wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
24-11-2013
Mijn dagelijkse portie kunst.
En als er geen woorden komen of als alle woorden tekort schieten. Zo is het vandaag, men vraagt wat ik denk of voel maar er zijn geen woorden of geen woorden voor, of nog niet. Ik hou het bij muziek, een beeld, een vage gedachte. Er is wel veel dat in mijn lijf en leden de toon zet en toch geen woord dat over mijn lippen komt dat van enig nut kan zijn. Dus muziek en beelden die langzaam helpen om wat er is zijn weg te laten zoeken. Dat is wat kunst doet, me helpen bij het wringen naar wat een uitweg zoekt, me helpen bij zicht krijgen vanuit een hoek die nog niet ingenomen is, me laten zien wat nog onzichtbaar bleek maar altijd al was of net niet was. Vandaag is er veel muziek nodig, veel klanken op een rij die het weeë maar ook het geluk weerspiegelen, die herinneringen en het beeld van vandaag verbinden. De beelden ontstaan als vanzelf daar waar de woorden blijven steken in een gehakkel en dwaas gekrakeel. Ik lees ze wel, dat teveel aan woorden, weet dat er veel geschrapt is zoals in mijn bestaan, om net die essentie of de waarde (waarheid) over te houden wetend dat het momentopnames zijn van een voortschrijdend afscheid. Mijn dagelijkse portie kunst omdat ik niet zonder kan! Ik ben verloren zonder beweging, beeld, geluid die net datgene van gevoel of werkelijkheid benaderen waar ik dreig aan voorbij te lopen. Ik wentel mij nu weer in de klanken van een Frans lied dat mij over de liefde verteld, la plus belle histoire... wetend dat elk verhaal zelf geschreven is, elk beeld zelf gemaakt. Ook al is het dat van een ander, ik herschrijf en her-componeer bij het luisteren en zet het om naar wat ik nu weet en aankan op mijn weg. De weg ontstaat als vanzelf vanuit het niets maar brengt mij verder in de tijd.
