wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
05-04-2009
duo viool
De lente weet nog niet goed of ze in mineur dan wel in majeur gaat spelen. Het doet er ook weinig toe , als af en toe de zon zich in het gelaat laat voelen is het ok en laat de ideën stromen. Het is net als de twee violisten die daarnet bezig waren met het zoeken naar een broos evenwicht om harmonie en schoonheid te vinden. Elke adem telt op dat moment, elke seconde, elke comma het doet er wel degelijk toe. Perfectionisme is geen droom maar net dat ene dat zo onbereikbaar lijkt tot het er dan toch is. Zeldzaam! Alhoewel in het zoeken naar de juiste klank, het evenwichtighe beeld, de evenwichtige beweging en het duidelijke woord ligt het antwoord verscholen. Niets zo schoon dan de formulering die net dat bereikt wat meer is dan je had willen zeggen. Net die eenvoud van het dubbele in het enkelvoud. Het stilstaan van wat in beweging is, het geluid in de stilte of de stilte in het geluid, het woord dat het beeld in zich draagt. Het lijkt zo simpel en dat is het ook. Niets krachtiger dan het simpele en er niet aan voorbijlopen.
Het zou anders moeten en veel beter, denk ik soms, heel soms. We zijn zo slordig met het benoemen met het formuleren. Ik las de krant vanmorgen en in een drietal artikels gebruikte men de uitdrukking "aan de slag gaan". Waar gaan ze op slaan, me wat gaan ze slaan, hoe gaan ze slaan.... het lijkt iets zoals een kwaadaardige virus, uitdrukkingen die steevast overal opduiken en overgenomen worden. Ook in heel wat, door mij te lezen verslagen en rapporten, komt de uitdrukking nu al een paar jaar voor. Vragen we ons de betekenis af van de woorden die we over elkaar uitspuwen. Hoeveel vaN onze woorden hebben zin of geven zin. Spreken, schrijven, dansen, muziek,vormgeven in het algemeen is denken en voelen verzamelen en aan een andere cadeau doen.Is het armzaligheid of luiheid die ons voorurend elkaars woorden doet gebruiken in dezelfde opstelling en dezelfde spelverdeling. Zijn het wel cadeau's dat we zo rijkelijk uitstrooien of is het angst voor stilte voor de afwezigheid van woorden, klanken, kleuren, bewegingen. Of angst voor een nieuwe beeldspraak een nader metafoor. Collega's verafschuwen soms het cliche en ik betrap mij soms ook op dat gedrag maar vervolgens gaan we -aan de slag-; Dit kan dus veel beter! Als er één zaak duidelijk is, dan is het dat " aan de slag gaan" gelijk staat met veel lawaai maken. Het lijkt op zware hamers op donderplaten, terwijl we gewoon bedoelen dat we onze weg vervolgen. Het zijn schetterende contrasterende kleuren in het koren golvende veld. het lijkt op gedumpt afval Het mag natuurlijk allemaal, het is immers een portret van onzelf.
Het was haar verdienste dat ik deze gedachte kreeg. Woorden zou je elke keer moeten proeven, kijken of ze ofwel gestoofd dan wel gebraden zijn. Of ze gelardeerd, gemarineerd of puur zijn. Maar niets is minder waar, ze komen in stormen op mij af, ze worden uitgespuugd als lava uit een krater. Woorden zijn als goedkoop speelgoed in een gore bazaar waar ze in dozen staan opgestapeld wachtend op het dwaze kopen. Zo ben ik ook als lezer en toehoorder, ik laat het op mij afkomen. Woord-vervuiling als onderdeel van het nog ergere lawaaihinder. Als we nu eens onze bek hielden en zochten naar dat ene juiste woord om te omschrijven wat we al zolang willen zeggen. een paar letters zouden misschien voldoede zijn, of enkele woorden in de jiste rij!!! Als we nu zuiniger waren met letters en zeker bij het op rij zetten om er betekenis aan te geven. Laat mij de gedachte op de daad leggen en stil zijn........
