wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
17-05-2009
wit tussen de letters (voor Lies)
Neen, ik ben geen schrijven, hoogstens een dilettant die probeer letters op een lijn te krijgen en woorden tot zinvolle constructies probeer te rijgen. Maar hoe hard ik ook probeer het zullen altijd leugens zijn.* Maar ja, het is een proberen net die gedachten te vangen die tussen de letters staan, het witte van de onschuld maar ook het schone als de stilte in de muziek, het net niet uitgesproken woord in een conversatie die alles duidelijk maakt. Maar net dat ene woord dat er duizend nodig had om helder te zijn, het eeuwige zoeken dus. Om net dat te vinden wat ik altijd al had geluk! Daar gaat het mij om. En soms helpt schrijven me te herinneren aan de gelofte van mijn leven, namelijk dat het net dat is wat ik wou vinden geluk wetend dat het "hier en nu" is. Maar ik (het toonbeeld van dramatiek) slaag er altijd in het voorbij te lopen door die eeuwige drang van verlangen. Verlangen naar hij/zei die er net niet is, verlangen naar meer en beter, verlangen naar beter en schoner, verlangen naar wat gisteren was, verlangen naar wat komen gaat en daardoor nu in de weg staat. Het is een sport om gedachten te vangen, ze aan een zekere orde te onderwerpen om vervolgens net die orde te kunnen overboord gooien. Het is een oefening in afleren daar waar ik altijd al dacht dat het bijleren was. Nu weet ik beter, het is veel lawaai maken om ooit te ontdekken dat het net dat is waar ik zo naar verlang" die stilte" die er altijd al was. Het is waar "ik ben de dwaas in het diepst van het verlangen".
Het lijkt allemaal zo onbegonnen werk, de beelden die zich in uw hoofd afspelen proberen te vatten, ze in woorden gieten of ze vertalen naar een beeld buiten u of een dans of verklanken..... En toch is dit zo alledaags,zo gewoon,... we doen het voordurend maar we blijven daarin zo onbeholpen. He lijkt of we er nooit zullen uitegeraken, een leven lang zoeken we naar woorden en beelden om niet stil te vallen bij wat we gisteren wisten. Mijn talen zijn zo zwak, zo onvoldoende het blijven lijnen op het witte blad, iedeeën aaneengeregen tot woorden of klanken die ik probeer in een soort harmonie te krijgen. Maar zelden brengt het de helderheid waar ik van droom. Net daar is alles helder, in mijn dromen. Alle problemen van de wereld opgelost, de mooiste beeldspaak bedacht, in één heldere lijn de liefde verklaard, met de zuiverheid van een vioolklank het hart beroerd.... In mijn dromen kan alles zonder twijfel! En zie, hoe ik stuntel en strompel terwijl zich hier letter na letter manifesteerd. Een manifeste dwaasheid en drama dat leven zelf blijkt te noemen. Wat doen we anders dat het proberen, keer op keer om dan de onvolledigheid van ons vermogen vast te stellen. Is dit het dan? Is het daarom dat we hier langszaam slijten? En heel af en toe beneveld door zuurstof , drank of drang dan krijgen we het voor mekaar. Helaas slaat het verlangen toe om dit altijd te hebben , te zijn.... die heldere of de helderheid van geest uitgedrukt met een pennestreel, en dan is het voorbij en zakken we weg in het gemormel van elke dag.
