wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
23-02-2012
Het een is niet het ander en evenmin andersom!
Soms noemt met het stappen of uitwaaien aan zee maar eigenlijk gaat het over ordenen, gedachten op een orde krijgen. Even de zaken rustig bekijken en een plaats geven. Soms noemt men het kuieren of shoppen in de stad maar dan gaat het weer over loslaten en even vergeten waar men zich zo druk over maakt. Soms noemt men het baden of een sauna-ke doen maar het gaat over ontspannen en de spanning van de voorbije dagen of maanden durven lossen. Soms heet het voetbal zien maar het is het kanaliseren van win-gedrag, oorlog voeren en winnen, de tegenstander verslaan, liefst vernederen met een 3-0 of een 4-1. En soms noemen we het ook kunst bedrijven maar het gaat over energie loslaten, alle opgekropte de vrije loop geven en eruit gooien. Het is allemaal niet wat het lijkt maar het is goed en het gaat goed zo. Maar waarom noemen we de zaken niet zoals ze zijn, dat het een is een middel om het andere de kans te geven. He zou duidelijker zijn als het weer over sport ging over ontspannen over nadenken, want dan kreeg ook de andere kant weer zin. Dan zou nadenken en denken weer onderscheiden worden of energie lossen weer onderscheiden worden van kunst of wandelen zou weer anders zijn ordenen. Er is niets mis met al deze activiteiten maar het verwarren van het een met het ander maakt het allemaal zo onduidelijk. Gewoon zeggen waar het over gaat: ik ga ontspannen, ik ga denken , ik ga nadenken en ordenen, ik ga zwemmen, ik ga oorlog voeren en de tegen stander vernederen, ik ga vertellen...... simpel als wat lijkt me dat en vooral veel helderder.
Wat is dat toch met de mens? Als ik mij kwaad maak en dat wereldkundig maak via deze blog schieten de leescijfers omhoog. Waarom zijn de lezers zo aangetrokken tot mijn frustratie die dikwijls, het mag geweten, gevoed is door onverstand. Het lijkt of ik speel in een moestuin en vooral de perkjes worden gezien daar waar het niet bloeit, daar waar het verdort, verrot, vergaat. En ik, die mij dan kwaadmaak op weersomstandigheden, slecht plantgoed, en mijn gebrek aan kennis om te doen wat moet gedaan worden. Maar om het met het volkstuin- vocabularium te zeggen, de tuinder hij ploegde voort. Met shop en gaffel en de nodige opmerkingen van de buurman, de koffie van de andere buurvrouw zo bouwt en verbouwt hij zijn wereld. Hij noemt het niet ploeteren, hij noemt het plezierig en deugddoend. Maar waarom is men niet geïnteresseerd of alvast minder als ik vertel over hoe hard de grond is en wat ik dan moet doen om hem mul te maken, zodat het zaad grond kan vatten, de wortels kunnen vastgrijpen in dat mulle aardige. Dan krijg ik geen goede raad, zoek hetzelf maar uit en als je eruit bent zullen we wel wat commentaren geven. Des mensen zeggen we dan. Zou het bezorgdheid zijn waarom je mij graag zo kwaad ziet vraag ik mij af. Of is het iets anders , iets wat niet vatbaar is? Ik schrijf de zaken soms van mij af om ze duidelijk te krijgen, om de zaken op een rij te krijgen, om een beeld in mijn gedachten te brengen, een dramatische lijn. De weinige reacties geven mij een vol-ledig beeld van wat ik denk en doe en helpen mij wel degelijk vooruit. Daar ben ik dankbaar voor. Maar het blijft mij benieuwen of het dagdagelijkse van mijn schonen hof u ook kan beroeren, hij is de schoonheid voorbij en mag gezien, ook al is er hier en daar een mislukt perkje, ook dat is schoon. In de onvolledigheid ligt de schoonheid van het volledige toch.
