wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
02-02-2014
2 februari! Zingen en de waarheid!
Zingen een schone bezigheid voor zanger en toehoorder, ik betrap mij erop dat de woorden die men zingt soms aan mij voorbijgaan en dat ik enkel de klanken met zijn kleuren hoor. Als het allemaal klopt dan blijft dat ook kloppen, ik hoef niet altijd de tekst om alles in mij op te nemen. Schoon is dat , zo blijkt minder ook weer meer te zijn. Op deze zondag ochtend bezondig, vergrijp, of laat ik mij graag bekoren door gezang. Het brengt mij stilte in het gebrul die deze wereld voortdurend blijkt voort te brengen. Een gebrul van beterweters, bestweters, voortvarenden, bangerikken ook en al zeker zijn ze bang van die stilte die zich als vanzelf vult met schoonheid. Ik tel ook die andere zangers deze ochtend in de tuin en het park, nee niet voor Natuurpunt maar voor mijzelf, kleine zangers. Soms met een wat eentonig deuntje, soms met ware liederen van groot formaat. De kat op een dakje van onze "kotterie flamand" telt precies mee en maakt geen aanstalten om de boel te verstoren. De radio melde nog even groot gebrul van een politieke partij die brult op hun verkiezingscongres. Ik laat ze , ik ga mee met het gezang van de schoonheid vandaag en soms zijn het de vogels in de tuin of net die stem die mij meeneemt naar onbekende oorden van gevoel en emotie waar elke waarheid in twijfel zal getrokken worden omdat waarheid er dan niets toe doet. Het gaat om schoonheid en niets anders en ook dat is geen waarheid.
Hopen, het is niet niets! Het zit in uw lijf, het drijft en zorgt voor gedrevenheid. Hoop is anders dan wachten, waar enkel nervositeit van komt omdat het dan wel of niet komt. Bij hoop is er perspectief op toekomst waarin je blijft geloven, waar je graag naar uitkijkt. Bij hoop sputtert de motor niet, hij blijft aangedreven met de moed van elk moment. Hopen houd verwachting in, en slechts eenmaal voldaan is die ineens weg. Af en toe eindigt het ook in een illusie, dat is weer een heel ander soort. Ik hoop steeds en mijn hoopgedachten zijn altijd van een ongeëvenaarde schoonheid. Ze gaan steeds uit van een schoner leven en gevoel en houden mij wakker, houden mij drijvend in dit bestaan. Ik kan ook wel hier en nu tevreden zijn, zeer dikwijls zelfs maar met een saus van hoop is er net dat ene meer, net die gedachte om beter, schoner, liever, liefdevoller..... te zijn/doen. Zo gaan nu eenmaal mijn gedachten mee met de dagen en nachten doorspekt van hoop. Niets kan dat tegenhouden het zit immers in mijzelf geworteld en brengt fantasieën, gedachten, dromen in versnelling. Zo zit ik hier dan maar weer te hopen van kleine en grote dingen. Wie weet ben je er wel in betrokken of kan je mijn hoop invullen. We spreken ze niet veel uit die gedachten, ze sluimeren in de onderkant van onze gedachten en ons handelen. Heel af en toe zijn ze merkbaar en niet te ontkennen, dan geven ze zich bloot en dan sta je werkelijk bloot. Het was de hoop die mij even een maand van het schrijven hield en zie nu, het schrijft zichzelf vol van verwachting en ingehouden onrust, met de spanning die mij vooruithelpt, en nu ben ik een hoopje ongeduld vol van ......
