Het begon in december, mijn overeengekomen ontslag. last minute besloten, maar 3dagen voor mijn verlof, na mijn weekje verlof zou ik dus niet terug keren.
Het nieuws sloeg in als een bom bij zowel mijn familie als bij de schoonfamilie. Bij de laatste nog het hardste. Nog voor ik het goed en wel verteld had of aan mijn verhaal begon kwamen toch wel niet te misverstane negatieve reacties, zoals gewoon weg gaan tijdens mijn uitleg. Direct kreeg ik de vraag/opmerking: "Jah, en wat ga je nu dan doen?" Tja wat antwoord ik daarop, voor mij was het wel een beetje onverwacht. Ok ik wist dat mijn contract afliep, ik wou wel weg, de ene keer al wat harder dan de andere keer, maar aangezien er langs haar kant geen duidelijke tekenen waren dat ze effectief mijn contract wilde beëindigen, dacht ik nog even te blijven en af te wachten. Zodus had ik geen back-up plan voor als ik zonder werk zou vallen. Onmiddellijk kwamen er 101 verschillende voorstellen van wat ik zou kunnen gaan doen. Meer als de helft sprak mij dus totaal niet aan. Maar steeds word ik wel weer in dezelfde richting gepushed. Constant werd en word me ook gevraagd of ik nu al iets gevonden heb of als ik daar of daar al ben geweest. Zelfs mijn vakantie werd me niet meer gegund. En ook al was het Kerstvakantie ik moest toch al maar solliciteren op scholen en niet met de post of mail, neen zelf gaan afgeven hé! HALLO!! 't was vakantie! Weet gij wanneer er dan ook maar iemand op school is? Maar dat doen was ook niet voldoende hé. Langs alle kanten krijg ik te horen: "daar moet je eens gaan of daar want daar zoeken ze nog mensen." De kwalificaties die die mensen moeten hebben voor die job blijken vaak kwalificaties te zijn waar ik niet eens aan voldoe. Alles wat een ander wil word aan mij voorgesteld of zelfs opgedrongen! Studeren, werken, de meeste mensen proberen anderen hun dromen op te dringen. Door al die bemoeienissen weet ik zelf niet meer wat ik wil en wat niet. Wil ik graag nog iets studeren? Zoja, dan zou dat het einde van onze relatie zijn want D. heeft heel duidelijk laten weten dat hij niet wil dat ik terug ga studeren. "financiën" Dat alleen al maakt me kwaad. Stel dat ik toch wil studeren, dan moet ik kiezen tussen mijn relatie en mijn droom?! Voor wat financiën? (nu kwam er een hele klaagzang over de eerlijkheid van de financiën en de eigendommen, maar het is niet proper om dat hier te zetten.Hierdoor ga ik dit onderwerp ook hierbij laten, ik ben behoorlijk kwaad op D. al heeft hij het duidelijk niet in de gate. Maar op dit moment ben ik dus ook aan het twijfelen of ik nog wel verder wil in deze relatie. Het luchtte wel op om het een keer van me af getypt te hebben.) Ik hoopte dat de vdab me zou kunnen verder helpen met uit te zoeken wat ik nu wil. Zij hebben me doen denken dat ik dit misschien maar verder moet doen, al twijfel ik nu wel of het een goede conclusie is. Zo twijfel ik weer aan alles. Of het een goede keuze was om te vertrekken, of het goede keuze is om terug in die sector te gaan werken, of ik toch niet beter weer zou gaan studeren. Niet alleen dat, ook mijn relatie stel ik constant in twijfel. Ik twijfel over mezelf, misschien ben ik te kieskeurig, misschien ben ik niet correct. Ligt het allemaal aan mij?
Ik voel een donkere wolk weer over me trekken. Ik herken hem. De lusteloosheid, de somberheid, het lege nutteloze gevoel, de twijfels, de besluiteloosheid. Ik vecht ertegen, ik ken zijn kracht, dus ik doe er alles aan om me niet door hem te laten vangen. Ik plan activiteiten ook al heb ik er totaal geen zin in, ik moet bezig zijn of het zal me zeker te pakken krijgen. Ik dwing mezelf op te staan als de wekker gaat of als ik wakker word. Ik probeer me van de opmerkingen niets aan te trekken en let extra op goede woorden zoals bv op de vdab bv: Amaai, gij hebt al veel dingen gedaan. Ik hoop dat ik de kracht heb om het te bevechten, maar als ik merk dat ik verlies ga ik naar de dokter.
Nadat ik eindelijk duidelijkheid had over of ik nu al dan niet wel werd betaald voor mijn verlof of niet, spraken de baas en ik af om elke week in november 1dag verlof te nemen per week. Mijn plan was om elke week cv's te maken en te solliciteren. De eerste week was volgens plan, het vriendje was werken, ik ben vol goede moed begonnen met sollicitaties te maken, maar de vacatures beperkte zich. De motivatiebrief opstellen verliep ook niet zo vlot als gehoopt. Wat zet je daar in godsnaam in? Dus ben ik halfweg dag 1 overgeschakeld op grote kuis. De vettige keukenkasten, de badkamer, de wc, eindelijk ging ik dat vuil aanpakken. Een groot deel heb ik proper gekregen.
De tweede week was minder, het vriendje was thuis dus veel kuisen of solliciteren kwam er niet van in huis. De verleiding om samen tijd door te brengen is nog altijd groter dan andere dingen te doen. Wel ik vacatures gecheckt maar daar waren er voorlopig geen bijgekomen.
Vandaag is dag 3 het solliciteren is een ramp. Nog altijd geen nieuwe vacatures, kheb wel adresjes om spontaan op te solliciteren en die ben ik een voor een aan't afgaan om te zien of ze wel geschikt lijken. 1tje sprak mij enorm hard aan. kheb dus weer een brief opgesteld. Maar het grote probleem deze week is de pc. Mijn laptop is stuk, hij start niet meer op, geeft steeds disc read error. Geen idee wat het betekent, maar online heb ik wel gevonden dat het meestal wel te herstellen is. Maar omdat ik er zelf nougabollen van versta en D. net zo min, gaan we het de computernerd van de vriendenkring vragen. Als die niet kan helpen, tja dan moeten we hem binnen doen, maar dan mag het niet boven een bepaald budget gaan want dan kunen we beter een nieuwe kopen... Maar eerst het oordeel van een vriend afwachten hé. Gelukkig heb ik mijn oude pc nog, die is ondertussen 7j, behoorlijk oud, praktisch alle programma's zijn eraf, maar ik kan tekst maken en die op mijn geheugenstick zetten. Om al dan niet op een ander pc om te zetten om te verzenden. Alleen mijn cv, ik kan er via mail nog aan, maar deze pc is zo oud dat die het niet eens kan openen... Dus cv's versturen is ook nog niet direct een optie. Vandaar het solliciteren weer stroef zit.
Vandaag hebben we natuurlijk ook orde gehouden. Zowel in het huishouden, als andere. Zo ben ik eindelijk bij de bank geraakt om mijn rekening die ik al 2jaar niet meer gebruik af te sluiten. Oef is dat eindelijk ook weer gebeurt!!! Alleen ook weer impulsief, niet volgens plan. En nu ik toch in de buurt van de banken was dacht ik me eens te informeren voor pensioensparen. Allemaal goed en wel, maar opeens loop ik buiten bij de bank met een pensioenspaarrekening, terwijl ik eigenlijk nog niet helemaal overtuigd was of ik dat nu wel al of nog niet ging doen. Impulsief hé.
Ik weet niet wat ik al verteld heb over mijn jongste broer.
Om het kort te vertellen: hij heeft ook diabetes en begint de laatste jaren ook wat met zijn medicatie te spelen. Het laatste half jaar is het uit de hand gelopen en heeft hij ondertussen al een paar keer ervaren wat een keto is. Zijn dokter had hem allerlei voorstellen en hulp gegeven in de hoop dat er iets tussen zat wat hem weer op het rechte pad zou brengen. Maar hij weigerde. Waarop de waarschuwing kwam met volgende keer gaan we u colloqueren. Maar ook dat kon hem niet schelen. Niks kan hem meer schelen precies, hij heeft zijn vrienden allemaal afgewezen. Heeft zich totaal van de buitenwereld afgesloten, is agressief... Afgelopen weekend is hij weer opgenomen met een keto. De dokter heeft haar dreigementen ook uitgevoerd en mijn broer is gecolloqueerd. Tot grote opluchting van mijn andere broer en zussen alsook mijn moeder. Voor hun was het een hel om nog langer bij mijn broer te zijn. (Niet moeilijk als hij iedereen expres blauwe plekken bezorgd, of gebroken neuzen klopt...) Mijn vader is kwaad, niet op mijn broer, neen op mijn moeder en mijn andere broer en zussen. Mijn vader is dus weer zijn typische zelf, egoistisch en ongevoelig. Ik hoef ook niet te vertellen dat mijn jongste broer de lieveling van mijn vader is, vandaar dat mijn broer daar zo goed als alles van mag.
Hopelijk kunnen ze thuis weer een beetje adem halen en kan ook mijn broer zichzelf terug vinden en herpakken.
ik hoopte dat 2012 een goed jaar zou zijn op vlak van werk. Ik begon met hoge verwachtingen, veel moed en goesting aan mijn nieuw werk. De eerste maanden was ik constant ziek. Wat het werk wel wat minder aangenaam en vlot liet verlopen. Ik dacht toen dat de problemen die zich toen al lieten merken, kwamen doordat ik de dingen verkeerd opnam, of maar tijdelijk waren. Helaas was dat niet het geval. Ik was niet meer ziek, dus daar lag het niet meer aan. Het werd ook alleen maar erger en de eventueel beloofde oplossingen komen er niet. Ik dacht toen dat het iets tegen mij persoonlijk was. Dat ik iets helemaal verkeerd had gedaan. Maar gestaag kwamen dezelfde klachten en verhalen van mijn collega en de medeverantwoordelijke. Het probleem lag dus niet bij mij, maar bij de bazin. Ze heeft te hoge verwachtingen en eisen. Ze wilt dat wij onvermoeibaar zijn en alles aankunnen. Wij moeten verdrinken in het werk en krijgen nog eens extra taken erbij. Dat wij niet eens tijd hebben om pauze te nemen dringt precies niet tot haar door. Als er dingen niet gebeurt zijn die zij wil dat gebeuren, dan heb je het zeker vlaggen. Schelden, roepen en tieren, u belachelijk maken, het hoort er allemaal bij. Weerwoord geven=grof=dreiging met uw ontslag(wat ze me voor mij appart maar geeft!) Zeggen dat iets niet gaat lukken=lui. Iets dat misloopt=altijd de schuld van mij of mijn collega. Alle complimenten naar mij, mijn collega of de medeverantwoordelijke zijn maar fake. Alle complimenten zijn voor haar! Ook al doen wij al het werk.
Flexibiliteit is zeer belangrijk in een job, maar er zijn grenzen! Ons uurrooster verandert meer dan dat het vast staat. De dag zelf kan het zelfs veranderen. Iets plannen buiten uw uren is dus onmogelijk. En als je dan al eens zegt dat je niet langer kan blijven, dan verwijt ze je dat je niet flexibel bent, dat je ons in de steek laat, dat ze niet op je kan rekenen... Onvermoeibaar moeten we ook zijn. Niet alleen staan we van 's morgens vroeg tot 's avonds ons de benen van onder het lijf te lopen om de taken zo veel mogelijk gedaan te krijgen, we moeten ook nog eens meer kinderen dan we mogen verzorgen laat staan dat we er steeds alleen voor staan (kuisen van het gebouw, wassen, koken, met de kinderen bezig zijn,portier zijn, telefoniste zijn alsook secretaresse behoren dat onze dagelijkse activiteiten)
En dan zijn er tot slot nog het geklaag tegen haar familie of vrienden of concurrentie dat ze slecht personeel heeft dat niks doet zoals het hoort, wat niets goed kan doen en waar ze spijt van heeft dat ze heeft aangenomen. En dat durft die zonder schroom te vertellen waar je naast staat, de kl*te onder uw lijf lopend.
Elke avond als ik thuis kom van het werk ben ik zo doodmoe dat ik terplekke in slaap kan vallen. Maar ik ben toch heel erg blij dat ik thuis ben. Elke avond als ik mijn wekker zet ben ik al enorm aan't stressen voor de volgende werkdag. Elke ochtend als mijn wekker afgaat SLEEP ik me uit bed. Vol tegenzin. De moed zit al in mijn schoenen nog voor ik de wekker afzet. Goed wetende dat de werkdag een hel gaat zijn. Elke dag als ik naar mijn werk fiets probeer te bedenken wat ik vandaag zeker niet mag vergeten te melden. Welke taken ik die dag zeker moet doen en wat ik moet doen om problemen te vermijden.
Het word dringend tijd dat ik wat rust krijg, want ik ben eraan aan't onder doorgaan. Ik voel me levenloos en alles behalve gelukkig. Ik herken mezelf niet meer en zeker niet tegenover de kinderen. Ik ben uitgeblust. Gelukkig heb ik maar een jaarcontract!
Het kleine broertje en ik hebben allebei diabetes. Het is op hetzelfde moment vastgesteld met dezelfde gemiddelde bloedwaarde. We brachten samen onze ziekenhuisperiode door en gingen even naar dezelfde dokter. Het broertje is 6j jonger, in onze begin periode met diabetes was ik een beetje zijn moedertje. Na een tijdje ben ik daar (gelukkig) mee gestopt, dat gaf mezelf ademruimte en tijd om een aantal zaken te verwerken en was waarschijnlijk ook beter voor hem, aan 1 vader en moeder die zich constant met zijn diabetes inlaten, zal hij wel genoeg hebben.
Mijn broertje deed dat altijd heel goed tot een tijd geleden, zijn waarden schommelde, waren vaak te hoog. zijn spuiten werden al dan niet bewust vergeten(of hij had ze niet mee of hij was ze vergeten te zetten). Ik heb me er heel afstandelijk tegenover gehouden. Dat was alvast beter voor mij. 1 of 2 maanden geleden werd het broertje dan toch ook opgenomen met een keto. Na een week ongeveer mocht hij de kliniek verlaten, met de thuisverpleging aan zijn been om zijn spuiten te komen zetten. Maar ook dat bleek niet te werken. Hij weigerde die mensen blijkbaar en zette zelf ook geen spuiten. Een tweede opname was het gevolg. Eentje die ondertussen al een maand bezig is. Omdat het broertje zich ook voor alles en iedereen heeft afgesloten, zegt tegen niemand meer iets anders dan buh, negeert iedereen, wordt er nu een poging genomen om hem te laten opnemen in de psychiatrie. Al dan niet gedwongen. Maar daarover weet ik nog niet meer. Dus to be continued...
Ondertussen zijn we weer enige tijd verder en ik kan zeggen dat het naar mijn mening veel beter loopt op het werk.
Of het mooie weer er voor iets tussen zit weet ik niet, maar er wordt de laatste weken serieus wat afgelachen. De sfeer zit er goed in ondertussen. Dat bewijst de "bijscholing" een scholing van 3u, maar met een napraat van 5u... of shoptrip die we spontaan vanavond na het werk deden. (in Leuven zijn op donderdag een aantal winkels tot 19u30 of 20u open)
eigenlijk zit het goed op het werk, en ondanks dat allemaal ben ik deze ochtend verschrikt wakker geworden uit een nachtmerrie over mijn werk. Ik zowaar ineens mijn ontslag (in mijn nachtmerrie hé) het was dus niet zo aangenaam om te vertrekken vanmorgen maar gelukkig was het maar een nachtmerrie.
Gisteren in de late namiddag was ik nog even in het stad, na een lange dag aan bijscholing.
Kom ik opeens een kindje van mijn vorig werk tegen. Het verbaasde me enorm dat ze me nog kende en me spontaan een knuffel gaf. Ze is nog niet zo oud, maar zat wel gedurende 8maanden elke dag in mijn groep. In januari is ze 2jaar geworden. Het was super leuk om te zien hoe groot ze geworden is op die 3maanden dat ik haar niet meer gezien heb. Ik heb een paar keer moeten slikken om geen traan te laten. Ik mis die kinderen enorm hard. Op mijn huidig werk heb ik zo nog geen band met die kinderen. Met 1tje is er wel ongeveer zo'n band, met een aantal andere begint die band nu te ontstaan. Maar het duurt veel langer dan op mijn vorig werk. Ik genoot er zo hard van om die liefde van de kinderen te krijgen. Zien dat kinderen naar je afgelopen komen om je te knuffelen. Tranen te zien veranderen in een glimlach van zodra ze je zagen. Ik mis dat enorm hard. Ik heb er heimwee naar. Ik weet wel hoe het komt dat het nu zo langzaam gaat. Op mijn vorig werk had ik veel meer mogelijkheden om 1 tot 1 aandacht te geven. Al mijn kinderen gaan op hetzelfde moment slapen en worden ook zowat op hetzelfde moment wakker, dus ik heb er direct een hoop. Ook sta ik nu aan de verzorgingstafel aan de voeten van de kinderen, het is ook een vrij hoge verzorgingstafel(door de trap die dat erin is ingebouwd) vroeger stond ik langs een zij en de tafel was niet zo hoog. Nu zie ik hun gezichtjes dus amper en kan dus ook niet echt duidelijk aandacht geven. Vroeger kon ik tijdens het verschonen in hun ogen kijken en neuzenneuzen, kriebelen, nu kan dat niet. Pas na de "verzorging" kan ik ze rechtop zetten maar dan zitten ze alweer vrij hoog en is de tijd ook niet zo groot aangezien de hele groep "verzorgd" moet worden en dat mag ook geen uur in beslag nemen. ik mis ze die schatten en ik hoop rap ook hier de schatten voor me te winnen.
ohja nog iets te weten gekomen over mijn vorig werk, ze worden uit hun huis gezet, binnen 3maanden moet alles en iedereen eruit zijn, het zal dus helemaal verdwijnen mijn eerste werkplaats
Ja het is helaas weer al even geleden dat ik ben komen posten. De aandacht was vooral op andere plaatsen nodig, maar ik zal een update geven over hoe het hier ondertussen gaat en is geweest.
In januari ben ik gestart op mijn nieuw werk. De eerste twee weken vielen reuze goed mee ondanks het feit dat ik ziek was en dat al een maand aan een stuk. Ik had het gevoel dat het wel klikte tussen mij en de bazen en dat alles snor zat. Tot ik een paar keer "fouten" had gemaakt bij dezelfde bazin. De "fouten" waren allemaal met de beste bedoelingen, er zijn gewoon een aantal misverstanden gebeurt. Het is nu ook niet dat het de meest grote fouten waren. Om maar op te sommen: gevraagd waar een kindje moest slapen in het bijzijn van een vriendin van de bazin. Blijkbaar not done op mijn nieuwe werk. Zo'n zaken dus. Maar het zorgde er wel voor dat ik in de ogen van die bazin niks goed meer kon doen. 10dagen ben ik elke dag met heel veel tegenzin gaan werken omdat ik wist dat no matter what ik ook zou doen ik toch onder mijn voeten kreeg. Tot mijn 2de bazin mij eens heeft verdedigd. Zij deelt mijn mening en gevoel en is de juiste persoon om voor mij op te komen. Maar ondertussen gaat het weer wat beter. Onder mijn voeten heb ik niet meer gekregen sinds de verdediging van de tweede bazin. Misschien heeft ze door dat ik wel hard werk, aangezien zij het niet gedaan krijgt om alle taken te doen die ik normaal moet doen. Ik hoop gewoon dat het zo blijft, of nog beter wordt en anders zullen we toch eens moeten nadenken.
na 3antibioticakuren ben ik dan eindelijk van mijn sinusitus afgeraakt. in totaal ben ik 2maand aan een stuk ziek geweest en dat heeft mijn lichaam gevoeld. Helaas ben ik nu na 10dagen gezond te zijn toch alweer 4dagen aan't snotteren, hoofdpijn, keelpijn en oorpijn inclusief maw de sinusitus is er weer. Hopelijk raak ik er nu snel vanaf, maar als het maandag niet beter is ga ik toch maar eens terug naar de dokter...
Het is hier vreselijk koud geweest en dat heeft veel negatieve gevolgen met zich meegebracht. Onze waterleidingen waren bevroren aangezien dat die allemaal "buiten" lopen. Dus nergens in huis meer stromend water en dat 10dagen lang. Het werd dus douche op het werk van het lief of bij de schoonouders, de was doen bij de schoonouders, emmerkes vullen in de kelder aan de hoofdkraan, uit gaan eten en tanden poetsen met flessenwater. Zo lang dat ik heb uitgekeken naar de dooi, maar helaas blijkt dat ons probleem niet te hebben opgelost. In de badkamer hebben we goed lopend water(joepie terug in mijn eigen douche) in de keuken hebben we een klein straaltje, maar met wat geduld kan ik toch koken, afwassen, kuisen... alleen mijn wasmachine(dat ook in de keuken staat) kunnen we dus niet gebruiken omdat er niet voldoende water stroomt, dus nog altijd wassen bij de schoonouders. De wc krijgt helaas ook geen water, zelfs geen straaltje, druppels krijgt het wel, maar zelfs na een nacht gedruppel zit de bak nog niet half vol, dus is het ook hier nog altijd behelpen met emmers. Het lief voelt zich nu genoodzaakt om een nieuwe waterleiding te leggen. Al hadden we gehoopt dat we dat konden uitstellen tot we hadden bijgebouwd, dan konden we ineens alles doen en dan hadden we er ook een beter zicht op.
Ook het hoofdstuk van mijn vorig werk is nog niet gesloten. Een maand te laat heb ik eindelijk mijn loon gehad. Of toch wat zij beweerde dat mijn loon was, want het was bitter weinig en zeker voor het aantal uren dat ik had gewerkt, de overuren die ik nog had staan en nog een aantal dingen die ze in het verleden al hadden geprobeerd niet te betalen(oa begrafenis van mijn grootmoeder, verschillende uren die ze te weinig hadden doorgegeven aant het sociaal secretariaat) Ik ben dus ook al 2maanden aan't zagen achter: mijn loonfiche, mijn attest van bijscholing(want dat heb ik ook nodig op mijn nieuw werk) een blad van het vakantiegeld voor mijn nieuwe baas... Dat blad voor mijn baas had ik na een telefoontje naar de vakbond op 2dagen, mijn loonfiche heb ik gisteren ontvangen en er ontbreken dus heel wat uren enz. het attest van bijscholing heb ik nog steeds niet. Mijn vakantiegeld heb ik iets van ontvangen. Maar niet het bedrag dat op het blad van mijn werkgever stond. Dus ik moet nog uitzoeken wat ik daarvan nog moet krijgen en eventueel terug moet geven aan vadertje staat. Aangezien dat het enkel en dubbelvakantiegeld is... Maar daar zijn we dus voorlopig nog volop mee bezig met de vakbond die soms eens in actie schiet maar vaak gewoon niks doet. Mijn vorige baas die de helft van de tijd maar reageert enz. we zullen er dus nog wel even mee bezig zijn.
Tot slot het kleine zusje dat gisteren tijdens de turnles van de plint is gevallen en haar elleboog uit de kom had(nee niet de schouder, de elleboog!) ze is een nachtje in de kliniek moeten blijven aangezien ze haar volledig hebben moeten verdoven om de elleboog weer goed te plaatsen. Nu moet ze 10 tot 21dagen in de gips zitten en mag ze 4maanden geen sport doen... tot zover de turnles dus voor haar ;-)
Wat het de laatste dagen/weken weer is weet ik niet, maar ik begin me weer overal dik te voelen. Ik probeer het gevoel niet te laten winnen maar het komt vaak zo plots en onverwachts op meest ongepaste momenten opzetten dat het me toch wel enige tijd van slag maakt.
Misschien is het de winter? Aangezien ik een verschrikkelijke koude kleum ben heb ik 3lagen kleren aan en nog altijd veel te koud. Nuja die 3 lagen maken me natuurlijk wel veel dikker waardoor ik me overal ook dikker zie. Op foto's, in de weerspiegeling van de ramen enz...
Maar het is niet alleen dat. Ik denk ook omdat ik tussen 3 collega's sta die stuk voor stuk sprietjes zijn en een bmi van 18 hebben. Zij zijn wel heel de dagen aan't klagen dat ze te mager zijn en dat ze maar niet bijkomen, dat dat niets is afvallen, maar aankomen. En dan heb je mij. De "dikzak" om het zo maar te zeggen. Afvallen, dat lukt mij in de verste verte niet. Wat ik ook doe. Bijkomen, dat is geen probleem voor mij, een koekje te veel op een dag, een hypo extra en het gewicht vliegt eraan. Ok ik doe geen sport, maar ik heb nu ook niet bepaald een passieve job. Ik loop/stap gemiddeld 11.5u op een dag rond zonder ook maar echt 3min te kunnen gaan neerzitten. Constant heffen(ok die kinderen wegen gemiddeld maar 10kg maar als je dat zo'n 50-60keer op een dag doet...) bovendien zijn mijn uren ook niet ideaal om nog te gaan sporten. aangezien ik rond 6u al op de bus zit om te gaan werken en 's avonds pas tegen 19u30 ten vroegste thuis ben... ) Ook gezond koken schiet er bij in. Tja wat wil je, ik kom dus laat thuis heb van 's middags niks meer gegeten, sterf van de honger. Heb 's ochtends geen tijd om nog pattatjes te schillen voor 's avonds en 's avonds wil ik zo snel mogelijk iets in mijn mond/maag want ik plooi al dubbel van de honger. Het is dus inderdaad vaak iets kant en klaar uit de winkel. Maar ik probeer wel overdag zo gezond mogelijk te eten. boterhammen (zelf belegd zonder boter of saus) 2stukken fruit (of 3 als het bv een appel en dus 2 kiwi's of 2 mandarijntjes zijn) max 1 koekje met chocolade en nog een "droog" koekje (petit beurre, grany, sultana... zonder chocolade of siroop of wat dan ook hé) ik eet dit natuurlijk niet allemaal op, maar heb altijd wat reserve mee voor eventueel hypo's te verjagen. ik voel me wel slecht dat mijn kook en sport gedrag erbij inschiet. Ik vraag me soms af hoe andere mensen dat doen. Maar die doen misschien toch ook niet zo'n lange dagen als ik? Maar ik hoop dat dit vanaf januari wel zal beteren. Aangezien ik dan toch ook elke dag ga fietsen (ahja met de fiets naar het werk ;-) ) niet meer zolang onderweg ben en dus ook vroeger thuis ben en later moet vertrekken. Dus ja hopelijk heb ik dan meer tijd om te koken.
Maar de vraag is en blijft of dat iets aan mijn gewicht gaat doen?
En natuurlijk heb ik het nu wel extra moeilijk met die gevoelens omdat ik 4dagen platte rust heb voorgeschreven gekregen van de dokter. (Longen vol met slijm, 40% luchtsverlies) Ik kan ook niets doen. gisteren heb ik bv toch de afwas gedaan. kben super lang buiten adem geweest, kben 4 keer moeten gaan zitten omdat ik zo duizelig werd... het gaat gewoon niet. En het vriendje is hierbij ook geen grote steun! integendeel!
geheel onverwachts kreeg ik vorige week dinsdag telefoon van een kribbe waar ik al een paar keer op gesprek ben geweest. Sterker nog, ik mocht daar al eens beginnen maar als zelfstandige en dat had ik toen vriendelijk geweigerd. Dus nu kreeg ik telefoon van hun, met de vraag of ik nog steeds in dezelfde kribbe werkte, nog altijd op zoek was naar ander werk en of ik nog eens op gesprek wilde komen.
Ik kreeg nu een bediendencontract aangeboden, beginnen vanaf 2januari, zelfde loon, ... De beslissing was dan ook snel gemaakt. Ik heb onmiddellijk mijn huidige baas gebeld om te verwittigen dat ik mijn ontslag geef en om te kunnen afspreken dat ik op 1januari mijn zogenaamde laatste dag in hun kribbe sta. Om dan met een volledige nieuwe start in de andere kribbe te gaan werken.
Aangezien de nieuwe kribbe op 10min fietsen van bij mijn thuis is, en mijn huidige kribbe op een uur tot 2uur met de bus. Het gaat me dus een hoop sparen op een dag. Ik heb er een goed gevoel bij. Alleen moet ik nu nog een afspraak maken om mijn contract te tekenen. Maar dat zal wel snel komen.
de 23ste ben ik ook uitgenodigd op de kerst/nieuwjaarsreceptie van de nieuwe kribbe om die dag al eens kennis te maken met de ouders Ik voel me gelukkig, al zal het afscheid nemen van mijn kinderen en collega's wel een andere koek zijn.
gisteren kwam een van mijn zusjes mij een bezoekje brengen samen met iemand die de leidster was in onze jeugdbeweging en die we al van baby kende.
toen ik nog thuis woonde kwam ik niet echt overeen met mijn zusje, onze karakters kwamen nu eenmaal niet overeen. Laat staan dat iedereen vond dat wij veel te hard op elkaar trekte (qua uiterlijk) en ons dus constant door elkaar haalde. sinds mijn 18de heb ik er nog nauwelijks contact mee gehad, ik zat ver weg op kot, ging alleen maar in't weekend voor een dagje naar huis en sindsdien ben ik niet echt lang meer thuis geweest. De keren dat ik haar nog zag waren oppervlakkig.
Gisteren was anders, de sfeer was vrolijk alsof we vriendinnen waren. We zijn gaan wandelen, naar het provinciaal domein en daar was ook een speeltuin. We hebben ons als kleine kinderen op de speeltuin gestort. Alle speeltuigen uitgetest en veel, heel veel gelachen! weer thuis hebben we ons gestort op allerlei gezelschapsspelen. Over mijn ouders hebben we het amper gehad, maar goed ook dat zou de sfeer wel verpest hebben.
Het viel me gisteren ook wel op hoe mijn zusje en ik toch veel gemeenschappelijke kenmerken hebben en dan heb ik niet over uiterlijk.
Het was leuk gisteren en het deed me deugd, jammer dat we in het verleden niet zo goed overeen kwamen. Maar kijk afstand werkt wel.
en om nog op mijn vorige blog terug te komen, na een lange week denken en overdenken heb ik besloten om voorlopig nog te blijven werken op mijn werk. Hopelijk blijft het nu goed gaan met de lonen ed. Maar ik ga eender hoe verder zoeken achter iets anders. Wanneer er iets uit de bus komt ben ik echt wel weg. Het was de onzekerheid voor een andere job of het feit dat ik de tijd tot ik een andere job heb, en dus op interims de tijd zou moeten overbruggen, die me tegen hielden om te vertrekken.
De lang uitgestelde dag is aangebroken, vandaag heb ik mijn ontslagbrief opgestuurd. Ik had verwacht dat er een hoop stress van mijn schouders zou vallen, maar niets is minder waar. Ik ben bang!! Ik had altijd gehoopt dat ik tegen het einde van mijn proeftijd wel een andere job gevonden zou hebben, mijn ontslag zou kunnen geven met een nieuwe job voor mijn deur. Maar helaas is dat de realiteit niet. Ik heb alles behalve een nieuwe job. Ik moest uiterlijk vandaag mijn ontslag geven of mijn proeftijd is om. Dan is het vinden van een andere job nog moeilijker(langere opzeg). Ik zal me voorlopig tevreden moeten stellen met interims aangezien er geen haalbare vacatures zijn. Ook dat steekt me tegen. Om nog maar te zwijgen van de solicitaties die gaan volgen.
Ik heb het nog niet aan de ouders durven vertellen dat ik weg ga. Ik ga die kinderen en een aantal collega's heel hard missen! Alsof het afscheid nog niet moeilijk genoeg gaat zijn, krijg ik vandaag van 3 verschillende ouders te horen dat ze heel blij zijn dat ik voor hun kinderen zorg. Natuurlijk ga ik wel een nieuwe band opbouwen met kinderen, collega's etc wanneer ik ergens anders een job te pakken heb, maar uw eerste kinderen waar je voor zorgt, dat is toch iets wat je gaat bij blijven.
Ik hoop dat ik niet te lang moet zoeken voor ik iets anders vind, iets waar ik kan blijven, waar ik me goed voel en met werkgevers die correct zijn en respect voor hun personeel hebben. Ook hoop ik dat, nu de man van de bazin de financiele kant van de zaak doet, mijn loon ook niet meer achter gehouden gaat worden.
Maar de tijd brengt raad. Hopelijk kan ik dit hoofdstuk afsluiten en een mooier openen
Het is behoorlijk grappig om te zien hoe ouders helemaal kunnen veranderen wanneer ze "eerste" horen. Om maar een voorbeeld te geven. Een stel ouders is de tut van hun baby kwijt. Niet erg want hij was toe aan een iets groter formaat. Maar die bewuste tut was wel de allereerste tut van het kleintje en de ouders zouden die graag als herinnering hebben. Nu is er een andere baby met net dezelfde tut, alleen hangt(recent) op de zijne een stickertje met zijn naam. De ouders die de tut kwijt zijn weten dat dat kindje dezelfde tut heeft en vroegen of we eens bij de ouders van de andere baby konden horen of zij toevallig niet de bewuste tut mee hadden genomen.
We spreken die ouders aan en vragen of zij thuis eens wilden kijken of zij die tut misschien ergens hadden. Die ouders al een beetje geirriteerd(tis maar een tut hé) beetje aan het tegen spartelen(geen zin om daar ook maar achter te zoeken/kijken) tot ik dan vertel dat het de eerste tut van het kindje was. Ineens zie je het gezicht van die ouders helemaal veranderen. Ineens beseffende welke waarde die tut heeft...En dan direct: we zullen er eens achter zien.
Jah, het leven en de kleine dingen in/uit het leven krijgen toch direct heel andere waarden, belangrijkere waarden met zo kleine kinderen.
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik nog eens een post gedaan heb. We zullen nog eens een paar update's geven.
14 juli is mijn grootmoeder gestorven. de dag ervoor was ze in coma gevallen en 's middags hebben ze alle machines uitgeschakeld met uitzondering van haar morfinepomp. 's avonds is ze dan gestorven. Veel ga ik er niet meer over vertellen, het is nog een beetje moeilijk. Op haar crematie ben ik ingestort.
Het werk is nog altijd dezelfde miserie alleen dat er "veranderingen" gebeuren. Of dat wordt ons toch verteld. Vanaf september gingen de financiele problemen opgelost worden maar daar heb ik nog niet veel van gezien. D. heeft eens een boze telefoon gedaan omdat ik een week na de uiterste datum mijn loon nog steeds niet had. Dan is het gestort, maar helaas voor mijn collega's heeft de helft ook nog altijd geen loon of vakantiegeld ontvangen. We zijn dus nog altijd aan't solliciteren en het is verdomd lang wachten op antwoorden of ik nu wel of niet ergens anders mag beginnen. Zelf heb ik al eens gebeld, maar aangezien ze aan't werken waren in hun creche die open gaat waren ze nog niet door de sollicitaties en moet ik wachten op telefoon van hun uit. Vandaag heb ik dan eindelijk mijn cv, motivatiebrief en al de andere papieren inorde gekregen om terug te solliciteren aan het stad (er zijn weer vacatures uit)
Mijn broer is in tussentijd ook bij de rechter moeten komen voor het proces met zijn ex over het zien van zijn dochter. Mijn broer heeft gelijk gekregen en mag nu de procedure weer opstarten om zijn dochter te zien. Zijn ex is natuurlijk niet blij, heeft serieus onder haar voeten gehad van de rechter en zij en haar familie zijn weer bezig met mijn broer uit te dagen, te stalken en te bedreigen. Goed nieuws maar met een keerzijde helaas.
Sinds zaterdag is mijn vader ook weer thuis. Kheb hem nog niet gehoord, hij heeft me zelfs niet eens laten weten dat hij thuis kwam, ik ga langs mijn kant ook niks van mij laten horen. Ben lastig op mijn ouders en zolang zij geen stap zetten naar contact hoeft dat voor mij ook niet meer! Ook op mijn moeder ben ik kwaad. Ze erft een groot bedrag van haar moeder, mijn grootmoeder, maar wij als kleinkinderen niet omdat ze haar testament heeft veranderd. Met andere woorden wij erven niks van ons grootmoeder. Mij gaat het niet om dat geld, maar ik krijg zelfs geen foto!!!!! Dat maakt me kwaad! kheb er al aantal keren achter gevraagd en krijg als antwoord: op het doodsprentje staat toch een foto?! euhm?????? wtf?! Ook zit ze elke keer te klagen dat ik zo weinig op bezoek kom(1x per maand) maar zelf is ze hier ook nog maar 1 keer geweest! daarbij ik ben niet enthousiast om 3u op de trein en bus te zitten om elkaar eens te zien, terwijl zij hier op 50min kan zijn met de auto!
Ik sta onder serieuse stress de laatste tijd! ik ben zo moe en uitgeput! mijn krachten zijn op! En ik besef net dat ik vandaag weer amper iets heb gegeten, zoals de voorbije weken. Maar het is niet expres, ik vergeet te eten. Vandaag is het nog maar 1 kommetje cornflakes geweest
Ik was vorige week jarig en had van mijn vriendinnen een weekendje cadeau gekregen. Ik moest vrijdag nog werken, maar had op mijn werk kunnen regelen dat ik om 16u mocht vertrekken ipv 18u. De afspraak rond het weekendje was: vrijdag op zaterdag alleen onder the girls. zaterdag rond het avondeten mochten de boyfriends dan komen. Vrijdag was zalig, maar ik was stikop. Zaterdag zijn we heerlijk gaan winkelen, tot ik telefoon van het vriendje kreeg dat hij geen zin had om af te komen en pas zondag zou komen Ik was heel boos, maar mijn vriendinnen hebben me goed opgevangen en uiteindelijk was de avond toch nog leuk. Zondag ochtend krijg ik dan een sms van het vriendje dat hij daar is. Helaas niet op de parking zoals afgesproken, zijn gsm (die al een tijdje manqementen heeft) was uitgevallen en hij kreeg die niet meer aan. Ik dus na 20min op die parking te hebben rondgedraaid, terug naar ons huisje om naar de receptie te gaan. Daar was hij niet maar zijn auto stond er wel. Uiteindelijk heeft hij het huisje wel gevonden en wij elkaar maar we waren allebei wel super gefrustreerd. De namiddag was weer leuk en 's avonds hielden we nog een bbq voor wij weer naar huis zouden rijden. Tijdens onze bbq krijg ik bericht van mijn moeder dat mijn oma in het ziekenhuis ligt en maar 1/3 kans heeft om te overleven. Ik bel mijn moeder op om het fijne te horen: oma heeft dus een longontsteking, vocht op de longen, kan amper ademhalen. Haar pacemaker schiet heel de tijd in actie en ze krijgt om het uur een morfine spuit tegen de pijn en om haar kalm te houden. Mijn tante bleef waken bij mijn oma, dus ik heb haar gevraagd hoe het met mijn oma ging. Heel slecht kreeg ik als antwoord en dus heb ik onmiddellijk mijn boel gepakt, afscheid genomen en naar het ziekenhuis vertrokken. Mijn oma zag er inderdaad niet goed uit. Ze lag te "slapen" als ik toe kwam. Lijkbleek was ze, ik weet niet goed hoe te zeggen, maar het was akelig. Ze lag blijkbaar al van 's middags in het ziekenhuis, maar ik ben pas 's avonds verwittigd! Thans wist mijn moeder niet dat ik op weekend was. De verpleegsters kwamen haar verzorgen en wij moesten de kamer uit. Na de verzorging kregen we te horen dat ze een snelle zwakke hartslag had, 175 slagen. Ze heeft ook van heel de dag geen pipi meer gedaan en ze kreeg toch plasmedicatie. Haar bloedwaarden waren ook niet ok en ze was heel erg onrustig. Ze zou zeer waarschijnlijk de nacht niet doorkomen. Ik ben er nog even bij geweest en inderdaad, ze schoot heel de tijd rechtop om dan weer te gaan liggen, haar ogen staarden in het niets of draaide weg, ze reageerde op niets, maar moest wel iemands hand vast hebben. Als ik daar ben vertrokken heb ik mijn baas een sms gestuurd dat ik niet in staat was om vandaag te komen werken met een beetje een korte situatie schets en de vraag of ze er begrip voor had. Anders was ik wel een doktersbriefje gaan halen. Na 1.5u kreeg ik eindelijk reactie dat ik thuis mocht blijven, maar dat ik woensdag wel zeker moest komen werken. Voor eventueel donderdag of vrijdag zouden we nog wel een oplossing kunnen vinden. Vanmorgen vroeg ik hoe het nu ging met mijn oma. Het enige wat ik als antwoord kreeg was: beter. 'smiddags heb ik dan gevraagd in welk opzicht beter. Toen kreeg ik als antwoord: haar pols was al niet meer zo snel, ze was ook rustiger en reageerde weer. Maar dat het ondertussen weer veel slechter ging. In de namiddag kreeg ik nog te horen dat de dokter net geweest was, haar bloedwaarden zagen er beter uit, maar het blijft afhangen van dag tot dag. Ze krijgt nog steeds amper lucht en alles blijft wispelturig. Nu krijg ik de vraag van mijn baas hoe het met mijn oma gaat ondertussen. Ik dacht dat is super lief dat die dat vraagt, dus ik antwoord haar weer bondig het verslag van de dag. Krijg ik als antwoord: ok dan verwacht ik je de rest van de week present tenzij er ondertussen iets moest gebeuren. je dag van vandaag ga je die een andere dag inhalen of neem je onbetaald verlof Ik heb geantwoord: haal hem wel in, maar seg, ging jij mij dat geld van de apotheel vorige week niet al doorstorten, want ik heb het nog altijd niet gehad... geen reactie meer... grr!
Gisteren was het weer vrijdag. De "vaste" caféavond van het vriendje. Hij was gefrustreerd. Zijn vakantiegeld was er al door, mijn loon is nog altijd niet gestort. Er komen nog wat grote kosten aan... en ga zo maar door. De alcohol kapte vlot binnen. Eerst een paar pinten(33-ers) om dan over te schakelen naar de la chouffe's. Na enige tijd kregen weer discussie. Over mijn ouders, over onze financiele kant... Ik ben vertrokken rond elf uur en naar huis gegaan. Het vriendje is blijven zitten. Een uur later is ook hij naar huis gekomen. Vandaag moesten we om elf uur naar mijn ouders in Limburg, de familiedag voor mijn vader die voor een half jaar in het buitenland zit. Hij was nog gefrustreerd, als we vertrokken, deze morgen, ik was nog half aan't slapen (slaaptekort!!!). Opeens roept hij: sh*t politie. Ik schiet wakker zie dat hij veel te snel aan het rijden. Natuurlijk prijs, meegenomen door de politie naar een parking. Papieren voor de snelheidsovertreding invullen, dan alcohol test. Hij blaast natuurlijk positief... Hij mocht komende zes uren niet meer rijden. Gelukkig bleef hij kalm. Gelukkig staat mijn vriendin no matter what altijd klaar voor mij en ook nu heeft ze ons uit de nood geholpen. 6u later mochten we dan weer zelf rijden en hij heeft zijn lesje duidelijk geleerd. Niet een keer is hij over de toegestane snelheid geweest en is hij vanplan om of niet meer zoveel te drinken of niet meer weg te gaan. Maar hij is serieus geschrokken en begint te beseffen waar hij mee bezig is!
Ik begin ze zo te haten hé, de dagen na de avonden dat we op café bezoek geweest zijn. D. is garantie zat! Hij zit er dan weer weet ik wat allemaal uit te zwieren. Alles wat ik zeg wordt door hem verkeerd opgenomen, we gaan slapen met een ruzie. 's morgens krijg je hem al niet uit zijn bed. Als hij dan eindelijk uit zijn bed komt dan heb je beeld en geen klank. Geen goede morgen, geen ik ga dit doen of dat. Neen, alleen een lang lastig gezicht. Of hij de boel van de avond ervoor herinnerd is nog maar de vraag, maar ik vermoet dat hij er vaak niet veel meer van weet. Zijn maag, zijn hoofd, die zullen hem wel herinneren aan de avond ervoor maar zijn geheugen laat hem in de steek. En elke keer is het: ik mag dat niet meer doen hé. Maar het dan ook effectief niet meer doen... ik ben het beu! Het feit dat hij tegenwoordig ook meer zat is dan nuchter steekt mij ook zeer tegen. Maar hij SNAPT het echt NIET!!!!!! Maar ik ga er kapot aan!
Deze avond nog eens gepraat met een vriend van me. De titel zegt wel oude vrienden, maar hij is een jaar jonger als mij. Ooit waren wij een koppel, maar uiteindelijk bleken we beter vrienden te kunnen zijn dan partners. Als vrienden klikte het goed. Maar de laatste jaren verwaterde ons contact. Eerst Kortenberg, dan studeren in Leuven... Uiteindelijk vonden we het contact terug. Helaas is het nog altijd maar sporadisch dat we elkaar horen, maar het doet wel deugd om nog eens iemand te spreken van vroeger. Om weer oude grappen te maken of simpel weg te horen hoe het nu met hun gaat. Het kikkert me ook op om vrij mijn beklach te kunnen doen over mensen, zonder dat de mensen elkaar kennen. Anders kan er al eens iemand scheef bekeken worden, of misschien perongeluk een roddellek ontstaan. Je weet het nooit. Het doet deugd. Vandaag heb ik trouwens een vrij leuke/rustige dag gehad. Het vriendje was werken, dus ik zat nog eens lekker alleen. in de voormiddag heb ik nu eens niks gedaan. Gewoon in mijn zetel gehangen. Dat kan ook deugd doen se! na het middageten een middagdutje (daar snak ik nu al twee weken naar, ziek zijn pfft!) een klein beetje huishouden, vrienden "geholpen"... en zo ging mijn dag om zonder zelf teveel te piekeren en toch "niks" te doen te hebben. Ik heb gisteren trouwens papieren van de ziekenkas ontvangen. Er is een blad dat ik nog door mijn bazin moet laten invullen en dan zou het inorde moeten zijn. Nuja, de bazin komt nooit in onze kribbe en ik ben niet zo mobiel om over de middag snel even naar de kribbe waar zij zit te gaan. Dus ik heb haar een mail gestuurd. Zoals het hoort ben ik beleefd en vriendelijk geweest. Met de vraag of ze maandag even tot bij ons wou komen om dat blad in te vullen. Ik heb tussen de lijntjes door wel duidelijk gemaakt dat als ik mijn loon niet krijg, zij wel voor mij mag springen. kheb een poeslief mailtje terug gekregen met de boodschap: ik zal er maandag zijn... we zullen zien hé
Wat een dag! Zo slecht dat ik me voelde. Het heeft verschillende oorzaken en ik weet niet welk de meeste invloed heeft. Het is de laatste tijd allemaal zoveel. Om te beginnen ben ik al van week 1 ziek en het wordt maar niet beter. Eerst een keelontsteking, opgezwollen klieren,hoofdpijn. Dan een verkoudheid en nu een longontsteking. Ondertussen is mijn antibiotica kuur op rest mij alleen nog de pufjes. Maar ik voel me niet beter. De vriend zegt dat de hoest al van minder diep komt, dat is wel een goed teken. Maar ik blijf slijmen, veel slijmen, ophoesten. Soms na stevige hoestbui komen er bloedslijmen. Ik denk wel dat dat komt door de irritaties(zoals een schaafwonde) maar het verontrust me nog altijd. Als ik volgende week niet beter ben (ja ik weet het, ik zeg dat altijd ;-)) dan ga ik toch naar het ziekenhuis. Dit kan niet meer gezond zijn. Ik wel blij dat de suikers zich goed gedragen. Een enkele dag heb ik behoorlijk hoog gestaan, zonder dat ze wilden zakken, maar de rest van tijd waren ze vrij flink. Ik ben wel niet meer te laag gekomen en er zaten nog serieuse uitschieters bij, maar de correcties deden zijn werk en waarden waren verder aanvaardbaar. Dat is een steen van de berg. Ook op mijn werk is niet alles koek en ei. Ik werk er nu een maand, tussen allemaal vrouwen en ja dat roddelt, veel zelfs. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Het voordeel is dat ik nu wel een beter beeld heb over hoe het beeld van deze opvang en bazin moeten zijn. Blijkbaar neemt de bazin het niet serieus met onze lonen. Een collega heeft haar loon al 3maanden niet meer gehad. Maar ze is veel te goed en door bepaalde omstandigheden kan ze echt niet weg voor ze een ander contract heeft. Helaas heeft ze een voltijdse nodig en zijn er veel maar deeltijds of van beperkte duur. In haar situatie is dat niet interessant. Ook heeft ze een vast contract en moet ze een opzegperiode nemen van 6weken. De meest vacatures zijn direct beginnen. Moeilijk dus. Een andere collega krijgt haar loon wel optijd, maar zij durft haar mond open te trekken en meld zich direct ziek zolang ze haar loon nog niet heeft gehad. mijn twee andere collega's kregen hun loon wel, maar later dan normaal. Zoals deze maand, ze moeten het loon normaal de 13de krijgen. Tot nu toe hebben ze het nog altijd niet ontvangen. De bazin zegt anders wel al van vorige week dat het gestort is. Ik, ik moet wachten op mijn loon van vorige maand tot dat van volgende maand. Dan gaat ze alles ineens betalen. Dat vind ik wel een moeilijke, ik weet namelijk niet hoeveel ik netto krijg. Maar ik begrijp dat voor 2dagen gewerkt te hebben het niet zo'n groot bedrag zal zijn. Ook andere dingen zijn niet zo goed bij onze bazin. Zij moet blijkbaar ook nog een deel facturen betalen. Ons gebouw, het speelgoed, onze keuken, onze wasmachine en onze droogkast, ze zijn allemaal aan vernieuwing toe. Het lijkt daar soms op prehistorie. Ook de collega's zijn al een tijdje aan het klagen bij de vakbond. Oa over het loon enz. De vakbond gaat haar nu een verwittinging sturen, negeert ze dat, dan volgt er een staking. Van ouders lopen er ook klachten, vraag me niet waarover, maar er dreigen naar haar toe een aantal processen. Als ze verliest moet ze boel sluiten. Ook informatie naar ouders toe loopt niet zoals het hoort. Er gaat bij ons de waterpokken rond. Ze zou voor briefjes zorgen die we aan de ouders moeten meegeven om hun op de hoogte te stellen. Helaas hebben we die briefjes nu, een week later, nog altijd niet. De fiscale attesten voor de ouders zijn er nog altijd niet. Voor begin juli moet alles binnen zijn om te laten berekenen. De ouders vragen hier al een maand achter, gisteren hebben we een deeltje gekregen om te bezorgen, maar nog lang niet allemaal. Ook de loonfiches van vorig jaar zijn nog altijd niet bij onze collega's. Ook daar hetzelfde probleem. Ondertussen stapelen de doktersrekeningen zich op. Ik kan niet betalen, moet voor alles bij het vriendje aankloppen, maar die begint dat nu ook wel beu te worden. Hoewel het deze maand mogelijk is (door zijn vakantiegeld) is dat andere maanden meestal niet het geval. De doktersbriefjes voor iets van de ziekenkas terug te krijgen, stapelen zich op. Ik heb er al voor meer als 100euro. Maar helaas is de administratie om over te schakelen van ziekenkas nog niet inorde. Voorlopig moet ik dus blijven verzamelen en ben ik dat geld (een tijdje) kwijt. Met mijn kindergeld lopen er ook vertragingen en problemen. In maart heb ik mijn aanvraag om zelf het kindergeld te ontvangen opgestuurd. Tot heden nog niks ontvangen. Vorige week heb ik dan zelf een mail gestuurd. Blijkbaar is mijn kindergeld van maart nog naar mijn ouders gegaan. Zij zeiden tegen mij dat ze het sinds februari niet meer hadden gekregen. Nadien heeft ze me wat geld gestort omdat wij hier echt niks meer hadden. Noch geld, noch eten of drank. Toen zeiden ze me: we zullen het nadien wel regelen. Als ik dan te weten kwam dat zij dat hadden ontvangen heb ik hen geconfronteerd. Maar zij beweerden dat ze dat bij die storting naar mij wel hadden gezegd. Ik ga niet discussieren, maar ik weet dat dat niet het geval was! Het kindergeld van april krijg ik op't einde van deze maand. Aangezien ze mijn aanvraag te laat hadden ontvangen. Dus bijna kan ik mijn doktersrekeningen betalen. Er zijn nog zoveel dingen die in mijn hoofd spelen, maar dan gaat de uitleg helemaal te lang worden. Dat doe ik jullie niet aan en ik moet mijn bedje in want morgen is het vroeg dag.
Ik zal nog eens even een korte update geven want is er ondertussen weer het een en het ander veranderd.
sinds donderdag ben ik aan't werk. Ik heb een voltijds contract van onbepaalde duur gekregen in een kinderkribbe. Ik sta er met de kinderen tussen 8maand en 1.5 jaar. Best wel leuk, al zijn er ook dingen die me serieus tegensteken. Mijn collega zit bv op de kinderen te roepen, iets waar ik niet zo goed tegen kan. Ook ben ik het er niet mee eens dat de kinderen die zelf kunnen eten en bv smossen geen eten meer krijgen en op straf worden gezet. Kleine kinderen smossen nu eenmaal toch? verder is het gebouw waar we zitten niet echt geweldig, ons kookfornuis laat het geregeld afweten, er is geen warm stromend water in de keuken, naar mijn mening zijn er te weinig lavabo's (bv aan de verzorgingstafels van de kinderen) ik zou toch graag na het verpamperen mijn handen wassen. Het speelgoed is ook niet zo goed. Er is wel speelgoed, maar vaak ontbreken er toch de essentiële dingen aan.
Maar het is een nieuwe wending in mijn leven en ik ben blij dat ik eindelijk bezig ben!
Toch loopt het leven weer niet helemaal van een leie dak, meer bepaald de relatie. Ik zie dat ik nieuwe verwachtingen heb nu ik werk heb, en dat D. die verwachtingen niet deelt of gewoon niet ziet. Om maar een voorbeeld te geven. Hij is 12dagen thuis en ik ben aan't werk tot 18u. het is 19u eer ik thuis ben. Vaak heeft hij dan nog geen idee wat we gaan eten. Nee, de eerste vraag die ik krijg als ik thuis kom is: wat gaan we eten? Ik zou het bv fijn vinden dat hij tegen dat ik thuis kom op zijn minst al bezig is met koken. Hij zegt wel dat hij dat gaat doen, of denkt dat hij dat doet omdat hij dan gewoon iets uit de diepvries haalt en opwarmt.
Verder ben ik aan't twijfelen over zijn eerlijkheid in onze relatie. Hij beschuldigd mij van vreemd gaan, een ander te zoeken enz. maar ik zweer dat dat helemaal niet waar is. wel vind ik zijn gsm sms-en naar een "vriendin" die soms niet mis opgevat kunnen worden en soms weer wel. ik weet dat ik niet in zijn gsm hoor te snuffelen, maar ik zie soms wel meer in hun gedrag dan dat ik te weten kom via zijn gsm. Het gaat weer schering en inslag zijn als ik er weer over ga beginnen, dus ik doe het niet. Maar ik ben niet van plan me zomaar te laten doen. Misschien moet ik eens met dat meisje gaan praten, hopen dat ze me eens eerlijk zal vertellen wat er allemaal aan de hand is.
Ik voel me gelukkig, al zal het afscheid nemen van mijn kinderen en collega's wel een andere koek zijn.
