Alsof het zo is, en niet anders. Over vol en leeg en alles tegelijk en over oplossen in twee betekenissen.

Het lijkts alsof de stad alle impulsen heeft , alsof stedelijkheid een noodzaak is. Aan de hoeveelheid opgehooptheid te zien delen velen die mening. Opeen gehoopte mensen; opeen gehoopte gedachten en impulsen, opeen gehoopte cultuur, opeengehoopte vervuiling, opeengehoopt geluid, opeengehoopte emotie en gedachten…. Schoon zo schoon tot ik me de allesomvattende stilte veroorloof met niets dan het geluid van een koe, een verre haan, het geluid van vliegen. Maar vergis u niet ook cultuur heeft hier zijn invloed. Ik bewijs midden in de wei met mijn MacBook op schoot dat het zo is, ik ben omgeven door weiland en vaag afgebakend akkerland. Zicht op roodbruine boerderijen met typische daken en jawel om het uur in de verte een wagen die deze wegen ook neemt. Ik weet dat een paar bochten en een heuvel verder er een kasteel hoog boven het landschap tornt maar zoals mijn vriend gisteren beschreef, er is zoveel evenwicht tussen natuur en cultuur dat je er stil van wordt, iedereen blijkbaar . Met z’n allen in die mantel der stilte die zoveel inhoud. Neen, het is niet de romantiek van “den buiten” die mij hier naartoe brengt, ook niet het afkicken van een teveel “stad” of “mensdom”, het is het verstillen zelf dat ik hier elke keer weer leer. Het luisteren naar dat overdovende, zelf midden van een traag en stil landschap. En ja ook hier wordt ik verstoord door een vliegtuig in de lucht als eeuwige verbinding tussen alle overvolle plekken, maar ik sta mij toe even te verpozen tussenin, het op adem komen, de noodzaak van de stilstand die vol is van beweging.

Nu ik zover ben komen ze als vanzelf, de kleine grote duidelijkheden waar ik al een jaar op wroed en denk zonder dat er zich ook maar een oplossing lijkt aan te bieden, het ligt hier allemaal zomaar voor het rapen. Bij elke stap van de kudde koeien, bij elke wolk voor de zon, bij elke toost die wij (de vrienden) uitbrengen op het ogenblik “nu”. En dan met grote woorden en weidse gebaren verdrijven we alle stilte want zoveel schoonheid kunnen we niet verdragen, zoveel oplossing is teveel, zoveel vreugde vraagt om lawaai om het zoeken naar de  ander, de veelheid, de stad, de hoop van de hopen.  Maar we leren bij, elke dag verwijderen we ons weer van elkaar om op te gaan in de veelheid van de stilte, om mee op te lossen in het geheel der dingen. T’is dat wat ik meenemen wil, om straks bij mijn terugkeer weer op te gaan in het  hopen teveel. En voldoende stilte en rust in mij te hebben om die orde te verstoren, om ze element per element weer op te bouwen tot ik zie dat ook weer dat een stotteren  is, een probeersel om samen te leven of samen leven te maken zonder al teveel oordeel vooraf. Zonder het weten van wat gisteren al reeds bewezen is, zonder het teveel aan teveelheid. Gewoon het witte blad, de stilte voor de eerste vioolstreek in welke toonaard dan ook, zonder de volheid van de woorden op het podium, de volheid van de beweging die alle geschiednis met zich meedraagt. Gewoon niets om alles weer opnieuw te formuleren of toch te pogen.

Daarom ben ik ook nu weer stil te midden van deze gedachte.

Sainte Trie