Volgens mij heb ik enkele problemen met vertrouwen. Ik heb het dan niet alleen over zelfvertrouwen, eerder over het vertrouwen van andere mensen. Normaal gezien maak ik me daar niet echt zorgen over. Het feit dat ik mijn hersenspinsels op internet zet en niet persoonlijk tegen mijn vrienden, moet al iets bewijzen. Laten we dan ook zeggen dat ik niet echt weet wat echte vrienden zijn. Eigenlijk heb ik me daar nog nooit aan gestoord. Ik heb enkele vrienden over internet waar ik heel veel, bijna alles, tegen kan zeggen. Dan heb ik ook nog jullie natuurlijk, mijn lezers. Is dat zielig? Dat zou kunnen, maar dat stoort me niet. Mijn mijn lieven loopt het meestal, nu ik dat achteraf bekijk, fout op het vlak van vertrouwen. Het komt er dan vooral op neer dat ik hun wantrouw, denk dat ze me bedriegen en dat raken de mensen beu. Dan gaan ze op zoek naar een ander. Stoort me dat? Even min als het vorige! Natuurlijk vind ik dat zij fout zijn en ik alleen maar het slachtoffer ben. In mijn ogen is er op dat vlak dan ook niets mis met mij.
Vanavond echter kwam ik op een gebeurtenis waar ik me wel zorgen om maak. Mijn vader vroeg een vrouwelijke collega voor een etentje bij ons thuis. Het is zeker niet de eerste keer dat die vrouw komt eten. Alleen kon ik het deze keer niet zo vertrouwen. Gek genoeg begon ik me af te vragen wat hij met die vrouw deed. Alsof mijn papa echt in staat zou zijn mijn mama te bedriegen. Ik weet dat het naïf is en dat hij niet de eerste man zou zijn. Toch wil ik van mijn papa wel het beste denken.
Waar ik nu vooral mee zit, is de vraag: Waar komen die problemen vandaan?" Ik ben altijd in een zeer goed gezin opgevoed. Mijn ouders zijn de slechtste echt niet, dat mag je niet denken. Natuurlijk klaag ik echt ontzettend veel over hen, maar wat verwacht je, ik ben ook maar een kind. Dat puberen deed er geen goed aan. Ik vind het ontzettend gek dat ik zo'n problemen met vertrouwen heb, zo ben ik niet opgevoed. Vroeger hield ik van sociaal contact en nu praat ik liever met mensen over het internet... Het liefst van al gooi ik mijn gedachten, problemen en oplossingen het internet op. Ergens begin ik me af te vragen of dat niet een beetje ziekelijk is.
Na heel wat hersenspinsels en onenigheid (ik wou discussie zegen, maar onenigheid klinkt minder erg) ben ik er bijna van overtuigd. Ik zou de perfecte dochter kunnen zijn. Toegegeven, ik heb wat minder mooie kantjes en soms zijn die prominent aanwezig. Toch, de mensen die me enkel van zien kennen, zouden me best kunnen verwarren met de perfecte dochter. Zal ik eens een kleine omschrijving geven van mijn publieke doen en laten? Ik ben catechiste, dat wil zeggen, ik doe de vormsel voorbereiding met kinderen van 12. Samen met mijn mama ondersteun ik soms het jeugdkoor tijdens kerk vieringen. Als het nodig is, ben ik misdienaar in vieringen op een hoogdag. Vanuit de PLUS (catechese-groep), doe ik ook de muzikale begeleiding van ons "bandje". Daarnaast ben ik ook vaste muzikant in de plaatselijke fanfare. Waar ik bijna zonder fout aanwezig ben, en als het kan (geen examens) ben ik ook sowieso op het eetfeest aan het helpen. Ik help ook op het eetfeest van de pastoor en als het moet dat van de KWB. Om het helemaal af te maken, ben ik ook babysit, animator en bovenal animator bijzondere zorg.
Geef toe, moest je me bezig zien bij ons in het dorp, je zou nogal denken. Nu kwam ik in aanvaring (weer ander woord dan discussie) met mijn opa. Hij vond dat ik beter zou een voorbeeld nemen aan mijn nicht. Die is leiding in de chiro en zet zich tenminste in in het dorp. Ook heeft ze een weekend job, ze weet wat echt belangrijk is in het leven. Ik vraag me af of ik het niet gedroomd heb. We kunnen stellen dat ik een grootvader heb die zijn kleindochter liever geld ziet verdienen dan zich belangeloos inzetten. Ook vinden ze chiro een grotere inzet dat geloof doorgeven of al mijn dingen voor de kerk. Ik heb ondertussen al van de mama te horen gekregen dat ik daar geen waarde aan moet hechten. Blijkbaar heeft opa altijd al een betere band gehad met mijn tante dan met mijn mama. Ons mama komt dan ook beter overeen met haar moeder. Zo gaat dat daar. Nu vind mijn oma dus alles wat ik doe geweldig en mijn opa alles wat mijn nicht doet. Het is een vreemde wereld.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is... Zo'n prachtige model dochter als ik, mag best wel eens slecht gehumeurd zijn...
Dit gezegd zijnde ga ik terug naar mijn taakjes die verwacht worden van zo'n model dochter. XX S.
Dit weekend had ik een vormsel-viering voor mijn neefje. Misschien ben ik ouderwets opgevoed en zoals jullie weten ben ik zelf ook wel echt gelovig. Christelijk laat ik zeggen... Katholiek, daar ben ik nog niet helemaal uit. Aangezien het daar een viering is met schandalig veel volk, zat ik samen met mijn moeder en broer redelijk achteraan. Mijn vader is peter, die mocht vooraan zitten. Op het moment dat de vormheer de vormelingen vormde of terwijl de hostie werd uitgedeeld, zat er een clubje achter mij gewoon te babbelen. Niet zo even snel iets zeggen op een fluistertoon. Ze hadden zich met 4 of 6 echt naar elkaar toe gedraaid, (de achterste rij met zijn gezicht naar achter) het praten was ook op een gewone toon. Zo luid dat wij zelfs perfect konden verstaan wat ze aan het vertellen waren. Het ging over alle ditjes en datjes uit hun leven. Een gesprek alsof ze op café zaten. Verschrikkelijk! Ik verwacht wel enkele eerlijke meningen, op mail of als reactie, als facebook bericht. :) Ben ik nu een ouderwetse zaag? Of zijn bejaarden die luid op praten tijdens een vormselviering wel oké? Hoe moeten hun kleinkinderen zich gevoeld hebben?! Half de kerk zat aan de koffieklets. Leuk is dat voor dat hoopje 12jarigen, niemand had dus werkelijk interesse in hun.
Mijn dagje vandaag is weer niet zo goed. Door omstandigheden ben ik onder het winkelen uitgeraakt. Dat is een zeer goede zaak, want ik had vermoedelijk de hele weg gehuild. Hoewel de weegschaal zegt dat ik niet verdikt of vermagerd ben, voel ik me ontzettend dik. Gisteren heb ik een glas porto gedronken en wat mee chips gegeten. Normaal gezien kan ik daar wel mee om, maar deze morgen voelde ik me alsof ik een walrus was. Mijn ogen werden getrokken naar al de huidplooien en bandjes. Plots zag ik mezelf als zo iemand uit een reeks als "eat yourself sexy" of "obese". De angst sloeg me rond het hart. Vandaar dat ik blij ben dat ik niet kon gaan shoppen, maar kon sporten! Mijn zus ging namelijk met mama en papa naar de sit in beurs in Gent. Ik heb dus wel meer als anders gesport, maar ik zou liever niet stoppen. Heb het gevoel dat zelf een uur niet goed genoeg was, ik wil mijn lichaam verder pushen. Slecht gevoel all the way dus.
Mijn ouders kwam thuis, met de zus, en ik kreeg opmerking dat ik de bel niet had horen gaan en er een vriendin van mijn zus al even voor de deur stond. Zelf was ik dus eten aan het maken zodat de rest alleen zijn voeten onder tafel moest zetten. Alles had ik gedaan, zelf de tafel gedekt! Wat een gigantisch probleem dat ik dan ook niet de bel had gehoord. Excuseer, mijn broer zat op zijn kamer gewoon te internetten, porno te kijken of andere lulligheid. Denk je dat één iemand ook maar naar hem gekeken heeft, neen, allemaal mijn fout! Dus humeur nog slechter. Vervolgens begint mijn zus te vertellen over een nieuwe studie richting die ze heeft leren kennen. Het moet vast zeer interessant zijn, maar ik ken vooral minder slimme mensen die deze richting volgen. Natuurlijk wil ik niet dat ze niet kan doen wat ze graag doet! Alleen had zij iets ambitieuzere plannen, dacht ik. Krijg ik ook nog eens een douche over me heen dat ik de mensen rondom mij niets gun. Dat ik alleen maar uit ben op eigen plezier en ik de andere niet blij wil maken. Ben ik echt zo gemeen? Ik weet dat ik mezelf niet zo gelukkig voel, maar doe ik dan echt zo naar tegen andere mensen. Ik dacht dat ik een aardig persoon was, dat ik mezelf wegcijferde voor andere mensen. Nu begin ik ineens te denken dat ze gelijk heeft. Natuurlijk cijfer ik me soms weg, maar dan achteraf geef ik de andere op hun kop dat ze niet zoveel doen als ik. Of als mijn zus weer eens vanalles krijgt van mijn ouders, ben ik jaloers. Ik zou niet jaloers mogen zijn. Want ik krijg genoeg voor mezelf. Mijn leven draait inderdaad altijd rond mij. Altijd over hoe goed of hoe slecht ik iets doe... Ik ben zelf zo ego centrisch dat ik blog over mijn leven, terwijl het eigenlijk maar weinig inhoud heeft.
Hoe maak ik zoiets goed? Mijn zus gaat altijd denken dat ik haar niet graag optimistisch zie. Wat maakt het trouwens ook uit wat ze gaat studeren? Al volgt ze een studie voor vuilnisman, als dat haar gelukkig maakt. Ja, dan moet ik maar blij zijn voor haar.
Wat een stomme toestanden ook allemaal! Positief puntje van de dag, ik heb iets nieuws lekkers ontdekt! Chili con carne! Niet mijn lievelingsgerecht ofzo, maar toch verdomd lekker en zeker het proberen waard.
Het wordt trouwens tijd dat ik nog eens verder werk aan mijn 101 things to do! Misschien dat ik daar weer gelukkiger van word. Het is een wilde gok, maar wie weet levert het me nog iets op.
Het geweldige gevoel is dus over. Geen euforische dagen meer, jammer maar helaas. Ik probeer weer een beetje positieve dingen te zoeken. Dat is eigenlijk al een opgave op zich! Uiteindelijk had ik het ook wel een beetje kunnen bedenken. Nu de examens voorbij zijn moet ik opnieuw opgenomen worden in het normale leven. Dus wegkruipen op mijn kamer en kijken naar series en internetten, dat lukt niet meer. Mijn moeder en vader gebruiken mij een beetje als de plaatselijke assepoester. Lopen van hier naar daar, de afwas doen, zien dat er eten op tafel staat, nog een beetje strijken als ik kan en als ik nog wat tijd over had kon ik misschien nog solden doen. Het is me allemaal een beetje veel. Mama wil dan ook nog dat ik dus op de normale manier afval. Toch laat ze me geen tijd om te sporten, hoe moet ik dan "goed afvallen". Als ze dan merkt dat ik minder eet is het een grote ramp! Moeilijk om zoiets uit te leggen aan je ouders hoor.
Op dit moment zit ik dus werkelijk met een assepoester gevoel. Dat is ook niet correct natuurlijk! Mijn ouders willen geen misbruik maken van mijn. Ik denk dat ik alleen beetje te lui ben om alles voor hun te regelen. Een gezin is nog niets voor mij, dat is duidelijk. Ik denk dat ik me helemaal opgesloten zou voelen!
Zo, ik ga maar eens verder met de taken van de dag. Die zijn er nog genoeg.
Vraag me niet vanwaar het juist komt, maar mijn euforische gevoel blijft een beetje hangen. Niet dat alles even goed gaat, alleen kunnen de negatieve dingen me niet zo hard raken. Gisteren ben ik dan ook met een oude vriendin gaan uit eten en ik voelde me goed. Ik kon iets lekker eten, zonder te bingen en zonder me schuldig te voelen. Gewoon goed een bord leeg eten en genieten. Nadien kon ik me nog een glaasje wijn riskeren zelf en ook dat was genieten. De vriendin en ik hadden ook een geweldige babbel, over verleden, problemen, gelukzalig gevoel, toekomstplanne... Alles passeerde de revue. Uiteindelijk zijn we dan ook echt als allerlaatste het restaurant buiten gegaan, wat moet de uitbater ons gehaat hebben.
Deze ochtend ben ik dus nog een keer gaan rijden en ook dat had goede gevolgen. Papa en ik hebben niet eens één keer ruzie gemaakt. Wel wat gekke toestanden onderweg, waarbij ik bijna een paal raakte. Toch is papa kalm gebleven, en dat is echt niet van zijn gewoontes. Dus ik denk dat ik daar zeer tevreden over mag zijn. Niemand aangereden en geen schade aan de wagen, terwijl ik toch snelheden haalde tot 60 km/uur. Dat mag je bekijken als een geslaagd ritje.
Enig probleempje, het is maandag. Dat betekend dat ik moest beginnen aan het ordenen van mijn leven. Ik heb al op mijn "to do-lijstje" gezet welke van de mini-taken ik moet uitvoeren om dat te bekomen. Alleen betrap ik mezelf er op dat ik liever eerst de andere taken op mijn lijstje doe. Het opruimen van mijn kamer is echt nodig. Alleen betekend dat, dat ik de herinneringen aan Mark ook min of meer in een doos steek en weg leg. Misschien doe ik niet alles weg, maar momenteel lijkt het alsof we nog samen zijn. Dat is ook niet echt de bedoeling. Misschien moet ik beginnen met schapje per schapje, de plankjes aan mijn muur op te kuisen. Als daar de brol verdwenen is, dan kan ik doorgaan naar de grond, ... Mijn kamer opruimen is een project van lange adem.
Waar ik dan alleen nog maar op kan hopen is dat mijn euforisch gevoel blijft hangen tot zaterdag. Dan wil papa ons namelijk uit winkelen nemen. Dat betekend dat ik tegen dan een lijstje moet hebben van alle kleren die ik nodig zou hebben. Ik moet dan al tenminste mijn kledingkast opgeruimd hebben. Ook dat kan heel wat tijd vragen. De kleding die ik weg gooi, gaat ook direct naar spullenhulp. Dan krijgen ze tenminste een goed 2e leven! Daar staat ons mama wel op. Natuurlijk is de tweedehandswinkel ook goed, het hangt er een beetje van af hoe veel het is. Want ja, met 2 tshirten en een trui rijd je niet naar televil!
Nu dat allemaal de wereld in gegooit is, ga ik eens beginnen aan de dagtaken. XX S.
Ik ben een watje, een woes en alle andere mogelijkheden. Daarom ben ik op zoek naar lef. Ik vraag me af of je dat kan laten inspuiten, laten transplanteren, in nemen in pilletjes, ... Alle mogelijkheden zijn goed. Wanneer de nood het hoogst is, heiligt het doel de middelen.
Gisteren liep ik gezellig over de nieuwstraat naar huis. Ik had net samen met mijn vriendinnen ontzettend veel pizza stukken naar binnen gestoken in de pizza hut. (Je moet het even kaderen, we hadden net ons moeilijkste en laatste examen achter de rug) Samen met Tinkerbell en voetbalvrouw heb ik mezelf eens laten gaan. Soms doen we dat wel eens. Die momentjes gaan dan gepaard met "happy ramblings" en alle miserie van de wereld. Dat dan nog door elkaar. Echt een vriendinnen momentje. Dus, ik liep op mijn eentje richting de metro. Onderweg word ik tegen gehouden door zo'n kerel die reclame maakt voor een of ander goed doel. Normaal gezien wimpel ik die mensen direct af. Ik heb de goede doelen die ik steun, en daar ben ik zeer tevreden mee. Voor deze man wou ik wel een uitzondering maken, aangezien hij erg good looking was. Hij begon dus ook helemaal niet over zijn goed doel. Die jongen vond mij vermoedelijk ook niet mis, want hij sloeg gewoon een praatje. Geen idee meer waar over het allemaal ging, het waren gewoon wat ditjes en datjes. Na een paar minuten, vroeg die man mijn GSM nummer en naam. Om eens te daten. Dan kreeg ik ineens schrik. Wat als hij een pervert was, wat als hij niet zo leuk is en me gaat stalken, wat als hij me na een date ombrengt, ...? Dus kreeg de man mijn nummer niet en liep ik gewoon door. Dat ik achteraf mezelf rot voelde vanwege die beslissing hoef ik vast niet duidelijk te maken. Vandaar mijn zoektocht naar lef. Als ik nooit risico's durf nemen ga ik nooit echt alles uit mijn leven halen zeker? Langs de andere kant maakt mijn verstand me duidelijk, als je veel risico's neemt, zou je wel eens niet zo lang kunnen leven. Laten we concluderen, ik ben een angstluis.
Straks moet ik met de mama naar een verjaardagsfeestje van haar vriendin. Gelukkig is die haar dochter als een zusje voor mij. Want met de andere genodigden kan ik het ook niet echt vinden. Die vriendin van de mama schreeuwt ook al jaren dat ze op dieet gaat. Dus je zou verwachten dat het eten daar gezond zal zijn? Niets is minder waar. Volgens mij is ze tijdens haar dieet nog verdikt! Wees gerust, ik heb wat meer sport op de planning gezet.
Normaal ging ik vandaag wat rusten en niets doen eh. Weet je nog? Ook niets van aan, ik ben om 9.30 al opgestaan en al aan de slag met het ordenen van de kamer. Ja hoor, heb mezelf verbaasd. Vandaar dat ik het even een vermeldig wou geven. Ja, een mens mag trots zijn als hij zijn luiheid overwint.
Ik weet dat ik in de periode dat ik geblogd heb, veel gezaagd heb over het feit dat ik wil veranderen. Altijd weer nieuwe plannen, voornemens en wensen die na enkele dagen toch niet meer van belang waren. Elke keer opnieuw vond ik weer uitvluchten om het niet vol te houden. Het was altijd wel te druk of er gebeurde iets waardoor ik zogezegt mocht opgeven. Ergens had ik zelf al de hoop opgegeven dat ik werkelijk kon veranderen. Nu integendeel begin ik weer te geloven in mezelf. Ik weet dat het jaar nog geen 3 weken bezig is, dus er kan nog vanalles veranderen. Appletree zei dat ik best wachtte met zo'n uitspraken tot er een half jaar voorbij is. Toch heb ik ergens een goed gevoel dat zegt dat ik er met gemak geraak. Ik denk dat ik zelf nog nooit iets al 3 weken vol hield, dus je zou dit al een persoonlijke overwinning kunnen noemen.
Dat het afvallen en sparen nu zo goed loopt geeft me ook moed voor andere dingen. Ik weet eigenlijk wel dat ik beter wacht tot deze veranderingen een soort van routine worden, voor ik nog andere veranderingen bij in mijn leven prop. Toch zou ik graag na de examens (na morgen dus) een nieuwe gooi doen naar "rookvrij zijn". Ik weet niet of ik er echt klaar voor ben, maar het zit zo dat ik soms enkele weken niet rook. De vraag is dus maar, waarom trek ik dat gewoon niet door? Uiteindelijk moet ik er gewoon even door gaan, de gewoonte doorbreken.
Na de examens gaat een belangrijke week worden voor mij. Er staan allemaal dingen in mijn hoofd te wachten om gedaan te worden. In die week komt het er op neer om mijn leven te organiseren. Deze keer echt organiseren. Niet alleen maar zeggen en dan laten vallen, of beginnen en niet afmaken. Ja, ik ben 21 en in tegenstelling tot de meeste van mijn leeftijd, klaar om mezelf te vinden en volwassen te worden. Noem me gerust lui, maar ik ben het beu om te zoeken naar wie ik ben. Het wordt tijd dat ik er eindelijk eens achter kom. Ik ben niet zeker dat het op orde zetten van mijn leven daar toe zal bijdragen. Het "in orde brengen" houdt vooral in van mijn kast uit te kuisen (zoveel kleren die niet meer bij me passen en uit stijl zijn), mijn kamer opruimen (zoveel spullen die me in het verleden houden, herinneringen die niet nodig zijn omdat ik foto's heb) mijn albums aanvullen (letterlijk mijn verleden op een lijntje krijgen), mijn mailbox uitkuisen (ontzettend veel mails van oude liefdes met complimenten die alleen vergeten moesten zijn).
Ik denk dat het dat zo ongeveer is... Natuurlijk ook plannen en agenda maken voor de komende helft van het schooljaar. Nog zoveel dingen af te werken waar ik nog niet aan begonnen ben! MAAR EERST dat laatste examen...
Ik heb deze blog al heel wat bedenk tijd gegeven, maar ik ben er nu wel uit geraakt. Wij mensen zijn wezens die routine nodig hebben. Hoe hard we ook roepen dat we graag avontuurlijk zijn, we zijn liever avontuurlijk met een routine er in. Zelfs al zou je bioritme zogezegd compleet verstoord zijn door je job, dan heb je zo weer een andere routine. Van laten we zeggen 's nachts wakker zijn en overdag slapen. Het blijft een routine! Niemand zou zijn soep als dessert eten en zijn dessert als voorgerecht. Probeer het eens voorstellen voor het volgende familie feest. Ik vrees dat ze niet echt gaan apreciëren dat het zo is. Ik heb toch wel een beetje gelijk me dunkt.
Zo hecht ik dus ook ontzettend veel waarde aan routine. Misschien zelf nog meer dan andere mensen. Sommige van mijn rituelen houden echt mijn hele dag bij elkaar. Zo ga ik 's morgens als ik uit mijn bed kom, direct naar de wc in de badkamer om me nadien te wegen. Zo'n dingen lukken perfect in de week. Ik sport op redelijk stipte uren. Dat variëerd een beetje naar gelang waar ik mee bezig ben. Ook dat werkt helemaal geen problemen op in de week. Ons mama is zo gewoon aan mijn systeem dat ze weet wanneer ze me iets mag vragen en wanneer niet. Ze weet perfect wat ik van plan ben en wanneer ik dat zal doen. Een ander persoon in dit huishouden stuurt alles in de war! Mijn vader. Hij kan er niet echt iets aan doen, maar in de week werkt hij. Dus meestal ziet hij mij pas na 6 uur 's avonds. Met andere woorden, hij snapt niet hoe mijn dag er uit ziet. Je zou kunnen zeggen, dat hij dat zou kunnen weten aangezien mijn planning beneden ligt, of dat ik nu toch al 4 weekends gestudeerd heb. Zo is mijn papa niet, die leest de planning niet en onthoudt al helemaal niet hoe het er vorig weekend aan toe ging. Dus elk weekend hebben we weer discussies over de manier waarop ik mijn dag in deel. Het zou hem altijd beter uitkomen op een ander moment.
Dat maakt mij echt zo ontzettend kwaad. Hij mag dan al mijn vader zijn, maar waarom moet hij in de war sturen wat ik met mama op bouw? Natuurlijk krijg ik dan commentaar dat ik opvliegend ben en lastig. Hoe zou je zelf zijn als je routine doorbroken wordt? Ik weet gewoon niet waar ik aan toe ben! Nu ben ik dus ook boos op mama! Zij is een hele dag weg en neemt papa enkel mee in de namiddag. Dat wil zeggen dat ik de hele voormiddag op mijn hoede moet zijn, want hij kan naar boven komen. Ja, het is zijn favoriete bezigheid. Het is niet dat hij geen werk genoeg heeft, want in de week is het altijd maar klagen dat hij 's avonds niet kan ontspannen. Dat hij in het weekend ook kan dingen doen overdag is hem nog niet binnen geschoten. Dus komt hij maar langs op mijn kamer. Alsof ik niets te doen heb...
Wat een euforisch gevoel. Het goed presteren op een examen. Ik wil daarmee nu niet zeggen dat ik op het examen van gisteren geslaagd ben hoor. Toegegeven, ik had ook niet echt op 100% van mijn kunnen geleerd. (de uitleg daarvoor, volgt straks) Met dat in het achterhoofd, was ik er ook van uitgegaan dat ik op dit examen sowieso zou buizen. Niet gewoon met een 9 maar werkelijk met een 3 of een 4 maximum. Bij het doorlezen van de examens (het was opgesplitst in meerdere delen) begon het plots te dagen dat ik de meeste antwoorden wist. Van de 3 onderdelen is er maar één waar ik echt niets van bakte. De twee mondelingen in de namiddag gingen ook nog naar wens. Dus nu zou het wel eens kunnen uitkomen op een 9, heel misschien wel een 10. Lang leven dat euforische gevoel dat ik beter kon dan ik dacht... meer moet dat niet zijn voor mij!
De reden dat ik niet zo gefocussed ben op de examens is, dat ik liever andere dingen doe. School lijkt me plots niet meer zo te interesseren. Niet dat ik echt een plan heb om iets anders te doen, maar het lijkt niet meer het belangrijkste. Samen met appletree ben ik dus een uitdaging begonnen. 101 taken afwerken in 1001 dagen. Het is echt een leuk concept via een site enzo. Echt de moeite zeg maar. De taken die ik koos, gaan natuurlijk vooral op voor het meisje/ de vrouw die ik zou willen zijn. Daarom dat mijn interesse nu vooral uit gaat naar "de lijst". Ik heb er namelijk volste vertrouwen in dat als ik de dingen die daar op staan, afwerk. Ik werkelijk me beter ga voelen. Of het me genoeg veranderd weet ik niet, dat hoop ik enkel maar. op naar verandering... voor serieus, eindelijk.
Nieuwjaar, de geweldige periode van de cadeautjes. Ik zelf heb nooit gesnapt waarom nieuwjaar gepaard ging met cadeautjes. Uiteindelijk is nieuwjaar nu ook niet echt een speciaal feest. Van mijn ouders en peter en meter, dat kan ik nog begrijpen. Uiteindelijk deed ik de moeite om een nieuwjaarsbrief te schrijven voor hun. Een kleine attentie kan dan geen kwaad. Dat ik boven op mijn brief nog een cadeau moest afgeven dat snapte ik niet. Ook mijn moeder en haar broers en zus geven nog steeds aan hun ouders een cadeau. Daar kan ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet aan uit. Wie heeft er ooit beslist dat de jaarwisseling gepaard moest gaan met het uitgeven van belachelijk veel geld. Als het gaat over het feit dat er toch een cijfertje aan de datum veranderd, waarom geven we dan niet elke dag een feestmaal? Uiteindelijk veranderd die datum continue. Dat hele aftellen, grote maaltijden, volle fuifzalen, het is een beetje aan mij voorbij gegaan. De hele betekenis ontgaat me.
Toch doe ik elk jaar braaf mijn envlopje open. Ik heb het "ongeluk" dat mijn grootouders ook mijn peter en meter zijn, in een koppel. Dat betekende vroeger wel, maar één nieuwjaarsbrief maar dat betekend ook één envlopje. Dit jaar zat daar meer in dan vorige jaren. Ik heb het geld in het envlopje gelaten omdat ik niet goed weet wat ik er mee aanmoet. Van mijn ouders hoorde ik dat mijn peter soms klaagt over geld problemen. Dat hij soms de energie rekening amper kan betalen en dat hij aan zijn spaargeld moet zitten. Mijn nonkel zei dat ze soms de auto laten staan en te voet gaan omdat de benzine te duur is. Toch hebben ze dit jaar aan elk kleinkind een envlopje gegeven. Voor elk kleinkind zat er meer in dan vorig jaar. De cadeau van mijn moeder en haar broers en zus waren dingen die ze nodig hadden, maar die ze zichzelf ontzegden omdat "er het geld niet voor was". Zo kreeg de oma een handtas (die ze eigenlijk al lang nodig had) en mijn grootvader webcam en microfoon (zodat hij met mij kan skypen als ik weg ben). Het is een beetje vreemd. Mijn peter had zijn eigen bankkantoor, hij heeft lang na zijn pensioen nog klanten ontvangen. Ik snap niet hoe je dan nog zo'n laag pensioen kan krijgen.
Het geld is een moeilijke zaak. Natuurlijk wil ik het graag houden. Ik ga niet zeggen dat ik geld in overvloed heb. Mijn plannen zoals Zarragoza of het idee van de reizen zijn allemaal heel kostelijk. Ook voor mijn ouders. Elke cent die ik daar zelf in kan steken zou voldoening geven, maar gaat dat ook voldoening geven als ik weet dat die centen gekregen zijn van mensen die het ook moeilijk hebben? Kan ik aan mijn grootouders vragen of ik iets voor hun kan betalen? Ze zouden ook nooit toestaan dat ik hun hielp. Er mochten zelf geen inktpatronen gekocht worden als cadeau. Ze zijn een stelletje hoor die grootouders van mij!
Ook bij Appletree las ik iets over geld in de nieuwjaarswensen. Is de situatie voor iedereen nu echt zo moeilijk en heb ik dat gewoon niet door? Mijn ouders hoor ik ook wel eens ruzie maken over geld, maar ze verstoppen dat goed genoeg. Dikwijls vraag ik mezelf af, of ik die Zarragoza plannen niet beter in de ijskast steek. Uiteindelijk is het voor de school goed genoeg dat ik een week lang proffessionele bezoeken doe. Dat zou heel wat geld kunnen uitsparen. Ik beloof dat ik er met mijn ouders over zal praten, ook over wat ik met het cadeau geld doe.
Vanavond krijg ik nog een geschenkje. Een juwelendoosje, van de meter van mijn zus. Die heeft dan weer geld in overvloed. Mijn zus krijgt ook alles gedaan van haar meter en krijgt regelmatig zomaar cadeautjes.
Laat ik dus ook al maar gaan sparen voor tegen de tijd dat ik een kind of petekind heb... Zo'n petekind kan nog een klein schandaaltje kosten en mezelf kennende verwen ik dat kind rot!
Vandaag is de eerste dag van een nieuwjaar. Het is trouwens een goed jaar voor voornemens. In feite heb je 1 dag meer om aan je voornemens te werken. 2012 is namelijk een schrikkelijkjaar. Moest je er niet in slagen om in de eerste 3 kwartalen van het jaar je voornemens te doen slagen, dan kan je nog altijd hopen dat de Maya's gelijk hadden. Eerlijk toegegeven, ik hoop dat ze geen gelijk hebben. Stel dat ik er niet in slaag om in 2012 een nieuwe liefde te vinden (waar ik van uit ga), dan zou ik het einde moeten meemaken zonder gevoel van liefde. Buiten die van mijn gezin natuurlijk. Ik zou ook nooit de kans krijgen om op buitenlandse stage te gaan. Dat zou vooral tegen slaan, want ik zou dan heel 2012 mij bezig gehouden hebben met de voorbereiding. Daar boven op zal ik ook nooit weten wat er van mij moet worden. Dus laten we samen hopen, bidden, kaarskesbranden, ... dat we 2013 halen! Het is de Maya's maar geraden dat ze zich vergist hadden of dat gewoon de plaats op was!
Ondanks al die dingen heb ik besloten geen voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Op zich in dat een traditie, maar bij ons is dat niet echt iets wat we doen. Meestal deed ik dat op mijn eentje. Ik hing dat lijstje dan op in mijn kamer en dan streepte ik af als ik daar in geslaagd was. Zoals je zelf vermoedelijk ook ervaart, veel heb ik niet kunnen afstrepen. Daarom heb ik besloten het dit jaar niet te doen. Elk jaar zit ik met oudjaar met de teleurstelling dat mijn hernieuwde lijstje verdacht veel op het oude lijkt. Ik ga niet ontkennen dat ik wat voornemens in mijn achterhoofd hou. Zo zou ik in 2012 graag afwerken waar ik aan begonnen was, maar dan aangepast. Nagelbijten, daar is geen compromis voor. Het afvallen integendeel, ik hoef niet direct op mijn ideaal gewicht te zijn. Als ik in 2012 al van mijn overwicht afgeraak, dat zou al mooi zijn. Wanneer het dan echt zo ver is, dan zet ik een volgende mijlpaal. Of ik echt al klaar ben om te stoppen met roken, dat weet ik niet. Misschien als ik andere manieren vind om van de stress af te geraken. Door mijn leven beter te organiseren bijvoorbeeld. De intentie is er al elk jaar geweest hoor. Ik heb het alleen nog nooit volgehouden. Misschien zou dat mijn ene voornemen kunnen zijn?
In 2012 zal ik volhouden
Zo dat staat dan ook vereeuwigd.
Gisteren had ik gelukkig een gezellige avond. De dag er voor was ik een beetje paniekerig, omdat ik eigenlijk alle plannen had afgeslaan en het vooruitzicht had van een eerder saaie oudejaar. Het zat mij een beetje tegen dat mijn vriendinnen verwachten dat ik zal uitgaan, drinken, flirten en gelukkig zal zijn. Ik wil niet zeggen dat ik echt dood ongelukkig ben, maar voor zoveel toneel ben ik gewoon nog niet klaar. Dus had ik alle voorstellen afgeslaan. De zus bleek na haar animator stage veel te moe om nog uit te gaan. Zij is dan wel gaan eten met vriendinnen maar kwam daarna al snel naar huis. Dat wil zeggen dat we eerst met 4 goed gegeten hebben. Mijn ouders hadden werkelijk ALLES voorzien. De traditie is gourmet, bij ons wordt die volledig zelf voorbereid omdat mama aan nogal veel allergisch is. Het was heerlijk! Struisvogelfillet, biefstuk, kip, tonijn, 2 soorten balletjes, om maar te zwijgen van alle mogelijkheden kwa groenten! Nadien gezellig filmpje gekeken en ons zelf gedwongen om nog wakker te blijven tot het aftellen.
Straks nieuwjaar bij de oma... Dat is wat anders! Ik word verplicht om een nieuwjaarsversje te schrijven... all the joy and all the fun Aan iedereen die leest, een gelukkig nieuwjaar en succes met de voornemens!
Soms denk ik dat het leven ons echt een beetje uitlacht. Gisteren gaf het mij allemaal zoveel goede moed. Zo'n aantal knipoogjes in mijn richting, mijn gevoel zat echt super goed. Dus besloot ik om dan toch maar eens te gaan winkelen voor nieuwjaarsdag. Door het verdikken had ik helemaal niet de moed om dat te gaan doen. In de winkel zelf zakte al die moed me terug in de schoenen. Na een uurtje kleren passen en door winkels lopen, kon ik mijn mama uiteindelijk toch overtuigen dat we naar huis zouden gaan. Resultaat, ik heb nog een grotere hekel aan mijn lichaam en krijg al een volledige dag geen hap door mijn keel. Niet meer dan wat fruit en soep allesinds.
Omdat ik ook mijn concentratie kwijt geraak ga ik TV kijken, wat is er op? Juist ja een show over meisjes die hun eetstoornis overwinnen en wenen bij het zien van eten. Dus schakel ik over op de pc. Daar spreekt Sportacus mij aan, omdat hij zou willen aan cam seks doen. Gelukkig was er ondertussen Vespa online. Vespa heeft me compleet door de moeilijke tijd gesleurd, zodat ik standvastig bleef weigeren. Na mijn weigering krijg ik van Spartacus te horen dat we toch nooit meer samen gaan komen, maar dat hij nooit niets voor mij zal voelen. Daar moest ik dus het omgekeerde uit verstaan (al lulde hij er zich gewoon uit volgens mij). Spartacus wil zeggen dat ik altijd speciaal voor hem zal zijn, dat hij zich 100% veilig voelt bij mij. Wat dat nu juist wil zeggen begrijp ik niet helemaal. Want zeg nu zelf, als ik zo geweldig ben, dan bleef hij toch bij mij? Misschien ligt dat voor meisjes anders, ik weet het niet.
Prince Charming (die al heel wat minder charming is, sinds onze laatste "date" in september, maar ik heb nog niet beter), verwacht samen met zijn nieuwe vriendin een kind. Een oude vriendin is de 22e bevallen van een dochtertje.
Dat allemaal op een domme donderdag tijdens de blok... Wat hou ik toch van die dagen! Ergens heb ik het gevoel dat het mij sterker zou moeten maken. Van Vespa heb ik wel geleerd dat ik me wel kan verdedigen tegen Sportacus. Dat is toch al iets! Verder valt er niets nieuws uit te leren. Ik moet vermageren, en op vlak van gelukkig zijn, ben ik egoïstisch. Maar ik denk niet dat het een geheim is, dat ik niet graag gelukkige mensen zie als ik dat zelf niet ben. De pot op met al dat geluk! Let's have a spectacular shitty day...
jullie hebben me weer heel lang moeten missen. Dat is voornamelijk omdat ik volledig terug gekatapulteerd ben naar het begin. Het lijkt alsof de afgelopen maanden niet bestaan hebben. Waar het nu juist aan ligt, dat kan ik niet verklaren. Het komt er een beetje op neer dat ik een emotioneel wrak was. Ik heb opnieuw nachten lang liggen blijten over Sportacus en in al dat verdriet ben ik terug gaan eten. Hoewel ik het liever niet zie en beken, is er van het afvallen niets meer te merken. Ik ben terug aangekomen op mijn startgewicht en kan dus helemaal herbeginnen. Daarnaast ben ik ook terug gaan roken en prullen kopen. Dit wil dan ook zeggen dat mijn budget ontzettend hard gekrompen is. Omdat mijn ouders merken dat ik me laat gaan, is uitgaan en ontspannen uit den boze. Ze zijn aangekomen op het punt dat ze alles wat ik doe willen controleren. Mijn moeder is zelf zo ver gegaan dat ze een week verlof heeft genomen.
Al die dingen en het feit dat ik de blog van Appletree las, gaven me weer zin om verder te gaan. Ik ben duidelijk niet de enige 20-er die nog steeds zichzelf niet heeft gevonden. Blijkbaar is het zeer normaal dat je nog niet weet wat je wil en al helemaal niet geperfectionaliseerd bent. Gelukkig zit ik nu terug vol strijdvaardigheid. Ineens lijkt de opgelegde dagindeling (die kreeg ik van de mama) toch niet meer zo erg. Ik denk dat ik nog veel te leren heb.
De komende examens laat ik maar gewoon op me afkomen en zien wat ik er van kan maken. Hopen dat ik dan toch maar stapje per stapje verbeter. Ik hoef me niet te schamen voor het feit dat ik nog steeds niet over Sportacus over ben. Ik hoef me zeker niet te schamen dat ik me liet hangen. Het gaat er niet om hoe laag je valt, het gaat er vooral om hoe je weer recht komt!
Het is officieel. School lopen na het middelbaar is uiteindelijk sociale zelfmoord. Hoewel ik nu niet de meest toegewijde student ben, lijk ik weinig tijd over te houden voor een sociaal leven. Echt klagen, mag ik eigenlijk niet doen. Aan naschoolse activiteiten heb ik geen gebrek. Het enige probleem is, dat ze ondertussen eerder als een verplichting beginnen te voelen. Simpel weg op café gaan, dat past niet meer in mijn agenda. Al helemaal niet als het onverwacht is!
Zoals je weet, ben ik binnenkort jarig. Eindelijk 21. De enige manier om dat met vrienden te vieren is op het weekend van mijn jeugdbeweging. Een andere datum is er niet. Met mijn klasgenoten is de enige oplossing het tijdens een springuur te vieren. Gelukkig ga ik naar school in centrum Brussel en zijn daar mogelijkheden genoeg! Toch, je snapt mijn punt wel. Met mijn grootouders gaan we wel officieel vieren. Het wordt een zondag namiddag met taart. Nadien is alle feestvreugde gepasseerd en kan het leven weer doorgaan. De dag nadien moet ik trouwens mijn studievooruitgang gaan bespreken met de coördinator. Dat laat duidelijk zien hoe erg het gesteld is.
Ik werd verwittigd toen ik aan het studeren begon en een gewaarschuwde vrouw zou er twee waard zijn. Daar blijkt jammer genoeg niets van aan te zijn. De hele ontdekking overviel me in één klap! Had het niet zien aankomen. Volgens mij moet ik dringend beginnen aan het ordenen van mijn zaakjes zodat ik goed aan de slag kan en dat er helemaal niets misloopt. Want zoals je misschien al wist, buizen is geen optie. Voor geen enkel vak mag ik buizen, anders komt het meester plan in de war. Zelfs herexamens zou ik best kunnen missen als kiespijn. (wie kan dat niet) Dus leg ik mezelf wat meer druk op de schouders. Laat ik mezelf nogmaals inspireren door Lena Lijstje. Maar ik veronderstel dat er niets van in huis komt.
Als trouwe flair lezeres heb ik trouwens nog een plan. Ik zou dood graag met mijn blog in de flair komen. Lijkt me leuk... Eervolle vermelding in mijn favoriete blad! Dus ga ik komende dinsdagen leuke artikels in flair spotten en hopen dat ik er iets nuttig over kan bloggen. Dan staat me alleen nog maar te hopen dat ze ook anonieme blogs opnemen in hun over heerlijke weekblad!
Vandaag is het een beetje een strafdag. De laatste weken was ik zeer goed bezig met het afvallen. Alleen heb ik me de laatste dagen een beetje laten gaan. Het was studenten welkom in leuven op donderdag. Samen met een paar vriendinnen ben ik dus naar Leuven getrokken. Hoewel ik mezelf belooft had om alleen water te drinken, maar misschien ken je dat wel van bij jezelf? Na een uurtje konden mijn vriendinnen me overtuigen om toch ook een glas wijn te drinken. Daarna ben ik niet meer gestopt. Uiteindelijk was ik redelijk zat, ben begonnen met flirten met een kerel die daar toevallig stond. Hij en zijn maat hebben nog de hele avond bij ons gestaan. We veranderde regelmatig van café en zij gingen met ons mee. Natuurlijk zijn er gsm nummers uitgewisseld, maar er is niet veel meer van gekomen.
Dit weekend zijn we ook met de begeleiding op weekend gegaan. Ook daar werd weer te veel gegeten. Meestal probeerde ik het eten te ontwijken, maar daar ontkom ik niet altijd aan. Bij ons is het de gewoonte dat mensen iets lekker klaarmaken om met de groep te delen. Op zo'n momenten heb ik te weinig wilskracht. Dan geef ik altijd toe aan het lekkers. Als excuus gebruik ik dat dat ik mijn vrienden niet wil beledigen.
Vandaag organiseer ik dus een strafkamp voor mezelf. Ik blijf van de hele dag thuis alleen om te sporten. Vandaag is een volledige dag aan zuivering. Een Oosterse vriendin vertelde me ooit dat de vrouwen in hun familie één keer in de maand een zuiverings dag doen. Die dag mag er alleen water of thee gedronken worden. Daarboven wordt ook niets gegeten. De vrouwen die het doen zijn perfect gezond en hebben totaal geen problemen. Volgens hun helpt het om op gewicht te blijven en om alles in het lichaam gezond te houden. Persoonlijk gaat dit in tegen de regels die ik in mijn lessen leer, daarom ga ik ook nog wat andere voedingstoffen toevoegen. Natuurlijk wil ik ook graag vooruitgang boeken. Vandaar dat ik ook nog sport toevoeg aan mijn zuiverings dag. Veel zweten, drinken, minimum aan caloriën toevoegen. Volgens mij zou dat wel eens echt kunnen werken. Het werkt vast beter als ik het elke dag op die manier doe. Alleen is dat bij mij niet mogelijk. Ik zit natuurlijk elke dag toch eventjes in de les, moet taken gedaan zien te krijgen, leerstof verwerken en al mijn naschoolse activiteiten tot een goed einde brengen.
Misschien dat de drukte van mijn levensstijl ook wel zou kunnen gaan bijdragen tot het afvallen. Er blijft weinig tijd over om te eten en dat vind ik wel leuk. Het enige wat me stoort is dat er ook nog weinig tijd over blijft om te gaan sporten. Ik moet dus nog zoeken achter een schema waar ook dat sporten nog in past. Het wordt dit jaar zwaar puzzelen. Volgens mijn ouders moet dat wel lukken. Ze zeggen dat ik al heel mijn leven balanceer tussen alle dingen die ik moet en wil doen. Dus ze zien niet in waarom ik het dit jaar niet zou kunnen.
Eerst zien dat ik door deze strafdag door kom :) XX S.
Toen ik mijn vorige bericht schreef leek het nog dat ik moeite zou hebben met Sportacus missen dit jaar. Nu echter begin ik langzaam te beseffen dat er geen tijd voor is. De hele week door werk ik me kapot en haast ik me om alle verplichtingen na te komen. In het weekend is het meestal van hetzelfde in functie van de jeugdbeweging. Dit weekend gingen we met onze jongeren naar een festival, volgend weekend is het begeleidingsweekend. Niet echt de meest rustige momenten. Dus ook geen tijd om aan Sportacus te denken. Ik begin zelfs te denken dat ik beter geen lief zou hebben. Welke jongen zou ooit kunnen leven met een meisje met een agenda als de mijne? Als hij niet meedoet met mijn hobby's en verplichtingen, dan kan hij niet echt mee in mijn leven. Langzaam aan begin ik te beseffen dat ik een happy single ben.
Dit jaar is de druk dus verhoogt. Mijn algemeen presteren moet beter. Zo is het dus ook dat ik aan een laatste poging ben begonnen om te stoppen met roken. Zelf ben ik er redelijk van overtuigd dat het me lukt. Ook op vlak van afvallen ga ik zeker en vast vooruit. Het besef is namelijk ook gekomen dat ik echt wel moeite moet doen. De afgelopen weken zei ik wel voor te lachen dat nu ik weer "in the game" zit, ik terug moeite zou moeten. Meestal was het echt puur voor de grap, maar na wat nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat het waar is. Nu zit ik dus meer dan ooit met lijstjes achter mezelf aan. Lijstjes van wat ik deed, wat ik nog moet doen, wat ik eet, wat ik zou moeten eten, wat ik moet kopen, hoeveel ik spaar, waar ik geld aan uitgaf, .... Net alsof ik Lena Lijsjte ben!
Bloggen staat elke dag op mijn lijstje trouwens. Dus als ik aan mijn pc geraak, tot morgen! XX S.
Ik heb oprecht spijt dat ik de kans heb om dit blogbericht te schrijven. Vorige week (in Rome) zag mijn leven er rooskleurig uit. Slecht één avond wouden mijn vrienden vragen stellen over Sportacus en hoe het nu met mij ging. Toen ze merkte dat er traantjes te voorschijn kwamen, hebben ze het daar bij gelaten. Verder ben ik de hele vakantie afgeleid geweest. Het was super!
Sinds vrijdag ben ik echter thuis en vrijdag moest ik hem weer zien op school. Ik vraag me alleen af of hij die andere zoveel liever ziet dat ik. Zij mag wel foto's van hun tweetjes posten, ze krijgt ook een "in relatie met" op facebook en mag zelf op zijn profiel "ik hou van je" plaatsen. Allemaal dingen waarvoor hij mijn nek zou omwringen. Dus vraag ik me af, ziet hij haar liever, schaamt hij zich voor mij, als iedereen zegt dat ze lelijk is, ben ik dan nog lelijker? Vreemde zinnen botsen heen en weer in mijn hoofd. Ik kan er echt niet van slapen. Ondertussen probeert hij min of meer wel contact te leggen. Door mijn uitbarstingen neemt hij toch wat meer afstand. Ik denk dat ook hij niet langer weet wat van mij te verwachten. Ergens hoop ik wel nog steeds dat wanneer we ouder zijn, hij terug komt naar mij. Toch besef ik ook dat hij sowieso beter vind dat ik, anders zou onze relatie niet stuk gelopen zijn en zou de andere geen fb vermelding krijgen.
Gelukkig begint ook school terug. Dit zorgt er voor dat ik me niet volledig kan laten gaan. In de vakantie bleef ik in bed liggen en kon ik verstoppen dat het weer eens minder goed met me ging. Nu liggen echter alle kaarten weer open. Ik moet de hele dag kunnen doorbrengen met klasgenoten die soms over nieuwsgierig zijn. Wel kan ik nu niet meer uitslapen en moet ik terug in een schema vallen. Dat zou me goed moeten doen. Van vrienden moet ik ook mijn eigenwaarde herontdekken. Tonen aan mezelf dat ik ook iets waard ben zonder Sportacus en daar kan school ook een belangrijke rol in spelen. Het plan is namelijk om 47 studiepunten te slagen, dat is ook het aantal dat ik opneem dit jaar. Dat betekend op 100% van de examens slagen. Liefst in eerste zit als het even kan. Zodat ik tenminste op kamp kan in juli en werken in augustus. Misschien ben ik een beetje veeleisend, maar als ik volgend jaar de Wereld Jongeren Dagen wil meemaken, moet ik dat ook dan weer doen. Vandaar, ik kan maar beter nu al er tegen aan vliegen.
Het begin van een nieuw schooljaar en weer zoveel beloftes. Wie gelooft daar nog in? Maar als ik er niet in geloof, verander ik dan ooit echt? XX S.
Morgen zeer vroeg moet ik mijn bedje uit. Het zit namelijk zo dat onze vlucht nogal vroeg vertrekt. Zelf zie ik daar niet echt een probleem in. Het is nog leuk, zo'n extra dagje in Rome. Ondertussen is het ook weer een eeuwigheid geleden dat ik nog in een vliegtuigzat. Ik hoop dat ook daar alles goed loopt. Verder kamp ik natuurlijk met nog een hele hoop stress rond het inpakken. Het is te zeggen, op dit moment weet ik nog niet eens of mijn koffer in feite wel klein genoeg is. Ik ga er dus nu invliegen en alle nieuw gekochte kleren in de valies steken die hopelijk klein genoeg is. Gelukkig heb ik nog heel wat nieuwe dingen gevonden!
In Rome zelf mag ik van mijn lieve vriendinnen geen contact hebben met de buitenwereld. Dus ik zal ook niet kunnen bloggen. Daarom wil ik jullie al direct melden dat je mijn eerste blogbericht op vrijdag mag verwacht. Vermoedelijk een blog vol frustratie over de eerste vakantie met die meisjes, frustratie over medisch onderzoek en frustratie over de eerste schooldag.
Het wordt een mooie, warme, zonnige week voor mij. :)
Deze ochtend ben ik ineens in paniek geschoten. Ik wou eens een lijstje opstellen vande kleren die ik zou meenemen naar Rome. Er wordt daar nog dik 32° graden vewacht, dus het mag nogal zomers zijn. Terwijl ik mijn kast in dook merkte ik dat ik amper iets gepast heb. Sinds ik een klein lichaamscomplex heb, koop ik amper nog open kleren. Zelfs mijn bikini is niet meer veranderd sinds mijn 10K. Natuurlijk ben ik wel al enkele kilo's afgevallen, maar dus zeker nog niet genoeg om in die kleding te passen. Als nood oplossing wou ik nog even naar het winkel centrum gaan. Gelukkig woon ik kort genoeg bij om daar even langs te gaan. Tegen mijn verwachting in, waren er nog een paar rekken met wat zomerse kledij, ook waren er een heleboel herfst kleren die licht genoeg waren. Mijn enige probleem met die kleding, het is niet wat ik normaal draag. 2 uur lang heb ik niet de moed gehad om iets te passen. Al die kleding is zo open, de mensen gaan mijn schouders, benen zien. Ik kan ook moeilijk een badpak dragen tijdens het zwemmen daar, dus moet ik wel een bikini aan. Ik hoop dat mijn kleine zusje snel thuis komt van school. Zij zal me wel kunnen helpen. Misschien mag ik zelf kleren van haar lenen, een bikini misschien. Het is gewoon zo vreemd. Zij en ik hebben dezelfde kledingmaat, zelfde bh maat. Alleen, zij voelt zich zo goed in kleren. Ze shopt de sterren uit de hemel en liefst alles open en licht. Ze is duidelijk totaal anders dan ik. Als ze thuis komt zal ik haar ook vragen om zaterdag met mij te gaan winkelen. Misschien vindt zij wel iets dat voor mij past. Al mijn hoop ligt dus bij haar. Gelukkig heb ik zo'n pracht zus!
De stress om de vakantie loopt trouwens ook op. Ik ga mee met een groep vriendinnen die allemaal vinden dat ik te veel aandacht besteed aan dieeten. Toen ik er serieuzer mee begon heb ik hun op de hoogte gebracht van mijn plan. Dit voornamelijk omdat ze zich al snel zorgen begonnen te maken. Ze zagen er zelfs een probleem in dat ik amper nog de lift gebruikte. Dus ik liet foto's zien van hoe ik er 3 jaar geleden uitzag. De restanten van mijn danslijfje. Nog steeds begrijpen ze niet dat ik liever niet elke week naar de Mc Donalds ga. Ik begrijp dat mijn klasgenoten vaak geconfronteerd worden in de les met anorexia. Dus wil ik ook even tegen jullie zeggen, niet elk meisje dat wil vermageren is anorextisch! Maar sporten op vakantie zal dus ook niet kunnen. Al is er een zwembad waar ik baantjes in kan trekken, ik zal toch op mijn tellen moeten letten. Dat terwijl pizza en pasta regelmatig op het menu zullen staan!
20 en meer
