Het is een vraag waar ik niet langer omheen kan. Wat vind ik aantrekkelijk aan jou? 

Fysiek ben je vast en zeker geen adonis. Niet veel groter dan mij, 10 jaar ouder, buikje, dubbele kin, je gebit is niet zoals ik het graag zie. Roker. Maar je ogen... je ogen fascineren me. Je kan zo aandachtig kijken, liefhebbend. Maar hard als we vrijen... dan is je blik staalhard. Beangstigend. Waarom blijf ik die blik dan toch steeds weer uitlokken, opzoeken?

Karakterieel vind ik je zwak. Onstabiel. Onzeker. Laf. Opportunistisch. Manipulerend. Een echte calimero. Geen man waarop ik kan bouwen. Maar wel iemand die mij vleugels geeft, het beste uit mij weet te halen. Al komt gaandeweg het besef: het ben niet jij die al die creativiteit uit mij haalt, ik haal ze uit mezelf als ik me geliefd voel door jou. Op momenten dat ik me door jou geliefd voel, kan ik de wereld aan. Durf ik te creëren op een niveau dat ik anders niet durf op te zoeken. 

Misschien gaat het dus niet om of ik van jou houd. Misschien gaat het erom dat ik houd van wie ik ben als ik mij geliefd voel door jou. 

Is deze liefde die ik voor jou voel, dan ook zuiver egoïsme? Ben ik eigenlijk niet beter dan jou... alleen is mijn reden een ander soort egoïsme. Niet beter of slechter, maar enkel... anders?