Ik weet niet of ik er hier zoveel over geblogd heb met alles wat er gaande was in mijn hoofd. Binnen 10 dagen is het zo ver, ik vertrek op Erasmus. Het is iets waar ik nu al ontzettend lang naar uit kijk en waar ik ook veel werk heb ingestoken. Je zou dan denken dat ik sta te springen om te vertrekken. Jammer genoeg is niets minder waar. Nu ik weet dat ik over een week en half het vliegtuig zal moeten nemen, ben ik niet meer zo zeker dat ik het wil. Het inpakken is een fase van de vakantie die ik altijd wil overslaan. Bij de voorbereiding van de Erasmus is het dus net hetzelfde liedje. Deze keer is er enkel meer dan dat. Ik heb ontzettend veel stress. Aan het begin van de voorbereiding sprak ik heel erg stoer en was iedereen verbaasd over mijn moed. Ik zou als een van de enige studenten helemaal alleen voor drie maanden naar het buitenland trekken. Natuurlijk zal ik nu niet gaan vertellen hoe onzeker ik me voel, maar ik roep al wat minder luid.
Als er iemand mijn blog leest die hier ervaring mee heeft, alstublieft, deel uw wijsheid met mij. Ik heb nog 10 dagen voor vertrek en ik heb geen idee wat ik juist moet meenemen. De hele tijd kan ik alleen maar gokken over wat echt nodig is en dat maakt me erg onzeker. Ook wat betreft extra voorbereiding of maatregelen die jullie getroffen hebben. Vermoedelijk heb ik alles gedaan wat nodig was, maar nog extra informatie kan vast nooit kwaad in deze situatie
Blijkbaar was ik vergeten hoe elke gebeurtenis twee kanten heeft. Langzaam aan begon ik een hekel te krijgen aan het altijd alleen zijn. Hoewel ik graag onder mensen wou zijn, had ik er toch geen moed voor. Ik bleef liever op mijn kamer. Om eerlijk te zijn, zelfs mijn familie leek soms te veel en te luid. Mijn kamer is altijd veilig, stil en de contacten zijn nooit echt nabij. Een echt gesprek leek mij te veel moeite en energie te kosten. Liever bleef ik zwemmen in de eenzaamheid. Hoewel ik er eigenlijk genoeg van kreeg leek ik mezelf toch steeds terug van de kant af te duwen. Op die manier met jezelf in tweestrijd te zijn is eigenlijk net zo vermoeiend en dat hield me ook verder van de redding waar ik zou graag naar toe wou. Nu heb ik echter mijn redding gevonden. Eenzaamheid hoeft niet noodzakelijk negatief te zijn. Vandaag vond ik een moment waarop ik kon genieten van mijn eenzaamheid en er zelfs rust in vinden. Ik zat aan een tafeltje in het centraal station net iets voor de middag. Opnieuw had ik mezelf getrakteerd op een veel te dure koffie met non-fat melkschuim en sugar-free hazelnoten siroop (ik let nog steeds op de lijn dus ja). Mijn koffie verspreide een heerlijke geur en het melkschuim bleef aan mijn lippen kleven bij elke slok. In mijn hand had ik de "Great Gatsby". Mensen zagen mij en ik was me duidelijk bewust van de mogelijke aandacht. Toch leek ik helemaal alleen te zitten en was er niemand die me aansprak of onderbrak. Ik kon mijn slokken koffie zo klein nemen als ik wou, ik mocht met mijn tong mijn melksnorretje verwijderen en ik kon verdwalen in New-York en West-egg. Dat allemaal van op mijn stoeltje aan mijn tafeltje aan de rand van Centraal station. Als ik dan uit nieuwsgierigheid toch eens op keek dan zag ik dat het voor iedereen hetzelfde was. Iedereen kon zijn eigen gang gaan. Sommigen vermoedelijk met de vreemdste bezigheden maar niemand werd onderbroken.
Voor het eerst in lange tijd ontdekte ik weer de gezelligheid van de eenzaamheid van mijn stad. XX S.
De laatste tijd heb ik steeds vaker het gevoel alleen te zijn. Al twee jaar ben ik minder gelukkige en soms iets gelukkigere single geweest. Ik heb me er nooit echt bij neer kunnen leggen dat Sportacus en ik nooit meer samen zouden zijn. In het midden van deze single periode heb ik het tijdelijk aanvaard. Jammer genoeg kwamen er de laatste tijd opnieuw enkele signalen van hoop. Nu blijkt dat ook die tekens ingebeeld waren en dat Sportacus een date heeft vanavond. Ik had niet anders moeten verwachten en ik zie nu ook wel in dat ik dit echt moet laten gaan. Natuurlijk zal ik ook niet onmiddellijk een nieuwe relatie beginnen, maar ik moet tenminste deze oude relatie echt beëindigen. Alleen brengt deze september enkele gebeurtenissen die beter gaan wanneer je deel bent van een koppel. Zo is het voor de mij de maand van de huwelijken. Afgelopen weken was er het eerste en dat was duidelijk een lichte klap. Er is dat moment waarop de DJ een traag plaatje opzet en daarbij afroept dat het speciaal voor de romantische zielen in de groep is. Dan nemen alle koppels elkaar vast. Natuurlijk zijn er ook nog altijd enkele andere vrijgezellen die dan ook op zoek zijn naar een tijdelijke partner. Jammer genoeg waren alle mogelijke partners al in gebruik en dus bleef ik alsnog alleen over. Daar zat ik dan aan onze tafel helemaal alleen te kijken naar alle nieuwe, oude, vaste en tijdelijke koppels. Je kan me op dat moment niet wijsmaken dat de meeste singles, happy singles zijn. Ik weet dat ik niet langer een happy single ben.
De laatste maand staat er bijna continue een jongen voor onze deur. Toen ik op kamp vertrok was er nog geen sprake van de jongen in kwestie. De dag dat ik terug kwam van kamp lag ik in mijn zetel te slapen, bij het wakker worden staat er ineens een vreemde man in mijn living. Je kan je inbeelden dat het schrikken is wanneer je half slaperig je ogen open doet. Wanneer je dan eindelijk aan tafel kunt gaan met je gezin en hen overladen met je nieuwe ervaringen en schitterende verhalen, blijkt dat die kerel blijft eten.
De volgende dagen en avonden zat hij vaker bij ons thuis dan in zijn eigen huiskamer. Hij blijkt het lief te zijn van mijn zus. Mijn zus is vier jaar jonger dan mij en die jongen blijkt van dezelfde leeftijd te zijn als ik. Natuurlijk is een leeftijdsverschil van vier jaar helemaal niet zo groot en velen onder jullie zullen dat heel normaal vinden. Voor mij is het in deze situatie gewoon anders dan in de andere. Dit gaat om mijn kleine zus. Ik ben dus niet echt een fan van deze kerel. Hij is trouwens agent van beroep en dus zal ik hem Mega Toby dopen.
Mega Toby blijkt een aardige kerel te zijn. Jammer genoeg is hij vooral een aardige kerel bij ons thuis. Hij staat te pas en onpas voor onze deur en dus moeten we hier altijd op onze hoede zijn. Na het kamp kwamen mijn herexamens en ook tijdens die periode bleef hij regelmatig eten. De periode in mijn jaar dat ik praktisch alleen maar comfi kleren draag. Gevolg Mega Toby heeft mij in outfits gezien waarvan niemand op de hoogte was dat ik ze had. Behalve dan misschien de kerel die de pakketjes brengt die via het internet besteld werden. Eigenlijk had ik dat graag op die manier willen houden, maar daar stak Zus en Mega Toby een stokje voor.
Deze ochtend speelde zich weer zo'n scene af. Het was al helemaal zo vroeg niet meer, negen uur ongeveer, en ik zat gezellig in de zetel mijn ontbijt te eten voor de tv. Ik was nog volledig in mijn comfortzone en had over mijn onderbroek een eenvoudig en comfi jurkje aangetrokken. Plots gaat de bel, maar dat is niet zo vreemd want mama zou overdag thuis werken. Ineens gaat de deur van onze living open en daar was hij, de jongen die meestal voor onze deur staat. De jongen die altijd voor onze deur staat, het vriendje van mijn zus. Zij lag nog in bed en moest zelfs nog wakker gemaakt worden. Daar zat ik. In de zetel, praktisch in mijn onderbroek, niet eens een Bh, het vriendje van mijn zus te entertainen. Wat een fantastisch beging van mijn dag...
Als het dan even blijkt tegen te zitten, wat is dan de beste coopingmethode? (Vermoedelijk zijn er meerdere; maar gezien ik een ijdele vrouw ben: ) EEN VERWENDAG.
Ik kan me inbeelden dat dit voor sommige mensen heel ijdel en misschien wat Barbie-achtig. Voor mij is het echter ontzettend ontspannend. Eerst ben ik naar de schoonheidsspecialist gegaan. Een gelaatstverzorging samen met epilatie van mijn wenkbrauwen. Nadien nog een afspraak bij de kapper voor het volledige gamma. Begonnen met het wassen van mijn haar met daarbij een kleine hoofdmassage, bij het wassen hoort ook nog een verzorging van mijn haar. Nadien het knippen van mijn haar zodat alle kapotte punten weg zijn. Om af te sluiten het brushen van mijn haar.
Het is niet de volle verzorging, dat weet ik. Ik zou ook nog mijn handen, nagels of een volledige ontharing laten doen. Jammer genoeg is dat wat duur voor mij. Voor mij zijn de verzorgingen die ik laat doen gewoon een streling voor de zintuigen. Zoals je nog moet weten van de Starbucks koffie hou ik van prikkeling van zintuigen. Sommige mensen vinden een epilatie van de wenkbrauwen alleen maar pijnlijk. Als je de hele behandeling analyseert dan gaat het als volgt. Je ligt op een zachte bank die een beetje geëlleveerd is onder de rug, er staat een zachte muziek op in het kamertje en je mag je ogen sluiten. Vervolgens krijg je een warm gevoel boven de oogleden, iemand strijkt met de vingers over je wenkbrauwen. Eventjes komt er een klein pijnscheutje, maar nadien wordt de wenkbrauw geborsteld en gemasseerd door zachte aanrakingen. Om af te sluiten komt er een goed geurende mousse (beetje citroen-achtig) die zachtjes prikkelt en opbruist boven je ogen. Deze wordt verder ingestreken met een wattenschijfje.
Aan het einde van deze dag ben ik veel meer ontspannen. Het was geen oplossing, het was alleen een verlichting op korte termijn. Aan zij met stress, probeer het ook eens!
Er is iets wat ik dit weekend niet geschreven heb omdat ik wat beschaamd was. Dit weekend was er een grote fuif bij ons in het dop. Ook mensen van uit de hele omgeving komen naar die fuif. Deze keer kwam ook Sportacus. Hij had enkele problemen met het vinden van een parkeerplaats en de weg naar de locatie. Omdat ik dus wel in de buurt woon, heeft hij naar mij gebeld om hulp. Papa is hem gaan ophalen en heeft ons dan samen naar de correcte locatie gebracht.
We wisten dus al dat we samen op dezelfde plaats waren. Bij het binnengaan echter moest ik wachten op mijn compagnie en hij kon met zijn vrienden onmiddellijk binnen. Nadat we enkele uren apart op de fuif stonden, kreeg ik een berichtje van hem dat ik een sigaret bij hem moest gaan halen. Je kunt je inbeelden dat ik erg gevleid was en er dus op in gegaan ben. Eerst hebben we samen gerookt en gezellig wat gepraat. Zijn vrienden waren namelijk bier gaan halen en dus was hij tijdelijk alleen. Na de sigaret stuurde hij een bericht naar zijn vrienden en bleek dat ze in de buurt van mijn vriendinnen stonden. Dus liep hij een eindje mee om mij bij mijn vrienden af te zetten. Onderweg had hij zijn arm op mijn zij gelegd en ook gedurende het korte gesprek bij mijn vrienden had hij zijn handen continue tegen mij.
Later kreeg ik nog een berichtje om samen eventjes 'naar zijn auto te gaan'. Ook daar ben ik op in gegaan.
Ik hoef geen details te geven over wat er verder gebeurde.
Op het moment zelf was het fantastisch natuurlijk. Ik zag er niet echt kwaad in op dat moment. Nadien echter, toen we uit de auto stapten ging het een beetje de foute richting uit. We stonden stil tegenover elkaar, zijn armen waren rond mijn middel geslagen. Hij keek recht in mijn ogen en heeft me een lange en zachte kus gegeven. Niet zo'n wilde seks kus zoals er wel een paar waren voordien. Echt het genre kus dat je geeft als je rustig bent en als je de persoon niet meer wil loslaten.
Wat ik wel weet is dat het voor mij betekende dat ik hem niet wou los laten. De hele waterval van emoties is weer geopend. Nu neemt hij weer totale afstand en is het complete stilte. Ik ben er van overtuigd dat het in mijn voordeel is dat de situatie nu zo ligt want ik heb geen idee hoe ik anders opnieuw over hem geraak. We zullen nooit meer samen zijn, dat weet ik... De vraag is, wanneer ga ik het voelen.
Ik heb mezelf altijd als iemand realistisch gezien. Het valt niet te ontkennen dat ik net als iedereen dromen heb. Iedereen wil continue wel iets worden. Alleen heb ik mezelf altijd maar toegestaan om te dromen binnen bepaalde grenzen. Ik schrijf graag, maar ik zie in mezelf niet direct een talent, dus ik droomde van een blog. Daar ben ik dan ook maar mee begonnen, dan kon. Ik hou van muziek en ik ben denk ik ook best goed, dus ik wil graag concerten spelen en dat doe ik binnen een fanfare. Sommige mensen zouden dan dromen van een boek of van een studie aan het conservatorium. Dat is voor mij echter al te onrealistisch. Ik droom liever van dingen die ik dan ook werkelijk kan bereiken. Ik zal ook niet proberen van meer te bereiken, dat is niet nodig voor mij.
Binnenkort ga ik voor de eerste keer iets doen dat iets dromeriger is. Iets dat bijna avontuurlijk lijkt. Voor drie maanden ga ik stage lopen in Zaragoza. Natuurlijk had ik ook naar Kenia kunnen gaan of in een ander vreemd land kunnen gaan. Dat zou zonder twijfel nog eens zoveel meer avontuur geweest. Ik kies echter voor een veiligere optie. Een Eramsus dat georganiseerd wordt binnen een europese organisatie. Gelukkig blijven mensen het wel zien als iets avontuurlijk. Ik ga ook maar voor drie maand, wat ook "save" is, maar daar lijkt ook niemand een probleem van te maken. Binnen mijn maatregelen om het veilig te houden heb ik nu ook al weer een bezoek gebracht aan de stad, samen met mijn ouders. Ik heb het excuus dat ik mijn sleutel van mijn verblijf nu al moest gaan ophalen. Ik vertrek namelijk in het weekend.
Misschien is een van mijn dromen dat ik wat meer zou willen dromen. :) De vraag is alleen... Hoe creëer je een droom?
Wanneer je droom gemaakt is, hoe ga je dan verder? Probeer je de droom onmiddellijk waar te maken of geniet je nog een tijdje van het dromen? Als je droom dan niet te bereiken blijkt, ben je dan teleurgesteld of is dat normaal?
Het is duidelijk dat ik totaal geen inzicht hebt in dromen. Zelf vind ik dat eigenlijk heel vreemd, want ik ben een meisje. Ik dacht dat ik gemaakt was uit dromen.
De enige droom die ik heb (en het zou duidelijk moeten zijn dat hij nooit zal uitkomen), is dat op een dag Sportacus misschien terug komt... Liever voor meer dan seks.
Gisteren was het de verjaardag van Engel. Eigenlijk had ik me aan oncontroleerbare huilbuien verwacht en aan de onweerstaanbare drang om het graf te gaan opzoeken. Uiteindelijk is de dag zeer onopgemerkt voorbij gegaan. In de voormiddag ging het me niet zo goed en ook doorheen de dag werd ik geplaagd door verschillende ongelukken. Alleen was er niets noemenswaardig en ben ik ook niet totaal gecrashed. Vermoedelijk was dat onder invloed van de rush die de stress veroorzaakte. Ik had mezelf opgegeven om gisteren te koken voor vriendinnen op verplaatsing. Het is algemeen bekend dat ik dat graag doe, alleen had ik misschien een beetje te veel druk op mezelf gelegd. Naast het avondje met vriendinnen had ik ook nog een folder die ik moest schrijven, een koffer inpakken en een dagje gaan werken.
Ik heb mezelf vandaag toch ook een beetje beklaagd terwijl ik mijn lange uurtjes moest kloppen. De hele tijd kwamen er nog verschillende dingen in mijn hoofd op die ik eigenlijk in mijn koffer had moeten steken. Dus ik ben thuis gekomen met post-it's van het werk met daar op alle spulletjes die ik dacht te vergeten. Nu zit hopelijk alles in mijn valies... (en daar ben ik dus mee bezig, terwijl Engels verjaardag gisteren was)
De trip is sowieso al een dubbeltje op zijn kant. Het is eigenlijk vooral mijn papa die wil gaan. Hij vindt het noodzakelijk om Zaragoza al te zien voor ik vertrek. Ik denk dat hij nog nerveuzer is dan ik ben. Volgens mij was het heel normaal dat leerlingen die op ERASMUS gaan gewoon van de eerste keer alleen gaan. Mijn papa denkt daar anders over, hij wil alles samen met mij zien. Ik heb er mij al bij neer gelegd en ik wil er graag het beste van maken. Nu hoef ik me misschien minder zorgen maken. Als je ondersteund bent door echte volwassenen is de eigen verantwoordelijkheid toch een beetje minder zwaar.
Ik wil hier graag een nieuwe start nemen. Hoewel ik dacht en hoopte dat het leven weer een betere bijklank zou krijgen. Tot nu toe is dat nog niet het geval. Ik wil jullie wel bedanken voor de bezorgde mailtjes die ik kreeg. Het deed deugd dat mensen die me eigenlijk niet kennen een soort bezorgdheid toonden. Vandaar dat ik besloten heb om de draad weer op te pikken. Ik hoop dat ik opnieuw de troost op deze blog kan vinden.
Het klinkt allemaal erg vreemd, maar mijn probleem is eigenlijk dat er geen probleem is. Ik weet dat er in het afgelopen half jaar meerdere problemen geweest zijn die me allemaal erg naar beneden getrokken hebben. Ondertussen ben ik op een punt gekomen waar er positieve dingen met mij gebeuren. De belangrijkste daar in zijn dat de examens voorbij zijn en dat alles rond mijn ERASMUS in orde is en ik dus binnenkort zal vertrekken. Wat dus niet oké is in deze reeks gebeurtenissen is dat het slechte gevoel niet weg gaat. Ik weet niet of iemand er bekend mee is, maar ik heb zo'n raar misselijk gevoel wanneer ik stress heb. Het slaagt echt op mijn maag en de enige manier om het te overwinnen is eten tot ik werkelijk misselijk ben. Tot nu toe heb ik dat misselijke gevoel steeds aan een oorzaak kunnen koppelen. 2 dagen voor de eindwerk deadline niet klaar geraken en van onderwerp willen wisselen, dat was duidelijk. De hele dag voor het examen een serie gekeken, dat was ook duidelijk. Nu lig ik 's nachts uren wakker met een zwaar misselijk gevoel. Er lijkt geen verklaring voor te zijn.
Misschien zal het een tijdje duren, maar ik heb redelijk veel hoop op deze blog gezet. Ik besef dat het niet alles gaat beter maken, ik hoop alleen op enkele verlichtingen. Niet noodzakelijk inzichten die van anderen komen, maar inzichten die ik mezelf geen.
De vijf woorden die ik de afgelopen maanden het meeste gezegd heb zonder ze te menen. Al weken lang huppel ik door het leven en verkondig ik aan iedereen dat alles in orde is. "Hoe gaat het er mee?" "Zeer goed natuurlijk, ja echt het gaat goed." Alle mogelijk combinaties heb ik al geprobeerd. Het moet dan ook elke keer anders zijn, anders hebben ze direct door wanneer je liegt.
Dit is ook de reden dat ik niet schreef hier. Ik had geen zin om uit te diepen wat juist niet goed ging en hoe niet goed het wel niet ging. Het zou me alleen nog meer in mijn "niet-goed-heid" duwen. Vandaag heb ik echter een nieuw diepte punt bereikt. Misschien even op de hoogte stellen van de events van de afgelopen maanden: Engel overleed (zelfmoord), A. probeerde zelfmoord te plegen maar sloeg er niet in, ik ging nar Frankrijk om de zus van een vriendin te begraven (zelfmoord), mijn grootmoeder overleed (ouderdom), mijn stagementor gaf me de indruk dat ik zou buizen (gaf me gelukkig wel goede punten maar heeft heel veel van mij geëist), mijn afstudeerdatum is verlegd naar juli 2014 omdat Erasmus niet mee werk, ik ben verliefd geworden en er achter gekomen dat die persoon een partner heeft.
In mijn ogen is dit genoeg voor een jaar. Mijn broer echter besloot vandaag te verkondigen dat het hem niet kan schelen moest hij morgen overlijden. De enige reden dat hij geen zelfmoord pleegt is omdat hij dat voor lafaards vindt. Ik dacht, zo dat weten we dan ook weer. Wat moet ik nu met dat soort informatie? Hoe moet mijn mama zich voelen die dit uit de mond van haar zoon hoort komen? Is er iets dat wij als familie kunnen doen om hem de levenslust opnieuw te doen krijgen? Al moet ik die vraag eerder bijstellen, want ik vrees dat we al zoveel mogelijk doen. Natuurlijk zagen mijn ouders over heel wat. Het zit alleen zo dat mijn jongere broer praktisch alles krijgt wat hij wil. Alles waar hij denkt een passie voor te ontwikkelen zijn namelijk dure dingen. Zo krijgt hij een skateboard, zoals zovele jongens krijgen. Hij ziet dan echter een filmpje waar ze met een mountainboard de berg af komen en dan wilt hij dat. Ondertussen staat dat board, het jaar door in de garage, want ja.. dat mountainboarden gaat alleen in gespecialiseerde parken eh! Op een gewone berg kun je dat niet doen! Zo gaat het met alles waar hij interesse voor heeft. Als het materiaal niet veel kost begint hij er niet aan. Kost het wel veel dat doet hij het voor een half jaar, nadien heeft hij een nieuwe passie. De theorie van mijn ouders is om hem nu te laten werken. Jammer genoeg kunnen je ouders niet alle contacten met de werkgever onderhouden. Mijn broer mailt dus niet terug en als hij dat wel doet vergeet hij de datum waarop hij moest gaan werken... Hoe toevallig. Dan kan hij verder gaan over het zagen dat ze hem niet gerust laten. Wat vang je daar toch mee aan? Belangrijker nog, hoe krijg je hem daar uit?
Wat mezelf betreft, daar zijn ook nog heel wat vragen. Ik typ dit stukje alleen omdat zelfs mijn dagboek mijn verdriet nu niet kan dragen. Ik weet letterlijk niet meer welke kant ik uit moet en welke stappen ik dat moet ondernemen op de weg die ik zou kiezen. Het is allemaal één waas. Ik stel mezelf maar één doel, slagen op school. Aan andere dingen kan ik nu niet denken. Jammer genoeg zit loopt plan ook niet zo goed.
Dit is ongetwijfeld de vreemdste vakantie van mijn leven. Ik ben met mijn familie in Lausonne, Frankrijk. We zitten ergens afgezonderd in een gehuchtje in de bergen. Het is zo'n plaats dat mijn gezin nooit zou kiezen om een vakantie door te brengen. Waarom we hier zijn, is dus een goede vraag. Een vriendin van mijn mama verloor haar zus aan zelfdoding. Die zus woont in Frankrijk, niet zo ver van Lausonne en zo zijn wij hier terecht gekomen. Wij zijn hier aanwezig voor de steun aan haar. Mijn vader en broer zijn vandaag aan het helpen om de kamer waar ze woonde leeg te maken en deze ochtend hebben we met z'n allen een soort begrafenis gehouden. Alles heel simpel, geen grote dienst, enkele teksten voor het graf en vervolgens aarde op de kist gooien.
Het is ver uit de vreemdste begrafenis die ik meemaakte. Uit haar Franse omgeving waren slechts twee mensen komen op dagen, verder was er mijn gezin en dan de vriendin van mama, haar man en één van haar zonen. De enige anderen die aanwezig waren, waren drie mannen van de begrafenis onderneming. De overleden vrouw had dan ook niet zoveel vrienden en kennissen meer. Het doet wel raar wanneer er nog geen 10 mensen rond een graf samen komen.
Naast al die minder leuke activiteiten blijft er voor mij niet zo veel vakantie over. Ik zit voornamelijk in de kamer, te genieten van het internet voor het schrijven van mijn eindwerk en mijn stage rapport. Het is me nogal een gedoe om alles correct te krijgen. Gelukkig heb ik daarbij een mooi uitzicht en soms kan ik nog gaan wandelen in een prachtige omgeving. Is dat niet geweldig?
Het zien van de kist raakte me wel heel erg. Ik heb Engel haar kist nooit gezien, ik heb haar begrafenis niet meegemaakt en vandaag stond ik aan het graf van een vreemde. Als ik nu maar eens de moed vond om ook naar Engel's graf te gaan. Zo moeilijk kan het eigenlijk niet zijn, maar ik krijg het niet gevraagd. Alsof ik daar niets kan gaan doen. Laat ik de komende dagen maar moed verzamelen.
Gisteren avond zocht ik troost in armen waar ik het eigenlijk helemaal niet zou mogen zoeken. Een ex-lief van Engel nam gisteren avond contact op. Zijn vrienden kunnen niet snappen dat het overlijden van zijn ex hem toch aangrijpt. Ik kan hem daar eigenlijk wel in volgen want hij heeft haar op enkel zwakke momenten gezien. Hij is ook een paar keer met mij mee gegaan naar de instelling waar ze opgenomen was en is eventjes bij haar ingetrokken. Zelf had ik na de huilbui van de avond ervoor ook wel de nood om eens met iemand te kunnen praten.
We zijn wel begonnen met praten over Engel maar toen het wat zwaar werd en er een stilte viel, hebben we een filmpje opgezet. Zacht huilend zijn we in de zetel tegen elkaar gaan liggen. We hebben gedurende de hele film het knuffelen niet onderbroken.
Ik heb toegelaten dat hij zijn armen rond mij sloeg en dat hij door mijn haren wreef. Hoe goed het op dat moment voelde, zo schuldig voelde ik me achteraf.
Thuis aangekomen heb ik hem dan ook onmiddellijk mijn excuses gestuurd en gezegd dat het mijn intentie niet was iets los te weken bij hem. Uiteindelijk heb ik alleen maar aan mijn egoïstische zelf gedacht en geen rekening gehouden met wat de avond met hem zou kunnen doen. Ik vind het heel erg dat ik dit moet toegeven, maar ik kan het maar beter onder ogen zien. Het is al bijna 2 jaar geleden dat iemand me vastgehouden heeft puur met de bedoeling om bij me te zijn. Met alle dingen die de laatste 2 maand in mijn hoofd hebben gespeeld is het vermoedelijk ook menselijk dat ik naar die aanraking verlang. Het deed me dan ook erg deugd om het nog eens te ervaren. Alleen is het niet meer voor herhaling vatbaar, dat kan ik niet maken tegenover hem, maar ook niet tegenover Engel.
Ik kan amper geloven dat het morgen al weer twee maand geleden is...
Gisteren was er werkelijk niets op tv, maar mijn zus en moeder houden er nogal aan om als we samen thuis zijn ook werkelijk iets samen te doen. Zeker als het vrijdag avond is, want dat is altijd onze "samen-avond" geweest. Ik speel graag eens een gezelschapsspel, het hoeft ook geen vernieuwend of modern te zijn simpel wat nostalgie doet mij ook al deugd. Gisteren was het echter film avond en aangezien er niets op tv was, werd de DVD collectie open getrokken. Zus haalde er "Tot Altijd" uit. Ik kan niet ontkennen, het is een prachtige film. Goed geacteerd, schitterende tekst, prachtige beelden. Kort om ik ben er weg van. Ik durf ook eerlijk toegeven dat ik huil bij deze film. Geen zakdoeken vol, zo ben ik niet maar er rollen wel enkele tranen over mijn wangen bij het horen van "Spek" zijn speech. Ik heb de film al zo vaak gezien dat ik enkel dialogen uit mijn hoofd ken maar deze keer was een beetje anders.
Het is vreemd om iemand te zien sterven wanneer je net zelf een sterfgeval achter de rug hebt. En hoewel ik wist hoe Spek's speech gaat, raakte de woorden me deze keer iets harder. Toen hij zei "Als dit een amputatie was, hadden we dan liever geen arm gehad?", was ik het eventjes helemaal kwijt. Ik ben heel hard beginnen wenen en heb me dan ook maar uit de living verwijderd, de anderen moesten hun film hiervoor niet onderbreken. Daarbij zit ik op zo'n momenten toch ook gewoon liever alleen.
Het zette me echter wel aan het denken. Want ik ben zo kwaad op mijn vriendinnen. Hoe konden ze zo egoïstisch zijn. Natuurlijk is het voor één van beide niet gelukt, maar dat neemt niet weg dat ze het wel wou. Ik besef ook wel dat je op zo'n moment je je niets meer aantrekt van de wereld, maar dat neemt dan weer niet weg dat ze wel ontzettend veel mensen kwetsen met hun daad. Zij die wel geslaagd was in de opzet schrijft dat ook letterlijk in haar afscheidsbrief.
Toch, ondanks de kwaadheid en het verdriet ben ik dankbaar voor alle momenten die ik wel met haar kon beleven. Ook bij degene die het overleefde zal ik proberen nog van elk moment te genieten. Ik wil er niet van uit gaan, maar ik weet ook wel dat als ze het echt willen het wel lukt op een dag.
Het volgende zinnetje in de speech van Spek is: "Nu we al dit verdriet hebben, hadden we dan liever minder plezier gehad? Awel, ik niet." Eigenlijk, ik ook niet. Zonder Engel had ik ook heel wat gemist in mijn leven. Ze heeft mij zo vaak de ogen geopend en mij zo vaak de mond gesnoerd. Meermaals heeft ze mijn hart terug opgerapen en gefixt. Ze heeft heel wat rijkdom meegegeven. Allemaal dingen die ik niet kon missen. Hoewel haar daad erg egoïstisch was en duidelijk veel mensen gekwetst heeft , is ze elke traan waard. Ik hoop dat ik haar nooit zal vergeten.
Bij dit stukje hoort eigenlijk echt wel een liedje dat ik helemaal grijsdraai op dit moment en jullie dus ook niet wil ontzeggen: http://www.youtube.com/watch?v=8Mi4igmypW0
Met alle informatie die er de laatste maanden op me afgekomen is had ik het nogal moeilijk. Het was nogal een berg en ik wist niet eens hoe ik er aan zou beginnen alles te verwerken. Een beetje zoals het moment waarop je kamer zo rommelig is dat je gewoon niet weet welk stuk papier je eerst moet weggooien of verleggen. Ik had geen idee van welk gegeven ik eerst zou verwerken of waar ik het eerst aan zou denken. Toen alles samenkwam ben ik een beetje geblokkeerd. Dagenlang heb ik niet veel anders gedaan dan staren, wandelingetjes maken en slapen. Het waren een paar harde en triestige dagen. Niet dat ik de informatie allemaal verwerkt heb, integendeel, ik kon er niet over nadenken alsof mijn interne schijf de informatie stroom niet aan kon en stopte met werken.
Gelukkig werden die dagen opgevolgd door stage. Ik heb helemaal geen tijd meer om stil te staan bij de dingen. Ik moet heel snel de dingen onthouden en al heel wat alleen doen. Dus mijn hoofd is al voor een groot deel gevuld met stage, daarnaast komt dan ook nog het eindwerk en nog een taak hier of daar. Dat leidt me genoeg af van de dingen die te pijnlijk zijn om nu aan te denken. Een beetje alsof ik ze tijdelijk in een doosje heb gestopt.
Na mijn drukke periode dan open ik het weer. Ik hoop dat ik het dan op langzame en bedachtzame manier allemaal kan bekijken. De gebeurtenissen hebben een grotere indruk nagelaten dan dat ik zelf verwacht had. Ik voel me echt overvallen door mijn eigen gevoel;
Vaak wens ik mezelf een spannender leven toe. Niet alleen omdat ik dan iets interessants kan bloggen, maar gewoon om iets om handen te hebben. Mijn wens is ondertussen beantwoord en is er wat spanning in mijn leven. Indien ik geweten had hoe het zou voelen, dan had ik hier nooit om gevraagd en was ik blij geweest met mijn gezeur over mij gewicht.
Mijn laatste bericht ging over Engel. Zij beroofde zich op vrijdag acht februari van het leven. We zijn nog niet zoveel verder en het lijkt nog veel van mijn energie op te gebruiken. Nu kreeg ik gisteren telefoon van het lief van een vriendin, dat meisje beslist ook dat ze uit het leven wilde stappen. Gelukkig kon ze onderschept worden en nu is ze opgenomen in een crisisafdeling.
Dit is echt niet wat ik verwachte van de spanning in mijn leven. Het lijkt alsof ik vast zit in een slecht seizoen van familie of thuis. Ik zou graag de aflevering pauzeren of stoppen met kijken. Jammer genoeg gaat het gewoon verder en moet ik er maar door zwemmen.
Het ergste van alles is misschien dat ik helemaal niets kan doen. Ik kan de situatie niet helpen en ik kan de mensen die er onder lijden ook niet helpen.
Morgen ga ik praten met een vriendin van ons beiden. Het is nu aan mij gevraagd om haar ook in te lichten, dat gaat geen gemakkelijk gesprek worden.
Dit is een bericht dat ik de afgelopen week al meerdere keren geschreven heb. Elke keer een beetje anders met de bedoeling er het beste uit te halen. Ondertussen heb ik genoeg gepiekerd en perfect zal het toch nooit worden, dus ik post het maar gewoon.
Vrijdag, 8 februari, besloot een vriendin van mij dat het leven haar te veel werd. Ze was het al een tijdje aan het voorbereiden en had elk detail afgewerkt. Die bewuste dag verliet ze het huis en nam ze haar eigen leven. Wanneer ik het rationeel bekijk dan begrijp ik het. Ik weet hoe moeilijk ze het had in het leven en ik weet ook dat ze psychiatrisch ziek was. Mijn verstand kan hier gemakkelijk mee om, het zegt mij ook dat zij geen andere oplossing had en dat ze nu de rust heeft die ze in het leven niet kon vinden. Dan is er natuurlijk ook nog mijn hart en mijn buik. Die geven heel andere signalen, een soort van onbegrip en zwaar verdriet. De afgelopen week wisselen die gevoelen elkaar ook af. De hele tijd vecht mijn verstand met mijn hart en dat is heel vermoeiend. Ik zit in de les en ben gewoon aan het opletten en vervolgens krijg ik een huilbui, maar ook omgekeerd. Ik zit op mijn kamer en ben aan het wenen, plots stopt dat en begrijp ik het. Het lijkt alsof ik geen controle heb over wat er met mijn emoties gebeurd. Dat maakt alles wat ik doe erg vermoeiend.
Engeltje, laat ik haar zo noemen wat dat is ze ook, en ik hadden een bizarre vriendschap. Zolang ik Engeltje ken had ze het al moeilijk en ik kan me ook de laatste keer dat ze echt gelukkig was niet herinneren. Blij kon ze wel zijn en dat was ze regelmatig, maar gelukkig is nog iets anders. In haar korte leven heeft ze meerdere keren een poging ondernomen. Ook is ze wel eens opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Engeltje had het ook moeilijk met vriendschappen. Iedereen die ze tegen kwam werd direct haar beste vriend. Dat betekend ook dat de vrienden die ze langer kenden ook moesten inbinden in aandacht. De ene moment had ze me heel hard nodig, de andere hoorde ik niets van haar. Eén ding was wel zeker, we konden altijd op elkaar rekenen. De afspraak was dat we nooit over de slechte dingen in het leven zouden praten zolang degene over wie het ging dat niet wou. Zo deden we dat ook vaak. Zelfs na een van haar eerste pogingen heb ik uren bij haar gezeten voor we daar over begonnen. Zo ging het tussen ons. In januari kreeg ik telefoon van haar dat ze wou afspreken voor een gezellige babbel, dat wou genoeg zeggen. Ik had echter geen tijd gemaakt omdat ik voor mijn examens wou leren. Toen ik er haar er later nog achter vroeg, liet ze me weten dat het niet meer nodig was.
Mijn kans om afscheid te nemen heb ik dus gemist en dat valt me heel zwaar. Ik zoek nu alle mogelijke manieren om afscheid te kunnen nemen. Ik ben al naar de plaats geweest waar ze haar eigen leven beëindigd heeft, ik ben aan het schrijven aan een brief, ik ga haar begraafplaats opzoeken.
De laatste dagen ben ik een beetje verward over bepaalde mensen in mijn leven. Ik heb niet zoveel moeite met afstand of verliezen van vrienden. Natuurlijk heb ik een heleboel vrienden met wie ik het contact zeker niet wil verliezen, dat kan ik niet ontkennen. Naast die mensen zijn er ook nog anderen die wat minder betekenen. De mensen die ik leerde kennen op een kamp, een oude vriendin van middelbare school, een buurmeisje dat al lang verhuist is. Met sommigen van hen heb ik nog veel contact, met anderen wat minder. Zoals ik al zei zijn ze dan ook niet zo belangrijk voor mijn leven. Het is leuk om van hun te horen en om een even iets tegen hun te zeggen, maar het is niet levensbepalend.
Er is iets anders dat me meer stoort. Sommigen van hen vragen regelmatig om nog eens af te spreken, wanneer er dan echt plannen gemaakt moeten worden, dan laten ze niets meer horen. Voor mij is het niet nodig om nog eens af te spreken met die mensen, maar als ze er op aansturen, waarom niet? Toch ben ik een beetje teleurgesteld als het dan op niets uit draait.
Voor mij is het echt een raadsel waarom mensen zouden aanstalten maken om een afspraak te maken, als ze het dat niet willen. Nu is er zo een van mijn vrienden met wie ik echt zo'n soort dansritueel heb. Toen ik hem leerde kennen had ik een relatie met een meisje, dus hij maakte geen aanstalten om te flirten aangezien ik "off-limits" leek. Later veranderde ik van partner en het werd een mannelijk lief. Dit bracht een barstje in mijn vriendschap met die jongen omdat hij bang was dat het aan hem lag. Tijdens die relatie werd hij ook verliefd op een jongen en dus vriendschap was al wat overbleef. Sinds dien vraagt hij altijd om af te spreken, laat me dan weer eens zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan, wil afspreken, laat me zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan. Voor de zoveelste keer liet hij me zitten en ik heb het een beetje gehad. Wat is dat ook weer voor een vriendschap, daar heb ik niets aan.
Misschien is dat alleen voor mij, maar soms zijn vriendschappen nog ingewikkelder dan liefdes.
Om nog een schepje boven op mijn onzekere situatie te doen stellen mijn docenten het geven van de punten zo lang mogelijk uit. Ons semester is eigenlijk weer vol op begonnen en aan het einde van de week zijn de eerste lessen al. Toch moeten we wachten tot na de krokusvakantie om onze punten te krijgen. Het lijkt me allemaal niet zo eerlijk. Natuurlijk moeten die docenten heel veel verbeteren en nadien moet er vergaderd worden in een examencommissie om te zien wie welke punten krijgt. Allemaal heel veel werk, noeste arbeiders zijn die docenten toch.
Wij moeten echt nog lang in een onzekerheid leven. Zal mijn Erasmus doorgaan, ja of neen? Kan ik volgende maand op stage, ja of neen?
Daarbij komt dat ook nog eens dat de ombudsdienst beslist heeft dat ik geen recht heb op het vervroegd vrijgeven van een bepaald punt. Dus ik moet wachten tot 15 februari om 10 uur. Pas vanaf dat moment weet ik of mijn leven verder loopt zoals het hoort in mijn planning.
Ondertussen heb ik lesvrije dagen. Natuurlijk zijn die dagen bedoeld voor het schrijven aan mijn eindwerk en ik zal dat ook wel doen. Nu zijn er eerst nog wat dingen die ik moet doen. Ik ben namelijk aan de laatste fase van het opruimen van mijn kleding. Het afgelopen half jaar heb ik steeds beetje bij beetje weg gedaan. Blijkbaar voel ik toch een emotionele band met mijn kleding en neem ik er moeilijk afscheid van. Daarom deed ik het steeds in kleine stapjes, en nu ben ik aan het einde aangekomen. De kleding die ik niet meer zal aandoen is allemaal verdwenen, behalve één jurkje die echt mijn eerste liefde was, daarom heb ik besloten het bij te houden, samen met mijn doopkleed en mijn communiejurkje.
Vervolgens ga ik een reorganisatie van mijn kamer verzorgen. Ik ben niet zo blij met de huidige indeling en ik ben er van overtuigd dat ik de ruimte beter kan aanpakken. De papa ziet het zitten om dat eens met mij te bekijken.
Een semi-nieuwe kamer is op komst, joepie!
Ik heb mezelf een beetje kunnen verzoenen met kleding. Mijn ouders hebben me overtuigd om nog eventjes de laatste solden te gaan. Het leverde me een handtas van 80 euro aan 50 en een Levis jeans ook aan 50 eurotjes! Natuurlijk zijn het nog hoge bedragen, maar wel laag voor wat ik kreeg. Ik voel me er echt goed bij. Ik kocht verder nog een broek van Esprit, een T-shirt, een riem en topjes. Het ging echt helemaal goed. De dag erna ging ik ook nog voor het plezier naar het shoppingcenter in de buurt.
Evenwicht in de wereld... Lastige dagen met leuke dingen.
Ik ben in een positie waar ik niet graag in ben. Vermoedelijk heb ik het al vaker geschreven hoe belangrijk deze examenperiode voor mij was. Eén buis zorgt er voor dat mijn plan in het water valt. Normaal gezien weet ik het op voorhand al, ik ben gebuisd. Misschien ben ik niet altijd op alles gebuisd, maar op het meeste. Hoe zielig het ook mag klinken, ik wist het al en het was mijn zekerheid. Deze keer heb ik hard mijn best gedaan. Ik heb alles gedaan volgens de regeltjes die de vrouw van de studiebegeleiding me gegeven had. Ik heb mijn dagen meer gevuld met studeren dan met bloggen of series kijken. Nu ik voor mijn laatste examen aan het studeren ben en ik terug kijk op de afgelopen weken, denk ik dat het me gelukt is. Behalve voor één vak ben ik er zeker van dat ik een goede kans maak op slagen.
Zoveel onzekerheid heb ik nog nooit gehad. Natuurlijk kan ik morgen ook nog grandioos buizen en dan is mijn probleem opgelost. Er rest mij alleen te hopen dat mijn best echt genoeg is. Persoonlijk weet ik niet wat ik nog meer kan brengen.
Hoe kan iemand nu zo onzeker zijn over zichzelf, wie in godsnaam is nu liever op voorhand zeker van een buis dan onzeker over slagen? Belangrijker nog, wat zal ik doen als ik niet slaag... Begin ik dan alles terug opnieuw te plannen of zal ik het gewoon laten gaan?
Mijn eerste week van 2013 was exact zoals ik hem verwacht had. Voor mij is dat een week waar in geblokt wordt en dus is er niet veel ruimte voor iets anders. Het is dus niet echt verbazend dat er helemaal niets gebeurd is. Sportacus zit weer veel meer op mijn vel. Nu zijn ex-vriendin helemaal verleden tijd is, wil hij opnieuw een betere vriendschap aanhalen met mij. Vorig jaar liet ik hem weten dat ik niet op zijn verjaardagsfeest aanwezig kon zijn, omdat het echt niet gepast was. Nu hij opnieuw alleen is, kan ik volgens hem een echte vriendin zijn. Natuurlijk houdt dat "echte vriendin zijn" in dat we opnieuw seks zouden hebben. Hoe kan het ook anders? Tot nu toe hou ik de boot totaal af, ik heb nog de tijd nog de goesting.
Buiten mijn studeren valt er dus echt niets te melden. Ik ga gestaag vooruit. Zoals dat wel eens vaker gebeurd, wil ik natuurlijk beter en sneller studeren zoals elke student.
De feestjes met de familie ben ik ook goed door gekomen. Mijn oma en opa hebben alles onder controle gehouden en op enkele gevaarlijke schuivers na bleef het erg kalm.
20 en meer
