Je moet in jezelf geloven, dat krijg ik constant te horen, samen met de opmerking je gelooft niet in jezelf.
Al jaren krijg ik dit te horen en al jaren probeer ik in mezelf te geloven, en ik geloof ook steeds meer in mezelf, maar voor de anderen valt dat blijkbaar niet op.
Ik weet niet of mijn falen te wijten is aan het niet geloven in mezelf of eerder aan de stress ligt. Ik kan gewoon niet tegen examens. Ik slaag erin mijn eigen naam op een examen te vergeten. En niet alleen op examens maar op voor alles waar ik min of meer op beoordeeld wordt. Neem nu sollicitatie gesprekken, ook daar slaagt de stress vernietigend op.
Maar andere verklaren het als volgt: je gelooft niet in jezelf, je twijfelt constant aan jezelf.
"Misschien kan je beter nog die paar lessen volgen zodat je alleen kan rijden en zo zelf leert beslissen en meer vertrouwd in jezelf. Want nu zegt iedereen constant wat je moet doen." er zit misschien een waarheid in, ik heb nooit auto gereden zonder dat er iemand me zei wat ik moet doen. Het is niet dat ik het vraag, maar ze doen het constant en vaak nog voor dat ik het effectief moet doen, dus ze laten me inderdaad geen kans om het zelf te doen. Maar of dat de oplossing gaat zijn weet ik niet. De fouten die ik gisteren gemaakt heb waren inderdaad dingen waarvan een ander me zou gezegd hebben wat ik moest doen, maar ik wist hoe ze moesten, maar deed ze gewoon verkeerd. Ik ben nog nooit te vroeg gedraaid, ik zou altijd gestopt zijn voor die tegenligger, maar gisteren deed ik het niet, en waarom? omdat ik altijd de verkeerde dingen doe onder die stress. Dus ik weet niet wat ik moet doen.
Alles komt op tijd voor wie geduldig is. Deze tekst heeft mijn schoonmoeder ooit voor haar zoon in een steen gekapt. Het is ook zo, alles komt wel goed, als je geduld hebt. Dingen oplossen kost soms ook wat tijd.
Zo is heb ik ook weer mooi op tijd een job aangeboden gekregen. In een school, iets wat ik dus zocht. In januari had ik mijn cv al bezorgd voor als er een job vrij moest komen en maandag was het zover, ik kreeg telefoon of ik donderdag op gesprek kon komen en ik ben aangenomen. Komt mooi op tijd want de vdab wilde me naar cursussen, om te leren solliciteren, sturen. Dat moet ik nu niet meer doen :) Dinsdag start ik en zo blijf ik normaal bezig tot eind juni...
In augustus heb ik 3jaar mijn voorlopig rijbewijs. Dus tijd om eens een rijexamen te gaan doen. M'n vriend zegt dat ik perfect rij, maar voor de zekerheid ben ik toch maar naar de rijschool gestapt om van hun eens te horen wat zij vinden. Afgelopen zaterdag had ik met de rijschool dus mijn evaluatieles. Ik was super zenuwachtig en het eerste uur leek het niet goed te komen. Ik kreeg constant commentaar: mijn pinker onmiddellijk weer opzetten als hij afspringt, sneller schakelen, ... ik leek echt alles fout te doen. Toen de rij- instructeur zei dat ik gebuisd zou zijn als hij examinator was begon ik te wenen, en bonk daar ging alle stress. Het laatste uur dat we reden heb ik perfect gereden en dat zei hij ook. Hij gaf me raad om nog een keer 2u les te volgen en dan een examen te plannen met daarvoor ook nog een uurtje rijden. Dat heb ik dan ook gedaan, gisteren ben ik nog 2 lesuren gaan plannen en ook mijn rij- examen. Vandaag was mijn les met een andere instructeur. Maar ook vandaag was het constant commentaar: ik schakel te snel, ik ben te veel bezig met mijn pinker: " het is niet erg als die even terug afspringt"... eigenlijk dezelfde commentaren als de vorige keer maar dan het omgekeerde. Nu ben ik compleet lastig, gestrest, paniek,... Het is ook niet bevorderlijk om mij eindelijk eens op dat examen te zien verschijnen. Ik voel me down, zeer down en kwaad en nu behoefte aan iemand die me eens goed vastpakt en zegt dat alles wel goed gaat komen. Helaas er niemand.
Ondertussen zijn we alweer mei en nog steeds zit ik zonder werk. Ik mag dan al wel op de wervingsreserve staan voor de job waar ik onlangs bij ging solliciteren, maar ook zij hebben nog geen plaats blijkbaar want een telefoontje van hun heb ik nog niet gekregen. Ik word een beetje ongeduldig. Het is ook vooral de vdab die ondertussen wakker is geschoten blijkbaar en me nu weer begint te contacteren. Ik wil niet terug naar een kinderdagverblijf. Ik wil iets rustiger, niet dat ik heel de dag achter een bureau zit, maar nu ook weer niet dat ik van 's ochtends tot 's avonds constant zit rond te crossen. Om dan als ik eindelijk eens neer zit, gewoon pardoes in slaap te vallen. Ik wil ook geen job meer waar ik elke dag door belangrijke beslissingen moet nemen, nu zeker niet, de afgelopen 2j heb geleerd dat welke keuze je ook maakt je zal meestal wel onder je voeten krijgen, ook al was dat de beste keuze die je genomen hebt. Een paar keer per week check de vacatures, maar tot op heden heb ik niet direct een vacature gevonden die ik wel graag zou doen muv ééntje. Maar dat wou ik eerst bespreken met D. omdat ik weet dat het een beroep had waar hij enorme vooroordelen bij heeft. Toen het hem blijkbaar niet kon schelen en ik mijn cv enz wou opsturen bleek de vacature alweer verdwenen (2dagen! later) beetje pech want toen ik keek stond erop dat de vacature er tot de week erop op zou blijven staan. Helaas pindakaas, maar zo zitten we nog steeds te wachten en te hopen dat de vdab geen drama gaat maken van mijn weinig verstuurde cv's. Maar ik ga niet solliciteren voor iets wat ik totaal niet zie zitten. En het liefst hoop ik dat ik aan de slag kan gaan in het bedrijf waar ik op de wachtlijst sta...
voor het eerst ben ik echt kwaad op een chauffeur van de lijn. Normaal heb ik alle respect voor die mensen, maar de deze sloeg toch alles. Bij het instappen was hij al grof tegen de persoon voor mij omdat deze niet direct door had dat deze bus verder reed dan het station en ze dus een afstand moest zeggen. Sorry maar dat vergeet ik ook soms. En ik snap dat dat vervelend kan zijn, maar niet iedereen is dat gewoon. ik moest dus dankzij een omleiding een overstap maken. Komen we met de eerste bus aan het station, kan hij er maar half oprijden door twee andere bus die daar nog staan. Ik ga naar de chauffeur, zeg hem dat ik de bus voor ons moet hebben en vraag of ik eruit mag. Wat hij dus weigert. "ik ben nog niet aan mijn halte en mag er niemand voor de halte aflaten madamke!" gelukkig voor mij reed enkel de eerste bus uit dus ik had mijn overstap nog wel, gelukkig. meestal rijden ze beide samen verder of rijdt de 2de bus pas door als iedereen die op het perron staat is ingestapt is. Mijn menig is dat deze chauffeur echt moeilijk deed om moeilijk te doen. Zijn eerste helft stond op het perron, dus aan de halte, hij kon mij er makkelijk af laten zodat ik zeker de bus voor ons nog zou halen. moesten de bussen die door het stad rijden, op tijd zijn geweest dan had ik de bus eerder zelfs nog gehaald. Maw, ik stond al een dik kwartier op eender welke bus te wachten! Terwijl er intussen tijd normaal al 4 bussen aan die halte hadden moeten zijn geweest. Bij het uitstappen heb ik hem nog terug gesnauwd dat we aan de halte waren. Gelukkige was het eind goed al goed, maar ik ben toch verontwaardigd
Ik ben het lang vergeten, maar vroeger heb ik bij mijn oma leren haken. Ik deed dat graag en was daar bijna altijd mee bezig als ik daar was. Nadat mijn ouders met mijn grootmoeder het contact verbraken ben ik ook met het haken gestopt. Ik was nog geen 10 op dat moment. Sindsdien had ik het nooit meer gedaan tot een dikke maand geleden ik een hobbypakket kocht voor te haken. Veel moet je je daar niet bij voorstellen hoor, de instructies trokken op niks en ik ben daar maar opzoek gegaan op youtube. Ik heb wel een aantal duidelijke filmpjes en ik heb ondertussen al een aantal dingen gemaakt, maar allemaal nutteloze dingen. Ik wil nuttigere dingen maken. Vandaag ging ik opzoek naar boeken voor dingen om te haken, ik heb wel heel leuke boeken zien staan, maar als ik er dan door bladerde stonden daar zoveel dingen in die ik niet begreep. En haken voor beginners is blijkbaar moeilijk te vinden...
Maar we geven niet op. Al moet ik het via internet bestellen, ik zal wel iets vinden
Zoals je misschien al hebt opgemerkt, ik heb mijn blog een beetje veranderd. Nieuwe ondertitels, ander uitzicht. Ik wou ook andere foto's toevoegen maar tot nu toe is dat niet gelukt, ik ga zo meteen nog eens proberen.
Verandering dus, net zoals ik in het leven toe ben aan verandering. Mijn ondertitel was the battle, maar aangezien deze titel wel al enige tijd meegaat en oorspronkelijk naar iets verwijst waar we ondertussen toch al een paar jaar voorbij zijn, vond ik dat het tijd was voor een aanpassing. Dus tijd om deze titel te veranderen. Hoewel er in het huidige leven ook wel "battles" zijn vind ik deze titel niet meer zo gepast. De huidige "battles" zijn namelijk eerder obstakels/kruispunten in het leven die de meeste mensen wel tegen komen. Vandaar de aanpassing en de verandering naar La route de la vie, ma vie.
Net zoals er in het dagelijkse leven aanpassingen zijn. Ander werk zoeken, terug hobby's uitbouwen, een vriendengroep aanleggen met mensen die in mijn omgeving wonen. Zodat ik ook hier terug bij iemand terecht kan. Terug de muziek luisteren waar ik ooit zo zot van was. Allemaal kleine veranderingen waar een mens zo blij van kan worden. En ik blij dat ik mezelf kan veranderen, of toch een beetje hé.
Ik vind van mezelf dat ik een heel ander mens ben geworden dan dat ik een paar jaar geleden was. Opgegroeid? Misschien, maar ik vind mijn nieuwe ik niet meer zo leuk als de persoon die ik vroeger was. Vroeger was ik vrolijker, kon ik meer plezier maken, ik was bezig, ik maakte mezelf nuttig, ik ontwikkelde mezelf. Terwijl daar nu niks meer van over blijft. Het liefst van al blijf ik thuis in mijn zetel. Muziek, ik ken alleen nog muziek die D. mooi vind. Maar wat vind ik mooi? mijn hobby's heb ik allemaal achtergelaten, oorspronkelijk wou ik er nog wel oppikken hier, maar dat is er tot nu toe nooit van gekomen. En Daar wil ik nu verandering in maken. Zo ben ik al eens begonnen tussen mijn oude cd's te snuffelen en daar vanalles uit op te zetten. Dat doet deugd. Ik zie mezelf van een paar jaar geleden terug. los gaan op muziek, plezier maken met mijn vrienden, feestjes. Voorlopig ga ik alleen nog maar terug los op muziek bij mijn thuis, maar als ik een geschikte persoon tegen kom dan ga ik zeker nog eens uit gaan. Misschien moet ik eens terug contact zoeken met Joke, mijn maatje in KB. Ook met hobby's zoeken en uitbouwen ben ik bezig, maar ik geloof dat ik dat al eens heb gezegd?
Verandering, soms is het goed om te veranderen, zolang je jezelf niet verliest :)
Ik kwam hier over kleine dingen schrijven die je blij maakte, en terwijl ik de titel nog maar schreef kreeg ik nog een groter ding om blij om te zijn. Maar daar vertel ik later meer over. Laten we bij het begin beginnen.
Vorige keer vertelde ik dat ik terug een beetje depressief begon te worden. Maar ik heb gevochten, dingen ingepland waarvan ik weet dat ik ze graag doe en dat lukt redelijk. Ik heb eindelijk terug een aantal hobby's. Zo ben ik een keer mee vrijwillig gaan helpen in een knutselnamiddag voor gehandicapte kinderen. Iets dat maandelijks opnieuw wordt gedaan en waar ik wel graag regelmatig naar toe wil gaan. Helaas kan ik deze maand niet gaan om een vriendin uit de nood te helpen, maar volgende maand zou ik toch echt graag gaan. Verder vul ik mijn tijd ook nog met borduren, haken, lezen, dingen die ik vroeger zo veel deed maar de laatste jaren totaal niet meer deed.
Afspraken met vrienden, en vooral die vrienden die ik al enige tijd niet meer heb gezien. Een diabetesvriendin, 2x een ex-collega, vrienden van vroeger. Het doet altijd zo'n deugd om die mensen weer te zien. Ook is de drang om contact met familie groot. regelmatig bel ik nu met mijn ouders, of het liefst van al Skype, dan kan ik hun nog zien. Morgen komt mijn vader op bezoek en ook daar kijk ik naar uit. Nu nog te weten komen om welk uur hij dacht af te komen En vandaag is mijn grootvader jarig. Ik heb hun al bijna 4jaar niet meer gehoord of gezien. Ik durfde eerder niet goed bellen, de laatste keren dat ik ze gezien heb was in de periode van kortenberg. Toen het helemaal nog niet goed met me ging. Ze hadden er weinig begrip voor en ik voelde me een beetje gefaald in hun ogen. Daarom dat ik geen contact meer durfde opnemen. De laatste tijd mis ik ze wel heel erg en denk ik heel erg vaak aan ze. Ik vind het zo jammer dat ik zolang geen contact meer met ze had. Vandaag ik mijn opa jarig. Ik dacht het is nu of nooit. Ik heb gebeld en ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb. Het was eerst een beetje onwennig maar het was echt wel duidelijk dat ze blij waren dat ik eens belde en ik was ook zo blij om hun nog eens te horen. D. en ik willen heel graag eens een city-trip doen in de stad dat zij wonen dus ik heb gevraagd of wij dan eens op bezoek mogen komen als dat zou uitkomen. En ze waren zo blij. Dus nu maar hopen dat de zon rap komt zodat wij een weekendje naar daar kunnen en ik mijn grootouders nog eens kan zien. Voor het allemaal te laat is. Ze worden er immers niet jonger op en mijn oma vertelde dat mijn opa zijn zicht slecht is iets wat ik totaal niet wist.
dat is zo'n beetje wat ik oorspronkelijk zou hebben getypt. Maar toen ik dus de titel aan't schrijven was kreeg ik opeens telefoon van een privé-nummer. ik had zo hard verwacht dat het mijn moeder zou zijn aangezien ik haar kort daarvoor had proberen te bellen maar ze niet bereikbaar was. Ze belt trouwens meestal met een privé-nummer dus ik had niet verwacht dat het iemand anders zou zijn. Gelukkig pak ik bij een privé-nummer toch altijd beleefd, en mijn naam noemende, op. Het was dus niet mijn mama, maar de selectiedienst van een bedrijf waar ik bij wilde werken. Ik ben vorige week het eerste examen gaan doen en wachtte dus nog op uitslag. Ik had zo hard gedacht dat ik er niet door zou zijn. Ik ben nog hysterisch geworden na dat examen. Maar ik ben er dus wel door en volgende week woensdag mag ik het tweede examen gaan doen! Oh ik ben zooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo blij!!!!!!!
Het begon in december, mijn overeengekomen ontslag. last minute besloten, maar 3dagen voor mijn verlof, na mijn weekje verlof zou ik dus niet terug keren.
Het nieuws sloeg in als een bom bij zowel mijn familie als bij de schoonfamilie. Bij de laatste nog het hardste. Nog voor ik het goed en wel verteld had of aan mijn verhaal begon kwamen toch wel niet te misverstane negatieve reacties, zoals gewoon weg gaan tijdens mijn uitleg. Direct kreeg ik de vraag/opmerking: "Jah, en wat ga je nu dan doen?" Tja wat antwoord ik daarop, voor mij was het wel een beetje onverwacht. Ok ik wist dat mijn contract afliep, ik wou wel weg, de ene keer al wat harder dan de andere keer, maar aangezien er langs haar kant geen duidelijke tekenen waren dat ze effectief mijn contract wilde beëindigen, dacht ik nog even te blijven en af te wachten. Zodus had ik geen back-up plan voor als ik zonder werk zou vallen. Onmiddellijk kwamen er 101 verschillende voorstellen van wat ik zou kunnen gaan doen. Meer als de helft sprak mij dus totaal niet aan. Maar steeds word ik wel weer in dezelfde richting gepushed. Constant werd en word me ook gevraagd of ik nu al iets gevonden heb of als ik daar of daar al ben geweest. Zelfs mijn vakantie werd me niet meer gegund. En ook al was het Kerstvakantie ik moest toch al maar solliciteren op scholen en niet met de post of mail, neen zelf gaan afgeven hé! HALLO!! 't was vakantie! Weet gij wanneer er dan ook maar iemand op school is? Maar dat doen was ook niet voldoende hé. Langs alle kanten krijg ik te horen: "daar moet je eens gaan of daar want daar zoeken ze nog mensen." De kwalificaties die die mensen moeten hebben voor die job blijken vaak kwalificaties te zijn waar ik niet eens aan voldoe. Alles wat een ander wil word aan mij voorgesteld of zelfs opgedrongen! Studeren, werken, de meeste mensen proberen anderen hun dromen op te dringen. Door al die bemoeienissen weet ik zelf niet meer wat ik wil en wat niet. Wil ik graag nog iets studeren? Zoja, dan zou dat het einde van onze relatie zijn want D. heeft heel duidelijk laten weten dat hij niet wil dat ik terug ga studeren. "financiën" Dat alleen al maakt me kwaad. Stel dat ik toch wil studeren, dan moet ik kiezen tussen mijn relatie en mijn droom?! Voor wat financiën? (nu kwam er een hele klaagzang over de eerlijkheid van de financiën en de eigendommen, maar het is niet proper om dat hier te zetten.Hierdoor ga ik dit onderwerp ook hierbij laten, ik ben behoorlijk kwaad op D. al heeft hij het duidelijk niet in de gate. Maar op dit moment ben ik dus ook aan het twijfelen of ik nog wel verder wil in deze relatie. Het luchtte wel op om het een keer van me af getypt te hebben.) Ik hoopte dat de vdab me zou kunnen verder helpen met uit te zoeken wat ik nu wil. Zij hebben me doen denken dat ik dit misschien maar verder moet doen, al twijfel ik nu wel of het een goede conclusie is. Zo twijfel ik weer aan alles. Of het een goede keuze was om te vertrekken, of het goede keuze is om terug in die sector te gaan werken, of ik toch niet beter weer zou gaan studeren. Niet alleen dat, ook mijn relatie stel ik constant in twijfel. Ik twijfel over mezelf, misschien ben ik te kieskeurig, misschien ben ik niet correct. Ligt het allemaal aan mij?
Ik voel een donkere wolk weer over me trekken. Ik herken hem. De lusteloosheid, de somberheid, het lege nutteloze gevoel, de twijfels, de besluiteloosheid. Ik vecht ertegen, ik ken zijn kracht, dus ik doe er alles aan om me niet door hem te laten vangen. Ik plan activiteiten ook al heb ik er totaal geen zin in, ik moet bezig zijn of het zal me zeker te pakken krijgen. Ik dwing mezelf op te staan als de wekker gaat of als ik wakker word. Ik probeer me van de opmerkingen niets aan te trekken en let extra op goede woorden zoals bv op de vdab bv: Amaai, gij hebt al veel dingen gedaan. Ik hoop dat ik de kracht heb om het te bevechten, maar als ik merk dat ik verlies ga ik naar de dokter.
Nadat ik eindelijk duidelijkheid had over of ik nu al dan niet wel werd betaald voor mijn verlof of niet, spraken de baas en ik af om elke week in november 1dag verlof te nemen per week. Mijn plan was om elke week cv's te maken en te solliciteren. De eerste week was volgens plan, het vriendje was werken, ik ben vol goede moed begonnen met sollicitaties te maken, maar de vacatures beperkte zich. De motivatiebrief opstellen verliep ook niet zo vlot als gehoopt. Wat zet je daar in godsnaam in? Dus ben ik halfweg dag 1 overgeschakeld op grote kuis. De vettige keukenkasten, de badkamer, de wc, eindelijk ging ik dat vuil aanpakken. Een groot deel heb ik proper gekregen.
De tweede week was minder, het vriendje was thuis dus veel kuisen of solliciteren kwam er niet van in huis. De verleiding om samen tijd door te brengen is nog altijd groter dan andere dingen te doen. Wel ik vacatures gecheckt maar daar waren er voorlopig geen bijgekomen.
Vandaag is dag 3 het solliciteren is een ramp. Nog altijd geen nieuwe vacatures, kheb wel adresjes om spontaan op te solliciteren en die ben ik een voor een aan't afgaan om te zien of ze wel geschikt lijken. 1tje sprak mij enorm hard aan. kheb dus weer een brief opgesteld. Maar het grote probleem deze week is de pc. Mijn laptop is stuk, hij start niet meer op, geeft steeds disc read error. Geen idee wat het betekent, maar online heb ik wel gevonden dat het meestal wel te herstellen is. Maar omdat ik er zelf nougabollen van versta en D. net zo min, gaan we het de computernerd van de vriendenkring vragen. Als die niet kan helpen, tja dan moeten we hem binnen doen, maar dan mag het niet boven een bepaald budget gaan want dan kunen we beter een nieuwe kopen... Maar eerst het oordeel van een vriend afwachten hé. Gelukkig heb ik mijn oude pc nog, die is ondertussen 7j, behoorlijk oud, praktisch alle programma's zijn eraf, maar ik kan tekst maken en die op mijn geheugenstick zetten. Om al dan niet op een ander pc om te zetten om te verzenden. Alleen mijn cv, ik kan er via mail nog aan, maar deze pc is zo oud dat die het niet eens kan openen... Dus cv's versturen is ook nog niet direct een optie. Vandaar het solliciteren weer stroef zit.
Vandaag hebben we natuurlijk ook orde gehouden. Zowel in het huishouden, als andere. Zo ben ik eindelijk bij de bank geraakt om mijn rekening die ik al 2jaar niet meer gebruik af te sluiten. Oef is dat eindelijk ook weer gebeurt!!! Alleen ook weer impulsief, niet volgens plan. En nu ik toch in de buurt van de banken was dacht ik me eens te informeren voor pensioensparen. Allemaal goed en wel, maar opeens loop ik buiten bij de bank met een pensioenspaarrekening, terwijl ik eigenlijk nog niet helemaal overtuigd was of ik dat nu wel al of nog niet ging doen. Impulsief hé.
Ik weet niet wat ik al verteld heb over mijn jongste broer.
Om het kort te vertellen: hij heeft ook diabetes en begint de laatste jaren ook wat met zijn medicatie te spelen. Het laatste half jaar is het uit de hand gelopen en heeft hij ondertussen al een paar keer ervaren wat een keto is. Zijn dokter had hem allerlei voorstellen en hulp gegeven in de hoop dat er iets tussen zat wat hem weer op het rechte pad zou brengen. Maar hij weigerde. Waarop de waarschuwing kwam met volgende keer gaan we u colloqueren. Maar ook dat kon hem niet schelen. Niks kan hem meer schelen precies, hij heeft zijn vrienden allemaal afgewezen. Heeft zich totaal van de buitenwereld afgesloten, is agressief... Afgelopen weekend is hij weer opgenomen met een keto. De dokter heeft haar dreigementen ook uitgevoerd en mijn broer is gecolloqueerd. Tot grote opluchting van mijn andere broer en zussen alsook mijn moeder. Voor hun was het een hel om nog langer bij mijn broer te zijn. (Niet moeilijk als hij iedereen expres blauwe plekken bezorgd, of gebroken neuzen klopt...) Mijn vader is kwaad, niet op mijn broer, neen op mijn moeder en mijn andere broer en zussen. Mijn vader is dus weer zijn typische zelf, egoistisch en ongevoelig. Ik hoef ook niet te vertellen dat mijn jongste broer de lieveling van mijn vader is, vandaar dat mijn broer daar zo goed als alles van mag.
Hopelijk kunnen ze thuis weer een beetje adem halen en kan ook mijn broer zichzelf terug vinden en herpakken.
ik hoopte dat 2012 een goed jaar zou zijn op vlak van werk. Ik begon met hoge verwachtingen, veel moed en goesting aan mijn nieuw werk. De eerste maanden was ik constant ziek. Wat het werk wel wat minder aangenaam en vlot liet verlopen. Ik dacht toen dat de problemen die zich toen al lieten merken, kwamen doordat ik de dingen verkeerd opnam, of maar tijdelijk waren. Helaas was dat niet het geval. Ik was niet meer ziek, dus daar lag het niet meer aan. Het werd ook alleen maar erger en de eventueel beloofde oplossingen komen er niet. Ik dacht toen dat het iets tegen mij persoonlijk was. Dat ik iets helemaal verkeerd had gedaan. Maar gestaag kwamen dezelfde klachten en verhalen van mijn collega en de medeverantwoordelijke. Het probleem lag dus niet bij mij, maar bij de bazin. Ze heeft te hoge verwachtingen en eisen. Ze wilt dat wij onvermoeibaar zijn en alles aankunnen. Wij moeten verdrinken in het werk en krijgen nog eens extra taken erbij. Dat wij niet eens tijd hebben om pauze te nemen dringt precies niet tot haar door. Als er dingen niet gebeurt zijn die zij wil dat gebeuren, dan heb je het zeker vlaggen. Schelden, roepen en tieren, u belachelijk maken, het hoort er allemaal bij. Weerwoord geven=grof=dreiging met uw ontslag(wat ze me voor mij appart maar geeft!) Zeggen dat iets niet gaat lukken=lui. Iets dat misloopt=altijd de schuld van mij of mijn collega. Alle complimenten naar mij, mijn collega of de medeverantwoordelijke zijn maar fake. Alle complimenten zijn voor haar! Ook al doen wij al het werk.
Flexibiliteit is zeer belangrijk in een job, maar er zijn grenzen! Ons uurrooster verandert meer dan dat het vast staat. De dag zelf kan het zelfs veranderen. Iets plannen buiten uw uren is dus onmogelijk. En als je dan al eens zegt dat je niet langer kan blijven, dan verwijt ze je dat je niet flexibel bent, dat je ons in de steek laat, dat ze niet op je kan rekenen... Onvermoeibaar moeten we ook zijn. Niet alleen staan we van 's morgens vroeg tot 's avonds ons de benen van onder het lijf te lopen om de taken zo veel mogelijk gedaan te krijgen, we moeten ook nog eens meer kinderen dan we mogen verzorgen laat staan dat we er steeds alleen voor staan (kuisen van het gebouw, wassen, koken, met de kinderen bezig zijn,portier zijn, telefoniste zijn alsook secretaresse behoren dat onze dagelijkse activiteiten)
En dan zijn er tot slot nog het geklaag tegen haar familie of vrienden of concurrentie dat ze slecht personeel heeft dat niks doet zoals het hoort, wat niets goed kan doen en waar ze spijt van heeft dat ze heeft aangenomen. En dat durft die zonder schroom te vertellen waar je naast staat, de kl*te onder uw lijf lopend.
Elke avond als ik thuis kom van het werk ben ik zo doodmoe dat ik terplekke in slaap kan vallen. Maar ik ben toch heel erg blij dat ik thuis ben. Elke avond als ik mijn wekker zet ben ik al enorm aan't stressen voor de volgende werkdag. Elke ochtend als mijn wekker afgaat SLEEP ik me uit bed. Vol tegenzin. De moed zit al in mijn schoenen nog voor ik de wekker afzet. Goed wetende dat de werkdag een hel gaat zijn. Elke dag als ik naar mijn werk fiets probeer te bedenken wat ik vandaag zeker niet mag vergeten te melden. Welke taken ik die dag zeker moet doen en wat ik moet doen om problemen te vermijden.
Het word dringend tijd dat ik wat rust krijg, want ik ben eraan aan't onder doorgaan. Ik voel me levenloos en alles behalve gelukkig. Ik herken mezelf niet meer en zeker niet tegenover de kinderen. Ik ben uitgeblust. Gelukkig heb ik maar een jaarcontract!
Het kleine broertje en ik hebben allebei diabetes. Het is op hetzelfde moment vastgesteld met dezelfde gemiddelde bloedwaarde. We brachten samen onze ziekenhuisperiode door en gingen even naar dezelfde dokter. Het broertje is 6j jonger, in onze begin periode met diabetes was ik een beetje zijn moedertje. Na een tijdje ben ik daar (gelukkig) mee gestopt, dat gaf mezelf ademruimte en tijd om een aantal zaken te verwerken en was waarschijnlijk ook beter voor hem, aan 1 vader en moeder die zich constant met zijn diabetes inlaten, zal hij wel genoeg hebben.
Mijn broertje deed dat altijd heel goed tot een tijd geleden, zijn waarden schommelde, waren vaak te hoog. zijn spuiten werden al dan niet bewust vergeten(of hij had ze niet mee of hij was ze vergeten te zetten). Ik heb me er heel afstandelijk tegenover gehouden. Dat was alvast beter voor mij. 1 of 2 maanden geleden werd het broertje dan toch ook opgenomen met een keto. Na een week ongeveer mocht hij de kliniek verlaten, met de thuisverpleging aan zijn been om zijn spuiten te komen zetten. Maar ook dat bleek niet te werken. Hij weigerde die mensen blijkbaar en zette zelf ook geen spuiten. Een tweede opname was het gevolg. Eentje die ondertussen al een maand bezig is. Omdat het broertje zich ook voor alles en iedereen heeft afgesloten, zegt tegen niemand meer iets anders dan buh, negeert iedereen, wordt er nu een poging genomen om hem te laten opnemen in de psychiatrie. Al dan niet gedwongen. Maar daarover weet ik nog niet meer. Dus to be continued...
Ondertussen zijn we weer enige tijd verder en ik kan zeggen dat het naar mijn mening veel beter loopt op het werk.
Of het mooie weer er voor iets tussen zit weet ik niet, maar er wordt de laatste weken serieus wat afgelachen. De sfeer zit er goed in ondertussen. Dat bewijst de "bijscholing" een scholing van 3u, maar met een napraat van 5u... of shoptrip die we spontaan vanavond na het werk deden. (in Leuven zijn op donderdag een aantal winkels tot 19u30 of 20u open)
eigenlijk zit het goed op het werk, en ondanks dat allemaal ben ik deze ochtend verschrikt wakker geworden uit een nachtmerrie over mijn werk. Ik zowaar ineens mijn ontslag (in mijn nachtmerrie hé) het was dus niet zo aangenaam om te vertrekken vanmorgen maar gelukkig was het maar een nachtmerrie.
Gisteren in de late namiddag was ik nog even in het stad, na een lange dag aan bijscholing.
Kom ik opeens een kindje van mijn vorig werk tegen. Het verbaasde me enorm dat ze me nog kende en me spontaan een knuffel gaf. Ze is nog niet zo oud, maar zat wel gedurende 8maanden elke dag in mijn groep. In januari is ze 2jaar geworden. Het was super leuk om te zien hoe groot ze geworden is op die 3maanden dat ik haar niet meer gezien heb. Ik heb een paar keer moeten slikken om geen traan te laten. Ik mis die kinderen enorm hard. Op mijn huidig werk heb ik zo nog geen band met die kinderen. Met 1tje is er wel ongeveer zo'n band, met een aantal andere begint die band nu te ontstaan. Maar het duurt veel langer dan op mijn vorig werk. Ik genoot er zo hard van om die liefde van de kinderen te krijgen. Zien dat kinderen naar je afgelopen komen om je te knuffelen. Tranen te zien veranderen in een glimlach van zodra ze je zagen. Ik mis dat enorm hard. Ik heb er heimwee naar. Ik weet wel hoe het komt dat het nu zo langzaam gaat. Op mijn vorig werk had ik veel meer mogelijkheden om 1 tot 1 aandacht te geven. Al mijn kinderen gaan op hetzelfde moment slapen en worden ook zowat op hetzelfde moment wakker, dus ik heb er direct een hoop. Ook sta ik nu aan de verzorgingstafel aan de voeten van de kinderen, het is ook een vrij hoge verzorgingstafel(door de trap die dat erin is ingebouwd) vroeger stond ik langs een zij en de tafel was niet zo hoog. Nu zie ik hun gezichtjes dus amper en kan dus ook niet echt duidelijk aandacht geven. Vroeger kon ik tijdens het verschonen in hun ogen kijken en neuzenneuzen, kriebelen, nu kan dat niet. Pas na de "verzorging" kan ik ze rechtop zetten maar dan zitten ze alweer vrij hoog en is de tijd ook niet zo groot aangezien de hele groep "verzorgd" moet worden en dat mag ook geen uur in beslag nemen. ik mis ze die schatten en ik hoop rap ook hier de schatten voor me te winnen.
ohja nog iets te weten gekomen over mijn vorig werk, ze worden uit hun huis gezet, binnen 3maanden moet alles en iedereen eruit zijn, het zal dus helemaal verdwijnen mijn eerste werkplaats
Ja het is helaas weer al even geleden dat ik ben komen posten. De aandacht was vooral op andere plaatsen nodig, maar ik zal een update geven over hoe het hier ondertussen gaat en is geweest.
In januari ben ik gestart op mijn nieuw werk. De eerste twee weken vielen reuze goed mee ondanks het feit dat ik ziek was en dat al een maand aan een stuk. Ik had het gevoel dat het wel klikte tussen mij en de bazen en dat alles snor zat. Tot ik een paar keer "fouten" had gemaakt bij dezelfde bazin. De "fouten" waren allemaal met de beste bedoelingen, er zijn gewoon een aantal misverstanden gebeurt. Het is nu ook niet dat het de meest grote fouten waren. Om maar op te sommen: gevraagd waar een kindje moest slapen in het bijzijn van een vriendin van de bazin. Blijkbaar not done op mijn nieuwe werk. Zo'n zaken dus. Maar het zorgde er wel voor dat ik in de ogen van die bazin niks goed meer kon doen. 10dagen ben ik elke dag met heel veel tegenzin gaan werken omdat ik wist dat no matter what ik ook zou doen ik toch onder mijn voeten kreeg. Tot mijn 2de bazin mij eens heeft verdedigd. Zij deelt mijn mening en gevoel en is de juiste persoon om voor mij op te komen. Maar ondertussen gaat het weer wat beter. Onder mijn voeten heb ik niet meer gekregen sinds de verdediging van de tweede bazin. Misschien heeft ze door dat ik wel hard werk, aangezien zij het niet gedaan krijgt om alle taken te doen die ik normaal moet doen. Ik hoop gewoon dat het zo blijft, of nog beter wordt en anders zullen we toch eens moeten nadenken.
na 3antibioticakuren ben ik dan eindelijk van mijn sinusitus afgeraakt. in totaal ben ik 2maand aan een stuk ziek geweest en dat heeft mijn lichaam gevoeld. Helaas ben ik nu na 10dagen gezond te zijn toch alweer 4dagen aan't snotteren, hoofdpijn, keelpijn en oorpijn inclusief maw de sinusitus is er weer. Hopelijk raak ik er nu snel vanaf, maar als het maandag niet beter is ga ik toch maar eens terug naar de dokter...
Het is hier vreselijk koud geweest en dat heeft veel negatieve gevolgen met zich meegebracht. Onze waterleidingen waren bevroren aangezien dat die allemaal "buiten" lopen. Dus nergens in huis meer stromend water en dat 10dagen lang. Het werd dus douche op het werk van het lief of bij de schoonouders, de was doen bij de schoonouders, emmerkes vullen in de kelder aan de hoofdkraan, uit gaan eten en tanden poetsen met flessenwater. Zo lang dat ik heb uitgekeken naar de dooi, maar helaas blijkt dat ons probleem niet te hebben opgelost. In de badkamer hebben we goed lopend water(joepie terug in mijn eigen douche) in de keuken hebben we een klein straaltje, maar met wat geduld kan ik toch koken, afwassen, kuisen... alleen mijn wasmachine(dat ook in de keuken staat) kunnen we dus niet gebruiken omdat er niet voldoende water stroomt, dus nog altijd wassen bij de schoonouders. De wc krijgt helaas ook geen water, zelfs geen straaltje, druppels krijgt het wel, maar zelfs na een nacht gedruppel zit de bak nog niet half vol, dus is het ook hier nog altijd behelpen met emmers. Het lief voelt zich nu genoodzaakt om een nieuwe waterleiding te leggen. Al hadden we gehoopt dat we dat konden uitstellen tot we hadden bijgebouwd, dan konden we ineens alles doen en dan hadden we er ook een beter zicht op.
Ook het hoofdstuk van mijn vorig werk is nog niet gesloten. Een maand te laat heb ik eindelijk mijn loon gehad. Of toch wat zij beweerde dat mijn loon was, want het was bitter weinig en zeker voor het aantal uren dat ik had gewerkt, de overuren die ik nog had staan en nog een aantal dingen die ze in het verleden al hadden geprobeerd niet te betalen(oa begrafenis van mijn grootmoeder, verschillende uren die ze te weinig hadden doorgegeven aant het sociaal secretariaat) Ik ben dus ook al 2maanden aan't zagen achter: mijn loonfiche, mijn attest van bijscholing(want dat heb ik ook nodig op mijn nieuw werk) een blad van het vakantiegeld voor mijn nieuwe baas... Dat blad voor mijn baas had ik na een telefoontje naar de vakbond op 2dagen, mijn loonfiche heb ik gisteren ontvangen en er ontbreken dus heel wat uren enz. het attest van bijscholing heb ik nog steeds niet. Mijn vakantiegeld heb ik iets van ontvangen. Maar niet het bedrag dat op het blad van mijn werkgever stond. Dus ik moet nog uitzoeken wat ik daarvan nog moet krijgen en eventueel terug moet geven aan vadertje staat. Aangezien dat het enkel en dubbelvakantiegeld is... Maar daar zijn we dus voorlopig nog volop mee bezig met de vakbond die soms eens in actie schiet maar vaak gewoon niks doet. Mijn vorige baas die de helft van de tijd maar reageert enz. we zullen er dus nog wel even mee bezig zijn.
Tot slot het kleine zusje dat gisteren tijdens de turnles van de plint is gevallen en haar elleboog uit de kom had(nee niet de schouder, de elleboog!) ze is een nachtje in de kliniek moeten blijven aangezien ze haar volledig hebben moeten verdoven om de elleboog weer goed te plaatsen. Nu moet ze 10 tot 21dagen in de gips zitten en mag ze 4maanden geen sport doen... tot zover de turnles dus voor haar ;-)
Wat het de laatste dagen/weken weer is weet ik niet, maar ik begin me weer overal dik te voelen. Ik probeer het gevoel niet te laten winnen maar het komt vaak zo plots en onverwachts op meest ongepaste momenten opzetten dat het me toch wel enige tijd van slag maakt.
Misschien is het de winter? Aangezien ik een verschrikkelijke koude kleum ben heb ik 3lagen kleren aan en nog altijd veel te koud. Nuja die 3 lagen maken me natuurlijk wel veel dikker waardoor ik me overal ook dikker zie. Op foto's, in de weerspiegeling van de ramen enz...
Maar het is niet alleen dat. Ik denk ook omdat ik tussen 3 collega's sta die stuk voor stuk sprietjes zijn en een bmi van 18 hebben. Zij zijn wel heel de dagen aan't klagen dat ze te mager zijn en dat ze maar niet bijkomen, dat dat niets is afvallen, maar aankomen. En dan heb je mij. De "dikzak" om het zo maar te zeggen. Afvallen, dat lukt mij in de verste verte niet. Wat ik ook doe. Bijkomen, dat is geen probleem voor mij, een koekje te veel op een dag, een hypo extra en het gewicht vliegt eraan. Ok ik doe geen sport, maar ik heb nu ook niet bepaald een passieve job. Ik loop/stap gemiddeld 11.5u op een dag rond zonder ook maar echt 3min te kunnen gaan neerzitten. Constant heffen(ok die kinderen wegen gemiddeld maar 10kg maar als je dat zo'n 50-60keer op een dag doet...) bovendien zijn mijn uren ook niet ideaal om nog te gaan sporten. aangezien ik rond 6u al op de bus zit om te gaan werken en 's avonds pas tegen 19u30 ten vroegste thuis ben... ) Ook gezond koken schiet er bij in. Tja wat wil je, ik kom dus laat thuis heb van 's middags niks meer gegeten, sterf van de honger. Heb 's ochtends geen tijd om nog pattatjes te schillen voor 's avonds en 's avonds wil ik zo snel mogelijk iets in mijn mond/maag want ik plooi al dubbel van de honger. Het is dus inderdaad vaak iets kant en klaar uit de winkel. Maar ik probeer wel overdag zo gezond mogelijk te eten. boterhammen (zelf belegd zonder boter of saus) 2stukken fruit (of 3 als het bv een appel en dus 2 kiwi's of 2 mandarijntjes zijn) max 1 koekje met chocolade en nog een "droog" koekje (petit beurre, grany, sultana... zonder chocolade of siroop of wat dan ook hé) ik eet dit natuurlijk niet allemaal op, maar heb altijd wat reserve mee voor eventueel hypo's te verjagen. ik voel me wel slecht dat mijn kook en sport gedrag erbij inschiet. Ik vraag me soms af hoe andere mensen dat doen. Maar die doen misschien toch ook niet zo'n lange dagen als ik? Maar ik hoop dat dit vanaf januari wel zal beteren. Aangezien ik dan toch ook elke dag ga fietsen (ahja met de fiets naar het werk ;-) ) niet meer zolang onderweg ben en dus ook vroeger thuis ben en later moet vertrekken. Dus ja hopelijk heb ik dan meer tijd om te koken.
Maar de vraag is en blijft of dat iets aan mijn gewicht gaat doen?
En natuurlijk heb ik het nu wel extra moeilijk met die gevoelens omdat ik 4dagen platte rust heb voorgeschreven gekregen van de dokter. (Longen vol met slijm, 40% luchtsverlies) Ik kan ook niets doen. gisteren heb ik bv toch de afwas gedaan. kben super lang buiten adem geweest, kben 4 keer moeten gaan zitten omdat ik zo duizelig werd... het gaat gewoon niet. En het vriendje is hierbij ook geen grote steun! integendeel!
geheel onverwachts kreeg ik vorige week dinsdag telefoon van een kribbe waar ik al een paar keer op gesprek ben geweest. Sterker nog, ik mocht daar al eens beginnen maar als zelfstandige en dat had ik toen vriendelijk geweigerd. Dus nu kreeg ik telefoon van hun, met de vraag of ik nog steeds in dezelfde kribbe werkte, nog altijd op zoek was naar ander werk en of ik nog eens op gesprek wilde komen.
Ik kreeg nu een bediendencontract aangeboden, beginnen vanaf 2januari, zelfde loon, ... De beslissing was dan ook snel gemaakt. Ik heb onmiddellijk mijn huidige baas gebeld om te verwittigen dat ik mijn ontslag geef en om te kunnen afspreken dat ik op 1januari mijn zogenaamde laatste dag in hun kribbe sta. Om dan met een volledige nieuwe start in de andere kribbe te gaan werken.
Aangezien de nieuwe kribbe op 10min fietsen van bij mijn thuis is, en mijn huidige kribbe op een uur tot 2uur met de bus. Het gaat me dus een hoop sparen op een dag. Ik heb er een goed gevoel bij. Alleen moet ik nu nog een afspraak maken om mijn contract te tekenen. Maar dat zal wel snel komen.
de 23ste ben ik ook uitgenodigd op de kerst/nieuwjaarsreceptie van de nieuwe kribbe om die dag al eens kennis te maken met de ouders Ik voel me gelukkig, al zal het afscheid nemen van mijn kinderen en collega's wel een andere koek zijn.
gisteren kwam een van mijn zusjes mij een bezoekje brengen samen met iemand die de leidster was in onze jeugdbeweging en die we al van baby kende.
toen ik nog thuis woonde kwam ik niet echt overeen met mijn zusje, onze karakters kwamen nu eenmaal niet overeen. Laat staan dat iedereen vond dat wij veel te hard op elkaar trekte (qua uiterlijk) en ons dus constant door elkaar haalde. sinds mijn 18de heb ik er nog nauwelijks contact mee gehad, ik zat ver weg op kot, ging alleen maar in't weekend voor een dagje naar huis en sindsdien ben ik niet echt lang meer thuis geweest. De keren dat ik haar nog zag waren oppervlakkig.
Gisteren was anders, de sfeer was vrolijk alsof we vriendinnen waren. We zijn gaan wandelen, naar het provinciaal domein en daar was ook een speeltuin. We hebben ons als kleine kinderen op de speeltuin gestort. Alle speeltuigen uitgetest en veel, heel veel gelachen! weer thuis hebben we ons gestort op allerlei gezelschapsspelen. Over mijn ouders hebben we het amper gehad, maar goed ook dat zou de sfeer wel verpest hebben.
Het viel me gisteren ook wel op hoe mijn zusje en ik toch veel gemeenschappelijke kenmerken hebben en dan heb ik niet over uiterlijk.
Het was leuk gisteren en het deed me deugd, jammer dat we in het verleden niet zo goed overeen kwamen. Maar kijk afstand werkt wel.
en om nog op mijn vorige blog terug te komen, na een lange week denken en overdenken heb ik besloten om voorlopig nog te blijven werken op mijn werk. Hopelijk blijft het nu goed gaan met de lonen ed. Maar ik ga eender hoe verder zoeken achter iets anders. Wanneer er iets uit de bus komt ben ik echt wel weg. Het was de onzekerheid voor een andere job of het feit dat ik de tijd tot ik een andere job heb, en dus op interims de tijd zou moeten overbruggen, die me tegen hielden om te vertrekken.
De lang uitgestelde dag is aangebroken, vandaag heb ik mijn ontslagbrief opgestuurd. Ik had verwacht dat er een hoop stress van mijn schouders zou vallen, maar niets is minder waar. Ik ben bang!! Ik had altijd gehoopt dat ik tegen het einde van mijn proeftijd wel een andere job gevonden zou hebben, mijn ontslag zou kunnen geven met een nieuwe job voor mijn deur. Maar helaas is dat de realiteit niet. Ik heb alles behalve een nieuwe job. Ik moest uiterlijk vandaag mijn ontslag geven of mijn proeftijd is om. Dan is het vinden van een andere job nog moeilijker(langere opzeg). Ik zal me voorlopig tevreden moeten stellen met interims aangezien er geen haalbare vacatures zijn. Ook dat steekt me tegen. Om nog maar te zwijgen van de solicitaties die gaan volgen.
Ik heb het nog niet aan de ouders durven vertellen dat ik weg ga. Ik ga die kinderen en een aantal collega's heel hard missen! Alsof het afscheid nog niet moeilijk genoeg gaat zijn, krijg ik vandaag van 3 verschillende ouders te horen dat ze heel blij zijn dat ik voor hun kinderen zorg. Natuurlijk ga ik wel een nieuwe band opbouwen met kinderen, collega's etc wanneer ik ergens anders een job te pakken heb, maar uw eerste kinderen waar je voor zorgt, dat is toch iets wat je gaat bij blijven.
Ik hoop dat ik niet te lang moet zoeken voor ik iets anders vind, iets waar ik kan blijven, waar ik me goed voel en met werkgevers die correct zijn en respect voor hun personeel hebben. Ook hoop ik dat, nu de man van de bazin de financiele kant van de zaak doet, mijn loon ook niet meer achter gehouden gaat worden.
Maar de tijd brengt raad. Hopelijk kan ik dit hoofdstuk afsluiten en een mooier openen
