wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
09-01-2011
oefenen in/door kunst.... de schaduw van een bestaan
Proberen formuleren of er proberen een beeld aan te geven, een klank of wat dan ook, het zal ons lot zijn. Ik probeer wat af en blijf in het rijk van de onduidelijken steken, terwijl anderen doen of het vanzelfsprekend is of alles reeds ontdekt is. Alsof de helderheid een vanzelfsprekendheid is, terwijl we weten dat teveel licht enkel verblind of dat een ruimte zonder schaduw niet waar te nemen is. Ik probeer dan nog enkel mijn verlichte kant tot uiting te brengen(in zoverre dat die bestaat). Laat staan dat ik de schaduwkant van mijzelf zou willen duidelijk maken , wat mij ineens en ogenblikkelijk onsympathiek en vreselijk zou maken bij velen. Maar waarom zou ik ook, door mijn duistere ik ben ik net zo interessant en blijft de nieuwschierigheid, ik schaam mij niet voor die duistere kant maar hou hem toch daar waar die thuishort. Misschien steekt daar wel niets en is het één grote leegte. Maar ik had het over de heldere kant of wat daarvoor moet doorgaan! Probeer daar maar eens duidelijk over te zijn. Zeker als je het niet wil doen met woorden of beelden die mij zijn voorgegaan. Dat zou immers maar al te gemakkelijk zijn, een kopie van een ander om mijzelf duidelijk te maken, dat kan enkel een halve waarheid zijn of een leugen. Daarom is het zo nodig te oefenen elke keer opnieuw. Ik beoefen het oefenen als een deugd! Maar het valt mij zwaar om te merken dat de beelden van gisteren en anderen zo in mijn formuleren blijft steken. Het moet wel schrik en luiheid of erger nog een combinatie van de twee zijn die mij zo lam maakt. Daardoor herhalen we elkaars dwaasheid als ultieme lied. Ik verheug mij elke keer wanneer ik een kunstwerk kan ontmoeten dat daaraan ontsnapt, de schoonheid van zo'n moment maakt mij heel klein. De ene keer is het Bach, de andere keer een dansfragment van Les Ballets C de la B, of een schilderij van Rik Wouters of de woorden van...... en soms is het de vogel in het park, het zicht over een wijds landschap of de bezigheid van de mens in de stad. Het komt er allemaal zo helder uit maar met voldoende schaduw voor net dat wat verscholen moet blijven voor net dat waar ik mee verder kan. Schoon is dat , schoonheid meer dan voorbij zou ik durven zeggen!!!!
Het lijkt allemaal zo troosteloos, het regnt, het wil maar niet helder worden en het licht blijft verdoken achter een grauwheid. Bovendien spreken ze hier een bijzondere wartaal in dit land. "Ze" zijn politici die er enkele maanden over doen om ons wijs te maken dat ze elkaar niet beliegen en bedriegen, dat ze niet met dubbele agenda's en gespeleten tongen spreken, stilaan worden we echt wel heel kwaad. Komt er nog bij dat het geld in onze sector op is en dat er geen horizonten zijn om naar uit te kijken. Je zou van minder in een diepe coma gaan om het jaar mee te beginnen, hiep hiep hoera voor 2011 en daarna een diepe slaap. Maar we weten beter, slapend blijven er enkel de dromen die niet gerealiseerd hoeven te worden. En de dromen die we wel willen realiseren vragen moed en daadkracht. Vooral het omzeilen van eigen angst en vaste beelden is het moeilijkst. Ik roest zo makkelijk vast in de makkelijkheid van de herhaling, van het vertrouwde, het gisteren-syndroom. En maar dwepen met verandering, creativiteit, innovatie, vernieuwing en nieuw en dan snel naar het vertrouwde lopen om te doen wat we altijd deden. Tabula rasa, alles overboord en een wit blad, zo zeggen ze het toch in de politiek en dan beginnen ze met het gezeur van gisteren wist ik het beter. Met zijn allen "de slimste mens" die "den domme" speelt en dan op zijn sokken tien decors van sets van televisie reeksen herkend, maar niet meer weet hoe de verwondering eruit ziet. Wat verwondering en het wonder met mensen doet. We weten: geen verwondering- geen nieuwschierigheid- geen nieuwe vragen- en dus geen leren! Simpels toch. Wat is er mis met de verwondering, het nog nooit eerder bekende. Het mag in denken en doen! Het is veel heilzamer dan de roest van het stilstaan, het verkleumen door het statische denken. Dus ik ga nu de wondere wereld van de verwondering in en sluit de ogen voor het gezeur van de slimste mens die weet hoe het gisteren met mij was.
