deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
30-06-2010
controle 3 maand na de operatie
Vandaag moest ik op controle bij Dr. Maes. Het is nu 3 maanden geleden dat ik geopereerd werd. Tot nu toe verliep alles vrij vlot. Naast een dip door de ontsteking van een tijdje geleden. We zijn weer op de goeie weg. Zondag ben ik gaan fietsen en heb voor het eerst een uur volgemaakt op de mtb.
Dus vanmiddag zou ik horen of het echt wel zo goed was als ik zelf dacht.
Ja dus ...
De gevaarlijkste periode voor de botbelasting is achter de rug, dus de brace mag het grootste gedeelte van de dag uit. (daar ben ik echt niet kwaad om met dit weer!) Ik moet hem wel nog dragen als ik langer buiten zou gaan of weet dat ik verder moet stappen of rechtstaan. De knieflexie zat al van vorige maand goed, al was het nu nog beter ... ik kan terug maximaal plooien. Het strekken was de vorige controle nog een probleem. Maar na een maand mezelf te folteren met extensie postures is ook dat achter de rug. Het strekken is ook terug maximaal. Ook de zwelling die er nog is, is miniem en mag geen groot probleem vormen.
Wat staat dus nu te gebeuren ... verder tonificatie van de quadriceps, want rechts is nog altijd veel dunner dan links. Quadricepsoefeningen dus. Al zal het feit dat de brace nu meer uit zal zijn ook wel zorgen dat mijn spier vlugger gaat verstevigen. Verder fietsen, opbouwen, langer, maar nog steeds geen te groot verzet. En zwemmen komt er nu ook bij. Al zal dat voor mij een probleem worden: 1. het is zo nat! 2. schoolslag is slecht voor de knieën, en laat dat nu juist de enige slag zijn waar ik een beetje mijn plan kan mee trekken! Zou dobberen op een luchtmatras ook goed zijn?
Binnen 3 maand, dan zijn we al eind september, moet ik terug op controle. Dr Maes hoopt dat tegen dan mijn rechter knie even goed zal gevolueerd zijn als mijn linker 6 jaar geleden. En ik hoop ... op groen licht om terug te mogen beginnen lopen dan !!!!
vorige week leverde een smsje naar Q-music 2 filmtickets op voor de Twilight filmmarathon : Twiligt - New Moon en dan de premiére van Eclips. 3 films na elkaar, goed voor 6 uur filmplezier. Ilse en ik trokken gisteravond dus naar Antwerpen. Na de gebruikelijke fille voor de Kennytunnel en dank zij "ons Mia" op de GPS, kwamen we ter plaatse! Oké, we waren daar dus niet alleen! 6000 fans (vandaag gelezen in de krant) Kan je verzekeren, aanschuiven in die massa is warm .. heel warm! En 't was al niet koud! Gewapend met de nodige drankjes vonden we een goed plekje, net op tijd. We zaten 5' neer of de film begon al! 3 films van 2 u , telkens met 10' pauze tussen. Het verveelde geen moment. Daar ik de 4 boeken gelezen heb, wist ik waarover het ging (en ja, de boeken zijn eigenlijk nog beter dan de films) Het was 3.00u 's morgens voor we het wisten. Jammer dat deel 4 nog niet uit is! Dat mocht er voor mijn part gerust nog bij geweest zijn!
So far so good ... maar dan moet je natuurlijk nog terug thuis geraken! Om één of andere rede (wie ze kent mag het me zeggen) raakten we niet van de parking. Alles stond strop. De mensen stapten al terug uit. Het werd 3u15 , het werd 3 u30 ... 3u45 en daar stonden we dus nog ... iedereen op dezelfde plaats! Tot een man plots riep .. "ok, ik heb een bak uitgebroken, we kunnen weg langs de ingang!" En zo zijn we dus langs de ingang buiten gereden ... er stond wel ergens zo'n rood, rond bord met een witte streep ... maar na een nacht vol vampieren en weerwolven is dat een detail !
Ben blij dat ik het kunnen meemaken heb. Oké, het zijn jeugdboeken, maar als de jeugd ouder wil lijken, waarom mogen de oudjes dan eens niet jong doen ?
De ontsteking aan mijn knie is ondertussen verdwenen. Fietsen durfde ik nog niet aan tot nu toe. Wat ik wel deed? Spierversterkende oefeningen. Vooral quadriceps en buikspieren. Ik gebruikte zelfs de WII fit daarvoor. Die zorgde ervoor dat ik niet kon "zeuren" Als ik links meer belast dan recht, krijg ik een opmerking van mijn virtuele coach. En hij weet het, wees daar maar zeker van, dat ding zit vernuftig in elkaar! Voor stabilisatie en balans oefeningen is dat echt een aanrader (en nog leuk ook)
Maar zoals altijd kwam Murphy weer de kop opsteken. Ik had al een paar dagen last van een geknelde zenuw in mijn nek (een oud zeer dat af en toe de kop eens opsteekt) en woensdag kwam dat tot een hoogtepunt. De nacht van dinsdag op woensdag heb ik doorgebracht in de zetel, ik kon niet liggen. Woensdag, dan toch de huisarts moeten bellen, want ik kon bijna niet meer ademen. de medicatie die ik kreeg (spierontspanners) brachten soelaas, maar ook slaap ... het lijkt wel of ik gestoken ben door een tsétsévlieg na zo'n pil. Maar mijn pijn is nu wel weg.
Het wordt wel frustrerend, telkens ik denk dat ik weer op weg ben, kom ik een ander obstakel tegen, het lijkt wel één of ander PC spelletje (Tarzan en harry Potter komen ook vanalles tegen ... en het spel krijg ik nooit uitgespeeld!!!) Ik hoop dat ik niet in zo'n spel beland ben!
Daarnaast had ik ook een paar leuke dingen hoor. Woensdag kwamen mijn collega's op bezoek en het werd een heel gezellige avond. En zaterdag volgde ik een trainers bijscholing , waar de oranje brigade wel zal bij varen! Hou jullie maar vast!
Met het verlof en de Mont Ventoux die dichter komen, wil ik toch graag terug in actie schieten! Mijn conditie is 0,00 ... En mijn plannen om de Ventoux te beklimmen zitten al helemaal in de diepvries. Maar ik wil er wel terug fietsen! Als mijn knie en halszenuwen me wat gerust laten kan ik er terug tegenaan. Vanavond, als het wat frisser is ga ik toch terug de fiets eens op. Voor het eerst in 3 weken (het is geleden van 5 juni dat ik kon fietsen) Ik heb er terug zin in! De ventoux niet, maar col de Madeleine (zie foto) moet toch terug lukken! Ik ga ervoor!
De revalidatie verliep vlekkeloos, veel vlugger dan 6 jaar geleden. Ik kon veel vlotter en vlugger plooien, liep al na 6,5 week zonder krukken, kon al eens buiten fietsen, en vooral .. ik had veel minder pijn! Wat een verschil met 6 jaar geleden. Alles dus om blij mee te zijn. 6 jaar geleden heb ik 4 jaar moeten revalideren, 4 jaar van vallen en opstaan. Telkens weer ontstekeingen. Het ging een paar dagen (weken) goed en dan weer verkeer. Nu zou het anders zijn ...
Had ik gedacht ... tot gisteren, Ik had het al een paar dagen voelen aankomen,. een dikke, rode, warme en pijnlijke knie. Ontsteking nummer 1 ... ik heb een déjà vue ... het ging te goed. Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel de moed kwijt ben. Ik zie het niet zitten om terug jarenlang ups and downs te kennen. Een paar dagen sporten (lopen) en dan weer gedaan en met een pijnlijke knie aan de kant. Het is goed gekomen, ok ... na 4 jaar !!! Al die moeite gedaan om nu weer totaal aan af te zitten. De ingreep van vorig jaar is nog niet verteerd, dus deze tegenslag valt me zwaar.
Het was hier even stil na een fantastische Roparun! Zele stond weer op zijn kop! De rode gloed en rode loper waren zelfs vanuit de lucht te zien! Naast het wereldrecord Rode loper 4420 m was er ook een Zeels record "volk". We dachten het resultaat van vorig jaar niet te kunnen overtreffen ... wel dus! Alle 275 teams werden warm onthaald. De brandweer was weer super! Hun waterval en fonteinen brachten verfrissing. Hun "ros brandweer" was subliem. Dendermonde krijgt concurentie! Ik heb de avond doorgebracht achter de kassa en aan de toog. Ik mocht immers alleen zittend "werk" doen! Tegen 4.30u moe maar voldaan mijn bedje opgezocht. Jammergenoeg moest ik mijn companen alleen laten opruimen. Dit reeds voor het 2e jaar op rij. Hopelijk volgend jaar beter! Alle goeie dingen bestaan uit 3 ... ik mag er niet aan denken!
Maandag moest ik dan ineens heel snel gerevalideerd zijn! Dirk had tijdens de doortocht zijn voet verzwikt en had zowel mijn krukken als mijn bed beneden nodig ... dus ... stompelen, voor het eerst de trap op! 2 weken konden we nadien samen revalideren!
Ondertussen gaat mijn revalidatie vrij vlot verder. Ik fietste op de hometrainer met lichte weerstand. Na een paar dagen ondernam ik een mislukte poging om op mijn MTB te geraken. Ik kon niet genoeg afzetten en durfde dus niet vertrekken. Op 2 juni lukte het me wel! Heel voorzichtig, en hopend om niet te veel te moeten stoppen of afstappen. De eerste 10 km werden een feit! Ik had echter met mijn brace gereden, en dat leverde me een fikse dikke knie op (vensteroedeem) De volgende maal was zonder brace. Zo'n 45' of 14 km zijn geen probleem meer. Op naar het uur en meer! Terug wennen en terug wat stuurvaardiger worden, want ik geef toe ... ik heb best wel schrik om te vallen op mijn knie (maak er maar knie*en van) Anderzijds was het echt wel genieten, gras, zon en koeien in de wei! Nooit gedacht dat ik van zo'n beest zou genieten tijdens het fietsen ... na al die uren op de hometrainer.
Vandaag heb ik niet gefietst, maar wel quadricepsoefeningen gedaan. Binnen 3 cm staan rechts en links weer gelijk!
Toen ik mijn blogje begon, op 19 augustus 2009 , zette ik de aftelklok gelijk om af te tellen naar Roparun! HET evenement in Zele! Dat was toen .. nog 275 dagen! Een eeuwigheid!
Het deed raar, toen ik net keek en die klok zag staan op ... 0 dagen 12 uur 46 minuten 39 - 38 - 37 - 36 ... seconden! Morgenmiddag om 11.30u vertrekken onze Kloddelopers richting Parijs om daar 's avonds om 21.09u te starten. Net zoals elk jaar weer een heel spannende tijd!
De straten van Zele kleuren stilletjes aan rood. Echt mooi om te zien hoe de hele Zeelse bevolking meeleeft. De pagina op faceboek wordt druk bezocht http://www.facebook.com/event.php?eid=109103085789370&index=1 en er verschijnen heel leuke commentaren op!
Het is super als je ziet, hoe we 6 jaar geleden hier begonnen zijn, met een piepklein tentje ... de muzikanten kregen hun instrumenten er niet in! En nu staat de hele gemeente op zijn kop! Mensen werken spontaan mee . Overal wordt vanalles op poten gezet.
Dit jaar gaan we ook voor een wereldrecord ... de langste rode loper ... zullen we het halen? Zondagavond weten we het. Om 20.00u wordt hij onder het toeziende oog van een deurwaarder ingelopen. Jammer dat ik dat moet missen ... ik zie het niet zitten om met mijn krukken een paar km te huppelen ... want zo lang zal hij toch hopelijk wel zijn!
Het wordt een zware dag, vooral ook om me rustig te houden, mijn knietje kan nog niet zoveel verdragen ! Maar ik wil het voor geen geld ter wereld missen! Je kan me vinden vanaf 15.00u aan de drankkaarten verkoop. Een zittende job En hopelijk zal ik veeeeeel werk hebben! De weergoden zullen ons (als we Frank mogen geloven) terug gunstig gezind zijn. Iemand zei me onlangs dat we een speciale connectie met hierboven hebben .. ik begin het te geloven. En we gaan die connectie zeker in ere houden. Voor feestend Zele, maar ook voor alle Roparunners onderweg. Ik wens de 275 teams heel veel succes. We zullen jullie met een warm hart allemaal ontvangen! Toch prachtig hoe zoveel mensen zich helemaal belangeloos inzetten voor mensen die het minder getroffen hebben dan wij!
oh ja, ondertussen staat de klok op ... 0 dagen 12 uur 26 minuten en 19,18,17,seconden ... !!!
leven toevoegen aan de dagen, daar waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven!
Na mijn uitstapje naar de wedstrijd van Tim, had ik de dag erna toch wat last. Dan maar niet gefietst, maar de kinetec gebruikt om te mobiliseren. De rest van de week, volop gefietst. Van 50' naar een uur. De snelheid draait soepel, steeds wat sneller, al heb ik bij 20/u toch wat protest binnenin mijn knie. Donderdag haalde ik 19 km op mijn uurtje. Mooi! Al moet ik er bij zeggen dat het op een hometrainer is en volledig zonder weerstand. Buiten zou dat dus nog iets heel anders zijn! Vrijdag mocht ik dan voor het eerst terug een beetje steunen. Mat mijn linker voet op een telefoonboek en mijn rechter op een weegschaal, mocht ik 10 kg belasten. Dit lukte zonder problemen. Vanaf nu dus proberen stappen met lichte belasting. Geen sinecure! Mijn beenmusculatuur is geslonken en elke stap zak ik gewoon door mijn knie. Gelukkig wordt dat tegengehouden door mijn brace. 's avonds dan nog 45' gefietst en gestopt. Ik kreeg bezoek Ja daar stop ik voor hoor!
Zaterdag wou ik dan eens groot zijn! 's morgens was er een verkoop van t-shirts en petten voor Roparun. Omdat ik nog niet veel kunnen doen heb, zou ik aan de Colruyt gaan ZITTEN! Nu moet je eens al zittende dingen verkopen die in 5 dozen liggen ... mijn armen zijn niet zo lang, dus het werd 3 uur staan en hangen op een paaltje!
So far so good ... alles voor het goeie doel!
Maar ... het was ook interclub voor de dames. Sofie en Ilse moesten meedoen. Ok, dan maar even naar Lokeren om te supporteren. Niet lang en op een stoel gezeten, maar toch!
En nog was het niet gedaan. Dirk vertrekt zaterdag dus naar Parijs met de Roparunners en had nog één en ander nodig ... dus nog maar even doorgereden naar Decathlon. Wel in de rolstoel gezeten, voor de 3e maal ... maar toch ! Resultaat: 's avonds een knie die 3 x zo dik stond als normaal en pijn natuurlijk! Na het eten ben ik dan met ijszakken en mijn boek in bed gaan liggen, in gezelschap van mijn verkoudheid.
Vandaag zondag komt er 20 kg op de weegschaal (nee, mijn effectieve gewicht is nog wel iets meer ) Straks dan even rustig fietsen, en voor de rest is het rustdag vandaag! Na gisteren echt wel nodig!
ik tel af, vrijdag mag eindelijk mijn voet de grond terug eens raken. Mijn weegschaal en telefoonboek staan al klaar! Rare attributen? Nee hoor, ik mag immers maar geleidelijk aan beginnen belasten, dus eerst met het "goeie" been op een telefoonboek (kwestie van even hoog te staan) en dan mijn slechte been op de weegschaal. De eerste dag ... 10 kg duwen. Wel moeilijk om dat dan in praktijk te brengen. Je mag stappen met 10 kg belasting op dat been, zonder weegschaal is dat gissen hoor! Maar zo ver zijn we nog niet ... idd, nog 3 dagen! Mijn linkerkant zal blij zijn, die is volledig overbelast en staat te springen om een deel van zijn taak terug aan rechts te geven!
Ook nog 3 dagen fraxiparine doorbijten. (spuitjes tegen flebitis) Na 6 weken ziet mijn buik mooi blauw! pff
Ondertussen blijven we de kinetec trouw, 115° en altijd ongeveer een uurtje. Met een boek gaat dat vrij vlot voorbij. Voor moederdag kreeg ik er nog eentje en de postbode bracht vandaag weer een nieuwe lading! Yes!
Het fietsen gaat vrij goed. Woensdag nog 30' en dan elke dag 5' bij gedaan zodat ik tegen zaterdag aan 45' zat. Daar ben ik dan al een paar dagen gebleven maar het tempo wordt vlotter. Van 12 naar 17/u Mijn MP3 speler helpt me door deze beproeving! Er gaat toch niets boven buitensporten hoor! De muur voor mijn fiets ken ik al vanbuiten! Vandaag terug eens 5' bij doen en zachtjes uitbreiden naar een uur. Ik kijk al uit naar de dag dat ik op mijn MTB kan stappen!
Zondag ben ik heel even naar Aalst geweest. Tim moest meedoen op de interclub kad/schol. De 300 horden waren voor hem. Hoewel we pas gingen tegen zijn start, vonden we nog een parkeerplaatsje net aan de ingang. Stappen op 1 been mag best niet te ver zijn, zeker niet als het op gras is en lichtjes omhoog! Ja iemand die gewoon stapt zal dat niet eens gevoeld hebben! Je mag altijd mijn krukken eens lenen om te testen! In mijn zeteltje zat ik dan op de 1e rij Tim deed het schitterend! Hij werd 2e in zijn reeks bij de kadetten en 4e in totaal. dat leverde de club 10 punten op. Hij verpulverde zijn record van vorig jaar met meer dan 2 seconden! (46"36) Op 300m is dat al heel wat! En hij duikt meteen ook de top 10 allertijden in Zele binnen op een 6e plaats! Super goed!
Ondanks dat mijn knietje nog altijd dik aanvoelt, gaat de revalidatie verder.
De kinetec blijft zijn werk doen, 115° , telkens zo'n 90 minuten. Behalve 2 uitzonderingen! Vorige zondag was ik zo verdiept in mijn boek (Twilight) dat ik de tijd helemaal vergeten was. Na 2,5 u voelde ik aan mijn knie dat het toch wel genoeg geweest was! Tja als ik lees ... dan lees ik! Alles om me heen vergeet ik dan en ik word volledig meegesleept in het verhaal. Ik heb dan maar wijselijk niet meer gefietst. 's avonds stond mijn knietje dan ook wat dik.
En de 2e uitzondering was gisteren. Maandag lukte de kinetec nog op 115° maar heb ik de fiets ook links gelaten. Maar gisteren lukte het totaal niet! Een complete OFF-DAY ! Na 50' plooien op 100° hield ik het voor bekeken. Mijn arme onderdaan was dik en begon fel te protesteren.
Ging het te goed? Was ik te fel geweest de afgelopen dagen? Eén ding is zeker ... als je alleen maar vooruit wil, is dit niet leuk! Dit past niet in mijn programma!
Vandaag dan heel voorzichtig begonnen op 85 ° en terug opgebouwd. Het ging vrij vlot, en ... terug zonder pijn. Al blijft het gevoel van dik zijn nog steeds duren. Ik kon terug zonder moeite naar 115° Joepie! En de fiets? Natuurlijk! Eerst voorzichtig gestart, en mijn half uurtje zonder problemen kunnen vol maken.
Nog 10 dagen en ik mag voorzichtig beginnen steunen. Dat zal geen dag te laat zijn. Mijn linker knie heeft een serieuse opdoffer gekregen. Ook die begint dik te worden en doet pijn. Evenals mijn heup en dij. Ik wist dat dit zou gebeuren, maar het is erger dan ik dacht. Ik dacht dat het zich zou beperken tot mijn knie. Telkens ik moet rechtstaan ... ja zou ik liever blijven zitten!
de dag na de controle dan met goede moed op de hometrainer "gekropen" Hoewel ik wist uit mijn vorige ervaring dat ik niet rond zou kunnen trappen, was het toch weer zwaar! Hoewel de kinetec 's middags op 95° stond, lukte het niet! In welke les maakten ze ons vroeger op school weer wijs dat je vanaf 90° kan fietsen ... weer eens bewezen dat theorie en praktijk soms ver uit elkaar lopen.
Na een paar minuten deed mijn hele lichaam pijn. De druk die ik zette was zo hard dat het bijna overeenkwam met steunen (en dat mag dan weer niet) Het werd een korte "rit" van 2' ! De dag nadien liet ik de fiets voor wat hij was. Het was ook immers nog maar 3 weken na operatie, terwijl ik vorige keer pas na 5 weken mocht beginnen fietsen. Rustig aan dus. De kinetec stond ondertussen op 105°
Zondag ondernam ik dan een nieuwe poging op de fiets. Het ging 3/4 rond , dus al iets meer dan mijn vorige poging. Ik drukte ook zo ver niet door, en het ging ontspannener. 5' volgehouden en daarna nog wat statische quadricepsoefeningen. Raar hoe eenvoudige dingen zoals je voet heffen met een kussen onder je knie, na 3 weken inactiviteit niet meer lukken. Het vraagt enorme concentratie en spiergevoel om die voet 1 cm omhoog te krijgen, maar na een aantal pogingen lukte het!
Maandag alleen kinetec, wel op 115° ... die machine kan niet verder meer !!! Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
Dinsdag eerst terug 115° kinetec en dan de fiets op! En ... het lukte! Ik kreeg de trappers rond! Wat een zalig gevoel! Eindelijk terug eens een normale beweging. Het zadel staat vrij hoog en rechts mag niet meetrappen. Dit heeft tot gevolg dat mijn lies al vrij vroeg een vermoeid gevoel kreeg. Maar toch 12' verder gertrapt. 7km/u! Ver zal ik zo niet geraken, maar het deed deugd!
Vanmorgen werd ik wakker en mijn hele linker kant voelde aan of ik gisteren (alleen met die kant) een marathon liep! Alles deed pijn! Opstaan en rechtstaan wordt steeds moeilijker. Mijn linker been dat zelf maar half is protesteert duidelijk tegen zijn zware taak. Ik probeer ook wat licht huishoudelijk werk te doen, zittend, maar af en toe moet je toch opstaan. En dat wreekt zich. Maar mijn oefeningen moeten doorgaan! Kinetec terug 1u30' op 115° en dan op de fiets. Het zadel ging 1 cm lager en dat voelde prettiger aan in mijn lies. De knie boog vlot tijdens het trappen! 15' en aan de super snelheid van maar liefst 10km/u ! Dus lager, sneller en langer dan gisteren ... dat competitiebeestje zal er altijd blijven zijn, vrees ik!
Gisteren moest ik voor de 1e maal na de operatie op controle. Ik mocht tegen die datum een knieflexie hebben van max 90° Deze haalde ik op de kinetec, maar zou dat ook het geval zijn bij de dokter? Op de kinetec kan je die buiging geleidelijk halen, eerst wat opwarmen en zo. De dokter plooit in 1 keer door! Blijkbaar was ik er onbewust toch mee bezig of alles goed zou zijn, wat me een paar nachten een nachtmerrie opleverde!
Maar mijn zorgen bleken onterecht! Dr. Maes was heel tevreden! Geen zwelling (ik had bij mijn vorige operatie lang last van vochtophoping), en de naad geneest ook perfect. Oké, dan het plooien ... dat ging in één keer tot ongeveer 90° ("k moet eerlijk zeggen dat ik het uur daarvoor wel op de kinetec "opgewarmd" had ) Dus ook hierover was hij heel tevreden!
Ik kon ook nog vertellen dat ik helemaal geen pijn had, behalve op het einde als ik moet plooien, alles trekt tegen, maar da's normaal. In mijn kniegewricht zelf, voelde ik vanaf een paar dagen na de operatie niets meer. Dit heeft dan het positieve gevolg dat mijn spierkracht beter blijft. 6 jaar geleden had ik pijn bij elke beweging, en automatisch ga je dan minder bewegen.
Al bij al ... een heel gunstige controle. De arts was tevreden! En ik nog veel meer! En hij mocht tevreden zijn, want als het met mij vlot verloopt, wil dat ook zeggen dat hij prima werk leverde !
Gevolgen: Ik mag mobiliserend beginnen fietsen op de hometrainer. Uit ervaring weet ik dat dat eerste "fietsen" wil zeggen ... de trappers telkens een halve draai en terug, want rond dat lukt nog niet. Maar het feit dat je daar mee mag beginnen, schept moed! En het vult weer een stukje van de dag! Ik moet dus eerst al op 1 been op die fiets geraken, en dan trappen, alleen met links. Rechts mag nog geen kracht zetten, omdat ik toch nog 3 weken niet mag steunen. Verder mag ik statische quadricepsoefeningen beginnen. Al is kracht nu nog ondergeschikt aan mobiliteit. Het belangrijkste is dat die knie nu terug volledig kan plooien ... kinetec opdrijven tot boven de 90° .... ik herinner me een gevoel!
Normaal moest ik de brace die mijn been gestrekt houdt nog 3 weken dragen. Maar ik mag, als ik me er klaar voor voel, mijn nieuwe brace al beginnen dragen. (ja, 'k heb er van soorten gekregen!) Deze ontlast de binnenkant van mijn knie, dus de plaats van het letsel. Ik ga er toch nog een paar dagen mee wachten, niet alles gelijk!
Dr. Maes vertelde nog even, dat het niet evident is dat deze operatie (mozaikplastie) goed afloopt! Het wordt niet zo vaak toegepast en het geeft meestal niet zo'n goeie resultaten. Bij mij ziet het er nu voor de 2e maal goed uit. 2e zelfs nog vlotter dan de 1e! Dat resulteerde in zijn uitspraak ... jij bent een unicum !!
Vanaf vandaag vliegen we er dan met goeie moed weer in ... mijn programma voor vandaag: - een uurtje kinetec 95° - 20' op de hometrainer - statische quadriceps (even testen wat dat spiertje aankan voor ik een aantal zet)
1/3 van de tijd of 2 weken al niet gesteund. Mijn rechter quadriceps begint stilletje te slinken. Al 2 cm omtrek minder dan voor de operatie. ok, dat beloofd voor binnen 4 weken! Links daarentegen krijgt training genoeg. Omdat ik links ook al een kraakbeentransplantatie onderging, is die knie niet zo sterk om nu al het werk te doen. Dus ik beperk het stappen tot het meest noodzakelijke.
Het plooien gaat vrij goed. Op 1 week terug 20° bij. Vandaag haalde ik de 90° Het maximum van wat ik mag doen tot aan de controle bij Dr. Maes komende woensdag. Het gevoel zit goed. In de knie vanbinnen heb ik geen pijn, het zit hem vooral in het tekort zijn van de patellapees en quadrceps. Buiten de 90 minuten op de kinetec ligt dat been immers voor de rest van de dag en nacht gestrekt.
Al bij al gaat het herstel dus vrij vlot. Ben nieuwsgierig naar de controle van woensdag!
RONDE VAN ZELE !
gisteren ben ik dan voor het eerst in 17 dagen terug eens buiten geweest! Ronde van Zele wil ik voor geen goud missen! En het was weer prachtig weer! Dirk haalde me rond de middag op, compleet met krukken en rolstoel. Eerst ben ik meegereden op het parkoers. Een beetje supporteren voor de "sukkelaars", "Run 4 fun" en al mijn Kloddejoggers! Leuk was dat, zo kon ik even meegenieten van de sfeer onderweg. Van de stress helemaal vooraan, over het jeugdig enthousiasme bij de ploeg van Tim tot de ontspannen sfeer bij de joggers! Nadien werd ik "gedropt" in de brandweerkazerne. Ja, met een rolstoel moet je blijven zitten waar ze je parkeren Even later kwam "Run 4 fun" al binnen! Leuk was dat Tim slotloper was en zo over de eindmeet mocht lopen als 2e team in de 35 km. Een jong team, allemaal 15 jarigen! Tijd: 1u58' Kleine 10' sneller dan vorig jaar! Knap mannen! Terwijl de teams één voor één binnen liepen, kreeg ik wat "zittend werk" Zo kon ik me ook wat nuttig maken. Het was gespannen wachten op de aankomst van de "sukkelaars" (Stefaan, Filip, Eric en Hans) Toen ik hen laatst zag, liepen ze in 2e positie, op 6" van de 1e. Ze werden uiteindelijk 3e. Super prestatie mannen! 70 km aan bijna 20km/u Chapeau! Daarna kwamen de joggers binnen. Enkelen liepen de 35 km alleen : Lucas, Veronique en Jan, schitterend gedaan! De anderen liepen met 2 of 3 Namen noemen is altijd gevaarlijk, ik wil niemand vergeten, daarom ... kloddejoggers, een collectieve dikke proficiat! Ik was weer een fiere coach.
Met spaghetti en de nodige drank werd nog lang nagekaart. De "rode waanzin" galmde door de micro's. Binnenkort brult elke Zelenaar dit liedje weer mee. Het was een dag om in te kaderen. Ik was uitgeteld 's avonds, van de hele middag in die rolstoel te zitten, en de drukte. Maar 'k had hem voor geld willen missen! 'k zou heel graag zelf eens meelopen!
de 1e van de 6 "niet-steunen" weken zit er op! Nog 5 te gaan. Ze zijn nu te tellen op 1 hand, was als troost bedoeld, maar ja ...
Vorige zaterdag dus thuis uit het ziekenhuis. Na 2 slapeloze nachten daar, was ik blij te kunnen vertrekken. Eerst nog een bezoekje gebracht aan Ria, blijkbaar lagen we naast elkaar in de operatiezalen, en we wisten het niet. Het deed deugd in mijn "eigen" bedje te liggen. 't staat wel beneden, en 't is niet echt "mijn" bed, maar het ligt toch beter dan zo'n ziekenhuisbed! Die zijn blijkbaar ook allemaal gemaakt voor mensen die net iets kleiner zijn dan ik!
Na nog een oefensessie op de kinetec, en een bezoekje van mijn ouders, niet veel meer gedaan die dag. Ik was blij te kunnen slapen. 'k Voelde me toaal uitgeteld. En koorts kwam ook de kop opsteken. Dat was zo nog de eerste 4 dagen. Zondag kwam Freddy (verpleger) terug en die bevestigde mijn vermoeden ... gisteren zag ik er niet uit!
Hoe verlopen mijn dagen ... wel ... vrij ééntonig opstaan rond 7.30u. Ja als de 1e naar beneden komt, ben ik ook wakker dus. Ontbijten: niet zo gemakkelijk (dat geldt ook voor de andere maaltijden) Ik kan niet met mijn been onder de tafel en zit dus dwars, met mijn been op een stoel. Wassen! Een hele onderneming! Aan de lavabo, met 2 stoelen, of erger ... in de douche .. met een douchestoeltje en mijn been op een stoel uit de douche En je zal zien, altijd laat ik wel iets vallen ... al word ik handiger om mijn krukken te gebruiken voor allerlei zaken! Daarna kan de hele badkamer gedweild worden ... (sorry!) Dan de zetel in. Been op een stoel. Beetje amusement op de PC (ja tetris gaat al vrij vlot) en lezen. Mijn 1e boek van de millenium-triliogie is uit (mannen die vrouwen haten) Ik ben gisteren in nr 2 begonnen (de vrouw die met vuur speelde) Net voor de middag komt de verpleger langs. 6 weken spuitjes tegen flebitis. Mijn buik is net een speldenkussen en krijgt zo stilletjes aan een blauwe ondergrond! Na het middageten even rusten in bed, met mijn boek. En dan oefenen op de kinetec. Dat gaat vrij vlot. Momenteel plooi ik 15° verder dan 6 jaar geleden met mijn linker been. Maar gisteren werd het moeilijk. De 70° haalde ik wel, maar met veel pijn. Ook vorige keer was dat een kritiek punt, het duurde 7 dagen voor ik over die 70° zat! Hopelijk gaat dat nu wat vlotter! Je hebt dan het gevoel of alles vanbinnen los gaat scheuren! Na het oefenen ijs leggen, en terug de zetel in. Wat TV kijken, PC of lezen (ja 'k heb keuze hé ) Avondeten en terug in de zetel. Nog wat TV en meestal tegen 21.00u ben ik uitgeteld en ga ik in bed. Ik slaap nog niet direct, maar het liggen voelt dan prettiger. Ik word specialist om TV te volgen alleen op het gehoor !
Positief is dat ik merkelijk minder pijn heb dan mijn vorige kraakbeentransplantatie, het plooien gaat ook vlotter. Maar het meeste zal ik weten als ik mag beginnen steunen. Hopelijk blijft het dan ook zo possitief!
Na een slapeloze nacht was het dan zo ver. Weer eens de auto in richting ziekenhuis. Het was nog geen jaar geleden! Raakt een mens aan zoiets gewoon? Neen ,ik denk het niet! Om 9.30u moest ik er zijn, als 4e in de rij, dus het zou dik namiddag worden. Daar zit je dan, te wachten, honger, klein hartje, en toch ook een beetje opgelucht omdat er eindelijk iets aan gedaan wordt. Om 12.30u (vroeger dan gedacht) was het dan zo ver. Mijn voorganger was minder tevreden! Hij moest wachten, ik kwam in zijn plaats. Er kwam immers een firma die het materiaal leverde voor mijn kraakbeentransplantatie en die mensen gingen er om 13.00u zijn en bleven bij de operatie. Net voor je onder narcose gaat komen ze nog eens duidelijk vragen welk been het is en krijg je met alcoholstift een grote groene pijl op je been. Ik moet zeggen, dat geeft een geruststellend gevoel Nog even een infuus prikken, een laatste gesprek met de chirurg en dan ben je van de wereld ... Wat ze dan met je doen, wil ik dat wel weten?
Het volgende dat je weet is het moment dat je wakker wordt. Dank zij de klok voor mijn neus zag ik dat het ondertussen 17.15u was. Mijn 1e reactie was voelen of mijn knie in een plaaster zat ... JA ! Gelukkig, want dat wou zeggen dat de beide operaties gedaan waren. Eerst dus de artroscopie voor de meniscus en dan de kraakbeentransplantatie zelf. De orthopedist zou pas na de menisectomie weten of hij verder kon doen. Het was een opluchting die dikke plaaster te voelen, anders moest ik binnen 2 weken nog eens terugkomen!
Tegen rond 19.00u pas terug op mijn kamer. Ik denk dat ik onmiddellijk verder geslapen heb voor een tijdje , ik herinner me alleen nog dat Dirk er even was. En voor de rest weet ik ook dat als je om de 20' op je klok kijkt ... de nacht heel lang duurt! Telkens dacht ik uren geslapen te hebben, en telkens zei die klok dat het maar 10 tot 20' later was. Ik had die nacht nochtans weinig pijn, maar doorslapen was er niet bij.
Ook op vrijdag had ik vrij weinig pijn. Ik had immers een spuit gekregen die de knie 24 uur onder verdoving hield! De kinesist kwam en de kinetec ging meteen zonder problemen op 35°. Het begon dus pas goed op vrijdagavond! 's Nachts dus weer geen oog dicht gedaan. En de pijnstillers die ik kreeg hielpen even goed als snoepjes!
Maar ook die nacht ging voorbij en zaterdag voormiddag mocht ik naar huis. Eerst kwam mijn collega kiné nog eens langs met haar kinetec. Het feit dat ik er zelf eentje heb thuis maakte haar niets uit! Ik moest en zou eerst nog oefenen. Dus terug 35° gedaan.
Terug thuis is heerlijk, al is het voor mijn huisgenoten nu wel een lastige periode. Op mij kunnen ze voor niets rekenen, ik krijg zelfs mijn rechter kous niet aan! 'k Moet dringend lenigheidsoefeningen doen, oefenen op kous aantrekken met gestrekt been! Ik slaap beneden, al zeker voor 6 weken, de tijd dat ik niet mag steunen. Het is zoeken en creatief zijn om mijn plan te trekken in de badkamer.
De kinetec staat ondertussen al op 45° Ben eens gaan opzoeken hoeveel ik vorige keer deed. (ja alles staat genoteerd hoor, net als een trainingsschema) Nu kan ik vergelijken ... erg hé, zelfs hier duikt een competitiebeestje op ... linker versus rechter knie! Maar ik weet ook dat forceren geen zin heeft. Het moet goed genezen. Momenteel heb ik nog heel veel pijn. Slapen is tekens tot de pijnstiller uitgewerkt is. Voor 7 weken wordt mijn buik ook weer gebruikt als speldenkussen tegen flebitis. Maar elke dag zal het wat beter gaan, al is het maar 1° verder plooien, het is weer winst. Het is moeilijk, verschrikkelijk zwaar en op sommige momenten zie ik het echt niet zitten. Maar 'k moet er door. En weet je wat helpt? Een blik op mijn linker knie ... da's de beste stimulans die ik kan hebben!
Eindelijk kwam aan het wachten een eind en mocht ik op consultatie bij Dr. Maes. Die man twijfelde er niet aan. De vorige kraakbeentransplantatie was een succes, dus we gaan voor een 2e. Hoewel het een operatie is die niet altijd goeie resultaten geeft, is hij er van overtuigd dat het terug zal lukken. Ik ben sportief, soepele gewrichten, niet roker en ik sta 200% achter de revalidtie. Dat deed hem tot het besluit komen om het opnieuw te doen. Al is er deze keer wel een bijkomende facter. De meniscus (schokdemper van dienst) is ook geraakt. Dat is negatief. Maar we zien wel.
1 april is het dus zo ver. En het is spannend afwachten, want ik weet eigenlijk nog niet wat dan gaat gebeuren. Die dag wordt al zeker de meniscus aangepakt, en als het mogelijk is (niet te veel zwelling in de knie) meteen ook het kraakbeenletsel. Is het niet mogelijk, volgt een 2e operatie, 2 weken later! Ik hoop echt dat het in 1 keer gaat lukken hoor! De revalidatie duurt al lang genoeg zonder die 2 extra weken! 'k heb vandaag de school verwittigd dat ik waarschijnlijk dit schooljaar niet meer terug kan komen. 'k vind het erg voor mijn leerlingen, zo dicht tegen het einde nog een vervanger krijgen.
En nu is het dus de langste week uit mijn leven. Al wat ik kan doen is wachten, wachten en wachten! 30' huishoudelijk werk is al teveel, dan moet ik een uur bekomen in de zetel wegens hevige pijn. Het is prachtig weer buiten, maar om in de tuin te gaan zitten, nog wel iets te fris ... dus, ik zit binnen. Help ........ I wanna breek free !!! Ik wil lopen, fietsen, wandelen, buiten zijn ...
Hoe verging het me deze week? Maandag dus moeten bellen naar school met de boodschap dat ik langere tijd afwezig zou zijn. Helemaal niet leuk. Ik weet wel, ik vraag hier niet om, maar ik vind het helemaal niet leuk dat mijn collega's hiervoor moeten opdraaien. Hopelijk wordt er vlug vervanging gevonden. Het werd een dag in de zetel ... pc, lezen, TV ... en dan heb je het wel gehad. Een half uurtje strijken van op een stoel was een marteling. En koken, het kon net lang genoeg om iets op de borden te toveren.
Dinsdag ... zie maandag.
Woensdag : idem. Alleen keek ik er 's avonds naar uit om naar de training te gaan. Gelukkig woon ik maar 100m van het sportplein, dus ik geraakte er ! Een half uurtje rechtstaan, met mijn fluitje langs de kant, was al genoeg om terug stekende pijn te hebben. Op een kruk in de kantine kon ik even bekomen, had ik mijn krukken maar meegenomen! Met moeite ben ik terug huis geraakt!
Donderdag dan een bezoek aan de orthopedist. Ik had er naar uitgekeken, eindelijk zou iets gedaan worden aan de pijn. Was dat even een tegenvaller! Die dokter wou zich niet uitspreken over de behandeling van het kraakbeenletsel. Mijn meniscus wou hij doen. Dat was niet wat ik wou horen natuurlijk! Verder was die man ook totaal anti-sport! Hij lachtte me net niet uit toen ik te kennen gaf dat ik nog wou sporten! En op het eind vroeg hij "is dat lopen dan echt zo belangrijk ??" Ja, toen brak de veer bij mij! Die dokter had me totaal de grond ingeboord! Hij wees me er ook 3 x op dat ik AL 47 wwas !! Ja en dan ?? Daarbij kwam nog dat de operatie ging gedaan worden door een dokter die ik geen enkele keer zag. Oh nee, niet met mij!
Vrijdag dan een rotdag! Verwerken van de ervaring van de dag voordien. Die dag blokkeerde mijn knie ook 2 x. Nog een 3e maal en dirk ging me naar spoed voeren.
Zaterdag dan maar terug doorgebracht in de zetel.
Zondag: hemacoloop in Dendermonde. Ik schrijf me normaal nooit vooraf in ... deze keer dus wel ... en ja, ik kon niet lopen. Even heb ik wel een bezoek gebracht aan de beurs voor jogbegeeiders. 'k heb ook genoten van de prestaties van mijn atleten, zij het op krukken (nee, geen barkrukken ... echte! ). Ik ben wel niet kunnen blijven tot het einde (mijn onderdanen zegden dat het genoeg was) maar na 3 km was iedereen nog goed bezig. De uitslagen die ik nadien zag op fb, de telefoontjes en smsjes bevestigden het! Ben weer een fiere coach! Sommige hebben zichzelf overtroffen!
En terwijl ik dit schrijf, is het zondagavond. Beentjes in de zetel en laptop op schoot. Morgen weer een laaaaaaaaaaaaaange dag van verveling en afwachten. Dinsdag om 15.00u heb ik een nieuwe afspraak. Ik hoop dat ik dan meer weet. Zo kan het niet langer meer verder!
Vorige maandag werd ik lid van een faceboekgroep ... never, never, never give up ... da's ook altijd mijn motto geweest, dus, een groep voor mij! Dan krijg ik dinsdag de uitslag van mijn kniescan te horen ... zwaar kraakbeenletsel en meniscusscheur. Als het de 2e maal is dat je dit nieuws te horen krijgt (6 jaar geleden mijn andere knie, maar dan zonder de meniscus) wordt het wel even moeilijk om aan je motto van "nooit opgeven" vast te houden! Vandaag schrijft die groep : "Be positive about the future....because that is where you spend the rest of your life!!! " Ik moet er geen tekening bij maken zeker?
Ik had de diagnose "kraakbeenletsel" al ergens verwacht. Ik herkende het gevoel van de vorige keer. Als mijn knie dan ook nog begon te zwellen was ik eigenlijk al ergens zeker. Maar ik schrok van de omvang! Ik dacht dat het minder ernstig zou zijn. Daarbij komt dan nog eens die meniscusscheur. Het eerste gedacht dat bij me opkwam was: "nu is het gedaan!" Ik kan het niet meer opbrengen. Ik herinner me de maandenlange revalidatie vorige keer. En het duurde 5 jaar voor alles weer normaal was! Het was een hel! Als ik nu gewoon braafjes alleen mijn huishouden doe en mijn werk op school, hoef ik dat allemaal niet meer te doorstaan! Maar zo zit ik niet in elkaar! Daarbij komt dat ik er ook last van heb bij "gewoon" mijn schoolwerk. Ik geef praktijk (8 uur /dag) en dat gaat niet van op een stoel. Ik zit na mijn werk met tranen in mijn ogen in de auto van de pijn. Daarbij voel ik me nog te "jong" om helemaal niets meer te doen! Ik heb nog zoveel plannen die ik wil realiseren! Dus ... het zal weer een operatie worden.
Mensen vragen me dan: "hoe komt die kwetsuur?" Steeds krijg ik verwijtende blikken te zien en opmerkingen als ... je loopt veel te veel! Ok, na veel opzoekwerk en vragen aan mensen die het kunnen weten, kan ik alle schuldgevoelens van me afzetten! Gewoon lopen geeft geen kwetsuren als deze. Dit is een plaatselijk tekort van kraakbeen en geen algemene slijtage. Buiten het kraakbeen dat op 1 plaats weg is, is de rest van mijn knie volledig intact. Dus nee, geen slijtage. Die meniscusscheur die er nu bijkomt kan ik (denk ik) wel plaatsen. Sommige Kloddejoggers zullen zich nog wel de training eind december herinneren, toen ik op dezelfde training, 2x in dezelfde bocht slipte op het ijs. Ik ben toen hard op mijn knie terecht gekomen en ik weet dat ze toen verwrongen was. Maar op het moment zelf deed dat niet zo erg pijn.
Ik zie er enorm tegenop tegen een nieuwe operatie, maar toch hoop ik dat het zo vlug mogelijk zal zijn. Het moet toch, en dat wachten is ook niet leuk. Het zal dus de 4e keer worden dat ik me overgeef aan het onbekende! 'k zal vragen dat ze een ritssluiting steken deze keer, dat maakt het wat makkelijker in't vervolg!
Graag wil ik iedereen bedanken voor de morele steun die ik krijg! Zonder al mijn vrienden zou het nog een stuk moeilijker zijn. En bij een drankje in de kantine na de training vergeet ik eens alles. Ja, wees gerust, ik kan genieten van jullie prestaties hoor! Al loop ik veel liever mee, het doet me ook deugd te zien hoe jullie er voor gaan! Straks gaan de Kloddejoggers Dendermonde onveilig maken, (gisteren kreeg ik mijn nummer al via mail !!!!!! ) en het is zalig jullie voorbereidingen voor de ronde van Zele te begeleiden! Er is geen enkele groep atleten binnen onze club die zo enthousiast en zo gemotiveerd is als jullie!
na de inspuiting met hyaluronzuur van vrijdag even rust genomen. Maar dinsdag had ik er weer zin in! Spinning! Ik had het éénmaal eerder gedaan voor het goeie doel (Roparun) en dat was mij wel bevallen. Ik trok vol goeie moed naar een fitnesscentrum. Het spinnen op zich viel enorm mee, ik vind het wel leuk, maar heel zwaar. Alleen de opvang daar was niet echt professioneel. We waren met 2 vrouwen die voor het eerst kwamen en vielen in een groep met 18 mannen, compleet in koersuitrusting! Nu had ik ook wel een koersbroek aan, maar dat alleen telt niet! Je moet naar het schijnt ook nog trappen! Het was de aanpak van de lesgever die me eigenlijk wel stoorde. Hij had er geen enkele aandacht voor dat er mensen voor de 1e keer kwamen. Er werd niet in niveaugroepen gewerkt, dus we kwamen direct in een les samen met gevorderden. En wie mij een beetje kent ... juist ...! Ook viel zijn opmerking op het eind niet echt in goede aarde bij mij en de andere dame. Hij zei "Ze hebben de zon gezien, de vrouwtjes gaan beginnen komen ... ze denken er aan dat hun bikini terug moet passen!" Zoiets moet je echt niet zeggen tegen mij!
Ok, het spinnen op zich was leuk, ik heb er eigenlijk nog 3 dagen lang plezier aan beleefd ... ik voelde stijve spieren op plaatsen waar ik dacht geen spieren te hebben!
Woensdag ben ik begonnen met een nieuwe groep start-to-runners. Dat rustig lopen deed goed aan mijn stijve onderdanen. Al voelde mijn knietje elke stap die ik zette. Maar ik loop mee! Beginners hebben dat graag. Nee, ik ben niet zoals die lesgever in de spinning!
Donderdag rust ... wel gewerkt hé!
Vrijdag dan 's avonds om 20.00u onder de scanner in ASZ Aalst. Afwachten wat dat wordt, want die willen daar niets lossen Het einde van de dag was leuker .. het doopfeest van kloddientje, onze mascotte van de kloddejoggers. De plechtigheid had ik gemist, maar ik was net op tijd voor het dessert. Naar ik hoorde is aan pastoor Erik een roeping verloren gegaan! Jammer! En pépé Eddy (die eerder die dag met succes zijn 10 km brevet liep) en mémé Julie beloofden plechtig heel goed voor ons kindje te zullen zorgen! De zalving van peter en meter met boter (!) deed zijn werk! Nadien zijn we nog "even" blijven plakken in Zele ... om 3.30u hebben we in die zaak de deuren gesloten. Het was een toffe avond! Bedankt kloddejoggers dat ik coach mag zijn van die te gekke bende !!
Zaterdag dan eerst even uitgeslapen En dan eigenlijk een vrij luie dag gehad. Niets speciaals. Buiten wat boodschappen onder luid protest van mijn knie! 'k heb het 's avonds geweten!
Zondag was dan mijn planning om te gaan spinnen terug. Ik heb ondertussen gevonden dat in de passage wel in niveaugroepen les gegeven wordt. Dat is misschien veiliger voor mij. Al zal ik me moeten inhouden om niet te starten in de hoogste groep ... nee, ik mag niet! Maar ipv spinning heb ik zitten typen aan mijn blog... om hem daarna een 2e maal te typen ... ja als je dat niet opslaat ben je dat kwijt !!! Deze nacht ben ik verschillende malen wakker geworden met pijn, en heb dan maar wijselijk beslist om niet te gaan.
Als het lukt ga ik straks misschien even wat rustig loslopen op het gras, of in de praktijk de crosstrainer even martelen. Ik moet iets doen om die kilo's onder controle te houden! Ook in functie van mijn knieën. Ondertussen wordt het afwachten tot morgen, hopelijk heeft Dr. Peeters morgen het resultaat van de scan al binnen.
Damn ... en 't is zo'n prachtig weer! Ik wil lopen !!!!!!!!!!!!
Na de verjaardag van Tim en mezelf, eerder op de maand, is het nu de beurt aan Ilse. Ja, wij blijven bezig in februari! Ilse wordt 20 vandaag! 28 februari 1990 ... jullie zullen het niet meer weten, maar ik wel! Er was toen een hevige voorjaarsstorm aan de gang. De mensen die de mand met suikerbonen brachten, moesten die met 2 vasthouden. Even waren ze van plan om rechtsomkeer te maken, omdat ze vreesden dat de hele inhoud over de parking van het ziekenhuis zou belanden. Maar allé, alles is toch nog goed gekomen, ook met Ilse
Vrijdag dus bij de sportarts langs geweest. Wat ik vermoedde (lees: vreesde) werd al min of meer bevestigd. Ook rechts is er een kraakbeenletsel. Volgende vrijdag heb ik een afspraak in Aalst voor een MNR. Maar ik ken het gevoel, .. die scan is maar een formaliteit meer. Vrijdag is dr. Peeters dan al gestart met een behandeling met hyaluronzuur (3 spuiten). Dat ken ik nog van de vorige keer. Binnen 2 weken de 2e spuit. Hopelijk helpt het voldoende en is er verder niets nodig. 'k Mag ondertussen wel zachtjes blijven lopen (woensdag begint de nieuwe start to run, net op tijd! ) en fietsen. (gelukkig maar, want met al die verjaardagen komen de kilo's erbij! ) 'k Heb ook al zitten kijken om eens te gaan spinnen. Ik deed dat al eens eerder en ik vond dat eigenlijk wel leuk. De kracht in de quadriceps is mooi meegenomen. Misschien ook eens gaan aquajoggen? Plannen genoeg dus ... hopelijk kan ik het opbrengen, want lopen is voor mij het enige waar ik me echt kan in uitleven ...
Het moeilijkste zal weer worden het aan de kant staan bij wedstrijden, 'k had zo veel plannen ... ! Dendermonde ... forget it! Torhout (KVV voor leerkrachten) ... no way! 20 km van brussel ... niets! Maar ergens, een stemmetje heel diep in me blijft hopen ... idd, een winnaar geeft nooit op! Pijn is voor even, opgeven voor altijd!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
En we gaan die connectie zeker in ere houden. Voor feestend Zele, maar ook voor alle Roparunners onderweg. 
Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
