wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
19-02-2010
De Geruststelling bij een kop koffie
Koffie in de ochtend en alles is helder en duidelijk. Alles is zoals het altijd was. De stoel en tafel waaraan ik zit zijn er nog steeds en dragen hun naam en lot. En dan weet ik weer dat alles een leugen is, een gestotter om een beetje vat op ons bestaan te krijgen. Dat alles -moeite doen is- om onze angst in te dijken. De angst van alleen zijn, de angst van -het niet graag gezien worden-, de angst van de chaos die er altijd zal zijn en het ware avontuur in zich draagt.
We weten al langer dan vandaag dat ons gestotter tijdelijk resultaten oplevert die we dan promt voor de eeuwigheid bewaren. Angst onze afkomst en onszelf te verliezen. 1+1 is dan voor altijd twee, en weten dat het een leugen is! Dat twee als resultaat maar één van die werkelijkheden is. Dat liefde nooit twee is maar veel meer! Dat welke taal we ook spreken, welk beeld of klank we gebruiken het altijd leugens zijn en halve of valse waarheden. We doen ons uiterste best om niet alleen te komen te staan! En dan die ochtend bij de koffie slaat het weer toe. Maar eerst nog de baan op en rood licht blijf rood en dust stoppen!!! Zo hebben we afgesproken, zo hebben we geleerd, zoals zoveel uit gemaktsucht aangenomen waarheden en werkelijkheden. Ja ik ken die , de gemaktzucht. Ook al was ik niet de beste van de klas, ik heb me echt ingespannen de werkelijkheid te zien zoals eenieder. Ik heb me gewrongen in het keurslijf van dit is "echt waar"! Ik heb me mee bedrogen en daar mijn best voor gedaan. Ja ik heb dat ook leren, studeren, denken genoemd. Ja ik had angst om alleen te staan.
En nu ik drink koffie uit een beker, je echt uit een beker , zeker weten, het is gerusstellend dat koffie en beker er zijn ook als zijn ze er niet echt. Ik ben een illusie, een onoverwonnen angst. En ik wist al langer dat ik nooit alleen kom te staan met mijn gedachten, die lopen nooit weg, ze zijn er altijd. Voor eeuwig? Ach die eeuwigheid weer een gespin om leven en dood duidelijk gescheiden te houden en tijdelijk onze schrik te beheersen. dus niet voor eeuwig dan maar enkel hier en nu, bij een beker koffie, lekker!
