wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
18-04-2009
uit de lucht gevallen of gesmeten?
"We zij uit de lucht gevallen Goden die verlangen om terug te gaan", ik moet het ergens hebben opgepikt want zo sterk ben ik nu ook weer niet in formuleren! Maar wie het bedacht weet ik niet meer. Het doet mij wel denken aan het varhaal van de Anounaki (mij verteld door Bram Vermeulen, en het werd nog een voorstelling ook)... Maar wat me sindsdien blijft bezighouden is of ik nu uit de lucht ben gevallen, ben verstoten van die plek, uit de boot ben gewipt, gewoon buitengeschopt of ben opgestapt? Mijn karakter en gedrag kennende lijkt eruitgegooid een absolute mogelijkheid... maar het opstappen had ik liever gekleemd, om mijzelf toch enige zelfstandigheid aan te meten. Wat zijn we graag sterk! Toch de zwakte van het terugwillen -naar daar waarvan ik kwam- herken ik maar al te goed. Het zoeken naar zekereheid en de schoonheid die ik toen niet zag. Iets zoals een foto net door een vriend getagd op facebook, op de foto mensen met als ondertietel "Vrienden en zon". Toen was alles nog gewoon geluk, nu als ik erop terugkijk is het de schoonheid voorbij en dus nog gelukkiger!!! Het verlagen dat toeslaat om dat altijd te zijn is het gevoel dat me beweegt. Ik weet ondertussen wel dat het "hier en nu" toeslaat, maar elke keer val ik uit die hemel naar beneden om dan te verlangen naar terug. He is iets zoals "tristesse" maar het net niet toelaten omdat ik beter hoor te weten. Maar wat weet ik beter? Dat verlangen nooit overgaat, dat hopen een drijfveer is, dat streven een dagelijks kenmerk is. En toch, zoals nu, even stilstaan bij het gadacht "ik ben waar ik ben en moet nergens geen". Dat laat ik maar enkele seconden toe want dan ga ik verder of was dat het vallen? Vallen uit een ometelijke hoogte in een ometelijke diepte met tussenin iets wat ik moet zijn!
