wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
24-09-2011
het atelier, de werkplaats!!!
Eenmaal de redenering rond, dan komt het beeld of de tekst vanzelf. Voorheen kwam er ook beeld , klank of tekst maar dat diende om de redenering aan gang te houden. Hoeveel beeld en tekst moet ik verslijten alvorens ik duidelijk ben, alvorens ik de cirkel gesloten krijg. Daarvoor is een atelier of werkplaats een schoon gegeven, onbekommerd kunnen smossen, experimenteren tussen de stukken die tot niets hebben geleid en weer ander die tot een volgend (klank)beeld of tekst hebben geleid. Iedereen verdiend zo'n atelier of werkplaats waar de rommel van het denken en zoeken heerst, Waar het product waarnaar men streeft en zoekt nog lang niet zichtbaar is. En dan ineens, na een heftig confronteren met uzelf, met anderen, met weet ik veel wat,... dan ineens is er iets. Na veel koppigheid in werken, na veel volhouden, na eenzaamheid in het zoeken, na meer dan veel twijfels over mijzelf en de wereld, dan ineens is er het geloof dat iets kan zijn wat het is! Dat het goed is zo, dat "het is wat het is" en op zichzelf kan terugvallen. De schoonheid van de creatie die zelf de twijfel heeft ingebouwd los van mij, los van mijn zoeken. Het staat op zichzelf en het spreekt. Ik kan het lossen nu, ik kan het laten gaan!!! Misschien moet ik nu opnieuw beginnen, maar laat me nu even in de zon en kom erbij zitten dan kletsen we wat over koe en kalf!
De mens is een gevoelige ziel met een bang hart en lange tenen. Als je een mening hebt en je verkondigt die dan denkt men 9 op de 10 keer dat je een oordeel uitspreekt. Een oordeel is iets definitief, een mening, een kritiek daarentegen is dat niet. Het is een kijk vanuit een bepaalde hoek die ons samen in staat moet stellen de zaak langs hopelijk diverse hoeken te belichten. Maar we zijn bang, met een klein hart en lange tenen, .... geef ons een schouderklop. Zeg dat we goed bezig zijn, dek toe die werkelijkheid laat mij in mijn droom, mijn eigen gewaande schoonheid ! Laat me, laat me , .... vooral achteruitgaan. "Neen, ik wil het niet weten" lijken we collectief te roepen en dan toch hopen dat het goedkomt. Rare wezels zou ik zeggen! Raar wezen met een bang hart een gevoelige ziel en lange tenen. Schepsels van onnozelheid en banaliteit.
