Er is iets wat ik dit weekend niet geschreven heb omdat ik wat beschaamd was. Dit weekend was er een grote fuif bij ons in het dop. Ook mensen van uit de hele omgeving komen naar die fuif. Deze keer kwam ook Sportacus. Hij had enkele problemen met het vinden van een parkeerplaats en de weg naar de locatie. Omdat ik dus wel in de buurt woon, heeft hij naar mij gebeld om hulp. Papa is hem gaan ophalen en heeft ons dan samen naar de correcte locatie gebracht.
We wisten dus al dat we samen op dezelfde plaats waren. Bij het binnengaan echter moest ik wachten op mijn compagnie en hij kon met zijn vrienden onmiddellijk binnen. Nadat we enkele uren apart op de fuif stonden, kreeg ik een berichtje van hem dat ik een sigaret bij hem moest gaan halen. Je kunt je inbeelden dat ik erg gevleid was en er dus op in gegaan ben. Eerst hebben we samen gerookt en gezellig wat gepraat. Zijn vrienden waren namelijk bier gaan halen en dus was hij tijdelijk alleen. Na de sigaret stuurde hij een bericht naar zijn vrienden en bleek dat ze in de buurt van mijn vriendinnen stonden. Dus liep hij een eindje mee om mij bij mijn vrienden af te zetten. Onderweg had hij zijn arm op mijn zij gelegd en ook gedurende het korte gesprek bij mijn vrienden had hij zijn handen continue tegen mij.
Later kreeg ik nog een berichtje om samen eventjes 'naar zijn auto te gaan'. Ook daar ben ik op in gegaan.
Ik hoef geen details te geven over wat er verder gebeurde.
Op het moment zelf was het fantastisch natuurlijk. Ik zag er niet echt kwaad in op dat moment. Nadien echter, toen we uit de auto stapten ging het een beetje de foute richting uit. We stonden stil tegenover elkaar, zijn armen waren rond mijn middel geslagen. Hij keek recht in mijn ogen en heeft me een lange en zachte kus gegeven. Niet zo'n wilde seks kus zoals er wel een paar waren voordien. Echt het genre kus dat je geeft als je rustig bent en als je de persoon niet meer wil loslaten.
Wat ik wel weet is dat het voor mij betekende dat ik hem niet wou los laten. De hele waterval van emoties is weer geopend. Nu neemt hij weer totale afstand en is het complete stilte. Ik ben er van overtuigd dat het in mijn voordeel is dat de situatie nu zo ligt want ik heb geen idee hoe ik anders opnieuw over hem geraak. We zullen nooit meer samen zijn, dat weet ik... De vraag is, wanneer ga ik het voelen.
Ik heb mezelf altijd als iemand realistisch gezien. Het valt niet te ontkennen dat ik net als iedereen dromen heb. Iedereen wil continue wel iets worden. Alleen heb ik mezelf altijd maar toegestaan om te dromen binnen bepaalde grenzen. Ik schrijf graag, maar ik zie in mezelf niet direct een talent, dus ik droomde van een blog. Daar ben ik dan ook maar mee begonnen, dan kon. Ik hou van muziek en ik ben denk ik ook best goed, dus ik wil graag concerten spelen en dat doe ik binnen een fanfare. Sommige mensen zouden dan dromen van een boek of van een studie aan het conservatorium. Dat is voor mij echter al te onrealistisch. Ik droom liever van dingen die ik dan ook werkelijk kan bereiken. Ik zal ook niet proberen van meer te bereiken, dat is niet nodig voor mij.
Binnenkort ga ik voor de eerste keer iets doen dat iets dromeriger is. Iets dat bijna avontuurlijk lijkt. Voor drie maanden ga ik stage lopen in Zaragoza. Natuurlijk had ik ook naar Kenia kunnen gaan of in een ander vreemd land kunnen gaan. Dat zou zonder twijfel nog eens zoveel meer avontuur geweest. Ik kies echter voor een veiligere optie. Een Eramsus dat georganiseerd wordt binnen een europese organisatie. Gelukkig blijven mensen het wel zien als iets avontuurlijk. Ik ga ook maar voor drie maand, wat ook "save" is, maar daar lijkt ook niemand een probleem van te maken. Binnen mijn maatregelen om het veilig te houden heb ik nu ook al weer een bezoek gebracht aan de stad, samen met mijn ouders. Ik heb het excuus dat ik mijn sleutel van mijn verblijf nu al moest gaan ophalen. Ik vertrek namelijk in het weekend.
Misschien is een van mijn dromen dat ik wat meer zou willen dromen. :) De vraag is alleen... Hoe creëer je een droom?
Wanneer je droom gemaakt is, hoe ga je dan verder? Probeer je de droom onmiddellijk waar te maken of geniet je nog een tijdje van het dromen? Als je droom dan niet te bereiken blijkt, ben je dan teleurgesteld of is dat normaal?
Het is duidelijk dat ik totaal geen inzicht hebt in dromen. Zelf vind ik dat eigenlijk heel vreemd, want ik ben een meisje. Ik dacht dat ik gemaakt was uit dromen.
De enige droom die ik heb (en het zou duidelijk moeten zijn dat hij nooit zal uitkomen), is dat op een dag Sportacus misschien terug komt... Liever voor meer dan seks.
Gisteren was het de verjaardag van Engel. Eigenlijk had ik me aan oncontroleerbare huilbuien verwacht en aan de onweerstaanbare drang om het graf te gaan opzoeken. Uiteindelijk is de dag zeer onopgemerkt voorbij gegaan. In de voormiddag ging het me niet zo goed en ook doorheen de dag werd ik geplaagd door verschillende ongelukken. Alleen was er niets noemenswaardig en ben ik ook niet totaal gecrashed. Vermoedelijk was dat onder invloed van de rush die de stress veroorzaakte. Ik had mezelf opgegeven om gisteren te koken voor vriendinnen op verplaatsing. Het is algemeen bekend dat ik dat graag doe, alleen had ik misschien een beetje te veel druk op mezelf gelegd. Naast het avondje met vriendinnen had ik ook nog een folder die ik moest schrijven, een koffer inpakken en een dagje gaan werken.
Ik heb mezelf vandaag toch ook een beetje beklaagd terwijl ik mijn lange uurtjes moest kloppen. De hele tijd kwamen er nog verschillende dingen in mijn hoofd op die ik eigenlijk in mijn koffer had moeten steken. Dus ik ben thuis gekomen met post-it's van het werk met daar op alle spulletjes die ik dacht te vergeten. Nu zit hopelijk alles in mijn valies... (en daar ben ik dus mee bezig, terwijl Engels verjaardag gisteren was)
De trip is sowieso al een dubbeltje op zijn kant. Het is eigenlijk vooral mijn papa die wil gaan. Hij vindt het noodzakelijk om Zaragoza al te zien voor ik vertrek. Ik denk dat hij nog nerveuzer is dan ik ben. Volgens mij was het heel normaal dat leerlingen die op ERASMUS gaan gewoon van de eerste keer alleen gaan. Mijn papa denkt daar anders over, hij wil alles samen met mij zien. Ik heb er mij al bij neer gelegd en ik wil er graag het beste van maken. Nu hoef ik me misschien minder zorgen maken. Als je ondersteund bent door echte volwassenen is de eigen verantwoordelijkheid toch een beetje minder zwaar.
Ik wil hier graag een nieuwe start nemen. Hoewel ik dacht en hoopte dat het leven weer een betere bijklank zou krijgen. Tot nu toe is dat nog niet het geval. Ik wil jullie wel bedanken voor de bezorgde mailtjes die ik kreeg. Het deed deugd dat mensen die me eigenlijk niet kennen een soort bezorgdheid toonden. Vandaar dat ik besloten heb om de draad weer op te pikken. Ik hoop dat ik opnieuw de troost op deze blog kan vinden.
Het klinkt allemaal erg vreemd, maar mijn probleem is eigenlijk dat er geen probleem is. Ik weet dat er in het afgelopen half jaar meerdere problemen geweest zijn die me allemaal erg naar beneden getrokken hebben. Ondertussen ben ik op een punt gekomen waar er positieve dingen met mij gebeuren. De belangrijkste daar in zijn dat de examens voorbij zijn en dat alles rond mijn ERASMUS in orde is en ik dus binnenkort zal vertrekken. Wat dus niet oké is in deze reeks gebeurtenissen is dat het slechte gevoel niet weg gaat. Ik weet niet of iemand er bekend mee is, maar ik heb zo'n raar misselijk gevoel wanneer ik stress heb. Het slaagt echt op mijn maag en de enige manier om het te overwinnen is eten tot ik werkelijk misselijk ben. Tot nu toe heb ik dat misselijke gevoel steeds aan een oorzaak kunnen koppelen. 2 dagen voor de eindwerk deadline niet klaar geraken en van onderwerp willen wisselen, dat was duidelijk. De hele dag voor het examen een serie gekeken, dat was ook duidelijk. Nu lig ik 's nachts uren wakker met een zwaar misselijk gevoel. Er lijkt geen verklaring voor te zijn.
Misschien zal het een tijdje duren, maar ik heb redelijk veel hoop op deze blog gezet. Ik besef dat het niet alles gaat beter maken, ik hoop alleen op enkele verlichtingen. Niet noodzakelijk inzichten die van anderen komen, maar inzichten die ik mezelf geen.
De vijf woorden die ik de afgelopen maanden het meeste gezegd heb zonder ze te menen. Al weken lang huppel ik door het leven en verkondig ik aan iedereen dat alles in orde is. "Hoe gaat het er mee?" "Zeer goed natuurlijk, ja echt het gaat goed." Alle mogelijk combinaties heb ik al geprobeerd. Het moet dan ook elke keer anders zijn, anders hebben ze direct door wanneer je liegt.
Dit is ook de reden dat ik niet schreef hier. Ik had geen zin om uit te diepen wat juist niet goed ging en hoe niet goed het wel niet ging. Het zou me alleen nog meer in mijn "niet-goed-heid" duwen. Vandaag heb ik echter een nieuw diepte punt bereikt. Misschien even op de hoogte stellen van de events van de afgelopen maanden: Engel overleed (zelfmoord), A. probeerde zelfmoord te plegen maar sloeg er niet in, ik ging nar Frankrijk om de zus van een vriendin te begraven (zelfmoord), mijn grootmoeder overleed (ouderdom), mijn stagementor gaf me de indruk dat ik zou buizen (gaf me gelukkig wel goede punten maar heeft heel veel van mij geëist), mijn afstudeerdatum is verlegd naar juli 2014 omdat Erasmus niet mee werk, ik ben verliefd geworden en er achter gekomen dat die persoon een partner heeft.
In mijn ogen is dit genoeg voor een jaar. Mijn broer echter besloot vandaag te verkondigen dat het hem niet kan schelen moest hij morgen overlijden. De enige reden dat hij geen zelfmoord pleegt is omdat hij dat voor lafaards vindt. Ik dacht, zo dat weten we dan ook weer. Wat moet ik nu met dat soort informatie? Hoe moet mijn mama zich voelen die dit uit de mond van haar zoon hoort komen? Is er iets dat wij als familie kunnen doen om hem de levenslust opnieuw te doen krijgen? Al moet ik die vraag eerder bijstellen, want ik vrees dat we al zoveel mogelijk doen. Natuurlijk zagen mijn ouders over heel wat. Het zit alleen zo dat mijn jongere broer praktisch alles krijgt wat hij wil. Alles waar hij denkt een passie voor te ontwikkelen zijn namelijk dure dingen. Zo krijgt hij een skateboard, zoals zovele jongens krijgen. Hij ziet dan echter een filmpje waar ze met een mountainboard de berg af komen en dan wilt hij dat. Ondertussen staat dat board, het jaar door in de garage, want ja.. dat mountainboarden gaat alleen in gespecialiseerde parken eh! Op een gewone berg kun je dat niet doen! Zo gaat het met alles waar hij interesse voor heeft. Als het materiaal niet veel kost begint hij er niet aan. Kost het wel veel dat doet hij het voor een half jaar, nadien heeft hij een nieuwe passie. De theorie van mijn ouders is om hem nu te laten werken. Jammer genoeg kunnen je ouders niet alle contacten met de werkgever onderhouden. Mijn broer mailt dus niet terug en als hij dat wel doet vergeet hij de datum waarop hij moest gaan werken... Hoe toevallig. Dan kan hij verder gaan over het zagen dat ze hem niet gerust laten. Wat vang je daar toch mee aan? Belangrijker nog, hoe krijg je hem daar uit?
Wat mezelf betreft, daar zijn ook nog heel wat vragen. Ik typ dit stukje alleen omdat zelfs mijn dagboek mijn verdriet nu niet kan dragen. Ik weet letterlijk niet meer welke kant ik uit moet en welke stappen ik dat moet ondernemen op de weg die ik zou kiezen. Het is allemaal één waas. Ik stel mezelf maar één doel, slagen op school. Aan andere dingen kan ik nu niet denken. Jammer genoeg zit loopt plan ook niet zo goed.
Dit is ongetwijfeld de vreemdste vakantie van mijn leven. Ik ben met mijn familie in Lausonne, Frankrijk. We zitten ergens afgezonderd in een gehuchtje in de bergen. Het is zo'n plaats dat mijn gezin nooit zou kiezen om een vakantie door te brengen. Waarom we hier zijn, is dus een goede vraag. Een vriendin van mijn mama verloor haar zus aan zelfdoding. Die zus woont in Frankrijk, niet zo ver van Lausonne en zo zijn wij hier terecht gekomen. Wij zijn hier aanwezig voor de steun aan haar. Mijn vader en broer zijn vandaag aan het helpen om de kamer waar ze woonde leeg te maken en deze ochtend hebben we met z'n allen een soort begrafenis gehouden. Alles heel simpel, geen grote dienst, enkele teksten voor het graf en vervolgens aarde op de kist gooien.
Het is ver uit de vreemdste begrafenis die ik meemaakte. Uit haar Franse omgeving waren slechts twee mensen komen op dagen, verder was er mijn gezin en dan de vriendin van mama, haar man en één van haar zonen. De enige anderen die aanwezig waren, waren drie mannen van de begrafenis onderneming. De overleden vrouw had dan ook niet zoveel vrienden en kennissen meer. Het doet wel raar wanneer er nog geen 10 mensen rond een graf samen komen.
Naast al die minder leuke activiteiten blijft er voor mij niet zo veel vakantie over. Ik zit voornamelijk in de kamer, te genieten van het internet voor het schrijven van mijn eindwerk en mijn stage rapport. Het is me nogal een gedoe om alles correct te krijgen. Gelukkig heb ik daarbij een mooi uitzicht en soms kan ik nog gaan wandelen in een prachtige omgeving. Is dat niet geweldig?
Het zien van de kist raakte me wel heel erg. Ik heb Engel haar kist nooit gezien, ik heb haar begrafenis niet meegemaakt en vandaag stond ik aan het graf van een vreemde. Als ik nu maar eens de moed vond om ook naar Engel's graf te gaan. Zo moeilijk kan het eigenlijk niet zijn, maar ik krijg het niet gevraagd. Alsof ik daar niets kan gaan doen. Laat ik de komende dagen maar moed verzamelen.
Gisteren avond zocht ik troost in armen waar ik het eigenlijk helemaal niet zou mogen zoeken. Een ex-lief van Engel nam gisteren avond contact op. Zijn vrienden kunnen niet snappen dat het overlijden van zijn ex hem toch aangrijpt. Ik kan hem daar eigenlijk wel in volgen want hij heeft haar op enkel zwakke momenten gezien. Hij is ook een paar keer met mij mee gegaan naar de instelling waar ze opgenomen was en is eventjes bij haar ingetrokken. Zelf had ik na de huilbui van de avond ervoor ook wel de nood om eens met iemand te kunnen praten.
We zijn wel begonnen met praten over Engel maar toen het wat zwaar werd en er een stilte viel, hebben we een filmpje opgezet. Zacht huilend zijn we in de zetel tegen elkaar gaan liggen. We hebben gedurende de hele film het knuffelen niet onderbroken.
Ik heb toegelaten dat hij zijn armen rond mij sloeg en dat hij door mijn haren wreef. Hoe goed het op dat moment voelde, zo schuldig voelde ik me achteraf.
Thuis aangekomen heb ik hem dan ook onmiddellijk mijn excuses gestuurd en gezegd dat het mijn intentie niet was iets los te weken bij hem. Uiteindelijk heb ik alleen maar aan mijn egoïstische zelf gedacht en geen rekening gehouden met wat de avond met hem zou kunnen doen. Ik vind het heel erg dat ik dit moet toegeven, maar ik kan het maar beter onder ogen zien. Het is al bijna 2 jaar geleden dat iemand me vastgehouden heeft puur met de bedoeling om bij me te zijn. Met alle dingen die de laatste 2 maand in mijn hoofd hebben gespeeld is het vermoedelijk ook menselijk dat ik naar die aanraking verlang. Het deed me dan ook erg deugd om het nog eens te ervaren. Alleen is het niet meer voor herhaling vatbaar, dat kan ik niet maken tegenover hem, maar ook niet tegenover Engel.
Ik kan amper geloven dat het morgen al weer twee maand geleden is...
Gisteren was er werkelijk niets op tv, maar mijn zus en moeder houden er nogal aan om als we samen thuis zijn ook werkelijk iets samen te doen. Zeker als het vrijdag avond is, want dat is altijd onze "samen-avond" geweest. Ik speel graag eens een gezelschapsspel, het hoeft ook geen vernieuwend of modern te zijn simpel wat nostalgie doet mij ook al deugd. Gisteren was het echter film avond en aangezien er niets op tv was, werd de DVD collectie open getrokken. Zus haalde er "Tot Altijd" uit. Ik kan niet ontkennen, het is een prachtige film. Goed geacteerd, schitterende tekst, prachtige beelden. Kort om ik ben er weg van. Ik durf ook eerlijk toegeven dat ik huil bij deze film. Geen zakdoeken vol, zo ben ik niet maar er rollen wel enkele tranen over mijn wangen bij het horen van "Spek" zijn speech. Ik heb de film al zo vaak gezien dat ik enkel dialogen uit mijn hoofd ken maar deze keer was een beetje anders.
Het is vreemd om iemand te zien sterven wanneer je net zelf een sterfgeval achter de rug hebt. En hoewel ik wist hoe Spek's speech gaat, raakte de woorden me deze keer iets harder. Toen hij zei "Als dit een amputatie was, hadden we dan liever geen arm gehad?", was ik het eventjes helemaal kwijt. Ik ben heel hard beginnen wenen en heb me dan ook maar uit de living verwijderd, de anderen moesten hun film hiervoor niet onderbreken. Daarbij zit ik op zo'n momenten toch ook gewoon liever alleen.
Het zette me echter wel aan het denken. Want ik ben zo kwaad op mijn vriendinnen. Hoe konden ze zo egoïstisch zijn. Natuurlijk is het voor één van beide niet gelukt, maar dat neemt niet weg dat ze het wel wou. Ik besef ook wel dat je op zo'n moment je je niets meer aantrekt van de wereld, maar dat neemt dan weer niet weg dat ze wel ontzettend veel mensen kwetsen met hun daad. Zij die wel geslaagd was in de opzet schrijft dat ook letterlijk in haar afscheidsbrief.
Toch, ondanks de kwaadheid en het verdriet ben ik dankbaar voor alle momenten die ik wel met haar kon beleven. Ook bij degene die het overleefde zal ik proberen nog van elk moment te genieten. Ik wil er niet van uit gaan, maar ik weet ook wel dat als ze het echt willen het wel lukt op een dag.
Het volgende zinnetje in de speech van Spek is: "Nu we al dit verdriet hebben, hadden we dan liever minder plezier gehad? Awel, ik niet." Eigenlijk, ik ook niet. Zonder Engel had ik ook heel wat gemist in mijn leven. Ze heeft mij zo vaak de ogen geopend en mij zo vaak de mond gesnoerd. Meermaals heeft ze mijn hart terug opgerapen en gefixt. Ze heeft heel wat rijkdom meegegeven. Allemaal dingen die ik niet kon missen. Hoewel haar daad erg egoïstisch was en duidelijk veel mensen gekwetst heeft , is ze elke traan waard. Ik hoop dat ik haar nooit zal vergeten.
Bij dit stukje hoort eigenlijk echt wel een liedje dat ik helemaal grijsdraai op dit moment en jullie dus ook niet wil ontzeggen: http://www.youtube.com/watch?v=8Mi4igmypW0
Met alle informatie die er de laatste maanden op me afgekomen is had ik het nogal moeilijk. Het was nogal een berg en ik wist niet eens hoe ik er aan zou beginnen alles te verwerken. Een beetje zoals het moment waarop je kamer zo rommelig is dat je gewoon niet weet welk stuk papier je eerst moet weggooien of verleggen. Ik had geen idee van welk gegeven ik eerst zou verwerken of waar ik het eerst aan zou denken. Toen alles samenkwam ben ik een beetje geblokkeerd. Dagenlang heb ik niet veel anders gedaan dan staren, wandelingetjes maken en slapen. Het waren een paar harde en triestige dagen. Niet dat ik de informatie allemaal verwerkt heb, integendeel, ik kon er niet over nadenken alsof mijn interne schijf de informatie stroom niet aan kon en stopte met werken.
Gelukkig werden die dagen opgevolgd door stage. Ik heb helemaal geen tijd meer om stil te staan bij de dingen. Ik moet heel snel de dingen onthouden en al heel wat alleen doen. Dus mijn hoofd is al voor een groot deel gevuld met stage, daarnaast komt dan ook nog het eindwerk en nog een taak hier of daar. Dat leidt me genoeg af van de dingen die te pijnlijk zijn om nu aan te denken. Een beetje alsof ik ze tijdelijk in een doosje heb gestopt.
Na mijn drukke periode dan open ik het weer. Ik hoop dat ik het dan op langzame en bedachtzame manier allemaal kan bekijken. De gebeurtenissen hebben een grotere indruk nagelaten dan dat ik zelf verwacht had. Ik voel me echt overvallen door mijn eigen gevoel;
Vaak wens ik mezelf een spannender leven toe. Niet alleen omdat ik dan iets interessants kan bloggen, maar gewoon om iets om handen te hebben. Mijn wens is ondertussen beantwoord en is er wat spanning in mijn leven. Indien ik geweten had hoe het zou voelen, dan had ik hier nooit om gevraagd en was ik blij geweest met mijn gezeur over mij gewicht.
Mijn laatste bericht ging over Engel. Zij beroofde zich op vrijdag acht februari van het leven. We zijn nog niet zoveel verder en het lijkt nog veel van mijn energie op te gebruiken. Nu kreeg ik gisteren telefoon van het lief van een vriendin, dat meisje beslist ook dat ze uit het leven wilde stappen. Gelukkig kon ze onderschept worden en nu is ze opgenomen in een crisisafdeling.
Dit is echt niet wat ik verwachte van de spanning in mijn leven. Het lijkt alsof ik vast zit in een slecht seizoen van familie of thuis. Ik zou graag de aflevering pauzeren of stoppen met kijken. Jammer genoeg gaat het gewoon verder en moet ik er maar door zwemmen.
Het ergste van alles is misschien dat ik helemaal niets kan doen. Ik kan de situatie niet helpen en ik kan de mensen die er onder lijden ook niet helpen.
Morgen ga ik praten met een vriendin van ons beiden. Het is nu aan mij gevraagd om haar ook in te lichten, dat gaat geen gemakkelijk gesprek worden.
Dit is een bericht dat ik de afgelopen week al meerdere keren geschreven heb. Elke keer een beetje anders met de bedoeling er het beste uit te halen. Ondertussen heb ik genoeg gepiekerd en perfect zal het toch nooit worden, dus ik post het maar gewoon.
Vrijdag, 8 februari, besloot een vriendin van mij dat het leven haar te veel werd. Ze was het al een tijdje aan het voorbereiden en had elk detail afgewerkt. Die bewuste dag verliet ze het huis en nam ze haar eigen leven. Wanneer ik het rationeel bekijk dan begrijp ik het. Ik weet hoe moeilijk ze het had in het leven en ik weet ook dat ze psychiatrisch ziek was. Mijn verstand kan hier gemakkelijk mee om, het zegt mij ook dat zij geen andere oplossing had en dat ze nu de rust heeft die ze in het leven niet kon vinden. Dan is er natuurlijk ook nog mijn hart en mijn buik. Die geven heel andere signalen, een soort van onbegrip en zwaar verdriet. De afgelopen week wisselen die gevoelen elkaar ook af. De hele tijd vecht mijn verstand met mijn hart en dat is heel vermoeiend. Ik zit in de les en ben gewoon aan het opletten en vervolgens krijg ik een huilbui, maar ook omgekeerd. Ik zit op mijn kamer en ben aan het wenen, plots stopt dat en begrijp ik het. Het lijkt alsof ik geen controle heb over wat er met mijn emoties gebeurd. Dat maakt alles wat ik doe erg vermoeiend.
Engeltje, laat ik haar zo noemen wat dat is ze ook, en ik hadden een bizarre vriendschap. Zolang ik Engeltje ken had ze het al moeilijk en ik kan me ook de laatste keer dat ze echt gelukkig was niet herinneren. Blij kon ze wel zijn en dat was ze regelmatig, maar gelukkig is nog iets anders. In haar korte leven heeft ze meerdere keren een poging ondernomen. Ook is ze wel eens opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Engeltje had het ook moeilijk met vriendschappen. Iedereen die ze tegen kwam werd direct haar beste vriend. Dat betekend ook dat de vrienden die ze langer kenden ook moesten inbinden in aandacht. De ene moment had ze me heel hard nodig, de andere hoorde ik niets van haar. Eén ding was wel zeker, we konden altijd op elkaar rekenen. De afspraak was dat we nooit over de slechte dingen in het leven zouden praten zolang degene over wie het ging dat niet wou. Zo deden we dat ook vaak. Zelfs na een van haar eerste pogingen heb ik uren bij haar gezeten voor we daar over begonnen. Zo ging het tussen ons. In januari kreeg ik telefoon van haar dat ze wou afspreken voor een gezellige babbel, dat wou genoeg zeggen. Ik had echter geen tijd gemaakt omdat ik voor mijn examens wou leren. Toen ik er haar er later nog achter vroeg, liet ze me weten dat het niet meer nodig was.
Mijn kans om afscheid te nemen heb ik dus gemist en dat valt me heel zwaar. Ik zoek nu alle mogelijke manieren om afscheid te kunnen nemen. Ik ben al naar de plaats geweest waar ze haar eigen leven beëindigd heeft, ik ben aan het schrijven aan een brief, ik ga haar begraafplaats opzoeken.
De laatste dagen ben ik een beetje verward over bepaalde mensen in mijn leven. Ik heb niet zoveel moeite met afstand of verliezen van vrienden. Natuurlijk heb ik een heleboel vrienden met wie ik het contact zeker niet wil verliezen, dat kan ik niet ontkennen. Naast die mensen zijn er ook nog anderen die wat minder betekenen. De mensen die ik leerde kennen op een kamp, een oude vriendin van middelbare school, een buurmeisje dat al lang verhuist is. Met sommigen van hen heb ik nog veel contact, met anderen wat minder. Zoals ik al zei zijn ze dan ook niet zo belangrijk voor mijn leven. Het is leuk om van hun te horen en om een even iets tegen hun te zeggen, maar het is niet levensbepalend.
Er is iets anders dat me meer stoort. Sommigen van hen vragen regelmatig om nog eens af te spreken, wanneer er dan echt plannen gemaakt moeten worden, dan laten ze niets meer horen. Voor mij is het niet nodig om nog eens af te spreken met die mensen, maar als ze er op aansturen, waarom niet? Toch ben ik een beetje teleurgesteld als het dan op niets uit draait.
Voor mij is het echt een raadsel waarom mensen zouden aanstalten maken om een afspraak te maken, als ze het dat niet willen. Nu is er zo een van mijn vrienden met wie ik echt zo'n soort dansritueel heb. Toen ik hem leerde kennen had ik een relatie met een meisje, dus hij maakte geen aanstalten om te flirten aangezien ik "off-limits" leek. Later veranderde ik van partner en het werd een mannelijk lief. Dit bracht een barstje in mijn vriendschap met die jongen omdat hij bang was dat het aan hem lag. Tijdens die relatie werd hij ook verliefd op een jongen en dus vriendschap was al wat overbleef. Sinds dien vraagt hij altijd om af te spreken, laat me dan weer eens zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan, wil afspreken, laat me zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan. Voor de zoveelste keer liet hij me zitten en ik heb het een beetje gehad. Wat is dat ook weer voor een vriendschap, daar heb ik niets aan.
Misschien is dat alleen voor mij, maar soms zijn vriendschappen nog ingewikkelder dan liefdes.
Om nog een schepje boven op mijn onzekere situatie te doen stellen mijn docenten het geven van de punten zo lang mogelijk uit. Ons semester is eigenlijk weer vol op begonnen en aan het einde van de week zijn de eerste lessen al. Toch moeten we wachten tot na de krokusvakantie om onze punten te krijgen. Het lijkt me allemaal niet zo eerlijk. Natuurlijk moeten die docenten heel veel verbeteren en nadien moet er vergaderd worden in een examencommissie om te zien wie welke punten krijgt. Allemaal heel veel werk, noeste arbeiders zijn die docenten toch.
Wij moeten echt nog lang in een onzekerheid leven. Zal mijn Erasmus doorgaan, ja of neen? Kan ik volgende maand op stage, ja of neen?
Daarbij komt dat ook nog eens dat de ombudsdienst beslist heeft dat ik geen recht heb op het vervroegd vrijgeven van een bepaald punt. Dus ik moet wachten tot 15 februari om 10 uur. Pas vanaf dat moment weet ik of mijn leven verder loopt zoals het hoort in mijn planning.
Ondertussen heb ik lesvrije dagen. Natuurlijk zijn die dagen bedoeld voor het schrijven aan mijn eindwerk en ik zal dat ook wel doen. Nu zijn er eerst nog wat dingen die ik moet doen. Ik ben namelijk aan de laatste fase van het opruimen van mijn kleding. Het afgelopen half jaar heb ik steeds beetje bij beetje weg gedaan. Blijkbaar voel ik toch een emotionele band met mijn kleding en neem ik er moeilijk afscheid van. Daarom deed ik het steeds in kleine stapjes, en nu ben ik aan het einde aangekomen. De kleding die ik niet meer zal aandoen is allemaal verdwenen, behalve één jurkje die echt mijn eerste liefde was, daarom heb ik besloten het bij te houden, samen met mijn doopkleed en mijn communiejurkje.
Vervolgens ga ik een reorganisatie van mijn kamer verzorgen. Ik ben niet zo blij met de huidige indeling en ik ben er van overtuigd dat ik de ruimte beter kan aanpakken. De papa ziet het zitten om dat eens met mij te bekijken.
Een semi-nieuwe kamer is op komst, joepie!
Ik heb mezelf een beetje kunnen verzoenen met kleding. Mijn ouders hebben me overtuigd om nog eventjes de laatste solden te gaan. Het leverde me een handtas van 80 euro aan 50 en een Levis jeans ook aan 50 eurotjes! Natuurlijk zijn het nog hoge bedragen, maar wel laag voor wat ik kreeg. Ik voel me er echt goed bij. Ik kocht verder nog een broek van Esprit, een T-shirt, een riem en topjes. Het ging echt helemaal goed. De dag erna ging ik ook nog voor het plezier naar het shoppingcenter in de buurt.
Evenwicht in de wereld... Lastige dagen met leuke dingen.
Ik ben in een positie waar ik niet graag in ben. Vermoedelijk heb ik het al vaker geschreven hoe belangrijk deze examenperiode voor mij was. Eén buis zorgt er voor dat mijn plan in het water valt. Normaal gezien weet ik het op voorhand al, ik ben gebuisd. Misschien ben ik niet altijd op alles gebuisd, maar op het meeste. Hoe zielig het ook mag klinken, ik wist het al en het was mijn zekerheid. Deze keer heb ik hard mijn best gedaan. Ik heb alles gedaan volgens de regeltjes die de vrouw van de studiebegeleiding me gegeven had. Ik heb mijn dagen meer gevuld met studeren dan met bloggen of series kijken. Nu ik voor mijn laatste examen aan het studeren ben en ik terug kijk op de afgelopen weken, denk ik dat het me gelukt is. Behalve voor één vak ben ik er zeker van dat ik een goede kans maak op slagen.
Zoveel onzekerheid heb ik nog nooit gehad. Natuurlijk kan ik morgen ook nog grandioos buizen en dan is mijn probleem opgelost. Er rest mij alleen te hopen dat mijn best echt genoeg is. Persoonlijk weet ik niet wat ik nog meer kan brengen.
Hoe kan iemand nu zo onzeker zijn over zichzelf, wie in godsnaam is nu liever op voorhand zeker van een buis dan onzeker over slagen? Belangrijker nog, wat zal ik doen als ik niet slaag... Begin ik dan alles terug opnieuw te plannen of zal ik het gewoon laten gaan?
Mijn eerste week van 2013 was exact zoals ik hem verwacht had. Voor mij is dat een week waar in geblokt wordt en dus is er niet veel ruimte voor iets anders. Het is dus niet echt verbazend dat er helemaal niets gebeurd is. Sportacus zit weer veel meer op mijn vel. Nu zijn ex-vriendin helemaal verleden tijd is, wil hij opnieuw een betere vriendschap aanhalen met mij. Vorig jaar liet ik hem weten dat ik niet op zijn verjaardagsfeest aanwezig kon zijn, omdat het echt niet gepast was. Nu hij opnieuw alleen is, kan ik volgens hem een echte vriendin zijn. Natuurlijk houdt dat "echte vriendin zijn" in dat we opnieuw seks zouden hebben. Hoe kan het ook anders? Tot nu toe hou ik de boot totaal af, ik heb nog de tijd nog de goesting.
Buiten mijn studeren valt er dus echt niets te melden. Ik ga gestaag vooruit. Zoals dat wel eens vaker gebeurd, wil ik natuurlijk beter en sneller studeren zoals elke student.
De feestjes met de familie ben ik ook goed door gekomen. Mijn oma en opa hebben alles onder controle gehouden en op enkele gevaarlijke schuivers na bleef het erg kalm.
Ik weet dat ik mezelf probeer te presenteren als iemand die gelukkig single is. Ik kan daar ook bij zeggen dat ik dat voor het grootste deel van de tijd ben. Bij het horen van Sportacus zijn breekpunt met zijn vriendin kreeg ik het toch eventjes moeilijk, maar dat zie ik niet als abnormaal.
De laatste tijd heb ik ook geen seks meer met mannen of jongens die zich al te graag lieten gebruiken. Daar wil ik ook bij stellen dat ik het niet langer mis. Natuurlijk behelp ik mezelf nog wel eens van tijd tot tijd, maar dat is eerder wanneer de nood me overvalt. Ik plan dus niet langer die nood te bevrediging met anderen. Sportacus die stelt voor dat we ons seksuele relatie gewoon oppikken waar hij gebleven was. Persoonlijk zie ik dat niet zo zitten. Wat zal ik immers doen wanneer hij wel klaar is voor een monogame relatie en ik niet boven op zijn lijstje sta?
Samenvatting, ik ben single, niemand vertoont interesse in een relatie met mij en zelf weiger ik puur lichamelijke relatie aan te gaan. (Wat me behoorlijk gefrustreerd achter laat)
De vrienden met wie ik het meest overeen kom, kennen dit probleem. Zelf gaan ze geen puur seksuele relaties aan en sommigen onder hen hebben nog nooit een lief gehad. Natuurlijk gaat het met sommige beter, zij staan op trouwen en vallen dus in dit geval buiten wat ik omschrijf als mijn vrienden. Als we dan ook afspreken komt die ene vaste vriend niet mee en genieten de andere van hun single bestaan zonder dat hun neus in het geluk van andere geduwd wordt. Zelf kan ik ook zeer goed leven met die situatie.
Daarnaast moet ik natuurlijk toegeven dat ik op dit moment niet zie hoe zo'n lief me praktisch zou lukken. Elke avond ben ik weg vanwege sociale verplichtingen, mijn dagen spendeer ik aan studeren, lezen, schrijven, bloggen, ... Er is dan nog zoveel dat ik niet gedaan krijg. Een vriend daar in passen zie ik niet zitten. Als eerste wil ik dus gelukkig zijn met mezelf en een evenwicht vinden. Ik heb het al vaker gezegd "pas als ik van mezelf hou kan ik evenwichtig van een ander houden". Naast al dat filosofisch gedoe is er natuurlijk ook nog het feit dat ik graag drie maand op Erasmus wil gaan. Ik werd al gewaarschuwd door vrienden dat het erg moeilijk is iemand drie maand achter te laten zonder het gat te willen vullen. Conclusie een lief zou niet op het gepaste moment komen voor mij.
Toch... Toch heb ik het erg moeilijk nu. Uit het niets laten alle vrienden met wie ik het nieuwe jaar zou in gaan me weten dat ze een lief zullen mee nemen. Het totaal van de singles zou dan nog op 3 van de 7 staan. We zijn ineens een minderheid. Plots besef ik dat ik soms ook gewoon alleen ben. Sinds mijn 2e kleuterklas ben ik er in geslaagd om een maximum van een half jaar aan één stuk single te zijn. Alleen zijn is dus zeker niet van mijn gewoonte. Nu moet ik echter met mezelf leren omgaan. Op de meeste dagen vormt dit zeker geen probleem. Het afgelopen jaar en half heb ik daar al veel over geleerd en ik ben de vorige Kerst zonder te veel kleerscheuren door geraakt. Toen wist ik dat ik niet alleen was, nu integendeel.
Daar gaan we weer, de tijd van het jaar voor de voornemens. De afgelopen jaren heb ik daar niet veel aandacht aan besteed. Natuurlijk maakte ik ook wel voornemens, maar ik heb er in het jaar nooit rekening mee gehouden. Binnen mijn "dayzeroproject" had ik mezelf de opdracht gegeven een dagboek bij te houden. Gewoon omdat het leuk is om meer te hebben dan alleen foto's. Binnen dat project voeg ik nu ook extra'tje toe, ik schrijf mijn voornemens op en die worden bij in het dagboek geplaatst. Op het einde van volgend jaar kan ik dan evalueren hoe ik het gedurende 2013 gedaan heb.
Geef toe dat het een heel mooi plan is en dan het zeker zou kunnen werken. Alleen is er één klein probleempje, ik kan geen goede voornemens vinden. Natuurlijk heb ik wel de klassiekers, geen herex, streefgewicht, ordeningssysteem, ... Ik had er gewoon graag iets speciaals op gezet en dat ik ik dus maar niet vinden. Voornamelijk omdat ik er ook niets wil opzetten dat ik niet kan waarmaken. Want wat heb je aan een doel als je het niet zelfstandig kunt bereiken? Gelukkig heb ik nog drie dagen om een lijstje op te stellen. Moest mijn lijstje gewoon het saaie, klassieke lijstje blijven dan ga ik daar ook niet lastig over doen. Dan moet ik maar eens mijn best doen om dat waar te maken.
Deze Nieuwjaar wordt trouwens ook weer anders dan de vorige. Voor de eerste keer vier ik oudjaar met de vrienden van de PLUS. Ik weet niet meer of ik al verteld had dat er ook andere vrienden van mijn vrienden mee komen. Eén van de extra gasten is het liefje van Deuk. Deuk zelf vond dat hij tegen zijn vriendin moest zeggen dat hij en ik ooit een relatie hadden. Persoonlijk vond ik dat geen noodzaak, uiteindelijk is zes maanden slechts een hele korte periode en we waren ontzettend jong. Toen ik hem dat vertelde leek hij wel gekwetst. Ik heb na Deuk nog verschillende liefdes gehad maar voor hem was ik de enige. Nu heb ik alleen nog maar te hopen dat die vriendin het niet moeilijk vindt om met mij aan tafel te zitten. Uiteindelijk kan het feit dat ze het weet alleen maar zorgen voor moeilijke situaties, als ze het niet wist, zou ze nooit iets gemerkt hebben. Ik weet dat eerlijkheid iets belangrijk is, maar iets het eigenlijk altijd nodig? Wat als een persoon totaal niets vermoed en met de waarheid doe je die persoon alleen maar meer pijn? Is het dan nog altijd zo belangrijk?
Net zoals ik vlak voor de feestdagen aangaf, Kerstmis in mijn familie is altijd een plezier. Dit jaar besloot mijn jongste nonkel dat hij niet moest komen opdagen. Met z'n allen wachten we een uur met eten (we kennen hem, te laat komen kan ook). Na zo'n uur wachten krijg mijn opa er genoeg van en belt hij de nonkel dan toch maar op, blijkt dat hij op een ander Kerstfeestje zit bij vrienden. Mijn tante die had weer overal commentaar op, mijn andere nonkel werd ziek, mijn oudste nicht kleefde aan haar lief, mijn jongste neef smeet het Risk bord door de kamer (doe er mij aan denken dat ik geen Risk meer speel met mijn familie), ...
Kortom het was een memorabel feestje. Uiteindelijk is mijn zus dan maar een film en laptop bij ons thuis gaan halen zodat we gewoon in stilte iets konden doen. Aan het einde van de avond ben ik met mijn ouders, broer en de lieve tante naar de middernacht mis gegaan. (mijn zus moest via de chiro naar de mis van 19uur) Misschien geloof je het niet maar zo'n mis kan echt een verademing zijn op familiefeesten als die van ons. Natuurlijk ga ik sowieso meerdere keren per maand naar de mis en dus doe ik daar sowieso kracht van op. Het is alleen dat ik na zo'n familiefeest echt die rust en de teksten kan gebruiken.
Ik snap alleen niet hoe zo'n normale familie zo'n feesten kan houden. Wij zijn geen familie met vreemde vete's, we hebben enkel wat minder aangename figuren in de familie. Toch lijkt het elke keer op een catastrofe uit te draaien. Zo wil mijn oudste tante kost wat kost gelijk halen, dat ze daar door de hele sfeer verziekt doet er niet toe. Mijn opa moet elke keer net iets te veel drinken en zo gaat het door. De enige bestaande vete is tussen mijn mama's zus (de oudste tante) en de jongste nonkel. Op een gegeven moment heeft mijn tante die nonkel beschuldigd van het mishandelen van vrouw en kind en dat zijn vrouw daarom bij hem is weggegaan, dat hij haar in de armen van de andere man gedreven heeft. Natuurlijk is mijn nonkel niet de meest aangename man en zijn wij ook niet zo gek op hem (hij is een kakkenestje gebleven en mijn mama als grote zus moet hem nog regelmatig gaan redden), maar zijn vrouw en kinderen slaan deed hij zeker niet.
Hoe kan zo'n "normale" familie zo'n feestjes hebben... Ik kom er niet uit.
Gelukkig hebben wij met Kerst nog iets dat het goed maakt. Op Kerstdag spreken we altijd af met een bevriende familie. Met hen kunnen we allemaal echt praten. Er zijn geen eeuwige discussies aan tafel, de kinderen zijn aardig en babbelen ook gewoon. Elk jaar wisselen we van eetkamer en na het eten gaan we naar de kerstmarkt. Dat is zo'n dag die de rust van een Kerst brengt, dat is mijn Kerst.
Met schaamrood op de wangen schrijf ik dit bericht. Het is echt weken geleden dat ik me hier nog aanmelde en graag wil ik daar een goede reden voor hebben, maar die heb ik niet. De laatste weken draaide mijn leven niet rond mezelf en dus vond ik het niet gepast te schrijven.
Een vriendin raakte haar vader kwijt, een andere raakte haar lief kwijt, nog iemand moest omgaan met een zwaar zieke oma, samen gaan wonen, ... Ik heb aandacht geschonken aan iedereen, behalve mezelf en de mensen die er niet uitdrukkelijk om vroegen.
Moest er dus iemand zijn die zich verwaarloost voelt door mij, dan zou ik me graag bij deze willen excuseren. Ik heb dan ook ingezien dat het zo niet kan blijven duren. Op een bepaald moment moet ik stoppen met weglopen van mezelf en moet ik de confrontatie aan gaan. Geen beter moment voor zo'n inzicht dan het begin van de blok.
Om te beginnen met blokken heb ik dus een planning gemaakt samen met de ombudsdienst vrouw van mijn school. Daar moet ik me nu alleen nog maar aan houden. Om mezelf wat druk op te leggen, vroeg ze me om elke dag bij te houden tussen welke uren ik gewerkt heb en wat ik juist gedaan heb. Zo kan ik naar gelang de blok vordert mijn uren aanpassen of mijn tempo proberen op te drijven. Persoonlijk vind ik dat nog niet zo'n slecht idee en dus gaat ook de mama mee opvolgen dat ik mijn uren noteer.
Voor ik aan het echte werk kan beginnen moet ik natuurlijk nog door de feesten door. Het begint morgen avond al met een familie feest bij mijn grootouders en jullie weten denk ik wel hoe gek ik daar op ben. Eigenlijk vormt mijn familie niet echt een probleem, niet iedereen is echt sympathiek maar er doen zich ook geen grote gevechten voor. Toch kijk ik er elke keer weer zwaar tegen op om daar met z'n allen samen te zijn. Gelukkig hebben we de 25e afgesproken met een bevriende familie, daar kan ik niets op tegen hebben. Het is alsof je Kerst viert met de familie die je wel echt graag ziet.
Naast al deze feest perikelen ben ik ook nog aan een projectje begonnen. Ondertussen ben ik beginnen meewerken aan de blog van een vriendin. Voorlopig probeer ik om elke woensdag iets over eten te posten. Ik ben benieuwd hoe dat uit draait.
Zo, ik kruip achter mijn bureau en begin weer met het leven mijn eigen leven... Ik zie wel waar dat me brengt.
Eergisteren zat ik nog eens in de les met Tinkerbell. De laatste tijd zien we elkaar zo vaak niet meer omdat zij stage loopt en nog wat vakken moet slagen voor ik aan die stage kan beginnen. Wij zijn nogal nieuwsgierig en schamen ons voor niet te veel, en dus sloeg ik haar agenda open. Elke woensdag plakt er zo'n stickertje met "me-time" of iets daar aan gerelateerd. Zij slaagt er dus in om één volledige dag in de week na de stage uren niets meer te doen. Zij blijft gezellig thuis, gaat op haar eentje naar de film, ... Ze doet iets om enkel en alleen zichzelf te plezieren. Gezellig dacht ik bij mezelf, dat wil ik ook wel.
Tot ik tot de vaststelling kwam dat het door mijn hobby's en avondvullers praktisch onmogelijk wordt. Mijn me-time is het doucheke dat ik neem tussen 7 en 7.15! Het is het momentje waarop ik 's avonds alleen in de keuken de aardappelen schil, op de metro in mijn boek lees en zelfs het momentje waarop ik met vrienden weg ben.
Vanavond ga ik met een goede vriendin uit eten. We hebben nog weinig gemeenschappelijk en elk van ons heeft andere, betere vrienden. Alleen, zo 1 keer om de 2 maand en zeker met verjaardagen komen we nog eens samen. Dus vanavond, een week na datum, gaan we eten voor mijn verjaardag. De laatste jaren worden er zelfs niet eens nog cadeau's gegeven. Ik maakte een schitterende taart voor haar verjaardag en ik weet niet wat ik nu zal ontvangen. "Niets" is een goede kanshebber. Ik kijk er niet echt naar uit en het enige waar ik zo aan denk is dat ik Code 37 zou kunnen missen. Gelukkig is zij ook een trouwe kijker en zullen we dus na het uitje samen tv kijken.
Beter is dat we een nieuw restaurant gaan uittesten, en nieuwe dingen maken een avond altijd leuker.
Laten we hopen dat ik tegen vanavond wat positiever ben!
20 en meer
