wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
17-12-2013
Mijn Spiegel.
Het voelt als ongemakkelijk, iets zoals beginnend schurft dat blijkbaar nu ook weer in opmars is. Je weet niet hoe of waar het begint maar het is ongemakkelijk. De vijand aanwijzen is in deze een gemakkelheidsoplossing, de oorzaak vinden vraagt introspectie of gewoon in de spiegel kijken. Daar ligt immers het zelf en de ganse wereld besloten. Maar om te weten waar het irritante gevoel vandaan komt moet ik eerst afstappen van het eigen gelijk, afstappen van het weten of erger nog het beter weten, zonder mijn kritiek te verliezen. Het is al te gemakkelijk in mijn bezig zijn met de kunst mij verongelijkt te voelen, mij niet aanvaardt te voelen. De grote menigte houd er niet van wordt wel eens gezegd, maar is dat zo? De gelaagdheid in de kunsten en meer bepaald in de soorten producties en producten is wat verdwenen. Je hebt de amateur die vrolijk veel volk trekt en veel deelnemers kan bereiken, het kunstonderwijs en zeker het deeltijds kunstonderwijs dat vrolijk groeit, daar moeten we blij mee zijn. En dan heb je dat kleine gesubsidieerde veld met kleine en grote spelers dat al enkle maanden morrend rondloopt wat er moet bespaart, er is kritiek aan hun adres door enkele beleidsmakers, er is het soms niet weten wat goed en beter is want we hebben altijd gelijk. De spiegel houd het morren tegen en stelt veel vragen over afgelegde weg en waar naartoe? Is er iemand kwaad op ons dan, is er iemand die ons niet graag ziet? Is er iemand die ons overbodig acht, of willen ze ons op een andere plaats in eenandere ruimte of gaat het veeleer of een ander tijdsbeeld? De spiegel dampt aan van zoveel vragen waar ik nog geen antwoorden op heb. De vraag stellen vraagt om antwoorden, het zou van zwakte getuigen mocht ik het nalaten. Maar dan moet ik uit mijn gesloten sluizen breken, vrije vaart zoeken in mijn denken, dat is een voorwaarde. Gelukkig zijn er momenten zoals een einde jaar die zich daartoe lenen, in het donkerst hol van het jaar is er immers hoop op licht, ook al weten we dat nooit zeker. Ook de gewoonte van het zeker weten kan ik maar beter in vraag stellen. Ik trek mij even terug en stel mijzelf de vragen. Kijk naar de wereld en zijn gebeuren waar alle antwoorden liggen. En stel dan de vraag of wat ik doe ertoe doet? Ik blijf nog even het antwoordt schuldig en wentel mij in onwetendheid, een goeie startpositie. En later meer dan.
