wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
21-04-2013
liegen uit liefde of de lenige liefde
Het schrijven aan niemand om iemand te bereiken, dat moet ik nu zowat aan het doen zijn. Zo gaan ook de varhalen in mijn hoofd aan niemand in de hoop iemand te bereiken. Ze zijn meestal te vroeg, te straf, te hard, te gewaagd of te ingrijpend om meteen in letters of klanken te worden omgezet, die verhalen. Ze spelen in het hoofd en liggen dichtbij fantasie, nog zo'n fenomeen. Ook daar speelt zich een wereld af waar we slechts sporadisch iets van laten horen, zien of voelen. Altijd passen we aan, geven we die werkelijkheid een duwtje in ene of gene richting al naar gelang het ons uitkomt. De waarheid is een aangepaste constructie en is er een uit zelfbehoud en graag zien of gezien willen worden, levensdrang zal het ook wel zijn, het willen overleven. Ik sprak een tijd geleden met iemand en we zouden fantasieën vertellen aan elkaar, alvast zouden we dat proberen. Waarschijnlijk uit een hongerige nieuwschierigheid of wanhoopsdaad elkaar te begrijpen. Veel verder dan wat eerste fanatsieën zijn we niet geraakt, dat gaat niet... er is altijd die selectie uit angst en zelfbehoud wat dat laatste ook moge waard zijn. In ieder geval is het graag zien en graag gezien willen worden vele malen sterker. Daardoor worden verhalen en fantasieën bruikbaar gemaakt, bruikbaar in de constructie van ons bestaan. Of dat eerlijk is en of die eerlijkheid dan wel bestaat bestaat, vraag ik mij dan een ogenblik af ? Daarna lieg ik verder over mijn wereld en die van anderen in de wetenschap dat we dat met zijn allen doen. Omdat we evenwichten willen tussen graag zien en graag gezien willen worden, uit zelfbehoud en om nog mensen over te houden om van te houden. Liegen uit liefde zal ik het voortaan noemen. Wie noemde dat ooit "de lenige liefde" klinkt in ieder geval beter liegen uit liefde. Tja, je hebt schrijvers en stotteraars!
Of je tussen twee stoelen wil blijven zitten? Ik las net een artikel van Ted Bwatu (http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1616915/2013/04/18/) en zijn ontgoocheling in Antwerpen waar hij, geboren en getogen, nog steeds geconfronteerd wordt met de vraag naar zijn afkomst. Ik lees nationaliteit, niemand vraagt naar "wie" hij is wel "wat" hij is, één van ons of een ander, een verschrikkelijk gebeuren. We blijken kleur, geur en gedrag nog steeds te koppelen aan een nationaliteit. En o wee als het in een of andere rare herinnering van ons collectief geheugen niet refereert naar dat van "ons" wat dat of die van ons dan ook moge zijn. Ik voel dat niet nationaliteit. Ik voel wel geluk of ongeluk, liefde of verdriet maar nationaliteit daar heb ik niets mee. Ja ik heb taal en afkomst (en laat dat een aardige weg zijn met een kronkelend pad) en gewoontes die refereren naar waar ik opgroei, waar ik werk, waar ik denk, wat ik ervaar,... maar om dit te omschrijven als nationaliteit of omgrenst gebied doet mij huiveren. Mijn gedachten zijn nog nooit door een nationale grens tegen gehouden. Ja ik had anders geleefd ergens anders maar daar doet nationaliteit niets aan. Mijn identiteit is immers gevormd door een mix van waar en met wie, ook met taal (of talen) met DNA, van wat wel en niet gedrufd en gedaan en met mijn ervaring en en en...... dus alles wat ik ontplooi of niet ontplooi. Dus mijn nationaliteit is enkel een administratieve constructie mijn identiteit is dat niet. Waarom vragen we alsnog naar iemand zijn afkomst als de kleur of de geur verschilt en vragen we niet wie hij is. De constructie van het nationale is zeer hebberig, letterlijk begrenzend en beschermend tegen alles wat dynamisch en naar het eindeloze zoekt. Neen ik wil niet tussen twee stoelen zitten, ik wil ook niet op een van beide, laat mij maar ronddolen in de vrije ruimte. Ik ben van nergens en ga steeds ergens anders naartoe.
