Doordat we nog een beetje moe waren van het experimenteren, besloten we het weekend rustig te houden. Zaterdag reden we naar het Zwitsers bos aan het Meer van Galilea. Een kronkelweggetje, prachtig ruw landschap met zicht op het meer, een klein zonnetje, ... Wat moet een mens meer hebben! We maakten een kleine wandeling en genoten. Weer een attractie die voor veel toeristen onbekend is, maar zeker een omwegje waard is!

Op de terugweg besloten we wat binnenwegen te nemen. We maakten een tussen stop in Kfar Tabor, een dorpje aan de voet van de Tabor-berg. Hier bezochten we het marsepeinmuseum. Wat een creaties!

Jammer genoeg stelde de marsepeincollectie in het aangrenzende winkeltje niet zoveel voor. We nestelden ons op een terrasje voor een dessertje en een drankje (granaatappelsap, mmmm!) voor we naar huis reden en ons klaar maakten voor een nieuwe avond experimenteren.   

25-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdagavond begon er een nieuwe experimentenronde van Tom. Aangekomen op de boerderij, zagen we dat er een dode koe vlak bij onze filmlocatie lag. Beetje chaos voor de werkers, want de voorbijkomende koeien vonden een dode koe natuurlijk interessant. We voelden ons niet echt welkom (begrijpelijk) en zijn maar terug naar huis gereden. Zondag begonnen we dan echt! We moeten toegeven dat het toch een vermoeiend ritme is: slapen – werken – avondeten – werken - ... Donderdagavond regende en bliksemde het echter, dus konden we een avondje uitrusten en vroeg het bed in!

De dag erna stonden we weer paraat, voor nog eens 7 avonden filmen – als het weer het toelaat.. Waarom we precies nú deze experimenten doen, heeft alles te maken met het bezoek van de klauwkapper (pedicure voor koeien) aan de boerderij. In 10 dagen tijd komt hij elke koe hier behandelen. Het gaat dan meestal om het preventief bijknippen en -schaven van de hoeven (zoals ons nagels knippen).

Het pedicure proces in 4 stappen: bijschaven, bijknippen, (eventueel) bijslijpen, en het resultaat

Maar voor sommige koeien is er ook een behandeling nodig als er een probleem is in de klauw zelf. Vaak voorkomende problemen in de boerderij zijn ontstekingen (zoals digitale dermatitis (DD): een huid ontsteking achter of tussen de hoeven), zoolzweren, ingegroeide steentjes of stukjes metaal, vergroeiingen aan de hoef (zoals Duckie, koe 966 die 4 zwemvliezen lijkt te dragen omdat haar hoeven zo vergroeid zijn) etc.

Voorbeelden van problemen: een klein steentje dat de hoef binnengedrongen was, en een zoolzweer

De klauwkapper en zijn assistent werken behoorlijk snel. De koe wordt in de kapbox gejaagd en vervolgens vastgezet met 2 riemen. Dan wordt de kapbox op haar zij gedraaid zodat de koe ook op haar zij ligt en de poten vrij zijn voor de behandeling.

Als de koe geen klauwproblemen heeft, duurt dit hele proces ongeveer 3 à 4 minuten. Na deze behandeling lopen veel koeien wat meer kreupel doordat de hoeven meer gevoelig zijn. Dit effect is maar van korte duur en verdwijnt zodra de klauw terug voldoende is aangegroeid. Tom hoopt dan ook in deze periode veel veranderingen te zien in zijn koeien, wat nuttig is voor zijn experimenten.

Deze klauw was net behandeld voor DD, en de koe zet haar volle gewicht nog niet op de klauw.

Het werk op de boerderij is niet alleen erg vermoeiend, maar eigenlijk ook echt heel leuk! De afwisseling met het vele bureauwerk, de werkers met hun praatjes, de buitenlucht, de koeien, ... Als het werk erop zit, drinken we nog met z’n allen koffie. We worden ook wel geapprecieerd, want als Machteld achter de koeien zit gaat het vaak wat sneller dan als de koeien op zichzelf moeten komen

23-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagmorgen was het de beurt aan het jaarlijkse onderhoud van de auto. Machteld sprong uit bed en bracht de auto naar de garage in Nesher. Ons Hebreeuws is al niet echt om over naar huis te schrijven, maar wanneer het over auto-termen gaat is het allemaal nog een graad erger Groot onderhoud. Ok. En keuring. Ok. En het knopje om het raam open te doen werkt niet. Ok. En de ruitenwissers. Ok. En de band staat een beetje plat. Ok. Pfieuw! Bleek dat ze Tom zijn paspoort nodig hadden om naar de keuring te kunnen gaan; daar hadden we niet aan gedacht.. Dan maar geen keuring.

Omdat we voor het onbijt waren uitgenodigd bij Moush, nam Machteld de bus terug naar het werk. Een gigantische file zorgde er echter voor dat ze te laat kwam. De file was trouwens niet eens zo gigantisch, het duurde gewoon 40 min om 500 m te rijden. Verschrikkelijk! Een half uur te laat pikten Ilan en Tom haar op, en reden we alsnog naar Moush waar de andere collega’s ons al opwachtten.. We werden onthaald in een bijgebouw. Moush is afkomstig van een bedoeienenstam, en ook al hebben de bedoeienen zich hier in het noorden van het land wel gesetteld, toch blijft de traditie om een soort hut/tent te bouwen buiten hun huis. Een bijgebouw dus, want de versie van Moush is wel erg luxueus. De familie brengt hier veel tijd door. Ze hebben buiten zelfs een hele keuken!

Het eten.. Waaw.. Wat kunnen we meer zeggen? De hele tafel stond vol met verschillende salades, verse kazen, avocado, gefrituurde bloemkool... Ter plekke werd pita gebakken, en ook kleine pizza’s en pita’s belegd met za’atar. Waaw, HEERLIJK!

Na het ontbijt nam Machteld opnieuw de bus naar Nesher. Ze ging het paspoort van Tom brengen, want intussen was gearrangeerd dat ze nog naar de keuring konden gaan als ze het paspoort hadden voor 13u. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl de auto gekeurd werd, maakte Machteld van de gelegenheid gebruik om te gaan winkelen in de nabijgelegen mall. Intussen zijn we immers helemaal aangepast aan het klimaat en hebben we een truitje nodig zodra het minder dan 25 graden is ;-) Bloesjes met lange mouwen werden dus geshopt en verborgen kortingen waren zeer welkom! “Als je voor 450 ILS koopt, moet je maar 250 ILS betalen”. M.a.w. haast dubbel zoveel kopen voor dezelfde prijs. Terwijl de halve winkel sowieso al 1 kopen 1 gratis of 2 kopen 1 gratis was. Machteld kan de winter dus weer door! Moe geworden van al dat winkelen, wandelde Machteld terug naar de garage. Aangezien de auto nog niet terug binnen was, mocht ze wachten in een kamertje dat was uitgerust met een computer, een tv, een koffieapparaat, ... Een paar duizend shekel armer, maar de auto is weer zo goed als nieuw!

22-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Omdat we stilaan door de grote toeristische trekpleisters van Israel beginnen te raken, moeten we soms op zoek naar minder evidente weekenduitstapjes. Dit weekend bracht ons dit in Moshav Arbel. We wandelden een stuk langs de ‘Jesus Trail’. Dit is een wandelroute van 65 km die gaat van Nazareth naar Capernaum, gespreid over enkele dagen. De uitdaging voor ons is een route zoeken die ons uiteindelijk laat uitkomen bij de auto.

Met een stevig tempo vertrokken we richting Nebi Shu’eib, een enorm moskee-achtig gebouw aan de voet van de hoornen van Hittin. Onderweg kwamen we de ruïnes van een moskee tegen. Deze moskee toont de vroegere locatie van het Arabische dopje Hittin aan. Hittin was een van de 400 Arabische steden en dorpen die na de oorlog van 1948 verwoest of leeg achtergelaten werden. Sommigen zeggen dat ze gedwongen werden hun huizen te verlaten door het Israëlische leger en dat ze na de oorlog konden terugkeren. Anderen vertellen dat ze vluchtten uit angst, maar dat ze de intentie hadden om na de oorlog terug te keren. Weer anderen beweren dat het Arabische leger dat vocht tegen de nieuwe staat Israël hen gebood het dorp te verlaten tot na de strijd. Volgens sommige geschiedkundigen was de depopulatie van de dorpen een plan van het Israëlische leger om van de niet-joodse populaties af te geraken. Andere geschiedkundigen houden het op een neveneffect van de oorlog. Alleszins, veel Arabische inwoners vluchtten of werden verplicht weg te gaan, en velen van hen konden nooit terugkeren naar hun dorp. Sommigen verblijven in vluchtelingenkampen in Syrië, Libanon of in de Palestijnse gebieden, anderen verblijven in Jordanië, nog anderen wonen in Arabische steden die overbleven - zoals Nazareth - en hebben Israëlische staatsburgerschap, en een laatste categorie emigreerde.

Overblijfselen van deze dorpen kan je verspreid over het noorden van Israël vinden. Doet je toch weer even stilstaan bij de geschiedenis van het land en de mensen die hier generaties lang woonden..

In Nebi Shu'eib kan je de tombe van Jethro, schoonvader van Mozes, vinden. Jethro wordt in de traditie van de Druzen beschouwd als een profeet, die regels over rechtvaardigheid en gerechtigheid aan Mozes doorgaf. We maakten een praatje met een Druzische wachter met de kenmerkende enorme snor, pofbroek en witte tulband. Om het gebouw te bezoeken zullen we echter nog eens moeten teruggaan met meer kleren aan.

We wandelden verder naar de hoornen van Hittin, vanwaar we een geweldig uitzicht hadden over de omgeving. De hoornen van Hittin zijn vulkanische formaties, die met een beetje fantasie lijken op de hoorns van een stier. In 1187 vond de slag bij Hattin plaats, net onder de hoons. Deze strijd werd uitgevochten door de Frankische kruisvaarders onder leiding van koning Guy de Lusignan en de moslimtroepen onder leiding van Saladin van de Ayyubid Dynastie. In die tijd was de macht van de kruisvaarders aan het afnemen, terwijl de moslims zich steeds meer verenigden en hun territorium uitbreidden.

Het kruisvaardersleger verzamelde in Akko. Om de kruisvaarders uit hun tent (of beter: versterkte burcht) te lokken, belegerde Saladin Tiberias. De kruisvaarders liepen in de val en verplaatsten zich naar het oosten, naar Zippori en dan in de richting van Tiberias. Het kruisvaardersleger stopte niet bij een waterbron, maar bleef verder gaan ook al was het al laat op de dag.

Nadat Saladin Tiberias ingenomen had, trok hij met zijn leger in de richting van de kruisvaarders. Hij stuurde twee brigades langs achter om de kruisvaarders af te snijden van de waterbron. De kruisvaarders werden daardoor genoodzaakt om de nacht door te brengen op een plateau zonder water, voedsel, zonder versterking en omringd door het leger van Saladin. In de ochtend van 4 juli 1187 werden de kruisvaarders wakker van de rook van de vuurtjes die gestookt werden rondom hun kamp. Een hevige strijd volgde, waarbij sommige kruisvaarders overliepen naar het andere kamp of vluchtten.

Deze overwinning van het moslimleger luidde de ondergang van de kruisvaarders in de regio in alsook het einde van de tweede kruisvaardersperiode. In de volgende weken vielen haast alle belangrijke kruisvaardersplaatsen (burchten en havens). Uiteindelijk veroverde Saladin met zijn leger Jeruzalem op 2 oktober van hetzelfde jaar 1187.

Even verder waren een joods orthodoxe en een Arabische familie olijven aan het oogsten. Onder iedere boom wordt een net geplaatst, waarna familieleden op ladders klimmen en aan de boom beginnen te schudden zodat de olijven in het net vallen.. Onze collega Ali heeft al verse olijfolie meegebracht naar het werk. Dat is toch heel iets anders dan wat we normaal in de winkel kopen! We zagen trouwens ook pas een reportage uit Volt - lang leve de videozone van deredactie.be - waarin ze op zoek gingen naar de beste olijfolie. Toch geleerd dat de 'vierge' of 'virgin' dient om te koken en de verse olie gebruikt wordt voor salades.

Terug naar onze wandeling: We sprongen over de beek, kwamen een verlaten huis tegen, en puften onze weg weer naar boven naar een  synagoge uit de vierde eeuw. 17 km in de benen, niet slecht..

18-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdagmorgen vertelden de buitenlanders wat meer over zichzelf en hun werk, wat gevolgd werd door een barbecue met het hele departement. Het enthousiasme van buitenlanders werkte aanstekelijk!

Woensdag gaven we een afscheidsfeestje voor Moush, die na meer dan 50 jaar bij dezelfde werkgever op pensioen ging.

Ook de familie van Moush was aanwezig.

De vrouw van Moush had magloubah gemaakt, een rijstschotel met kip en het lekkerste eten ooit!

We aten onze buikjes dus goed rond op dit feestmaal! Moush was erg aangedaan van de vele toespraken die er gegeven werden.

Hij nodigde ons prompt uit om eens te komen ontbijten bij zijn familie! En hij bracht een grote baklava-schotel naar het werk: een cadeautje. Dat konden we natuurlijk wel apprecieren!

15-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Geladen met onze fietsen, reden we zaterdag naar de Alexander Rivier. In het Hebreeuws Nahal Alexander. Een ‘nahal’ staat in Israel vaak droog of het is echt een zielig beekje/grachtje. Dus we waren blij verbaasd dat de Alexander ook daadwerkelijk een rivier was! Al kon het natuurlijk niet tippen aan onze Maas. In de rivier kan je weekschildpadden vinden. Onze vriend Wikipedia zegt daarover: “De weekschildpadden onderscheiden zich van andere families door het ontbreken van hoornige beenplaten op het rugschild waardoor het schild aan de bovenzijde erg zacht en flexibel is. Het ontbreken van beenplaten heeft als voordeel dat het schild lichter is en het huidoppervlak gestroomlijnder. Dit vergemakkelijkt het zwemmen, alle weekschildpadden zijn sterk aan water gebonden en komen er zelden uit.”

De schildpadden kunnen tot 1m groot worden en tot 50 kg wegen. De vrouwtjes graven in mei-juni hun eitjes in in de rivierbanken en 2 maanden later komen de kleintjes uit.

In 1991 was er een overstroming in dit gebied, waardoor heel wat schildpadden naar de zee dreven en stierven. Ook vervuiling eiste zijn tol. Eitjes kwamen niet meer uit of leverden misvormde schildpadjes. Daarom werd er een red-de-schildpad-project opgesteld. De eitjes worden verzameld en pas wanneer de kleintjes groot genoeg zijn worden ze in de rivier gezet. Vandaag konden de resultaten van het project duidelijk zien. Interessante beestjes! We fietsten verder langs de rivier tot aan het strand in Yannay, waar de zonnekloppers en Russische toeristen zich hadden verzameld. We fietsten een heel stuk over het strand – heel vermoeiend zo door het zand – en vonden op goed geluk onze weg terug naar de auto.

Begin november was Ilan een paar dagen in Milaan voor zijn werk, dus wij werden eens een weekje niet opgejaagd. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we stil zaten!

Machteld gaf een presentatie aan een groep buitenlanders, afkomstig uit Azie, Afrika en Zuid-Amerika, over ‘smart sensing in dairy cows’. Dit houdt in dat men met behulp van sensoren en technologie gedrag, gezondheid, welzijn, prestaties en economische waarde van elk individueel dier wil observeren en meten. Want ‘meten = weten!’ ;-) De buitenlanders zijn hier voor een 3 weken durende cursus over ‘technologie in de landbouw’ georganiseerd door ons departement. Machteld zag het als een hele uitdaging om 2u les te geven, want -ook al praat ze heel graag- meestal duren haar presentaties maar 10 a 20 minuten. Het was een leerrijke ervaring! Heel leuk om mensen hun enthousiasme over technologie te zien! Wij zijn intussen alles al zo gewoon en staan er niet meer bij stil hoe wonderlijk technologie eigenlijk is!

Na de presentatie van Machteld vervoegden we de groep voor een boerderijbezoek met Ephraim. We hebben de boerderij van onze onderzoeksinstelling natuurlijk al meermaals gezien, maar Ephraim kan telkens iets nieuws vertellen, waardoor we toch steeds iets bijleren!

Woensdagavond stond een nieuwe filmpjes-sessie op het programma. Nadat we de hele constructie ineengezet hadden, bleek de stroom niet te werken in het nodige stopcontact. Het defect was ontstaan tijdens een onweer twee weken geleden, en nog steeds niet hersteld dus. En de melkers beschikten niet over de sleutel van het werkhuis. Frustrerend! Maar morgen is een nieuwe dag! Dus donderdag waren we weer daar! Tom was overdag al gegaan om er zeker van te zijn dat we ’s avonds stroom zouden hebben. Hij ontplooide zijn talenten als elektricien, en wonderwel hadden we ’s avonds stroom!

Vrijdag regende het. Het is officieel gedaan met onze jaloersmakende mailtjes over de warmte hier. Nope, hier is het vanaf nu winter. De regen viel met bakken uit de lucht. De hemel lichtte op door de vele bliksemschichten. Hier en daar een ferme donderslag. Geen weer om een hond door te laten. Onze weekendplannen vielen daardoor een beetje in het water. Gelukkig hebben we de ‘luxe’ om hier te wonen, dus we kunnen dat nog wel inhalen. ’s Avonds trokken we naar Jaffa. We aten een hapje in restaurant Kalamata. Een restaurant waar je niet naartoe moet gaan als je honger hebt! Daarna zochten we een cafeetje voor koffie, thee en dessert. Hmmm!

Maar we hadden natuurlijk geen 100 km gereden voor een hapje en een drankje. Om 22u woonden we de Momentum-show van Mayumana bij! Mayumana is een Israelische dans- en percussiegroep die wereldwijd optreedt. Zo zijn ze ook in Belgie geweest deze zomer...

Het was een heel interactieve en afwisselende show en we vonden het echt de moeite om een keer te zien!

Zaterdag probeerden we tussen de buien door een jogsessie in te lassen, maar het werd maar een kort rondje o.w.v. de aanhoudende stortbuien.. Helaas pindakaas, morgen beter!

Zondagmorgen gaf Machteld een rondleiding op de boerderij in Nahalal aan de buitenlandse groep. Gyora, de boer daar vertelde heel fier dat hij vannacht opa was geworden! Sooo cute

10-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

In de week van 21 tem 25 oktober waren we vaak op de boerderij in Yifat te vinden voor de experimenten van Tom. Omdat de gebruikte camera niet optimaal werkt bij daglicht, wordt er ’s nachts gefilmd. Rekening houdend met de volgorde van melken van de koeien in de boerderij, komt het erop neer dat we 4 dagen op rij van 21u tot 1u filmpjes maakten. Dit houdt in dat Tom aan alle passerende koeien een locomotiescore geeft. Deze score geeft een indicatie voor de kreupelheid van de koeien. 1 betekent heel gezond, 5 betekent heel kreupel. Voor het toekennen van een score wordt rekening gehouden met de snelheid van de koe (kreupele koeien wandelen trager), de lengte van iedere pas (kreupele koeien zetten kleinere stapjes), de kromming van de rug (kreupele koeien buigen hun rug vaak) en de gewichtsverdeling over de 4 poten (kreupele koeien aarzelen om gewicht op hun pijnlijke poot te zetten). Ook zwiepen kreupele koeien vaak meer met hun hoofd dan gezonde koeien. Het is een erg tijdrovend karweitje en ook helemaal niet zo simpel. Sommige koeien hebben een kromme rug uit zichzelf, andere koeien zijn heel nieuwsgierig en stoppen de hele tijd om rond te kijken, sommige koeien zijn heel nerveus en lopen vlak achter een andere koe alsof ze zich proberen te verstoppen. Dit maakt het scoren allemaal wat moeilijker. Intussen worden de koeien gefilmd. Ook het bedienen van de camera’s is een taakje voor Tom. Wat doet die Machteld daar dan vraagt u zich misschien af. Buiten de bevallige assistente spelen, probeert ze er ook voor te zorgen dat de koeien 1 voor 1 passeren. Concreet wil dit zeggen: heel veel op en af lopen.. Natuurlijk proberen we het gewone boerderijwerk zo weinig mogelijk te verstoren, dus als de koeien verder gejaagd worden door een melker die ze terug naar hun stal brengt, dan laten we hem gewoon doen. (Deze boerderij heeft ca. 1000 melkkoeien in 12 verschillende groepen met ongeveer elk hun eigen stal).

Opgenomen beeld tijdens daglicht in de boerderij

Na het melken nodigden de melkers ons telkens uit voor koffie. Heel gezellig, zo genieten van de rust in het holst van de nacht en praatjes slaan met de melkers! Minder gezellig toen ’s morgens de wekker weer afliep.. Want onze bureautaakjes mochten niet lijden onder onze nachtelijke activiteiten.

Een van de melkers is afkomstig van Tel Aviv, een stadsjongen dus. Hij vertelde dat hij al zijn hele leven droomde van leven in een kibbutz in het noorden. ‘Kijk eens hoe mooi deze vallei is’. En inderdaad, we mogen niet klagen over ons dagelijks uitzicht! ‘Belgie, hoe saai is dat? Plat en groen, OVERAL’.. En toch missen we die groenigheid! En denken we dat lopen of fietsen toch een pak gemakkelijker is als alles plat is

Onnodig te zeggen dat we op het einde van de week stik-aan-de-pin (wordt dit verstaan door iedereen? Zo nee, ‘vervang stik-aan-de-pin’ door ‘uitgeteld’ of ‘doodop’ ;-)) waren.

Vrijdag gebruikten we dus om uit te slapen. Met andere woorden: wakker worden om 7u30 ipv 6u30.. De rest van de dag hebben we lekker geluierd: filmpjes kijken, boekjes lezen, spelletjes spelen, beetje poetsen, ...

Zaterdag reden we naar het ‘park van de hangende bruggen’ in Nesher. Dit is vrij dichtbij voor ons, maar toch hadden we er tot vrijdag nog nooit van gehoord! Een mooi stukje natuur, zo dichtbij grootstad Haifa!

28-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorig weekend zijn we naar zee geweest. Want deze tijd van het jaar, wie weet kan het de laatste keer van het jaar zijn. En blijkbaar waren wij niet de enigen met dit idee! Elke parking was dubbel bezet, en op het strand krioelde het van de mensen. Gelukkig vonden wij toch nog een plekje om ons neer te zetten.

Op vrijdag redeneerden we hetzelfde als de week ervoor: laten we naar het strand gaan nu het nog kan. En deze week was het kalm aan de kust, heel kalm. Al met al lagen we daar met 30-40 mensen aan het strand. Ook de reddingspost al gesloten. Misschien dat dat de reden was waarom er vorige week zoveel volk was: de officiele sluiting van het strandjaar. En dat terwijl het ’s middags nog steeds over 30°C warm is! Toen ik het thuis tegen de huisbaas vertelde dat we waren gaan zwemmen, keek de zoon ook al verbaasd aan met het horen dat we ook effectief in het water waren geweest. “Dat is toch te koud!” zei hij. Naar Israelische normen zijn we dus ook al echte ijsberen Ons niet gelaten, meer plaats voor ons op het strand.

Machteld profiteerde van de rust en maakte er een strandloop bovenop.

We zijn er gebleven tot het donker werd zodat we ook de zonsondergang konden zien.

Op zaterdag zijn we naar Ramat HaNadiv geweest, een natuurpark in Zichron Yaakov.

We hebben er een wandeling gemaakt, die ons leidde door het dorre landschap, over woeste heuvelruggen en langs steile kloven. We wandelden ook op het plateau van de berg, dus je had een uitgestrekt uitzicht over de omgeving. Zo had je in het westen de valleien, en in het oosten de Middellandse Zee. Onderweg passeerden we ook weer ruïnes van een oude Romeinse nederzetting.

20-10-2012 om 21:03 geschreven door Tom en Machteld  

De zondag nadien zijn we naar het filmfestival in Haifa geweest. Op deze dag stonden er drie nederlandstalige films geprogrammeerd: eentje uit Belgie, en twee uit Nederland. Omdat de filmzalen wat ver uiteen lagen, besloten we er eentje over te slaan, en dan die twee andere film te volgen. De eerste die we zagen was “Hemel”, een Nederlandse film over een verward meisje. Deze film was niet zo goed, met een heel open einde. Daarna gingen we een hapje eten in de Giraf in Haifa, waar ze een Aziatische keuken voorschotelden. Lekker exotisch! De tweede film was de Belgische drama-film “Lena”. Deze was iets beter om volgen. Beide films waren dus niet zo goed, maar het was nog eens fijn om Nederlands te horen. We moesten nu ook oppassen wat we zeiden tegen elkaar, want nu zaten er nog meerdere nederlands sprekenden in de zaal. We zijn het nu al zo gewoon dat niemand ons kan verstaan, dat we er vaak zomaar dingen uitflappen .

09-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Tijdens afgelopen weekend zijn we naar Jerusalem afgezakt, om van daaruit door te trekken naar Ramallah in de Westbank. Vrijdagmorgen vertrokken we met de auto van bij ons thuis naar Jerusalem. We parkeerden de auto bij het Israel Museum, omdat we daar een exhibitie bijwoonden van de Hassidische Joden, een groepering van ultra-orthodoxe joden. De exhibitie gaf met documenten, voorwerpen, foto’s en video’s  een inkijk in de wereld van deze mensen. Elke groepering (‘court’) heeft zijn eigen (Oost-Europese) oorsprong en bijhorende rabbi, en de verschillen tussen de courts is zichtbaar door de subtiele verschillen in kledingsstijl (vb. hoedenrand, hoedenpels, kleuren van kledij,…). De video’s toonden ook aan deze mensen veel dansen en zingen tijdens hun bijeenkomsten. De eerste schooldag voor de kleine kinderen is ook een heel evenement, want op deze dag wordt hun hoofd geschoren zodat ze enkel nog hun krullen overhouden. De mannen besteden hun tijd aan Bijbelstudie, het maken van religieuze objecten en kledij etc. terwijl de vrouwen vaak buitenshuis werken om een inkomen te vergaren. De kroost is vaak ook groot, en de ideale leeftijd om te trouwen is 18 jaar. Het is ook belangrijk voor hun om afgeschermd te blijven van de mondaine wereld, daarom dat ze vasthouden aan hun eeuwenoude tradities. Wat we misten in de exhibitie was een groter inzicht in het dagelijkse leven van deze mensen, en het waarom van sommige tradities (vb. waarom pijpekrullen?)

Om van het ene uiterste naar het andere over te gaan, besloten we naar de Ramallah te gaan, het diplomatieke centrum van de Westbank. We namen de bus vanuit Jerusalem aangezien dit de makkelijkste vervoerwijze is. Deze bracht ons via de Kalandia checkpoint naar het centrale busstation in Ramallah. Na enkele korte omzwervingen vonden we ons hotel toch in een opgebroken straat. Ramallah leek wel een grote bouwwerf. Aan de receptiedesk van het hotel werden we opgewacht door de 12-jarige zoon van de eigenaar, die zijn huiswerk zat te maken op de computer. Hij sprak heel goed Engels en deed de volledige check-in voor ons.

Aangezien het nog steeds licht was, trokken we nog even de stad in. We maakten eerst een toer langs enkele bezienswaardigheden zoals het leeuwenstandbeeld op het Al-Manara plein, en de kolom op het Yasser Arafat-plein.

Daarna zochten we cafeetje op (Sangria’s), waar we een sangria en het lokale bier proefden terwijl we aan een waterpijp lurkten. Later zochten we ook nog het Pronto Resto-Café op waar we een Pecin-noten met  vijgenjam dessert oppeuzelden.

Op zaterdag morgen trokken we naar de begraafplaats van Yasser Arafat in Ramallah. Dit was een zeer modern, en mooi opgetrokken gebouw zo’n 2 kilometer uit het centrum.

Zaterdag is ook weer een gewone dag, en dus was er nu veel meer leven en beweging op straat. De binnenstad stond vol marktkraampjes en auto’s reden elkaar vast op de straten. Ons was verteld dat Ramallah meer auto’s dan mensen heeft

Tijdens het uitchecken was er even onduidelijkheid over de lokale tijd. De eigenaar zei ons dat men nog in zomertijd zat, terwijl in Israel de wintertijd al is ingegaan. Even later op de bus hoorden we dat ook hier de wintertijd al was ingegaan. Zo zie je maar hoe belangrijk de tijd is voor sommige mensen…

Op de middag trokken we naar Taybeh. In het busstation ontmoeten we nog enkele Europese toeristen die op weg waren naar het bierfestival van Taybeh. Bij ons in de bus zaten nog 2 Zweedse jongeren die politieke studies deden in Stockholm, maar in Ramallah vrijwilligerswerk deden. Ook 3 Duitse jongeren stapten op, net als 1 Deen en nog een koppeltje Europeanen. De lokale jongeren op de bus keken hun de ogen uit op de bus, en lachten dikwijls om een of andere onbeduidende reden in hun vuistje. Nog een opmerkelijk weetje over ons busje was dat de ramen ‘made in Belgium’ waren .

In Taybeh wordt nu al 8 jaar een Oktoberfest georganiseerd door de lokale brouwerij. Taybeh is een christelijk dorpje, vandaar dat deze Arabieren hun eigen bier brouwen.

Op het gemeenteplein stond er een podium opgebouwd, waar verschillende groepjes kwamen optreden. Er was een band van Italie, een groepje uit Duitsland, meer bepaald van Beieren (dus inclusief lederhosen!), en ook nog enkele lokale bandjes en dansgroepen. Wij bleven zitten om de Duitsers bezig te horen. En dat was best gezellig, zeker ook al omdat enkele Duitse toeristen voor de sfeer zorgden.

Tussen de optredens door genoten we van het lekkere eten, en natuurlijk ook van het bier dat rijkelijk uit de tap stroomde.

Het publiek was redelijk divers te noemen: je had natuurlijk de lokale bevolking, vele Europese toeristen, ook veel diplomaten en bijgevolg ook wel wat security-mensen, en dan had je ook nog de nonnen uit de aanliggende kerken die een kijkje kwamen nemen.

Na het optreden van de Duitsers brachten we een bezoek aan de brouwerij  van Taybeh. Die dag werd er elk uur een geleid bezoek georganiseerd. De rondleiding stelde op zich niet zo veel voor aangezien alles onder een dak te vinden was. Eerst kregen we een promo-filmpje te zien, en daarna gidste een vrouw ons door de fabriek. De gids sprak ook nog eens zeer snel (sneller dan haar schaduw ), waardoor de rondleiding afgerond was in 5 minuten. Zoveel speciaal was er nu ook niet te zien: het gewone brouw proces. Wat wel speciaal was, was dat ze hun grondstoffen importeerden: graan uit Tsjechie, hop uit belgie,… Ook enkele machines waren overgebracht van enkele Europese brouwers.

In totaal produceert men hier ongeveer 600000 liter/jaar. Op een van de kasten in de fabriek hingen ook enkele krantenartikels, en wij ontwaarden er eentje van het Belang van Limburg, gedateerd uit de jaren ’90 bij de lancering van het bier.

De gids vertelde ons ook de moeilijkheden die ze ondervonden om het bier te exporteren, aangezien alles door Israel heen moet, aangezien Palestina geen eigen haven of luchthaven heeft.

Toen we terug naar het festival wilde gaan, bleek dat men inkom was beginnen vragen. De security zag precies een bron van extra inkomsten en nam gebruik van deze gelegenheid. Omdat we toch al alles gezien hadden op de site, en we van plan waren niet lang meer te blijven, besloten we maar weer terug te keren naar Jerusalem. We sprongen in een taxi-busje dat ons naar Ramallah terugbracht, en van daaruit konden we weer een bus nemen naar Jerusalem. Deze bracht ons door het checkpoint aan de grens met Israel. In de file voor de checkpoint stapte plots iedereen af, enkel de oudjes en de nietsvermoedende toeristen bleven zitten. De anderen deden dit blijkbaar om tijd te winnen en zo aan de file te ontsnappen.

Wij bleven echter zitten en reden met de bus door de checkpoint. Een soldaat kwam er onze identiteit controleren, en liep eens verder door de bus om te kijken of alles in orde was. En dat was natuurlijk het geval. Na het checkpoint werd de bus afgeleid naar een parking, waar we moesten overstappen op een andere bus. Daar kwamen we ook weer terecht tussen de andere mensen van bij ons in de bus, die door de strengere controle van het checkpoint geraakt waren. Deze bus bracht ons van het checkpoint naar Jerusalem busparking.

Tevergeefs hoopten we dat de Shabbat over was. De tram reed nog niet, dus besloten we te voet naar onze auto te lopen. Onderweg hielden we even halt in de stad om een hapje te eten in een restobar, waar een jolige ober ons van voedsel en drank voorzag. Na een omweggetje kwamen we terug bij onze auto terecht, die moederziel alleen op de grote parking van het Israel Museum stond.

07-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Op maandag zijn we nog eens een fietstochtje gaan maken in onze omgeving. Ondanks de dreigende onweerslucht vertrokken we toch voor een tochtje naar Bet Lehem HaGelillit. Daar kwamen we uit bij de Spice Farm, een plaats waar we al veel over gehoord hadden, maar die we nog niet bezocht hadden. Nu hielden we dus toch even halt om eens binnen te piepen. En we waren niet de neige daar! Er heerste weer een drukte van jewelste in deze kruidenwinkel. De winkel geurde heerlijk naar alle verschillende kruiden en planten die er verkocht werden. Toen we terug wilde vertrekken, begon het wel even te stortregenen, dus schuilden we even onder een plantenboog. Na 5 minuten was de regen weer overgetrokken, en zetten we onze fietstocht verder. Onderweg werden nog even achternagezeten door een drietal honden, en werden we ook nog getrakteerd op enkele wind- en regenvlagen.

Deze week is de tijd van het joodse Sukkot feest, oftewel het loofhuttenfeest aangebroken. Voor vele mensen is deze periode ook een periode van reizen en feesten. Daarom worden er over het hele land verschillende evenementen georganiseerd. In Haifa wordt er bijvoorbeeld een filmfestival gehouden. Op maandag trokken we dus naar Haifa, waar we eerst een hapje aten in een Engelse pub. Het eten viel eerlijk gezegd wel wat tegen, maar de drank was goed.

Daarna trokken we naar het park in Haifa waar het optreden van Asaf Avidan zou doorgaan. “Wie?” zullen misschien velen onder jullie zeggen, maar toch zullen jullie hem herkennen van de radio. Hij had een paar weken geleden immers een nummer 1-hit in Belgie met “One day”. De mensen begonnen toch al toe te stromen, maar gelukkig vonden we nog een leuk plaatsje tussen de massa. Avidan stelde er voornamelijk zijn nieuwe cd voor, maar bracht toch ook enkele (voor de Israeliers dan toch) bekende meezingers. Ondanks de dreigende wolken, werd het toch een leuk optreden.

Op woensdag kwamen Ephraim, Aharon en Daniel nog eens naar Newe Ya’ar. Ephraim kwam nog eens met ons samenzitten om onze progressie te bespreken, en de volgende stappen uit te stippelen. Deze gesprekken met Ephraim zijn altijd wel leerrijk en interessant.

’s Avonds zijn we dan samen nog eens naar de boerderij gegaan om een van Tom zijn experimenten uit te voeren. Machteld was in dit geval de bevallige assistente . Het was al een poos geleden dat we nog eens daar waren door onze tripjes naar Europa. Ook nu liepen er weer enkele nieuwe gezichten rond. Het verandert hier toch allemaal snel. Op donderdag morgen werd Tom gevraagd of hij Ali en Rotem kon helpen met kalveren wegen. Natuurlijk ging dat! Drie groepen van kalveren moesten gewogen worden. Dit houdt in dat de groep naar de weegbrug gebracht moest worden en dan de waarden opgeschreven moeten worden. Zo’n weegbrug is toch een handig systeem, zeker wanneer de kalveren er al vertrouwd mee zijn. Hier worden ze om de 23 dagen gewogen om de groei op te volgen, en nablijvers worden apart gezet om beter in de gaten te kunnen houden.

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

29-09-2012 om 20:01 geschreven door Tom en Machteld  

22-09-2012 om 22:05 geschreven door Tom en Machteld  

Begin September bracht Tom een blitzbezoek aan België voor in eerste instantie een training in Leuven, en in tweede instantie een bezoek aan thuis. Alvorens het vertrek uit Israel, werd Tom grondig gecontroleerd in de luchthaven. Vier keer werd zijn paspoort opgevraagd en moest hij zijn verhaal doen vooraleer de checkin gedaan was. Het was blijkbaar nogal verdacht om eerst van Slowakije te komen, 1.5 dag in Israel te zijn en dan weer verder te reizen naar Belgie. Maar geen nood, alles verliep uiteindelijk zonder problemen, en Tom mocht vertrekken naar Belgie. Machteld bleef ondertussen nog even in Israel, maar ze zou later in het weekend ook naar Belgie terugkomen.

De eerste dagen in Belgie verbleef Tom in Leuven, waar hij aan een training deelnam. Deze training was gepland met het oog op de workshop van volgende week in Paestum,  Italie. Tijdens de trainingsuren door had Tom toch een aangename tijd samen met Gunel, Nancy, Eduardo en Stefano van zijn project. Ook het weerzien van enkele oude bekenden was zeer hartelijk, net zoals het bezoek aan Leuven kermis.

Het weekend werd doorgebracht ten huize Van Hertem, terwijl Machteld ondertussen ook in het land was. We waren echter niet veel thuis omdat er zoveel dingen te doen zijn en zoveel meer mensen te ontmoeten zijn. Ook deze keer was het huisbezoek weer veel te kort. Niettegenstaande was het heel fijn om iedereen nog eens terug te zien.

Op maandagmorgen bracht de papa Tom naar de luchthaven, nadat een korte pitstop nodig was om van auto te wisselen. Oeps, mijn fout! Aangekomen in Zaventem zagen we al direct dat Tom’s vlucht 1u vertraging had. Niet getreurd, dan maar een uitgebreid koffieke drinken met de papa. Eenmaal de checkin verlopen was, zag Tom nog enkele mensen uit Leuven die op dezelfde vlucht zaten. In totaal waren we met zijn achten op dezelfde vlucht naar Napels. Tom werd er ook even voorgesteld aan Peter Sandoe, een prof uit Denemarken.

Eenmaal in Napels werden we opgewacht door een shuttle-service. Ook andere mensen van het project waren aanwezig, in totaal 17 mensen. De shuttle bracht ons naar Paestum, een dorp/stad ten zuiden van Napels en ongeveer 1u15min rijden. Daar verbleven we allemaal in het Ariston hotel, een poepchic hotel waar wel elke dag een huwelijk plaats vindt zo zou blijken.

Op dinsdag vond de Workshop van het BioBusiness project plaats. Tom gaf die dag een presentatie over het werk dat zijn groep gedaan heeft het afgelopen jaar. Andere presentaties volgden nog, en de workshop werd afgesloten met een algemene discussieronde. ’s Avonds volgde er een uitgebreid diner in het hotel, gevolgd door een wandeling naar het strand met een select groepje mensen. Al dat Italiaans eten werd echt wel gesmaakt!

Woensdag was de dag van de vergaderingen. Die dag had Tom eerst een vergadering met de andere fellows (dat zijn de collega’s van Tom die in andere instituten werken). Daarna volgde een onderhoud met de Advisory Board, een committee van “wijzen” die van buitenaf toekijken op de progressie van fellows. In de namiddag was er dan een kort onderhoud met alle begeleiders van het project, waarna de productgroepen samen gingen zitten om de verdere stappen te bespreken. Zoveel vergaderd die dag, en nog niet tijd genoeg hebben… Dit leidde tot een onvoldaan gevoel in de hele groep. Maar niet getreurd, de belangrijkste zaken werden besproken en de rest volgt wel later via skype.

Op donderdag gingen we met de hele groep op toer. Eerst brachten we een bezoek aan een groot bedrijf waar ze 220 buffels met 4 melk robots melken.

Het was toch een beetje gek om zo’n waterbuffel in een melkrobot te zien passen. De waterbuffels produceren ongeveer 8l melk per dag, dat maakt zo’n 2000l per jaar. De gemiddelde draagtijd van zo’n dier is 10 maanden, en elk dier staat ongeveer 3 maanden droog op de weide.

De melkrobots waren niet speciaal aangepast voor deze dieren. Tussen de koeien liep er ook een stier rond voor de bevruchting aangezien er geen KI-systeem bestaat voor deze dieren. De ligboxen waren wel speciaal aangepast voor deze dieren: een kromme buis zoals je kan zien op de foto’s.

Sommige dieren lagen echter liever achterstevoren in de boxen omdat ze dan een beter overzicht hebben over het reilen en zeilen in de stal. Het blijven uiteindelijk wilde dieren. Niet dat ze gevaarlijk waren ofzo, maar je moet ze niet op stang jagen vertelden ze ons. Wat ook opviel in de stal, was dat deze bijzonder proper was. Elke dag werd deze gereinigd met de waterslang. De stalvloer werd ook meerdere keren per dag geflusht, waarbij het water gerecycleerd wordt.

Wanneer de dieren afkalven, blijven de kalveren de eerste 3 dagen bij de moeder. Daarna wordt het kalf in de kalverhokken geplaatst, en de moeder naar de melkkudde gebracht. Elk dier wordt ook van een elektronische bolus voorzien in de maag voor identificatie.

De rauwe melk in dit bedrijf werd aan de deur verkocht, maar het grootste deel werd verwerkt tot gepasteuriseerde melk, kazen, ijs, en natuurlijk de mozzarella. Voor 1kg kaas heb je 4l melk nodig zei men. De kaaswei werd eerst klein gemalen. Daarna in een heet bad gedompeld zodat het weer aaneen zou smelten, en dan worden er de kleine mozzarella-blokjes vanaf getrokken.  In de foto kan je zien dat het hele proces nog manueel gebeurd. Echte mozzarella is ook maar 3-4 dagen houdbaar zonder bewaarmiddelen, en dient continu ondergedompeld te zijn in een speciale vloeistof.

De volgende boerderij die we bezochten was ook een buffel-bedrijf, ongeveer van dezelfde grootte en van dezelfde familie als de hoteluitbaters. Hier werden de dieren op de conventionele manier gemolken. Dit bedrijf was gespecialiseerd in de verwerking van de melk tot kazen, ijs enzovoort, en had ook een eigen wijndomein (€2 voor een fles wijn!). Natuurlijk was ook hier de mozzarella de belangrijkste verwerkingsoutput.

Op dit bedrijf hadden ze ook een biogas-installatie die energie won uit de verwerking van hun mest.

Tijdens ons bezoek brak er een hevig onweer uit waardoor alles blank kwam te staan. Iets ongebruikelijks in dit deel van Italie!

Na de bedrijfsbezoeken scheidden de wegen van de begeleiders en de fellows. De fellows kregen eerste nog twee trainings voorgeschoteld, maar daarna kon het feest beginnen. De meeste fellows besloten om nog een groepsactiviteit te doen, en dus trokken we met z’n negenen verder. Op vrijdagmorgen bezochten we de oude stad van Paestum. Deze werd door de Grieken opgericht, en ruines vanuit deze period waren nog steeds zichtbaar. Vooral de zuilenkolommen van de 3 grote tempels waren goed bewaard gebleven.

Daarna trokken we verder naar Salerno waar we kamers gehuurd hadden in een hostel. Door de regen baanden we ons een weg naar het hostel. Nadat het hostel gevonden was, sprongen we de trein op richting Pompeii. Daar aten we eerst een echte Italiaanse pizza en brachten we een bezoek aan de oude stad. Deze werd ten tijde van de Romeinen bedolven onder de lava van de Vesuvius, en is nu helemaal heropgegraven. Er werden zelfs holle ruimtes in de lava teruggevonden, die na het opvullen met gips menselijke vormen aannamen.

Op zaterdag brachten we een bezoek aan de stad Salerno zelf.

Daarna stond Amalfi, een stad een de Middellandse Zee ten noorden van Salerno op de planning. We bereikten deze stad met de ferry. In de stad zelf gingen we op zoek naar een strand. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan aangezien de meeste stranden privaat waren en toegeeigend waren aan hotels en restaurants. Uiteindelijk vonden we er toch een, en we namen dan ook een plons in de Middellandse Zee.

Om 16.30 begon het echter te regenen, en besloten we in te pakken en terug richting Salerno te gaan. ’s Avonds vervoegde de vriendin van Stefano ons tijdens het avondeten, en zette we nog een stapje in de wereld!

Zondag ging iedereen weer terug naar huis. De ene al wat vroeger als de andere. De eersten vertrokken al om 6u. Tom vertrok met enkele andere kerels om 9u richting Napels. Onderweg viel het Tom ook op dat het verkeer hier nog erger is dan in Israel. Iedereen rijdt er met kleine autootjes rond omdat er geen ruimte is om te parkeren. Ook dubbel parkeren is er de normaalste zaak van de wereld. Maja, zelf hoefde Tom er niet in te rijden, dus kon hij alles vanop een afstand bekijken… Om 13u50 vertrok zijn vlucht richting Tel Aviv, met een tussenlanding in Istanbul. Dat was nog wel even spannend aangezien het nogal druk was in Istanbul airport. Maar haast en spoed was in dit geval toch wel goed!

Machteld was zaterdag al naar Israël afgereisd. Zij stond Tom zondagavond dan ook op te wachten in de luchthaven. Het joodse Nieuwjaarsfeest was begonnen, en bijgevolg was het erg kalm op de wegen. Ook het trein- en busverkeer lag stil die dag. Maar goed dat Machteld er was om Tom terug naar huis te brengen ;-)

16-09-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Rond half 4 waren we terug in het hotel. Daar wachtten we samen met Sophie, een doctoraatsstudente uit Gent. Zij wachtte op haar taxi naar de luchthaven, wij wachtten op onze huurauto. Om half 6 was de auto er eindelijk! Ze hadden wat problemen gehad: druk verkeer, drukke planning, geen gps meer beschikbaar dus die was hij nog gaan kopen, … We reden dan naar Banska Stiavnica. We merkten al snel dat onze gps nog niet 100% up to date was. De helft van de tijd reden we volgens de gps ergens in het veld. Gelukkig hadden we een idee van de kaart van Slovakije in ons hoofd! We hadden een pension geboekt dat een stuk uit de stad lag. We reden op een donker weggetje in de ‘middle of nowhere’, en net toen we wilden terugdraaien zagen we het pension. We werden hartelijk onthaald, als sprak er wel niemand Engels. Gelukkig wel een mondje Duits We kregen een kamer toegewezen, die precies nog helemaal nieuw was. Het was eigenlijk en kamer met maar weinig sfeer, maar meer dan een bed en een pompbak hebben we eigenlijk ook niet nodig! Na het inchecken reden we naar de stad waar we pizza aten.

Zaterdagmorgen werden we echt verwend met een uitgebreid ontbijt. Die mevrouw sprak alleen Slovaaks, maar met hand en tand krijg je ook alles uitgelegd blijkbaar

Daarna maakten we een wandeling in het stadje. Banska Stiavnica staat al sinds de 13^e eeuw bekend vanwege de winning van goud en zilver (respectievelijk ca. 5 en 3 g per ton!). De historische binnenstad is ook UNESCO werelderfgoed.

We bekeken het stadsplein, de verschillende kerken en wat winkeltjes, bezochten het oude kasteel en klommen de berg op naar het nieuwe kasteel, dronken koffie/milkshake en reden dan verder naar het openlucht mijnmuseum een beetje uit de stad. Hier namen we een rondleiding in de oude mijn. Ook al was de rondleiding enkel in het Slovaaks, zo’n mijn is toch wel interessant om eens van dichtbij te zien!

In de supermarkt kochten we eten voor een picknick. Aan een kunstmatig meertje aten we onze picknick op, alvorens we verder reden naar Čičmany. Maar alweer liet de gps ons in de steek. We deden drie uur over een rit van normaal anderhalf uur. Intussen zagen we wel heel wat typisch Slovaakse dorpjes en landschappen! Mooi! Maar we zagen ook donkere wolken..

We hadden een pension geboekt, en deze keer was dat echt een groot succes! We hadden een kamer op een gerenoveerde hoeve. Onze hele kamer was in hout en er was ook een bad Zalig! We aten in het restaurant van het pension. Machteld koos nog eens voor dumplings met schapenkaas en worst, terwijl Tom ree met koolsalade en aardappelen at. Hemels!

Vergeten een foto te nemen voor het eten.. Maar kijk hoe mooi de bordjes versierd zijn in dezelfde stijl als het hele dorp!

Zondag ontbeten we ook in het pension. Machteld wilde eens iets gewoons en bestelde muesli. Tom koos voor een eitje met ham in de pan. Daarna verkenden we het dorpje. Čičmany staat bekend omwille van zijn speciale architectuur. Er staan een heleboel houten huisjes, waarop met witte verf speciale figuren zijn geschilderd. Heel mooi om eens te zien, maar het lijkt ons toch een beetje saai om er te wonen We voelden ons wel een beetje (ramp)toeristen, zo op een rustige zondagmorgen. Toen we van onze wandeling terugkeerden naar het pension, was er wel al meer te beleven in de straten. De mis was gedaan en souvenirshops en talrijke cafeetjes waren weer open.

Rond 10u30 reden we naar Bojnice. De toeristische trekpleister hier is een prachtig kasteel, het komt zo uit een sprookje! Machteld zag Beest uit Belle en het Beest al helemaal in dit stulpje ronddwalen! We volgden ook een rondleiding in het kasteel, maar deze was in het Slovaaks en dus moeilijk te volgen. Maar het was wel de moeite om het eens van de binnenkant te kunnen bekijken! We klommen ook helemaal tot boven in de toren, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de omgeving. We waren ook helemaal niet de enigen met Bojnice op ons lijstje, want het was over de koppen lopen in het gezellige stadje!

Na het kasteelbezoek aten we een hapje, en daarna repten we ons naar de luchthaven van Bratislava. Hier dropten we onze auto en sprongen we op de bus naar de luchthaven van Wenen en dan het vliegtuig richting ‘huiswaarts’..

04-09-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag gingen we op uitstap. We bezochten een grootschalige boerderij in Kocin, waar ze koeien, varkens, paarden, een heleboel land, …. hadden. Deze boerderij is geprivatiseerd na de val van het communisme toen het een grote staatsboerderij was. We werden hartelijk onthaald met een glaasje vodka (om 9u20!) en een tweede ontbijt. De vodka diende om ons van binnenuit te “desinfecteren” J

Daarna volgde een rondleiding op het bedrijf. Eerst liepen we door de oude stallen waar nu de vaarzen en de droge koeien in potstallen werden ondergebracht. De kudde bestond uit een mengeling van verschillende rassen, maar het roodbonte overheerste toch. Er was van hieruit ook een export van vaarzen naar Rusland.

De kleine kalfjes werden allemaal gehuisvest in een iglo. Doordat het zo’n groot bedrijf is, heerst er ook soms een plaatsgebrek en dus moeten ze noodgedwongen verschillende kalveren bijeen zetten. En net toen wij daar waren, zagen we een kalf vrolijk rondhuppelen, dus ook daar weten ze te ontsnappen uit de iglo’s!

Ze hadden ook net de eerste mais afgedaan van het jaar. Deze werd ingekuild in een speciale overdekte sleufsilo. Waarom dat deze overdekt moest zijn was ons maar de vraag. Ze dekten de sleufsilo ook af met betonplaten ipv de autobanden die men gebruikelijk terugvindt.

Dmv Europese steun hadden ze hier 2 jaar geleden ook een nagelnieuwe stal gebouwd voor een deel van hun melkvee. De stal werd gebouwd naar West-Europese normen, en was modern te noemen. ER werden zo’n 200 koeien gehuisvest, en gemolken in een 2x12 visgraat melkstal.

De gemiddelde melkproductie van de afgelopen 2 jaar kan je terugvinden op onderstaande foto. De melkprijs schommelde hier gemiddeld rond de 0.30€/l. Alle melk werd opgehaald door een noord-Italiaanse firma. Toch een hele afstand om hun melk te gaan halen…

Bij hun nieuwe stal hadden ze ook een mestzak en een mestpomp geinstalleerd. In Slovakije kan er mest uitgevaren worden tot 30 november, en daar maakten ze dan ook handig gebruik van.

Naast koeien hadden ze ook nog zeugen, schapen en paardjes.

Onze toer liep op zijn einde en dus trokken we terug naar de bus, waar we koers zetten naar de volgende bestemming.

Ons middagmaal nuttigden we in een ‘agroturismo’. Een fantastisch lekkere maaltijd werd ons daar voorgeschoteld: kippensoep met slierten, eend met dumplings en rode kool en een stuk appeltaart!

Als geschenk voor ons bezoek kreeg iedere bezoeker ook nog een 250ml fles eigen gestookte vodka (52% slivovica) mee. Dat zal smaken!

Na het eten bezochten we ook het agro-gedeelte van dit bedrijf. Ze kweekten er werkpaarden en springpaarden, hadden er vee in de bergachtige weien lopen en er liep ook een groep inheemse varkens rond.

Tot slot bezochten we ook nog het oude boerderij museum waar oude landbouwtoestellen tentoongesteld stonden. Ook oude spellen waren er te zien zoals een kegelbaan.

31-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Woensdagmorgen was het dan tijd voor onze presentaties, zo spannend! Machteld was als eerste aan de beurt.

Na haar presentatie volgden er heel wat vragen. Zoiets is altijd interessant om nieuwe ideeën te krijgen! Na de koffiepauze was Tom aan de beurt. Hij deed dat heel goed!

Na onze presentaties viel er toch een last van onze schouders Na een middag vol presentaties, gingen we ’s avonds samen met Liesbeth en Andres opnieuw naar de stad. We aten een hapje in restaurant Verne, nog een plaatsje dat Eva had aangeraden. Voor weinig geld krijg je echt zoveel eten in Bratislava! En daarna vlogen we in de cocktails..

Donderdagmorgen gaf Ilan een presentatie, waar we natuurlijk heen gingen voor de morele steun ;-) In de koffiepauze kwam er een Amerikaan op Machteld afgestapt om haar droogweg te melden dat ze de award gewonnen had. Machteld wist wel dat ze 1 van de 5 geselcteerden was uit 24 inzendingen, maar dit had ze toch niet verwacht! Ze had ’s morgens haar naam wel zien staan op een papiertje in de hal, maar dacht dat dit te maken had met haar beurs.. De uitreiking van de award zou ’s avonds op het galadiner plaatsvinden, en ze wilden zeker weten dat ze daar zou zijn..

Wat meer uitleg over de award: Het gaat om een award voor een jong persoon die onderzoek doet in de melkveehouderij. De prijs is een gesponsorde reis naar de Verenigde Staten in juli 2013 om daar een grote Amerikaanse conferentie bij te wonen. Een hele eer dus! En ook een mooie kans om iets van de VS te gaan ontdekken!

’s Avonds maakten we ons mooi voor het galadiner. Dat ging door in een Hilton-hotel. Al heel in het begin werd Machteld naar voren geroepen, en ze mocht ook een dankwoordje uitspreken.. Ook weer heel spannend! Ilan kwam er natuurlijk direct bijstaan, maar hij had niet meer te vertellen dan: ‘En maandag terug op het werk eh!’

Toen Machteld terug aan haar tafel zat, was de eerste die haar kwam feliciteren een man van Iran. Wel heel speciaal, gezien de relatie tussen Iran en Israël! In die ene avond werd er een pak meer genetwerkt dan op de hele conferentie ;-) Het eten was wel niet veel soeps. Het hoofdgerecht was lekker op smaak gebracht, maar het was wel koud voordat het bij ons was. Ook de tiramisu kon niet tippen aan het recept uit het kookboek van de Boerinnenbond! En daar betaalden we dan 50 euro voor, foeifoei!

Ook deze avond was er een bandje om de boel wat op te vrolijken. Veel werd er echter niet gedanst, en om half 11 namen we dan ook al een taxi terug naar het hotel.

31-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagmorgen begon de conferentie dan echt. Na de presentaties van die dag had Machteld nog een afspraak met een lid van de ‘Cattle Commission’ om haar presentatie een keer door te nemen. Dat duurde langer dan gepland! Om 19u kwam ze eindelijk terug in het hotel. Ondertussen waren Tom en Liesbeth (een vroegere medestudente van Tom) op Machteld aan het wachten in de lobby.

We gingen een hapje eten in een zaakje dat Eva de dag ervoor had aangeraden. Daarna namen we een taxi naar het nieuwe theatergebouw, waar er een openingsreceptie gehouden werd. De meeste mensen daar hadden erop gerekend dat ze ook eten zouden krijgen, maar dat was dus niet het geval. Wij beklaagden het ons geen moment dat we te laat waren!

Na de receptie gingen we nog iets drinken met 2 collega’s: Andres van Tom zijn project en Rudi, een meer ervaren rot in het vak. Machteld voelde de champagne alweer, dus bestelde een lokale cola. Waaw, die was zo verschrikkelijk zoet dat ze er pijn van aan haar tanden kreeg!

Dinsdagmorgen hadden we vrij. We namen dan ook onze tijd om nog eens een wandelingetje door het centrum te maken.

Op de rechtse foto zie je een voorgevel van een huis van maar 1.3 m breed! Niet voor niets wordt dit het 'smalste huis' genoemd.

Onderweg ontmoetten we een Brit/Amerikaan die in Bratislava Engelse les gaf. Wel leuk om weer een praatje te slaan! Het hotel was echt wel ideaal gelegen, op 3 minuten wandelen van de conferentie locatie en op 10 minuutjes van het oude centrum. In de namiddag volgden we nog wat presentaties en werkten we ook aan onze eigen presentaties.. ’s Avonds was er een Slovaakse avond in de oude Markthal. Er speelde een bandje, de drank vloeide rijkelijk en er was een berg eten voorzien! Heel gezellig!

29-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen moest Machteld al om 8u paraat zijn om een cursus ‘wetenschappelijk schrijven en presenteren’ te volgen. Om de EAAP (European Association for Animal Production) bij te wonen, had ze immers een beurs gekregen. Een voorwaarde voor de beurs was om de cursus bij te wonen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Tot 18u30 hielden 3 proffen haar bezig. Er waren ca. 25 studenten in de cursus, die heel afwisselend was tussen ‘droge’ materie en groepswerken. Het was ook al direct een goede manier om wat mensen te leren kennen!

’s Avonds hadden we afgesproken met Eva – een oud-kotgenote van Tom die een jaar in Leuven op Erasmus is geweest en nu in Bratislava woont.

Eva en Victor

Eva en haar vriend Victor namen ons eerst mee naar een restaurant. Hier smulden we van onze eerste Slovaakse maaltijd. Machteld had eerst soep die in een broodje geserveerd werd.

Daarna at ze dumplings met schapenkaas en spek.

Tom had ook soep, en daarna varkensvlees met dumplings en veel saus.

Na het eten kringelden we door het stadscentrum, wandelden we de berg op naar het kasteel en dronken we nog een pintje in een bar waar ze zelf hun bier brouwden. Het was een erg goede introductie in de stad en natuurlijk een gezellige avond!

26-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag hadden we een fietstocht in de Wachau vallei geregeld. We waren met een hele groep, ca. 20 mensen. Eerst namen we de trein tot in Krems, en daar werden dan de fietsen uitgedeeld.

Tom werd aangesteld als achtervolger, wat betekende dat hij de groep moest sluiten.. En als Tom dat moet, dan volgt Machteld ;-)

Maar eerst goed insmeren natuurlijk!

Het was best grappig, maar tegelijk ook heel erg om te zien hoe sommige mensen echt totaal niet kunnen fietsen! Voor ons fietste een Russisch-Italiaans koppeltje, waarvan het meisje meermaals in de struiken vloog.. Wij vonden het tempo eerder aan de lage kant.. Maar het was wel eens leuk om gewoon te volgen en niet alles zelf uit te moeten zoeken..

Het idee achter de tour was wijn proeven. We maakten dan ook enkele tussenstops in wijndomeinen. Onze eerste tussenstop was in Dürnstein, een gezellig dorpje.

We proefden 4 verschillende witte wijnen en stonden toen al bijna op onze kop We leerden er ook bij over ‘hoe wijn proeven’.

Tom toont hoe het moet

Daarna was het tijd voor schnitzel met frietjes. We misten toch wel groentjes op ons bord! Na het eten verkenden we het dorpje en probeerden we nog schnaps en chocolade.

We vonden hier vergelijkbare chocolaatjes met die van Bart van het Chocolade-atelier in Kinrooi. De chocolaatjes worden hier echter konijnenkeutels genoemd, niet echt zo smakelijk leek ons

Daarna fietsten we weer verder. De volgende halte was een echte ‘heuriger’ – een wijntuin. Ook hier proefden we 3 verschillende wijntjes.

We namen een ferry over de Donau en fietsten weer terug richting Krems. Onderweg werd er nogmaals gestopt aan een strandje aan de Donau. Wel jammer dat het toch wat te fris was om te zwemmen.

In totaal fietsten we ca. 26 km in 7u tijd. Een afstand die we normaal in minder dan 1.5 u afleggen..  Maar het was wel een gezellige bedoening. Er waren een hoop Australiërs in onze groep, toch echt een volk apart! Velen van hen waren 2 à 3 maanden op rondreis in Europa en hadden al meer Europese steden dan wij bezocht Er was ook een meisje met haar tante aan het reizen. De tante had 5 maanden vrij genomen en was nu voor 3 weken met haar nichtje aan het rondreizen. En ze waren elkaar nog niet beu!

Rond 19u kwamen we aan in Wenen. We moesten nog even langs het hostel om onze bagage op te pikken, alvorens op de bus naar Bratislava te springen. We hadden nog net tijd om een vettige worst te consumeren.

In Bratislava moesten we nog een heel eind met onze bagage sleuren, maar op die manier zagen we wel al een heel stuk van de stad: het kasteel, de gezellige straatjes in het centrum, … Het hotel was een dikke meevaller! Echt een supergrote kamer!

26-08-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld