01-09-2010 om 16:58 geschreven door TB  

Vrienden.

Een week waren we samen ergens in Frankrijk - ik noem naam nog streek zodat niemand dit schone oord kan vinden -, vrienden op vakantie.

In dit stille oord vullen we het met onze aanwezigheid, ons geratel of toch voornamelijk dat van een van ons, dat wanneer het dreigt stil te vallen, aangewakkerd wordt door iemand anders van het gezelschap. De grappen herhalen zich dagen na elkaar en worden steeds groter en voller van kleur. Maar er zijn ook de langerokken momenten van stilte, iemand tekent, drie lezen een boek, een zwemt of liever drijft in het water en ik kijk toe. Het is allemaal met veel liefde en respect gekruid. Het laise fair van een vakantie onder vrienden, de genoegdoening der genoegdoeningen. Literatuur wordt verslonden net als de veel te copieuze maaltijden (we doen het dit jaar iets rustiger met het eten hé mannekens) met volle teugen wijn, zonder ons dronken te voeren, de avonden zijn immers lang en van sterrenhemels voorzien. De volgende dag is zoals die daarvoor maar toch anders,  met de nodige activiteit zoals een rommelmarkt (het kunnen er ook meerdere zijn) als afwijking. Aan het ontbijt is het woord al weer uitgevonden en ratelen sommigen aan één stuk, anderen knikken of houden het bij een zachte repliek die steevast beantwoord wordt met alweer een beeld van een spraak. Iemand heeft er al een ochtendwandeling op zitten een ander al een koude zwembeurt achter de rug. Plannen voor de dag zijn er niet, er zal wel iemand voor (een teveel aan) eten zorgen en ook de wijn aanvullen. De afwas lost zichzelf op en opruim evenzeer. Twee rijden door het landschap als komen ze er voor het eerst en dit na twaalf jaren. Er zijn meer Buizerds dit jaar en het landschap is nog schoner, de regen heeft alles zijn volle groenheid terug gegeven de bruine koeien steken zacht af tegen de schakeringen van zoveel groen dat woorden, ook al hebben we er veel deze dagen, onvermogend zijn. De dagen zijn vol zon en schone vriendschap, al regent het af en toe en soms een ganse dag of toch bijna.

Na een week rijden ze weg de vrienden, drie mensen, twee vertrekkende wagens, de streek blijft mooi en de zon schijnt volop, toch is er even dat weeë gevoel aan de maag die leegte suggereert. De streek blijft mooi en toch is er gemis. Vaknatie zijn vooral vrienden eender in welk landschap, je maakt met vrienden een taai dor landschap tot een schoonheid, zoveel is zeker.  Twee dagen later is er herinnering en minder luidruchtige woorden, een nieuwe schoonheid bouwt zich op  voor alweer een nieuw verhaal een nieuw beeld.  Toch blijft het nazinderen en nooit meer weggaan. Er zijn tekeningen, foto’s van wat ons boeit aan de streek, verhalen hier en daar opgetekend of opgeslagen in een of ander zijn brein maar er is bovenal een niet te bewoorden of beschrijven iets wat blijft en zich nooit heeft laten vangen aan welke expressie dan ook. Zelfs de herhaling, de wederopvoering, de replica, de afdruk, de copie, de kloon, de…. is onmogelijk.

Dus ik koester het moment meer niet!

21-08-10 3:18 PM

30-08-2010 om 21:50 geschreven door TB  

Met het uitzicht op een valei met want bruine voortschrijdende koeien in het ochtendlicht, met naast mij een reus van een paardekastanjeboom een wilg daarachter en zacht op de achtergrond een specht en nog wat door mij niet te definieren vogels. Eveneens op een verre, verre achtergrond het geluid van de beschaving die rondvliegt hoog in de lucht zijn Co2 uitspuwend over het mensdom en zijn teloorgang. Op zo'n ochtend als deze is alles helder en fris , niet enkel de kleur, de geur, het zicht, het proeven en smaken van de ochtend maar ook de gedachte.

Uiteraad zijn wij creatieve wezen  bij uitstek, diegene die mee beslissen over wel en wee over goed en kwaad, over verdergaan of alles opgeven of erger vernietigen tot de laaste levende cel. Wij zijn in staat tot denken tot handelen vanuit dit denken. We zijn hoofdpesronage in een slechte film of in een schilderij waar elk perspecrtief vals is, in een orkestraal werk waar disonaten zo zijn gestapeld dat het pijn moet doen, waar elke beweging de vernietiging van het ieigen lijf als beweegreden heeft.

Is het dit nu, is het dit wat we cultuur noemen? Wat een vriendelijke gedachten om de dag mee te beginnen!!!  Ik zit ook op een lekker zittend meubel, ik proef straks de heerlijke koffie - vooral die eerste slok-, wat grof brood kauwend en dan de vrienden die met mij hier verblijven begroetend. We gaan de dag in al ratelend over deze en gene kunstige ingreep van de mens, bewonderend kijken naar dit landschap, ons verbazend over evenwicht tussen natuur en de ingreep van onze soort.  Wij cultuur en kunstminnend volk op kop moeten dit zien, dit soort paradox van de eigen wil, van de eigendrang naar meer en schoner. De tegenstelling varvat in elk van ons, van spraak en tegen spraak, van laten en ingrijpen, van dromen en dadendrang. Wat willen we nog bewijzen? Wat moeten we nog bewijzen? Waren de vorige teloorgangen van een cultuur niet genoeg of proeven ook deze naar meer en groter naar erger en  totale waanzin. W<illen we het uly-tieme bewijs va de vernietigende kracht van de creativiteit Of kijken we naar de dwaasheid deze schone gave, niet te weten”hoe” gebruiken voor het subtiele, het kleine, het voorzichtige.  Het voorzichtig toevoegen zoals in een vioolkwartet, voortdurend zoeken naar klank, tegenklank, samenklank maar vooral muziek makend, die elke noot, elk geschreven woord, elke gedachte weet te overstijgen door schoonheid van het zijn. Is het zo moeilijk dat evenwicht? 

Waarom hebben we steeds last van dadendrang uit bewijs van ons bestaan. Het kan zo simpel: drie tonen bovenop elkaar, drie evenwijdige lijnen een stapel van drie stenen op elkaar, zoals Bram mij zo mooi vertelde in een eenvoudig lied.

Maar nee, hormonaal gestuurd en vol van bewijsvoering woelen we aarde om, vliegen rond en rond en rond, kleuren scènes in, braken tekst en uitleg naar elkaar en zwoegen en zweten tot we uniek en met grote leugenachtigheid weer een nieuwe waarheid verkondigen.

Ik kijk verder naar beneden, ruik de koffie al, hoor mijn vrienden en ik ga over tot de dwaasheid van elke dag  met plezier en vol overgave. Misschien wordt mijn dag wel geheel doorspekt van eenvoud en liefde, het zal vakantie zijn hoor ik u denken. Je hebt gelijk, duizendmaal gelijk!

Sainte Trie 20-08-10 7:57 AM

30-08-2010 om 21:49 geschreven door TB  

Alsof het zo is, en niet anders. Over vol en leeg en alles tegelijk en over oplossen in twee betekenissen.

Het lijkts alsof de stad alle impulsen heeft , alsof stedelijkheid een noodzaak is. Aan de hoeveelheid opgehooptheid te zien delen velen die mening. Opeen gehoopte mensen; opeen gehoopte gedachten en impulsen, opeen gehoopte cultuur, opeengehoopte vervuiling, opeengehoopt geluid, opeengehoopte emotie en gedachten…. Schoon zo schoon tot ik me de allesomvattende stilte veroorloof met niets dan het geluid van een koe, een verre haan, het geluid van vliegen. Maar vergis u niet ook cultuur heeft hier zijn invloed. Ik bewijs midden in de wei met mijn MacBook op schoot dat het zo is, ik ben omgeven door weiland en vaag afgebakend akkerland. Zicht op roodbruine boerderijen met typische daken en jawel om het uur in de verte een wagen die deze wegen ook neemt. Ik weet dat een paar bochten en een heuvel verder er een kasteel hoog boven het landschap tornt maar zoals mijn vriend gisteren beschreef, er is zoveel evenwicht tussen natuur en cultuur dat je er stil van wordt, iedereen blijkbaar . Met z’n allen in die mantel der stilte die zoveel inhoud. Neen, het is niet de romantiek van “den buiten” die mij hier naartoe brengt, ook niet het afkicken van een teveel “stad” of “mensdom”, het is het verstillen zelf dat ik hier elke keer weer leer. Het luisteren naar dat overdovende, zelf midden van een traag en stil landschap. En ja ook hier wordt ik verstoord door een vliegtuig in de lucht als eeuwige verbinding tussen alle overvolle plekken, maar ik sta mij toe even te verpozen tussenin, het op adem komen, de noodzaak van de stilstand die vol is van beweging.

Nu ik zover ben komen ze als vanzelf, de kleine grote duidelijkheden waar ik al een jaar op wroed en denk zonder dat er zich ook maar een oplossing lijkt aan te bieden, het ligt hier allemaal zomaar voor het rapen. Bij elke stap van de kudde koeien, bij elke wolk voor de zon, bij elke toost die wij (de vrienden) uitbrengen op het ogenblik “nu”. En dan met grote woorden en weidse gebaren verdrijven we alle stilte want zoveel schoonheid kunnen we niet verdragen, zoveel oplossing is teveel, zoveel vreugde vraagt om lawaai om het zoeken naar de  ander, de veelheid, de stad, de hoop van de hopen.  Maar we leren bij, elke dag verwijderen we ons weer van elkaar om op te gaan in de veelheid van de stilte, om mee op te lossen in het geheel der dingen. T’is dat wat ik meenemen wil, om straks bij mijn terugkeer weer op te gaan in het  hopen teveel. En voldoende stilte en rust in mij te hebben om die orde te verstoren, om ze element per element weer op te bouwen tot ik zie dat ook weer dat een stotteren  is, een probeersel om samen te leven of samen leven te maken zonder al teveel oordeel vooraf. Zonder het weten van wat gisteren al reeds bewezen is, zonder het teveel aan teveelheid. Gewoon het witte blad, de stilte voor de eerste vioolstreek in welke toonaard dan ook, zonder de volheid van de woorden op het podium, de volheid van de beweging die alle geschiednis met zich meedraagt. Gewoon niets om alles weer opnieuw te formuleren of toch te pogen.

Daarom ben ik ook nu weer stil te midden van deze gedachte.

Sainte Trie

30-08-2010 om 21:39 geschreven door TB  

Mijn schaduw was een twintig meter lang. Prettig om vast te stellen dat je in een slanke en ranke versie boven jezelf kan uitstijgen. Prettig om vast te stellen dat dit weidse landschap dat zicht van mijzelf nog aankan. Alles is stil en nog steeds moet er niets, toch is het nog steeds bevreemdend om het te aanvaarden. Na de drukte van een jaar waarin doen en herdoen, verleggen en verplaatsen, betalen en betaald krijgen, overleggen en wegleggen, horen en gehoord worden, praten en bepraten, beelden en verbeelden en nog veel meer van die activiteiten, is een  de roep van een buizerd in de ochtend, de zwaluwen op een draad het zachte en soms minder zachte gezoem van slapende liefden op de de achtergrond het middelpunt van mijn bestaan. Ik heb tijd heruitgevonden maar weet ineens niet waar ik er mee blijven moet. Gelukkig is er veel om mij van die gedachte af te leiden, een lichte mist die optrekt uit het landschap, de warmte van de vroege zon, licht koude voeten in het natte gras. Vier ezels staren in de diepte en doen alsof ze niet gaan bewegen vandaag. Ik adem in en uit en ben mij zeer bewust van mijn aanwezigheid in deze schoonheid. Pas ik hier nog wel in of ben ik zo vervreemd dat het een vlek is midden van een zich zelfvoltrekkende tekening.

Alles is in evenwicht, nochtans is er ingegrepen maar met zocveel zorg en respect met het kunnen laten van overdaad met het kunnen laten gaan. Nochtans  moet ik maar een paar kilometers rijden en alles geraakt verstoord door lawaai en een teveel aan activiteit, een nieuwe orde die we gemakshalve cultuur zijn gaan noemen. Al is deze hier zeker ook, maar dan soberder, met mate aangebracht.  Ik wacht nog even ik verpoos nog even voor ik met lawaai van mijn wagen het lawaai van onze ore weer binnedonder en met de liefde van elke dag mij moei en bemoei, mij smijt en er met mij gesmeten wordt, ik praat en bepraat wordt, ik maak en laat maken, wij zien en gezien worden , drinken en dronken raken,….. en telkens met die ene vraag voor ogen waar zijn we nu weer mee bezig. Beide levens zijn er en ik mis ze niet graag al ben ik er mij zeer bewust van dat een laaste adem, die laaste keer zon op de huid , de laaste keer kabaal maken, de laaste beweging aanzetten tot de mogelijkheden behoort.

Maar laat het nog maar wat duren dat dubbelzinnige, dat eeuwige gezoek . Ik kijk nog even in de verte naar een iets kortere versie van mij schaduw en weet dat de ochtend stevig begonnen is.

(oefeningen)

woensdag 25 augustus 2010

Sainte trie

30-08-2010 om 00:00 geschreven door TB