziet. Het melken
gebeurde in 3 shiften van telkens ca. 4uur in een carrousel. Dit is een
ronddraaiende melkstal waar dus de koeien ronddraaien en de boer zich niet
hoeft te verplaatsen om het melkstel aan te hangen. Wat ook speciaal was aan
deze carrousel, was dat het gebouwd was volgens het Nieuw-Zeelands principe.
Dit houdt in dat de hele melkstal gebouwd was op een groot ponton, en dus dreef
op water. Op deze manier heeft men maar een kleine motor nodig om het hele spel
te doen ronddraaien (minder wrijving).
Op deze
boerderij had Tom een afspraak met een dierenarts. Tot onze grote verbazing
sprak hij Nederlands! Hij had immers zijn dierenartsenstudies in Utrecht
afgelegd, en gedurende die 6 jaar in NL had hij dus ook een aardig mondje NL geleerd.
We hielden onze oogjes wijd opengesperd op deze zeer leerrijke dag! Op de
terugweg kregen we taalles van Ilan J
Hij leerde ons wat Hebreeuwse woordjes en wij fristen zijn Nederlands op. Zo
kwamen we erachter dat een bakboek hier een plastieken fles is! En we weten
nu ook dat een para in Israël een koe is. Toch vreemd in zon legerland J Ilan merkte
op dat het Nederlands toch maar een negatief taaltje is. Bijvoorbeeld: In het
Nederlands zegt men: Hoe laat is het? terwijl men in vele andere talen vraagt
welke tijd het is. Laat drukt volgens hem uit dat je hoopt dat de dag al
bijna om is..
Dinsdag
hebben we eindelijk onze nieuwe computers geïnstalleerd. Als nieuwe werknemers
hebben we namelijk allebei een spiksplinternieuwe computer gekregen. Om hem
gebruiksklaar te maken, moesten we eerst nog wat telefoontjes plegen om het
internet in orde te krijgen, de campuslicenties te verkrijgen, Maar nu dat
allemaal achter de rug is, kunnen we er volle bak in vliegen! Geen excuses
meer! Tijdens de installatie had Machteld ook een gesprek met Orna, het hoofd
van de computer-helpdesk. Orna klinkt echt als een SUPER-lieve vrouw. Ze vraagt
altijd hoe het met u gaat, en luistert ook altijd naar uw antwoord. We hebben
ze eigenlijk nog nooit in levende lijve ontmoet, enkel nog maar gesproken over
de telefoon. Maar dat hield haar niet tegen om ons uit te nodigen om bij haar
op bezoek te komen. Meer nog, we mogen er zelfs blijven slapen als we Tel Aviv
gaan bezoeken!
Woensdag had
Ilan ons uitgenodigd om samen met hem een groep uit Thailand te vergezellen op
een studiereis rond aquacultuur. Ilan is immers naast specialist in koeien ook
specialist in aquacultuur. Eerst zouden we nog langs de boerderij van Machteld
gaan om er data te gaan ophalen, want dat lag toch op de weg (volgens Ilan).
Dit maakte dat we weer vroeg uit de veren moesten, deze keer om 05.15u. Om
08.00u werden we verwacht in het hotel van de Thai in Ginnosar, maar we moesten
dus eerst nog langs de boerderij. De groep uit Thailand bestond uit mensen van
het Ministerie van Wetenschap en managers van bedrijven. Het doel van hun reis
was om contacten te leggen en kennis uit te wisselen en te vergaren. De eerste
halte van de studiereis was een onderzoekscentrum van de ARO (waar wij ook voor
werken), waar onderzoek gedaan wordt naar aquacultuursystemen. Het meeste
onderzoek werd gedaan op tilapia. Dit onderzoekscentrum had ook een nulgebruik
van water. Ze pompen water uit het Meer van Galilea (de Kinneret) en laten even
veel water weer terugvloeien. Tom werd ook dikke vriendjes met een van de Thai,
die dacht dat Tom een specialist in het gebied was. Maar helaas..
Via de
Jordaanvallei reden we met de bus naar onze tweede halte: Mount Gilboa. Boven
op deze berg had men een prachtig uitzicht op de Jordaanvallei met al zijn
visvijvers. We kregen meer uitleg over de kweek van de vissen en over het
watergebruik in Israël. De kibboets koopt ieder jaar een bepaalde hoeveelheid
water, die optimaal gebruikt moet worden voor enerzijds aquacultuur en
anderzijds irrigatie. Deze streek is de meest vruchtbare in Israël door zijn
vele bronnen en de Dode Zee in de nabijheid. De Dode Zee ligt 400 m onder
zeeniveau en zorgt voor een natuurlijke aantrekkingskracht van al het ondergrondse
water in de buurt.
Daarna reden
we terug de berg af. We stopten aan een commerciële visboerderij. Daar kregen
we uitleg over de visvangst op marktklare leeftijd en op het einde van het
seizoen (wanneer de vissen overgebracht worden naar een kleiner overwinteringsbassin).
Tijdens de zomer verblijven de vissen in het grote waterreservoir, waar ze
ongeveer 2 g per dag moeten bijkomen. Op het einde van de zomer komt dit
reservoir leeg te staan door de irrigatie. Men zorgt er steeds voor dat de
vissen niet overbevolkt komen te zwemmen door de marktklare vissen (op 500g) er
selectief uit te halen. Dit gebeurde door middel van een net dat men onder de
vissen plaatse wanneer men ze voerde. Wanneer het net dan opgehaald wordt,
heeft men de vissen geoogst. Wanneer het reservoir uiteindelijk bijna leeg is
(en het voor de vissen ook te koud wordt), wordt er een tunnel geopend die zich
onderaan het reservoir bevindt. Door deze tunnel worden de vissen uit het
reservoir gehaald en worden ze geselecteerd op basis van gewicht. De ene groep
is marktklaar, de andere groep moet gaan overwinteren in een kleiner bassin.
Daarna reden
we naar Kibboets Sde Eliyahu. Hier kregen we uitleg over BioBee. Dit is een
bedrijf dat gespecialiseerd is in de kweek van hommels voor de natuurlijke
bestuiving van vooral tomaten. Ze hebben ook een neventak met andere insecten
en mijten voor natuurlijke bestrijding van pesten in gewassen. Het bedrijf
bestaat al 20 jaar en is een van de grootste ter wereld. Heel interessant!
Het
middagmaal vond plaats in de refter van de kibboets. Er was ook tijd voor een
praatje met de Thai. Na het eten vlogen die allemaal op een standje waar
vanalles verkocht werd ten voordele van het Israëlische kinderkankerfonds. We
kregen nog een film te zien over de geschiedenis van BioBee en er volgde een
discussie over de mogelijke samenwerking in de aquacultuur tussen Israël en
Thailand.
Op de
terugweg naar het hotel stopten we nog in het eerste robotmelkveebedrijf in
Israël. Dit bedrijf lag Ilan na aan het hart, want hij heeft de inrichting van
de stal ontworpen. Die inrichting is anders dan in Europa door het andere
stalsysteem (ligboxen in Europa). De Thai waren razend enthousiast want ze
hadden nog nooit een robot gezien. De boer had vorig jaar een tweede stal gezet
en dit naar hetzelfde ontwerp dat Ilan 10 jaar geleden gemaakt heeft. Ilan was
dan ook (terecht) zo fier als een gieter!
Donderdag waren
we bijna alleen op kantoor. Rotem heeft een maand vrij om aan zijn thesis te
werken (ook al is hij 40 jaar of zo), Ariel ligt in het ziekenhuis na een
operatie van een hernia, Arieh komt als hij zin heeft want hij is op pensioen,
Ilan was op een voorlichtingsdag om boeren met een robot te adviseren, en Aviv
liep zoals gewoonlijk buiten tussen de kalveren ergens rond. Ook Moush was er
niet want hij ging naar een opendeurdag van machines. Maar toch had hij een lekker
ontbijtje voor ons klaargezet voor hij vertrok! Om 9u30 riep Alla ons dan ook
om te komen ontbijten, samen met de andere overgeblevenen. De dag verliep
rustig.. s Middags kwam Ali Tom halen om te komen eten. Machteld: Sit, Tom:
Come! riep hij. Weer een van zijn grapjes, want even later mocht Machteld ook
aanschuiven. Iedere zondag krijgt Ali van zijn vrouw een pakketje met een soort
Arabische pizza mee dat hij dan op het werk in de diepvries legt en opeet
wanneer hij er zin in heeft. Het was al donderdag en hij had er nog 4 over, dus
hij deelde met ons. Tom is echt Alis dikke vriend. Hij verstaat helemaal niets
van ons, maar wil wel altijd vanalles vertellen. (En hij spoort de anderen dan
ook luidkeels aan om voor hem te vertalen: TAGIDLI!)
Vandaag begon
het weekend weer, en dus trokken we er weer op uit. Deze keer ging het richting
Rosh Pina, een klein Joods dorpje in de buurt van Tsfat. Dit was blijkbaar de
allereerste Joodse nederzetting in de Galilee, gesticht in 1882. In de
voormiddag kocht Machteld haar eerste (en waarschijnlijk ook niet laatste) paar
schoenen in Israel! We vonden er in een boekenwinkel ook een boek met de gedetailleerde
beschrijving van de Israel Trail, een wandelroute van noord naar zuid doorheen
het hele land. In de namiddag brachten we er een bezoek aan het oude
stadsgedeelte, en aan de uitkijkpost over de regio. In de verte zagen we ook de
besneeuwde top van de Hermon-berg, het skigebied in Israel. De winter lijkt
hier voor de rest al over te zijn. Het zonnetje schijnt al hevig!
Laten we het saaie stuk (werken, papers schrijven, meetings, data-analyse) van onze week maar overslaan, en overgaan naar het leuke deel: weekend! Dat begon al goed.. Toen we op donderdagavond thuiskwamen stond er namelijk een cadeautje op de salontafel. Machteld haar eerste paniekerige idee was: "Wie is in ons huis geweest?" Maar al vlug bleek het een cadeautje van Tom te zijn, die (zogezegd ;-)) ging werken maar in de plaats naar de winkel reed om ... een verwarmingstoestelletje te halen! Wat een zaligheid! (Het moet gezegd, hij had ook effectief eventjes gewerkt.. ;-)) Op vrijdagmorgen werden we op het normale uur wakker.. De hele week is die wekker zo pijnlijk en als hij dan niet afgaat worden we als vanzelf wakker, typisch! We besloten stevig te ontbijten en dus pannenkoeken te bakken. Tom kan dat al goed, hij kan zelfs de pannenkoek in de lucht gooien EN opvangen! ;-)
Vandaag bracht ons autootje ons naar Beit She'an. Dit plaatsje ligt dichtbij de grens met Jordanië en Palestina. Het is een (voornamelijk) Romeinse archeologische site met badhuizen, openbare toiletten, een amfitheater, een theater, ... In tegenstelling tot het drukke en commerciële Caesarea van vorige week, was het hier heel rustig! We wandelden een paar uur rond tussen de mozaïeken, zuilen, ... Er is ook een berg in het park, namelijk Tel She'an. Wat een beklimming! Bovenop de berg waren overblijfselen van de Egyptische periode te zien. Hier hebben we onze broodjes ook opgesmikkeld. Het was trouwens lekker warm vandaag, we konden goed in een T-shirtje buitenlopen!
Bij het buitengaan hoorden we ineens dat de mensen die ons passeerden Nederlands spraken! Het blijft toch gek om dat hier te horen! We maakten nog een toertje door het centrum van Beit She'an, wandelden wat langs de Harod (een beek) en stapten weer in ons autootje. We besloten nog even te gaan kijken waar precies Jordanië begon. We hebben ook een kijkje genomen aan de Border Crossing. Dit is een van de drie plaatsen in Israël die je toelaten om naar Jordanië te gaan. Goed om te weten als we eens tijd hebben voor een reisje
Terug thuis experimenteerden we in de keuken. We maakten macaroni met kaas en kalkoenbeleg, bij gebrek aan hesp.. Een geslaagd experiment! Daarna besloten we aan de rode kool te beginnen (die Tom stiekem in de winkelkar gelegd had). Dat is pas een experiment! Het ruikt alleszins veelbelovend Morgen hebben we ook een druk programma: het appartement poetsen, strijken, de kalfjes laten drinken, fitnessen, ... En dan alweer een nieuwe, wellicht drukke, leuke werkweek
O ja, Machteld had deze week een appelcake gebakken voor de collega's. Ze voelde zich toch wat geflatteerd toen de collega's de volgende dag vroegen of er nog cake was Ze kreeg ook n complimentje van Ali (die zijn naam in t Engels ook van rechts naar links schrijft): "Uga Machteld: Good, Alla: Stone!" (De koekjes van Alla waren ook nogal aan de droge kant, en 'niet voor gepensioneerden' zoals de cake van Machteld)..
Zaterdag zijn we er weer eens op uit getrokken. Ongeveer een maand geleden, toen we net terug waren gekomen van ons tripje Stockholm, heerste er een echte storm in Israel. We hoorden en zagen daarna in het nieuws en met onze eigen ogen welke schade was aangericht. Een van de getroffen regio's was ook de oude stad in Caesarea, of Qessariya. De oude, zoals de naam al doet vermoeden Romeinse stad, ligt aan de Middellandse Zee-kust, en een deel van de stad was overspoeld. Men vertelde dan ook dat men niet zeker was of men de stad nog kon redden. Dit in het achterhoofd hebbend, besloten we zelf eens te gaan zien wat er allemaal te doen was in deze stad.
In het oude gedeelte van de stad waren er nog enkele ruines te zien van in de tijd van de Romeinen. Maar zoals praktisch elke oude stad in Israel, hebben de ruines vele gedaanten gekend (Romeinse, Joodse, Katholieke (van de Kruisvaarders), Islamitische,...). De paradepaardjes van dit zeer toeristisch uitgebuite nationale park was toch wel het theater en de hippodrome. De zitplaatsen van het theater waren helemaal terug opgemaakt, en we besloten er dan ook onze boterhammekes op te eten. De Hippodroom lag vlak naast de zee, en ook hier waren nog veel restanten over. Het deed ons ook onmiddellijk terug denken aan de paardenrennen in Ben Hur toen we deze betraden. We wilden ook de pier in de zee aflopen, maar deze was echter afgesloten voor publiek. Hier had de storm dus lelijk huis gehouden. Ook enkele mozaieken werden bedekt met zandzakjes om ze enigszins te beschermen tegen het opkomende zeewater. We spraken ook al van de toeristisch uitgebuite kant van het park, maar overdreven ze ook wel echt. Op elke hoek kon je wel iets kopen wat te maken had met Israel, van kitscherige kunst tot prullaria. Wat ons hiervan bijgebleven is, is van de T-shirts die we konden kopen. Deze had het opschrift: "Don't be afraid America, Israel is behind you!"
In de namiddag zijn we terug naar het aquaduct in Qessariya gegaan. Daar waren we in oktober al eens geweest om te gaan zwemmen, maar nu wilde Machteld er een (after-)Nieuwjaarsduik maken. Ze wilde er altijd al eens doen, en nu ze in Israel was, vond ze het moment geschikt om het erop te wagen. En zeg nu zelf, je kunt ook beter doen in Israel dan in het koude Belgie. Zonder enige vertwijfeling plonsde ze de Middellandse Zee in. Tom moest natuurlijk aan wal blijven om de foto's te maken, en de handdoek klaar te houden wanneer ze er weer uit kwam Na deze frisse duik hebben we er ook nog een strandwandeling van gemaakt.
's Avonds zijn we, na het fitnessen, op restaurant geweest. We hadden immers allebei nood aan een goed stuk vlees. Want wat je hier in de gewone supermarkten vindt, dat is toch ook niet alles hoor! We lieten het ons goed smaken: Machteld ging voor de gemarineerde kip, terwijl Tom voor de biefstuk koos. En het heeft ook gesmaakt!
Zondag begon de werkweek alweer voor ons. Deze week staat de paper voor de ECPLF-conferentie in Praag centraal. We hebben immers vorige week allebei bevestiging gekregen dat we zijn uitgenodigd voor deze conferentie, die zal doorgaan in juli in Praag. Dus die 'vakantie' staat ook al weer gepland!
Maandag is Tom de hele dag naar de boerderij geweest om zijn experimenten uit te voeren. Hij had er wel de juiste dag uitgekozen! Er kwam namelijk die dag een delegatie van de melkfabriek op de boerderij kijken om te zien hoe ze er werkten. Er was ook eten voorzien om deze mensen te verwelkomen. En aangezien er minder volk was komen opdagen als eerder gepland, bleef er extra veel over. Tom was dan ook wel bereid om een deel van de overschot tot zich te nemen Op deze manier heeft hij de boer en zijn vrouw toch ook beter leren kennen. Machteld was ondertussen op de campus bezig met haar werk, en ging ondertussen ook naar haar boerderij in Ramat Zevi. Daar had ze een meeting over de dataverwerving met Drorit, iemand die werkt voor het bedrijf dat de melkstal gezet heeft.
Vandaag, dinsdag, hebben we van ons instituut waar we werken een kadootje gekregen nav 'Het feest van de bomen' over 2 weken. Wat de precieze bedoeling van dit feest is, wist Ilan ons ook niet te vertellen, maar we hebben in ieder geval een doos gekregen met daarin 7 verschillende soorten gedroogd fruit (vijgen, dadels, kiwi's, appelsienen, pruimen, abrikozen en noten). Deze slaan op de 7 vruchten die de eerste Joden (met Mozes enzo) vonden na hun vlucht uit Egypte naar Israel, maar dan in een moderne versie (kiwi's komen uit NZL, en niet uit Israel). Op deze dag proberen de Joden zo veel mogelijk fruit te eten, en planten ze ook nieuwe fruitbomen in hun tuin.
Dat was alweer voor vandaag. Tot de volgende keer!
Gelukkig Nieuwjaar! Na een deugddoende en koude
vakantie in België en na de vele feestmaaltijden, keerden we terug naar ons
tweede thuisland. Omstreeks middernacht landden we weer in Ben Gurion Airport,
waar Ilan ons buiten stond op te wachten. Hij vond dat geen probleem, want hij
zag het als een uitgelezen kans om eens een hele dag rustig door te werken. Hij
was heel blij dat zijn kindjes weer terug in het land waren, maar hij zette
ons ook direct terug met de voeten op de grond. s Anderendaags moest Tom
immers weer op post zijn voor zijn experiment op de boerderij.
s Morgens waren we nog niet terug gewoon aan
het Israëlische ritme en we konden dan ook maar moeilijk uit bed. De lekker
warme donsdeken die we uit België meebrachten zat daar waarschijnlijk ook voor
iets tussen.. En het winterweer! Het is
blijkbaar definitief gedaan met droogte en zon, vanaf nu 2 maanden wolken,
donder en buien.. Als het hier regent, regent het vaak ook goed
door, zodat de straten in een mum van tijd omgetoverd worden in beekjes.
Toen we op de boerderij kwamen, zagen we de
klauwkapper aan het werk. De werkmethode hier is helemaal anders dan bij ons.
Ipv de poten één voor één op te heffen wordt de koe hier op haar zij gedraaid met
een soort klem zodat de 4 poten snel achter elkaar gekapt kunnen worden en de
belasting voor de rug van de klauwkapper minder is. Het systeem was op een
camionneke bevestigd ipv een laadbak. Het werk werd ook gedaan door 2 personen.
Het zag er wel maar gek uit (Ilan vond het maar niets).. Maar het ging goed
vooruit! Helaas waren we ons fototoestel weer vergeten..
Omdat we de huiselijke gezelligheid s avonds toch
wat misten, besloot Machteld verandering te brengen in de woonkamer. Ze
versleepte de meubels en plaatste een kastje waar we voortaan onze rommel,
boeken, nieuwe fotokader, kerstkaartjes, op en in kwijt kunnen.
Dinsdag was Ilan er niet, maar hij kon het niet
laten ons s morgens uit bed te bellen. Het Israëlische ritme lag ons nog
steeds moeilijk.. We arriveerden net op tijd voor het ontbijt op het werk. De
pralines die we (verplicht!) meebrachten uit België vielen bijzonder goed in de
smaak! Het is namelijk de gewoonte dat wanneer iemand op vakantie of zakenreis
gaat, hij een lekkernij (chocolade dus) meebrengt. En dus zeker wanneer je uit
België komt! Onze collega Alla staat er nogal op dat deze regel nageleefd wordt
J Wij
waren zelf ook blij onze collegas weer te zien en weer van het
groentestoofpotje van Moush konden smullen. Zelfs Moush, een anders nogal nors
kijkende man, was heel blij om ons bord nog een tweede keer vol te scheppen.
Hij begon zowaar Engels te praten! Good?
s Avonds toen we onze postbus nog eens
bezochten, waren we blij verrast. Er zat namelijk een kerstkaartje bij van Melissa
(en dat staat nu te pronken op onze kast in de living!). Jammer genoeg is het
kaartje van Tante Miet niet aangekomen, of misschien is het nog onderweg..
Woensdag stond er een Skype-meeting met Ephraim
op het programma. Verder houden we ons goed bezig met het analyseren van data
en het schrijven van papers. Ook de hele donderdag werd daarmee gevuld.
Machteld bezocht donderdag ook de boerderij in Ramat Zevi. Ze ging daar data
ophalen voor haar onderzoek en sloeg een leuk babbeltje met boer Yehuda
Sullivan, een op 5 jarige leeftijd uitgeweken Zuid-Afrikaan. Deze man is zeer
stipt in alles wat hij doet. Hij controleert alles wat er gebeurt in zijn farm!
Zo neemt hij melkstalen die hij laat testen in een labo om zo zijn milk
analyzers te kalibreren. Die milk analyzer meet online de melksamenstelling bij
iedere melkbeurt. Hij melkt zijn koeien ook 3x per dag omdat dat beter is voor
de uiergezondheid. Om 5u, 13u en 21u STIPT begint de melkronde. s Morgens en s
middags doet hij dit zelf, s avonds komen 2 meisjes uit de buurt melken. Als
er iets misgaat heeft hij dit vlug op de computer gezien.. Hij is ook in
onderhandeling met het voederbedrijf. Die komen namelijk het voer brengen om
11u, maar hij wil liever dat ze komen in de namiddag (en nog liever 2x per dag)
zodat het verse voer niet buiten ligt in de warmste uren van de dag.
Vrijdag waren we van dienst om de kalfjes te
laten drinken. Omdat we dus niet ver weg konden gaan, hebben we lekker
uitgeslapen, pannenkoeken gebakken, gestreken, gepoetst, Het uitstapje is
voor morgen!
Momenteel zitten we vast op de luchthaven van Tel Aviv. Het vliegtuig dat uit België moest komen heeft namelijk een serieuze vertraging opgelopen door de sneeuw. Het blijft een gek idee om straks thuis te zullen zijn in de sneeuw, terwijl we in Israel amper een jas nodig hadden.. Onze laatste werkdag bestond uit data-analyse, boerderijbezoeken en afscheid nemen.. Ilan hing uit de venster om ons uit te kunnen zwaaien, hij gaat zijn studentjes missen! Hij had ons ook heel graag naar het station willen brengen, maar zijn vrouw had hem opgegeven om te chauffeuren voor een klasuitstapje van hun zoon naar de zoo. Dus voor 1 x mocht zijn vrouw met zijn mooie nieuwe auto rijden om ons weg te brengen Hij staat ook te popelen om ons te komen halen, hij werkt die dag dan toch in Bet Dagan (nabij Tel Aviv).. Dat we dan pas zullen landen rond middernacht deert hem niet, dan werkt hij toch gewoon tot middernacht.. We hebben het echt enorm met hem getroffen! Nu zijn we vooral heel moe, en het is best balen dat we vertraging hebben want we kijken er zoooooo naar uit om thuis te zijn! Het zullen drukke dagen worden Op 2 januari vertrekken we weer terug naar Israel! Dus tot dan! Of tot een dezer dagen! We hebben een vlucht te halen, eindelijk
Dit weekend besloten we er nog eens op uit te trekken. Eerst gingen we nog kadootjes kopen voor onze petekindjes, omdat we daar in Belgie wellicht niet de tijd voor zullen hebben. Op de parking van het winkelcentrum zagen we ook nog iets hilarisch voor onze ogen gebeuren. Er reed namelijk een auto voor onze neus voorbij, en dat zonder bestuurder! Het gevolg was dus dat deze tegen een andere auto opknalde, maar de schade bleef beperkt. Blijkbaar was de bestuurder zijn handrem vergeten op te trekken Elk jaar breken we onze hoofden er weer over wat we dit jaar zullen kopen, en ook dit jaar was het niet anders. Het speelgoed in de winkels kan je best vergelijken met wat je in Belgie vindt, inclusief 'Justin Bieber'-gadgets ;-) Eens binnen in de winkel, kwam het kind weer boven in Tom (niet dat het zo diep verscholen zit...), en hij kocht voor zichzelf een Rubiks-Cube. Ook voor de petekindjes vonden we een geschikt kado, dus onze peter/meter-plicht hebben we ook weer vervuld!
In de namiddag vertrokken we richting Haifa, want we hadden via via gehoord dat er een festival was deze maand, dat de 3 grote feesten (Chanoeka, Kerstmis en Ramadan) van de 3 grote godsdiensten (Jodendom, Christendom en Islam) tesamen viert. Het centrum van de festiviteiten lag in Wadi Nisnas, een Arabische wijk in Haifa, en de German Colony. De straten waren versierd met lichtjes, en de kraampjes en etalages waren voorzien van rendieren, kerstbomen en -mannen. Allemaal kitsch dus, en het voelde toch ook vreemd aan om kerstmis te vieren zonder de echte winterkou en een warme dikke winterjas. Voor het festival zelf waren we blijkbaar een beetje te vroeg in Haifa. We waren namelijk daar in de namiddag, en toen was er nog geen enkel optreden of dergelijke te zien. Gelukkig was er dus nog de (kerst-)markt.
Zaterdag hebben we een bezoek gebracht aan Zippori. Dit reisje zal ook de geschiedenis ingaan als het eerste reisje in Israel waar we een trui hebben moeten aantrekken vanwege het weer ;-) Op deze plaats was vroeger een oude Romeinse stad gevestigd, en tijdens opgravingen de laatste eeuw werden er enkele grote mozaieken bloot gelegd. Je kon er wandelen over een oude heirbaan waar de karresporen nog duidelijk zichtbaar waren, en een wandeltocht door de oude Romeinse stad met zijn mozaieken, en het ondergrondse waterreservoir. Ook voor de Joodse geschiedenis was deze plaats van groot belang. Tijdens de Romeinse periode weigerden de Joden zich te verzetten tegen het gezag van de Romeinen, en in ruil werden ze met rust gelaten. Hierdoor werd de stad gespaard van krijgsgeweld, en konden de mensen gerust verder leven. De grote rabbi van in die tijd vestigde zichzelf ook in Zippori, en schreef er de Mischna, de eerste versie of voorloper van de Thora. We zijn hier ook achter gekomen dat de ouders van Maria, de moeder van Jezus, Anna en Joachim heetten, en dat de stad genoemd is naar de vrouw van Mozes, Zipporah. En zoals in elke historische nederzetting vind je ook hier sporen terug van Arabische invloeden. Er was ook nog een klooster te zien, in de verte weliswaar, dat gebouwd was door de kruisvaarders. Het klooster was speciaal gebouwd voor Anna, de oma van Jezus dus. Tegenwoordig werden er kinderen van Christelijke Arabieren onderwezen.
Tijdens de week zijn we weer verder gegaan met ons werk. Ilan zou de eerste 3 dagen niet op kantoor zijn, omdat hij andere opdrachten had. De kat was dan wel van huis, maar de muizen bleven ijverig doorwerken. Zondagmorgen stonden wij ook weer in voor het laten drinken van de kalveren. Vorige week waren er 16 nieuwe gearriveerd, dus het experiment blijft verder lopen.
Maandag is Tom nog eens naar de boerderij gegaan om zijn experimenten op te starten, deze keer al in alle vroegte. Machteld profiteerde hier van en bleef rustig verder slapen. Na het opstarten van het experiment ging Tom Machteld oppikken om samen naar het werk te rijden. Tijdens het ontbijt was het rustig. Enkel wij twee, Alla en Moush waren aanwezig. Terwijl Moush geen woord Engels spreekt, doet Alla toch goed haar best. Na het ontbijt volgt dan gewoonlijk de thee en een koekje. Deze keer waren het chocoladekoekjes, en dat zijn nu net niet de favoriete koekjes van Machteld. De onwetende Moush presenteerde ons de koekjes, maar Machteld wimpelde het aanbod af. En we zijn maar pas begonnen met onze Hebreeuwse les, maar de 2 woorden die Moush toen sprak, verstonden we al wel: "Gam lo?" Het betekent zoveel als: "Ook al niet?", en hij doelde op het feit dat Machteld ook al geen fan is van tomaten en komkommers. We moesten toch allemaal eens aardig lachen met de situatie...
Dinsdag hadden ze Tom gevraagd om hun te helpen met de kalveren te wegen. Eén à twee keer per maand worden ze allemaal eens gewogen om de groei op te volgen. Het wegen gaat eigenlijk allemaal vrij vlot eens de beesten in de wachtruimte zijn. Daarna worden ze naar de weegbrug geleid, waar ze 1 voor 1 gewogen worden, en hun ID wordt nagekeken. Een derde persoon staat erbij om alles te noteren. 's Avonds zijn we dan nog naar Nazareth gegaan om nog snel enkele boodschappen te doen. Het verkeer is hier echt een heksenketel! Je moet hier echt ogen op je rug hebben. En er staat hier ook een grappig opschrift uit de Koran, zie hieronder op de foto
Hehe, de werkweek zit er alweer bijna op, en pas nu vinden we tijd om even te bloggen..
Zondagmorgen was de weg naar het werk een heuse survivaltocht: modderstromen, grote plassen op de weg, omgevallen bomen, regen, hagel, donder & bliksem, ... Ze zijn hier duidelijk niet voorzien op zo'n weer! Het was dan ook al van vrijdagavond bijna constant aan het regenen! Er viel in 4 dagen tijd ca. 200 mm, terwijl de gemiddelde neerslag per jaar in onze buurt zo'n 650 mm is.. We waren maar wat blij dat we binnen achter onze computer konden werken! Al moesten we wel de modderstroom trotseren om naar de keuken en het toilet te kunnen gaan.. Echt zonde dat we geen foto's getrokken hebben.. Maandag kwam Aharon om nog wat benodigdheden voor Tom zijn experimenten te brengen en te installeren.. Ook Ilan liet zich van zijn beste kant zien en trok een overall aan Aharon vergezelde Machteld ook naar Ramat Zevi om data op te halen. Onderweg moest de camionette ook volgetankt worden. Bijna 1000 NIS kostte dat! En wij vinden t al zo erg als we 280 NIS moeten betalen om ons bakske vol te tanken! Aharon tankte de auto ook gewoon vol, zonder hem stil te zetten! Toen Machteld hem daarop attent maakte, sprak hij de wijze woorden: 'Not in Israel!'.. We kunnen eigenlijk wel veel dingen bedenken die alleen in Israël kunnen of die de Israëliërs met een grote korrel zout nemen.. (waarover we graag meer uitleg verschaffen wanneer we in Belgenland zullen zijn!) Maar toch een para voorbeeldjes: Wegmarkeringen dienen maar als 'suggestie', en ze zijn dan ook niet bang om met 3 auto's naast elkaar te rijden op 2 rijstroken.. Hun hand lijkt ook wel vergroeid met de claxon, maar helaas niet met de pinker.. Invoegen gaat bij ons dan ook als volgt: pinker op en GAAN.. Want als heer in het verkeer word je afgestraft, en eens je stilstaat raak je niet meer vertrokken.. (Soms komt dat ook door een lege auto-batterij weten we sinds deze week ) Ieder kruispunt zonder verkeerslichten is ook hels.. Jullie zouden echt naar hier moeten komen om het te kunnen zien! (Naast alle leuke, mooie en interessante dingen die hier uiteraard ook te zien zijn).. Een kleine beschrijving van een verkeerssituatie: Wij willen naar links afdraaien, en laten het kruispunt vrij zodat auto's die uit andere richtingen komen nog doorkunnen, worden we voorbijgestoken door auto's die ook naar links willen afdraaien, en die dan het kruispunt gaan blokkeren (want 100 verder naar links staan verkeerslichten), dan kan dus niemand nog door en gaat het eigenlijk alleen maar trager dan sneller! In ons dorp is er ook een groot kruispunt met verkeerslichten, maar iedereen die rechtdoor wil, wil die lichten vermijden (want het is nogal een druk kruispunt), dus dan nemen ze een 'shortcut', waardoor wij soms al in de file staan op 100 m van ons huis, wat maakt dat we soms een kwartier in de auto zitten om het werk, dat zich 1.5 km verder bevindt, te bereiken.. (Wandelen is ook niet echt een optie. Aan de ene kant van de weg kun je wel rustig wandelen, maar dan moet je de weg oversteken op een kruispunt zonder verkeerslichten maar met egoïstische chauffeurs, dan kan je daar lang staan! De andere optie is om over te steken aan het kruispunt in ons dorp, maar dan moeten we verder wandelen langs de grote weg, en gezien het moordend verkeer (we zien minstens 3 dode katten per dag) is dat ook niet echt een rustige wandeling.. Verkeersfrustraties, jullie merken het wel
Verder is de werkgelegenheid in dit land ook maar iets vreemds.. Met een hoop functies die nergens toe dienen.. In iedere winkel zijn er, naar ons idee, een hoop werknemers te veel.. Zo is er in de supermarkt naast het kassameisje, ook een meisje dat je boodschappen in een zakje doet.. In véél zakjes.. Meestal is er ook maar 1 kassameisje (met bijhorend zakjesmeisje) effectief bezig met een klant, de rest zit maar wat met de duimen te draaien (behalve op vrijdagvoormiddag, want dan is t superdruk!).. Er is ook een jongen die de winkelkarretjes ophaalt nadat je de boodschappen in je kofferbak hebt gezet.. Handig wel dat je dat niet zelf hoeft te doen, maar het illustreert ook hoe gemakzuchtig ze hier zijn.. Daarmee rijdt ook iedereen met een automatische versnellingsbak, en hebben ze hier veelal golfkarretjes ipv fietsen voor de korte verplaatsingen.. Maar door die gemakzucht staan ze op technologievlak wel ver! Voor haast ieder hand-werk bestaat er ook wel een machientje om hetzelfde werk te kunnen doen We hebben dan ook al enorm veel bijgeleerd op ons werk, producten en sensoren waarvan we het bestaan maar amper kenden (of zelfs helemaal niet) zijn hier dagdagelijkse kost! Dinsdag had Tom administratieve verplichtingen en computergerelateerde bezoeken in Bet Dagan. Machteld besloot hem te vergezellen op de rit.. Omdat we deze keer niet met Ilan meereden, besloten we pas NA de files te vertrekken, rond een uur of 9.. 7u15, tringtring, telefoon! Ilan.. Om ons te vertellen dat hij een sticker voor ons had.. Die sticker moeten we op onze auto plakken en die dient als identiteitsbewijs zodat we het Volcani Center kunnen binnenrijden. In het Volcani Center bevindt zich immers o.a. het computerdepartement, de bibliotheek, de administratie, de refter, het ministerie, de diergeneeskundefaculteit, ... We komen er dus wel regelmatig.. 's Middags verraste Tom Machteld met broodjes van de bakker (waar ze stiekem al weeeeeeeken van droomde ). Het zijn dan ook geen gewone broodjes, maar allerlei lekkers zoals een croissantje met appel, een bladerdeegkoekje met kaas of champignons, ... Hmmmmmm!! In de namiddag zetten we de dataverwerkingswerkzaamheden verder. Rond half 5 besloten we naar Tel Aviv te gaan, aangezien we daar nog niet waren geweest en we over 2 weken thuis zijn (waar we trouwens erg naar uitkijken!) Het was erg druk op de weg! Na een wandelingetje door een stukje van Tel Aviv besloten we een restaurant op te zoeken.. Naar huis rijden is tussen 4 en 7 immers quasi onmogelijk door het vele verkeer.. We aten in de Spaghettim Bar een lekker, jaja, spaghetti! Tom had er een met zalm, spinazie en roomsaus. Machteld koos de zalm, sojasaus, paprika en noten.. En hmm, dat smaakte!
Vandaag werkte Tom vooral op de boerderij en verrichte Machteld nog wat data-onderzoekjes.. Tom zijn set-up begint eindelijk naar de positieve kant over te hangen!! Na het werk besloot Tom naar de kapper te gaan! Die is hier trouwens best goedkoop, hij betaalde 50 NIS, zo'n 10 euro.. Machteld ging intussen zwoegen en zweten in de fitness en was daarna te lui om een deftige maaltijd klaar te maken, en zette dus maar pizza in de oven Morgen alweer de laatste werkdag van deze week.. Hopelijk wacht ons een weekend met minder regen! En nog 6 dagen werken en we vertrekken naar België!! Tot snel!
Groetjes!
Trouwens, het liedje 'hey there Delilah' kent ook hier een andere versie, waarin gezongen wordt: 'How is life in Mecca-City?' Haha!
Donderdagmorgen bezochten we nog eens een boerderij Deze keer met
een redelijk opgeruimd erf! De boer van dit bedrijf werkt overdag in de
marketing van een groot bedrijf in de melkindustrie. Hij heeft zijn stal
zo ontworpen dat de koeien naar de robot 'gelokt' worden.. Ook het
voeren van de dieren hoeft de boer hier niet zelf te doen; een
vrachtwagen van de veevoedercoöperatie uit de buurt komt 2x per dag de
koeien voeren (zie onderstaande foto).
De boer kijkt 's morgens en 's avonds of alles in orde is met zijn dieren, vooral door zijn managementprogramma te bestuderen..
Loslopende koeien zijn hier trouwens ook heel normaal! Als een koe ziek
is, wordt ze uit de stal gehaald en mag ze buiten vrij rondlopen.. Op de
bezochte boerderij liep een ook een koe vrij rond, maar deze koe was
niet ziek, maar wel ontsnapt.. Ze was pas drooggezet en blijkbaar miste
ze haar melkgevende vriendinnen..
Na het bezoek aan de boerderij was het weer tijd voor ontbijt! Op de
foto zie je enkele van onze collega's, namelijk Rotem, Aviv, Ali, Sarah
en Ella. De boerderij waar ons kantoor zich bevindt, is ook weer
uitgebreid met 2 Baladi-stieren.. Daarna was het weer werken geblazen!
Vrijdagmorgen gingen we maar weer eens naar de bank.. (Waar ze trouwens
heel blij zijn dat wij klanten zijn, want 'jullie zijn zo leuk' )
Deze keer konden we onze kredietlimiet gelukkig wel verhogen! Daarna
reden we naar een computerwinkel om een router te kopen, in de hoop dat
ons internet dan eindelijk op een 'legale' manier zou werken (maar dat
is dus nog steeds niet het geval, Machteld geniet al maanden van het
onbeveiligde internet van de hele buurt!).
Ze hadden dit weekend veel regen voorspeld, maar vrijdagmorgen was het
nog droog.. Ipv ons huis te poetsen besloten we naar Bet She'arim, zo'n 5
km van ons huis, te gaan. In dit park zijn joodse begraafplaatsen uit
de 3e en 4e eeuw te zien in grotten.
In de namiddag gingen we de kalfjes nog eens drinken geven. Daarna volgde uiteindelijk toch het huishouden..
Vandaag werden we gewekt door een onweersbui.. Donker, regenachtig,
donder en bliksem, ... De hele dag! Geen weer om buiten te komen! Wat we
dus ook niet deden, op een autoritje naar de fitness na.. Het lijkt wel
herfst! Bah!
Zondag kwamen we terug in een zonovergoten Israel. Niet dat de temperatuur hier zo hard de pan uit swingt, maar het verschil met Zweden (en Belgie zo te horen), is toch behoorlijk groot. En natuurlijk was de grote bosbrand in de buurt van Haifa, zo'n 20km van ons huis, het grote gespreksonderwerp bij het ontbijt. Maandag werden we wakker in een grijs Israel. 's Nachts was het blijkbaar al beginnen regenen, de eerste keer in vele maanden, op een onweersbui na eind september. De wegen waren dan ook al goed nat, en we waren toch ook blij dat we vorige week naar de garage zijn geweest om nieuwe ruitenwissers te halen. De regen bleef in het land hangen tot dinsdag, dus de natuur kan er weer effe tegen. De mensen zijn hier ook echt content met de regen. Ze hebben er ook zo lang naar moeten uitkijken. Samen met deze weersverandering hangt blijkbaar ook een verandering van kledingstijl vast. Gedaan met korte broeken en hemdjes met korte mouwen. Vanaf nu dragen ze hier allemaal lange broeken met dichte schoenen (dus geen sandalen) eronder. Tom werd dan ook voor zot verklaard omdat hij nog steeds een korte broek droeg, in de regen. Net een echte toerist! En hemden met lange mouwen dragen ze hier nu ook, in alle kleuren en maten. Je vraagt je echt af of ze wel een vrouw hebben Vandaag was er een afscheidsceremonie gepland voor Arieh Brosh omdat hij binnenkort op pensioen gaat. Er werden toespraken gehouden door verschillende mensen, maar waar het precies allemaal over ging weten we niet, omdat elke toespraak in het Hebreeuws was. Gelukkig waren er begeleidende slides, zodat we de grote lijnen konden volgen. Maar wij twee zaten er dan ook niet voor de toespraken... In de voormiddag hadden we immers al meegeholpen met de voorbereiding van de receptie. We moesten groenten (tomaten, komkommers, paprikas) snijden alsof we echte keukenhulpjes waren, en zagen ook wat er nog allemaal voor lekkers zou worden uitgestald. Na de toespraken mochten we dan ook aanvallen: boeffeuhh! Toen iedereen weg was, hebben we nog meegeholpen met het opruimen van al de rommel na de receptie. Hiervoor hebben we nog een fles cola en een fles bananen-aardbeien-limonade cadeau gekregen. De dag ging vandaag zo wel vlot om. Niet dat we dat zo erg vonden hoor, want onze trip naar Zweden zit ons precies toch nog in de kleren. En nu het weer omgeslagen is - hoewel het vandaag weer aangenaam warm was, maar dit weekend voorspellen ze weer regen - heeft het land toch wel wat van zijn charme te verliezen. Het begint zo meer en meer op Belgie te lijken
Van het droogst in 80 jaar naar het koudst in 100 jaar..
Hieronder het verhaal dat verklaart waarom er zo lang niet geblogd is ;-)
Dinsdagavond
vertrokken we, na een te kort dutje, naar de luchthaven. Tom op cursus
naar Zweden, en Machteld, die ging mee! Na het beantwoorden van steeds
dezelfde vragen (waar wonen jullie, hoe lang zijn jullie samen, wat doen
jullie in Israel, ..) bij wel 3 verschillende personen kon de reis
beginnen. We maakten een tussenlanding in Riga, waar we nog net tijd
hadden voor een koffie/thee alvorens een vliegtuigje voor 40 personen
ons naar Stockholm bracht.. Om 7u 's morgens landden we, bij een
temperatuur van zo'n 16 graden onder nul! In t begin nog wel leuk om je
adem te zien, maar al snel echt berekoud! Het was echt een enorm
verschil met de 28 graden van een paar uur ervoor! We kochten een
busticketje en een dik uur later stonden we midden in de stad! We
zochten een plaatsje om te ontbijten en aten een broodje spek/ei en
yoghurt..
Daarna bezochten we de City Hall. Omdat de rondleiding pas een
half uur later zou starten, kuierden we eerst nog wat langs het water. De rondleiding was zeker de moeite!
Daarna gingen we eten in de Saluhall.
Dat is een groot gebouw met verschillende eetstandjes, het rook er
alleszins verrukkelijk! Tom bestelde een garnaalsalade en Machteld
gemarineerde zalm.. En dat smaakte!
Omdat we minstens half bevroren
waren, besloten we in 1 van de >15 H&M's handschoenen, een sjaal
en oorwarmers te kopen.. Het gezeul met Tom zn koffer was ook best
vermoeiend met al die sneeuw, dus rond 14u besloten we naar het hotel te
gaan. Onze kamer lag vlak naast de receptie, met alle bijhorende
lawaai.. De rest van de middag hebben we rondgelopen in Gamla Stan.
We kwamen een ijsbaan en een kerstmarkt tegen, met lekkere Glug!
's Avonds aten we
pizza en uitgeteld kropen we onder de wol..
Donderdag had Tom dan
cursus. Zijn collega Annamaria kwam hem ophalen in het hotel zodat ze
samen verder konden reizen. Tom volgde een infosessie en kreeg een
rondleiding door het bedrijf. In de eetzaal mocht hij proeven van echte Zweedse kost! Machteld hield zichzelf ook goed bezig
Ze wandelde rond in Fjallgatan, een wijk met huisjes uit de 18e
eeuw, ze bezocht het Fotografiska Museum en het Stockholm stadsmuseum.
In de namiddag ging ze wat winkelen en bezocht ze het MuziekMuseum.
Alleen eten vond ze toch maar vreemd! Op de terugweg naar het hotel,
werd ze overvallen door een sneeuwstorm en vluchtte ze een taverne in
waar ze een heerlijke erwtensoep at. Rond 17u arriveerde ze in het
hotel, nog net tijd genoeg voor een warm bad voordat Tom terug was.. 's
Avonds hebben we Sodermalm verkend op zoek naar een plaatsje om te
eten. Na 2u wandelen belandden we in een restaurant op 200m van ons
hotel. We aten kip met verse pasta, hmmm! En wat waren we blij dat het
hotel niet ver was met die koude!! Vrijdagmorgen namen we de metro en
de bus naar Djurgarden. Omdat onze biologische klok helemaal is
aangepast aan het Israelische ritme, waren we te vroeg daar om al musea
te kunnen bezoeken.. We dolden dan maar wat in de niet-plakkende sneeuw
en maakten een winterwandeling over het rustieke eiland.
Daarna
bezochten we Skansen. Dat is een openluchtmuseum over vroeger. Zoiets
als Bokrijk eigenlijk. Ze hebben er ook een zoo-gedeelte. Het sneeuwde
intussen echt heel hard, maar we spotten toch wolven, everzwijnen,
rendieren, een lynx, elanden, ..
Na een dik uur hielden we het voor
bekeken en namen we de tram naar het Vasa-museum. Hier wordt een boot
tentoongesteld die in 1628 gezonken is, 333 jaar onder water heeft
gelegen en dan is opgevist.
De boot is echt goed bewaard gebleven! We
zagen er ook exhibities over het leven in Zweden in de 17e eeuw, over
scheepswerven, over de opvissing van de boot, over chemische reacties om
de boot in goede staat te houden en over analyse van de gevonden
lichamen.. Het was echt een interessant museum en we besteedden er dan
ook enkele uren! Daarna wandelden we langs het water terug richting
Centraalstation, waar we om 18u hadden afgesproken met Annamaria om
samen te gaan eten. We belandden in het Jensen Bofhus, waar we een
heerlijke steak en dikke frieten aten. Toch heel wat anders dan de
Israelische kost! Het was een gezellige laatste avond!! Zaterdagmorgen
namen we de tijd om goed te ontbijten. Daarna wilden we naar de
Katarinalift gaan, maar tot onze teleurstelling zagen we dat die pas om
16u open ging..
We namen dan de metro naar de Universiteit, die gelegen
is in een deel van de stad dat we nog niet gezien hadden.. We wandelden
wat rond op de campus, rustten even uit (en warmden op) in een gebouw,
en namen de metro terug. We moesten immers op tijd weer terug in de
luchthaven zijn.. De veiligheidscontroles stelden echt niets voor, zeker
als je Israel gewoon bent! We maakten weer een tussenlanding in Riga,
waar we enkele uren moesten wachten in de transitzone met alleen een
broodjesbar.. Rond half 1 waren we terug in Israel. Op de weg naar huis
zochten we naar de brand, die redelijk dicht bij ons thuis woedt, maar
we zagen niets. Ramptoerisme is voor een andere keer.. En wij zijn veilig!
Werken tegen de klok om deadlines te halen.. Voor het eerst sinds Leuven
werden we er weer mee geconfronteerd.. Papers en abstracts schrijven,
veeeel rondmailen om iedereens mening te horen, vergeten wachtwoorden
nodig om de abstracts in te dienen, allerlei randactiviteiten zoals data
ophalen op boerderijen, experimentele setups afwerken, sporten, huishouden en reisjes
plannen... Maar dinsdag 30 november, 14u plaatselijke tijd staat
voortaan in ons geheugen gegrift
Op vrijdag gingen we nog eens op verkenningstocht door het land. Donderdag had onze collega Sara ons op de kaart aangeduid waar haar kibbutz ligt en toonde ze ons nog een leuk plekje om te bezoeken. We besloten dan ook haar raad op te volgen. De reis bracht ons naar het noorden, dicht bij Nahariya. We gingen er op zoek naar het Monfort-kasteel. Er was een wandelroute uitgestippeld omdat dit de enige manier is om er te geraken. De wandelroute bracht ons over steile beklimmingen en rotswanden tot aan de ruïne van het kasteel.
Het kasteel op zich stelde niet veel meer voor, het was dan ook al verwoest van in de 13e eeuw. Het uitzicht over de vallei was wel de moeite om van zo ver te komen. Omdat we nog maar 3 kwartier gestapt hadden, besloten we onze tocht nog verder naar beneden te zetten en ook de volgende berg te beklimmen. Op de top was er een uitkijkpunt over de vallei en het kasteel.
Niet wetend waar de route ons naartoe zou leiden, besloten we nog even verder te kijken, in de hoop dat het een ronde zou zijn. Na een kwartier werd ons duidelijk dat we steeds verder afdwaalden van het vertrekpunt en dus maakten we rechtsomkeer. We waren dan ook al dik 2 uur aan t stappen en we moesten terug zijn voor de zon onder ging. We waren niet echt voorbereid op een lange en stevige wandeling en droegen dan ook geen aangepast schoeisel en hadden enkel 2 bananen en een flesje water bij. De terugweg zou ook nog zeker anderhalf uur duren. Net voor zonsondergang bereikten we de auto. Daar kleedden we ons om en vervolgden onze rit naar Sara's kibbutz in Kabri, een kwartiertje rijden.
Eenmaal aangekomen in Kabri werden we halt gehouden aan de toegangspoort. Niet wetend wat te zeggen, belden we naar Sara. Blijkbaar volstond het om haar familienaam te noemen (die we eerst nog niet wisten). Ze leidde ons telefonisch tot aan haar huis. We werden voorgesteld aan haar man Ilad en aan haar 10 maanden oude dochtertje Silane. Silane is een unieke naam en betekent 'honing van de palmboom'. We kregen een rondleiding door hun (mooie!) huis, en later door de kibbutz. Jammer dat het al donker was! Je kan in een kibbutz enkel een huis bouwen of kopen wanneer je ouders er wonen. De grond krijg je dan voor niets. Als buitenstaander kan je er wel huren, maar dus nooit kopen. In de kibbutz is een onthaalmoeder, een kleuterschool, een lagere school en een middelbare school. De kinderen kunnen dus in de kibbutz blijven tot de legerdienst. Er is ook een centrale wasdienst, waar je 's morgens de vuile was kan brengen en hem 's avonds gewassen en gestreken terug kan oppikken. Zoooo handig! De wandeling doorheen de kibbutz leidde ons tot aan het huis van Sara's schoonouders en schoonbroer. We werden heel vriendelijk onthaald. De vader is afkomstig van de VS, de moeder oorspronkelijk van Duitsland. De grootvaders van Ilad's ouders hebben misschien nog oog in oog gestaan tijdens WOI; de ene bij de Duitsers, de andere bij de geallieerden. Daarna gingen we met z'n allen eten in het restaurant van de kibbutz. Je kan de keuken vergelijken met de Alma. We ontmoetten ook de vierde generatie, de grootvader van Ilad, een kranige negentiger met een talenknobbel! Na het eten gingen we terug naar het ouderlijk huis. Daar werden we getrakteerd op Arabische koekjes,3 soorten cake en thee, koffie of Israëlisch bier. Het was erg gezellig en als we in de buurt zijn of met feestdagen mogen we steeds langskomen! Nu wacht ons nog een rustige zaterdag.. Vandaag zijn wij verantwoordelijk voor het te drinken geven van de kalveren
Toedels!
PS In het Hebreeuwse alfabet bestaan er 2 manieren om de letter T te schrijven, nl. [tav] en [tet]. 'Tom' kun je dus schrijven met een [tet] (zoals 'Tom' uit Tom & Jerry), maar wanneer je 'Tom' schrijft met een [tav] betekent het 'onschuldig'. Haha!
Even een kort berichtje om te laten weten dat het nog steeds goed met ons gaat Nadat Tom is teruggekomen dit weekend, hebben we maar weinig speciaals gedaan.. Tom was heel moe en heeft dus veel geslapen, Machteld heeft haar jogronde wat uitgebreid, we zijn een lange wandeling door het dorp en de velden gaan maken (want we hebben onze buurt nog steeds niet volledig verkend), ... Het weekend was alleszins veel te kort! Maar zondag begon de werkweek weer.. 's Avonds zijn we naar de fitness gegaan! Hihi! Echt heel grappig! Ze hebben een programma voor ons opgesteld, dat iedere maand wordt herbekeken om te zien of we onze doelen (welke doelen?) gehaald hebben.. Stress! Maandag kwam Aharon om samen met Tom de installatie op de boerderij nog eens te bekijken. Intussen reed Ilan met Machteld naar een boerderij in Ramat Zevi. Dit is een redelijk klein bedrijf (65 melkkoeien), maar de boer is heel nauwkeurig met alles op te schrijven, wat voor onderzoek dus heel goed is! De boer komt oorspronkelijk van Zuid-Afrika, en zijn Engels is heel goed. Dat is dus handig voor wanneer er vragen zouden zijn! Hij heeft zijn computer aangesloten op een gigantische flatscreen-tv, wel chic! Hij heeft ook een systeem om het voer dichter bij de koeien te duwen. Een plaat met een motortje beweegt langs het voerrek en duwt het voer korterbij. Een heel simpel systeem, maar wel slim en weinig arbeidsintensief! Dinsdag leerde Sara ons hoe we de kalfjes moesten laten drinken. Ze zijn bezig met een experiment en daarvoor dienen de kalveren een paar keer per dag met de fles gevoerd te worden. Ook in het weekend moet dat gebeuren, en het is dus de bedoeling ons daar ook soms voor in te schakelen. Wat niet zo erg is aangezien we maar 5 minuten rijden van het werk wonen.. 's Avonds zijn we nog eens gaan fitnessen! Ze waren toch blij om ons terug te zien Vandaag hebben we nog eens de kalfjes te drinken gegeven. Echt leuk, zeker ter afwisseling met het dagenlange computerwerk! Sara heeft ons uitgenodigd om dit weekend bij haar in de kibbutz te komen eten samen met haar 10 maanden oude baby, haar man en haar schoonouders. Sara vertelde ons ook over studeren in Israël. Zij is veearts, en omdat er in Israël ieder jaar maar 40 beschikbare plaatsen zijn voor die studie, is zij 5,5 jaar lang uitgeweken naar Slovakije. Ze vertelde dat er daar heel veel Israeli waren zodat toch een beetje het kibbutz-gevoel bleef. Ook om geneeskunde te kunnen studeren worden er strenge richtlijnen gehanteerd. Sara's zus is nu al voor de 4e keer aan t studeren voor die proeven! Voor ons is het best gek dat zoveel mensen hier naar het buitenland gaan om te studeren.. Wij hebben wel Erasmus en dergelijke, maar hele jaren in een ander land (anders dan Nederland ) studeren komt bij ons precies toch minder voor.. En zeker die landen waar iedereen hier naartoe gaat: Moldavië, Hongarije, ... Volgende week moet Aviv ook weer het leger in. Het zal rustig zijn op het werk
Op de foto's zie je de boerderij in Ramat Zevi en de koeienweegschaal
){kind=link}