Ik heb altijd verondersteld dat ik een normaal kind was. Nu ik 20 ben heb ik automatisch aangenomen dat ik een normale jongvolwassene ben. Alleen, ondertussen denk ik dat ik mijn mening moet herzien. Op het moment dat ik in de buurt van de 20 kwam, begon ik een soort druk te voelen. Het werd uiteindelijk toch eens tijd dat ik begon met me volwassen te gedragen. Ik ben dus beginnen plannen maken en sparen. Elke week probeer ik een percentje opzij te zetten van wat ik verdien. Mijn eerste gedacht was om elke week een bepaald bedrag te sparen, maar aangezien ik de ene week meer werk dan de andere leek me dat oneerlijk. Daarnaast heb ik mezelf ook nog eens voorgenomen om zo weinig mogelijk uit te geven, alleen aan het noodzakelijke. Zodat als er op het einde van de week nog overblijft, ik extra kan sparen. Ja, ik weet dat geld niet alles is. Op zich is het ook niet zo belangrijk voor mij. Ik heb het nu gewoon veel nodig. Natuurlijk wil ik graag een eigen auto, wie wil dat nu niet? Daarnaast zou ik binnen 2 jaar graag een buitenlandse stage doen en zo snel mogelijk na afstuderen alleen gaan wonen. Hoe meer ik nu dus spaar, hoe sneller ik al die dromen kan doen uitkomen! Verder begin ik ook langzaam de toekomst te plannen. Ik hou van tijd tot tijd in het oog hoe het met de prijzen van appartementjes en andere gesteld staat in onze buurt. Ook probeer ik nu voor vakantie jobjes instellingen te strikken waar ik later ook aan de slag kan. Kortom, ik ben bezig met hoe ik het later moet redeen. Ik dacht dat elke studerende, 20 jarige daar mee bezig was. Blijkbaar kon ik er niet meer naast zitten.
Daarnet had ik namelijk een gesprekje met mijn ex-vrienden. Omdat wij ontzettend goede vrienden waren voor en tijdens onze relatie wil ze dat nu graag behouden. Die gedachte alleen al zou een bewijs kunnen zijn van dat ze nog in sprookjes gelooft. Elke paar dagen spreekt ze me aan op msn of via sms om de problemen met haar huidig lief en haar wensen te bespreken. Persoonlijk deel ik zo'n dingen niet met een ex-lief. In mijn ogen is dat gewoon niet zo'n goed idee. Ik trek me niet echt iets aan van wat ze zegt en probeer zo goed en zo kwaad als dat kan te helpen, braaf als ik ben. Vandaag zei ze dus iets ontzettend gek. Ze vroeg of ik nog steeds bezig was met schrijven en of ze nog eens iets mocht lezen. Ik heb er namelijk lang op gehoopt ooit een boek uit te geven. Alleen heb ik niet genoeg lef om mijn verhalen door iemand anders te laten lezen. Zij die ze wel gelezen hebben, vinden de verhalen geweldig en zouden er mee naar een uitgever willen stappen. Ik integendeel hou de verhalen liever voor mezelf! Toen die ex-vriendin een eindwerk moest maken rond zichzelf, wou ze graag een boek schrijven voor dat eindwerk. Ik wil niet zeggen dat ze geen talent heeft tot verhalen schrijven. Ze is er alleen niet zo goed in. Haar verhalen zijn opgesomde feiten, geen gevoelens, geen beschreven ruimtes of momenten. Opgesomde feiten zijn goed voor een rapportering, in een boek kan dat nog eens tegen vallen. Tussen mijn werk door heb ik haar verhalen dus onder handen genomen, uitgebreidt en aangevuld. Omdat ik niet weer de hele "je zou er mee naar een uitgever moeten gaan"-preek te krijgen, zei ik simpel weg dat ik niet meer schreef. Dan begon haar volledige verhaal. Ze werkt momenteel zeer hard aan een boek met als bedoeling een bestseller te schrijven! Ik wist niet wat ik hoorde, ze is 20 (of toch binnen een maand) en hoopt op een best seller schrijven. Je zou toch denken dat mensen van onze leeftijd beginnen te beseffen dat niet iedereen dat kan.
Na een tijdje ben ik me beginnen afvragen, ligt het misschien aan mij? Mijn vriend wil nog geen vaste relatie, mijn ex denkt dat ze een best seller zal schrijven en mijn klasgenoten willen liever reizen dan sparen. Volgens mijn beste vriendin moet ik stoppen met mijn leven "on hold" te zetten. Ik kan gewoon niet zeggen dat ze gelijk heeft. Natuurlijk besef ik wel dat ik een paar dingen mis als ik mezelf een minimum bedrag geef om de week door te komen. Als ik later alleen woon, zal ik met geld kunnen omgaan en hoef ik niet meer beginnen te rekenen dan dat ik nu doe. Niemand kan zomaar met geld gooien. Het is ook niet goed dat sommige kinderen alles zomaar krijgen als ze het vragen... Toch? Ben gewoon bang dat ik mezelf die dingen maar wijs maak.
Ik heb een paar dagen niet geschreven, vooral omdat ik bezig was met mijn examens. Ik pas volledig in het profiel van de "stress kip". De avond voor het examen kan ik mijn boeken niet meer loslaten. Daardoor zit ik met energie drinks tot in de vroege uurtjes voor mijn bureau, vervolgens neem ik een douche en ga ik op weg naar het examen. Onderweg blijf ik natuurlijk mijn samenvating herhalen en herhalen. Desondanks lijk ik toch nog steeds te buizen voor de meeste vakken. Gevolg is dat ik nog een paar vakken van het 1e jaar moest hernemen. Alle examens die ik deze week moest afleggen waren vakken van het 1e jaar. In feite lijkt dat makkelijk, je hebt het toch al twee keer geleerd. Dat was dus ook de "aanmoediging" die ik van iedereen kreeg. Niemand leek te beseffen dat zo'n aanmoediging juist stress mee brengt. Hoe belachelijk zou het niet zijn als je 3 keer buist voor een examen?! Het is wel mogelijk, bij ons zit er een meisje gedeeltelijk in het 3e jaar met daarnaast ook vakken van het eerste jaar. Die situatie wil ik kost wat kost vermijden. Moest ik nu nogsteeds een vak van het 1e jaar moeten hernemen, dan neem ik er geen van het 3e bij. Anders wordt het alleen maar te ingewikkeld.
Dus ik had me voorgenomen om de vakken van deze week zeker te slagen. Volgens mijn klasgenoten kon ik niet slagen door de uitputting. In de blok leer ik vaak laat 's avonds en tijdens de examens werk ik de klok rond. Zij wouden dus mijn studie patroon aanpassen. Toegegeven, ze hadden gelijk. Tijdens mijn blok heb ik me proberen houden aan hun schema en tot de laatste dag voor het examen zat ik zonder stress. Ik ben zelfs voor het 1e examen niet te laat in bed gekropen. De merde begon pas 's morgens. Toen ben ik terug krampachtig gaan nalezen en de stress kwam op. Wij hebben thuis gelukkig zo'n kruiden pilletjes liggen om te kalmeren. Tot mijn verbazing ging het examen redelijk goed, misschien zelfs goed genoeg om te slagen. Ook het examen dat volgde gaf me een goed gevoel. Toch ben ik daar iets minder zeker van en zouden de punten kunnen tegen vallen. Mijn examen van gisteren daar in tegen was wonderlijk. Ik had de hele nacht doorgewerkt omdat ik niet was klaargeraak. Dood moe kwam ik op dat examen toe, nog steeds in stress omdat ik amper iets kon onthouden. De prof die dat examen afneemt is dan ook nog eens een grove kerel. Hij heeft er plezier in leerlingen uit te lachen en af te kraken tijdens het examen. De enige manieer om daar onder uit te komen is met hem lachen. Om me iets zelfverzekerder te voelen had ik een douche genomen, mijn haar gedaan en make-up aangedaan. Als ik me mooi maak, dan voel ik me beter en sta ik steviger in mijn schoenen. Toch kon ik niet al te veel antwoorden en moest ik veel vragen op laten. Als bij wonder liet hij op het einde nog even weten dat ik geslaagd was. Het zullen geen hoge punten zijn, maar een 10 is al goed voor zo'n examen. Misschien was het wel mijn haar dat het hem deed!
Na het examen ging ik dus ontspannen bij mijn vriend thuis. We hebben beiden pas donderdag terug een examen en dus is er ruimte voor een avondje ontspannen. Hij wou me graag verassen. Sinds we een gesprekje hebben gehad over het feit dat onze relatie maar niets meer was en dat we er echt iets moeten aan doen, is hij ook echt anders. Van op de trap had hij al kaarsjes gezet, op de deur hing bordje dat ik alleen in ondergoed binnen mocht. Dus ik mijn kleren uit in zijn 2e kamer (oh ja, hij heeft een "ontspannigs en studeer- ruimte" en een slaapkamer) en dan zijn echte kamer binnen. Daar stond ook alles vol met kaarsjes, alles opgeruimt (zeer uitzonderlijk), mijn poster (zelf gekocht ;) ) aan de muur en zo'n machine waarmee je massage stenen mee verwarmt. Mocht ik me op bed leggen en kreeg ik geweldige massage. Je kan vast raden hoe het eindigd. Daarom ben ik denk ik verliefd op hem. Omdat hij zo'n dingen voor mij doet als ik het niet verwacht.
Maar dat was gisteren, vandaag terug de boeken in!
Vandaag was dus de dag waarop ik mijn eerste examen moest gaan afleggen. Om er direct goed in te komen, hadden we direct anatomie. Het zwaarste is er dus al af. (Niet dat het echt telt, want op het einde van de week komt er nog zo een.) Voor de eerste keer in mijn geschiedenis van moeilijke examens heb ik het gevoel dat het goed gegaan is. Ik zou niet zeggen dat ik zeker een 15 of 16 zal halen, maar genoeg om er door te zijn.
Na het examen kreeg ik een plotse aanval van creativiteit. Zin om foto's te bewerken, kamer te veranderen, knutselen, schrijven, foto's trekken, handwerken. Ik wou graag alles in 1 keer doen. Dacht om eens wat opzoekwerk te doen en een projectje te beginnen. Voor een keer voelde ik me echt goed en moest mama me op aarde trekken. Woensdag is het weer examen en die cursus vlot maar niet. Mijn creatieve plannen zal ik moeten wegsteken tot die examens over zijn. Eens zien waar ik dan mee zal beginnen...
Mijn stunt heeft gewerkt en ik heb resultaat! Michael is zonder twijfel niet de meest subtiele jongen... Dus ik heb hem sommige dingen gewoon moeten zeggen. Terwijl ik afstandelijk deed, in de hoop dat hij zou beginnen me te verleiden, werd hij ook afstandelijk. Hij begon te denken dat ik op het punt stond hem te laten vallen. Nieuwe tactiek dus. Gewoon, de directe aanpak. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet meer wil dat hij me "for garanted" neemt. Het leek me dat hij dat wel begreep en stelde voor dat ik vanavond bij hem kwam. Blijkbaar heeft hij nu ook een plannetje, een verassing voor mij. Ik heb zo ontzettend veel zin om gewoon tot daar te gaan, maar ik heb morgen examen. Hij wil graag bij mij zijn en alles wat hij zegt klinkt zo verleidelijk. Alleen, weegt het op tegen morgen een examen gaan afleggen? Het examen van morgen is "het op 1 na moeilijkste" examen dat ik heb. Kan ik dat wel maken?
Toegegeven, nu heb ik wat ik wel. Meer sms, meer aandacht. Jammer genoeg heb ik deze week een zware reeks. Tegen de tijd dat mijn examens voorbij zijn, is alles misschien al bij het oude. Hopelijk is deze keer niet alles gewoon voor niets geweest. Ergens weet ik dat hij en ik niet gemaakt zijn om samen door het leven te gaan. Maar op dit moment wil ik gewoon graag bij hem zijn. Onnozel hoe ik zoveel over heb voor een relatie waarvan ik zelf vermoed dat ze niet zal blijven duren. In mijn achterhoofd hoop ik heel hard dat het wel blijft duren. Hoewel ik niet helemaal overtuigd was in het begin, heeft hij me helemaal over de streep getrokken.
Nu rest het me nog me te concentreren op het examen. Morgen moet ik vermoedelijk het meest gevreesde vak afleggen, Anatomie en fysiologie. Kun je geloven dat ik er bijna vertrouwen in heb. Natuurlijk reken ik er niet op dat ik een 14 of meer zal behalen, met een 10 of 11 zou ik al zeer gelukkig zijn. De enige wens die ik nog heb is dat ik het niet nog eens moet doen. Anatomie en Fysiologie neem ik namelijk al mee uit het eerste. In mijn richting is het vaak zo dat zelfs 3e jaar nogaltijd dat vak meesleuren. Zo wil ik dus niet worden! Dit jaar moet ik dat afleggen, anders neem ik geen vakken uit het 3e jaar! Ik wil dat alles nog een beetje ordelijk verloopt. Sommige derdejaars knoeien er maar op los met regelingen en dat zie ik dus echt niet zitten. Voor mij gaat het er dit jaar al over...
Aan mijn lezers met examens, doe dat goed! Doe je best, meer kan je niet doen. Als je dan alsnog buist, probeer een 2e keer. Never judge a person on how many times he falls, but judge them by the way they carwl back up...
De laatste 2 dagen gingen duidelijk niet zoals ik het zelf graag gehad had. Michael en ik leken steeds verder uit elkaar te groeien en er kon geen goed woord gezegd worden. 's Avonds is hij dan langsgekomen en zijn we met vrienden nog op cafe gegaan. Mijn gedacht was van onder ons 2 te gaan, dat zou ons een gelegenheid gegeven hebben om uit te praten. Zoals ik al vaker op mijn blog geplaatst heb, ben ik tegenover hem zeer vergevings gezind. Hij is jong. Niet zo dat hij veel jonger is in jaren, maar hij ziet er tegen op om volwassen te worden. Een vaste relatie brengt hem korter bij die volwassenheid. Uit angst daarvoor gaat hij gekke dingen doen. Ook begrijpt hij niet helemaal hoe zo'n "vaste relatie" voor de meeste mensen loopt. In zijn uitgaan, smssen en soms aangetrokken voelen tot andere meisjes ziet hij geen kwaad. Wat voor hem telt is dat hij op het einde van de dag toch voor mij kiest. Zelf ben ik er nog niet helemaal uit hoe lang ik zo'n relatie zal volhouden. Natuurlijk wil ik het middelpunt zijn van zijn leven. Daar zal ik dus nog even op moeten wachten.
Wat het echte probleem was, is dat hij zich steeds minder tot mij aangetrokken voelt. Vaak hebben wij dagen lang ruzie en onze passie is niet meer zo groot als in het begin. Vrienden hebben het lef ons te vergelijken met een broer en zus relatie. Terwijl ik gisteren bijna in een wanhoop was om mijn relatie te redden, deed ik beroep op een vriend van mij. Hij is zo iemand die van mij alles weet en bij wie elk geheim veilig is. Als er iemand was die mij kon vertellen hoe ik terug beetje leven in mijn seksleven kon blazen, moest hij het zijn. Met schaamrood op de wangen gaf ik mijn probleem toe. Volgens hem wil een jongen jagen, spannende dingen doen. Het gevaar zit hem er in over de grens te gaan. Want op dat moment zijn ze je vergeten en zoeken ze een ander prooi. Of wordt het te spannend en gaan ze liever naar een veilige haven. Naar het schijnt moet de vrouw dan elke zet die ze zal maken nauwgezet overdenken en plannen. Persoonlijk vind ik het oneerlijk dat ik bij het spel moet nadenken en plannen terwijl hij maar gewoon moet volgen. Als eerste moet ik dus gaan voor dat jagen. Ik heb me blijkbaar al aan zijn voeten gelegd, nu moet ik het idee geven dat ik terug ga rennen. Hem de kans geven om mij te versieren in plaats van nieuwe vrouwen te versieren. Dus heb ik mezelf verplicht van minder berichten te sturen en hem niet te overladen met vragen "waarom stuur je niet?" Vanaf nu meer vrijheid voor hem.
Naast hem laten jagen, moet ik dus ook onze relatie spannend maken. Dat bleek een moeilijkere opdracht dan ik verwacht had. Samen met een vriendin heb ik dus "de grote stunt" bedacht. Zij is er van overtuigd dat hij er gek van wordt, ik vraag me af of ik de grens niet over ga. Ons plan is om morgen samen naar de film te gaan. We hebben tickets gekregen en ja, waarom niet als ontspanning in deze blokperiode. Om ons uitje eens extra spannend te maken zal ik dus een rok dragen en voor we uit de auto stappen, string uit doen en die aan hem geven. Zodat hij hem de hele avond kan bij houden. Eerlijk, het idee is gestolen uit Loft... Daar doet de burgemeester dat ook. Volgens de vriend van wie de wijze raad kwam is het subliem. Hij zou het magnefiek vinden. We gaan er dus maar voor.
Zoals de situatie er nu echter voor staat, denk ik niet dat ik mijn stunt nodig heb. Hij kan al niet meer wachten tot morgen en stelt zelf voor cinema uit te stellen. Hij heeft iets anders in gedachten. Ik kan echt kop nog staart krijgen aan die jongen. Gisteren avond en deze middag verklaarde hij nog dat hij steeds minder zin had op seks. Nu integendeel zou hij bijna direct naar hier rijden om de nacht hier door te brengen. Als iemand me een logische verklaring kan geven, graag! Ik vind het niet erg dat hij van idee veranderd is, ik ben er zelfs blij mee.
Wat mij dan als laatste rest is manieren vinden om onze relatie "speels" te houden. Een goede vriendin van hem vertelde me namelijk dat hij daar bang voor had. En op die manier ook begon met het bedriegen van meisjes. Wij zijn nu een jaar ver. Dit is het moment waarop hij ongeveer zou afhaken. Niemand van zijn vrienden had onze relatie al zo veel tijd gegeven. Meestal geeft hij het tussen de 6 en 8 maand op. Overmorgen zijn we een jaar en een maand ver. Ik denk dat het tijd wordt dat ik op zoek ga naar dingen om het luchtig te houden. Lijkt me een moeilijkere opdracht dan de vorige 2. XX
Je raad het nooit, het gebeurde weer. Mijn vriend vond weer eens iets om over te liegen. In zijn nick staat een afkorting met de S van mijn naam in. Hij vond het een grap om dat te vervangen door een L (eerste letter van naam van het meisje waar hij even verliefd op was). Op msn kan je dat zo zien wanneer iemand zo het bij boodschapje veranderd had. Dus ik kon zien dat de dag ervoor er een L in stond. Gisteren avond en deze morgen hield hij vol dat hij het niet veranderd had. Dat hij het niet snapte. Uiteindelijk gaf hij toe. Hij had het wel veranderd. Niet dat het echt gekunt had, msn veranderd niet zomaar dingen van zelf. Het enige wat ik me nog afvraag is, waarom is het het waard om over te liegen?
Een relatie draait om elkaar aanvaarden, graag zien en vergeven, dacht ik. Als dat klopt dan zit ik goed. Ik aanvaard alles van hem. Hij kan me kleineren, tegen me liegen en me commanderen en ik aanvaard dat. Ik zie hem dood, maar dan ook dood graag, ik zou alles voor hem doen. Daarnaast vergeef ik hem ook alles dat hij doet. Niets is me te veel. Hoe weet ik dat ik mijn limiet bereikt heb?
Het was me de laatste maanden beginnen opvallen dat stress, geluk, ongeluk en alle mogelijke gevoelens me naar eten deden grijpen. De negatieve gevoelens werden "opgelost" door me te laten gaan op slecht eten. Liefst een "mcdo'ke doen" of in de zetel zakken met een gigantische zak chips. Bij positieve gevoelens kreeg ik een boost om er wat aan te doen en ging ik ineens zwaar gezond eten.Vroeger was ik altijd in to sport en was ik ook zeer bewust van mijn voeding dus begon ik mij een beetje af te vragen van waar ik die gewoonte had. Meestal zie je zo dat kinderen dat overnemen van hun ouders. Alleen, bij ons wordt er altijd gezond gekookt. Mijn mama let zo wat op de basis regels, maar is zelf redelijk mager dus vind niet dat onze gewoontes moeten veranderen. Mijn papa staat al op dieet voor zolang ik hem ken. Niets dat aanleiding gaf voor mijn manier van omgaan met voeding.
Tot vandaag! De aller eerste dag van mijn "nieuwe begin". Vol goede moed was ik begonnen aan het weight watchers punten tellen. Bij het ontbijt ging het prachtig. Ik probeerde wat evenwichtig te eten en kon me vlot aan mijn eigen punten verdeling houden. Goed is ook dat ik veel fruit eet en dat geen punten oplevert. 's Middags ging het echter mis. Om me aan te moedigen bij het studeren hadden mama en papa hotdogs voorzien. Sandwichen van de bakker, knackworstjes, mosterd en ketchup. Zonder twijfel ontzettend lekker! In deze dagen van studeren, kou en donker verlang ik naar niets anders. Comfort food... Mijn ouders hebben het zelf niet door, maar eten is een troost en beloning geworden bij ons. Als we een goed rapport hebben mogen we een restaurant kiezen om die avond te gaan eten. De kinderen die in examens zijn mogen beslissen wat er die avond gekookt wordt. Voor de middag mogen ze zich helemaal laten gaan, niets boterhammen, wel ravioli uit blik en omeletjes.
Mijn conclusie was dus dat ik deze gewoonte van mijn ouders had overgenomen. Niet dat zij zichzelf volpropten met het comfort food, ze gaven ons gewoon het gevoel dat met eten alles goed kwam. Ik geef hun niet echt de schuld, ze konden niet weten dat ik me na examens zou gaan volproppen met een hamburger van de mcdo. Het is ook niet eerlijk om hen de schuld te geven. Uiteindelijk zorg ik zelf wel voor wie ik ben. Alleen hoop ik maar dat ik er nu ook in slaag om te veranderen wie ik ben.
Mama beseft dat het nu meenens is en dat ik echt ongelukkig ben met wie ik momenteel ben. Daarom heeft ze besloten om mee te werken aan mijn plan. Zo zal ze zien dat er soep is voor een week. Dan kan ik soep drinken bij het middagmaal of voor het avondmaal. Wel heeft ze besloten mijn dieet te controleren dat ik zeker de punten eet die ik moet eten. Momenteel verlopen dus alle tellingen onder haar alziend oog. Het is gewoon oneerlijk dat ze me niet vertrouwd. Ik vraag me af hoe ik ooit kan bewijzen dat ik iets zelfstandig kan als alles gecontroleerd wordt. Laat ik maar hopen dat ze binnen 2 weken ziet dat ik hier volwassen mee op kan gaan.
Wohoow, met het eerste voornemen ben ik dus al goed op weg. Het roken en nagelsbijten gaat wat minder. Soms kan ik de verleiding echt niet weerstaan. Gelukkig zit ik de komende dagen gewoon thuis, dat verhinderd al dat ik op cafe kan roken. Op die manier is mijn sigaretten aantal dus sterk gedaald, wacht tot ik terug naar school moet. Daar is het veel moeilijker om vol te houden. De meeste van mijn vrienden roken en dus is de verleiding al groter. Niet dat ik veel verleiding nodig heb, ik overwin zelf het risico van uit mijn raam te roken! XX
Met alle voornemens die ik de laatste weken bedacht heb, voel ik me net Bridget Jones. Besliste die ook niet om na nieuwjaar een nieuw persoon te worden. Ik heb er dan ook serieus over getwijfeld om mijn blog "The Selena Hales diary" te noemen. Misschien past dat ook wel beter... Ik kan het later nog altijd veranderen.
Omdat vandaag mijn laatste nieuwjaarsfeestje was, we doen elk jaar ook nog iets samen met de beste vriendin van ons mama, zal ik vanaf morgen het echte nieuwe jaar inzetten. Vanaf dan begin ik met het project "nieuwe selena". Zoals je de afgelopen weken al begrepen had, heeft project "nieuwe selena" vele onderdelen. Ik had al snel door dat niet alle onderdelen direct zouden veranderen. Daarom heb ik besloten om langzaam aan prioriteiten te stellen en te veranderen. Mijn eerste doel is om al zeker 5-6 kilo kwijt te spelen. Op dat moment zit ik op de helft van mijn streefdoel en dan concentreer ik me op het volgende. Zo ga ik een beetje het rijtje af en kan ik nog nieuwe doelen bijmaken. In feite verklaar ik mezelf voor gek, niemand kan zoveel veranderen. Maar als het niet anders kan, dan moet het maar zo. Ik wil niet te zelfzeker lijken, maar ik denk dat ik het nagelbijten ook kan verminderen terwijl ik de andere doelen probeer te berijken. Het moeilijkste zal zijn, op gewicht blijven terwijl ik stop met roken.
Mijn enige probleem was dat ik niet goed wist hoe ik moest beginnen aan het opstellen van zo'n verander plan. Dus ben ik wat op site's gaan neuzen van mensen die proberen af te vallen. Wie weet er nu meer van volhouden? Op de meeste site's kon ik dezelfde tips vinden. Ze geven namelijk allemaal aan van op te schrijven hoe het gaat en wat je eet. Ik wil jullie niet vervelen met mijn hele menu's uit te schrijven dus hou ik thuis een dagboek bij. Als onze weegschaal terug werkt kan daar elke dag mijn gewicht ook in geschreven worden, zo blijf ik gefocust. Om op een gezonde manier af te vallen ga ik dus de site van weight watchers volgen. Je kan hun hele coaching programma volgen of naar de samenkomsten gaan. Maar voor mensen die niet zo veel tijd of geld hebben, kan je ook gewoon via internet hun puntenplan bekijken en uitrekenen hoeveel jij mag eten. Simpel als wat. Andere dieëten kan ik niet volgen, mijn mama weigert namelijk anders te koken. Ik heb mijn vader al kunnen overtuigen van 1 keer in de 2 weken vegetarisch te eten. Denk niet dat ik er nu ook nog extra mager koken van af krijg. Ik zal dus gewoon voor mezelf de vette dingen er af moeten laten. Volgens andere zit de truk er in om 's morgens zeer uitgebreid te eten. En bij weight watchers telt fruit vaak voor 0 punten, dus dat kan ik tussendoor eten zoveel ik wil.
Er is nu nog 1 ding dat me kan tegen houden. Mijn wilskracht. Dit is iets wat ik echt heel graag wil. Al een paar jaar ben ik gewoon niet blij met hoe ik ben. Wat kan een mens dan anders doen dan veranderen. Ik weet alleen nog niet hoe ik reageer als het moeilijk wordt, als ik ergens door moet. Maar het is nieuwjaar, de moment van de goede voornemens. Dus ik ga er helemaal voor. Ik zal jullie ook up to date houden over mijn manieren om af te vallen. Misschien heeft iemand er iets aan :) XX
Wat een geweldige dag, een dag waar iedereen op gewaacht heeft. Feest met de hele familie! Wij zijn een prachtige familie, mijn mama heeft nog 1 zus en 2 broers... Het komt er op neer dat ons gezin alleen nog overeenkomt met de oudste van haar broers en de grootouders. Verder brokkelt het een beetje. De enige reden waarom we elkaar zien, is voor de kinderen. Mijn vader is peter van de dochter van mama's andere broer en mama is meter van de zoon van haar zus. Je zou kunnen stellen dat het een plicht is, niemand laat de kinderen in de steek. Daarnaast is de vader van papa's petekind complete weirdo. We kunnen het echt niet om die in de steek te laten. De kinderen kunnen er niets aan doen.
Gezien die situatie kan je je misschien al inbeelden hoe zo'n feestje gaat. Iedereen zegt elkaar gedag, niets zeggende wensen, goed geplaatste steken. Alsof het hebben van familie niet erg genoeg is, heb ik een tante die leerkracht is. Haar kinderen doen het dan ook geweldig goed op school. Niemand kan haar kinderen kloppen. De eerste moest veranderen van school, "haar eerste school was niet goed genoeg voor haar". Het tweede kind is direct naar een lokale middelbare school gegaan in plaats van direct naar de grote stad, "want daar is meer waarde aan". Over het derde kind zijn de leerkrachten gewoon niet te spreken, "zo'n voorbeeldige jongen". Ondanks alles, wou ik toch nog een vriendelijk woordje zeggen. Het meisje gaat immers dit jaar in september naar de hoge school en ik vond dat daar een succes wens bij mocht. Gewoon succes bij het maken van de keuze, maar natuurlijk was dat niet nodig. Mevrouw had al lang haar keuze gemaakt, ze had zelfs al de perfecte school gevonden. Bij haar liep het van een leiën dakje natuurlijk. De tante kon dan ook niet anders dan te beginnen over mijn herexamens, "en dat het nu een jaar zonder mag worden, we weten wie we succes moeten wensen." Joepie! Dank je tantje voor de lieve woorden. Dan, moment van de dag, nieuwjaarsbrieven. FOR THE LOVE OF GOD! Ik ben twintig en word elk jaar als eerste naar voor geschoven, gedwongen om een versje op te zeggen. Na heel wat verontschuldigingen geef ik mijn meter en peter dan maar gewoon de leuke cadeau's die ik kocht. Dan komt het hele rijtje na mij, blijkbaar schrijven de "middelbaar kinderen" gewoon een eigen originele briefje. Met het strever nichtje op kop. Zesde middelbaar en nog elk jaar een zelf gemaakt kaartje met een zelf geschreven gedichtje op. Zijn volwassenen daar echt blij mee? Van iemand van die leeftijd is dat toch al lang niet schattig meer? Het komt er op neer dat ik me nog de hele tijd mag verontschuldigen. Uiteindelijk word ik gered door het eten... blijven mijn nonkels domme grappen maken. Aangekomen bij het hoofdstuk over misbruikte kinderen, laat mijn nonkel aan iedereen weten dat het toch oke is als een trainer van het meisjes team met zijn meisjes doucht. Mijn kleine nichtje van 12 compleet geschokeerd natuurlijk. Vult hij nog even aan dat zoiets toch puur natuur is. Schaamte, schaamte, schaamte. Met heel veel dank aan mijn zus haar nieuwste spelletje op de wii, zijn we met de meisjes en Michael naar ons huis kunnen ontsnappen. Want dat heb ik nog niet verteld , maar dat is natuurlijk het leukste stuk. Mijn vriend heeft dit hele schouwspel in mijn familie mogen bijwonen. Het voorstel om bij ons "just dance" te spelen kwam absoluut geen seconde te vroeg. Ik ben dan ook dood gelukkig dat ondertussen alle feesten zijn afgelopen en ik morgen gewoon weer mag studeren!
Het is eigenlijk erg hoe ik me de hele tijd schuldig voel. In mijn hoofd heb ik een soort planning van mijn leven. Het geeft me een beetje aan hoe ik wil worden en wat ik wil doen. Als een gekke schrijf ik post-it's en plak die dan op mijn muren en plaatsen die er iets toe doen. In mijn kamer hangen post-it's als "leren" "niet roken" en "water drinken". Voor de badkamer heb ik er met "gebruik de creme's" en "draag make-up". Mijn gezinsleden vinden het dan ook grappig om bij gelegenheden mij een pakje post-it's cadeau te doen. Dat is dan de grap van het jaar. Daarna komen ze met de echte cadeau en hier wordt nog maanden mee gelachen. Wat een humor!
Nu het examens zijn ben ik wat strenger op mezelf geworden. Alleen maak ik het mezelf erg moeilijk. Zo is het namelijk dat ik geen tijd wil verspillen en leren, maar ik wil ook elke dag iets posten op mijn blog. Ook wil ik veel drinken maar ik wil niet de hele tijd naar benenden lopen om mijn flesje te vullen. Mijn post-it's helpen ook niet echt meer, ze maken me eerder gek. Zo wil ik sporten, maar als ik sport verlies ik tijd. Dus was ik met mezelf tot het midden gekomen van een half uurtje per dag te sporten. Wees mijn vriend me op het feit dat we gezien hadden in de les dat je pas in het 2e half uur dat je sport echt extra calloriën verbrand. Dat wil dan zeggen dat ik van mijn half uurtje een uurtje moet maken. Mijn planning weer volledig in de war. Het nieuwe plan zou dan zijn om overdag inderdaad een uur aan een stuk te sporten. Nu ja, sport bij mij is in de winter op de wii fit plus. Niet verkeerd begrijpen, ik doe wel zo de echte fitness oefeningen. Van de gewonen spelletjes probeer ik me weg te houden. Behalven zo debiel in mijn living joggen kan ik wel eens doen. De mensen die voor mijn raam passeren moeten nogal denken. De prijs van het uurtje sporten is 's avonds een uurtje werken.
Zo komt het dus dat de hele planning om zeep is. Samen met een vriendin deed ik een experiment dat haar studie methode beter was voor mij. Mijn eigen methode houdt vooral in dat ik in de rust van de nacht werk. Zij wou me overdag laten werken en vroeg in mijn bed steken. Volgens haar kon ik gerust na het eten al stoppen en dat was ook zo! Nu zal ik echter nog even moeten doorwerken na het eten en dat ligt me niet goed. Ik begon echt te wennen aan het rust moment op mijn dag. Ben nog nooit zo ontspannen door mijn eerste dagen blok gegaan. Dus ik voel me schuldig dat ik dat laat vallen.
Daarnaast voel ik me ook schuldig bij elke hap die ik in mijn mond steek. Gelukkig heb ik mijn lieve mama. Zij voorziet al groentensoepjes voor mij. Dat vult en valt natuurlijk ook mee qua calorieën. Veel fruit... maar zelf fruit lijkt soms te veel. De Kerst kilo's willen niet weg gaan en nieuwjaar komt er al aan.
Om me eens echt te ontspannen en gedachten te verzetten ga ik vanavond met vriendinnen op cafe gaan. We hebben elkaar al een tijdje niet meer gezien. Dus het werd weer eens tijd voor een afspraak. Normaal gezien zou ik helemaal relax moeten thuis komen. Dus daar hoop ik op. XX
Dit is een van de periodes in het jaar waar een student als ik niets anders te doen heeft dan achter zijn boeken te zitten. De meeste van de studenten kunnen zich daar blijkbaar redelijk goed aan houden. Sinds de komst van facebook is er echter wat afleiding. Diegene waarvan je weet dat ze druk moeten studeren, dat zijn de mensen waarbij je het meeste verandering op het profiel kunt vinden. Statussen veranderen, foto's uploaden, dingen "liken"... Druk met facebook. Het lijkt dat iedereen facebook vraagt om hem met rust te laten.
Ik lijk wel de enige student die facebook met plezier opend. Ik word namelijk gek van de eenzaamheid van de blokperiode. Een hele dag lang zie je niets of niemand anders dan je cursussen, slides en samenvattingen. De enige met wie je in contact bent, zijn je ouders die vragen om te komen eten. Voor mij is dit echt geen manier van leven. Alsof een gewone blok nog niet erg genoeg was, heeft mijn moeder nog regelmatig uitstapjes met mijn broer en zus gepland. Ze is er rotsvast van overtuigd dat ze iets goed doet, "zo is het stil in het huis." Stilte is goed, maar niet overdag. We hebben toch al de nacht die ons van stilte voorziet? Ik ben dus helemaal niet opgezet met deze werking. Ik verlang naar het lawaai van de campus. Naar de drukte van de stad.
Buiten dat iedereen in mijn huis probeert stil te zijn, is het ergste dat contact met vrienden verminderd. Ik wil graag smsen en msnen. Alles om gewoon met mensen te kunnen praten. Leuke, domme en interessante dingen uitwisselen. Het kan toch niet moeilijk zijn om daar even tijd voor te nemen? Het ergste is Iris. Nog geen maand geleden kwamen we echt goed overeen. We moesten een beetje opletten want ze is eigenlijk de ex van iemand met wie ik goed overeen kom. Dus het was niet te veel openlijk op facebook plaatsen, maar dat was nu nog geen ramp. Verder liet ze me continue van alles weten. Ze vertelde me over haar verleden en haar moeilijkheden bij het verwerken, dus raadde ik haar aan in behandeling te gaan. Tot ieders verbazing is de therapeut echt goed en is Iris blij met de hulp. Ik ben natuurlijk ook blij dat ik wat aangedrongen heb en zo iets veranderd heb. We smste continue. Omdat ze van mijn angst voor diepe vriendschappen weet, vroeg ze niet te veel over mij. Ze vertelde vooral over zichzelf. Eigenlijk durfde ze dat ook niet goed, maar het kwam vanzelf, zei ze. Nog een positief punt voor mij. Als ik ergens bang van was, ook zo'n irreëlen angst zoals ik wel eens kan hebben, luisterde ze gewoon. Het was een goede vriendschap. Ineens moest ze het moeilijk maken met een "ik denk dat ik verliefd op je ben"-bericht. Even was het moeilijk om het te begrijpen, maar oke, ze liet haar gevoel wat onderdrukken en alles ging goed. Tot ze op eens Serafien tegen kwam. Nu is Iris tot over haar oren verliefd op Serafien. Iris woont praktisch op het kot van Serafien en dus is er geen tijd en ruimte meer voor mij. Als ik wat wil vertellen is het nooit het moment omdat ze niet kan sms als Serafien er is.
Ik voel me zelf slecht dat ik jaloers ben op die aandacht. Uiteindelijk vindt Iris bij Serafien wat ze bij mij niet kon vinden. Wie ben ik om haar dat af te nemen? Toch wil ik aandacht. Een gigantische overdosis aandacht.
Het is vandaag de officiele eerste dag van de blok. Eigenlijk was die gisteren, maar je kan van niemand verwachten echt veel te doen op Kerstdag. Ik heb gisteren pakweg 2uur mijn boeken vast gehad en misschien al eens goed bekeken wat me nog te doen stond. Dankzij de afgelopen weken waarin iedereen van mijn klas stage had, behalve ik, heb ik al heel wat kunnen doen. Nu ik er bij stil sta, had ik toch wat meer gebruik moeten maken van die weken. Die hele 3 weken had ik zo steeds het gevoel dat de examens nog ver weg waren. Bij gevolg heb ik me nog niet voor 100% ingezet. Nu ik dan weer bij de fase van plannen ben, heb ik daar spijt van.
Hoewel ik weet dat ik me niet aan mijn planning hou, doe ik toch elke keer weer een poging. Iedereen spreekt over de voordelen van een planning. Voor mij lijkt dat alleen maar negatief. Soms komt er onverwacht een activiteit bij. Dan kan je natuurlijk niet zoveel doen als je gepland had. Maar je zit vast aan die structuur... En dan, dan word ik compleet nerveus. Als ik een planning maak moet die min of meer verlopen zoals ik dat wil. Daarnaast kan ik absoluut niet inschatten hoe lang ik over een hoofdstuk zal doen. Dus ik weet nooit hoeveel tijd ik exact ga nodig hebben voor een vak en ik slaag in paniek. Zo'n planning brengt voor mij meer stress mee dan het wegneemt en daar doe ik niet meer aan mee.
Wat ik sinds de herexamens wel plan is tijd voor mezelf. Om die examens door te komen moet ik mezelf genoeg aandacht en verzorging geven. Tijdens de blok en examens sta ik mezelf dus toe om een uitgebreide douche te nemen, make up aan te doen zonder dat ik buiten ga, eens een gezichtsmasker te gebruiken. Liefst zou ik ook nog een sauna bezoekje inplannen, maar daar is dan te weinig tijd voor. Je zou dus kunnen denken dat ik zen door de examens ga, maar niets is minder waar. In mijn hoofd gilt de onzekerheid en stress. Zij hebben sterkere stemmen dan mijn ontspannen geest en zo gaat alles mee in de stress. Sinds vorig jaar krijg ik dan ook in de examen periode kalmeringspilletjes. Ik ben daar eigenlijk compleet tegen, maar zonder ga ik door de rooie. Volgens ons mama is dat het beste voor iedereen en ondanks mijn princiepes, geloof ik haar graag.
Vandaag ben ik dus officieel en met volle vaart in mijn eerste cursus gevlogen. Mijn concentratie is echter op vakantie. Ik blijf dus alleen over, met mijn boeken, zonder concentratie. Toch probeer ik me voor de volle 100% in te zetten. Vechtend tegen alle afleiding.
Ik dacht dat ik met het zoeken van Kerst cadeautjes door de grootste stress ging. Daar had ik me even op misrekend! Na het zoeken van cadeautjes (die ik eigenlijk nog moet kopen) kwam het zoeken naar een outfit. Eerlijk toegegeven, ik had dit zo lang mogelijk uitgesteld. Vrijdag is het al zover en dan wordt het nu toch echt tijd dat ik iets heb om aan te doen. Gelukkig had ik wel nog een jurkje in de kast hangen dat ik een jaar geleden kocht maar dan toch niet droeg. PERFECT. Het enige wat ik nog ontbrak is een bolero en schoenen. Op zich ben ik daar al een tijdje naar op zoek, maar altijd met het idee "ik heb nog tijd". Nu heb ik echter geen tijd meer. Na het aflopen van de volledige winkelstraat heb ik uiteindelijk toch nog een bolero gevonden. Schoenen valt wat moeilijker. Ik ben niet de grootste en draag dus graag hoge hakken. Een minpunt aan die hoge hakken is dat ze soms al pijn doen als je ze past. Het mogen dan de perfecte schoenen zijn, als ze knellen, geraak je niet ver. Morgen heb ik nog een dag, dan neemt mama me mee naar de brantano. Anders ga ik toch maar een pijnlijk paar schoenen zoeken in de stad.
Tijdens al dit passen probeer ik me niet op mijn lijn te concentreren. Omdat de feestdagen er aan komen doe ik echt mijn best om zo weinig mogelijk en zo mager mogelijk te eten. Tot mijn verbazing hou ik het beter vol dan ik had verwacht. Ondanks het feit dat het beter is dan verwacht, ben ik natuurlijk niet genoeg kilo's kwijt om me echt goed te voelen. Dat is een doel dat nog iets te ver weg licht. Mijn mama probeerd me dan ook de hele tijd op te hemelen. Ze zegt me de hele tijd hoe leuk ik er uit zie in mijn kleedje. Soms heb ik zelf het gevoel dat ze het meent. Jammer dat ik het zelf niet kan zien.
Vandaag staat het sigaretten saldo trouwens op 3. Ik denk niet dat daar nog veel verandering in gaat komen. Vooral omdat ik bang ben dat als ik te veel uit mijn raam rook, de rook ook te merken is in mijn kamer. Als het zich in de stoffen hangt, dan geraak ik er zeker niet meer vanaf voor mama de lakens wast. Dus dat is al een mooi beging! Mijn pakje is nog niet leeg, dus zolang mag ik natuurlijk blijven roken. Als het leeg is, dan begint de strijd pas echt.
Hoewel ik me uiteindelijk steeds beter begin te voelen na mijn diepte punt, lijkt mijn lichaam mij te melden dat ik fout ben. De laatste week heb ik ontzettend veel nood aan mijn sigaretten. Het is ondertussen al zover gekomen dat ik uit mijn raam begin te roken. Ik moet toegeven dat dat niet mijn slimste idee was. Mijn hele kamer ruikt dus naar sigaret op dit moment. Dat is best lastig als ze thuis niet mogen weten dat ik rook. Vroeger was dat een algemeen geweten feit. Tot een paar jaar geleden toen mijn grootvader longkanker kreeg. Op dat moment werden mijn ouders hysterisch over roken. Alsof ze vonden dat roken de duivel zelf was. Ondertussen rook ik al 3 jaar in het geheim. Eigenlijk had ik gewoon belooft van te stoppen maar dat blijkt niet zo gemakkelijk.
Ik vraag me af wat maakt dat ik zo verslaafd ben aan mijn sigaretten. Op dagen dat ik zonder zit en de dagen dat ik probeerde te stoppen werd ik gek. Wanneer ik met mijn ouders weg ben en ik niet kan roken word ik lastig. In feite vind ik dat eerder zielig. Daarom heb ik aan mezelf de belofte gemaakt om werkelijk te stoppen. Nog een week en het is Kerstvakantie, ook gekent als Kerstblok. Dat betekend dat ik zeker 2 weken thuis ben. Als ik die 2 weken door kom zonder sigaret, dan lukken die examens misschien ook. Geef toe dat het een mooi voornemen voor nieuwjaar is. Laten we hopen dat het geen voornemen is zoals al die anderen. Je belooft dat en uiteindelijk doe je 2 januari gewoon door. Is er eigenlijk iemand die zijn nieuwjaarsvoornemens na komt?
Momenteel ben ik 20, een leeftijd waarop je nog alles kan veranderen. Als ik het nu niet doe, zal ik het vermoedelijk nooit meer doen. Het enige wat ik nu nog moet proberen is om die instelling te behouden. Er zijn genoeg manieren om de stress tegen te gaan en levend door de examens te komen!
Door dit bloggen ga ik precies meer nadenken over wat er aan het gebeuren is met mij. Daarnaast heb je dan ook nog eens "het lief", je kan niet zeggen dat hij het leven gemakkelijker maakt. Hoewel het steeds moeilijk gaat en de overtuiging soms ver weg is, ben ik overwegend gelukkig met hem. Mijn vriendinnen zijn er allemaal van overtuigd dat ik me tevreden stel met veel te weinig. In hun ogen kan ik veel meer krijgen en moet ik "hoger mikken". Ik vraag me gewoon af hoe komt dat zij nu juist weten wat het beste voor mij is. De meeste van mijn verhalen en gevoelens deel ik niet met mijn vriendinnen. Taal en woorden gaat allemaal heel goed bij mij, tot ik iemand moet aankijken en over mezelf vertellen. Laat mij maar gewoon schrijven, dan gaat alles veel beter. Ik blijf dus bij dezelfde vraag. Hoe komt het dat zij beter weten dan ik wat best voor me is?
Toegegeven ik heb nog nooit echt een "catch" gehad en dat zal vrees ik ook nooit gebeuren. Mijn eerste liefje was best oke, maar moet je nagaan, dat dateerd nog van het 1e middelbaar. Op dat moment zijn alle jongens nog lief. Hij maakte een pracht indruk op mijn ouders! Op zich is dat een goede start. Vanaf dan is het een dalende lijn geworden.
De 2e was op zich een geweldige kerel. Een soort van perfecte schoonzoon. Braaf studeren, veel tijd met ouders spenderen, geen ruige hobby's en niet te veel uitgaan of drinken. Jammer genoeg spendeerde hij iets te veel tijd met zijn ouders. Diezelfde ouders waren ook niet echt gek op het idee dat nummer 2 een liefje had. Ik was blijkbaar niet goed genoeg. Wat me uitermate verbaasd aangezien ik ook een "redelijk" braaf kindje was. Alleen, hij had niet het goede jaar gekozen. Op het moment dat wij samen waren gingen ook mijn punten in een dalende lijn. Toen het verdict van de C-attest viel, maakte hij het uit. Zogezegd om een ander meisje, maar ik denk dat ik wel beter weet.
Iets daarna kwam ik nummer 3 tegen. Hij was de juiste persoon op de juiste moment. Ik had net mijn dromen als psychologie student opgeborgen en daar kwam hij. Door zijn wens om opvoeder te worden bracht hij voor mij een totaal nieuwe mogelijkheid binnen de sociale sector. Alleen achteraf bekeken was hij niet zo goed voor mij. Dat eerste jaar ging perfect, je kan het je niet inbeelden. Ik denk dat ik echt gelukkigste meisje van heel ons dorp was. Nadat zo het eerste jaar om was begon hij plots spoken te zien. In alles wat ik deed en zei vond hij bevestiging dat ik hem bedroog. Het was amper nog een relatie. Op een dag kwam ik dan ook iemand tegen die mij helemaal omver blies. Een persoon die mij wel begreep en aanvaarde. Het klikte volledig, maar nummer 3 en zijn vrienden trokken ons volledig uit elkaar. Iets later kreeg die ander ook nog een relatie en werd de gedachten om een koppel te vormen opgeborgen. Nadien werd nummer 3 compleet gek, hij begon met zijn geduld te verliezen. Regelmatig vloog er een atribuut mijn richting uit en als het echt heel slecht ging kon ik klappen vangen. Tot mijn eigen verbazing hebben we nog een jaar deze relatie aangehouden. Echt een relatie mag je het niet noemen want om de week gingen we uit elkaar. Op het moment dat ik er voorgoed een punt achterzette, zijn bij hem de stoppen doorgeslagen. Hij stalkte me, drijgde met zelfmoord te plegen en zou mij vermoorden.
We gingen net uitelkaar bij het begin van de zomer vakantie en dus liet nummer 4 niet lang op zich wachten. Misschien kun je hem niet eens een waardige nummer 4 noemen. Voor mij draaide dit eerder rond gewoon de lichamelijke lusten. Zo'n vakantie liefde, maar dan in eigen land. We konden het echt goed vinden en uit het ene kwam het andere voort. Daarbij waren mij ouders die vakantie ook voor een paar dagen weg en had ik het huis voor mij alleen. We hebben ons goed geamuseerd. Tot hij op een bepaald moment besliste dat het meer moest worden. Hij wou mij aan zijn ouders voorstellen, familie, vrienden van de sportclub. Iedereen moest het weten. Op de meest subtiele manier heb ik dat proberen te stoppen, maar toen hij merkte dat het niets zou worden heeft hij er een punt achter gezet. Tegen zijn vrienden op cafe is hij gaan verkondigen dat hij enkel seks wou en ik meer. Een echt probleem vind ik dat niet, iedereen had medelijde met mij. Hij kreeg de naam van harteloze player en hij had mij gebruikt.
Na een paar maand kwam ik die ene persoon terug tegen. Het meest gekke aan deze situatie was, de persoon is een zij! Op het moment dat ik haar tegen kwam werd alles weer omgekeerd en op een paar weken tijd, tot over onze oren verliefd. De enige hindernis... haar lief. Ze waren nog steeds samen. De jongen begreep tot ieders verwondering onze verwarring en liet ons begaan. Hij was er van overtuigd dat als we dachten verliefd te zijn, we dit moesten uitzoeken. Zo ging het dan ook, na 2 weken uitzoeken liet ze haar lief vallen en ging ze met mij verder. Onze relatie was perfecte. Om eerlijk te zijn, de meest perfecte relatie die ik al heb gehad. In alles kwamen we elkaar tegen, alsof we echt gemaakt waren om op elkaar te vallen. De meeste mensen vonden dat we vriendschap en liefde niet uit elkaar konden halen. Maar ik ben redelijk zeker, het was heftiger dan de andere gevoelens. De enige hindernis, nummer 5 was gebroken door gebeurtenissen in haar leven. Sommige dingen had ze amper verwerkt en daar wou ik bij helpen. Ik heb alles wat ik had aan haar gegeven. Uiteindelijk ben ik opgebrand en toen ik haar nodig had, was zij niet in staat te geven. Zo zijn we uit elkaar gegroeid.
We zijn beide opnieuw een jongen tegen gekomen en hebben het risico genomen. We hebben voor een nieuwe liefde gekozen en zo kom ik dus uit bij mijn huidige lief. Hij is misschien niet de beste, maar wel de beste voor mij. Ergens hou ik van de onvoorspelbaarheid. Op het moment dat hij me duidelijk maakte dat hij met mij een relatie wou, had hij nog een vriendin. Alles wat toen zo spannend leek, is nu een aanleiding tot wantrouwen. Wie garandeerd me dat als hij het bij een ander deed, hij het niet bij mij zal doen? Wat toen echt een sprookje leek, is nu praktisch mijn nachtmerrie. Daarnaast kan hij op sommige momenten doen alsof hij aggressief wordt. Hij heeft me nog nooit wat aangedaan, maar heft zo altijd zijn arm op. Het is haast alsof ik nooit weet wat het zal worden. Die onzekerheid, het maakt me gek en tegelijkertijd ook zo verslavend. Ik moet weten hoe ons verhaal afloopt en wat er nog zal gebeuren. Een meisje met een gezond verstand zou misschien kiezen om hem te laten vallen en in rust te leven. Ik zou haar ongelijk geven... hoe kan je nu in rust leven als je niet weet hoe je relatie verder zou kunnen gaan?
De laatste week voor het echt kerstmis is. Normaal gezien een periode waar ik altijd zo naar verlang. Dit jaar integendeel zal de kerst periode een totaal ander gevoel geven. Voor het eerst in de 20 jaar dat ik leef, vier ik Kerst niet met mijn familie. Wij zijn een gelovig gezin. Niet zoals je dat wel eens vaker ziet, de ouders die de kinderen mee naar de mis sleuren. Neen, ik ga uit mezelf mee. Verder zit ik ook nog in een echt katholieke jeugdbeweging, waar ik onder tussen begeleiding ben. Zo is het dus ook dat wij met Kerst met de hele familie (broers en zussen van mama) naar de middernacht mis gaan. Dit jaar zal ik Kerst bij mijn lief thuis vieren. Zijn familie integendeel is verre van gelovig. Ze hebben thuis niet eens een kerstboom staan. De lichtjes en kerst bloemstukken staan er wel. Maar die echte kerstdingen, zoals een adventskrans, die niet. Als ik daar thuis ben mis ik de sfeer van "mijn kerst". Niet tegenstaande heb ik hem toch belooft Kerst avond bij hem te vieren, nieuwjaar doen we bij mijn familie.
Toch voel ik me hier niet helemaal zeker over. Als we deze manier blijven voorzetten, zal ik nooit meer naar de kerk gaan op Kerst avond. Voor de meeste onder jullie zal dat misschien gek klinken, maar voor mij is het nodig. Mama vond dat ik dat toch maar eens moest aan brengen. Misschien laat ik mezelf nog voor de mis ophalen door mijn ouders, zo kan ik alsnog mee. Alleen komt dat dan weer zo grof over op mijn schoonmoeder.
Daarnaast is er nog een ander stress punt waar ik nog nooit last van had. Cadeautjes. Bij ons thuis draait kerst dus rond de geboorte van Jezus, niets cadeautjes dus. Omdat de Sint komt bij ons, komt de Kerstman dus niet. Cadeautjes worden met nieuwjaar gegeven. Bij mijn vriend thuis integendeel geven ze wel cadeautjes met Kerst. Nu is mij ter oren gekomen dat zijn moeder een prachtig geschenk heeft voor mij. Dus daar is mijn stress punt. Wat koop ik voor die mensen? Als ik cadeautjes moet kopen voor goede vrienden of familie ga ik al door een hel. Nu moet ik cadeautjes kopen voor vreemden! Gelukkig liet zijn moeder al subtiel vallen wat ze graag zou willen hebben, dat maakt het gemakkelijker. Nu nog de vader, zus en zijn schoonbroer. Morgen heeft mijn zus gedaan met examens en gaan we samen shoppen.
Shoppen brengt me bij nog zo'n punt! Mijn uiterlijk... De laatste maand is denk ik wel bewezen dat ik lang niet meer zo aantrekkelijk ben als in het begin van de relatie. Zou hij anders er over twijfelen om met iemand anders iets te beginnen. Daarom moet ik er weer prachtig gaan uitzien. Ik moet toegeven dat mijn garderobe zich de laatste maanden door het verdikken wat uitgedunt is. Met die dikke kont van mij pas ik lang niet meer in alle kleren die mij zo goed stonden. Omdat ik mezelf streng aan het opleggen ben om te vermageren, is het haast belachelijk alles nieuw te gaan kopen. Het gaat enkel niet zo snel als ik zou willen en tegen kerst geraak ik nooit in mijn mega leuke jurkjes. Natuurlijk heb ik er nog wel een dat wel past, origineel is, leuk zit. Maar ik heb geen schoenen of truitje dat er bij past, zo kun je dat dus ook niet dragen. Ik heb dus al mijn geld op mijn zus gezet, zij moet voor mij een leuke outfit vinden. Mij lukt dat toch nooit. Aangezien ik kerst en nieuw op een andere plaats vier, kan ik 2 keer hetzelfde aan doen. Het enige wat voor problemen kan zorgen is het uitgaan op oudjaar, maar waar heb je anders een little black dress voor?
Over hoe mijn gewicht evolueert zal ik het maar niet hebben tijdens de feestdagen. Het moet toch nog een beetje een gelukkig nieuwjaar worden.
Daar was het dan, het lang verwachte resultaat waar zoveel commotie rond was! Toen mijn vriend gedaan had met stage, was zijn eerste zorg hoe het zat met de test. Hoe ik me voelde was natuurlijk niet belangrijk, als die test maar negatief was. Gelukkig was het ook zo. Geen stress over de vragen of ik er klaar voor ben. Het was zelf niet eens nodig me zorgen te maken over het feit dat mijn vriend er absoluut niet klaar voor is. Iedereen en alles gerust gesteld. Wat me zo hard opviel was dat de mensen die zich het meeste zorgen maakte, reageerden met "zie je wel". Alsof ze zichzelf wouden gerust stellen. Misschien kunnen we dit wel klasseren als een grappige ervaring. Dan gaat de stress die er aan kleeft misschien wel weken met de jaren.
Andere resultaten laten natuurlijk wat op zich wachten, die kan ik morgen aan de dokter vragen. Verdere dingen die ik wil bereiken vlotten niet echt. Misschien omdat ik de laatste dagen ziek ben geweest, dat ik wel ben afgevallen. Dat resultaat zien, zou me toch al aanmoedigen om verder te gaan met dieëten maar grappig genoeg heeft de weegschaal beslist om platte batterij te krijgen. Niet dat ik de weegschaal de schuld geef, maar op z'n minst mijn vader die al een week weigert om nieuwe batterij te gaan halen. Zonder het zien van resultaat is het verdacht moeilijk om vol te houden. Ondertussen begin ik al vaker toe te geven aan de chocolade die nog steeds op de kast staat naar mij te kijken. Ja, letterlijk kijken wat het gaat over de Sinterklaasjes, Pietjes en andere leuke beestjes. Ik vraag me trouwens nog steeds af of ik daarnet niet echt de marsepein hoorde! Ook andere resultaten laten lang op zich wachten. Een paar mensen hadden me gezegd, doe opnieuw je buikspieroefeningen. Iedereen beweerde daarbij dat ik na een tijdje er terug plezier in zou krijgen. Jammer genoeg is dat niet zo, ik zie er zelfs tegen op om er aan te beginnen. Gelukkig is de voldoening groot als ik pijn heb ik mijn spieren en ik voel dat ik leef. Anders was ik er al lang weer mee gestopt. Roken is moeilijk resultaat te zien als je gewoon niet stopt. Mijn laatste pakje is alweer op twee na leeg. Misschien moet dit maar eens gewoon het laatste pak ooit zijn. Maar dan komt er stress en dan komen er ruzies. Voor ik het weet zal hij daar al weer zijn. De enige troost die mij al gegeven is, is "bekijk het zou, elke sigaret minder is er dan toch een om later in te halen". Als ik stop is dat wel de bedoeling met voor altijd te stoppen maar dat heeft nog niet iedereen door.
Dat komt misschien vooral omdat de reden van mijn stoppen mijn vriend is. Velen denken op dit moment dat mijn relatie maar tijdelijk is, dus het stoppen bij gevolg ook tijdelijk is. Want dat brengt me bij het voorlaatste resultaat, mijn relatie. Ergens had ik gehoopt dat mijn relatie nu al veel steviger zou zijn. Ik had niet fouter kunnen zijn! Er is nog helemaal niets op zijn plaats, elke dag twijfel. De vragen zijn nog niet weg geëbt en antwoorden zal ik nooit krijgen. Hij wil me wel graag antwoorden geven, maar uit de mond van een leugenaar is dat maar twijfelachtig. Toch kan ik de onstabiele relatie niet volledig aan hem verwijten. Want ik kan er me maar niet overzetten. Alles wat is zeg is doordrengt van ironie. Vaak kwets ik hem ook heel hard met wat ik zeg en ergens voelt het rechtvaardig. Uiteindelijk heeft hij me ook erg hard gekwetst. De enige troost die me rest zijn de woorden "Rome is ook niet op 1 dag gebouwd". Alleen had ik nooit gedacht dat het zo gemakkelijk zou zijn om ons uit elkaar te halen en al zeker niet dat het zo moeilijk was terug samen te komen. Ik was er altijd van overtuigd dat hij en ik de perfecte relatie hadden. Gek hoe sommige dingen kunnen draaien.
Laatste resultaat moet ik nog een tijd op wachten. Schoolwerk. Ik probeer me uit de naad te werken voor resultaten te behalen. Examens leren, taken maken en soms zelf extra dingen waarvan ik weet dat ik ze volgend jaar kan gebruiken. Het zou zo fijn zijn om te ontpoppen tot een goede student, ondanks alle afleiding die mij plaagt.
Zo, nu is het tijd om te gaan eten, no worry, ik zal opletten. bye X
Hupla, alles weer op een hoopje! Momenteel ben ik pas echt stress gevoelig. Ik begin zelf te denken dat ik er zelf een beetje over ga. Daarnet nam ik de moed om dat "andere meisje" toe te voegen op facebook. Je kent dat wel, "'de concurentie verkennen". Ze is dus echt wie ik dacht dat ze zou zijn. Maar ik snap iets niets. Ze is zoveel minder mooi dan mij. Ja, ik weet dat ik dik ben, maar zij is eigenlijk veel dikker. Niets aan haar is mooier dan aan mij. Dus vraag ik me af waar het dan aan ligt. De vraag is misschien eerder of mijn karakter dan echt zo slecht is.
Hier begint de lange zoektocht naar de betere ik. Lange zoektocht... Ik heb altijd al geweten dat ik beetje aan mezelf moest werken. Natuurlijk is niet altijd alles zoals ik dat zou willen. Sowieso was mijn leven ooit een puinhoop en duurt het lang om alles te sorteren. Alleen moet nu alles veel sneller gaan ineens. Zelf kan ik leven met het tempo waarop mijn eigen leven op orde kwam. Dit tempo is gewoon niet snel genoeg voor iedereen. Zo wil mijn vriend blijkbaar een normaal vriendinnetje. Ik ga mijn best doen! Echt mijn best Jammer genoeg ben ik zelf niet eens in staat om hem te laten gaan. Zelf te zwak om hem te laten gaan. Zieliger kan het niet worden natuurlijk :)
Dan heb je dat stomme laatste punt. De onderzoeken. Nog uren wachten op dat stomme resultaat... De vraag is alleen, bel ik vanavond nog voor de zwangerschap of bel ik morgen voor direct alles van het bloedonderzoek... DILLEMA!
De laatste tijd ben ik regelmatig ziekjes. Niet noemenswaardig of verdacht ziek, maar altijd zo wat misselijk. Een dagje of 2 overgeven en het is weer voorbij. Heb ook wel een keelontsteking gehad, maar dat kan iedereen overkomen. Alleen, die misselijkheid sleept al 3 maand aan. Mijn ijzer blijk na het bloedgeven erg laag te staan en bij gevolg was ik continue moe. Op zich maakt een mens zich daar geen zorgen over. Was het niet dat ik normaal gezien nooit ziek ben. Moet je nagaan, voor die keelontsteking was het 3 jaar geleden dat ik voor het laatst een week antibiotica nam. Niet veel mensen kunnen dat zeggen. Nu is het tij dus wel gekeert, heb al meer motillium genomen in de afgelopen 3 maand dan in heel mijn leven! Daarom moest en zou ik naar de dokter gaan.
Er werden tussen mijn kennissen en vrienden ook al heel wat spook verhalen verteld over wat ik zou kunnen hebben. Volgens mijn mama is het gewoon stress gerelateerd. Mijn papa denkt dan weer dat het komt omdat ik gewoon te weinig eet. Een vriendin van mijn mama dacht aan een allergie of intollerantie die nu pas opkomt. De oma en opa denken dan weer dat het een griepje is dat niet geneest. Mijn vriend, die weet helemaal niet meer wat te denken, hij is gewoon erg ongerust. Maar allemaal, stuk voor stuk begonnen ze met de vraag, "je hebt toch je regels nog gehad". Het was standaard vraag in de zoektocht naar de oorzaak. Ja, die heb ik nog gehad. Nee, ik ben niet verdacht veel bij gekomen. Altijd weer die zelfde antwoorden.
De dokter die mijn hele klachten reeks aanhoorde wist zelf niet wat te denken. Dus, ik mag een reeks testen ondergaan. Moet 3 stoelgang stalen binnenbrengen (voor het geval het een parasiet is). Morgen vroeg moet ik gaan bloed trekken om bloedwaarden na te gaan, om zwangerschap te testen en nog een paar andere. Het gekke is dat ik het gevoel heb dat ze niet echt goed weet waar ze naar zoekt. Ze vroeg zich namelijk af of ik in de vakantie naar een tropische bestemming was geweest, of ik bizarre dingen had gegeten en anderen. Mijn antwoord was elke keer neen, dus concludeerde ze dat een parasiet bijna uitgesloten was. Toch laat ze er op testen. Ze stelde vragen over zwangerschap mijn antwoord was elke keer negatief, toch laat ze testen. Ze heeft nog een laatste denk piste voor ik ergere proeven moet ondergaan, stress. Net als mijn mama denkt ze dat de oorzaak van dat misselijke gevoel wel eens gerelateerd zou kunnen zijn aan de stress. Wat haar op viel was dat de laatste 2 keer dat ik me ziek voelde telkens was wanneer ik bij mijn vriend was geweest. Dus vertelde ik haar ook maar over onze problemen en ruzies. Er is een goede kans dat hij de oorzaak is van mijn "probleem". Hoe leg ik hem dat uit? "Schat het is niet dat ik je niet graag zie, maar ik word ziek van jou." Het is wel niet rechtsreeks van hem dat ik ziek word, maar een beetje schuldgevoel zou hem niet misstaan!
Omdat ze eigenlijk hoopt dat dat mijn enige probleem is, heb ik medicatie gekregen die mijn spijsvertering onder controle moet houden. Ik heb een dokter die tegen het voorschrijven van kalmeringsmiddelen is. Dus dat wou ze me niet voorschrijven. Ze vindt dat ik zeker te jong ben om die stempel te krijgen en dat ik alle kansen moet nemen om er zelfstandig van af te komen. De lichamelijke klachten zijn echter te erg om me zomaar mee te laten rondlopen. Vandaar, pillen die het lichaam regelen maar niet de geest. Ben ik veel mee, volgens mij zal mijn lichaam het dan wel op een andere manier uitdrukken.
Er is alleen 1 klein ding dat me zorgen maakt. Tegen mij zei de dokter dat er niet echt een kans is dat het een zwangerschap is. Toch wil ze dat testen. Ook mag ik de medicatie niet innemen als ik zwanger ben. Dus heeft ze me gevraagd om dan pas te beginnen met de medicatie als de resultaten van de test binnen zijn. Ik vraag me dus af of ze gewoon zichzelf veilig wil stellen of dat ze toch vreest dat ik zwanger ben. Want ja, wat zou ik daar nu moeten mee doen. Ik zit midden in mijn studie. Gezondheidszorg notabene, dus dat betekend geen stages! Wat met die buitenlandse stage binnen 2 jaar, ik keek daar naar uit. Wat met mijn vriend, het is al erg genoeg zo. Extra zorgen kunnen we niet echt gebruiken. Sommige mensen denken dat een baby de oplossing kan zijn voor de problemen. Ons probleem is echter dat hij nog niet helemaal kan wennen aan het idee van die vaste relatie en het lange termijn gedoe. Een baby zou dus dit gevoel versterken. Het is toch allemaal niet niets.
Waar houdt een mens zich toch mee bezig? Ik moet er gewoon van uitgaan dat het alleen maar komt door de overvloed aan stress. Zo is het altijd al geweest bij mij. Meer nieuws morgen avond :) let's hope...
Wat een dag is er weer voorbij gegaan! Een normale student spendeert zijn zaterdag avond vermoedelijk heel anders dan ik. Terwijl de meeste van mijn vrienden gewoon gezellig uitgaan of een luie avond thuis spenderen, ga ik babysitten. Totaal niet de meest gezellige job! De persoon die je dat probeert wijs te maken wil je ergens inluizen. Vanavond leek een gemakkelijke avond te worden. De kindjes gingen al in bed liggen en ik moest gewoon zo gaan "in het geval dat". Nu dacht die mama "ik ga eens leuk doen". De kinderen mochten langer opblijven. Joepie... De jongste slaapt ondertussen nog niet door, dus die kan elk moment nog eens wakker worden. Ze heeft dan ook nog eens in haar broek geplast. Alsof dat nog niet genoeg was, is de oudste kei actief en werkt compleet tegen. Ik dacht dat ik mijn lading gehad had, nee! Geen kabel, dus geen deftige tv. Gelukkig wel vrij pc en internet gebruik. Ik denk dat ik straks een kinderfilm opzet. Want volwassen films heb ik hier nog niet gezien. Trouwens, voor frisdrank moet ik een veel te enge kelder in, daarom hou ik het maar bij water. Niet eens appelsap!
Gisteren moest ik trouwens naar de familie van mijn vriend, hij is deze dagen jarig. Feestje! Ik kon wel door de grond zakken. Alle mensen die daar zaten, bekeken mij. Het was duidelijk te zien dat ik stiller was en mij gekwetst voelde. Ik denk dat ik nog een beetje kon doen alsof alles normaal was, maar vrees er voor. We hebben wel samen geslapen en veel gepraat. Voor mij was dat echt nodig. Want ik zit nog altijd in zo de "vraag fase". Zoveel dingen die ik me afvraag maar eigenlijk niet wil weten. Hij begreep me wel en heeft precies een klop gekregen. Vanavond stuurde hij zelf een bericht om te vragen of hij weg mocht gaan. Uiteindelijk is dat jammer, maar ik vroeg me direct af of hij zou liegen over zijn gezelschap. Ik heb die zorgen maar op zij gezet en gezegd dat het geen probleem is. Je gaat me niet zeggen dat ik zomaar "neen" kan antwoorden. Wat voor een vriendin zou ik dan zijn...
Ik vraag me echt nog elke dag af of ik in deze situatie verder kan leven. Voel me continue zo'n goedgelovige trezebees. Het is een gek gevoel, maar ik kan het niet zomaar van me afzetten. Ik moet wel toegeven dat hij zijn best doet. Misschien heeft hij ook echt voor mij gekozen en ziet hij me ook echt graag. Je mag denken wat je wil, maar ik vind dat ik er nog energie moet in steken. Als ik hem nu laat vallen zal het me spijten dat ik het geen kans heb gegeven. Dan zal ik nooit weten of het echt wat kan worden. Het lijkt me alleen stom, omdat het nu net lijkt alsof hij fouten mag begaan en gewoon bij mij terug komen. Daarom geef ik hem nu een harde behandeling, hij moet voor alles vechten. Laat hem maar zijn best doen!
Ga dan toch maar in de zetel vliegen met een aangename disney film... greetz
20 en meer
