Berlijn  mei //2012//1

De stad lacht en ik lach terug. Vrolijk is het in een stad die als zeer progressief omschreven wordt maar ook conservatief is. Niets zal hier veranderen alvorens de gemeenschap zich uitgesproken heeft, dat ze het betekenis hebben kunnen geven. Burgeractie is hier een regel en geen uitzondering. Stadsgerillia op vreedzame manier ook. Veelal gaat het over de invulling van de openbare ruimte, de bestemming van leegstand, afbreken of renoveren…….. Maar de stad lacht, meer dan de stad waar ik woon. Ook daar is veel commentaar maar dan vooral gezaag, omdat “men” niet doet “wat  en hoe” de zageman of vouw het zou willen. Maar beiden vallen onder de noemer participatie. De één eerder actief de ander eerder passief. Ik lach deze stad toe en merk dat mijn energie stijgt. De collega’s die ik bezoek doen eenzelfde soort werk als ikzelf en onze visies sluiten nauw bij elkaar aan. De stad verschilt, grondig!  Hier valt veel te leren, ik blijf nog een poosje , ga terug om dan weer te keren en weer terug te gaan……. Tot mijn stad lacht en ik kan terug lachen.   

12-05-2012 om 15:23 geschreven door TB  

Berlijn/mei 2012/ 3

Schlesische27

www.schlesische27.de/

 Het is voor de tweede maal dat ik hier kom, het is ook wel thuiskomen. Wat “De Veerman (www.veerman.be) doet gebeurt ook hier en andersom en toch weer anders. Dat is meer dan prettig en interessant het is zuurstof en dus adem. Soms heb je genoeg van het eenzame vechten tegen de schaduwen van een bestaan, tegen de wind die op elk ogenblijk vanuit eender welk richting kan toeslaan, vechten tegen de rommel en de rotzooi die we er steeds weer van maken. En dan ineens blijk alleen niet zo alleen. Daarom alleen al is reizen goed, is het kijken naar elkaars werk goed, is de kritiek die we hebben op elkaar plezierig. Het groeien in  elkaars nabijheid om dan elkeen verder te gaan, de wegen te laten ontstaan  en af en toe ons pad door elkaar laten kruisen, geheel onvoorspelbaar en toch weer niet!

12-05-2012 om 10:01 geschreven door TB  

Berlijn/ mei 2012/2

Tentoonstelling Qiu Shihua.

White Field

Een witte zaal met witte doeken. Mijn eerste reactie: “zut, het is weer van je dat!”. Toch loop ik naar binnen. Ik kijk en dan is er iets wat erom vraagt, ik kijk terug en terug. Langzaam geeft het zich prijs, heel langzaam is ook mijn stappen en mijn kijken geworden, traan over mijn wang en dan nog en nog één.  Alles lijkt te stromen nu, het kijken mijn tranen mijn gedachten. Dit is een wonderbaarlijke tentoonstelling. Aquarellen met vage grijstinten onder het wit, landschappen, menselijke bezigheden,landbouw, …. Het beweegt zich als van nature en ik beweeg mee. Ik blijf en ik verstil, het stil en toch zo vol van beweging.

Hoe lang weet ik niet, maar mijn dagen zijn goed, ik kan weer tegen wat, dit moemnt van ontmoeting is een rustplaats voor altijd.

12-05-2012 om 10:00 geschreven door TB