Qua gebruiksgemak en vlot verlopen van het maken van afspraken opteren we voor een Facebookgroep waarin iedereen welkom is om zich op te geven om mee te spelen of zelf speelmomenten te lanceren. Volg ons op Facebook (klik) om op de hoogte te blijven!
5% korting op al uw aankopen bij spellenspeciaalzaak Adriaensen!!! (Klik op bovenstaand logo om de spellenlijst te bekijken)
Spellenblog SpinLi
Omdat spelen de belangrijkste bijzaak ter wereld is ...
02-11-2017
imprESSEN : Azul
Azul (Plan B games) :
+ tweede spel in het jonge bestaan van de uitgeverij en een tweede keer jackpot + het materiaal, de tegeltjes zijn zalig, de vormgeving fraai + dit spel puzzelt erg lekker weg + de keuzes die je moet maken zijn zo diepgaand, maar toch zo overzichtelijk en elegant + de inlay van de doos en het uitzicht van de buitenkant zijn erg fraai + dit spel is niet voor niets de hit van de beurs in Essen dit jaar (en in mijn ogen alvast grote kanshebber op Spiel des Jahres) + de verwachtingen voor dit spel waren ook bij mij bijzonder hoog en het heeft ze allemaal ingelost en meer (top!) + dit is het type spel dat je met de ganse familie gaat kunnen spelen, ieder op z'n niveau, maar iedereen ongetwijfeld met plezier
- een beetje muggenziften, maar de startspelertegel is maar povertjes ten opzichte van de andere (stenen) tegels - een tweede puntje van minimale kritiek, het puntenspoor op je spelersbordje. Op zich oké, maar je gaat tijdens het spel je scoreblokje zeker eens van het spoor vegen met je arm als je blokjes neemt (en je kan niet gaan backtracken hoeveel punten je had) - geen probleem voor mij persoonlijk, maar je kan slechts met vier spelers aan de slag
Conclusie : We zijn natuurlijk nog maar net begonnen met het uitpakken, lezen, spelen en demonstreren van de Essen-buit, maar deze titel staat al erg hoog op onze ranking. En ik vrees dat er niet veel spellen (in z'n genre) hem zullen kloppen. Het spel ademt een zekere charme uit, en zo speelt hij bovendien ook nog. Je gaat enorm veel plezier beleven aan dit spel als je houdt van een beetje puzzelen, zonder dat het een spreadsheet wordt. Mij gaf het een soort van Qwirkle-gevoel, niet qua spel, maar puur qua spelplezier en moeilijkheid. Het materiaal nodigt overigens uit om aan de slag te gaan. Een potje is zo gespeeld en je gaat proberen om de volgende keer nog beter te scoren. Het tactisch nemen van tegels, ofwel in je eigen voordeel, maar misschien daarenboven ook nog in het nadeel van de tegenspelers maakt dit spel erg sterk. Het lijkt allemaal zo makkelijk en het is fantastisch ontworpen. Als je me niet onmiddellijk weet te vinden, dan is de kans groot dat je me kan vinden in het denkbeeldige -"spellen"Portugal. Is het niet met de zware hersenkraker Lisboa, dan zeker en vast wel met deze heerlijke Azul. Topshit!
+ wie houdt er niet van een ouderwets potje BINGO? + 2 dobbelstenen en een blaadje papier met een rooster van 5 op 5, meer heb je niet nodig + de keuzes die je maakt zijn niet altijd doorslaggevend en dodelijk, maar wel redelijk belangrijk + eenvoud, eenvoud, eenvoud siert + de twee vuurrode dobbelstenen zijn mooier dan die standaarddobbelstenen + naar alle waarschijnlijkheid zal dit spel ook weer wel in het Nederlands verschijnen binnenkort (maar taal gaat het probleem niet zijn) + je kan aan de slag met belachelijk grote groepen spelers (ideaal ook om in de klas, op familiefeesten en andere aangelegenheden te gebruiken met veel volk)
- de blaadjes zullen er weer snel doorvliegen, dus hopelijk geraken we op een makkelijke manier aan navul-notitieblokjes - de achterkant van de blaadjes is niet bedrukt, jammer
Conclusie : Knister is de vernieuwde en modernere versie van Würfelbingo, een spel dat we al lang in onze collectie hebben en dat eigenlijk zelden wordt gespeeld. Ik durf te bekennen dat Knister wel erg vaak op tafel gaat komen om de simpele reden dat het gedoe met speelborden vervangen is door een simpel invulblaadje. Bij Knister krijg je een hoog Qwixx en Qwinto-gevoel, maar ééntje dat erg vertrouwd voorkomt. Bingo kent iedereen, de pokercombinaties ook, dus dan is het erg snel uitgelegd en gespeeld. De charmes van dit spelletje zitten in z'n eenvoud. Ik kan enkel positief zijn over dit spelletje en leg dit spel graag op tafel als tussendoortje.
+ een spel met een thema van een boek, we zijn pro + het is een eenvoudig spel om te spelen, doch moeilijk om het laken naar je toe te trekken + er is onmiddellijk een gevorderdenvariant voorzien, die je naar alle waarschijnlijkheid onmiddellijk gaat toevoegen + het artwork is meer dan oké
- je bent in zekere zin wel redelijk afhankelijk van je handkaarten - de kwaliteit van de kaarten is niet erbarmelijk, maar de beste kwaliteit is het ook zeker niet - dit is het eerste spel waarvan ik aanpassingen moet doen in mijn eerder gemaakte beschrijving op de blog (de spelregels laten hier en daar wel wat te wensen over)
Conclusie : Volgens mij is dit ons eerste Hongaarse spel in de collectie en het is zeker niet slecht. De uitwerking van het thematische is in zekere (beperkte) zin wel duidelijk in het spelletje. Het spel zelf is echter niet veel meer dan het uitleggen van de juiste kaart op het juiste moment. Ik kan niet zeggen dat je niets in de hand hebt, maar echt het gevoel hebben dat ik het kan sturen, dat kan ik ook niet zeggen. Het spel is echter wel redelijk goed uitgebalanceerd en het kan best spannend zijn op sommige momenten. Het is dan ook een anti-climax als je net op dat moment een foute kaart op handen krijgt. Het is echter wel zo dat het mes aan twee kanten snijdt en dat je even vaak je voordeel als je nadeel zal doen. Na een eerste leessessie van de spelregels bleven er wel enkele onduidelijkheden over. Pas na een speelsessie en het in handen houden van het materiaal maakten erg veel duidelijk. Tilting at windmills is een spel voor mensen die echt houden van relatief korte 2-spelerspellen, waarbij je niet te veel abstract moet beginnen nadenken en tellen en waarbij vloeken (ten gepaste tijde) is toegestaan.
The great heartland hauling co. (Greater than games) :
+ een deftig pick-up-and-deliver spelletje in een klein doosje + de houten vrachtwagens ogen mooi en vullen de kaartjes netjes (zodat je niet vergeet dat er op elke kaart maar één mag staan) + het spel is telkens totaal anders afhankelijk van de opbouw met de diverse kaarten + er is onmiddellijk een "in"breiding voorzien bij het basisspel, zodat je na je eerste sessie direct meer diepgang kan gaan brengen
- de kleuren van de blokjes vindt ik niet echt matchen met de kleuren op de kaarten (zeker geel) - het is en blijft wel enkel en alleen pick-up-and-deliver en er zijn betere spellen in de categorie - het basisspel is goed voor één keer, maar dan ga je waarschijnlijk de "in"breiding onmiddellijk toevoegen - het is wel redelijk repetitief en éénzijdig
Conclusie : The great heartland hauling company is een tijdje een verborgen pareltje geweest. Het is zo'n spelletje waarover je iets leest en waarvan je zegt "mmm, dat zou wel eens iets kleins fijns kunnen zijn". Daarna verdwijnt het terug uit je gedachten tot het op een dag in je schoot wordt geworpen. En na het spelen ervan ben je wel overtuigd van je eerste idee, maar maak je ook direct het besluit dat je het spel nooit zou aanschaffen tegen z'n (dure) basisprijs, wegens uit Amerika weet je wel. Bovendien is het spel ook niet zo maar overal te verkrijgen. Het is een erg fijn pick-up-and-deliver-spel als je nog niet met het genre vertrouwd bent, maar als je het wel kent, dan kan je ongetwijfeld talloze andere kleppers binnen het gamma opsommen. Het grootste voordeel van deze titel is dan wel z'n omvang. Het kleine doosje, dat propvol materiaal zit, is handig om mee te nemen, snel om te spelen en is op zich zeker niet slecht. Voor wat het waard is, deze titel blijft, ondanks de flaws in mijn collectie en ik vermoed dat hij nog wel eens op tafel zal komen, al is het tijdens een jaarlijkse BBQ of op reis.
+ een doosje tjokvol materiaal aan de gekende "Key-quality" + een spel in de geest zoals z'n voorgangers, maar toch een totaal ander speelgevoel + gekende iconografie, zoals uit de vorige spellen in de reeks, zodat het allemaal vertrouwd aanvoelt + fan van Richard Breese en z'n spellen + interactie, maar wel vooral positief getint, zodat je gedurende het spel opbouwt ipv afbreekt + fraai, tactiel materiaal in de vorm van animeeples en edelsteentjes + nieuwe spelmechanismen en materiaal, hier zijn er toch enkele te ontdekken + de positieve interactie zorgt hier soms echt voor kopzorgen, ga ik mee of niet, en bezorg ik hiermee mijn tegenspeler ook een voordeel of ga ik resoluut voor eigen winstbejag, maar dan in kleinere mate + de scores liggen aan het eind van het verhaal bijzonder dicht bij elkaar + de vouwbare bordjes leken misschien een kwetsbaar gimmick, maar deze zijn erg fraai en stevig + de spelregels zijn erg goed geschreven en er is een volledig overzicht van alle tegeltjes
- ben je geen fan van het artwork van de Key-reeks, dan ga je je nu ook weer ergeren - er zijn enorm veel mogelijkheden om aan punten te komen, maar je moet een duidelijke weg kiezen, want anders ga je de pedalen verliezen - in het begin kan het overweldigend overkomen, maar eens je er een potje hebt opzitten, is dit allemaal duidelijk - de wuivende "keypers" zijn niet erg zichtbaar tussen de andere meeples, deze hadden in mijn ogen gerust een maatje groter mogen zijn
Conclusie : Vooraleer je naar de winkel spurt om dit spel te gaan kopen, wil ik toch even duiden dat ik een grote fan ben van Richard Breese en z'n Key-reeks. Hij heeft me nog maar weinig ontgoocheld en ook nu doet hij dit niet. Keyper is een spel dat vertrouwd en herkenbaar overkomt, maar dat toch totaal anders aanvoelt. De iconografie is herkenbaar voor mensen die Keyflower hebben gespeeld, maar op zich is het een totaal ander spel. Het is een spel waarin positiviteit centraal staat, je kan elkaar een beetje de loef proberen af te steken, maar elke blokkade levert misschien weer andere voordelen op. Je gaat een goed evenwicht moeten vinden tussen meegaan met je tegenspeler of niet, een perfecte timing hanteren voor het plaatsen van je Keyper en een balans vinden tussen aankopen en bouwen van nieuwe gebouwen enerzijds en het opwaarderen van je bestaande gebouwen anderzijds. De festivals zijn leuke hebbedingetjes waar je naartoe kan spelen naar het einde van een seizoen toe, maar ze zijn ook geen must in mijn ogen. Tactisch kan je echt wel leuke combo's gaan maken en ook punten tijdens het spel sprokkelen door te optimaliseren en een teveel aan grondstoffen verkopen via de bootactie. Het is een echt optimaliseer-spel waarbij je goed in het oog moet houden waar je op lange termijn naartoe wil en welke kleine zij-sprongetjes je kan maken om punten mee te sprokkelen. Probeer vooral je keyples zo snel mogelijk in te zetten, zodat je ze een tweede keer kan laten werken en dan vooral diegene die de actie met zich meebrengen die je nodig hebt. Ik kijk al enorm uit naar mijn volgende sessie, want dit spel heeft nog héél wat geheimen en tactieken prijs te geven.
+ wat een fraaie inlay hebben die spellen van Space cowboys toch, hier een heuse Griekse tempel + je kan met 8 verschillende godenfamilies aan de slag gaan, in een spel gebruik je er vijf, dus héél wat combinaties mogelijk + de kaarten en iconografie is divers, gelukkig is er een volledig en handig overzicht van alle kaarten voorzien + in z'n core is dit een erg snel, makkelijk en vlot spelletje + het systeem van de gekleurde zuilen die je ter beschikking moet hebben om kaarten te claimen is tof gevonden + er is héél wat interactie mogelijk als je je tegenstanders in het oog gaat houden, maar tijdens je eerste speelsessies ga je dat nog niet doen + je hebt het gevoel dat dit spel véél te snel over is, een goed punt naar onze bescheiden mening + het spelverloop is zo uitgelegd, en eens bezig loopt dit spel als een trein + het artwork is verzorgd door verschillende illustratoren en ze zijn allemaal even geslaagd
- al die verschillende kaarten, het is wel even wennen - de tekst staat ook samengevat op de kaart, maar dan moet je toch even van naderbij gaan kijken - het spel is zo leuk dat het te snel voorbij is, 5 rondjes dat is echt wel zo voorbij - vooralsnog zijn er nog geen uitbreidingen voor het spel, maar we zien nog véél mogelijkheden voor extra godenfamilies
Conclusie : het heeft z'n tijd geduurd vooraleer dit spel aan onze collectie toegevoegd kon worden. Het spel is een tijd out-of-print geweest en dat kan enkel maar benadrukken hoe populair dit spel op korte tijd is geworden. Gelukkig is het nu terug beschikbaar voor iedereen die een goed spel wel weet te appreciëren. De mensen van Space cowboys hebben ons nog niet al te vaak ontgoocheld (lees : nooit!) en doen dit nu zeker ook niet. Je gaat onmiddellijk gecharmeerd zijn door het eenvoudige spelprincipe, maar de manier waarop de spelelementen in elkaar grijpen is erg aantrekkelijk. Bovendien is het echt ook wel een spel voor de veelspeler door de diverse mogelijkheden, de combo's die je met kaarten kan gaan maken en de kleine, doch belangrijke beslissingen die je elke beurt moet nemen.
+ Ryan Laukat z'n artwork, wederom zever die uit de mond loopt + de actieve speler krijgt een prachtige yeti-miniatuur om voor zich te zetten + het is een erg sterk bieden-aandelen-spel, je moet erg voorzichtig omspringen met je kapitaal + dit spel draait om slim bieden, goed timen en coalities om een doel te bereiken + de opdrachten vervullen zijn niet eenvoudig, dit moet je terloops proberen te doen zonder dat het je veel inspanningen (geld) kost + de speelstukken zijn prachtig vormgegeven + we zijn normaal geen fan van papieren geld, maar hier gaat het om kaarten en dat werkt wonderwel goed + Red Raven Games brengt met dit spel een ietwat atypisch spel voor de uitgeverij en deze smaakt alleszins nog naar meer + als je doorspeelt, is dit een spel met een goede speelduur
- op zich geen grote ramp, maar je moet af en toe geld gaan wisselen om te kunnen passen en naar het einde van het spel kan dit soms niet meer (als iedereen tijdens het spel af en toe gaat wisselen, is dit wel onmiddellijk verholpen) - je moet zorgvuldig met je geld omspringen, maar je moet wel investeren. Spelers die niet goed zijn in dit type spel gaan het erg moeilijk hebben tijdens een eerste sessie, je moet goed gaan inschatten wat een bepaalde investering waard gaat zijn in (of kunnen zijn in de toekomst) - als er te veel denkers rond de tafel zitten die alles gaat uittellen en berekenen, dan zou het spel wel eens kunnen gaan slepen - de kaarten hadden iets duidelijker mogen aangeven tot welke mijnmaatschappij ze behoren
Conclusie : We zijn fans van Ryan Laukat z'n spellen en artwork, dat steken we al lang niet meer onder stoelen of banken. Met Klondike Rush brengen ze ons een totaal ander type van spel dan we eigenlijk gewend zijn van hen. Persoonlijk ben ik wel fan van bied- en aandelenspellen en ik vind deze persoonlijk één van de betere in mijn collectie. Allereerst omdat er toch een thema opgeplakt zit en je niet de ganse tijd op een duffe spreadsheet zit te kijken (wat bij andere biedspellen soms wel het geval is). Het materiaal is erg fraai, de tekeningen ook. De speelkleuren hadden op de kaarten misschien wel een beetje duidelijker mogen zijn, aan de namen zie je het wel, maar als je de kaarten op elkaar legt (zodat enkel de symbolen zichtbaar zijn), dan zie je niet tot welke mijnmaatschappij ze behoren. De startspelerfiguur lijkt een beetje overbodig, maar als een andere speler dan de actieve speler een kaart aanschaft, is het toch makkelijk om onmiddellijk te zien wie er aan de beurt is. We speelden het spel onmiddellijk met de "last bid"-variant, waarbij je aan het einde van een biedronde onmiddellijk de kaart kan claimen (maar één keer in het spel per speler) en deze kaart is erg belangrijk, verkwansel deze zeker niet. Je moet dit spel eigenlijk ook wel wat leren kennen, je moet kunnen inschatten wat veel waard is en wat niet. Je moet al lerende te weten komen welke mijnen je beter wel en niet bouwt of welke je misschien zelfs bewust achterhoudt. Het verzamelen van de fiches en uitvoeren van de opdrachten zijn een fijn extraatje waar je naartoe kan gaan spelen, maar je mag hier zeker niet te veel in investeren, want ze leveren gewoon niet erg veel op ... maar op het juiste moment een opdracht kunnen vervullen om wat kapitaal te krijgen, kan dan weer doorslaggevend zijn. Ik zou nog wel een tijdje kunnen doorgaan met analyseren van bepaalde tactieken en stappen, maar ik kan je enkel aanraden om het spel zelf een keertje te proberen ... je gaat fan zijn ... of net totaal niet ... en dat gaat van jouw smaak afhangen.
+ het speelmateriaal is prima in orde (behalve de kaarten), de inlay is ook erg fraai + de eigenschappen van de piraten zijn erg duidelijk (eens een rondje doorlopen) en werken eigenlijk prima + dit is een klein pest-spelletje dat héél snel over en weer kan gaan + in dit type van spellen is het vaak zo dat eens je motor aanslaat, je vertrokken bent en niet meer terug te halen. In dit spel mag je aan het einde van een ronde maar een maximum aantal kaarten houden en dit zorgt ervoor dat het langer spannend blijft + het spel speelt vlot en heeft een sweetspot qua speelduur, dus wat dat betreft een fijn tussendoortje
- de inlay is fraai, maar ze zijn vergeten dat er ook een plaatsje moest zijn voor de kartonnen fiches (klein detail, want je kan ze nog naast de piratenmarkers steken) - de kwaliteit van de kaarten is redelijk beperkt, zeker omdat je ze veelvuldig gaat gebruiken - naar het einde toe is het vaak wel stilaan duidelijk wie het spel NIET gaat winnen - als je een beetje pech hebt met het dobbelen, kan je echt wel zielig achterblijven in dit spel (ik beëindigde ons vorige spel met nul punten)
Conclusie : Cannon buster is een exotisch spel (Koreaans) dat ons best wel wist te boeien. Tijdens het spel ga je eerst kaarten uitkiezen en dit ga me zo'n beetje een Machiavelli-gevoel. De eigenschappen van de piraten bevestigen dit gevoel eigenlijk en maken het eigenlijk wel tof om naar een bepaald doel toe te gaan. Het tweede deel van het spel, het schieten met de kanonnen brengt ons dan weer een beetje bij Piratenbaai. Uiteindelijk bepaalt de dobbelsteenrol hier wel grotendeels de uitkomst van de ronde en vooral het gevolg in de volgende ronde. Als je in dit spel instapt, is het dan ook best dat je open staat voor héél véél tegenslag. Ook al wil je graag iets opbouwen, elke ronde zal anders zijn en kansen zullen keren. Pas naar het einde van het spel wordt duidelijk welke spelers zullen kunnen meedingen voor de winst en welke totaal niet meer. Maar zelfs dan nog is het niet erg om mee verder te spelen, aangezien het lekker luchtig wegspeelt. Is dit spel een "must-have"? Neen, daarvoor is het waarschijnlijk iets te beperkt. Maar, het is zeker geen slecht spel en je gaat op zich wel plezier beleven aan Cannon buster als je houdt van onverwachte wendingen, weinig houvast als speler zelf en een hoge pestfactor (daarom niet door medespelers, maar de dobbelsteenrol).
+ het artwork van Strawberry studio is altijd fraai, dat is dit keer niet anders (illustrator is overigens Agnieszka Kopera, de sterke vrouw achter de Roemeense uitgeverij NSKN) + het is een lekker, luchtig, snel, simpel kaart-aflegspelletje dat dus volledig in het kraam van de uitgeverij past + een goed gevoel van timing is belangrijk, wanneer speel je een kaart en wanneer nog niet + het punten-scoren-systeem is op zich nog wel tof gevonden (altijd de laagst mogelijke score tussen level waarop je aanbouwt en waarde van je kaart) + een spelletje is zo afgelopen, dus dit spel spelen is zeker geen straf voor mij + prima dat ze de icoontjes hebben toegevoegd, zodat je nog iets extra's hebt om naar uit te kijken bij de "zwakkere" kaarten + een beetje chauvinisme is nooit weg, een Belgische auteur in de vorm van Fréderic Moyersoen (de man achter Saboteur) is altijd meegenomen
- het is simpel, erg simpel, je hebt weinig tactische mogelijkheden en waarschijnlijk te licht voor menig veelspeler (die nooit met kinderen of niet-spelers speelt) - je bent afhankelijk van de kaartjes die je trekt. Je kan een beetje optimaliseren, maar verliest hierdoor speelbeurten - de overgrote hoop aan punten is effectief te scoren in de laatste beurt van het spel
Conclusie : Ik had van dit spel al een redelijk negatieve recensie zien verschijnen bij de Dice Tower, en ondanks het feit dat ik de kritiek best kan begrijpen en kan volgen, ben ik toch eerder positief ingesteld. Is dit kaartspelletje simpel? Jazeker. Gaat diegene die tactisch kaarten achterhoudt met hoge waardes en deze als laatste uitspeelt met de winst lopen? Affirmatief. Maar hier moet de rest ook maar op anticiperen. In de kern is dit spel ook gewoon niet meer dan kaartjes trekken en op het juiste moment uitspelen, zodat ze jou zoveel mogelijk opleveren. Het spel pretendeert ook niet om iets anders te zijn. Dit is een spel dat gewoonweg weer perfect past in het kraam van de uitgeverij en dat ik erg graag met mijn jongere kinderen zelfs op tafel gooi. Of je nu moet overgaan tot een aanschaf of niet, dat laat ik volledig aan jou over. Als ik van jou was, dan zou ik snel een potje proberen en dan maak je zelf maar uit of het bij jou persoonlijk op tafel zou komen. Op onze Facebookpagina zal het waarschijnlijk nog wel eens verschijnen na een potje met de kinderen.
+ zonder twijfel, arbeiders gaan moduleren is supertof
+ dit is een brainburner, je gaat verschroeiend veel keuzes hebben en hier houden we wel van
+ dit is een spel voor mensen die houden van opportuniteiten zien en benutten
+ punten sprokkelen en intuïtief spelen lijken hier de boodschap
+ de strijd is superspannend, ondanks de hoog oplopende scores gaat het erg gelijk op
+ er zijn erg veel kleine regeltjes, maar the Game Brewer heeft een fantastische zaak gedaan met het "versymboliseren" van de tegels
+ dit spel is lekker meaty, je gaat er een flinke kluif aan hebben en gaat sowieso in het spel zitten
+ ondanks het feit dat het spel stevig is, is het in z'n core best eenvoudig en niet veel meer dan een simpele worker-placement
+ er is een voedingsfase, maar je gaat op zich nooit veel schade lijden tijdens het spel (en dat is prima, want hier houd ik niet van)
+ alle tegels en kaarten staan netjes en overzichtelijk in de spelregels uitgelegd, ook het extra overzichtsblad is geen overbodige luxe
- de eerste keer dat je het spel speelt, ga je wel serieus moeten sleuren aan de arbeiders om ze te splicen, het verloopt soms nog stroef (maar dit komt allemaal goed na enkele speelsessies)
- het is echt wel een stevige kluif aan symbolen en diverse tegels en kaarten (gelukkig is er een overzichtje voorzien), hier moet je je wel even doorbijten
- dit spel zou wel eens erg AP-gevoelig kunnen zijn, dus pas op dat je het met de juiste medespelers op tafel legt
- combo's maken is leuk, maar soms kan een beurt hierdoor wel een beetje uitlopen en zit de rest te wachten (op zich geen probleem, want dan kan je al een klein beetje vooruit denken)
- de kwaliteit van het spel is meer dan gemiddeld, maar die piepkleine scorefiches bezorgen me steeds koude rillingen
Conclusie : Ik kan niet anders dan zeggen dat ik fan ben van dit spel. Sinds de aankondiging bij TMG volg ik dit spel al op en ik was dan ook erg blij dat een Belgische uitgeverij deze titel in z'n gamma zou opnemen. De Kickstarter verliep iets minder dan verwacht en dat vind ik eigenlijk ook best jammer, want dit is één van de betere euro, worker-placement-spellen van dit jaar en misschien zelfs wel in mijn collectie. Het thema is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar hier kan je erg snel doorkijken en die arbeiders die je zelf kan gaan samenstellen laten je dit onmiddellijk vergeten. Alles is weer piekfijn uitgewerkt, alle zaken die je moet weten staan afgebeeld op het bord, de tegels of je spelersbordje. Een dikke pluim ook voor de spelregels, want die zijn duidelijk en overzichtelijk en het extra blad is een zegen voor je eerste speelsessies. Mocht je hier en daar dan toch nog een vraagje hebben, dan voel je al snel dat het spel erg intuïtief is en dat de juiste oplossing en zo goed als alle gevallen de logische oplossing is. Ik heb me kostelijk vermaakt met dit spel en ik hoop dit op korte (en lange) termijn nog vaak te doen.
+ het moet gezegd, het spel heeft een prachtige cover (het artwork samengevat in de prent van een koning)
+ het artwork zelf is erg fraai, de symbolen ook prima gekozen
+ een beetje draften, een beetje bouwen, op korte termijn en een stukje lange-termijn-denken, het zit er allemaal in
+ 4 ronden lijken te kort, maar zijn het niet, dit is een goed teken
+ de speeloverzichtjes zijn duidelijk en eens je alle symbolen even doorlopen hebt, is het eigenlijk zeer duidelijk
+ de ultieme strijd bleek spannend, de één focust zich op oorlogen tijdens het spel, de ander op gebouwen en het komt erg dicht bij elkaar aan het einde van het verhaal
- dit is zo'n spel waar je voor of tegen gaat zijn
- op zich loopt het allemaal wel vlot, maar het vraagt toch wat abstract en vooruit denken
- sommige mensen gaan gewoon de combinaties niet zijn, en dan is het draften al erg moeilijk
- 4 ronden lijken te kort, maar voor mij had het spel ook niet langer hoeven te duren
Conclusie : Met Paper Tales komen we terecht in de categorie van spellen die erg moeilijk te recenseren zijn. Als spelliefhebber ben ik eerder fan van dit spel. Het heeft mooi artwork, fijne spelmechanismen en vooral een apart gevoel dat moeilijk met andere spellen te vergelijken valt. Het is echter wel zo, dat als je het systeem niet ziet, dit spel erg stroef en frustrerend kan verlopen en dan heb je absoluut geen fijne tijd ... ook al duurt een potje hooguit 45 minuutjes (zelfs minder als je de kaarten wat kent). Het spelverloop is zeker vlot te noemen, het lijkt allemaal evident en na het lezen van de spelregels ga je enorm veel zin hebben om het een keertje te proberen, maar de uitwerking valt dan op zich wel een klein beetje tegen. Voor mij persoonlijk viel het zeker nog mee, ik hou wel van verdoken combo's zoeken en opportuniteiten zien. Qua speelduur lijkt dit spel op het eerste zicht ook perfect voor de niet-veelspeler, maar dan mispak je je er wel aan. Enige speelervaring is toch wel vereist om van dit spel te houden. Je mag het spel gerust vergelijken met een stevige, rode wijn. Je ziet ongetwijfeld de kwaliteit aan de buitenkant van de mooie fles en dito etiket, maar als je geen liefhebber bent en je krijgt het in een gewoon glas voorgeschoteld zou het wel eens kunnen zijn dat je er niet erg warm voor loopt.
+ Reiner Knizia en spellen die lopen als een trein, dit is er weer eentje
+ de beurten zijn zo kort, dat je nooit het gevoel hebt dat je lang moet wachten
+ het spel is letterlijk een race, je zit met dichtgeknepen billen tot de laatste beurt
+ het deckbuilding-principe eindelijk goed uitgevoerd in een racespel
+ de ruime keuze aan parcours en de dubbelzijdige tegels maken elk avontuur weer net ietsje anders
+ de tegeltjes om nog meer te gaan variëren zijn een fijne toevoeging
+ de kaarten zijn prima uitgebalanceerd met de actieplaatsen op de tegels, je gaat gericht kaarten aanschaffen,
het is dan nog enkel zaak om ze op het juiste moment in handen te krijgen
- het is een luchtig spelletje, verwacht er ook niet al te veel van
- de obstakels op de tegels maken het verschil, als die op een strategisch juiste of foute plaats liggen ('t is maar hoe je het bekijkt), kan er een speler weglopen om hem nooit meer terug te zien en dit zorgt voor een anti-climax
- aan vorig puntje gekoppeld, de laatste beurt is meestal overbodig aangezien je dan al vaak ziet wie kan binnenlopen en het spel winnen
- op zich had dit spel ook totaal taalonafhankelijk gemaakt kunnen worden, voor spelers die niet echt
Duitsgezind zijn (en ik ken er zo), is het jammer dat er tekst op de speelbordjes en kaartjes gedrukt staat
- wederom het aparte blad om de opstelling te maken, dat hoeft niet echt voor mij persoonlijk
Conclusie : Wettlauf nach El Dorado is een typisch familiespel dat je ongetwijfeld met iedereen op tafel kan gooien. Het speelt vlot, is op zich nog best spannend en is erg makkelijk om uit te leggen en te vatten. Er is zeker wat variatie voorzien in de vorm van verschillende parcours en de extra tegels om zelf nog meer variatie te gaan toevoegen, maar of er effectief ook veel veranderd aan het spelverloop, daar twijfel ik aan. Misschien is dit ook ineens de zwakte van het spel. Eens je het een keertje hebt doorgespeeld weet je wel wat er komt. Misschien had men nog wat extra kaarten kunnen toevoegen met verschillende speciale eigenschappen. Zoals bij de typische Knizia heeft men het ook hier gewoon simpel gehouden, simpel en goed ... en dat is eigenlijk de beste omschrijving die ik dit spel kan meegeven.
+ de kwaliteit van de bruggen en torens is erg stevig en fraai + de doos zit echt wel vol materiaal, lucht ga je er niet veel in vinden
- de spelregels zijn erg kort gehouden, het heeft z'n voordelen, maar hier hadden toch wat meer voorbeelden mogen gegeven worden - de kwaliteit van het materiaal is in orde, maar een inlay in de doos had makkelijk geweest - de opgestapelde torens zijn wel erg labiel (zie ook onder) - ondanks het feit dat dit spel maar een kwartiertje in beslag neemt, zijn we het eerste spel na tien minuten gestopt (enerzijds omdat we er met z'n allen niets aan vonden en anderzijds omdat ons bouwsel deels in elkaar stortte en we totaal niet meer wisten hoe het in elkaar stond)
Conclusie : Persoonlijk vind ik dat ik erg kort moet zijn in deze imprESSEN. Het spel probeert een gevoelige abstract-bouwen-snaar te raken, maar feit is dat Torres reeds bestaat en hierin de top is. Zeker nu er hiervan een tweede print komt (zelfs in het Nederlands), is dit spel echt een beetje overbodig en bovendien veel slechter. De spelregels zijn beknopt, te beknopt, want mij is het niet helemaal duidelijk hoe het bouwen op zich moet verlopen. Het lijkt wel of er enkele blaadjes uit het spelregelboekje verdwenen zijn en dat je het spel zelf nog in elkaar moet knutselen met huisregeltjes. Misschien heb ik het spel totaal niet begrepen, maar ik vrees dat dit spel het niet lang zal uitzingen in onze collectie. Jammer!
+ Ravensburger ten top, familiespel dat vlot speelt en er bovendien nog goed uitziet ook + het speelbord bestaat uit zes puzzelstukken die op een verouderde kaart lijken (met inkepingen in de zijkanten) + de houten speelstukken zijn erg fraai, de kleuren weer redelijk onopvallend, maar daar hou ik wel van + het tijdsysteem van Thebe wordt hier netjes gerecycleerd en dat is zeker geen schande + het scoresysteem van bepaalde zones die wel en niet gescoord worden is op zich oké + de overzichtjes van de acties die je bij bepaalde locaties kan doen, zijn prima opgesteld en gekozen
- er is wel een kleine geluksfactor wat betreft het trekken van kaarten, maar onoverkomelijk voor mij persoonlijk - eens een speler goed scoort, is het moeilijk om hem af te stoppen, dat moet je echt wel in balans proberen te houden - het scoresysteem van bepaalde zones die wel en niet gescoord worden kan op zich ook erg frustrerend werken, als jouw betere locaties er maar niet uit willen komen - de spelregels zijn op zich prima in orde (op een klein probleempje qua plaatsing van één regeltje na), maar het opstellen van het spel op zo'n apart blad is toch eerder irritant vind ik persoonlijk (zeker omdat het om het grote vierkante formaat gaat). Ik prefereer dit in de spelregels.
Conclusie : Legends is een traditionele, klassieke en solide familieklepper uit het gamma van Ravensburger. Feit is echter dat ze er zo wel al meerdere in hun gamma hebben. Het wordt moeilijk om ze nog van elkaar te onderscheiden en aan te geven waarom je er meerdere van zou moeten hebben. Legends op zich is een erg fijn familiespel dat vlot loopt, waar beurten kort zijn en dat het Thebe-tijd-systeem prima hergebruikt. Het is zo'n spel dat iedereen wel graag een keertje meespeelt, maar waar velen waarschijnlijk ook niet voor staan te springen om het vaker uit de kast te halen. Ravensburger heeft een tijdje spellen uitgebracht met een familie- en gevorderdenvariant en dat is er hier niet meer bij, wat op zich wel een tikje jammer is. Qua basis is het best wel oké, maar qua herspeelbaarheid ga je al snel op je honger zitten vrees ik. Desalniettemin heb ik me zeker geamuseerd met dit fraai spelletje dat in mijn ogen zonder problemen het blauwe Ravensburgerlogo mag dragen.
+ een lijviger kaartspel, dan enkel maar slagen-halen, we houden wel van dit type kaartspellen
+ gevoelsmatig zet ik dit spel in de categorie "kaartspel-met-vlees-aan" tussen Oh mijn goederen (moeilijker met het vormen van ketens) en Port Royal (makkelijker en push-your-luck, terwijl het hier tactischer is)
+ de gebruikte symbolen zijn erg duidelijk, al is het aanvankelijk wel even wennen
+ de uitbreidingen zijn een meerwaarde in dit spel, je zal ze gauw gaan toevoegen (het basisspel is enkel handig om vertrouwd te geraken met het spelmechanisme, en dat heb je na één sessie wel door)
+ het is een beetje tellen en inschatten, zonder nodeloos ingewikkeld te worden, hier houden we wel van
+ het spel speelt op zich vlot met alle spelersaantallen, met twee is het wel tactischer en overzichtelijker dan met 4
- jammer van de misprint op enkele kaartjes, gevoelsmatig ga je het misschien wel correct spelen, maar het is vervelend
- het artwork is op zich niet mis, maar het is wel erg retro
- de uitbreidingen zijn een must om het spel interessant en herspeelbaar te houden, dit moet standaard in de doos
- het spel kan ook gespeeld worden met 5 of 6 spelers (mits aanschaf extra uitbreiding), maar dit lijkt me te langdradig worden dan
Conclusie : Riga is zo'n kaartspelletje dat me weet te bekoren. Ik hou wel van een deftig spel met de omvang van een kaartdeck. Het is opportuniteiten zien in de vitrine, handig gebruik maken van je eerder opgerichte gebouwen en snel tellen om de beste combinatie naar boven te halen, zonder oeverloos moeilijk te worden. Sommige spelers zullen aanvankelijk even moeten wennen aan het telsysteem en de eigenschappen van de gebouwen, maar na een halve sessie is veel (zo niet alles) duidelijk. Riga heeft wel nood aan z'n uitbreidingen, dus persoonlijk zou ik die er steeds bij aanschaffen als ik van u was. Het maakt het geheel nog lijviger en interessanter en speelt in op de kleine frustraties die je misschien bij het basisspel zou kunnen hebben.
+ het thema is niet alledaags en zal sommigen zeker aanspreken (Halloween in Mexico)
+ de tekeningen zijn erg mooi en ook wel best grappig
+ de enkele obstakels op het speelbord zijn erg goed gekozen, ze staan steeds in je weg
+ voor wie houdt van abstracte spellen waarbij er veel geteld moet worden, is dit een tof spelletje
+ de speciale eigenschappen van de karakters zijn grappig en je kan ze soms wel nuttig gebruiken
+ het dubbelzijdig bedrukte speelveld is tof gedaan, maakt speeltechnisch geen verschil, maar liever dit dan een zwarte achterkant
+ de eigenschappen van de karakters staan op een overzichtje, erg handig (hoewel je de eigenschappen ook wel snel kent)
- voor wie absoluut niet houdt van telkens stapjes tellen en abstract denken, is dit een hel
- misschien zijn wij niet echt geschikt om abstracte spellen te spelen qua intelligentie, maar ik had een beetje
het gevoel dat het er weinig toe doet wat je tijdens het spel eigenlijk doet, het komt meestal op één laatste stap aan
- de speciale eigenschappen van de karakters zijn tof, maar zorgen er onbewust volgens mij voor dat het spel niet meer uitgebalanceerd is als je ervoor opteert om met verschillende karakters te starten. De oplossing ligt voor de hand, spreek gewoon af dat je met dezelfde eigenschappen speelt (of speel met alle eigenschappen natuurlijk)
- de overzichtjes met de eigenschappen van de karakters zijn handig, maar dubbelzijdigheid is hier geen vriend want je moet constant omdraaien (maar enkel in het begin)
Conclusie : Adios calavera en mezelf, ik kan het best omschrijven als een haat-liefde-verhouding. Persoonlijk ben ik wel fan van abstracte spellen, maar ik ben er gewoon erg slecht in. Dit spel herbergt een aantal erg fijne spelmechanismen. Het aantal stappen dat je mag zetten afhankelijk van het aantal schijven op je rij en kolom bijvoorbeeld, de eigenschappen van de karakters, ... het werkt allemaal wel. Ook erg fijn (raar) is dat beide spelers naast elkaar moeten zitten ipv over elkaar. De ene speler loopt van onder naar boven, de andere van rechts naar links, dus je komt op een drukbezet middenveld terecht waardoor de mogelijkheden enorm vergroten. Dit spel zou wel eens snel te prooi kunnen vallen aan AP en dat is erg jammer want het is absoluut niet slecht. Ik zou wel aanraden om altijd met dezelfde karakters te spelen want anders ga je sowieso het gevoel krijgen dat het ene karakter meer voordelen heeft dan het andere (hoewel ze allemaal hun nut hebben). De kwaliteit van het materiaal is naar behoren, enkel de overzichtjes hadden iets steviger mogen zijn en liefst op één zijde.
+ de illustrator heeft een fraaie wereld gecreëerd met z'n abstractere tekeningen + de "delver"kaarten zijn een leuk hebbedingetje, dus een keer een ruïnekaart niet winnen is geen ramp + hoog of laag gooien met de dobbelstenen, elk voordeel heeft z'n nadeel en omgekeerd in dit spel + qua speelduur heeft dit spel zeker een sweetspot + er is voldoende verscheidenheid in wonderen en elk spel zullen er anderen tevoorschijn komen + de strijd is enorm spannend, ga je vooral voor wonderen of eerder voor ruïnekaarten, de scores zijn uitgebalanceerd + de keuze tussen de diverse dobbelstenen is een leuk spelmechanisme, je gaat toch wel wat keuzes moeten maken, qua kaart-, dobbelsteen- en ruïnekaartkeuze
- aan het eind van het verhaal werd bij ons het verschil gemaakt door de wonderen die je trok, als je geluk hebt is je klein wonder 4 punten waard, anders 2, deze geluksfactor had ik er liever uitgehaald (bv. de fiches in waarde leggen en eerst komt, eerst maalt, dan kan je erop spelen) - qua herspeelbaarheid weet ik ook niet of elk spel wel verschillend genoeg zal blijven - de laatste ronden van het spel konden we nog enorm uitbreiden aan onze wonderen, en speelden we naar mijn aanvoelen enkele ronden te lang
Conclusie : Unearth neemt je mee naar een uniek universum. Als je het spel op tafel legt, zal dit ongetwijfeld niet onopgemerkt voorbij gaan. Het spel ziet er niet alleen goed uit, het speelt ook erg leuk en vlot. De "delver"kaarten maken het spel een stukje dynamischer en stellen je in staat om wat tegen de basisregels te zondigen en fijne zaakjes te doen. Deze kaartjes zorgen er tegelijkertijd wel voor dat je het spel niet op tafel kan gooien met jongere kinderen, want daarvoor is de taalbarrière te groot. Voor het overige is dit spel uiterst toegankelijk en zou het zo maar kunnen passen in de reeks van Splendor en Century, een luchtig dobbelspel waarbij je worp sowieso z'n voordelen heeft, aan jou om er het beste mee te doen. Mij heeft dit spel zeker weten bekoren, vooral door z'n spelontwerp. Men is op een zeer creatieve manier omgegaan met de dobbelstenen, zowel het gebruik ervan als de diversiteit aan dobbelstenen. Het artwork is zoals gezegd erg fraai en bevordert zeker het speelgevoel. Unearth lijkt me een spel dat zeker nog meer op tafel zal komen, is solide, maar misschien wel een tikje te weinig divers om in de top van mijn spellenrangschikking te komen in z'n categorie.
+ het dice forging mechanisme dat we al kenden uit Rattlebones is een fijne bezigheid
+ ondanks de diverse trajecten dat de verschillende spelers volgden, was de eindscore zeer nauw en spannend
+ de eigenschappen van de kaarten zijn duidelijk, bovendien zijn er ook al geavanceerde kaarten voorzien voor nog meer dynamiek
+ de functionele inlay, het overzicht van het speelmateriaal, de duidelijke spelregels = TOP
+ het spel verloopt als een trein, eens je bezig bent, gaat het snoeihard
+ iedereen blijft betrokken aangezien je in de beurt van de actieve speler ook mag mee dobbelen
- het opstellen en opruimen van het spel wordt dan wel ondersteund door de functionele inlay, het duurt bijna even lang als het spel zelf
- het is en blijft dobbelen, ook al bouw je jouw dobbelstenen uit met magistrale combo's, als je ze niet gooit, ben je er weinig mee
- het is misschien ook wel een spel waarvan de herspeelbaarheid redelijk beperkt is, in het begin kan je nog kaarten gaan combineren, maar een uitbreiding qua kaarten zal zich waarschijnlijk wel opdringen
- in het begin klemmen de stukjes op de dobbelsteen nog wel wat, na een tijdje lukt het verwijderen ervan veel beter
Conclusie : Dice forge was de topper van onze vorige spellenavond. Het spel straalt en ademt gewoon schoonheid uit, het tactiele en visuele van het spel is fantastisch en nodigt uit tot spelen. Het spelmechanisme is tof (maar ondertussen ook niets super nieuw meer). Het spel verloopt supersnel en de negen of tien ronden vliegen werkelijk voorbij. Je bent steeds betrokken en zelfs met vier spelers kom je snel terug aan de beurt. De slotscores lagen bij ons belachelijk dicht bij elkaar, dus slecht dobbelen kan wel eens gebeuren, maar dat is voor iedereen zo. Een extra actie kunnen spelen op het gepaste moment lijkt een must, dus hier moet je zeker ook op focussen, opbouwen in de eerste helft van het spel, om nadien dominant kaarten aan te schaffen en overwinningspunten te sprokkelen. Er is ook wel wat interactie in het spel dat je bovendien kan opvijzelen door bepaalde kaartencombinaties al dan niet te gebruiken. Dice forge heeft zeker een plekje in ons hart veroverd. Het zal wel ten allen tijde vergeleken worden met Rattlebones en als ik dit moet doen, zeg ik kort door de bocht : Dice forge is fraaier, Rattlebones is gekker, maar in z'n core zijn beiden spellen echt wel meer dan oké.
+ een dobbelvariant die in mijn ogen een perfecte vertaling is van het bordspel + het spel is helemaal niet wat het bordspel is, enkel het artwork en enkele spelmechanismen blijven behouden + de blaadjes zijn erg fraai gedrukt + de potloodjes zitten netjes bij in het doosje (je moet dus niet naar de Ikea spurten) + het spel loopt eigenlijk erg vlot, ondanks het feit dat er wel wat gaande is + in tegenstelling tot de meeste dobbelspellen, heb je hier een zekere vorm van thema, niet enkel cijfertjes doorkruisen (waar niets mis mee is) + Feld en luchtige dobbelspellen zorgt toch telkens voor een "ander" gevoel, maar het werkt wel
- de blaadjes zijn fraai gedrukt, maar iets te donker, zodat je aanduidingen niet echt opvallen - het is ook allemaal nogal klein op dat blaadje, petieterig - voor een eenvoudig dobbelspelletje vergt het toch wat kunde om het spel vlot en goed uit te leggen (indien je het bordspel al speelde, ga je er zeker ietsje vlugger mee weg zijn) - het is en blijft een dobbelspelletje, als je zin hebt in iets steviger, leg dan de grote broer op tafel aub, want die is fantastisch! - vergeet je punten niet te noteren, want je kan niet gaan back-tracken, maak liefst ook geen foutjes in het afkruisen, want dan wordt het een onverzorgde boel
Conclusie : Dit is een dobbelspelletje dat zichzelf een 1 op 10 geeft qua moeilijkheid, ik kan hier in zekere zin inkomen als je het naar Alea-normen bekijkt, maar voor de gemiddelde speler gaat dit toch wel een uitdaging zijn. Je moet met enkele zaken rekening houden en je moet scherp zijn in het maken van je keuzes. Overroepen moeten we het zeker ook niet doen, eens je bezig bent, is het erg toegankelijk en loopt het allemaal wel. Het is en blijft een dobbelspelletje en soms maak je, achteraf bekeken, misschien een foute beslissing. In het spel komt het er gewoon op aan om jezelf zoveel mogelijk uitwegen te bezorgen. Zorg ervoor dat je telkens een kleur of waarde van dobbelsteen kan gaan aanpassen aan je voorwaarden, maar daar ligt nu net het probleem, zo simpel is dat niet. Het spel is ook spannend, er gaan geen mega-grote verschillen zijn tussen de spelers. Die ene bonus die je kan nemen voor je tegenstanders maakt misschien wel het verschil en dat maakt van dit spel in zekere zin ook een racespel in het afkruisen van bepaalde kleuren. Er zit een zekere gelaagdheid in het spel dat het toch aantrekkelijk maakt om het nog meer op tafel te brengen ... en vooral, het allergrootste pluspunt van dit spel ... je krijgt erg veel zin om het bordspel van onder het stof te halen en op tafel te gooien. En neem het nu maar gewoon van mij aan, dan ben je vertrokken voor een erg fijne speelervaring!
+ het materiaal is stevig en fraai vormgegeven + het overzichtsblaadje met de opsomming van de karakters en de pijltjes om dit aan te geven, prima + de kleuren van de doos zijn retro-blauw en retro-rood, het werkt wel + de strijd verloopt redelijk spannend en met momenten kan het hectisch ogen, maar dit laatste valt nog wel mee + ondanks het feit dat je op zich maar uit twee kaarten kan kiezen, moet je héél wat knopen doorhakken in je beurt + de eigenschappen van sommige personages lijken aanvankelijk raar, maar ze zijn allemaal erg logisch en werken wel + de speelduur is erg goed gekozen, het duurt net lang genoeg, zonder te beginnen slepen + de UN-fiche is speltechnisch een goed gevonden onderdeel van het spel + elk nadeel heeft in dit spel ook z'n voordeel
- geluksfactor blijft toch ook zeker een rol spelen (het is perfect mogelijk dat buiten je wil om in de allerlaatste zet van het spel je identiteit verandert en dit ervoor zorgt dat je zo maar het spel verliest of wint) - je moet uitgeslapen zijn om dit spel te spelen - als je het spel voor de eerste keer speelt, is het aanvankelijk wel een beetje onoverzichtelijk en heb je geen flauw idee hoe je van start moet gaan - elk voordeel heeft in dit spel ook z'n nadeel
Conclusie : Secrets is in mijn ogen één van de betere spellen met "hidden-roles" in het rijtje van The resistance, Weerwolven, Mafia de Cuba, ... De eigenschappen van de karakters maken het steeds weer een zeer boeiende keuze die de actieve speler moet stellen. Kies je voor de kaart die je absoluut zelf niet wil, met het risico dat je 'm in je nek krijgt gedraaid? Of ga je eerder voor de kaart die je zo graag zelf wil, maar die dan door de andere wordt geaccepteerd? Je klampt je vast aan informatie die je hebt, en probeert ook uit het spel van anderen proberen afleiden wat hun rol is. De hippie is een welgekomen afwisseling in de strijd tussen KGB en CIA, z'n agenda is wat verborgen en je moet er altijd rekening mee houden. Anderen een peer stoven, zodat ze al hun karakters moeten dichtdraaien zou zo maar eens in die speler z'n voordeel kunnen spelen. Secrets is echter ook een spel dat niet voor iedereen weggelegd zal zijn. Je moet je kopje er goed bijhouden, want anders verlies je in de kortste keren het overzicht en ga je niet meer doen dat "meespelen", wat jammer zou zijn. Je mag ook niet te snel opgeven, het kan zijn dat je geruime tijd weinig tot geen informatie hebt, maar plotsklaps verandert er iets of mag je een speciale actie uitvoeren, waarmee je net dat tikje weet om je keuzes op te baseren. Secrets speelt ook altijd een beetje anders afhankelijk van het aantal spelers. Met vier spelers ga je het overzicht het beste bewaren en echt doordachte keuzes maken, terwijl je met acht spelers meer de speelsfeer gaat aanvoelen (van de twee teams), maar wordt het erg moeilijk om de kampen uit elkaar te destilleren. Persoonlijk blijf ik een liefde-haat-verhouding hebben met dit type van spellen, maar voorlopig neig ik hier toch naar de positieve kant.