Zoals de meeste onder mijn lezers wel doorhebben is kuisen niet mijn sterkste kan. Ik toon vaak de goede intensie en begin aan één kant van de kamer of ik ruim wat gedragen kleren op. Jammer genoeg is dat niet genoeg om mijn kamer werkelijk proper te houden. Om een onbekende reden ben ik er van overtuigd dat zelfs samenvattingen uit mijn eerste jaar hoger nog van waarde kunnen zijn. Deze voormiddag heb ik met dat probleem kom af gemaakt. Samenvattingen, lesnotities en dergelijke van vakken die ik niet meer heb en ook niet meer zal hebben, heb ik weg gegooit. Dat zorgt voor mijn ruimte op mijn cursusplankje waar nu werkelijk cursussen staan! De meerderheid van mijn cursussen ligt namelijk in stapels op mijn bureau of grond. Enkele van die stapels staan nu al op hun rechtmatige plaats, het andere deel moet daar nog komen. De hoofd boodschap is gewoon dat er werkelijk plaats is! Natuurlijk ook een belangrijk feit is dat de vloer in het midden van de kamer leeg is. (daar moet mijn zus namelijk slapen deze nacht)
Volgende aan de beurt is mijn bureau. Als ik dat maandag of dinsdag proper krijg dan heb ik direct ruimte voor het werken aan de taken en het studeren van cursussen. Daar is nu ook al ruimte voor natuurlijk, maar enkel als ik mijn rommel opzij duw. Dat is dus niet langer de bedoeling. Normaal gezien spreekt men van lente kriebels wanneer iemand verliefd is. (wat trouwens ook in de lucht hangt, bij iedereen buiten mezelf) Bij mij krijgt lente kriebels een andere betekenis. Voor het eerst in jaren geniet ik van het kom af maken met rommel!
Mama vertelde daar net dat iemand haar de opmerking had gegeven dat ik er gelukkiger uit zag dan enkele maanden geleden. Dus, ik denk dat we bij deze kunnen vaststellen dat het weer goed met me gaat. Het intens verdriet over mijn breuk met Sportacus is verdwenen. Toegegeven, hij spookt nog regelmatig door mijn gedachten. Misschien is dat vooral omdat hij me nog dagelijks aanspreekt en denkt dat hij met al zijn geheimen bij mij moet komen aankloppen. De nachten lang wenen en het verbijten van tranen overdag is wel voorbij. Een nieuwe fase is werkelijk aangebroken. Mooi is dat.
Het is maar een kort berichtje, maar ik was zo trots dat het er uit moest! Natuurlijk heb ik nog dingen waar ik trots op ben, maar ik heb niet zoveel tijd, een chocolade taart wacht op mij om klaargemaakt te worden!
Een betere naam voor mijn zusje was Katrina geweest! Vanavond zijn we begonnen aan de eerste voorbereidingen voor haar feest. Zoals verwacht nam ze echt alles over. Hoewel ik weet dat mijn zus een bezig bijtje kan zijn, was het toch nog iets erger dan verwacht. Ze heeft ons hele huis ondersteboven gehaald. Zelfs de badkamer moest nog gekuist worden! Haar lief komt een avondje slapen en dus moet echt alles piekfijn zijn. Laten we zeggen dat het er een beetje over is. Ik zal blij zijn als ze eindelijk morgen op de wellness is. Nog gelukkiger zal ik zijn als het zondag is en dat lief naar huis gaat.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik het lief van mijn zus niet graag heb. Hij is inderdaad een beetje vermoeiend en soms ook irritant, maar daar doelde ik niet op. Na die helse project week, wil ik gewoon graag rust. Deze week heeft me echt helemaal uitgeput. Natuurlijk is een schoolproject altijd wel een beetje stress, daar kan iedereen van meespreken. Dit was werkelijk een uitzonderlijk project. Een week lang heb ik elke dag en bijna elke nacht gewerkt, dat is duidelijk te veel van het goede. Nu is dat eindelijk voorbij. Ik heb wel mijn twijfels bij de punten die ik zal krijgen, maar ik kan er mijn plezier niet door laten vergallen. Nu moet ik me dus voornamelijk richten op de veranderingen die ik wil doorvoeren.
Ik denk dat ik ga beginnen met een basis opruim actie van mijn bureau (het liefje van de zus komt in mijn kamer, heeft ze zelf gevraagd!). Meestal begin ik zondag aan de planning van mijn volgende week. Dus dan zal ik ook werkelijk bedenken hoe ver ik moet geraken met mijn opruim. Al neig ik om eerst de make-up lade klaar te maken. De laatste tijd ben ik dus echt een meisje - meisje geworden. Alles make-up wat de klok slaat. Mama vindt dat het te ver gaat, dat ik te ijdel ben geworden. Eigenlijk snap ik ook niet goed waarom ik me er zo mee bezig hou. Je moet toch allemaal toegeven dat het bitter weinig zin heeft. Mannen zijn niet echt geïnteresseerd in de make up die vrouwen dragen. De grote vraag is dan toch vooral, waar zijn wij vrouwen mee bezig? Het grootste deel van de mannen kijken niet naar hoe wij er uit zien en make-up is niet hun ding. Blijkbaar zien ze ons dan ook nog liever natuurlijk ook!
Als laatste heb ik nog een leuk nieuwtje. Ik las in Flair de collumn van Thom, hij raadde vrouwen aan om wat vaker te flirten. Blijkbaar worden mannen daar gelukkiger van en moeten we wat vaker onze stoute schoenen aantrekken. Tot mijn grote schrik besefte ik dat ik nog nooit werkelijk moest flirten en dus geen idee heb of ik daar goed in ben. Volgens Apple tree is iedereen goed in flirten, ik dus ook. Ik ga dus wat vaker mijn stoute schoenen aantrekken! Vanaf nu ga ik eens vaker proberen een flirtend lachje op mijn gezicht te toveren. Meestal ben ik namelijk het meisje dat volledig opgaat in haar muziek of boek, niet echt het open meisje. Ik ben al helemaal niet het meisje dat uitgaat en met jongens praat... Al de liefjes die ik ooit al had, die spraken mij natuurlijk aan en kende ik van activiteiten. Dus nu zal het een hele andere uitdaging worden. Laat ik beginnen met wat meer uit te gaan misschien?
Deze week heb ik het weer wat moeilijk met school. Ik heb een projectje en heb dus regelmatige uren en niet te laat gedaan. Voor mij dus de ideale gelegenheid om na de school uren mezelf stukje bij stukje bij te werken. Niet dat ik pas nu besloten heb beter te leren, ik was al enkele weken goed bezig. De weekplanning en het TODO lijstje zijn hierbij zeker een grote hulp en het lukt me ook werkelijk om hiermee verder te gaan. Ik mag dus trots zijn op mezelf. Misschien doe ik nog niet alles perfect maar ik kom in de buurt. Een tweede ding waar ik mezelf mee wou bijwerken is de reorganisatie van mijn kamer. Na enkele uren in gedachten verzonken te zijn, besefte ik dat mijn kamer op een laagje verf en nieuwe accessoires nog steeds hetzelfde is als toen ik zo'n 6 jaar was. Op dat moment heb ik mijn intrek in de kamer genomen. Ik heb toen ook mijn kasten en ruimte ingedeeld, alles is blijven staan waar het toen stond. Zelfs de inhoud van de kasten is nooit veranderd. Op de schapjes aan de muur staan dezelfde dingen op dezelfde plaatsen. Natuurlijk is de inhoud wel wat aangepast. Mijn nep oorbellen en armbanden van oma hebben plaats gemaakt voor duurdere juwelen en kregen gezelschap van make-up. De boeken op mijn boekenplank zijn wat zwaarder geworden met de jaren, de cd's kregen andere titels en genres en de dozen waar herinnereningen in zitten zijn voller gekomen. Eigenlijk had het vieren van mijn 20 lentes een goede reden geweest. Toen heb ik dat vermeden, omdat ik er echt tegen op zag. Ik neem helemaal niet graag afscheid, zelfs niet van voorwerpen. Nu heb ik echter besloten dat ik kom af maak met het verleden. Een tijdje geleden besloot ik om samen met een vriendin een lijstje van 101 taken af te werken in 1001 dagen. Wat haar motivatie juist is, dat weet ik niet. De mijne ken ik wel. Hoewel het allemaal domme taakjes zijn, lijkt het mij een goede manier om over mijn verdriet en zelfmedelijden te geraken. Het lijstje bestaat uit nuttige en onnuttige dingen, dingen die ik zou moeten doen, dingen die ik zou willen doen, dingen die al gepland zijn en dingen die ik maar beter zou gaan plannen. Op het moment van de vriendin haar ingeving probeerde ik namelijk net te leven met het feit dat Sportacus en ik nooit meer een item zouden zijn. Goede motivatie dus om eens een ander soort afleiding aan te nemen. Belangrijkste is vooral dat het werkt.
Op mijn lijstje staat namelijk dat ik mijn kamer moet opruimen. Dat is bijna voorbij, nog enkele stapels die wat uitgesorteerd moeten worden. Nadien is mijn kleerkast aan de beurt. Maar tijdens het opruimen heb ik besloten van het groter aan te pakken. Niet alleen mijn kleerkast wordt uitgemest, maar al de rest ook. Wat ik niet meer kan of zal gebruiken moet gewoon weg. Ik moet met spijt in het hart toegeven dat ik van vele herinneringen niet meer weet van waar ze komen, daar heb je dus niets aan. Ze staan alleen in de weg. In die kleerkast kan ik dan ook een volledige lade vrijmaken. In die lade komt mijn make-up, zo heb ik een schapje extra aan de muur. Daar kan mijn uitgebreide parfum collectie dan op. Plannen genoeg, nu alleen nog uitvoeren.
Dat uitvoeren had dus nu moeten plaats vinden. Ik had me na de project uren moeten kunnen ontspannen met het uitmesten van mijn leven. Maar niets is minder waar. Het groepje waar ik in zit werkt beduidend trager dan de andere groepjes. We komen ook niet in de buurt van de vooropgestelde planning. Vandaar dat we na de uren er zeker nog eens werk mogen insteken. Hoewel iedereen van goede wil is, vrees ik dat we het nog niet halen. Ach, ik weet niet wat ik er mee aan moet. Wat ik wel weet is dat ik maar beter al mijn plannen kan opbergen voor volgende week. Deze week is school project voor mij alles wat de klok slaagt. XX S.
Nog zo'n nadeel aan dat studeren is dat je op het einde een eindwerk moet schrijven. Dankzij het nieuwe systeem met de studiepunten, doe ik het eerste deel van mijn eindwerk in mijn voorlaatste jaar. Volgend jaar komt nog het tweede deel, dat zal nog wel wat stress bezorgen. Nu ben ik echter bezig met het eerste deel. In het begin was ik zeer blij dat ik het praktijkdeel mocht doen in een groep. Samen met 3 andere studenten was ik ingegaan op het voorstel van ons opleidingshoofd. Er was een aanvraag gekomen vanuit een instelling om samen met een andere richting een project uit te werken. Het project zag er prachtig uit, de andere studenten zijn mensen met wie ik goed overeen kom en de druk van de groep zou wel eens goed kunnen zijn voor mijn presteren. Met die veronderstelling was ik dus wel juist. Door de druk die er achter zit, ben ik een betere versie van mezelf. Het enige probleem is dat ik er een beetje aan onder door ga. Samenwerken met de andere opleiding was al een hele uitdaging. Na veel misverstanden, frustratie en soms grove woede, kwamen we uiteindelijk tot een goede outcome samen met de andere opleiding. Ook mijn eigen klasgenoten vormden een probleem. Zij leggen hun prioriteiten blijkbaar niet bij het eindwerk. Dus komt het er een beetje op neer, dat ik doorwerk terwijl zij andere taken maken. Op die manier slagen zij dus op beide opdrachten, mijn andere taken blijven echter liggen. Daarnaast is hun schrijfwijze niet altijd zo denderend. (geloof me, ik weet dat jullie hier ook grote blunders lezen. Maar wanneer ik meer bewust schrijf, lukt het me beter) Vorige keer heb ik samen met mijn ouders nog doorgewerkt om alles verbeterd te krijgen. Tot een uur of 3 voor de deadline nog.
Nu komt het uitschrijven van de praktijkpaper. Een beschrijving van hoe wij gewerkt hebben aan ons eindproduct. Dit is natuurlijk ook een belanrijk deel! Je ziet al aankomen dat ik het moeilijk vind om dit uit handen te geven. Graag zou ik alles zelf willen schrijven, maar ik besef dat het niet mogelijk is. Het typische van een samenwerking is natuurlijk dat je moet samen werken! Het opleidingshoofd is die vrouw die me ook naar de psycholoog stuurde en zij is dus zeer bezorgd om mij. Nu heeft ze mijn groepsgenoten min of meer verplicht om zonder mij te werken. Ik heb namelijk volgende week een project week. Dus vroeg ze aan de andere om tijdens die week te werken. Aangezien ze wel rekening houdt met mijn controle nood, stelde ze voor dat ze in hetzelfde lokaal als ik werken. Ik vrees dat het moeilijk wordt om me in twee te verdelen tijdens het project. Het is duidelijk dat ik me nog in problemen zal werken! Om het wat los te kunnen laten, begin ik vandaag al aan de voorbereidingen. Zo heb ik dan toch een eerste onderdeel geschreven, anders zou ik het mezelf nooit vergeven!
Hoewel ik een goede dag had eergisteren stond ik gisteren op met een mist in mijn hoofd. Dat kwam, tegen alle verwachtingen in, niet door de drank. Dinsdag heb ik dan ook maar één glas cosmopolitan gedronken en daarvoor bij het eten nog een glas wijn. Ik was dan ook in het gezelschap van mijn ouders, tante en nonkel en een jongere nicht. Dus de alcohol had geen schuld aan de mist in mijn hoofd. De mist had vooral als gevolg dat ik niet goed wist waar ik mee bezig was. Mijn hoofd stoten tegen de deur, mijn voet omslaan op de trap, mijn teen stoten tegen de wasmand, ... Er kwam geen einde aan. In die toestand was ik er dan toch in geslaagd mezelf te wassen en op te maken. Hoe het kwam dat ik er goed uit zag, dat kan ik niet verklaren. Dus vol zelfvertrouwen stapte ik de deur uit en daar kwam het al, ik sloeg nogmaals mijn voet om. Het gevolg is dat ik naar de bushalte kon "hobbelen" en dat de buschauffeur me bijna vergat! Toen hij mijn zielige gezicht zag opende hij de deuren en kon ik er alsnog op. Natuurlijk verlies ik vlak voordat ik ga zitten mijn evenwicht, waardoor ik zeer elegant in het zitje neer plof. Eventje verlies ik de controle over mijn zakje met luchdoos en dat knalt tegen de stoel voor me. Een perfecte entree die de toon van mijn dag vast legt.
In de les gingt het al niet veel beter, wat echt geweldig was aangezien we praktijk hebben. We leerden hoe een patiënt in en uit het bed te helpen, in en uit het bad, hoe op de grond te gaan liggen en natuurlijk terug rechtkomen. Schitterend als je een onhandig dagje hebt. Als kers op de taart maakte Chubby nogal veel lawaai. Ze kwam aan me hangen, eiste knuffels op en maakte mijn hoofd zot. Tinkerbell durfde haar het zwijgen op leggen wanneer Chubby me zei dat ik mijn agenda niet goed plan. Ze weet blijkbaar beter hoe vol ik mijn dagen kan steken en zegt dat ik de taken fout inschat. Daar kan Tinkerbell precies nog minder mee lachen dan ik en ze gaf Chubby een grove opmerking. Vanaf dat moment was Chubby iets afstandelijker en voor de eerste keer in onze geschiedenis samen kiest ze voor andere groepsgenoten dan Tinkerbell en ik. Misschien is dat wel eens goed.
Gelukkig kwam er ook een eind aan en vond Chubby de laatste les van de dag niet belangrijk genoeg. Tinkerbell die volgt de les niet en ging na het eten naar huis. De laatste les ging op het gemakje met gewoon wat trage hersenen.
Maar dan kwam de verlossing, de rit terug naar huis... Hoewel ik helemaal niet zo'n koffie drinker ben, kan ik wel genieten van een Machiatto met Caramel! Dat wil ik jullie dus ook aanprijzen. Ga naar het centraal station, koop in de starbucks een veel te dure Caramel machiatto. Loop vervolgens door de gang die de stationshal met de metro verbind. Belangrijk is wel dat je nog niet van de koffie drinkt... Pas op het moment dat je ergens swing of jazz hoort, mag je een nipje nemen van je beker. Ik zeg het jullie. Niets zo goed als het melkschuim met caramel begeleidt door de heerlijke drukte van de gang met de muziek die zich naar de voorgrond dringt. Dan lijkt de tijd toch een beetje stil te staan... Zo ging het gisteren dus ook met mij. Ik nam de tijd om traag te stappen tussen alle mensen die haast hadden. Het beste moment van de dag. Dan besef je plots, hoe erg het ook is, ik zou nergens liever zijn dan hier!
In totaal zijn er nogal veel dingen waar ik over wil bloggen, dus heb ik besloten om mijn blog op te delen in 5 stukjes dat maakt het voor iedereen wat overzichtelijker. (vooral voor mezelf)
Alleen in stilte?! Ergens had ik al in het achterhoofd gehouden dat wanneer ik niet op tijd een man vond, ik wel op mijn eentje zou gaan wonen. Dan werd het maar alleen wonen in plaats van samenwonen. Uiteindelijk komt het er toch gewoon op neer dat je loskomt van het eigen nest? Ondertussen ben ik dan toch maar van gedacht veranderd. Daar zijn enkele tekenen voor. Wanneer mijn ouders een weekje op vakantie gaan, laat ik altijd vriendinnen komen. De laatste jaren gaan mijn ouders op reis in Juli, terwijl ik en mijn zus werken. Dus ze laten ons twee thuis en wij zorgen een weekje voor ons zelf. Die week kom ik zonder problemen door, conclusie, alleen wonen is echt iets voor mij. Alleen bedacht ik tijdens mijn piekeren dat ik nooit echt alleen was in die weken. Meestal komen er vriendinnen langs, blijft er iemand slapen, doe ik extreem veel dingen met mijn kleine zus, echt alleen kan ik dus niet zijn. Dan, bij het babysitten ga ik het liefst kort tegen de stad. Veel van mijn gezinnen zijn gelegen in Anderlecht en hoewel het de rand is, heeft het toch ook veel van de Brusselse gezelligheid. Bij die mensen thuis open ik het raam of ga ik zitten op het terras. In de muziek van de stad ga ik dan een sigaretje roken en een boekje lezen. Wat ik nog doe als ik alleen ben is TV opzetten. Niet dat ik er noodzakelijk naar kijk, maar het geeft wat menselijke gezelligheid.
Conclusie, ik zal dus alsnog moeten wachten op een man om van het nest weg te gaan. Een goede vriendin die net als ik niet kan alleen zijn, is misschien ook een mooie oplossing.
Jaloers! Donderdag was de prachtige film "Julie and Julia" op tv. Echt een filmpje voor mij! Een vrouw die niet kan koken, kookt zich een weg door het kookboek van een andere vrouw en blogt hier over. Op die manier werkt ze aan haar eigen leven. Persoonlijk vind ik dit een aanrader voor iedereen die van koken, een projectje, bloggen of gewoon romantische films houdt. Mannen die hier naar kijken, doen dat best op eigen risico! Eigenlijk ben ik doodjaloers op deze vrouw. De film is gebasseerd op een boek dat gebasseerd is op het waargebeurde verhaal van de schrijfster zelf. Dus die Julie bedenkt met behulp van haar vriend werkelijk het project om deze kookboek uit te koken op een jaar tijd. Ze blogt hier ook over om er werkelijk een doel aan te geven. Vervolgens wordt haar blog ontzettend populair en bekend, zo bekend dat journalisten bellen voor een interview. Na dat interview wordt ze gevraagd voor een boekdeal en een filmdeal. Ik denk dat ik in naam van alle vrouwelijk bloggers zoals ik kan zeggen "Julie, jij bent mijn voorbeeld!". Hoe graag zou ik niet een degelijk project vinden om over te bloggen?! Jammer genoeg moet ik toegeven dat mijn creativiteit niet zo heel groot is, om zoiets te bedenken. Dus hoop ik net als Julie iemand te vinden die mij zo iets geeft. Misschien, Appletree, hadden wij moeten bloggen over onze lijst die we afwerken? Dat had misschien een project geweest dat een blog waard zou zijn. Ik had die kans moeten nemen toen ik er aan begon. Jammer maar helaas heeft het niet mogen zijn. Als iemand mij een boekdeal wil aanbieden, hou jezelf niet tegen!
Kopzorgen Sinds dezelfde woensdag avond van mijn film maak ik me zorgen over een van mijn babysit kindjes. Ze is slechts 2,5jaar oud en zit in het onthaalklasje van een kleuter school. Toen ik donderdag bij haar thuis ging zag ze er niet zo goed uit. De mama had haar net in bad gestoken, maar ze zag er ook koortserig uit en had net de longen uit haar lichaam gebruld. Toen ik binnen kwam wou de mama haar net in de zetel afdrogen en aankleden maar dat weigerde het kleine meisje. Niemand mocht in haar buurt komen, laat staan haar aanraken. De mama geeft het op en gaat zich zelf verder klaarmaken. Bij hun vertrek vraagt ze mij of ik nog een poging wil doen om de lieve meid aan te kleden. Dus 5 minuutjes later probeer ik nog eens, mits wat tegenstribbelen mag ik dan toch de handdoek wegnemen en even voelen of ze droog is. Vervolgens zegt ze mij dat ze pijn heeft, natuurlijk vraag ik waar ze pijn heeft. Ze zegt iets in de aard van 'oe pijn'. Ja, bij haar moet je het doen met onvolledige woorden en korte zinnen, maar ze weet goed wat ze wilt. Ik veronderstelde dat haar voet pijn deed en ging op onderzoek uit aan het kleine voetje. "NEEN!" roept ze, "poe pijn" en ze wijst naar haar schaamstreek. Dus vraag ik haar of ik er zalfje op moet doen, maar neen, dat wil ze ook niet. Ze geeft aan dat ik haar pamper moet aandoen en wil geen uitleg meer geven bij de pijn. Later op de avond wanneer ik in de wagen zit met de mama, op weg naar huis, verteld die me dat ze niet begrijpt wat haar kleintje voor heeft. De laatste dagen reageerd ze vaker hysterisch en valt er niets mee aan te vangen. Ook was ze een maand geleden nog volledig droog (uitzonderlijk voor haar leeftijd lijkt me), nu plast ze om de haverklap in haar broek, soms wel 5 keer op een school dag. In mijn ogen geeft dit aan dat er iets grondig mis is. Wat denken jullie en wat moet ik er mee doen? Ik kreeg ook te horen dat het onthaalklasje gemengd is met de eerste kleuterklas. Dus het zou kunnen dat de druk om te presteren heel hoog ligt en dat ze daardoor stress heeft en vermoeid is. Maar hoe zit het dan met de pijn in de schaamstreek? Misschien weten de meeste onder jullie waar ik naar toe wil. Maar natuurlijk is de grootste vraag, ik ben slechts de babysit, ik kom daar één keer in de week, wat doe ik er mee? Ik zal ook nog met mijn mama praten, maar enkele extra meningen zijn welkom!
Birthday Bash Mijn kleine zusje wordt dinsdag 18! Een gebeurtenis die ik niet zomaar in stilte laat voorbij gaan. Op de avond zelf zal haar boyfriend langskomen en dat weet zij zelf nog niet. Ik heb ook een gourmet voorbereid, met zelf gemaakte stukjes vlees. Alles! Van pikante balletjes, tot snitsel, kip, biefstuk, mini worst, zelfs enkele stukjes wild. Een weekje later houden we een verjaardagsfeestje met familie en vrienden. Er is zeer veel voorbereidingswerk aan lijkt me, maar ik geniet van het organiseren. Dat is het soort projecten waar ik me graag mee bezig hou. Koken, bakken, plannen, uitnodigen,... SUBLIEM Als kers op de taart heb ik ook voor de avond van haar 18e zelf cocktails achter de hand. Ze had mij en papa ooit gevraagd of we met haar naar een cocktailbar wouden gaan voor haar 18e. Vanaf dan mag ze ook legaal cocktails drinken en daar wou ze graag meteen gebruik van maken. Omdat ze verjaart in de week konden papa en ik, mama niet overtuigen en dus wordt er niet weg gegaan. Gelukkig mag ik ze thuis wel maken. Vandaar, Cosmopolitan @home! Om het helemaal af te maken had ook mijn cadeau hierbij moeten passen. Vanuit Rome had ik haar een echte "sex and the city - Love - keychain" meegebracht. De dames onder jullie kennen hem vast wel, de sleutelhanger die Carrie in de film van haar assistente krijgt. Jammer genoeg werd haar handtas gestolen en zo dus ook de sleutelhanger. Vandaar dat ik haar graag bij de cosmopolitan (sex and the city- drank), opnieuw zo'n sleutelhanger wou geven. Een klein probleem, ik heb hem niet kunnen vinden. Dus moet ik mijn cadeau voor de 2e keer aanpassen. Nu krijgt ze een GSM-zakje (zelf gemaakt) en een parel om aan haar trollbeads armband te hangen. Als klein extratje is er ook een kroon zoals de dames in "Sweet Sixteen". Toch lijkt het niet genoeg om de sleutelhanger te vervangen. Al die feestjes, ik heb er al zin in!
XX S. (reageer alsjeblief met raad over wat ik moet doen inverband met mijn babysit kindje)
Sinds ik 20 werd, wil ik graag bewijzen hoe onafhankelijk ik ben. Thuis probeer ik te koken, te strijken en soms steek ik zelf een was in. Velen onder jullie zullen misschien denken, " ja zeg, ik zit op kot, dat doe ik elke dag zelf". Anderen kan ik al horen zeggen, "how zeg, ik zit op kot en zet zelf mijn vuile kleren bij de mama af!". Zelf zit ik dus niet op kot, niet dat ik het niet graag zou willen, de afstand is het gewoon niet waard. Natuurlijk zijn er wel mensen die vanuit mijn regio op kot gaan in Brussel of zelf in Leuven om dan terug naar Brussel te pendelen. Anderzijds zijn er mensen uit het middelbaar vanuit mijn straat of zelf nog verder die elke dag heen en weer gaan. Om het helemaal af te maken, werkt mijn papa op enkele 100en meters afstand van mijn school en hij gaat elke dag met de fiets. Conclusie, op kot gaan is een overbodige kost voor mij. De ouders hebben het mij aangeboden, maar zelf vond ik het een beetje overdreven.
Hoewel ik dus graag thuis ben, heb ik wel een nood aan bewijzen. Meestal merk ik dat ik daarmee mijn ouders pijn doe. Als ik zeg dat ze gerust een week met vakantie mogen dat ik het wel red zonder hun, dan kijken ze zo een beetje gekwetst. Ik denk dat ze graag hebben dat ik nog steeds hun kleine meisje ben. Wanneer ik iets wil koken, dan komen ze me goede raad geven. De momenten dat zij me de opdracht geven om te koken voor het avond eten, dan ligt er een papiertje klaar. Daarop vind ik dan het volledige stappen plan, net alsof ik het niet op mijn eentje zou kunnen. Het eerste jaar heb ik daar zwaar tegen gesteigerd, meerdere keren heb ik hen naar het hoofd gegooid, 'vergeet niet dat ik al 20 ben hoor." Nu ben ik van tactiek veranderd. Vermoedelijk is wijsheid werkelijk een kwestie van jaren. Ik weet dat ik slechts 1 jaar veschil met de leeftijd van 20, maar ik ben er toch anders tegen aan gaan kijken. Mijn ouders hebben nog graag een tijdje hun kleine meisje bij zich. Dus heb ik besloten me daar naar te gedragen. Voorlopig maar ik gebruik van al hun instructies. Meestal weet ik wel perfect wat ik moet doen, maar kom, ze doen zo hun best voor mij.
Gisteren heb ik dan ook eens geprobeerd om alles goed te maken. Ons mama heeft al een tijdje last van een rugpijn, dus heb ik mijn kennis gebruikt om die pijn te verlichten. Vanavond krijgt ze nog een sessie. Een echte moeder-dochter tijd! Misschien wil het gebruik van die instructies nog iets anders zeggen... Misschien ben ik ook gewoon graag nog een klein meisje. Zelfstandigheid is een ding, maar geborgenheid is toch nog altijd iets belangrijkers voor mij. Laat ik die zelfstandigheid maar bewijzen op het moment dat ik een eigen flatje heb. Misschien laat ik papa maar eens vaker de vuilnisbakken buiten zetten vanaf nu!
De afgelopen week heb ik al meerdere malen willen bloggen, maar steeds kwam er een probleem met tijd te kort. Nu kamp ik nog met hetzelfde probleem. Er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen, maar er zijn slechts 24uur in een dag. Daarbij moet je ook nog slapen in die 24 uur. Het laatste weekend was geweldig eigenlijk. Ik was verantwoordelijk voor het entertainment van de jongsten die mee met de mama's en papa's op weekend waren. Dat wil zeggen vier kindjes tussen de leeftijd van één en 3 jaar. Beter kon mij weekend niet zijn! Ik heb me helemaal laten gaan met de peutertjes en heb daarboven ook nog eens een boek aan complimentjes ontvangen. De ouders waren blijkbaar zeer onder de indruk van de activiteiten en de manier waarop ik en mijn mede begeleidster met de kindjes om gingen. Prachtig toch! Tijdens mijn momentjes met de kinderen voelde ik me ook echt weer een pakje jonger. Mee papiertjes scheuren, tekeningen kleuren, zelfs vingerverven! Ik was al lang vergeten hoeveel plezier je daarmee kon hebben.
Een klein nadeel aan mijn weekend is dat ik ontzettend vermoeid ben en zelf ziek. Mijn hoofd bonst net alsof het een discotheek is, mijn keel lijkt wel een stuk schuurpapier, mijn neus is net een verstopte afvoer en mijn innerlijke thermometer die is duidelijk kapot! Klein bijkomend probleem is dat ik deze week een belangrijke lesweek heb. Ik mag dus pas volgende week ziekvallen, maar ook daar staan enkele belangrijke lessen en afspraken. Vervolgens komt er de week met het zangoptreden! Als ik dan geen stem heb staan we dus voor een ramp. Gelukkig ligt dat nog ver af. Alles kan nog goed komen.
In de hoop mijn leven wat gemakkelijker te maken ben ik op zoek gegaan naar dingen die mij tijd kunnen besparen. Mijn liefde voor lezen los ik op met luisterboeken sinds afgelopen week. Ik ben helemaal verzot op boeken, maar lezen lukt me zeer weinig. Hoewel veel mensen het doen, slaag ik er niet in om te lezen op een metro. Ik verlies mijn pagina, laat mijn boek vallen en in het ergste geval val ik zelf! Dus dat heb ik al lang opgegeven. In de bib viel mijn oog op luisterboeken. Dus heb ik twee uitgeleend en op mijn mp3 gezet. Persoonlijk vind ik dat veel gemakkelijker voor op de metro. Jammer is wel dat het wordt voorgelezen door een hollandse die net doet alsof ze een kinderverhaaltje voor leest. Iets anders heb ik nog niet bedacht, hoewel ik vermoedelijk toch ook nog wat andere dingen kan gebruiken. Het plannen verloopt momenteel ook al vlotter. Nog niet helemaal 100% maar ik heb wel het gevoel dat ik al meer gedaan krijg.
Mijn muzikale wensen heb ik voorlopig dus opgeborgen. Het piano spelen was gemakkelijk genoeg tijdens de vakantie week, maar nu heb ik er al weer geen tijd voor. Ik breng wel wat meer tijd door met mijn klarinet, maar andere instrumenten komen er voorlopig niet bij.
Wat een rommeltje die blog van mij! Ik ben momenteel niet echt in staat om goed te schrijven, de hele tijd val ik bijna in slaap. Ik hoop dat het beter zal gaan morgen en overmogen. Ik zie jullie dan. XX S.
Ik vrees dat met het oog op het komende semester alle hulp te laat is. Uit het gesprek met de mama kwam als boodschap dat ik in functie van een goede planning ik ook een goede organisatie moet hebben. Volgens haar loopt een planning steeds in de war wanneer je leven of je materiaal niet op orde is. Ik ben alleen een beetje bang dat tegen de tijd dat ik mijn leven op orde heb, ik al lang 100 ben! Aangezien je mijn blogje volgt, weet je ook wel dat ik rampzalig ben. Soms typ ik zo maar zinnen door elkaar en lijkt mijn stukje geen begin of einde te hebben. Zo gaat het in het echte leven ook met mij. Ik wandel zomaar door mijn leven, zonder een duidelijk vertrek of aankomst punt. Als ik er ben, dan zie ik dat wel. Blijkbaar is dat niet de goede methode als je wil plannen, jammer. We hebben het dus op een kleine regeling getroffen omdat mama me wel wil verder helpen. Zij heeft de basis gelegd, zonder iets weg te gooien heeft ze gewoon alles op stapels gelegd. Geen hoopjes meer zoals alles er in begin bij lag, rechte stapels van losse papieren en mappen. Hoewel de rommel dus niet verminderd is, is het al overzichtelijker. Het heeft haar eigenlijk nog geen uurtje genomen, dus ik had het gerust zelf kunnen doen. Op het moment dat zij orde maakte in mijn rommel, mocht ik me beneden al sportend uitleven. Nu is het mijn beurt, het is mijn taak om de stapels uit te sorteren en al het materiaal een plaats te geven.
Wat vooral anders is dan andere keren dat ik moest opruimen, ik voel er mij niet slecht door! Ik besef ook heel goed dat ik niet alles kan bijhouden. Wanneer je opruimt en echt orde wil scheppen valt het niet te voorkomen dat je dingen weg gooit. Ik heb namelijk nog heel veel spullen liggen die me doen denken aan vroeger. Onder in mijn kleding kast heb ik zelfs een volledige lade met hebbedingentjes en prullen. Ook daar zal ik eens grote kuis in moeten houden, uiteindelijk zal ik toch niet alles meenemen wanneer ik hier uit trek. Niet dat ik mijn uitzet plan voor morgen of volgende week. Ik moet alleen de realiteit zien, binnen enkele jaren zal ik werken en ik kan niet altijd hier blijven. Dus ik kan maar beter direct de toekomst mee in overweging nemen.
Als papa vanavond thuis komt, gaat hij niet weten wat hij ziet. Je kan wel denken dat ik de mentaliteit heb van een 12jarige, maar ik laat hem straks toch mijn kamer zien! Van hem kan ik wel wat bevestiging gebruiken. Niet dat hij boos gereageerd heeft op mijn slechte punten (ook niet dat ik hem zo kwalijk nemen als hij dat wel had gedaan), ik wil alleen heel graag laten zien dat ik het goed meen. Mijn papa mag zeker niet het idee krijgen dat ik het opgeef.
Verder kan ik alleen maar hopen dat een ordelijke omgeving ook mijn geest een aanmoediging geeft om op orde te komen. Het zal een werk van lange adem zijn. Op dit moment ben ik vast het grootste sloddervosje dat je kent, dus het kan nog wel even duren voor ik leer hoe je een kamer op orde houdt. Al moet ik toegeven, zoals ik nu bezig ben... je mag nog grootse dingen van mij verwachten.
Toegegeven, ik weet best dat het maandag is, op maandag gaat alles beter. De vraag is of ik tegen het einde van de week mijn rommeltje opgeruimd heb en of ik dat zo hou. Ook op lichaamsvlak sta ik al weer iets verder dan vorige week. Belangrijkste is dat ik vooruitgang maak. Gisteren had ik nog eens cam seks met Sportacus. De jongen voelt zich "zo eenzaam op buitenlandse stage" en zijn huidige liefje wil niet naakt voor de webcam gaan. Jammer maar helaas. Ik was wel sterker dan laatste keer. Het heeft me helemaal niet geraakt, het heeft me niet eens opgewonden. Vreemd dat ik dat zeg misschien. Maar vroeger was het feit dat hij me wou echt al een turn on, nu deed het me niets. Ik weet dat er ergens op deze aarde nog iemand anders is, die me wil. Niet alleen mijn lichaam (dat al niet zoveel voorstelt op dit moment) maar ook de rest van mij. Sportacus is voor mij alleen maar tijdverdrijf, net als ik voor hem. Hij had nadien trouwens bevestiging nodig van mij, hij stelde me vragen over zijn lichaam. Ik heb ze allemaal maar vaag beantwoord, dat hij zich maar onzeker voelt! De wraak van een gekwetste vrouw!! MOEHAHAHAA XX S.
Eindelijk hebben ook wij onze lesvrije week. In vele opzichten is het gemakkelijk dat onze lesvrije week samen valt met de krokus vakantie. Onderandere omdat ik dan tijd heb om met mijn zus de winkelstraat in te duiken en misschien iets te gaan eten. Altijd gezellig! Alleen is het deze keer niet echt vakantie. Tijdens de schooluren stond onze coördinator te roepen dat de lesvrije week echt vakantie moest zijn voor alle leerlingen. Er zouden geen taken gegeven worden en iedereen moest het er eens van kunnen nemen. Dus al gauw werden er vakanties gepland (niet door mij), nu echter moeten we een taak afgeven donderdag in de lesvrije week. Wanneer kwam de opdracht? Juist ja, vrijdag middag voor de lesvrije week. Met andere woorden, te laat om er nog meer naar de coördinator te gaan. Daar boven op heeft de coördinator mij voor de komende week ontzettend veel taakjes gegeven. Ik moet vanalles afgewerkt, gelezen en samengevat hebben. Ik moet een logboek bijhouden van het aantal pagina's of opdrachten die ik afwerkte tussen welke uren. Op die manier hoopt ze beter zicht te krijgen op mijn tempo wanneer we de examen planning in elkaar steken.
Dus een echte planning voor de vakantie is noodzakelijk. Al moet ik toegeven dat ik zelf het plannen uitstel. Dat zou toch echt niet mogen eigenlijk. Hoe kan ik nu zelf daar geen zin in hebben. Zoals ik vorige keer al vermelde ik zou graag zo'n strakke planning hebben. Nu het echter zo ver is, kan ik het alleen in grote lijnen. Het vastleggen van mijn activiteiten van minuut tot minuut beangstigd mij. Ja, ik weet dat je zo iets met een korrel zout mag nemen, misschien niet elke minuut vooraf vast leggen. Ik vind het gewoon wat benauwend dat ik nu al moet kiezen wat ik dan zal doen. Ook het evenwicht tussen creatieve uitbarstingen en leren is moeilijk in te schatten. Ik had plannen iets makkelijker ingeschat, dus morgen schakel ik het talent van mijn mama in. Laten we hopen dat zij wat hulp kan bieden.
Verder zou ik toch wel eens nood hebben aan een vriendje. Niet zomaar een man die even langskomt en me wat blaasjes wijs maakt. Neen, ik heb nood aan de liefde van mijn leven. Iemand die echt van mij houdt en die mij verlangt. Niet verlangt zoals sportacus, die vind me goed genoeg om hem te verlossen van seksuele verlangens als het huidige lief niet wil meewerken. Ik wil een man die me dag en nacht verlangt, maar die mijn karakter genoeg verdraagt om met mij samen te leven. Iemand die me lieve woordjes zegt en naast me komt liggen straks. Met wie ik op vakantie kan gaan, uren sms en wandelen maar de tijd vergeten. Uiteindelijk heb ik nooit echt verstaan waarom ik voor Sportacus ook dien als lust object. Ik ben helemaal geen model waar mannen natte dromen zouden over hebben. Om eerlijk te zijn, ik ben een korte dikke! Het is me een groot raadsel! Mannen die perfectie benaderen mogen zich altijd aanmelden trouwens. Audities voor prince Charming zijn begonnen. XX S
Deze week heb ik gemerkt dat de "niet piekeren maar doen" methode niet echt bij mij past. In de loop van de week had ik dus die afspraak met de schoolpsychologe vastgelegd. De afspraak kon enkel doorgaan op vrijdag en dus moest ik nog enkele dagen wachten. Het heeft me een hele week bezig gehouden. Wat zou ze vragen, wat ga ik vertellen, zal ze me laten huilen, ben ik echt slecht bezig, ... de vragen gingen maar niet weg. Uiteindelijk was het veel zorgen om niets. De dame vroeg me nog naar gesprekken die ik vroeger met haar gehad had, in verband met een vriendin die problemen had. Uiteindelijk bleken de problemen van de vriendin enkel te bestaan uit leugens. Dus ze wou even weten hoe ik dat verwerkt had. Ook de breuk met mijn vriend interesseerde haar. Natuurlijk ook mijn motivatie voor een nieuw semester. Ze liet me vrij in wat ik wou vertellen en drong niet aan. Er kwamen enkele traantjes te voorschijn, maar niet echt wenen. Enkel wat natte ogen. Haar conclusie was me zeer aangenaam. Ze denkt niet dat ik met meer worstel dan een normale 20er. Blijkbaar moeten "wij, twintigers" (ik gebruik deze vorm voor andere ongeruste twintigers die mijn blog lezen) zeer veel ontdekken en uitwerken voor ons zelf. We moeten ontdekken wie we vertrouwen in deze wereld, op welke manier we in het leven willen staan en natuurlijk waar we goed in zijn of net niet en hoe we dat in ons leven kaderen. Helemaal niets bizar aan mij! De therapie vind ze dan ook enkel nodig moest ik me zorgen maken. NIET DUS! In verband met de studie maakt ze zich ook geen zorgen. Het zijn niet mijn eerste buizen en ik heb al van alles kunnen ophalen. Ze vraagt enkel om mijn planning voor Paasvakantie en examens samen met haar op te stellen. Geen planning van uur tot uur. Maar beslissen wanneer en hoelang ik aan elk vak ga werken, per dag eerder. Heel goed en geruststellend vind ik dat.
Nu ga ik beginnen aan een echte planning. Want die moet ik dus kunnen voorleggen aan een andere docent van mij. Die coördinator die me graag bij de psycholoog zag gaan, wil mijn planning en voortgang zien. Dus ik denk dat ik eerst een weekendje wat vakantie neem, gewoon me amuseren! De plannnen zijn allesinds van mijn muzikaal talent wat aan te spreken. Ik denk dat ik mezelf ga leren keybord spelen. Dat lijkt me wel wat. Mijn enige probleem, ik kan geen fa-sleutel lezen. Daar zal ik dus mee moeten beginnen! Ook mijn klarinet zal ik eens hard doen werken. Als ik aan andere creatieve uitspattingen kom, zal ik ook wel blij zijn. Ik weet alleen niet zo goed wat ik zou doen buiten mijn muziek. Ook moet ik nog een weekend voorbereiden, al het materiaal voorzien en nog wat spelletjes uitdenken. Gaat nog moeilijk worden. XX S.
Daar gingen de goede voornemens van mijn weekend! Op maandag morgen moest ik langs gaan bij de coördinator. Ze was heel erg verbaasd over mijn "ondermaatse" resultaten. Volgens haar is er iets mis met mij (ja, dat had ik ook al door). Nu verwacht ze dat ik contact opneem met de schoolpsycholoog. Bij die vrouw moet ik langsgaan voor "leren leren" en "planningsadvies". Daarbij komt dan ook nog een eerste gesprek en een doorverwijzing. De coördinator is er van overtuigd dat mijn zelfbeeld een effect heeft op mijn "Sportacus rouwproces" en mijn studeren.
In plaats van te doen wat ik moet doen volgens mijn planning, heb ik alles omgegooit en ben ik beginnen denken. Al een volledige 24uur vraag ik mezelf af of ik met de psychologe contact moet opnemen. Ik ben er van overtuigd dat het me niet slechter zal maken, maar maakt het ook werkelijk beter? Daarnaast gaan de mensen op school er ook sowieso achter komen dat ik extra hulp krijg. Persoonlijk vind ik dat toch ook een beetje genant. Als er dan ook nog eens echte therapie bij komt, dan moet ik dat thuis ook nog gaan uitlegen. Ik verwacht dan ook niet dat mijn papa dat zal begrijpen en misschien gaat mama wal vinden dat ik overdrijf. Je mag niet vergeten dat mama, de zelf psychologe is, wel eens mensen tegenkomt die wel een pakje erger zijn dan ik.
Laten we dus zegen dat ik nog niet overtuigd ben van de therapie of extra hulp. In tussen tijd moet ik misschien wat minder piekeren en wat meer werken. Het is de enige manier om resultaat te boeken. In mijn bed liggen en wenen om die punten, gaat me zeker niet vooruit helpen, dat weet ik al. Nu alleen nog in staat zijn om de actie zelf te ondernemen. Eigenlijk is dat moeilijker dan ik dacht!
Ik heb dit weekend een grote stap achteruit gezet. Door wat stom nieuws de vrijdag heb ik me volledig laten gaan. Niet mijn beste idee dat ik al gehad heb. Alleen kan ik er maar moeilijk tegen vechten. Vanavond laat ik nog een laatste keer remmen los en morgen gaat de riem er weer op. Vrijdag had ik al met een klasgenote afgesproken om ons verdriet te gaan weg eten en dat deden we dan ook in pizza hut. We hebben ons eens echt laten gaan. Ik schaam me te pletter, het zit zo dat ik doorgegeten heb tot ik moest overgeven. Al hoop ik dat de klasgenote daar niets van gemerkt heeft. Na het eten heb ik dan mijn punten van de afgelopen examenreekst gezien. OP ALLES GEBUISD!
Als ik eerlijk moet zijn, moet ik zeggen dat het mijn eigen fout is. De hele examenreeks door was ik vooral bezig met het verbeteren van mezelf. Meestal nam ik een uur of 2 per dag om te sporten, daarnaast keek ik zo vaak naar afleveringen van mijn serie. Bijna hele dagen door was ik bezig met ontspannen en gelukkig worden. Alsof ik vergeten was dat er ook gestudeerd moest worden. Ik weet dat ik een absoluut warhoofd ben en ik moet daar dringend iets aan doen! Alleen is de vraag, hoe lost een warhoofd zichzelf op?
Er is me dus ook aangeraden om met de schoolpsychologe te gaan praten. Dat zeggen ze altijd als er ondermaatse resultaten bij zijn. Het enige probleem is dat ik dat echt niet graag wil. Na mijn eerste jaar heb ik ook wel ontdekt dat die vrouw mij niet kan helpen. Ze weet niet waarover ze spreekt als we het over mijn richting hebben. Op het eerste gesprek moest ik haar zelf uitleggen wat het inhield! Hoe in godsnaam zou zij me dan kunnen helpen?
Het weekend gaf me dan ook de mogelijkheid om me te laten gaan. Gisteren had ik een etentje en 's avonds een feest. Vandaag is het lief van mijn zus hier en gaan we frietjes eten. Ik wil gewoon niet dat het eten stopt! Ik heb zoveel nood aan vettig eten in mijn mond, de smaak, het vol gevoel... Ziekelijk, ik weet het.
Morgen gaat hoe dan ook de riem er weer aan. Ik heb voor mezelf een strak programma opgesteld waar alles in staat dat ik zou moeten doen. School gaan, voorbereidend leren, sporten en een uurtje opruimen! De vraag is natuurlijk hoe lang ik dat leven vol hou. Het lijkt me alleen zo prachtig, een geörganiseerd leven, zelfcontrole. Misschien kom ik ooit wel in de buurt, maar vanavond laat ik me eens goed gaan!
Gisteren had ik zonder overdrijven de schrik van mijn leven.
Mijn vader was zijn collega naar huis gaan brengen, om nadien met mama naar een
vergadering te gaan. Dus waren de kinderen ( waaronder ik zelf) alleen thuis.
Sowieso kunnen er 1000 dingen mis gaan als je kinderen alleen thuis laat. Je
weet als ouder nooit zeker wat en hoe je alles gaat terug vinden. Om een of
andere reden ging ik naar boven, op de trap ontdekte ik een gas geur. Mijn
broer heeft dankzij technische opleiding toch wat meer ervaring met zon dingen
als ik, dus vroeg ik zijn mening. Hij was het met me eens, duidelijk een
gasgeur in de gang. Dus met zn tweetjes naar beneden om eens te gaan kijken
hoe het daar was. Direct bij het openen van de veranda was het helemaal
duidelijk, nog veel meer gas! Eerst kon ik papa niet bereiken, pas na veel
proberen kreeg ik hem eindelijk aan de lijn. Hij verwees me naar ons adressen
boekje (daar vertel ik straks wel verder over). Dus ik belde naar de mensen van
eandis, de mensen die dus zorgen voor het repareren van gaslekken. Eerst moest
ik nog een paar keer door verwezen! Ze verzekerde me dat de reparateur een
kwartier of half uurtje op zich zou laten wachten. Toch heeft deze man er zeker
een uur over gedaan om tot bij ons thuis te komen. Dat uur was vermoedelijk het
angstigste uur van mijn leven. De hele tijd was ik bang dat er toch iets mis
zou gaan en ons huis de lucht in zou vliegen. Ik heb liggen bidden, huilen,
wanhopen, zon beetje alles wat mogelijk is. Gek eigenlijk hoe bang ik ben van
zon situaties. Het is niet dat er zo vaak een huis werkelijk ontploft door een
gaslek, dus het was vast nergens voor nodig. Alleen zijn de mensen die ik graag
zie en die belangrijk voor mij zijn momenteel heel ver weg. Sommige zijn
sowieso altijd ver weg, maar Sportacus zit momenteel in Finland en Tinkerbel in
Polen. Ik wist niet goed wat ik moest doen, heb getwijfeld om hen een berichtje
te sturen. Gelukkig bedacht ik op tijd dat het noodlot niet zou toeslaan en heb
ik dat maar gelaten. Anders had ik me behoorlijk belachelijk gemaakt.
Uiteindelijk kwamen de ouders thuis en de reparateur en kwam alles goed!
Vandaar dat ik nog blogjes kan schrijven.
Ik sprak Apple tree daarnet op FB, toen ik haar het
verhaaltje vertelde noemde ze mijn gezin het perfecte gezinnetje. We hebben
alle noodnummers opgeschreven in de buurt van de telefoon. Het staat in ons
adressenboekje, dat hebben mijn ouders al sinds hun trouwen. Alle adressen en
nummers van belangrijke personen, familie, vrienden, vind je daar in terug.
Meestal wordt het gebruikt voor het schrijven van kaartjes. Dit alles gaf aan
Apple tree het idee dat we een perfect gezinnetje zijn. Dat zet een mens aan
het denken, maar misschien heeft ze wel wat gelijk. Naar de buiten wereld naar
toe zijn we over perfect. Mensen in onze omgeving verwachten toch heel wat van
ons. Bovendien zijn we vaak met het hele gezin in de kerk, dat zegt iedereen
vast genoeg. Eigenlijk doen we ook best veel om de schijn op te houden hoor.
Vaak hebben we knallende ruzie, vervolgens gaan we de deur uit en iedereen
lacht, is vrolijk en we zien elkaar weer graag. Soms staan we nog te roepen net
voor we de auto uit stappen. Het is een gekke situatie. Ik denk dat als je mijn
gezin zou zien, je nog zou verschieten. De 3 vrouwen (mama, zus en ik) lijken
ontzettend hard op elkaar. Iedereen is sociaal geëngageerd in ons gezin en veel
van de dingen doen we dan ook samen. Dus ja Apple tree, je hebt gelijk. Wij
zijn het perfecte gezinnetje. Perfect genoeg voor mij trouwens!
Volgens mij heb ik enkele problemen met vertrouwen. Ik heb het dan niet alleen over zelfvertrouwen, eerder over het vertrouwen van andere mensen. Normaal gezien maak ik me daar niet echt zorgen over. Het feit dat ik mijn hersenspinsels op internet zet en niet persoonlijk tegen mijn vrienden, moet al iets bewijzen. Laten we dan ook zeggen dat ik niet echt weet wat echte vrienden zijn. Eigenlijk heb ik me daar nog nooit aan gestoord. Ik heb enkele vrienden over internet waar ik heel veel, bijna alles, tegen kan zeggen. Dan heb ik ook nog jullie natuurlijk, mijn lezers. Is dat zielig? Dat zou kunnen, maar dat stoort me niet. Mijn mijn lieven loopt het meestal, nu ik dat achteraf bekijk, fout op het vlak van vertrouwen. Het komt er dan vooral op neer dat ik hun wantrouw, denk dat ze me bedriegen en dat raken de mensen beu. Dan gaan ze op zoek naar een ander. Stoort me dat? Even min als het vorige! Natuurlijk vind ik dat zij fout zijn en ik alleen maar het slachtoffer ben. In mijn ogen is er op dat vlak dan ook niets mis met mij.
Vanavond echter kwam ik op een gebeurtenis waar ik me wel zorgen om maak. Mijn vader vroeg een vrouwelijke collega voor een etentje bij ons thuis. Het is zeker niet de eerste keer dat die vrouw komt eten. Alleen kon ik het deze keer niet zo vertrouwen. Gek genoeg begon ik me af te vragen wat hij met die vrouw deed. Alsof mijn papa echt in staat zou zijn mijn mama te bedriegen. Ik weet dat het naïf is en dat hij niet de eerste man zou zijn. Toch wil ik van mijn papa wel het beste denken.
Waar ik nu vooral mee zit, is de vraag: Waar komen die problemen vandaan?" Ik ben altijd in een zeer goed gezin opgevoed. Mijn ouders zijn de slechtste echt niet, dat mag je niet denken. Natuurlijk klaag ik echt ontzettend veel over hen, maar wat verwacht je, ik ben ook maar een kind. Dat puberen deed er geen goed aan. Ik vind het ontzettend gek dat ik zo'n problemen met vertrouwen heb, zo ben ik niet opgevoed. Vroeger hield ik van sociaal contact en nu praat ik liever met mensen over het internet... Het liefst van al gooi ik mijn gedachten, problemen en oplossingen het internet op. Ergens begin ik me af te vragen of dat niet een beetje ziekelijk is.
Na heel wat hersenspinsels en onenigheid (ik wou discussie zegen, maar onenigheid klinkt minder erg) ben ik er bijna van overtuigd. Ik zou de perfecte dochter kunnen zijn. Toegegeven, ik heb wat minder mooie kantjes en soms zijn die prominent aanwezig. Toch, de mensen die me enkel van zien kennen, zouden me best kunnen verwarren met de perfecte dochter. Zal ik eens een kleine omschrijving geven van mijn publieke doen en laten? Ik ben catechiste, dat wil zeggen, ik doe de vormsel voorbereiding met kinderen van 12. Samen met mijn mama ondersteun ik soms het jeugdkoor tijdens kerk vieringen. Als het nodig is, ben ik misdienaar in vieringen op een hoogdag. Vanuit de PLUS (catechese-groep), doe ik ook de muzikale begeleiding van ons "bandje". Daarnaast ben ik ook vaste muzikant in de plaatselijke fanfare. Waar ik bijna zonder fout aanwezig ben, en als het kan (geen examens) ben ik ook sowieso op het eetfeest aan het helpen. Ik help ook op het eetfeest van de pastoor en als het moet dat van de KWB. Om het helemaal af te maken, ben ik ook babysit, animator en bovenal animator bijzondere zorg.
Geef toe, moest je me bezig zien bij ons in het dorp, je zou nogal denken. Nu kwam ik in aanvaring (weer ander woord dan discussie) met mijn opa. Hij vond dat ik beter zou een voorbeeld nemen aan mijn nicht. Die is leiding in de chiro en zet zich tenminste in in het dorp. Ook heeft ze een weekend job, ze weet wat echt belangrijk is in het leven. Ik vraag me af of ik het niet gedroomd heb. We kunnen stellen dat ik een grootvader heb die zijn kleindochter liever geld ziet verdienen dan zich belangeloos inzetten. Ook vinden ze chiro een grotere inzet dat geloof doorgeven of al mijn dingen voor de kerk. Ik heb ondertussen al van de mama te horen gekregen dat ik daar geen waarde aan moet hechten. Blijkbaar heeft opa altijd al een betere band gehad met mijn tante dan met mijn mama. Ons mama komt dan ook beter overeen met haar moeder. Zo gaat dat daar. Nu vind mijn oma dus alles wat ik doe geweldig en mijn opa alles wat mijn nicht doet. Het is een vreemde wereld.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is... Zo'n prachtige model dochter als ik, mag best wel eens slecht gehumeurd zijn...
Dit gezegd zijnde ga ik terug naar mijn taakjes die verwacht worden van zo'n model dochter. XX S.
Dit weekend had ik een vormsel-viering voor mijn neefje. Misschien ben ik ouderwets opgevoed en zoals jullie weten ben ik zelf ook wel echt gelovig. Christelijk laat ik zeggen... Katholiek, daar ben ik nog niet helemaal uit. Aangezien het daar een viering is met schandalig veel volk, zat ik samen met mijn moeder en broer redelijk achteraan. Mijn vader is peter, die mocht vooraan zitten. Op het moment dat de vormheer de vormelingen vormde of terwijl de hostie werd uitgedeeld, zat er een clubje achter mij gewoon te babbelen. Niet zo even snel iets zeggen op een fluistertoon. Ze hadden zich met 4 of 6 echt naar elkaar toe gedraaid, (de achterste rij met zijn gezicht naar achter) het praten was ook op een gewone toon. Zo luid dat wij zelfs perfect konden verstaan wat ze aan het vertellen waren. Het ging over alle ditjes en datjes uit hun leven. Een gesprek alsof ze op café zaten. Verschrikkelijk! Ik verwacht wel enkele eerlijke meningen, op mail of als reactie, als facebook bericht. :) Ben ik nu een ouderwetse zaag? Of zijn bejaarden die luid op praten tijdens een vormselviering wel oké? Hoe moeten hun kleinkinderen zich gevoeld hebben?! Half de kerk zat aan de koffieklets. Leuk is dat voor dat hoopje 12jarigen, niemand had dus werkelijk interesse in hun.
Mijn dagje vandaag is weer niet zo goed. Door omstandigheden ben ik onder het winkelen uitgeraakt. Dat is een zeer goede zaak, want ik had vermoedelijk de hele weg gehuild. Hoewel de weegschaal zegt dat ik niet verdikt of vermagerd ben, voel ik me ontzettend dik. Gisteren heb ik een glas porto gedronken en wat mee chips gegeten. Normaal gezien kan ik daar wel mee om, maar deze morgen voelde ik me alsof ik een walrus was. Mijn ogen werden getrokken naar al de huidplooien en bandjes. Plots zag ik mezelf als zo iemand uit een reeks als "eat yourself sexy" of "obese". De angst sloeg me rond het hart. Vandaar dat ik blij ben dat ik niet kon gaan shoppen, maar kon sporten! Mijn zus ging namelijk met mama en papa naar de sit in beurs in Gent. Ik heb dus wel meer als anders gesport, maar ik zou liever niet stoppen. Heb het gevoel dat zelf een uur niet goed genoeg was, ik wil mijn lichaam verder pushen. Slecht gevoel all the way dus.
Mijn ouders kwam thuis, met de zus, en ik kreeg opmerking dat ik de bel niet had horen gaan en er een vriendin van mijn zus al even voor de deur stond. Zelf was ik dus eten aan het maken zodat de rest alleen zijn voeten onder tafel moest zetten. Alles had ik gedaan, zelf de tafel gedekt! Wat een gigantisch probleem dat ik dan ook niet de bel had gehoord. Excuseer, mijn broer zat op zijn kamer gewoon te internetten, porno te kijken of andere lulligheid. Denk je dat één iemand ook maar naar hem gekeken heeft, neen, allemaal mijn fout! Dus humeur nog slechter. Vervolgens begint mijn zus te vertellen over een nieuwe studie richting die ze heeft leren kennen. Het moet vast zeer interessant zijn, maar ik ken vooral minder slimme mensen die deze richting volgen. Natuurlijk wil ik niet dat ze niet kan doen wat ze graag doet! Alleen had zij iets ambitieuzere plannen, dacht ik. Krijg ik ook nog eens een douche over me heen dat ik de mensen rondom mij niets gun. Dat ik alleen maar uit ben op eigen plezier en ik de andere niet blij wil maken. Ben ik echt zo gemeen? Ik weet dat ik mezelf niet zo gelukkig voel, maar doe ik dan echt zo naar tegen andere mensen. Ik dacht dat ik een aardig persoon was, dat ik mezelf wegcijferde voor andere mensen. Nu begin ik ineens te denken dat ze gelijk heeft. Natuurlijk cijfer ik me soms weg, maar dan achteraf geef ik de andere op hun kop dat ze niet zoveel doen als ik. Of als mijn zus weer eens vanalles krijgt van mijn ouders, ben ik jaloers. Ik zou niet jaloers mogen zijn. Want ik krijg genoeg voor mezelf. Mijn leven draait inderdaad altijd rond mij. Altijd over hoe goed of hoe slecht ik iets doe... Ik ben zelf zo ego centrisch dat ik blog over mijn leven, terwijl het eigenlijk maar weinig inhoud heeft.
Hoe maak ik zoiets goed? Mijn zus gaat altijd denken dat ik haar niet graag optimistisch zie. Wat maakt het trouwens ook uit wat ze gaat studeren? Al volgt ze een studie voor vuilnisman, als dat haar gelukkig maakt. Ja, dan moet ik maar blij zijn voor haar.
Wat een stomme toestanden ook allemaal! Positief puntje van de dag, ik heb iets nieuws lekkers ontdekt! Chili con carne! Niet mijn lievelingsgerecht ofzo, maar toch verdomd lekker en zeker het proberen waard.
Het wordt trouwens tijd dat ik nog eens verder werk aan mijn 101 things to do! Misschien dat ik daar weer gelukkiger van word. Het is een wilde gok, maar wie weet levert het me nog iets op.
Het geweldige gevoel is dus over. Geen euforische dagen meer, jammer maar helaas. Ik probeer weer een beetje positieve dingen te zoeken. Dat is eigenlijk al een opgave op zich! Uiteindelijk had ik het ook wel een beetje kunnen bedenken. Nu de examens voorbij zijn moet ik opnieuw opgenomen worden in het normale leven. Dus wegkruipen op mijn kamer en kijken naar series en internetten, dat lukt niet meer. Mijn moeder en vader gebruiken mij een beetje als de plaatselijke assepoester. Lopen van hier naar daar, de afwas doen, zien dat er eten op tafel staat, nog een beetje strijken als ik kan en als ik nog wat tijd over had kon ik misschien nog solden doen. Het is me allemaal een beetje veel. Mama wil dan ook nog dat ik dus op de normale manier afval. Toch laat ze me geen tijd om te sporten, hoe moet ik dan "goed afvallen". Als ze dan merkt dat ik minder eet is het een grote ramp! Moeilijk om zoiets uit te leggen aan je ouders hoor.
Op dit moment zit ik dus werkelijk met een assepoester gevoel. Dat is ook niet correct natuurlijk! Mijn ouders willen geen misbruik maken van mijn. Ik denk dat ik alleen beetje te lui ben om alles voor hun te regelen. Een gezin is nog niets voor mij, dat is duidelijk. Ik denk dat ik me helemaal opgesloten zou voelen!
Zo, ik ga maar eens verder met de taken van de dag. Die zijn er nog genoeg.
Vraag me niet vanwaar het juist komt, maar mijn euforische gevoel blijft een beetje hangen. Niet dat alles even goed gaat, alleen kunnen de negatieve dingen me niet zo hard raken. Gisteren ben ik dan ook met een oude vriendin gaan uit eten en ik voelde me goed. Ik kon iets lekker eten, zonder te bingen en zonder me schuldig te voelen. Gewoon goed een bord leeg eten en genieten. Nadien kon ik me nog een glaasje wijn riskeren zelf en ook dat was genieten. De vriendin en ik hadden ook een geweldige babbel, over verleden, problemen, gelukzalig gevoel, toekomstplanne... Alles passeerde de revue. Uiteindelijk zijn we dan ook echt als allerlaatste het restaurant buiten gegaan, wat moet de uitbater ons gehaat hebben.
Deze ochtend ben ik dus nog een keer gaan rijden en ook dat had goede gevolgen. Papa en ik hebben niet eens één keer ruzie gemaakt. Wel wat gekke toestanden onderweg, waarbij ik bijna een paal raakte. Toch is papa kalm gebleven, en dat is echt niet van zijn gewoontes. Dus ik denk dat ik daar zeer tevreden over mag zijn. Niemand aangereden en geen schade aan de wagen, terwijl ik toch snelheden haalde tot 60 km/uur. Dat mag je bekijken als een geslaagd ritje.
Enig probleempje, het is maandag. Dat betekend dat ik moest beginnen aan het ordenen van mijn leven. Ik heb al op mijn "to do-lijstje" gezet welke van de mini-taken ik moet uitvoeren om dat te bekomen. Alleen betrap ik mezelf er op dat ik liever eerst de andere taken op mijn lijstje doe. Het opruimen van mijn kamer is echt nodig. Alleen betekend dat, dat ik de herinneringen aan Mark ook min of meer in een doos steek en weg leg. Misschien doe ik niet alles weg, maar momenteel lijkt het alsof we nog samen zijn. Dat is ook niet echt de bedoeling. Misschien moet ik beginnen met schapje per schapje, de plankjes aan mijn muur op te kuisen. Als daar de brol verdwenen is, dan kan ik doorgaan naar de grond, ... Mijn kamer opruimen is een project van lange adem.
Waar ik dan alleen nog maar op kan hopen is dat mijn euforisch gevoel blijft hangen tot zaterdag. Dan wil papa ons namelijk uit winkelen nemen. Dat betekend dat ik tegen dan een lijstje moet hebben van alle kleren die ik nodig zou hebben. Ik moet dan al tenminste mijn kledingkast opgeruimd hebben. Ook dat kan heel wat tijd vragen. De kleding die ik weg gooi, gaat ook direct naar spullenhulp. Dan krijgen ze tenminste een goed 2e leven! Daar staat ons mama wel op. Natuurlijk is de tweedehandswinkel ook goed, het hangt er een beetje van af hoe veel het is. Want ja, met 2 tshirten en een trui rijd je niet naar televil!
Nu dat allemaal de wereld in gegooit is, ga ik eens beginnen aan de dagtaken. XX S.
20 en meer
