wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
18-07-2014
Beeld in een stadsparkje
Zon op de huid en zoutsmaak , dit moet zomer zijn. Het zijn echter bizarre tijden, lijnvlucht wordt uit de lucht geschoten, kinderen worden spelend getroffen door bommen, banken doen nog steeds of zijzelf slachtoffer zijn van een crisis door hen waargemaakt, regeringen negeren straal de eco problematiek en gaan voor steeds rechtser beleid.....ik kijk naar de nieuwsberichten op een lichtkrant in zakfornaat en vind het allemaal vreemd. Gelukkig staat er aan mijn tramhalte waar ik afstap 'een bronzen meisje', ze staat er precies al eeuwen.Haar jurk steeds in de zelfde plooi, haar haar opgestoken, ze heeft nauwelijks een gezicht of toch niet uitgesproken.... maar ze lacht mij toe, elke keer ik hier kom. Vandaag was het in de felle zon maar ook bij regen houd ze vol en blijft ze mij lief toelachen en ik krijg het warm. Ik ken de beeldhouwer niet of deed geen moeite om zijn/haar naam op te zoeken, ik ken het meisje en dat moet genoeg zijn. Beelden in de stad als eeuwige troost, als overlevering van een eerder moment om dit moment te vieren. Zo zouden er meer mogen staan in mijn stad, beelden die mijn dagen dragelijk maken, mijn verstand ter orde roepen dat de schoonheid bestaat, dat rust mogelijk is, dat dit elke keer opnieuw en opnieuw mogelijk is. Ik ga er straks een toertje voor omlopen denk ik en toch eens zoeken naar een naam of misschien ook weer niet. Het is goed zo!
