wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
16-11-2012
Woorden als vervangende schaamte!
Woorden zijn slechts een vervangende schaamte van wat we willen zeggen. Wat we zoal proberen te zeggen met woorden, kranten, radio en tv programma's, boeken(beursen) vol met woorden, vergaderingen bulkend van de woorden,.... en toch blijven we zoeken naar net dat ene woord dat vol en ledigheid met elkaar verenigd zoals in vol-ledig. Men wil wel eens stellen dat schrijven denken is, maar ik denk dat denken o.a ons tot schrijven kan brengen maar ook tot bewegen of zingen of een beeld of wat dan ook. Onze ratio en emotio staan immers nooit stil, zijn altijd net uit balans genoeg om expressie te vragen en dan is het pure noodzaak- kunst als noodzaak-. De enkele keer dat er balans is, dat alles in de plooi ligt hoor ik mij enkel nog ademen, in- en uit- en dit samen met de dag en de nacht, eb en vloed met de andere mee in en uitademen, je wilt dat ogenblik voor altijd bewaren, vasthouden, vrijwaren voor alles of net het niets. Op dat laatste moment waar je wil vasthouden begint de miserie al opnieuw, nooit genoeg met "wat is", maar net dat willen wat reeds was alsof het nog komen moet: uit balans dus en nood aan expressie met het parchtige excuus, "ik wou dat dit voor altijd duren kon". Niets is durend , niet de mensheid niet de wereld. Het is wat het is, elk moment opnieuw en daar dan kontent mee zijn en in evenwicht mee zijn. Het is makkelijker een tekst te schrijven, een dans te maken, muziek componeren of een beeld scheppen. Maar toegegevn al deze laatste helpen wel bij het zien, al is onze blindheid groot. Of het woord voor woord ontleden en weten dat ze allemaal bol staan van vervangende schaamte om wat we niet weten en kunnen.
