Gisteren was het weer vrijdag. De "vaste" caféavond van het vriendje. Hij was gefrustreerd. Zijn vakantiegeld was er al door, mijn loon is nog altijd niet gestort. Er komen nog wat grote kosten aan... en ga zo maar door. De alcohol kapte vlot binnen. Eerst een paar pinten(33-ers) om dan over te schakelen naar de la chouffe's. Na enige tijd kregen weer discussie. Over mijn ouders, over onze financiele kant... Ik ben vertrokken rond elf uur en naar huis gegaan. Het vriendje is blijven zitten. Een uur later is ook hij naar huis gekomen. Vandaag moesten we om elf uur naar mijn ouders in Limburg, de familiedag voor mijn vader die voor een half jaar in het buitenland zit. Hij was nog gefrustreerd, als we vertrokken, deze morgen, ik was nog half aan't slapen (slaaptekort!!!). Opeens roept hij: sh*t politie. Ik schiet wakker zie dat hij veel te snel aan het rijden. Natuurlijk prijs, meegenomen door de politie naar een parking. Papieren voor de snelheidsovertreding invullen, dan alcohol test. Hij blaast natuurlijk positief... Hij mocht komende zes uren niet meer rijden. Gelukkig bleef hij kalm. Gelukkig staat mijn vriendin no matter what altijd klaar voor mij en ook nu heeft ze ons uit de nood geholpen. 6u later mochten we dan weer zelf rijden en hij heeft zijn lesje duidelijk geleerd. Niet een keer is hij over de toegestane snelheid geweest en is hij vanplan om of niet meer zoveel te drinken of niet meer weg te gaan. Maar hij is serieus geschrokken en begint te beseffen waar hij mee bezig is!
Ik begin ze zo te haten hé, de dagen na de avonden dat we op café bezoek geweest zijn. D. is garantie zat! Hij zit er dan weer weet ik wat allemaal uit te zwieren. Alles wat ik zeg wordt door hem verkeerd opgenomen, we gaan slapen met een ruzie. 's morgens krijg je hem al niet uit zijn bed. Als hij dan eindelijk uit zijn bed komt dan heb je beeld en geen klank. Geen goede morgen, geen ik ga dit doen of dat. Neen, alleen een lang lastig gezicht. Of hij de boel van de avond ervoor herinnerd is nog maar de vraag, maar ik vermoet dat hij er vaak niet veel meer van weet. Zijn maag, zijn hoofd, die zullen hem wel herinneren aan de avond ervoor maar zijn geheugen laat hem in de steek. En elke keer is het: ik mag dat niet meer doen hé. Maar het dan ook effectief niet meer doen... ik ben het beu! Het feit dat hij tegenwoordig ook meer zat is dan nuchter steekt mij ook zeer tegen. Maar hij SNAPT het echt NIET!!!!!! Maar ik ga er kapot aan!
Deze avond nog eens gepraat met een vriend van me. De titel zegt wel oude vrienden, maar hij is een jaar jonger als mij. Ooit waren wij een koppel, maar uiteindelijk bleken we beter vrienden te kunnen zijn dan partners. Als vrienden klikte het goed. Maar de laatste jaren verwaterde ons contact. Eerst Kortenberg, dan studeren in Leuven... Uiteindelijk vonden we het contact terug. Helaas is het nog altijd maar sporadisch dat we elkaar horen, maar het doet wel deugd om nog eens iemand te spreken van vroeger. Om weer oude grappen te maken of simpel weg te horen hoe het nu met hun gaat. Het kikkert me ook op om vrij mijn beklach te kunnen doen over mensen, zonder dat de mensen elkaar kennen. Anders kan er al eens iemand scheef bekeken worden, of misschien perongeluk een roddellek ontstaan. Je weet het nooit. Het doet deugd. Vandaag heb ik trouwens een vrij leuke/rustige dag gehad. Het vriendje was werken, dus ik zat nog eens lekker alleen. in de voormiddag heb ik nu eens niks gedaan. Gewoon in mijn zetel gehangen. Dat kan ook deugd doen se! na het middageten een middagdutje (daar snak ik nu al twee weken naar, ziek zijn pfft!) een klein beetje huishouden, vrienden "geholpen"... en zo ging mijn dag om zonder zelf teveel te piekeren en toch "niks" te doen te hebben. Ik heb gisteren trouwens papieren van de ziekenkas ontvangen. Er is een blad dat ik nog door mijn bazin moet laten invullen en dan zou het inorde moeten zijn. Nuja, de bazin komt nooit in onze kribbe en ik ben niet zo mobiel om over de middag snel even naar de kribbe waar zij zit te gaan. Dus ik heb haar een mail gestuurd. Zoals het hoort ben ik beleefd en vriendelijk geweest. Met de vraag of ze maandag even tot bij ons wou komen om dat blad in te vullen. Ik heb tussen de lijntjes door wel duidelijk gemaakt dat als ik mijn loon niet krijg, zij wel voor mij mag springen. kheb een poeslief mailtje terug gekregen met de boodschap: ik zal er maandag zijn... we zullen zien hé
Wat een dag! Zo slecht dat ik me voelde. Het heeft verschillende oorzaken en ik weet niet welk de meeste invloed heeft. Het is de laatste tijd allemaal zoveel. Om te beginnen ben ik al van week 1 ziek en het wordt maar niet beter. Eerst een keelontsteking, opgezwollen klieren,hoofdpijn. Dan een verkoudheid en nu een longontsteking. Ondertussen is mijn antibiotica kuur op rest mij alleen nog de pufjes. Maar ik voel me niet beter. De vriend zegt dat de hoest al van minder diep komt, dat is wel een goed teken. Maar ik blijf slijmen, veel slijmen, ophoesten. Soms na stevige hoestbui komen er bloedslijmen. Ik denk wel dat dat komt door de irritaties(zoals een schaafwonde) maar het verontrust me nog altijd. Als ik volgende week niet beter ben (ja ik weet het, ik zeg dat altijd ;-)) dan ga ik toch naar het ziekenhuis. Dit kan niet meer gezond zijn. Ik wel blij dat de suikers zich goed gedragen. Een enkele dag heb ik behoorlijk hoog gestaan, zonder dat ze wilden zakken, maar de rest van tijd waren ze vrij flink. Ik ben wel niet meer te laag gekomen en er zaten nog serieuse uitschieters bij, maar de correcties deden zijn werk en waarden waren verder aanvaardbaar. Dat is een steen van de berg. Ook op mijn werk is niet alles koek en ei. Ik werk er nu een maand, tussen allemaal vrouwen en ja dat roddelt, veel zelfs. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Het voordeel is dat ik nu wel een beter beeld heb over hoe het beeld van deze opvang en bazin moeten zijn. Blijkbaar neemt de bazin het niet serieus met onze lonen. Een collega heeft haar loon al 3maanden niet meer gehad. Maar ze is veel te goed en door bepaalde omstandigheden kan ze echt niet weg voor ze een ander contract heeft. Helaas heeft ze een voltijdse nodig en zijn er veel maar deeltijds of van beperkte duur. In haar situatie is dat niet interessant. Ook heeft ze een vast contract en moet ze een opzegperiode nemen van 6weken. De meest vacatures zijn direct beginnen. Moeilijk dus. Een andere collega krijgt haar loon wel optijd, maar zij durft haar mond open te trekken en meld zich direct ziek zolang ze haar loon nog niet heeft gehad. mijn twee andere collega's kregen hun loon wel, maar later dan normaal. Zoals deze maand, ze moeten het loon normaal de 13de krijgen. Tot nu toe hebben ze het nog altijd niet ontvangen. De bazin zegt anders wel al van vorige week dat het gestort is. Ik, ik moet wachten op mijn loon van vorige maand tot dat van volgende maand. Dan gaat ze alles ineens betalen. Dat vind ik wel een moeilijke, ik weet namelijk niet hoeveel ik netto krijg. Maar ik begrijp dat voor 2dagen gewerkt te hebben het niet zo'n groot bedrag zal zijn. Ook andere dingen zijn niet zo goed bij onze bazin. Zij moet blijkbaar ook nog een deel facturen betalen. Ons gebouw, het speelgoed, onze keuken, onze wasmachine en onze droogkast, ze zijn allemaal aan vernieuwing toe. Het lijkt daar soms op prehistorie. Ook de collega's zijn al een tijdje aan het klagen bij de vakbond. Oa over het loon enz. De vakbond gaat haar nu een verwittinging sturen, negeert ze dat, dan volgt er een staking. Van ouders lopen er ook klachten, vraag me niet waarover, maar er dreigen naar haar toe een aantal processen. Als ze verliest moet ze boel sluiten. Ook informatie naar ouders toe loopt niet zoals het hoort. Er gaat bij ons de waterpokken rond. Ze zou voor briefjes zorgen die we aan de ouders moeten meegeven om hun op de hoogte te stellen. Helaas hebben we die briefjes nu, een week later, nog altijd niet. De fiscale attesten voor de ouders zijn er nog altijd niet. Voor begin juli moet alles binnen zijn om te laten berekenen. De ouders vragen hier al een maand achter, gisteren hebben we een deeltje gekregen om te bezorgen, maar nog lang niet allemaal. Ook de loonfiches van vorig jaar zijn nog altijd niet bij onze collega's. Ook daar hetzelfde probleem. Ondertussen stapelen de doktersrekeningen zich op. Ik kan niet betalen, moet voor alles bij het vriendje aankloppen, maar die begint dat nu ook wel beu te worden. Hoewel het deze maand mogelijk is (door zijn vakantiegeld) is dat andere maanden meestal niet het geval. De doktersbriefjes voor iets van de ziekenkas terug te krijgen, stapelen zich op. Ik heb er al voor meer als 100euro. Maar helaas is de administratie om over te schakelen van ziekenkas nog niet inorde. Voorlopig moet ik dus blijven verzamelen en ben ik dat geld (een tijdje) kwijt. Met mijn kindergeld lopen er ook vertragingen en problemen. In maart heb ik mijn aanvraag om zelf het kindergeld te ontvangen opgestuurd. Tot heden nog niks ontvangen. Vorige week heb ik dan zelf een mail gestuurd. Blijkbaar is mijn kindergeld van maart nog naar mijn ouders gegaan. Zij zeiden tegen mij dat ze het sinds februari niet meer hadden gekregen. Nadien heeft ze me wat geld gestort omdat wij hier echt niks meer hadden. Noch geld, noch eten of drank. Toen zeiden ze me: we zullen het nadien wel regelen. Als ik dan te weten kwam dat zij dat hadden ontvangen heb ik hen geconfronteerd. Maar zij beweerden dat ze dat bij die storting naar mij wel hadden gezegd. Ik ga niet discussieren, maar ik weet dat dat niet het geval was! Het kindergeld van april krijg ik op't einde van deze maand. Aangezien ze mijn aanvraag te laat hadden ontvangen. Dus bijna kan ik mijn doktersrekeningen betalen. Er zijn nog zoveel dingen die in mijn hoofd spelen, maar dan gaat de uitleg helemaal te lang worden. Dat doe ik jullie niet aan en ik moet mijn bedje in want morgen is het vroeg dag.
Ik zal nog eens even een korte update geven want is er ondertussen weer het een en het ander veranderd.
sinds donderdag ben ik aan't werk. Ik heb een voltijds contract van onbepaalde duur gekregen in een kinderkribbe. Ik sta er met de kinderen tussen 8maand en 1.5 jaar. Best wel leuk, al zijn er ook dingen die me serieus tegensteken. Mijn collega zit bv op de kinderen te roepen, iets waar ik niet zo goed tegen kan. Ook ben ik het er niet mee eens dat de kinderen die zelf kunnen eten en bv smossen geen eten meer krijgen en op straf worden gezet. Kleine kinderen smossen nu eenmaal toch? verder is het gebouw waar we zitten niet echt geweldig, ons kookfornuis laat het geregeld afweten, er is geen warm stromend water in de keuken, naar mijn mening zijn er te weinig lavabo's (bv aan de verzorgingstafels van de kinderen) ik zou toch graag na het verpamperen mijn handen wassen. Het speelgoed is ook niet zo goed. Er is wel speelgoed, maar vaak ontbreken er toch de essentiële dingen aan.
Maar het is een nieuwe wending in mijn leven en ik ben blij dat ik eindelijk bezig ben!
Toch loopt het leven weer niet helemaal van een leie dak, meer bepaald de relatie. Ik zie dat ik nieuwe verwachtingen heb nu ik werk heb, en dat D. die verwachtingen niet deelt of gewoon niet ziet. Om maar een voorbeeld te geven. Hij is 12dagen thuis en ik ben aan't werk tot 18u. het is 19u eer ik thuis ben. Vaak heeft hij dan nog geen idee wat we gaan eten. Nee, de eerste vraag die ik krijg als ik thuis kom is: wat gaan we eten? Ik zou het bv fijn vinden dat hij tegen dat ik thuis kom op zijn minst al bezig is met koken. Hij zegt wel dat hij dat gaat doen, of denkt dat hij dat doet omdat hij dan gewoon iets uit de diepvries haalt en opwarmt.
Verder ben ik aan't twijfelen over zijn eerlijkheid in onze relatie. Hij beschuldigd mij van vreemd gaan, een ander te zoeken enz. maar ik zweer dat dat helemaal niet waar is. wel vind ik zijn gsm sms-en naar een "vriendin" die soms niet mis opgevat kunnen worden en soms weer wel. ik weet dat ik niet in zijn gsm hoor te snuffelen, maar ik zie soms wel meer in hun gedrag dan dat ik te weten kom via zijn gsm. Het gaat weer schering en inslag zijn als ik er weer over ga beginnen, dus ik doe het niet. Maar ik ben niet van plan me zomaar te laten doen. Misschien moet ik eens met dat meisje gaan praten, hopen dat ze me eens eerlijk zal vertellen wat er allemaal aan de hand is.
Gisteren even paniek, ik wou mijn blog update maar geraakte niet ingelogd. Nu kreeg ik bericht dat er een technisch probleem was, gelukkig! ik kan terug bloggen!
Hoe gaat het hier verder? een vraag waarop ik zelf het antwoord niet weet. Goed, niet goed? Er gebeuren zoveel rare dingen de laatste tijd. Zowel bij mijn ouders thuis, als bij ons. Dingen die ik moeilijk kan plaatsen. Het is vaak allemaal zo onverwacht en ja, ik snap ze ook niet altijd. Er gaat zoveel om in mijn hoofd, het is als een storthoop die je moet opruimen. Het kost tijd en energie. Khad zoveel om hier te komen vertellen, maar op de moment kan ik dus gene deftige tekst neerzetten. Alles komt door elkaar en ik weet niet meer wat ik hier of daar nu weer wou vertellen. Ik probeer het dus later weer.
Jawel, vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik ben gestopt met studeren en nu volop aan't solliciteren voor een job als kinderbegeleidster. het is best wel een beetje frustrerend om zolang te moeten zoeken en iets te vinden wat super interessant is, maar waar je dan net aan 1 eis niet voldoet. Maar bon, het komt wel goed. Zonet mijn eerste sollicitatie verstuurd en de tweede is ook bijna weg. Wish me luck!
Ik ben er nog altijd niet uit wat ik nu moet doen, moet ik nu verder blijven studeren, verder voor diëtiste gaan? of stoppen? Donderdag mag ik op gesprek gaan met iemand die me daar hopelijk wel bij kan helpen om de juiste beslissing te maken. Aan de ene kant wil ik wel verder doen, mijn diploma halen en gaan werken, maar ik zie zo op tegen die chemie en fysica van volgend jaar wat blijkbaar nog moeilijker is dan dat van dit jaar... ik weet het niet. Het maakt me gek! ik ben de laatste week zo slecht gezind op alles en iedereen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik totaal geen idee en ondertussen blijft mijn leven stil staan. Naar de lessen ga ik enkel als ze verplicht zijn. De andere daar kom ik niet voor uit mijn bed.
ondertussen zijn we alweer een tijdje verder. In het leven moeten keuzes gemaakt worden, dat is een feit. Op dit moment sta ik voor een belangrijke keuze in mijn leven. De keuze: stoppen met mijn studie of verder doen/andere richting uit. Mijn rapport was dus weer een behoorlijke ramp. Ok op een vak na waren al mijn punten toch al verdubbelt, maar dat ene vak, wat trouwens een grote opdoffer was, drijft me tot stoppen. Het is niet het vak zelf dat zo moeilijk is, het is de examinatore. Ik had het gevoel dat ik dat examen heel goed had gedaan. Mijn punten zeiden helaas iets anders. Na inzage in mijn examen snap ik wel waarom. Ze heeft serieus zitten muggenziften om mijn punten zo laag mogelijk te houden. Ik verdien echt wel meer punten. Zij vindt van niet. Dus dacht ik: ik stuur een klachten mail naar de ombudsdienst. Allemaal mooi en wel, is het niet dat er nergens een mailadres voor de ombudsdienst is. Laat staan een naam. Ik ben het eigenlijk allemaal behoorlijk moe, het is me toch serieus teveel aan't worden en dus dacht ik eraan om te stoppen. Mijn ouders willen dat ik verder doe of een andere richting kies, maar dit jaar willen ze nog dat ik uitdoe. Tja ik ben niet echt akkoord. Dit jaar verder doen betekent dat ik mijn studiepunten kwijt ga zijn. Als ik dan zou beslissen om van richting te veranderen kan ik geen kant uit. Ook het feit dat mijn 23dagen die ik mag werken al bijna op zijn en het snel dus weer een financiele ramp gaat zijn is ook geen opvrolijker. Dus stoppen met studeren en een job gaan zoeken lijkt mij een betere keuze. Een keuze die : D. en mij meer kans op slagen geeft/overleven geeft. Het zit allemaal nog goed tussen ons, maar de financiele kant blijft een hele moeilijke. Mijn ouders zijn geen steun, in tegendeel. Ze proberen nog meer geld van ons/mij af te troggelen. Zijn ouders helpen ons veel, maar hé, wij kunnen toch niet altijd bij hun gaan aankloppen. Ik vind het nu al super vervelend. het stoppen met studeren en gaan werken geeft me ook sneller de kans om mijn grotere dromen waar te maken. (kinderen, rijbewijs, ...) en bovendien kan ik dan echt helemaal losbreken van mijn ouders. Maar bij het kiezen van te stoppen met studeren weet ik dat de volgende beslissing genomen moet worden: of officieel gaan samenwonen of D. die verhuurt aan mij. Nuja wat gaat het voordeligste zijn? Ik weet het niet, D. weet het niet en ik vind ook niet direct enige duidelijke info hierover. het zal nog even kopje breken zijn. Dat is duidelijk.
Ja, ja het is zover! We zijn eindelijk aan het punt gekomen waar ik verder ga met mijn leven, zonder de opvolging van de psychiater en de psycholoog. Deze ochtend de laatste afspraak met de psychiater. Hij vertelde, om af te sluiten, het succes verhaal van een jonge vrouw. De jonge vrouw was verslaafd en herviel heel de tijd. Ze zag het niet zitten om in opname te gaan, nog om therapie te volgen. Uiteindelijk is de vrouw een man tegen gekomen, sindsdien ging alles goed, ze is getrouwd en ze hebben hun eerste kindje samen. Hij vergeleek het steeds met mijn verhaal. Ik was dan wel niet verslaafd, maar ik had andere problemen, AM, eetstoornis, suicide... Aanvankelijk weigerde ik ook alle hulp, en ook ik bleef steeds hervallen. Dan kwam ik D. tegen, we zijn samen en sindsdien gaat het goed. Ondertussen wonen we samen en ook met mij blijft het goed gaan. Voor de psychiater ben ik ook een succes verhaal, waarvan de mensen eerst dachten: dit gaat jaren duren, verscheidenen opnamens zijn enz eer het redelijk gaat komen. Maar uiteindelijk is alles in zijn plooi gevallen en sneller dan zij oorspronkelijk hadden gedacht. Hij zei: "ik durf je met een gerust hart te laten gaan!" De namiddag moest ik dan naar de psychologe, zij heeft me heel veel geholpen toen ik het nog moeilijk had, sinds de zomer was ze in zwangerschaps/ouderschapsverlof. Vandaag was mijn eerste afspraak weer bij haar. Zij kon het niet laten om bij de psychiater al eens te gaan polsen hoe het met me was. Haar vreugde was dan ook groot om te horen dat het allemaal super ging. Vandaag kreeg ze dan van mij te horen en te zien dat het inderdaad allemaal super gaat. Ook zij ging ermee akkoord om geen volgende afspraak meer te maken. Beide hebben me hun nummer en mailadres gegeven met de opmerking dat ik bij alles wat er scheelt een telefoontje of een mailtje moet sturen. De psychiater wilt ook gewoon een mail blijven ontvangen om te zien hoe mijn leven evolueert.
Dus ik verklaar me nu genezen van de psychische stoornis!
de afgelopen twee weken, tijdens mijn blok en gedurende de examenweek wou ik je het liefst uit huis. Dat was nogal moeilijk, jij had verlof, je vrienden waren aan't werk, je was ziek. Die paar keer dat je dan eens wegging kwam er altijd iets onverwachts waardoor we toch nog samen waren. Vandaag je eerste werkdag en mijn weekend(lees halve dag). Je bent er niet en net nu verlang ik weer dat je thuis bent. Het is alsof ik niet weet wat ik wil, maar het is gewoon slechte timing. Ik probeer ondertussen de tijd door te komen. Eerst heb ik een paar uutjes geslapen, wat duidelijk nodig was, nadien ben ik aan mijn volgend examen beginnen leren. Maar hé. Het is weekend, ik heb al een paar weken geen rustig moment vrije tijd gehad en nu ik eindelijk een halve dag gerust zou kunnen zijn nu heb ik niets om me te ontspannen. We zullen nog maar wat verder leren. misschien kunnen we dan augustus rustig doorbrengen...
Het is weer zover, de examens beginnen. Morgen mijne eerste van de 5, je zou denken, dat valt nog mee, maar niets is minder waar. 4super zware examens en laat ik ze dan ook allemaal op amper 10dagen tijd hebben. Morgen de eerste, vrijdag de tweede, zaterdag is't aan nummero drie, dan de dinsdag aan nummer vier en tot slot woensdag de laatste. Dus allemaal kort opeen.
Ik vind van mezelf dat ik me er goed op heb voorbereid, de 3zwaarste vakken heb ik allemaal al geleerd en samengevat. Van het vierde zware vak heb ik nog een goede samenvatting van vorig jaar klaarliggen.
Helaas voel ik me niet gerust, de faalangst steekt alweer een de kop op. Al een tijdje. Ik zie het gewoon niet zitten. Zoals iedereen haat ik examens, en al weet ik dat ik de leerstof begrijp en zodus ook wel zou moeten kunnen, toch freak ik steeds zo fel dat er ne grote blackout is zolang mijn examen voor mijn neus ligt.
Het gedacht dat ik ook nu weer niet geslaagd zal zijn zorgt ervoor dat ik al geen moeite wil doen, laat staan het examen te gaan afleggen. Ok ik mag niet denken dat ik gebuisd ga zijn, het is enkel dat ik de afgang al voor me zie: je denkt ja het is goed gegaan, krijgt je rapport en gebuisd. Dan de lectoren die weer gelukkig in hun handen wrijven want ze kunnen weer zeggen: volgens ons is dit niet iets voor jou, waarom kies je niet voor een andere richting?
Een andere richting, no thanks, ik ben al van richting veranderd. Ik ben het leren en het stressen, enz echt wel moe. Ik heb er geen zin meer in. Ik zie het zelfs niet meer zitten om na dit jaar, als het goed gaat, nog 2jaar te doen. Mijn klein zusje studeert dit jaar af van de hoge school. Ze heeft zelfs nooit een herexamen moeten doen, laat staan een onvoldoende gehad. Ik had ook al een jaar afgestudeerd kunnen zijn!
Amaai, het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik hier nog ben geweest sorry!! Sinds mijn verhuis half augustus gaat de tijd gewoon zo snel. Studeren, huishouden, werken, beetje van elkaar genieten,... Ik zal eens een kleine update proberen te geven. Sinds 15augustus woon ik nu samen met mijne lieve schat. Het gaat goed, natuurlijk hier en daar een klein conflict, een ergernis, maar het gaat wel goed samen. We hebben vaak dezelfde mening over iets en ook qua smaak komen we goed overeen. Als we samen om meubels gaan, hoeft dat geen eeuwigheid te duren met discussie's maar we zijn het vaak heel snel eens. Dat is ongelooflijk geweldig! Om ons samenwonen mogelijk te maken doe ik een studentenjob, eerst ben ik begonnen in de delhaize, maar dat was zo'n marteling, veel te vroeg op, onheus behandeld worden en mega slecht betaald. Dan ben ik gestopt en een week later mocht ik in de quick beginnen. Dat valt me heel goed mee. Toffe collega's, betere uren en ook beter betaald. Je mag het ook zeggen als er iets scheelt en der is altijd een van de managers om te luisteren. Bovendien reageren ze allemaal heel positief op mijn diabetes, en de mensen die al weten over mijn verleden, gaan daar ook heel goed mee om. Het is echt wel leuk, dus ik blijf nog wel even. Ook de rest gaat goed, geen extreem negatieve gevoelens, geen am meer, geen suicidegedachten, geen eetgestoorde gedachten meer. Het gaat zelfs zo goed dat ik na mijn examens niet meer naar de psychiater moet. Tot nu is dat nog een keer per maand. Anyway, ik ga mijn nieuwjaarsvoorbereidingen doen. Wens me geluk bij mijn examens in januari en natuurlijk aan jullie: een super nieuwjaar! xxx
Het is beangstigend hoe het leven onopgemerkt voorbij sluipt. Het is zonde. Zonde van de mooie momenten. De laatste dagen ben ik in de bus wat aan't wegdromen/nadenken. Elke keer kom ik tot de constatatie dat ik de dood al vaak in z'n ogen heb gekeken. Dat ik hem maar al te vaak zelf ben gaan opzoeken en dat ik er helemaal geen schrik voor heb. Toen niet en nu niet. Maar het was mijn tijd niet. Het is mijn tijd niet, of dat hoop ik nu toch. Toen was er voor mij geen enkele reden om mijn tijd nog wat te verlengen, maar nu, nu is alles toch anders. Toen was mijn tijd niet, maar misschien morgen wel, en dan? Dan heb ik zoveel wensen, dromen en dingen die ik nog wou doen, niet gedaan. Dus ik stel bij mezelf de vraag wat zou ik nog willen doen, hoe wil ik dan leven. Opeens vind ik het erg en toch ook niet dat ik gebuisd was op een groot deel van mijn examens, nu heb ik een rustig jaar met veel tijd. Maar anderzijds ook weer een jaar waar de tijd wordt weggegooid. Een jaar extra waar ik een aantal dromen moet uitstellen. Maar de toekomst kan nog alle kanten uit, toch? Je moet gewoon je eigen leven leven. Je eigen weg gaan. Soms moet je al eens een ommetje doen, sommige dingen zijn niet realistisch en moet je achterlaten. Maar je kan wel altijd een nieuw doel vinden/creëren. Je kan je eigen leven maken!
" Ik ben bang dat hij me in de steek gaat laten of me belachelijk gaat maken. Ik ben bang dat hij me zal kwetsen, net nu ik denk dat mijn wonden aan't genezen zijn. Bovendien ben ik bang dat mijn verleden, mijn heden/toekomst in de weg gaat staan."
Dit schreef ik iets meer als een jaar geleden op mijn blog. Naar aanleiding van mijn date met D. ik kan me nog levendig de angst en de twijfel herinneren. Maar toch heb ik zoiets van: A. hoe kun je dat nu gedacht hebben. Kijk nu een jaar later, jullie zijn nog steeds gelukkig samen, volgende week gaan jullie samenwonen, jullie zijn nu jullie huisje in orde aan't maken. Dromen samen over de toekomst, maken plannen met en voor elkaar. Raar hoe het leven er op een jaar helemaal anders kan uitzien. Vergeleken met de afgelopen jaren heb ik een fantastisch jaar achter de rug. Hele mooie momenten met D. Maandelijkse afspraken met mijn vriendinnen, nieuwe vriendinnen op school, mijn pompje terug, nog maar 1 keto meer gehad, mijn voorlopig rijbewijs, de plannen om te gaan samenwonen die nu wel heel erg kortbij zijn. Het verbouwen van "ons" huis. Natuurlijk zijn er ook tegenvallers geweest, moeilijke momenten, trieste momenten, frustrerende, maar toch vind ik mijn jaar positiever dan de jaren ervoor. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk op het goede pad zit, het pad dat mij gelukkig maakt. En daar heeft D. een groot deel voor gezorgd, en dat terwijl ik vorig jaar zo'n angst had dat hij het allemaal maar zou verergeren.
D. I love u!!!!!! Volgende week, dan kunnen we eindelijk elke dag samen zijn.
Wat heb ik ooit misdaan dat ik zoveel ellende verdien? eindelijk leek het of ik mijn leven weer op zijn pootjes ging krijgen, maar niet. Gisteren ineens uit het niets begon mijn vriend mij vanalles te verwijten, dingen waarvan ik dacht: huh? wat? eerst over ons kampeerweekend met mijn vriendinnen: mijn vriendinnen zouden het dus blijkbaar heel leuk vinden om hem te zien sukkelen(hij moest een luchtmatras in de zak steken) en goh ze zouden daar een lol aan hebben! dan ist dat wij vrouwen de mannen alleen maar uitlachen, als slaafjes gebruiken en onder onze sloef leggen. En dan begon hij dat ik hem geen tijd alleen gun. ik vroeg meer uitleg: zelfs tijdens het kampeerweekend had ik hem niet eens gerust kunnen laten(huh? ik ben zelfs met mijn vriendinnen gaan wandelen zonder hem!) tijdens de examens heb ik ook constant bij hem gezeten, terwijl hij dacht dan van mij af te zijn(mooi verwoord hé) maar hij vergeet wel dat we de 2de week hadden afgesproken dat ik de laatste week op mijn kot ging blokken, alleen van zondag op maandag ging ik bij hem blijven omdat we terug kwamen van zijn ouders die een bbq georganiseerd hadden. ik zou maandagavond mijn valies komen halen. ik stuur hem dus die maandagmiddag een sms om te vragen wanneer het hem het best uitkwam om die valies te komen halen. Belt hij me op en zegt: kom om 17u langs, en blijf slapen, dan kunnen we nog iets leuks doen. Ok, dinsdag ga ik weer op mijn kot studeren, belt hij me weer op om te vragen of hij me woensdag mag komen uithalen, dan kunnen we de schommelbank gaan kopen. Ok, en dan ben ik ineens ook maar daar gebleven omdat ik donderdag en vrijdag examen had en ik de tijd die ik kwijt zou zijn door naar mijn kot te gaan wel beter kon gebruiken. Die donderdagavond is hij nog alleen op stap geweest terwijl ik thuis zat te studeren. Ik heb daar niet eens problemen over gemaakt. vrijdag en zaterdag was ik thuis, zondag op maandag gingen we met mijn vriendinnen kamperen, zodat hij die ook eens zou ontmoeten. Allemaal goed en wel. Zondag komt hij bij mijn thuis en vraag of ik maandag met hem weer naar Leuven ga. Ik zeg das goed maar ik blijf dan ineens wel tot vrijdag(moet dan om mijn rapport) ok no problem. EN dan durft hij nu beweren dat ik hem emotioneel chanteer en constant bij hem wil zijn! Enz. Ik ben echt razend. Dit is voor mij te ver!!!
hoewel ik dacht dat ik het deze examenperiode wel redelijk rustig door zou komen, is dit alles behalve waar. Gewoon omdat we zoveel chemie en fysica vakken en maar 1 voeding vak hebben. de examens zijn zowat een ramp. Al 1paniekaanval gehad en 2black outs en het ergste is, de tweede balck out, die van gisteren, was totaal voor niets, het was een mondeling en schriftelijk examen. Ik had het mondeling schriftelijk voorbereid en daar had ik wel al mijn vragen correct geantwoord, maar door de bijvragen en de angst om hier een verkeerd antwoord op te geven, begon ik aan mijn kennis te twijfelen om eerst alles door elkaar te slagen en vervolgens niks meer te weten. mama steekt het op het feit dat ik ineens ben gestopt met mijn medicatie. En ok ze kan wel een punt hebben, maar ik ben niet zelf gestopt en al helemaal niet gewild. De dokter was 2weken op verlof en ik had geen voorschriften meer, zodra de dokter terug was heb ik hem direct om voorschriften gevraagd. Helaas zijn we het beide na de consultatie vergeten en bovendien was hij vanplan om te beginnen af te bouwen. Nu ben ik gisteren terug geweest naar de dokter en we zijn het ermee eens dat we na 3weken geen medicatie meer te nemen, het te gek voor woorden is om ineens weer op te starten om daarna te gaan afbouwen. Zeker nu ik bijna van de "afkickverschijnselen" af ben en anders weer moet wennen aan de bijwerkingen. Ja ik merk wel dat ik nu weer veel emotioneler ben en veel grotere schommelingen maak. Uit het niets kan ik beginnen te wenen, net zoals nu. Speelt er toevallig parce que c'est toi van axelle red af en begin ik te janken als een klein kind. Ik had zelfs niet eens door dat dat liedje aan't spelen was. Och, nog 2 examens en dan is het ergste hopelijk over. en om nog even de mooie tekst van axelle red(wel in't Nederlands) mee te geven:
Als je denkt dat ik je op een dag zal laten vallen
Om een detail, om een futiliteit
Wees niet bang, ik zou heel goed weten
Het verschil te maken
Als je bang bent dat ik je op een dag zal laten verwelken
Aan het eind van de zomer, een moeilijk moment om voorbij te komen
Wees niet bang want niemand anders zou
Jou zo makkelijk kunnen vervangen
O nee, jou niet
Jou echt niet
Omdat jij de enige bent tegen wie ik kan zeggen
Dat ik met jou geen angst meer heb om oud te worden
Omdat jij het bent
Alleen daarom al
Omdat mij, ik geef het grif toe, het idee ook niet aantrekkelijk lijkt
Om alleen achter te blijven in een onzinnige wereld
Als je denkt dat op een dag alles opnieuw moet worden gedaan
Dat het nodig is om te veranderen; we hadden het kortgeleden nog zo goed
Wees niet bang, ik wil geen onnodige problemen veroorzaken
Waarom zouden we ons zo vermoeien?
En begin niet met jezelf te verhullen voor mij
O nee, daarvoor ken ik je maar al te goed
Ik ken je gezicht uit het hoofd
En ook je verlangens, en die plekjes op je lichaam
Die mij alles nog steeds vertellen
Want wij, wij zijn samen sterk
Want voor jou zou ik alles durven trotseren
En jij bent degene aan wie ik alles zou kunnen vergeven
Omdat jij het bent
Alleen daarom al
Omdat jij het bent, zou ik op een dag een kind willen
En niet omdat het daarvoor het moment is
Omdat jij het bent
Ik wil je vanbinnen zien
Ik zou in zijn ogen al die schoonheidsfoutjes zien
Want de perfectie is niet meer het doel in mijn leven
Omdat jij het bent
Omdat jij de enige bent tegen wie ik kan zeggen
Dat ik met jou geen angst meer heb om oud te worden
Omdat jij het bent
Alleen daarom al
Omdat mij, ik geef het grif toe, het idee ook niet aantrekkelijk lijkt
Om alleen achter te blijven in een onzinnige wereld
Omdat jij het bent
De angst begint weer op te komen. Er zijn zoveel stressende momenten opkomst, dat ik er al niet meer van kan slapen. -vrijdag de endo vertellen van de samenwoon plannen en horen hoe dat dan concreet moet gaan. -de terugval rollercoaster. Want zo vind ik het. Het gaat een tijdje heel erg slecht met de problematiek, en dan weer even richting beter te gaan en tot slot weer een onverwachte terug val. Ik vind het frustrerend, maar het ligt ook aan mezelf. Ik kan niet beslissen wat ik nu wil. I hate myself! -en de aankomende examens.
pff
ik kan me zelfs niet meer concentreren om hier te proberen iets deftigs te zetten.
vandaag was nogal behoorlijk euforisch. De laatste weken hebben mijn vriend en ik het een en het ander besproken maar eindelijk is de kogel dan toch zo goed als door de kerk.
We zijn het erover eens dat ik volgend schooljaar bij hem kom wonen. Ik betaal aan hem dan gewoon een deel "huur" en we maken een gemeenschappelijke pot voor zaken als eten enz. Om dit te kunnen realiseren hebben we ook beslist dat ik halftijds ga werken en halftijds ga studeren.
Nu rest ons nog opzoeken wat financieel en praktisch het beste is. En natuurlijk duidelijke afspraken maken zodat er hopelijk niet te veel misverstanden gaan ontstaan.
Ik hoop dat dit een mooi nieuw hoofdstuk zal worden in mijn leven.
En dan is er de toch niet.
Ik dacht als ik bij mijn vriend woon is het wel heel erg ver om naar mijn endo te gaan. Dus ik was aan't denken om dan volledig over te stappen naar het ander zh waar ik ook opgevolgd word, te gaan. Hoewel ik me daar niet zo op mijn gemak voel, zelfs enorme schrik van de prof heb.
maar nu ben ik het voor mezelf nog moeilijker aan't maken. Dinsdag had ik les over diabetes en daar werd er het een en het ander verteld over "betacel-transplantatie" Na de les ben ik er wat meer uitleg over gaan vragen en het klonk zo mooi. Geen zware operatie, geen afweerremmende medicatie,... En dat om toch een tijdje misschien zelfs altijd van je db af te raken. Je moest wel aan een aantal voorwaarden voldoen, maar aan de voorwaarde die zei mij vertelde, voldeed ik.
Dus ik mailde naar die prof, met de vraag of ik daar misschien voor in aanmerking kon komen en of ze me ook nog wat info wou opsturen. Ze mailde me terug met als antwoord dat dit alleen maar werd gedaan bij mensen die al complicaties hadden.
Waarop ik wel kwaad werd, en impulsief heb geantwoord dat ik het niet redelijk vind dat ze het alleen maar doen bij mensen met al complicaties ipv ook te proberen te verhinderen dat andere complicaties krijgen.
Waarop ik een boze mail terug kreeg waarin de prof zei: dat je gedurende jaren zware afweerremmende medicatie moet nemen en
dat het allemaal nog maar experimenteel is. daarom dat ze dat juist bij die mensen doen omdat er ook maar 40% bestaat dat je onafhankelijk wordt van insuline toedieningen.
Ok, dat veranderd de zaak natuurlijk, waarop ik mijn excuses heb aangeboden en heb verteld dat ik ander informatie had ze gekregen. Ze heeft er weer op gereageerd, en ze klonk nog steeds heel boos. Pff, nu wil ik al helemaal niet naar die conventie overstappen. Pff misschien moet ik gewoon naar geen enkele dokter gaan. Ze zijn toch allemaal zo frusterend en vaak ook heel omhoog gevallen.
vandaag weer naar de psychologe gemoeten. Vorige keer had ze voorgesteld om mijn gewicht op te gaan volgen, dat heb ik geweigerd. Het gesprek vandaag ging heel erg stroef, ik voelde me niet zo goed en de laatste tijd weet ik ook niet meer wat ik wil. Op't einde van het "gesprek" zei ze dat we afspraken moesten maken. Afspraken over mijn eten. Daar was ik mee akkoord en net als ik wou vertrekken zei ze ook dat ze me vanaf volgende keer gaat wegen. Dat heb ik weer resoluut geweigerd! Ik ben er zo bang voor. Niet voor mijn gewicht, ik weet verdomd goed hoeveel mijn gewicht is, maar gewoon de schaamte, het gedacht dat iemand anders kan zien hoeveel ik weeg. Ik ben bang, bang voor veroordeling en bang dat het juist het verkeerde effect gaat hebben. Ik ben bang dat ik dan juist nog harder ga proberen af te vallen omdat ik ga denken dat ze denkt dat ik een vette dikke koe ben. Nadien heb ik haar een mail gestuurd om het uit te leggen, want vandaag kon ik niet verwoorden wat ik dacht. En ik begrijp wel dat ze niet met me verder kan als ik zo met mijn eten bezig ben. Het begint steeds erger te worden, hoewel ik mezelf toch voor de zot aan't houden ben. Zo maak ik mezelf wijs dat ik eigenlijk wel eet, hoewel ik weet dat ik uiteindelijk gewoon een peulenschil aan't eten ben. Alléé ik bedoel: 1 boterham 's morgens en 1's middags en 's avonds 1 pannekoek, of een klein kommetje cornflakes is bijna hetzelfde als niet eten toch? pff. Ik heb gewoon het gevoel dat het allemaal maar bergaf gaat. Ik heb geen kracht meer. Ik ben gisteren nog van mijn sus gedraaid na een les. Echt niet fijn, zo voor heel de klas. bovendien kan ik me niet concentreren, ik kan niet nadenken en ik ben doodop! En thans ben ik nog 4kg in totaal afgevallen. De laatste week sta ik eigenlijk stabiel. Ik snap het gewoon niet.
sorry!!
){kind=link}