+ Reiner Knizia en spellen die lopen als een trein, dit is er weer eentje

+ de beurten zijn zo kort, dat je nooit het gevoel hebt dat je lang moet wachten

+ het spel is letterlijk een race, je zit met dichtgeknepen billen tot de laatste beurt

+ het deckbuilding-principe eindelijk goed uitgevoerd in een racespel

+ de ruime keuze aan parcours en de dubbelzijdige tegels maken elk avontuur weer net ietsje anders

+ de tegeltjes om nog meer te gaan variëren zijn een fijne toevoeging

+ de kaarten zijn prima uitgebalanceerd met de actieplaatsen op de tegels, je gaat gericht kaarten aanschaffen,

het is dan nog enkel zaak om ze op het juiste moment in handen te krijgen

- het is een luchtig spelletje, verwacht er ook niet al te veel van

- de obstakels op de tegels maken het verschil, als die op een strategisch juiste of foute plaats liggen ('t is maar hoe je het bekijkt), kan er een speler weglopen om hem nooit meer terug te zien en dit zorgt voor een anti-climax

- aan vorig puntje gekoppeld, de laatste beurt is meestal overbodig aangezien je dan al vaak ziet wie kan binnenlopen en het spel winnen

- op zich had dit spel ook totaal taalonafhankelijk gemaakt kunnen worden, voor spelers die niet echt

Duitsgezind zijn (en ik ken er zo), is het jammer dat er tekst op de speelbordjes en kaartjes gedrukt staat

- wederom het aparte blad om de opstelling te maken, dat hoeft niet echt voor mij persoonlijk

Conclusie : Wettlauf nach El Dorado is een typisch familiespel dat je ongetwijfeld met iedereen op tafel kan gooien. Het speelt vlot, is op zich nog best spannend en is erg makkelijk om uit te leggen en te vatten. Er is zeker wat variatie voorzien in de vorm van verschillende parcours en de extra tegels om zelf nog meer variatie te gaan toevoegen, maar of er effectief ook veel veranderd aan het spelverloop, daar twijfel ik aan. Misschien is dit ook ineens de zwakte van het spel. Eens je het een keertje hebt doorgespeeld weet je wel wat er komt. Misschien had men nog wat extra kaarten kunnen toevoegen met verschillende speciale eigenschappen. Zoals bij de typische Knizia heeft men het ook hier gewoon simpel gehouden, simpel en goed ... en dat is eigenlijk de beste omschrijving die ik dit spel kan meegeven.