|
Even
stilstaan
Het
zijn vage herinneringen met her en der mijlpalen: een beeld dat is blijven
hangen, een uitspraak om niet te vergeten, een gevoel dat we koesteren, een
moment dat elk ogenblik mag terugkomen, een paar inzichten waar je wat mee kan,
ook al is het niet altijd duidelijk wat, vrienden
.
Er
is uiteraard ook een keerzijde: de frustraties van de weg die niet vlak genoeg
was of net niet ovontuurlijk genoeg of niet naar mijn of de ander zijn zin,
teveel van hetzelfde onderweg en af en toe ook ongeduld.
Maar
terugblikkend weten we dat de weg wel ontstaan is als uit het niets, enkel door
hem te stappen, stap voor stap zonder ooit stil te staan.
Ik
zag hen gaan, langzaam maar zeker, ze werden steeds sterker, groter ook en mondiger,
nog meer eigen wil, nog meer goesting, nog meer van meer en meer. Ze waren niet
te temmen en werden ook ongeduldiger in het geduld, het leven lag immers daar verderop
en niet hier. Hier blijven was nooit een optie: het was daar en ginder. En nu
komt het besef dat daar hier is en hier ook daar. Dat het is wat je ervan maakt
.
En
dan staan ze even stil, kijken achterom, tijd om te beslissen wat ze echt meenemen
voor de volgende tocht: wat laten we achter, hebben we iets overbodigs,
onnodigs in de rugzak? Ze dralen wat,
want ze moeten beslissen over de volgende stap. Sommigen uit de groep kunnen niet
wachten, blaken van zelfzekerheid, maar weten ook dat elke stap de misstap kan
inhouden, en weten ook dat elke misstap een oefening in oriëntatie is, in
rechtblijven, in evenwicht zoeken. Anderen zijn voorzichtiger want zij weten
dat er evenveel mogelijkheden zijn als je kan bedenken, en dat is wel erg veel.
De gedachten zijn immers gegroeid en verbreed.
Vroeger,
net voor de tocht, was het simpeler: je bedacht en je
deed, nu is het complexer, je doet of bedenkt een plaats in een geheel en
dat geheel antwoordt dan met iets
onverwachts, iets wat wijst op nog meer onwetenheid.
Nu,
na deze tocht, ben je daar aan
toe. Je weet dat de weg nooit ophoudt zolang je blijft wandelen. Dat
niets is wat het was en dat alles onderweg in beweging blijft.
Nog
even stilstaan, diep ademhalen en dan
stap. Enkel het ophouden kan ons nog tegenhouden,
maar daar denken we nu niet aan. We zetten nog een stap en nog
..
(voor 2 dochters)
29-03-2012 om 00:00
geschreven door TB 
|
