Ik weet ondertussen dat ik niet de enige ben, maar het komt nog steeds hard aan. Ik ben geslaagd op stage en op "persoonlijk ontwikkelingsplan". De tegenvaller is dat ik enkel daar op geslaagd ben. Alle examen vakken die ik dit jaar moest afleggen heb ik een buis op gehaald. Het wordt dus een zeer drukke vakantie.
Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar ik heb het gevoel dat het feit dat ik geen vakantiejob kon vinden een soort voorzorg was van God. Nu heb ik meer tijd om me goed voor te bereiden op mijn zware examenreeks. Het gaat ook niet alleen om de examens, ik heb ook nog enkele taken af te werken die daar bij horen.
Er bestaat geen twijfel over dat het allemaal zeer zwaar wordt, maar ik kan het allemaal niet laten gaan. Het grootste probleem is vooral dat mijn erasmus er van af! Als ik nu faal, dan valt alles in het water.
Stom dat ik met zielig voel daar door. Het enige wat ik moet doen is mijn schouders er onder zetten en dan ben ik geen "failure" meer.
We zijn dus aangekomen in die week waarin alles in gereedheid wordt gebracht voor de vakanties. Belangrijkste in die week is dat de bureau en de kamer er terug leefbaar uitzien en dat de cursussen op orde worden gezet. Nadat de punten meegedeeld worden kunnen bepaalde cursussen dan verhuizen naar de zolder. Ik heb eindelijk eens beter werk gemaakt van dat opruimen van mijn kast. In de eerste fase ben ik al zover gekomen dat ik en volledige schuif extra heb. De schuif zal gebruikt worden om al mijn "beauty-productjes" in bij te houden. Die slingeren op dit moment op alle mogelijke plaatsen van dit huis. Als ik eens een heel ordelijke aanval krijg zou het zelf kunnen dat ik me in Ikea een soort van open dozen zoek waar ik alles in kan ordenen. Het zal alleen wel een heel ordelijke bui moeten zijn in dat geval.
Goed nieuws is dat ik zo weer in de buurt kom van 2 taakjes op mijn "day zero project-list". Ik ruim mijn kast op en dat wat er uit gaat, gaat naar goede doelen. De kleren kunnen naar spullenhulp of kringloop en al mijn beeldjes en andere brolletjes naar de kringloop. Laat ik hopen dat mijn brol een ander toch nog gelukkig kan maken. Alles zo gewoon in de vuilbak gooien, dat kan ik dus ook gewoon echt niet!
Als alles opgeruimd is zoals het hoort, is er een kans dat ik een eigen schoenkastje krijg. Het enige probleem is dat er op dit moment geen plaats voor is in mijn kamer. Dus dat is nog iets dat ik moet oplossen. Nadien nemen we afmetingen en kijken we of mijn idee voor de indeling realistisch is.
Uiteindelijk kan ik er dus toch een beetje van genieten. Had nooit gedacht dat opruimen mij voldoening zou geven. Daarom heb ik mijn plan voor verandering een beetje over een andere boeg gegooit. Natuurlijk blijft die sport en het verliezen van gewicht belangrijk voor mij. Alleen heb ik bedacht dat ik misschien meer emotioneel evenwicht kan bereiken als ik mijn materiele leven op orde krijg. Misschien is het door de onrust in mijn omgeving dat ik zelf ook zo onrustig ben. Dus dat is het eerste te realiseren punt. Mijn ouder herinneringen die nu niet meer zijn dan rommel in de hoek van mijn kamer ga ik weggooien of weggeven. Langzaam zal er orde komen in mijn kamer. Als ik die rust en kalmte heb, dan zou mijn lichaam er al iets beter moeten uitzien en dan kan ik verder gaan. Een extra voordeel is dat mijn kast dan leeg zal zijn en ik klaar ben om een nieuwe stijl te gaan shoppen met een strakker lichaam. Dat lijkt mij pas een plan!
Mijn dagboek is opgestart en de eerste twee stukjes zijn geschreven. Ik moet zeggen dat ik er best trots op ben. Niet dat ik geen voldoening haal uit het schrijven van deze blog en ik zal proberen het dan ook vol te houden, maar in dat dagboek vind ik iets anders. Ik zal ook kunnen volgen hoe mijn handschrift zich aanpast over de jaren en dat zegt heel wat over mensen. Meer dan getypte lijntjes op een blog. Terwijl ik opzoek was naar een plaats om mijn nieuwe dagboek te plaatsen, vond ik mijn oude dagboek. Daar heb ik een heel deel van mijn lagere school weekelijks in geschreven. Om eerlijk te zijn ben ik van mezelf geschrokken. Mijn ergste zorg was mijn liefje dat me zou dumpen, terwijl ik enkele weken later schrijf dat ik hem wil dumpen. Uiteindelijk kwam ik aan het punt waar ik dacht de echte tragedie te vinden, de jaren dat ik gepest werd. Het is niet zo dat ik serieus gepest werd. Niet zoals de horrorverhalen die je soms hoort van haren die geknipt worden, boekentassen open gegooit, modder in het eten gedaan, van zo'n dingen heb ik nooit iets meegemaakt. Ik was gewoon bevriend met een meisje uit een klas jonger en ik schoof daarvoor mijn klasgenoten opzij. Vooral het meisje dat tot op dat moment mijn beste vriendin was kon daar niet mee lachen. Het waren onschuldige dingetjes en het uitte zich vooral in uitsluiten, zoals ik hun uitsloot. Vreemd genoeg ben ik op dat moment gestopt met schrijven. Mijn dagboek gaat pas 2 jaar later verder als ik in het middelbaar zit, een moeilijke periode heb en schrijf dat ik zelfmoord wil plegen.
Weet je dat het het vreemdste gevoel op aarde is? Je hebt het gevoel gelukkig te zijn en ineens word je geconfronteerd met een deel van jezelf dat niet wil of wou leven. Ik kan me de laatste keer niet eens herinneren dat ik zo'n wrange smaak in mijn mond had. Bij het lezen van die lijnen schrok ik echt van mezelf. Ik weet dus ook niet goed wat ik moet doen. Ik zou het dagboek kunnen opslaan bij het huidige, maar ik zou het ook kunnen vernietigen en zorgen dat niemand het ooit ziet. Wat ik nu juist met al die moeilijke teksten ga doen is me een raadsel. Geloof me, bij het oud papier doen is geen optie. Bij ons in het dorp is de chiro verantwoordelijk voor de papier ophalen en als oud leiding weet ik goed genoeg hoe die dozen soms openen. Als mijn dagboek daar uitvalt en gelezen wordt door de mensen die er in beschreven staan, dat valt gewoon niet te overleven.
Iets anders is dat ik me weer eens laat gek doen. Ik heb voor mezelf beslist dat het oké is om opnieuw open te staan voor een relatie. Alleen laat ik het nu misschien wat te snel op me af komen en ben ik niet voorzichtig genoeg. Dus ik heb besloten om vanaf nu heel langzaam te gaan. Natuurlijk mag ik niet te veel over denken, alleen zorgen dat ik mijn gezond verstand niet verlies.
Mijn hele leven lang wil ik al een dagboek bijhouden. Echt zo'n dagboek zoals Sara van VTM. Het lijkt me schitterend om ergens een boekje of schrif te hebben waar alleen jij ik mag lezen en schrijven. Zo iets waar je al je duistere geheimen en hersenspinsels kwijt kunt. Natuurlijk is een blog hetzelfde als een dagboek, maar het is digitaal. Het is niet net een schriftje dat je overal meesleurt of waar je plakseltjes in maakt, waar je tekeningen bij maakt, foto's plakt van de momenten waar je het over hebt. Het is niet zoiets dat je kinderen kunnen vinden als je dood bent. In veel series speelt zo'n dagboek echt een rol en dat doet me verlangen om ook zo iets te hebben. Toegegeven, ik heb op dit moment niet zo heel veel duistere geheimen waarmee ik een toekomste dochter of kleinkind de stuipen op het lijf kan jagen. Alleen weet je natuurlijk nooit wat je tegenkomt en wat je nog graag aan je dochter wilt laten weten. Je koopt een soort basis schriftje van een merk waarvan je weet dat het jaren terug zal uitgegeven worden. Op de kaft plak je dan een witte sticker met de maand en jaar van je eerste schrijfsel. Wanneer het boek vol staat schrijf je de maand en jaar van je laatste. Nadien koop je een nieuw schrift en doe je net hetzelfde. Al die schrifjtes komen in een doos die je op je zolder plaatst...
Ik kan zo al zien dat wanneer ik sterf een van mijn kinderen mijn zolder moet komen leeghalen. Natuurlijk vinden ze de doos met al mijn dagboeken in en beginnen daarin te lezen. Dan kunnen ze zien wat ik allemaal dacht, deed en besliste, mijn hele leven lang.
Toegegeven, dat is toch ontzettend romantisch. Misschien is het vooral voor mezelf. Dat wanneer ik oud en versleten ben ik nog een blik kan werpen op mijn eigen verleden. Ik kan dan niet alleen lezen, maar misschien ook nog foto's terugvinden van hoe de mensen er uit zagen.
De kans zit er in dat ik morgen even de deur uit vlucht. Het is zo dat ik al weken een boek naar de bib moet terug brengen. Nadien kan ik wel eventjes in de Club of Hema binnen stappen en een schriftje kopen. Wens me geluk...
Een tijdje geleden had ik het al eens over "achter blijven". Het lijkt wel alsof er slechts een select groepje van mensen van mijn leven nog niet begonnen is aan het plannen van hun volwassen leven. Daarnet sprak ik met Dromer, de moeder van haar vriend koopt een huis voor hun. Dat moet nog zo haar verbouwd en gerenoveerd worden, haar ouders zullen daar samen met zijn moeder voor betalen. Een ander ding is ook nog dat al hun familieleden zullen doehetzelven in hun huis. Iedereen in de bres voor Dromer en haar vriend. Eens ze genoeg gespaard hebben zullen ze gaan bouwen en vervolgens wonen in hun eigen huis. Hun gok is dat ze binnen drie jaar een eigen huis hebben.
Nadien is er natuurlijk een huwelijk gepland en ook kinderen zouden er binnen de 5 jaar moeten zijn. Dat hebben zij nu allemaal al in hun hoofd gestoken. Zelf vraag ik me dan af of het wel goed komt met zo'n plannen. Hoewel ik bij mijn vorige relatie zelf ook gehoopt had op een vaste toekomst wou ik het niet zo concreet maken voor ik gedaan had met studeren. Ik zou nooit gedacht hebben van al samen te kopen. Natuurlijk moet je ook in beschouwing houden dat Sportacus niet zo betrouwbaar als de vriend van Dromer natuurlijk. Misschien oordeel ik dat ook te veel vanuit die ervaring die ik opgedaan heb. Mijn vraag daarbij is natuurlijk, is dat realistich of pessimistisch?
Wat wel al iets leuker nieuws is, ik denk dat ik een date heb. Het is allemaal een beetje vreemd gegaan... Maar ik denk dat het een date is!
Voor het eerst in de drie jaar dat ik naar de hoge school ga voel ik mij niet schuldig over mijn gedrag tegenover Chubby. Al 1000 keer heb ik dat verteld denk ik. Chubby is de vriendin waar eigenlijk niemand vrienden mee wil zijn. Ze is het meisje dat bij ons beland is, omdat Tinkerbell en ik een gigantisch schuldgevoel hebben. Overal waar Tink en ik gaan, wil Chubby ook zijn. Chubby woont trouwens in hetzelfde dorp als Sportacus en toen ik met hem naar huis wou gaan, zou ze nog tussen ons op de trein gaan zitten! Ja, zo erg is Chubby. Ooit zei Chubby me in vertrouwen dat als ik er niet was tussen gekomen, zij en Sportacus een relatie zouden gehad hebben. "Maar dat neem ik jou niet kwalijk hoor!", kwam daar direct op gevolgd. Chubby heeft namelijk niet zo'n goede mensenkennis. Dat liet ze wel eens vaker blijken. Een hele hoop jongens uit haar dorp blijken verliefd op haar te zijn. Als je dan de interacties met die kerels ziet, dan zie je dat ze gewoon vriendelijk zijn.
Zij is dus "that girl" in de groep. Op de blog van "ikmisme" las ik precies over net zo'n meisje. Grappig is ook dat ze de naam Dikkie gebruikt om haar te benoemen. Misschien hebben al die meisjes iets gemeen met elkaar...
Allesinds. Het feit dat Tink en ik uitvluchten zoeken, doen alsof we elk nog een afspraak hebben met een docent, alsof we gewoon naar huis gaan, ... om gewoon onder ons twee te kunnen eten is niet zo vreemd. Ik voel me al direct een pak geruster en er is een pak van mijn hart. De vraag is alleen, moet je die toestanden een heel beroepsleven lang ook volhouden?
Vandaag had ik best een zware dag. Na lange tijd zag ik Sportacus terug en dat dan nog op de dag dat ik mijn eerste examen moest afleggen. Over dat examen zal ik zelf nog niet beginnen, door omstandigheden zou het zelf kunnen dat ik geen tweede zit kans heb en dus automatisch volgend jaar een extra vak zal hebben. Dit legt extra druk want ik heb al 3 herex en dus kan ik niet nog extra studiepunten missen. Goed, waar ik het dus eigenlijk wou over hebben is Sportacus. Die jongen heeft een groot talent om moeilijke dagen nog moeilijker te maken. Ik zat bij mijn vriendinnen tussen de 2 delen van het examen door, waar zou ik anders zitten? Sportacus heeft door enkele gebeurtenissen niet zoveel vrienden meer in onze klas en dus heeft hij niet zo heel veel andere opties, buiten bij mij komen. Ik tollereer dat omdat ik weet dat ik een grote schuld tref in zijn situatie. Door mijn uitlatingen over hoe grof hij was bij het dumpen, hebben enkelen zich aan mijn kant geschaard. Anderen heeft hij zelf tegen zich in het harnas gejaagt. Hij moest er alleen weer over gaan! In mijn haar wrijven, hand op mijn been, op mijn schouder, in mijn zij porren en uiteindelijk zelf mij op zijn knie trekken. Ik heb hem snel afgeweerd, maar ben er toch niet goed van. Ondanks alles zag hij er verrukkelijk uit vandaag.
Bij het vertellen van die feiten aan "de jongens" was er dus maar één oplossing. Een avondje stappen. Wegens examens zullen we dus niet echt uitgaan maar slechts een avond op café doorbrengen. Tijdens de examens lijkt dat al een wervelend avontuur. Gelukkig kan ik altijd tellen op mijn jongens. Het zijn misschien 3 seuten, maar ze zijn de beste seuten van heel de wereld!
Trouwens, een van mijn seuten gaat voor een politieke carriere. Bij zijn eerste zet in de wereld van de politiek mag hij al direct op een 3e plaats in de lijst, als vernieuwend jong gezicht natuurlijk. Ja, een politieker laat geen enkele kans liggen. Ik ben benieuwd naar wat het voor hem zal worden. Ik duim en stem natuurlijk voor hem. Jammer kan ik hier geen propaganda maken.
Bij deze ga ik me dus opfrissen voor een avondje vergeten. Geen nood, ik zal op tijd thuis zijn voor het studeren morgen. XX S.
Vandaag voegde er een kennis van een vriendin me plots toe op facebook. Die vriendin had daar laten vallen dat ik ooit een relatie met een meisje had en dus moest die mij blijkbaar toevoegen. Uit sympathie en aandringen voor en van de gemeenschappelijke vriendin aanvaard ik haar. Direct als die online is begint ze met mij te praten en start een duidelijk flirt offensief...
Yes I STILL HAVE IT IN ME! Ik heb helemaal mooi meegeflirt! Nu dat kind nog duidelijk maken dat ze absoluut mijn ding niet is. Aan de hoeveelheid gemiste berichten gedurende mijn avondmaal, zal dat nog niet gemakkelijk worden...
Ik ben een best coole dame met blijkbaar de mist coole hobby's ooit. Als eerste ben ik natuurlijk catechist, maar daar boven op speel ik klarinet in een fanfare. Vandaag hadden we een concert met onze fanfare. Per jaar hebben we namelijke enkele publieke verschijningen, twee daarvan organiseren we volledig zelf. Een eerste is in de lente een aperitief concert en in de herfst een herfstconcert. Het aperitief concert is eerder iets luchtig, de mensen zitten dan ook aan tafel en er kan gedronken en gegeten worden tijdens het concert. Een tweede concert is wat serieuzer, langere stukken, een tribune, officiele pauze, ... Op zich twee formules en voor ieder wat wils zou je zeggen. Jammer genoeg merken we dat er steeds minder om minder mensen komen kijken naar onze concerten. Zelfs de ouders van de jongere muzikanten komen niet eens luisteren. Om al niet te moeten spreken van de jeugd die afhaakt en die geen nieuwe jongeren aanspreekt. Je zou kunnen zeggen dat onze fanfare langzaam dood gaat.
Vandaag op het concert sprak de jeugd verantwoordelijke mij aan. Ik ben samen met een ander "jeugdig lid" aangesteld tot het "herstellen van de jeugd". Wij zouden moeten een manier zoeken om de jeugdwerking terug leven in te blazen. Op zich is dat niet zo'n grote opdracht, want we zijn beiden chiroleiding geweest en doen het erg graag. Voor die opdracht hebben we ideeën genoeg en weten we dat we kunnen slagen. Een andere opdracht die we kregen was "Maak de concerten populaider en aantrekkelijker", dat is wel heel andere koek. Hoe kunnen we dat nu in gods naam waarmaken. Iedereen weet dat een fanfare niet de meest populaire vrijetijdsbesteding is, laat staan dat je de kinderen kunt overtuigen om ook vriendjes mee te brengen. Als hun ouders al niet eens komen. Gelukkig hebben we voor de uitvoering van deze hobby een volledige zomer de tijd. Er is eigenlijk wel geen budget voorzien, dus we zullen ons een beetje moeten redden met wat we hebben. Als iemand ideeën heeft om mij te redden, laat ze maar komen. We staan op dit moment open voor alles.
Desalniettemin heeft het concert me wel deugd gedaan. Ik geniet elke keer zo van het spelen van de muziek, maar slaag er ook elke keer in dat te vergeten. Natuurlijk zou ik het leuk vinden als er wat meer publiek was dat ik kende, maar als dat niet zo is, dan speel ik vooral voor mezelf. XX S.
Het is weer eens die moment van het jaar waarop elke student zich opsluit in zijn kamer. Natuurlijk had ook ik me voorgenomen dit jaar beter te doen dan de andere examenperiodes. Zoals van gewoonte heb ik amper iets uitgestoken en ziet de toekomst er niet rooskleurig uit voor mij. Vorig semester flopte ik zo erg dat ik op 3 examens van de 3 buisde. Dit semester ligt er vermoedelijk niet veel anders in het verschiet. Voor één van de examens gaf ik een taak niet af. Dat betekend dat ik kan slagen op het examen, maar sowieso een buispunt heb en dus ook die taak in herex moet afgeven. Dan heb ik een examen van fysieke revalidatie, dat is absoluut mijn hekelpunt en het heeft een onmogelijk praktijk examen. Ik ga er dus vanuit dat het ook een buispunt wordt. Vervolgens komt mijn hoofdvak wat volgens enkele klasgenoten die bleven zitten onmogelijk is, de rest gaf toe dat ze pas slaagde in tweede zit. Als laatste komt dan een examen waar ik reeds 2 keer op gebuisd ben (juni en tweede zit vorig jaar). Op dat laatste zou ik nu toch echt wel moeten slagen. Uiteindelijk was dat examen niet zo heel moeilijk. Het lag er vooral aan dat ik niet genoeg leerde. Dus eigenlijk heb ik slechts één examen waar ik een beetje hoop voor koester. Je ziet dat het dus niet zo heel goed gaat op dat vlak.
Op persoonlijk vlak gaat het al heel beter. Ondertussen ben ik aangekomen in de periode waarin ik zelf niet meer droom over Sportacus en dat ik voor mij echt een overwinning. Ik was al in de waan dat hij nooit meer uit mijn gedachte zou verdwijnen en dat ik voor eeuwig over hem zou dromen. Dat hij al weer een stap verder verwijderd is van mij wil niet zeggen dat ik zo direct klaar ben voor een nieuwe relatie. Het is nog wat vroeg om me in iets nieuw te storten. Eerst zou ik toch wat meer op mezelf moeten kunnen richten.
Op dat vlak gaat het ook wel goed ik ben ben ondertussen op 11 dagen zo'n 1,7 kilo afgevallen en daar ben ik behoorlijk trots op. Ik rook ook niet eens tijdens het blokken, dus dat doet mijn gezondheid ook al goed. Verder calculeer ik ook elke dag een half uurtje aan sport in. Je zou kunnen zeggen dat de examens altijd zeer goed zijn voor mijn persoonlijke agenda. Op schoolvlak kom ik er altijd iets minder goed vanaf.
Toch zou ik graag eens goede punten halen op schoolvlak. Ondertussen zit ik met een jaar dat ik overdeed in mijn middelbaar en een jaar dat ik achterloop in het hoger onderwijs. Als ik dit jaar nog eens slecht doe, dan zou ik misschien nog een extra jaar achter gaan lopen! Terwijl al mijn leeftijdsgenoten een leven op bouwen blijf ik maar achterop hinken en dat baart me zorgen. Ik heb helemaal geen vaste vriend, geen eigen appartement en al helemaal geen huwelijk of kinderen in het vooruitzicht. Tot op dit moment heb ik niet eens een vakantiejob voor Juli! Vroeger was ik altijd degene met de meeste plannen en de meeste dromen. Nu heb ik die gereduceerd tot "we zien wel" en dat doet niet echt deugd. Langzaam aan begin ik me zorgen te maken over de manier waarop mijn leven verder moet gaan. Ik begin mezelf te zien zoals die 4 dames uit "sex and the city" 30 en ouder, nog steeds single, in een tijdelijk appartementje en op zoek naar de man van je leven. Carrière zal ik in mijn job nooit maken en dus kan ik me ook al niet omhoog trekken aan een promotie. Ik zal het moeten doen met wat ik heb op familiaal vlak en dat is volgens mijn huidig toekomst beeld NIETS. Misschien moet ik eens langs de dierenwinkel lopen voor een kat of twee.
Als je geen zin hebt om alledaags gezever te lezen, stop dan nu al maar. Dan heeft deze blog weinge interessants voor jou.
Het is nog maar de eerste dag van de blok en ik merk al fouten. Tijdens de stage heb ik een deadline gemist, waardoor ik vermoedelijk een extra vak buis. Vervolgens zou ik nu moeten leren terwijl ik toch mijn best doe om de verloren taak te maken. Ook mijn stageboek zal een lichte ramp zijn, waardoor ik de gekregen 20/20 vermoedelijk het raam door smijt. De 4 examens die gaan volgen zullen vermoedelijk aflopen in hetzelfde licht als de eerste 3.
Ik steven af op een ramp van een jaar en het kan me niet deren. Het enige waar ik me zorgen om maak is dat ik verdikt ben nu ik niet meer rook. Ik heb ook totaal geen controle meer over genomen over wat ik in mijn mond stak. Dus ben ik vanaf vandaag weer heel gecontroleerd gaan dieeten, met veel sport natuurlijk. Het interesseert me zoveel meer dan die pagina's blokken. Eigenlijk voel ik me super rot dat ik een volledig jaar weg gooi vanwege mijn uiterlijk. Het zorgt er voor dat ik wil gaan eten. Ik blijf maar draaien in mijn kleine rondje.
Na die stage weet ik niet meer wat ik moet doen. De zin om heel het jaar gewoon over te doen is erg groot, op dit moment kan het me bitter weinig schelen dat ik nog een jaar zal moeten doen. Ik moet ergens moed en doorzettingsvermogen vinden en nog snel ook! Ik begin namelijk aan alles te twijfelen en vlak voor de examens is dat natuurlijk niet echt goed.
Nu ik er aan denk, er zal nog wel een achterliggende reden zijn voor deze zeer vreemde bui. Ik heb net mijn regels gekregen en al mijn emotionele controle valt dan wat weg. Misschien zal ik mijn jaar toch niet vergooien, maar dat moet ik dringend en serieus er aan beginnen. Ik mag me niet laten doen door al mijn slechte gedachten. Met wat geluk komt alles goed met mij. XX S.
We hebben er lang op moeten wachten en eindelijk is hij daar, onze lente. Ik moet toegeven dat hij van de eerste keer meer op zomer lijkt dan op lente, maar dat kan me op dit moment niet zoveel schelen. Eergisteren ging ik na mijn stage nog iets drinken met een van mijn mentoren. Van op het terrasje observeerde we de andere mensen. Het is erg frappant hoe de mensen veranderen eens de zon zich laat zien. De mensen herleven weer.
Jammer genoeg is dit herleven van korte duur. Binnen 14 dagen klopt mijn eerste examen aan en in tussentijd moet er ook nog heel wat gebeuren. Ik heb twee taken af te werken en vier vakken te blokken. Voor een andere student zou dit geen moeite moeten zijn, maar andere studenten waren vermoedelijk al klaar met die taken en hadden alles al op voorhand samengevat. Jullie kennen me lang genoeg om te weten dat het niet zo is in mijn geval. Daarnaast heb ik dan ook nog een klein examen Spaans te studeren. Ik wil daar niet te veel moeite in steken, maar ik wil wel ontzettend goed presteren. Het is ook niet leuk om te weten dat je beter had gekund.
Nu ga ik me dus naar beneden begeven voor mijn 3e bbq van dit seizoen (mijn vader laat er geen gras over groeien). Vanaf morgen maak ik me wel weer zorgen over hoe ik mijn zaakjes op orde krijg. Er is een tijd voor genieten en een tijd voor afzien, maar nu is weldegelijk de tijd van genieten!
Mama heeft daarnet nog een poging gedaan om met mij te gaan winkelen. Meestal als zij en ik gaan shoppen eindigd dat gegarandeerd in problemen. Ik wil graag naar de winkel, zij wil graag naar de winkel. Ze ergert zich aan het feit dat ik kleding vastneem, dat ik kleding afwijs, dat ik niet alles zomaar wil gaan passen, ik geef een weerwoordje en hup, we staan buiten en gaan naar huis. Zo vandaag dus ook. Ik vraag al een week om kleding te gaan kopen voor het optreden. De hele week lang vind ze dat ik overdrijf en dat het niet nodig is. Vandaag beseft ze dat het wel nodig is, dus alsnog vliegen we de dag voor het optreden de winkel in. Ik zeg haar dat een bepaalde rok roos is in plaats van rood en ze wordt kwaad. Op het moment dat ze in een ander winkel deel komen merkt ze dat ik gelijk heb en ze hangt de rok weg. Tegen mij zegt ze dat we niet te veel tijd hebben dat we de winkel echt moeten scannen. Dus ik loop snel rond en zoek naar de rekken waar we terecht kunnen. Mama zelf loopt wat te treuzelen en bekijkt vanalles. Als ik bij haar kom laat ze me een zeer korte rok zien, ik antwoord dat ik al een rok heb. Ze loopt kwaad de winkel uit dat ik alles moet afwijzen en afbreken. Ik denk alleen maar aan mezelf. Het spijt me, alle moeders, maar een rok die sowieso 10 cm boven de knieën komt en waar een grote stoffen strik op zit, dat is voor je dochter en niet voor jezelf!
Gevolg is dat ik thuis zit en mama gaan winkelen is met de papa. Nu kan ik maar hopen dat het morgen slecht weer is. Alles wat ik heb voor het optreden is namelijk een rolkraagpull en een lange broek. Naar de shopping gaan op mijn eentje heb ik echt geen zin in. Zaterdag is daar altijd stormloop en brocante. Niet het meest ideale tijdstip.
Terwijl ik het allemaal opschrijf stoort het mij al direct veel minder. Welke kleren ik ook zou aandoen, ik zou er toch niet uitzien. Dus wat maakt het uit. Ik ga me een glaswater halen en nog een goed uurtje aan mijn stagerapportering werken. Lijkt me nuttiger dan shoppen.
Ik kom dus in de laatste weken van mijn stage en ik moet dus nu mijn stageboek laten controleren. Ondanks mijn harde werk ben ik nog steeds niet echt geraakt waar ik zou moeten zijn. Morgen wil mijn stage mentor een tussentijdse evaluatie houden. Ze heeft me niet echt laten weten wat ze verwacht van mij. Ik heb voornamelijk zelf besloten dat ik het eerste deel van mijn stageboek wil laten zien. Daarom vlieg ik er vanavond eens goed in! Tijdens het schrijven van mijn raporten ben ik er toe gekomen dat er toch heel wat verwacht word van studenten. In die raporten worden eigenlijk moeilijke beslissingen gevraagd. Ik kan bijna niet geloven dat ik het over een jaartje of twee echt zelf zal moeten doen. Op dit moment ben ik daar nog niet klaar voor en ik weet eigenlijk niet of dat zal komen. Misschien is het daar nog te vroeg voor, maar het houdt me wel bezig.
Ik ga me dus snel achter mijn boeken scharen. Nu moet ik alleen nog hopen dat ik de juiste beslissingen maak, die me populair maken bij mijn stagementor. Duim maar voor mij!
Ziezo, ik ben er nog niet helemaal maar ik ben zeker op de goede weg. Verbazend hoe veel beter het gaat wanneer je een zenuwslopend werk kan inleveren. Op de laatste dag voor onze presentatie kreeg één van mijn groepsgenoten trouwens te horen dat haar vader misschien kanker zou hebben. Ik hoef er niet bij te zeggen dat ik er zelf ook stressy van werd. Ze heeft uiteindelijk niet mee gedaan met de presentatie, dat betekend dat de docenten nog een manier moeten bedenken haar te beoordelen. Zelfs daar krijg ik stress van. Aangezien ik er van op de hoogte ben dat sport de stress weg neemt, ben ik op zoek naar de tijd om te sporten. Ergens denk ik dat de enige manier om dat waar te maken is, mijn schema leeg maken. Op dit moment loop ik een geweldige stage, maar dat betekend wel dat ik van 7 tot 18uur weg ben. Dan heb je meestal het begin van mijn avond activiteit. Gisteren kon ik in een winkel gaan werken en ook volgende week krijg ik die kans. Nu is de vraag een beetje, wat vind ik het belangrijkste? Wil ik graag een beetje me time of wil ik graag centjes op mijn spaarrekening?
Het is mijn doel voor straks om eens te kijken wat en hoe ik mijn schema kan optimaliseren. Het zou fijn zijn als ik daar ook nog enkele minuutjes sport zou kunnen in duwen. Misschien kan ik bijvoorbeeld yoga doen terwijl ik babysit. Wie niet veel tijd heeft moet gewoon inventief zijn. Wens me geluk met mijn zoektocht naar tijd!
Het is zover, ons eindwerk is eindelijk afgegeven en ik heb dan ook officieel mijn leven terug. Dat moet je natuurlijk met een korrel zout nemen. Er loopt nog altijd een stage en binnenkort staan de examen voor de deur. Daarnaast hoorde ik van andere leerlingen ook al dat de stagementor nogal veeleisend is. Op zich is dat goed, ik zal zeker leren. Jammer genoeg zal ik ook veel werk hebben.
Mijn voornaamste wens is dat ik me kan concentreren op mezelf. Het hoeft natuurlijk niet te veel zijn, gewoon een kwartiertje per dag om iets te doen dat ik graag doe. Een mandale kleuren, een stukje schrijven, een beetje sport, ... Vooral wat meer sport zou goed voor me zijn op dit moment. Mijn gewicht heeft weer een hoogtepunt, dus nu komt het er op aan om het weer naar beneden te krijgen. Ook mijn rookgedrag laat wat te wensen over. Ik ben ondertussen bijna op het einde van mijn 3e jaar opleiding. Het lijkt me dat het tijd wordt om eens te stoppen. Volgens mij haalt het roken veel van mijn kunnen naar beneden.
Er is iets wat me bezig houdt. Daarnet sprak ik met Sportacus op school. Hij is in een depressie aan het zakken, denkt hij zelf. Ik weet best wel dat ik daar weinig aan kan doen. Alleen besef ik ook dat ik hem de laatste weken in de steek gelaten heb. Vaak stuurde hij eens een sms of een facebook bericht en ik wees hem altijd af vanwege schoolwerk. Iedereen zal toch beamen dat ik hem de aandacht had moeten geven. Aangezien mijn grote werken voorbij zijn, zal ik me nu wat meer op hem. Misschien is het fout, maar ik zal mijn Sportacus niet in de steek laten.
De afgelopen week was mijn eerste week stage. Zo'n eerste week is altijd het spannendste! Het is toch belangrijk dat je een goede indruk maakt en dat je direct laat zien uit welk hout je gesneden bent. Ik denk dat ik er in geslaagd ben om mezelf goed voor te stellen. Natuurlijk komt nu wel de zware taak om dit vol te houden. Ik leg de lat natuurlijk graag hoog, maar in functie van mijn Erasmus stage is er de verplichting om een 14 te halen op die stage. De docenten hebben wel al gezegd dat ze dat met een korrel zout nemen als ik over het algemeen goed bezig ben. Dus misschien komt dat gewoon nog wel goed, zonder echt de hoge punten. Voor alle zekerheid toch maar alle registers open trekken!
De stage zelf is ook wel geweldig. Ik sta in een beschut wonen en dat betekend dat de mensen daar gewoon wonen maar dus ondersteuning krijgen van proffessionelen. Bij die ondersteuning hoort ook een soort daginvulling enzo. Er is dus ook een mogelijkheid om activiteiten met het personeel te doen, sommigen vrijwillig anderen verplicht. Deze week ben ik dus al gaan batmintonnen, bowlen en yoga gedaan. De yoga zal elke vrijdag op mijn programma staan. (Misschien doe ik het nadien wel permanent) De anderen waren eerder een gelegenheid, volgende weken staan er weer andere activiteiten op het programma. Het is dus echt voor mezelf een heel goede plaats. Laat ik zeggen dat het echt mijn droomjob is.
Dit weekend ben ik opzoek naar mijn innerlijke zen. Dinsdag is de voorstelling van het eindwerk en dat is natuurlijk een grote stresser. Ik merk dat ik weer helemaal ontwricht werd in de laatste week. Ik rook weer veel meer dan eerst, boven op ben ik dan ook nog eens zoveel meer gaan eten. Ik heb nog minder tijd gemaakt voor sociale contacten en natuurlijk voor enkele dingen die ik gewoon graag wil doen. Het is dus helemaal niet mijn weekje geweest. Dat gedoe met dat niet langer beloven aan mezelf, is echt niets voor mij. Hoe kan ik nu de juiste richting op gaan als ik niet aan mezelf beloof dat ik het goed zal doen. Ik zal een nieuw evenwicht moeten vinden.
In mijn leven is er op dit moment niet zoveel nieuws en ergens vind ik dat wel jammer. Ik had gehoopt dat ik in deze periode van mijn leven echt een verandering kon maken. Vergis je niet, er veranderd ontzettend veel. Alleen kan ik er niet echt van genieten. Ondertussen draag ik meer kleur in mijn outfit, ik ben er ook vanaf gestapt om altijd zwart als basis voor mijn outfit te gebruiken, ik draag nagellak, make-up en ik ben duidelijk gelukkiger. Zoals ik een tijdje geleden gezegd had ging ik minder beloven aan mezelf, aan anderen en voornamelijk genieten. Dat lukt me dus allemaal best wel.
Het enige probleem is dat ik er niet werkelijk kan van genieten. Op dit moment zit mijn leven continue in een hoge snelheidstrein. Elke dag heb ik een onmogelijk lange lijst van dingen die gedaan moeten worden. Mijn dagen worden altijd maar langer en mijn nachten moeten inbinden. Graag zou ik de helft van die lijstjes direct doorstrepen, alleen helpt me dat natuurlijk niet vooruit.
Mijn stage is ondertussen begonnen, dus die zal voor 4 weken lang mijn leven sturen. Ondertussen heb ik nog een laatste week om dat eindwerk af te maken. Je kan het je al inbeelden, heel wat kunst en vliegwerk.
Laten we dus dag per dag zien of ik ze kan overleven. Je zult wel zien of je nog van me hoort. XX S.
Het lukt me absoluut niet om regelmatig schrijfsels op mijn blog te krijgen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wat uitgeschreven ben. Deze week moet ik mijn eindwerk afkrijgen! De meeste mensen hadden mij al gewaarschuwd, maar ik ben nog steeds verbaasd over de hoeveelheid. Normaal gezien is mijn eindwerk een groepswerk met 4. Zoals het voor iedereen gekend is, werken sommigen niet zoveel als anderen. Vandaar dat ik echt het werk onderschat heb. Goed gelovig als ik ben dacht ik echt dat het werk eerlijk verdeeld zou zijn. Momenteel is het schrijven en herschrijven hopelijk kom ik er snel genoeg van af.
Ik verwacht snel resultaat maar echt, mijn vingers kunnen niet meer en de letters dansen voor mijn ogen. XX S.
In de laatste week ben ik twee feitjes over mezelf te weten gekomen. Twee feitjes die ik graag met jullie deel.
Ik ben in mijn leven op het moment gekomen waarin ik mezelf durf benoemen als een "boekensnob". Het probleem is al aan mijn moeder voorgelegd en volgens haar is dit volkomen normaal. Sinds ik in aanraking ben gekomen met het fenomeen boek was ik betoverd. In mijn jonge jaren kon ik alle boekjes die we thuis hadden uit het hoofd. Niet alleen meezeggen zoals kinderen wel vaker doen, neen, ik nam het boek en las het mezelf hardop voor. Veel minder werk voor mijn ouders, zeker toen ik een broer en zus kreeg en ze na enkele keren mij een boek konden laten kiezen dat ik mocht "lezen". In het eerste leerjaar werd het natuurlijk heel wat leuker want vanaf toen kon ik ook boeken van de eerste keer alleen lezen. Simpele zinnetjes natuurlijk, maar toch, wat een pret. Ik was ook een van de leerlingen die maar al te graag thuis oefende en in het 4e leerjaar werd mijn leesniveau vastgesteld als "niveau 6e leerjaar". Boeken en ik hebben nog steeds een goede relatie natuurlijk. Alleen begint het wat te knipperen, soms verliezen ze het van een serie, op andere momenten verliezen ze van een cursus. Er is alleen een kleine verandering die ik merk. Wanneer ik het boek Shopaholic aan het lezen was, merkte ik dat het me niet kon boeien. In heel mijn leven ben ik nog geen boek tegen gekomen dat mij niet kan boeien. Uiteindelijk heb ik het gewoon aan de kant gelegd en een "goed" boek gaan halen. De mama zegt dat het normaal is dat ik na al mijn lees ervaring kies voor boeken die wat meer uitdaging brengen. Volgens haar is het zo dat sommige schrijvers zich richten op mensen die niet zo graag of niet zo goed lezen. Die boeken hebben een onderwerp met een lage drempel en een gemakkelijke schrijfstijl, zij denkt dat ik door die boeken door ben en gewoon wat meer uitdaging wil. Dat brengt mij ook bij het volgende, Apple tree, ik ben misschien klaar voor de "100 classics list". Het zou toch best eens kunnen dat ik er nu aan toe ben om boeken te lezen die echt onder literatuur vallen en moeilijke woorden of zinnen gebruiken. Ik ga de uitdaging aan.
Een tweede feitje over mezelf is dat ik een paniekkiek ben. Het zal jullie vast niet verbazen. Volgende week moet onze laatste kladversie binnen van de eindproef. Ik maakte de keuze om een project in een groepje uit te werken en zoals ik al vaker zei, dat was niet de beste keuze. Natuurlijk werkt niet iedereen even hard mee, vooral één persoon laat ons vaak zitten. De andere is niet zo initiatief nemend en als ik een namiddag met haar werk moet ik dubbel werken. Uiteindelijk bedoeld dat meisje het goed, ze komt altijd op tijd en wil echt doorwerken. Het is alleen dat ze precies veel begeleiding nodig heeft en me steeds vragen stelt of zinnen laat nalezen. Daardoor komt mijn eigen tekst in gedrang. De laatste die mee werkt is net drie maanden op buitenlandsestage geweest en heeft nog geen bijdrage aan het werk kunnen leveren daardoor. Nu is ze eindelijk terug en ze kwam een namiddag werken. Direct heb ik het gevoel dat alles veel beter gaat. Het samenwerken met haar ligt me echt goed. We gaan vooruit maar zeggen ook wel eens iets leuks. Ze brengt een goed inzicht en heeft fantastische aanvullingen. Samen zijn we een geweldig team! Mijn zicht op het eindwerk is dus al een pak beter. Alleen verbaasde het me dat ik zo panikeer over de deadline. Ik vraag me af waarom ik absoluut een week vroeger wil klaar zijn en gisteren bijna begon te wenen van de paniek. Gelukkig was mijn groepsgenoot er om me te kalmeren. Wanneer we deze week de kladversie met opmerkingen terug krijgen zullen zij en ik nog eens een zaterdag investeren. Dan zou het af moeten zijn... Lang leve de vriendinnen die paniekkiekens kunnen kalmeren. Iedereen heeft zo een vriendin nodig. Vooral ik, een duidelijke paniekkiek!
20 en meer
