wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
05-11-2011
Kwaad!!!
In de naoorlogse jaren kreeg het nieuwe denken over opvoeding en ontwikkelen (leren) van kinderen een boost. Het ging inderdaad over ontwikkelen van wat in het kind lag besloten. We zetten onze eerste stappen en pedagogen bedachten nieuwe wegen. Mensen zoals Freinet die in het begin van vorige eeuw zijn weg zocht kreeg voet aan de grond. zijn bezorgdheid dat de (voornamelijk) arbeiderskinderen ongemotiveerd in de
schoolbanken zaten was zijn drijfveer. Kinderen waren wel leergierig zo stelde hij, maar ze toonden geen interesse in de schoolboeken. Daarom ging hij met ze op pad,
liet ze verslagen maken (teksten, kranten) en liet ze levend, zinvol en
handelend leren in groepsverband. Maria Montesorie die na haar verblijf in Amerika zich in Barcelona vestigde en die naast trainingen voor leerkrachten en wat nog allemaal meer constateerde dat het rijke kind teveel werd geholpen door de volwassene ook een overvloed aan speelgoed had. En dat dit nefaste invloed had op de ontwikkeling bedacht een eigen methode die .....Kortom,
begeerte naar bezit en afhankelijkheid zijn de voornaamste afwijkingen,
die op een gegeven ogenblik opbouwende arbeid verhinderen en vaak
blijvende sporen in het karakter nalaten.... Daarnaast hadden we er nog een heel aantal met specifieke inbrengen die eind negentiende begin twintigste eeuw heel wat invloed hadden, mesne zoals Steiner maar ook de vroege Fröbel (die uit een nog vroege eeuw stamde kregen hun volle waarde). Frobel ging in zijn onderwijstheorieën uit van een geloof in de goddelijke
eenheid in de natuur, waarbij hij geestelijke training toepaste als een
fundamenteel principe. Papiervouwen was volgens hem een uitstekende methode om de kleuters te laten kennismaken met abstracte structuren. Bollen kubussen, piramides, en meer van die figuren zouden de ontwikkeling van kinderen helpen en zo ontstonden de eerst blokkendozen. Vandaag vindt je ze nog in de meer exculsieve speelgoedwinkel maar je vindt ze ook elektronisch terug in diverse spelconsoles.... Maar ook in Vlaanderen waren mensen Zoals Jos Demaegd en August.J. Bal vooral vanaf de jaren vijftig druk in de weerr met allerlei activiteiten waar de ontwikkeling van het kind in zijn breedte moest gestimuleerd. Aug.J.Bal was mee de grondlegger van de creatieve expressiebeweging die zich later ontpopte tot wat we vandaag de kunsteducatieve beweging zouden noemen. Sommigen zullen zeggen cultuureducatie. Maar mijn vraag blijf wat is er van de pedagogie van stimulansen overgebeleven? Vandaag gaat het over gelijke kansen, competenties en talent ontwikkeling. De laaste twee liggen in het verlengde wat er in vorige eeuw werd bedacht. Het eerste "de gelijke kansen" is daar tegen gesteld aan. Wat goed bedoeld was is op een pamperbeweging uitgedraaid waar wij (de pedagogen en opvoeders en culturos) de kansen scheppen voor ...... Alsof "het recht" niet bestond. -Wij geven kansen- Terwijl iedereen vanuit kansen oogpunt steeds aan een verschillend startpunt staat! Het gaat over kinderen bewustmaken dat ze het zelf moeten doen dat ze wat ze in zich hebben kunnen ontwikkelen als ze gebruik maken van hun rechten, maar vooral dat ze het zelf moeten doen (hun eigen kans waarmaken zou je ook kunnen zeggen) Daarom zijn de rechten van het kind dan ook zo belangrijk! Maar gelijke kansen geven. Vooral dat gelijke en geven is er teveel aan. We zullen nooit "gelijken" zijn behalve als we klonen van eenzelfde zijn. Het is niet "kansen geven" het is het recht om je eigen ontwikkeling in handen te mogen nemen die centraal moet staan. De ingeslapen burger denkt nog steeds dat alles op zijn schoot komt, de luxe de welvaart en dat wat fout gaat een politieke daad is waar hij niets maar dan ook niets schuld in treft.- Ze doen dat hé mijnheer ik heb daar niet om gevraagd....- We gaan ver in ons agfhankelijk zijn van het krijgen van kansen, de banken gaven ons ook de kans om rijk te worden!!! En toen het fout ging was het de politiek, de leiders van Europa of beter nog de wereld die gesponsord door Banken bijeenkwamen en het niet onder controle kregen. Wat hebben ze ons nog te geven???? Dus tijd om ons lot weer in eigen handen te nemen en niet te wachten tot we "een kans" krijgen en vooral geen "gelijke kans"! Kortom laat ons eerst weer met de bokken spelen al is het virtueel! Laat ons ontwikkelen en vooral niet ontwikkeld worden door krachten buiten ons, aan de Goden van het beter weten voor mij heb ik niets!
De schijnbare dood heeft een mooi voorkomen dit jaar. Hij voltrekt zich langzaam maar zeker en maakt zich op voor de winter. In pracht en praal laat deze schijnbare zich zien. Als mijn dood even schoon is als deze kleuren pracht dan is dat veelbelovend, al zal ik daar zelf niets van merken denk ik. Maar deze is dan ook schijnbaar. Zoiets als een schijngebaar, een doen alsof, een poos verdwijnen om dan even onverwachts, terwijl iedereen al wanhoopt, terug tot leven te komen. Seizoen zijn prachtig, net daarom, ze zijn onvoorspelbaar in het voorspelbare. Ze spelen een spel van eeuwig dezelfde herhaling en toch weer anders. Elke keer opnieuw ben ik varrast door de pracht van elk seizoen. Het meest vloek ik op de zomer als hij niet genoeg warmte heeft, het meest hunker ik naar de kleuren pracht van de herfst, de stilte van een winter en het plotse en opnieuw beginnen van een lente. Ik leef met hen mee en begroef mij vandaag onder bladeren en aarde. Zo moet dat dan voelen dat schijnbare verdwijnen. Als ik nu ook eens schinbaar verwijn voor twee seizoenen. Eerts wat kleurenpracht vertonen en dan verstillen... zou ik dat kunnen, om dan terug te komen even plotsklaps als een nieuw begin die enkel een bijna herhaling is en toch weer niet. Ze zijn schoon de siezoenen, ze is schoon die schijnbare dood!
