wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
04-06-2012
Veerkracht in kunstenlandschap
Soms is het ergernis of kwaadheid, soms is het frustratie maar ditmaal is het gewoon het gebeuren in het barre kunstenlandschap die mijn veerkracht activeert! Gezaag en geklaag, ongeluk en verderf, verdriet en ongeloof, opluchting en jaloezie, het zijn maar wat begrippen die zich in dit wereldje afspelen. Dit ruikt alvast niet naar harmonie en evenwicht. De kunsten verdienen beter denk ik dan. Ze zijn er en dat moet genoeg zijn! Maar nu is het tegendeel waar, ze zijn er en moeten zich verantwoorden en verdedigen, positioneren en onderscheiden. We hebben dat nochtans aan onszelf te danken, meegaan in een vergaand neoliberaal discours is nefast. Meegaan in welk discours dan ook is nefast. Net die onafhankelijkheid, die vrijplaats is nodig om zuurstof te krijgen. Vermarkten, ver-producten het zij allemaal valkuilen die ons afleiden van het essentiële. Neem nu de gehele subsidie storry.... niemand krijgt op een ernstige manier uitgelegd hoe men rankt, hoe men keurt of afkeurt.... Niets is, of zo lijkt het alvast, getoetst aan een ernstige kritiek of debat. Er is vooral schrik. Laat dat laatste nu vooral een ernstig gevaar zijn voor de vrijplaats. Het is een vlam in de pan, een lucifer in de hooiberg! We zijn er nog en dat moet even genoeg zijn. Een beleid moet dat verdedigen, enkel dat en niets anders: dat we er zijn, en dat dat genoeg is! As we niets meer te vertellen hebben verdwijnen we als druppels op de te hete plaat, als we geen functie meer hebben en geen zuurstof meer zijn voor het bestaan dan sterven we een stille dood. dat alles moet genoeg zijn. Door dit en niets anders heb ik weer veerkracht, omdat er vandaag onrecht wordt aangedaan aan dat bestaan. We zijn onderhevig aan procedures die niet meer gaan over de essentie van dat "zijn". Het gesprek gaat over blijven bestaan, zonder voorrecht, maar enkel op voorspraak van anderen. Wie de andere nodig heeft voor de essentie van zijn bestaan is afhankelijk, laat dat nu niet de positie zijn die we nodig hebben. Veerkracht putten uit onszelf en dan enkel nog een vorm zoeken! Het moet genoeg zijn voor de rechtvaardiging van ons bestaan. Dus laat ons, laat ons onze eigen weg maar gaan!
