Vrienden.

Een week waren we samen ergens in Frankrijk - ik noem naam nog streek zodat niemand dit schone oord kan vinden -, vrienden op vakantie.

In dit stille oord vullen we het met onze aanwezigheid, ons geratel of toch voornamelijk dat van een van ons, dat wanneer het dreigt stil te vallen, aangewakkerd wordt door iemand anders van het gezelschap. De grappen herhalen zich dagen na elkaar en worden steeds groter en voller van kleur. Maar er zijn ook de langerokken momenten van stilte, iemand tekent, drie lezen een boek, een zwemt of liever drijft in het water en ik kijk toe. Het is allemaal met veel liefde en respect gekruid. Het laise fair van een vakantie onder vrienden, de genoegdoening der genoegdoeningen. Literatuur wordt verslonden net als de veel te copieuze maaltijden (we doen het dit jaar iets rustiger met het eten hé mannekens) met volle teugen wijn, zonder ons dronken te voeren, de avonden zijn immers lang en van sterrenhemels voorzien. De volgende dag is zoals die daarvoor maar toch anders,  met de nodige activiteit zoals een rommelmarkt (het kunnen er ook meerdere zijn) als afwijking. Aan het ontbijt is het woord al weer uitgevonden en ratelen sommigen aan één stuk, anderen knikken of houden het bij een zachte repliek die steevast beantwoord wordt met alweer een beeld van een spraak. Iemand heeft er al een ochtendwandeling op zitten een ander al een koude zwembeurt achter de rug. Plannen voor de dag zijn er niet, er zal wel iemand voor (een teveel aan) eten zorgen en ook de wijn aanvullen. De afwas lost zichzelf op en opruim evenzeer. Twee rijden door het landschap als komen ze er voor het eerst en dit na twaalf jaren. Er zijn meer Buizerds dit jaar en het landschap is nog schoner, de regen heeft alles zijn volle groenheid terug gegeven de bruine koeien steken zacht af tegen de schakeringen van zoveel groen dat woorden, ook al hebben we er veel deze dagen, onvermogend zijn. De dagen zijn vol zon en schone vriendschap, al regent het af en toe en soms een ganse dag of toch bijna.

Na een week rijden ze weg de vrienden, drie mensen, twee vertrekkende wagens, de streek blijft mooi en de zon schijnt volop, toch is er even dat weeë gevoel aan de maag die leegte suggereert. De streek blijft mooi en toch is er gemis. Vaknatie zijn vooral vrienden eender in welk landschap, je maakt met vrienden een taai dor landschap tot een schoonheid, zoveel is zeker.  Twee dagen later is er herinnering en minder luidruchtige woorden, een nieuwe schoonheid bouwt zich op  voor alweer een nieuw verhaal een nieuw beeld.  Toch blijft het nazinderen en nooit meer weggaan. Er zijn tekeningen, foto’s van wat ons boeit aan de streek, verhalen hier en daar opgetekend of opgeslagen in een of ander zijn brein maar er is bovenal een niet te bewoorden of beschrijven iets wat blijft en zich nooit heeft laten vangen aan welke expressie dan ook. Zelfs de herhaling, de wederopvoering, de replica, de afdruk, de copie, de kloon, de…. is onmogelijk.

Dus ik koester het moment meer niet!

21-08-10 3:18 PM