wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
28-09-2010
beoordelingscommies en het geweten
Het indienen van dossiers en dossierkes is in de culturele sector een bezigheid die én gehaat én veel ellende met zich meebrengt maar een noodzakelijkheid is geworden Er is niets op tegen dat we ons als kunsten bedrijf moeten verantwoorden en motiveren van wat we willen , zeker als we daar ook overheidsgeld (Vlaams en lokaal) willen voor gebruiken. Maar dat er zich daar veel volk mee moeit, die zich niet de moeite getroost om zich van de realiteit en de praktijk van kunst en kunsteducvatieve projecten op de hoogte te stellen neemt deze dagen te grote proporties aan. Zo werd ooit een project (een concert) van een muziekensemble niet gehonoreerd omdat het educatief niet goed in elkaar stak (mijn naam kwam ergens in de rand van het dossier voor en dus moest het wel kunsteducatief zijn terwijl het er niets mee te maken had). Of beter nog: kunsteducatieve projecten die vergeleken worden met onderwijssituaties en vervolgens met de spelregels van onderwijs worden beoordeeld. Of nog erger kunst educatieve projecten waar de kunst zoek is geraakt die worden gehonoreerd omdat ze sympathiek ogen in een straatbeeld. Het is er allemaal!!!! De dossierschrijver komt terecht in een hutsepot van beoordelingscriteria die allen zo subjectief zijn dat het veel tijd en ruimte vraagt om deze subjectiviteit te ontsluiten en te gebruiken in zijn geschrijf. En waarom? Omdat we oordelen zo plezant vinden: dit is "een goed project" dit is" een slecht project" (zonder ook maar het project gezien te hebben, enkel op woorden beoordeeld). Mijn ervaring is ook deze: hoe kleiner het budget dat ter beschikking is hoe moeilijker de beoordelaars. Deze heel dikwijls uit de mouw geschudde beoordelingscommissies laten zich voelen als helden van het kunsten veld. Jawel ik mag mij af en toe ook in dat soort middens begeven en toegegeven het gaat er niet altijd kwalitatief aan toe. Sommige commissie leden weten het beter, en best en vooral weten ze hoe het nog beter kan. Waarom is er geen vertrouwen in proffesionele organisaties, waarom niet werken met de bestaande degelijke controle en doorlichtingen die in het culturele veld al voor handen zijn. Waarom lokaal nog eens overdoen wat op Vlaams niveau al reeds werd bevraagd en goedbevonden? Neen liever lokaal ook nog eens een oordeel uitspreken. De beoordelingscommissie als held!!!! Veel lijkt te maken te hebben met afgunst en vooral met niet gunnen van ontwikkeling. Oordelen is iets waar we met z'n allen zo in goed zijn dat we veel naar de knoppen helpen. Nederigheid en geloven in engagement is moeilijker, laat staan meedenken. Beoordelaars die mee denken over oplossingen ipv van louter te oordelen over een concept zijn een aanwinst. Zei die louter oordelen op grond van eigen geweten zullen "het geweten" wel hebben zeker!
