Vaak wou ik dat ik een aan-en uitknopje had voor mijn gedachten. Ik besef dat ik te veel nadenk en dat, dat vaak niet goed voor me is. Ik word er onzeker van, een beetje mismoedig en de depressieve ik komt weer naar boven. De ik die niet meer verder wilt, de ik die alleen maar naar perfectie streeft en zich een straf moet opleggen als het misloopt. Ik voel me schuldig voor wat ik mijn vrienden heb aangedaan. Hun
onmacht, hun angst,..., misschien zelfs mijn "verraad" want uiteindelijk vind ik dat ik met mijn gedrag in het verleden een teken heb uitgezonden naar mijn vrienden dat ze niet belangrijk voor me zijn. Maar ze zijn dat wel, en dat besef ik steeds meer. Ik weet alleen niet wat ik kan doen om het goed te maken. Ik weet wel dat ik ze veel teleurgesteld heb. Eigenlijk stel ik ze vaak nog teleur. Allee vaak, de laatste tijd toch. Ik voel me de laatste tijd gewoon te slap om nog verder te strijden. Ik ben op. Letterlijk en figuurlijk. De vijand krijgt weer macht over me. Ik ben bang. Maar anderzijds voel ik me ook weer machtig. Ik heb de controle, niet mijn lichaam bepaalt wat ik doe, maar mijn geest, of misschien beter gezegd de vijand's geest. De moeilijkste momenten zijn als je beseft dat je aan't verliezen bent. Soms kan het zo onopvallend, ongewild beginnen en je weer helemaal in zijn macht nemen. Het ergste is dat ik hem zelfs help de macht weer over te nemen. :(
Kan het leven dan nooit redelijk goed blijven gaan? Donderdagavond ben ik gedumpt door het vriendje. Eigenlijk snap ik er niks van. Het enige wat ik ervan snap is: dat hij bang is om terug gekwetst te worden zoals hij dat vroeger is geweest Dat hij ervan overtuigd is dat hij niet goed genoeg voor me is dat hij niemand nodig heeft om gelukkig te zijn ... Maar wat heb ik daaraan? Ik heb hem toch niet gekwetst? Ik vind dat hij wel goed genoeg voor mij is. Hij denkt misschien dat hij niemand nodig heeft om gelukkig te zijn, en dat is misschien ook zo, maar waarom iets wat jou nog gelukkiger maakt wegsmijten? Want hij beweert dat hij mij nog super graag ziet. Maar waarom doet hij mij dit dan aan? ik ben kapot. Het hoeft voor mij allemaal niet meer. Ik voel alle negatieve gevoelens door elkaar, woede, onmacht, verdriet, verwardheid... En ik vind geen enkel alternatief om ze te verdrijven of te verminderen.
Ja ik weet dat liefdesverdriet pijn doet. Heb het nogal meegemaakt. Maar zo heftig als nu? :-s Waarom? Omdat hij voor mij de ware was? Omdat hij mij alles gaf wat ik nodig had in dit leven?
En kom nu aub niet af met: er zijn nog genoeg jongens in de wereld, of zoek geen schuldige, of hij is het niet waard... Ik hoef het allemaal niet te horen, het maakt me gewoon nog kwader. Ik wil gewoon, ik wil gewoon dat dit een stomme droom was.
het leven doet pijn, door het verleden zal het nooit meer hetzelfde zijn, het verleden heeft je getekend je gemaakt tot wie je nu bent Het heeft je bang gemaakt, en de pijn heeft je tot het diepst in je ziel geraakt je durft niet meer te dromen, bang dat het niet uit zal komen voor jou bestaat de liefde niet meer, want die deed jou ooit verschrikkelijk zeer!
eindelijk nog eens een positief bericht van mij uit! Het gaat goed hier!
Voor het eerst ben ik zonder ziekenhuis opname door mijn examens gekomen, 5van de 13 moet ik opnieuw doen, ok ik had er maar 4 verwacht, maar het 5de vak is niet zo'n zwaar vak en uiteindelijk is het mijn schriftelijk wat een probleem was.
Ten tweede was mijn hba1c van begin december tot begin januari gezakt van 12,2 naar 9,2.
Vandaag moest ik opnieuw op controle en ik kreeg van de endo te horen dat ik precies was afgevallen. Ook andere mensen zeggen dat ik er goed uitzie. Bovendien heb ik mijn Hba1c opnieuw laten meten en nu is het zelfs gezakt naar 7,9!!! wat super is! Nog 0,4 zakken en dan zou het perfect zijn! Maar ik ben hier al heel tevreden mee, en niet alleen ik. De laatste keer dat ik deze waarde behaalde was in het eerste jaar dat ik diabetes had en alles nog perfect deed. De andere 5jaar was het altijd boven de 8 tot zelfs een keer 15.
Misschien moet ik toch eens naar de dokter gaan. Ik ben al weken doodop en toch slaap ik veel,ik heb hoofdpijn en als ik meer dan 10stappen doe ben ik vreselijk duizelig, ik heb geen honger, geen dorst. Toch probeer ik 3keer per dag te eten, maar het lukt me niet om een goede maaltijd te eten, ik ben na een paar happen misselijk, ook met drinken, kleine slokjes nemen, want anders ben ik ook misselijk. Mijn suiker is alles behalve te hoog, dus daar kan het ook niet van komen. Ik sta ook niet te laag op de momenten dat ik zo duizelig ben. Ik moet dikwijls even blijven stilstaan en ergens tegen leunen want alles wordt dan even zwart. Niet dat ik dan effectief tegen de grond ga, maar op die momenten weet ik even niks meer, kan me er nadien ook niet echt iets van herinneren, alleen dat ik daar weer stond. Ik weet dat het overdreven is, maar op die momenten ben ik bang dat ik dood aan't gaan ben.
Ja,ja de examens zijn bijna gedaan. Het einde is in zicht, maar ik heb totaal geen energie meer om er nog iets voor te doen. Ik wil slapen en ontspannen, ik wil niet leren, ik wil niet stressen.
En toch moeten we verder. Met natuurlijk minder goede examens tot gevolg. En dan begin ik weer te twijfelen hé, want ik zal ook wel voor dat of dat vak gebuisd zijn hé. En dan volgt er schrik, want dan ben ik bang dat ik op alles gebuisd ben en dom ben.
Ik haat examens. Ik haat het, zoals iedereen waarschijnlijk hé. Het wordt hoog tijd dat ik eindelijk nog eens ontspanning heb, want ik zou nu zelfs willen stoppen met studeren gewoon omdat ik te weinig energie heb om me er vlot door te worstelen, en het dan ook nog jaren afzien is...
Wie de flair leest kent het wel, de bladzijde waarop staat: hé het is oké... en dan allerlei, soms hilarische vervolgen. vandaag was ik een oudere flair aan't lezen en weer stootte ik op deze leuke pagina. Spontaan begon ik zelf dingen te verzinnen die erop zouden kunnen volgen. Helaas niet zo'n goede dingen. Het beestje in me kwam weer boven drijven en het was moeilijk om daaraan te weerstaan. Ik wou het op mijn facebook zetten, maar gelukkig kon ik me bedenken dat het geen goed idee was. Veel mensen zouden er niet mee akkoord gaan, kinderen zouden het wel eens kunnen geloven en ook aan gaan doen, weet ik veel. In elk geval het is niet oké, ook al wil het maar al te vaak (voor mezelf) wel oké te vinden. dus ik zeg het hier en dan in de juiste zin:
hé, het is NIET oké...
...om maaltijden over te slaan om zo kcal te beperken/of af te vallen.
...om allerlei excuses te verzinnen om niet te hoeven eten.
...om alleen maar kcal arme dingen te eten.
...om alleen eten te willen eten wat je zelf hebt klaargemaakt omdat je zo het vetgehalte kan verlagen.
...om sporten alleen leuk te vinden omdat je er veel kcal meer verbruikt.
...om eten te bereiden voor anderen en zelf niet mee te eten onder het mom van:ik heb al teveel voorgeproefd.
ik ben het blijkbaar hier nog niet komen zeggen, maar 27december is het helaas bij mijn zus uitgegaan in haar relatie, ze waren "verloofd".Persoonlijk ben ik ergens wel blij dat het gedaan is tussen die 2. Ik kon echt niet met hare vriend opschieten, niet dat het zo'n slechte jongen was, hij was wel vriendelijk enz, maar hij had echt vervelende trekjes en wat je er ook van zei, het deed het keer op keer opnieuw, bv 's avonds laat bij het thuiskomen super veel lawaai maken dat iedereen wakker is. Anyway, mijn zusje is en was er kapot van. Ze heeft dagen zitten janken(denk dat ze dat nog steeds doet) at niet meer, sloot zich compleet af, post zm-berichten enz. Het ergste is dat ze het steeds weer probeert goed te maken en hem zit te bellen en te sturen en god weet wat allemaal opdat hij naar haar terug zou komen. Wat blijkbaar niet tot haar doordringt is dat ze hem zo steeds verder wegdrijft. Bovendien was hij verliefd op iemand anders(nu is hij daar ook al bijna een week mee samen),een vriendin van mijn zusje.Het feit dat het een vriendin van mijn zusje is maakt het er niet gemakkelijker op voor mijn zusje. En het heeft er ook voor gezorgd dat ik hem nog meer ben gaan verafschuwen, bovenop de andere dingen die ik nu dan van hem hoor. Bovendien vindt ik het respectloos dat hij amper 2dagen later al met een ander samen was, dat hij niet eens wilt praten met mijn zusje(ze snapt ook niet goed wat er allemaal gebeurt) en zelfs wenst dat hij haar nooit maar dan ook nooit meer zal zien. Eigenlijk heeft hij weinig reden om dat te wensen, want uiteindelijk is hij het die mijn zusje tot verschillende dingen dwong, is hij het die niks aan zichzelf wilt veranderen,is hij het die direct met een andere is begonnen en is hij het die niet eens wilt praten. Eigenlijk zou mijn zusje moeten wensen dat ze hem nooit meer ziet, maar dat doet ze helaas niet. Nee ze blijft hem wel sturen/bellen/mailen/..., wat ik zelf ook heel vervelend vind, het is beter dat ze even wat afstand neemt en de boel wat laat afkoelen, wat probeert te verwerken, helaas kan ze dat niet. Ze leeft nog steeds met een enorm vraagteken en een enorm verdriet. Aan de eindejaarsfeesten heeft ze geen plezier gehad, al vond ik het wel heel fijn dat ze toch probeerde om er samen een leuke avond van te maken. En ook nu met de examens wacht haar een moeilijke periode. zusje, ik wou dat je me kon geloven als ik zei dat er een beter iemand voor je rond loopt. Dat deze pijn en dit verdriet ook een plaats in je leven kunnen krijgen en je weer verder kan gaan met je toekomst. Zusje, neem je tijd om het allemaal te verwerken, deze dingen gaan helaas niet over van vandaag op morgen. Weet dat ik, mama, je vrienden voor je klaarstaan om je te troosten en te steunen. Ook al komen we niet altijd overeen, weet zusje dat ik toch het beste met je voorheb en ook bij jou wil dat je gelukkig bent. dikke knuffel, ik ben bezorgd om je. big sis
Allereerst wil ik iedereen het beste wensen voor 2010, het klinkt zo standaard en eigenlijk is het dat ook, maar ik wil jullie echt een heel fijn jaar toewensen. Ik hoop dat jullie dit jaar zo veel mogelijk van het ongeluk gespaard zullen blijven. Hoewel het niet te vermijden is dat er natuurlijk problemen, teleurstellingen, verdriet,... opduiken in dit nieuwe jaar. Toch hoop ik van harte dat jullie er zoveel mogelijk van gespaard blijven en de kracht hebben om verder te gaan, als er tegenslag op je weg komt.
Lieve grote broer, altijd al hebben wij een goede band gehad. Ik kwam naar jou en jij naar mij wanneer het niet ging. We waren er voor elkaar. We waren meer vrienden dan broer en zus. Ik heb zulke mooie herinneringen aan ons verleden, onze streken en onze babbels. Lieve broer, het brak mijn hart toen je hals over kop het huis verliet en bij je vriendin introk. Het ergste vond ik misschien nog, dat ik geen afscheid kon nemen, ik lag in't ziekenhuis als jij vertrok. Toch hoopte ik dat je gelukkig werd, dat je de vrouw van je leven had gevonden, een toffe schoonfamilie had en een hele mooie toekomst tegemoet ging. Pas ben je papa geworden van een prachtige dochter. Ik smelt nog steeds als ik zie hoe liefdevol je met haar omgaat. Of als ik hoor hoe bezorgd en beschermend je voor haar bent. Je ziet het prutske echt graag, en wij ook. Ik praat in het verleden, hoewel dat niet hoeft. We zijn nog steeds 2handen op 1 buik. Ik was de eerste waartegen je zei dat je papa werd. Ik was de eerste die je belde toen het kleintje kwam, en ook nu ben ik de eerste die je belt. Helaas niet zo'n goed nieuws. Je vriendin heeft je vanmorgen gezegd dat ze niet meer verder samen wilt. Ik ben kapot, jij bent kapot. Ik wou dat ik je in mijn armen kon nemen om je te troosten, niet om je goede raad te geven, maar om je gewoon even klein te laten zijn. Even al je verdriet, angst kwijt te laten kunnen. Even je verhaal te laten doen. Lieve broer, vanavond plan je nog met haar te gaan praten, kijken of ze misschien van gedachte is veranderd. Hopend dat het een bevlieging was, een barst, een barst die nog gelijmd kan worden. Samen wat toegevingen doen, samen meer jullie best doen. Ik hoop het echt voor je broer. Ik hoop het echt! Ik wou dat ik wat voor je kon doen. Het heeft geen zin om met haar te gaan praten, tenslotte is dit iets tussen jullie en kunnen jullie echt niet iemand gebruiken die zich ertussen komt steken. Lieve broer, veel succes! Ik denk aan je. Je weet, als er iets is, bel me, sms me, ik spring op mijn fiets en trotseer alle soorten weer voor je! Lieve broer, ik hoop dat het goed komt. Voor jou, voor haar en voor het kleintje. Lieve broer, doe niets dom. Weet dat ik er voor je ben, ALTIJD!
donderdag moet ik terug op controle bij mijn endocrinoloog. Ik voel er maar heel weinig voor om te gaan. Toen ik in GHB lag en hij me kwam bezoeken en daarbij vertelde dat hij me als patiënt wilt buiten smijten, is er iets geknapt. Niet in de zin, dat ik dacht van oei ik moet het beter gaan doen, maar eerder in de zin van:Wat denkt hij wel? Dat hij me gvd maar buiten smijt, als hij dat zo graag wilt. Ik zie het niet zitten om er donderdag naartoe te gaan, niet omdat ik bang zou zijn dat hij me toch buiten zou smijten, eerder omdat ik weet dat ik mijn woede ga uiten. Omdat ik zin heb om hem vanalles verbaal naar zijn hoofd te smijten. Ik kan het eigenlijk zelf niet geloven, ooit hadden we zo'n goede band, nu haat ik hem. Ik haat hem omdat hij niet meer naar me wilt luisteren, omdat hij me in de kou heeft laten staan, me heeft laten vallen als een baksteen toen ik hem het hardst nodig had. Ik haat hem omdat hij me niet steunt in mijn strijd, maar me steeds de deur wijst als ik hem om hulp vraag. De laatste tijd ga ik niet meer op uitstap met de jongeren, niet dat ik niet meewil, maar gewoon omdat hij erbij is. Ik weet dat hij eigenlijk een goede dokter is, eentje die veel doet voor zijn patiënten, maar waarom kan hij iemand die hij ooit zo graag had, in de steek laten als deze hem nodig heeft? Waarom? Wat heeft hem zo doen veranderen?
ik sta er soms zelf nog versteld van dat ik nog steeds even verliefd ben als 4mnd geleden. Sterker nog, ik sta er nog steeds van te kijken dat ik me zo goed bij hem voel. Hij kan me het gevoel geven dat ik een prinses ben en dat ik heel de wereld ben en veel meer. Nog nooit heb ik iemand zo graag gezien, nog nooit heb ik me zo goed gevoeld bij iemand, nog nooit heb ik zo met iemand durven praten, nog nooit heb ik zo naar iemand verlangd. Hij is mijn hemel, mijn aarde, mijn zon mijn maan, hij is mijn alles. En ook al kan ik het niet opbrengen om dingen voor hem te laten of juist te doen, toch zou ik het wel kunnen. Ik ben er zeker van, voor hem zou ik alles doen. Ik zie hem graag!
De laatste tijd pieker ik me dood. Over alles en nog wat. Ik word er zowat zot van. Sommige dingen, ok de meeste, durf ik niet met iemand anders te bespreken en daar blijf ik dan alleen mee zitten. Maar ik kom er alleen niet uit. Ik wou soms dat ik iemand had waarbij ik het even allemaal kwijt kon zonder veroordeeld te worden. Iemand met een heldere kijk, iemand met begrip. Iemand die me zou kunnen troosten, iemand die me zou kunnen opvangen en iemand die een klare kijk heeft op bepaalde zaken. Ik wou dat er iemand was die me een duidelijk antwoord kon geven op mijn vragen en twijfels. Was er zo maar iemand...
ik voel me alleen, alleen op deze wereld. 't is misschien ook wel mijn eigen schuld want ik wil ook helemaal geen contact meer. Ik wil dat iedereen me alleen laat. Ik wil niet meer mee op stap, ik wil niet meer afspreken. Ik wil alleen nog maar slapen en alleen m'n leven vergallen. Ik voel me een nietsnut en wil niet meer dat anderen dat van me denken, dus wil ik liever dat ze me niet kennen of zien. Ik wil niks meer. ik wil niet meer eten, ik wil geen diabetes meer, ik wil niet meer naar school, ik wil niet meer gaan sporten, ik wil geen contact meer met mensen, ik wil niemand of niets meer. het "ik wil geen diabetes meer" is alweer een tijdje aan de gang. Ik prik niet meer(vind de psychiater super goed, ik moet er maar eens afstand van leren nemen) ik bolus niet meer en eigenlijk hoop ik dat ze snel m'n pomp afnemen want spuiten kan ik weigeren te gebruiken... Ik wil niet meer naar school want ik kan het niet, ik ben te dom en de dagen zijn te lang en te vermoeiend om er nadien nog aan te zetten. Ik wil niet meer afspreken met vrienden want ze missen me toch niet en ik ben enkel een last, ik heb niets boeiends te vertellen en ik wil niet weer een masker opzetten van het gaat goed net zo min als ik wil zeggen dat het weer niet goed gaat. Ik wil niets niets niets meer. Ik wil dat het nu stopt. Ik heb niets meer te bieden.
Ik ben teleurgesteld in mezelf. Allee ja teleurgesteld, ik weet niet goed wat ik moet denken. Ik dacht dat het wel vrij goed met me ging, dat ik er langzaam maar zeker weer bovenop aan het raken was. De laatste tijd merk ik dat ik steeds vaker terug val in slechte handeling. Telkens ik mezelf betrapte op zo'n handeling/redenering zei ik tegen mezelf: "Je was fout en je weet het, nu kan je het nog veranderen." Helaas krijg het eigenlijk toch niet zover dat ik het kan veranderen. Ik neem het voornemen wel, maar uiteindelijk doe ik het steeds vaker. Daarstraks was ik erover aan het nadenken. Het valt me op dat ik me eigenlijk nooit aan mijn voornemens kan houden en steeds extremer ga doen. Heb ik dan echt geen controle over mezelf? Nergens?
het is zover!! gisterenavond ben ik tante geworden. Tante van een lief klein meisje, Chloe. Ik ben zo blij met het kleintje. Ik hoop dat een super super mooi leven mag hebben, dat ze zichzelf en anderen graag ziet. Dat de mensen haar lief hebben. Dat ze elke dag een beetje gelukkig zal zijn.
Ik weet niet meer goed hoe ik me moet voelen. Ik ben eigenlijk doodop. Lange en veel dagen les, het meeste zelfs verplicht. Het nadien nog studeren, dingen regelen...Het is allemaal zo zwaar, zo moeilijk. Ok niemand die gezegt had dat het makkelijk zou worden, dat had ik ook helemaal niet verwacht en ook niet gewild. Het is gewoon momenteel zo druk dat ik vaak niet meer weet waar m'n hoofd staat. Zo vaak dat ik dubbel geboekt sta Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh.
Aan alles is iets positiefs, zelfs aan de negatieve dingen. Daar begin ik nu toch wel in te geloven. Steeds vaker denk ik bij mezelf: "Zie nu eens aan, had ik dat of niet meegemaakt, dan was dit nu niet. En dat terwijl dit me nu heel blij maakt." Snap je? ik zal eens wat voorbeelden geven: -had ik geen diabetes gehad, dan had ik het vandaag super, super moeilijk met de opdracht(hoeveelheden schatten) -had ik geen diabetes en geen eetstoornis gehad, dan had ik nu super veel werk met de voedingswaarden van de meest gebruikte producten te leren, terwijl ik nu al een groot deel weet. -had ik niet zo vaak ziek geweest van m'n diabetes, dan had ik totaal niet begrepen hoe een lichaam op bepaalde zaken reageert. Ook weer nadelig in m'n studie/toekomstige studie -M'n eerste studie was een flop, niet voldoende inzet, niet voldoende zelfcontrole... Maar juist door die ervaring ben ik deze keer wel goed bezig. -Had ik ouders gehad die me bij alles bijstonden, dan had ik niet de kracht om mezelf echt te redden enz... De negatieve zaken in het leven hebben dus vaak ook wel een positieve kant. Dat maakt me echt wel blij!
Vandaag ben ik voor de laatste keer op postkuur naar Kortenberg moeten gaan. Voortaan ben ik verlost van het helvroege uur op vrijdag om op tijd daar te zijn voor wat te gaan knutselen. Vanaf nu ben ik ervan af! Het was zalig om te beseffen dat ik er voor de laatste keer was. Al had ik vandaag toch ook wel even schrik, deze week zijn er 3 mensen die ook ooit op een afdeling bij me hebben gezeten, weer opgenomen. Een paar weken terug waren er ook al 3 terug opgenomen. Dat maakt 6 die hervallen zijn. Goh ik hoop dat ik nooit meer opgenomen moet worden. Ik wil die hel niet nog eens door. Ik vraag me af wat er bij hun zo mis is gegaan dat ze er terug zijn. Hebben ze het opgegeven? Of konden ze gewoon niet harder/langer vechten? Waar ik wel nog niet vanaf ben, zijn de consultaties bij de psychiater. Eigenlijk wou ik die ook stopzetten, maar de verpleging en de psychiater zelf vonden dat geen verstandige keuze en hebben me zowat verplicht om dat nog te doen. En nu is de psychiater van zin om zich toe te spitsen op m'n overgeef en eetgedrag. Ook goed optijd, wetende dat dat zelfs tijdens mijn opnamen nooit goed geweest is, en buiten is het alleen maar erger. Toch zeiden ze elke keer dat ik het maar gewoon moest accepteren. Alleen nu, nu vind hij het ineens wel heel belangrijk! Wat maakt het verschil? Ik snap het niet goed meer hoor. Misschien is het omdat ik hem vertelde dat het weer moeilijk begon te lopen met mijn pomp. Nja, niet dat het weer mis loopt, ok toegegeven ik sla al eens een bolus, een correctie of een prik over. Maar nog steeds verhoog ik braaf m'n pomp en laat ik hem ook steeds aanhangen. Al snap ik eigenlijk niet goed waarom ik het nog doe. Ik voel me compleet in de kou gelaten door m'n endo. Gisteren mailde ik hem dat ik het er heel moeilijk mee had dat hij steeds maar bleef verhogen en dat ik bang was dat ik het niet meer zou kunnen volhouden omdat ik nu al zo vaak de neiging om hier en daar wat te knoeien. Het heeft me een uur gekost om m'n gevoelens en gedachten op mail te zetten(en dan waren het ocharm misschien maar 15 zinnen) en dan krijg ik als reactie: "als je waarden te hoog zijn moet je verhogen" en als ze te laag zijn moet je toch verlagen?! toch! Het enige waarop ik hoopte waren een beetje bemoedigende woorden, laten blijken dat hij me erdoor wilt helpen. Nee niks, deksel op de neus! Ik ben nu zo kwaad op hem! En dat is niet goed, want ik wil dat afreageren door niet meer te pompen of te doen, of door gwn niks meer door te geven, door niet meer op consult te gaan enz.
Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. 
Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... 
Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh. 
