wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
26-09-2010
witte doek en stilte! (voor Sara)
Ze was te jong om haar jong overleden moeder ten grave te dragen. Moedig, hoe ze een kistje met wat as in haar armen droeg. Jonge dochter met jonge moeder. De dood en het ongewisse als een niet te verbeelden woord. Dat alles speelde zich af in de achterbuurten van een kleine stad die groot is "Berendrecht", een deel van een achterliggend district waar industrieel geweld en verloren gewaande schoonheid elkaar treffen. Ik ben er op een zaterdag, wolken laag in de lucht af en toe zon! Alles lijkt hier verloren op deze dag. Een jonge vrouw verloor haar jonge moeder. Het dorp verloor zijn glorie, de zon zijn zicht op de aarde, en ik.... wat verloor ik. Ik sta wat verloren tussen vele onbekenden. Ik heb geen woorden voor dit eindigend spektakel van een leven, want het is duidelijk, het hoort erbij! Voor het teruggaan kijk ik nog even over de velden tot aan de enorme kranen die de haven afbakenen. Ik kijk nog even dit dorp rond met zijn lelijke en aftandse architectuur die weer mooi wordt. Ik weet mij geen houding en kom niet op verhaal. Ik sta als voor een wit blad, een wit doek, een lege scene, een zwijgend orkest en er komt niets! Het is "dood" niets anders dat dat waar we met zijn allen naartoe gaan. Niets anders dan de zekerheid van een begin. Ik begrijp dat een schilder witte verf op een wit doek aanbrengt, de solist begint met stilte, elke tekst eerst een witregel laat,.... daarna begint het vervellen, tot er niets meer overblijft. Niets als eeuwige vrijheid!
