wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
Iedereen hier vraagt meer tijd, alsof ik die maak! Vandaag is
afwerkdag en dat wil men nog niet! Men wil wroeten en verder ploeteren,
misschien met een dagje rust tussenin het mag ook een halve zijn-.
Teveel tijd aan ontlopen geven is gevaarlijk. Ze zien hier het einde
naderen , het einde aan tijdelijk je artistieke kop en lijf breken om
dan met de scherven iets nieuw te bouwen dat er nog solider, nog
duidelijker, nog eerlijker uitziet dan wat je oorspronkelijk dacht wat
het was. Niets is hier vreemd, zeker het vreemde niet. We gaan nog een
dag ertegenaan maar we kijken ook hoever de buurvrouw/man kwam. We
maken intenties om verder te werken, nooit op te geven, om het gemaakte
een plaats te geven of het weer tot aan scherven te gooien. Met
herinnering aan goed werk kom je immers niet door de poort van de
loutering, enkel het opnieuw en opnieuw en kan ons helpen. De
letters van de gemaakte poëzie worden terug in de letterbak gegooid om
daarna eens en zo krachtig te doen wat ze moeten doen, de kijk op
mijzelf en de wereld te verruimen. We hopen dat u over onze schouder
even wil meekijken, een kleine schouderklop voor de gemaakte kras in het
landschap van mijn brein. Ik beloof niets maar morgen ga ik weer
verder, uit noodzaak en het verlangen.
Over een zomeracadmie een flessenhals en tevredenheid
Vrijdag, regen , geen wind, iedereen weer in zijn atelier.
Singer-songschrijvers herhalen akkoord na akkoord snijden in de tekst
alsof het hun eigen vel is. De kostuum en vormgevers maken plooien daar
waar ze ze gisteren glad streken, animatiefilmers gaan nog voor een paar
1000 beeldjes die ze mm per mm verschuiven, en aan de printer is een
trechter ontstaan een flessenhals met wachttijden tot vanavond. Grote en
kleine printers draaien en geven er af en toe de brui aan zoals het
hoort. Een vrouw sleurt met rolluiken het landschap in op zoek naar de
juiste plek, de poëten proeven een woord en ergens spelen muzikanten -
Clara Schuman- . Nergens is paniek, alleen het besef dat na de
feestelijkheden van vorige nacht er weer een werkdag aankomt! Niets is
vreemd in deze wereld, zelfs hier moet gewerkt en gezwoegd om vooruit te
komen. Het werkras doet het met plezier en zwier. Die flessenhals
overleven we, zoals de dagen zich voltrekken, zo is onze te(n)-vrede-heid.
Ploeteren en foeteren en opnieuw en opnieuw! ' t is achter de muur dat ge moet kijken! In de stilte vangt men het geluid en in het licht ligt het duister verscholen. Daar zijn we deze dagen mee bezig op de zomeracademie 011 (editie 17 denk ik) en daarna rookt iemand een sigaret, een ander zoekt een woord, nog een ander de kleur die nodig is om een lijn te trekken alsof het een landschap was. Intens en nooit ophoudend lijkt het, vermoeiend en bevrijdend. Schoon om alle mensen aanwezig, te zien opgaan in hun wereld van formuleren en opnieuw proberen tot ze het duidelijk krijgen. Wetend dat het altijd een leugen zal zijn. Dat het proberen is , dat het slechts een fractie is van wat mogelijk moet zijn. 125 creators bijeen is wel een zeer bezig wespennest, stoor ze niet ze zijn op hun best en gevaarlijk! Ze veranderen werkelijkheid en dagelijksheid. Ze slaan hun eigen hoofd tegen zelf opgetrokken muren, ze schoppen zichzelf en hun ge-weten. Dit is de schoonheid al is het voor even!
Het lijken krabbels met hier en daar een kleur erin, erop, eronder . het
zijn woorden vol verlangen en ook weer niet. Alles lijkt uit het niets
te zijn ontstaan waar alles in ligt vervat. Er moeten geen verhalen
meer geschreven, ze schrijven zichzelf. Zoals de acteur het weer waagt
dat wat hij net heeft gedaan weerom en weerom zal gebeuren als de eerste
en unieke keer, dat is het ook.Elk moment zijn bestaan! Het is altijd
en nu in een moment vervat. Zo is ook de tentoonstelling waarmee we
gisteren onze eerste dag rond maakten zonder dat daar een eind aankwam!
Stijn Vrancken en Sabien Clement zetten een toef slagroom op de taart
die gisteren was. De tentoonstelling blijft open je kan ze nog zien! De
stem van Stijn was live en dus vervlogen , zijn tekst is er wel maar
ligt op witte bladeren te wachten op uw ogen. de krabbel van Sabien, die
schoonheid ver voorbij zijn kan proeven.
Vandaag trekken we ons weer op aan de koelte van de ochtend, genietend
van zoveel licht! We zijn weer bezig met dat wat we zo graag willen, in
het midden van niemandsland dat altijd al het onze was! Ik ga voor
altijd! al-tijd!
Volgens het uitzicht op dit weer had het ook een herfstacademie kunnen zijn. Maar nu kan het zich enkel nog voltrekken! We zijn gestart met de woorden:
het gaat zeven dagen regenen, u trekt zich daar niets van aan want u
mag zeven dagen werken! En nu zie ik ze dwalen over dit terrein,
zoekend naar de ander, een lokaal, een houding, een woord om het uit te
leggen. Laat ze vooral lang in de vertwijfeling blijven dan komt het
goed. Het komt allemaal goed! Dit is immers een plek waar je zelf de
vraag stelt en die vervolgens ook zelf beantwoordt. Niets is waar tot
jijzelf beslist dat het zo is! Daar gaan we dan, door die schone regen! 140 mensen in weer en wind die artistiek bezig zijn en voor de rest zich even niet bekommeren om tijd behalve die die ze nemen, wegnemen, overnemen,.... zich niet bekommeren om ruimte behalve die die ze innemen, veranderen, verdoezelen , vergroten, verkleinen, vervormen, ..... Nu zijn er nog de patronen van gisteren en alle dag die het pad doen lopen, dtraks is er nog pad nog patroon tot het zich weer voltrekt en dan is het wachten op een nieuwe vraag en nog en nog.... steeds weer tot alles is opgebruikt en er niets meer overblijft behalve dat spoor dat is getrokken, die baan die ooit is geweest! Vluchtlijnen in een perspectief!
