Mijn schaduw was een twintig meter lang. Prettig om vast te stellen dat je in een slanke en ranke versie boven jezelf kan uitstijgen. Prettig om vast te stellen dat dit weidse landschap dat zicht van mijzelf nog aankan. Alles is stil en nog steeds moet er niets, toch is het nog steeds bevreemdend om het te aanvaarden. Na de drukte van een jaar waarin doen en herdoen, verleggen en verplaatsen, betalen en betaald krijgen, overleggen en wegleggen, horen en gehoord worden, praten en bepraten, beelden en verbeelden en nog veel meer van die activiteiten, is een  de roep van een buizerd in de ochtend, de zwaluwen op een draad het zachte en soms minder zachte gezoem van slapende liefden op de de achtergrond het middelpunt van mijn bestaan. Ik heb tijd heruitgevonden maar weet ineens niet waar ik er mee blijven moet. Gelukkig is er veel om mij van die gedachte af te leiden, een lichte mist die optrekt uit het landschap, de warmte van de vroege zon, licht koude voeten in het natte gras. Vier ezels staren in de diepte en doen alsof ze niet gaan bewegen vandaag. Ik adem in en uit en ben mij zeer bewust van mijn aanwezigheid in deze schoonheid. Pas ik hier nog wel in of ben ik zo vervreemd dat het een vlek is midden van een zich zelfvoltrekkende tekening.

Alles is in evenwicht, nochtans is er ingegrepen maar met zocveel zorg en respect met het kunnen laten van overdaad met het kunnen laten gaan. Nochtans  moet ik maar een paar kilometers rijden en alles geraakt verstoord door lawaai en een teveel aan activiteit, een nieuwe orde die we gemakshalve cultuur zijn gaan noemen. Al is deze hier zeker ook, maar dan soberder, met mate aangebracht.  Ik wacht nog even ik verpoos nog even voor ik met lawaai van mijn wagen het lawaai van onze ore weer binnedonder en met de liefde van elke dag mij moei en bemoei, mij smijt en er met mij gesmeten wordt, ik praat en bepraat wordt, ik maak en laat maken, wij zien en gezien worden , drinken en dronken raken,….. en telkens met die ene vraag voor ogen waar zijn we nu weer mee bezig. Beide levens zijn er en ik mis ze niet graag al ben ik er mij zeer bewust van dat een laaste adem, die laaste keer zon op de huid , de laaste keer kabaal maken, de laaste beweging aanzetten tot de mogelijkheden behoort.

Maar laat het nog maar wat duren dat dubbelzinnige, dat eeuwige gezoek . Ik kijk nog even in de verte naar een iets kortere versie van mij schaduw en weet dat de ochtend stevig begonnen is.

(oefeningen)

woensdag 25 augustus 2010

Sainte trie